BlogGang.com : : เด็กชายก้อง : # # # # # ดอกไม้ช่อนั้น # # # # # (ขุดของเก่ามาหากิน.. ยามเมื่อหมดแรงอัพ)

# # # # # ดอกไม้ช่อนั้น # # # # # (ขุดของเก่ามาหากิน.. ยามเมื่อหมดแรงอัพ)

# # # # # ดอกไม้ช่อนั้น # # # # #

~ ~ ~ ~ ~ ถนน ~ ~ ~ ~ ~

เวลายามค่ำคืนของวันเสาร์นี้เริ่มเข้าใกล้ ๒ นาฬิกา
แต่เธอและเขายังคงเดินเรื่อยอยู่ริมถนน สายตายังคงเหม่อลอยไปอย่างไร้จุดหมาย ในมือของทั้งคู่กำดอกไม้ช่อนั้นมั่น ราวกับว่ามันเป็นของล้ำค่ายิ่ง
แม้จะใกล้ ๒ นาฬิกา
แต่ถนนที่เธอและเขาเดินอยู่ยังคงสว่างเฉกเช่นกลางวัน ผู้คนยังเดินไปมาขวักไขว่
หลายคน หลายกลุ่มนั่งดื่มกินอย่างมีความสุข
แต่ไร้ผู้ใดสนใจทั้งสอง
....แม้เธอและเขาจะเรียกร้องอย่างไรก็ตาม
มีบางคนเอื้อมมือหยิบดอกไม้จากมือเธอและเขา
แม้ว่ามันจะเป็นสิ่งล้ำค่าสำหรับเธอและเขาสักปานใด แต่เธอและเขาก็ยินดีมอบให้หากได้รับสิ่งตอบแทน
สิ่งตอบแทนที่รู้อยู่แก่ใจว่า... คุ้มค่า แต่ไม่ได้ใช้มันเต็มที่ ดอกแล้วดอกเล่าที่ส่งผ่าน... แต่ไม่เคยเพียงพอสำหรับเธอและเขา นานเท่าใดแล้ว ที่ต้องแลกเปลี่ยนเช่นนี้
'อย่าเลย... อย่าคิดอะไรมาก ทำต่อไปเหอะ' เธอและเขาคิดเช่นนี้มานานแล้ว นานเท่าใดรึ..
ฮึ !!! ใครล่ะจะสนใจ

~ ~ ~ ~ ~ บ้าน ~ ~ ~ ~ ~

"แต่งตัวกันเสร็จรึยังล่ะ นานเลยเกิน กะอีแค่ชุดนักเรียนเนี่ย จะแต่งอะไรกันนานนักหนาวะ ทำยังกะไม่เคยใส่" เสียงผู้หญิงสูงอายุดังมาจากหลังบ้าน กระตุ้นให้เธอและเขาต้องรีบติดกระดุม เธอและเขาบรรจงใส่ชุดนักเรียนราวกับว่าเป็นเด็กที่เห่อจะได้ไปโรงเรียนครั้งแรก
... อย่างที่หญิงแก่คนนั้นพูด
'ใส่กันมานานแล้ว ชุดนักเรียน เชอะ !!! ชุดนักเรียน แต่ไม่เคยได้ใส่ไปเรียน'
"ถ้าคืนนี้ ไม่เข้าเป้าเหมือน ๒ - ๓ วันที่ผ่านมาล่ะก้อ พวกแกก็ไม่ต้องกินข้าวกัน" เธอและเขาหันไปมองเจ้าของเสียง
"ไม่ต้องมามองเลยนะ ถ้าไม่เข้าเป้าแล้วจะเอาตังค์ที่ไหนมาเลี้ยงพวกแกล่ะวะ เอ้า... เร็วได้เวลาแล้ว เดี๋ยวก็สายกันพอดี"
"เอ่อ... เดี๋ยว !!! แล้วพวกแกอย่าคิดหนีไปไหนล่ะ เตือนไว้ก่อน"

~ ~ ~ ~ ~ ถนน ~ ~ ~ ~ ~

"พี่ขา..."
"ช่วยซื้อของหนูหน่อยสิค่ะ"
"ไม่เอา ไม่เอาหรอก"
"ให้เพื่อนพี่ก็ได้ นะค่ะ"
เธอพยายามคะยั้นคะยอให้ชายหนุ่มกลุ่มหนึ่งซื้อจากเธอ เขาที่มากับเธอก็พยายามเช่นเธอในอีกมุมหนึ่งของถนน ในสินค้าตัวเดียวกัน
"น่ารำคาญจริงๆ ไอ้เด็กพวกนี้ บอกว่าไม่เอาๆ ยังเซ้าซี้อยู่ได้ กินเหล้าไม่อร่อยเลยกุ"
"น้องๆ" เสียงเรียกเธอดังมาจากโต๊ะอีกตัวที่ตั้งอยู่อีกด้านของมุมร้าน
"มานี่ซิ ดอกเท่าไหร่ล่ะน่ะ"
"๒๐ บาทค่ะ" เด็กหญิงในชุดนักเรียนเก่าขาดตอบเสียงฉะฉานราวกับตอบคำถามคุณครูในชั้นเรียน เสียงของเธอราวกับว่าเจ้าของต้นเสียงจะซื้อดอกไม้ในมือเธอเสียทั้งหมด
"ถ้าพี่ซื้อ ๓ ดอก หนูลดให้เหลือ ๕๐ บาทค่ะ"
"จ๊ะ จ๊ะ"
"รับกี่ดอกดีค่ะ"
"เดี๋ยวๆ ใจเย็นๆ พี่ซื้อแน่เอาทั้งหมดเลย แต่ถามอะไรหน่อยสิ" ชายหนุ่มพูดพลางเอามือลูบหัวเด็กหญิงด้วยความเอ็นดู ฝ่ายเด็กน้อยยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ฝันถึงคำชมจากหญิงสูงวัยที่คอยนับเงินและจำนวนดอกไม้จากเธอในช่วงเช้าอยู่ที่บ้านจนไม่ได้ตั้งใจฟัง
"ว่าไง พี่ถามอะไรหน่อยได้มั้ย"
"ขา ว่างัยนะคะพี่"
"พี่จะถามอะไรหนูหน่อยก่อนที่พี่จะซื้อดอกไม้จากเธอ ได้มั้ย ไหนๆ ก็ไม่ต้องขายให้ใครแล้วนิ"
"เออ..." เด็กน้อยเริ่มลังเล แต่เมื่อนึกถึงเงินที่จะได้รับทำให้เธอยังไม่กล้าตัดสินใจ
"พะ พะ พี่ พี่จะถามอะไรหนูหรอค่ะ" เด็กหญิงรวบรวมความกล้าถามกลับชายหนุ่ม แต่สายตาไม่ได้มองที่เขา กลับมองไปภายนอกร้านด้วยสายตาที่หวาดหวั่น มือกำดอกไม้แน่น
"ไม่ต้องกลัวหรอก พี่ถามอะไรไม่นานหรอก ตอบได้ก็ตอบ ตอบไม่ได้ก็ไม่เป็นไร พี่อยากรู้เฉยๆ ว่ามาขายนานแล้วหรอ" ชายหนุ่มพยายามปลอบ เขาเริ่มต้นด้วยคำถามที่พยายามให้เด็กน้อยรู้สึกผ่อนคลาย
"หนูจำไม่ได้หรอก" เธอยังคงรู้สึกอึดอัดที่จะตอบ
"แล้วขายดีรึเปล่าล่ะ" ชายหนุ่มป้อนคำถามต่อทันที
"ก็ไม่ค่อยดีหรอก"
"เหรอ อืม... ใครให้มาขายล่ะเนี่ย"
"แม่" เด็กหญิงตอบไม่เต็มเสียงนัก
"ใครน่ะ แม่หรอ แล้วแม่ไปไหนแล้วล่ะ"
"แม่ไปขายที่อื่น" เธอโกหกเขา ในใจนึกไปถึงวันเก่าๆ ที่ยังคงหลงเหลือในความทรงจำ
วันที่เธอออกจากบ้าน ออกจากอ้อมกอดของแม่ที่แท้จริงของเธอด้วยวัยเพียง ๖ ขวบ
เด็กน้อยไม่รู้เรื่องว่า แม่ที่แท้จริงของเธอหยิบยื่นเธอให้หญิงอื่นเพื่อแลกกับเงินก้อนหนึ่งกับสัญญาของหญิงคนนั้นว่า จะขอเด็กน้อยมาเป็นลูกบุญธรรม มาอยู่ด้วยกันในเมืองกรุง ได้เล่าเรียนในโรงเรียนดีๆ ไม่ต้องขลุกอยู่ตามบ้านนอก
หญิงสูงวัยแต่งตัวดีดูมีฐานะเกลี้ยกล่อมแม่ของเธออย่างนั้นพร้อมสำทับว่า จะมีเงินส่งมาให้ทุกเดือนและจะให้โอกาสเด็กน้อยได้กลับมาเยี่ยมบ้านบ้างในบางครั้ง
แม่ส่งเธอที่หน้าบ้าน น้ำตาคลอเบ้า แต่ในใจเปี่ยมด้วยความหวังว่า หญิงสูงวัยจะเลี้ยงลูกเธอได้ดีกว่าเธอ
เพื่ออนาคตของลูก เธอคิดเช่นนั้น
แต่หลังจากนั้น เธอและแม่ก็ไม่ได้พบกันอีก
หญิงสูงวัยนำเธอมาสู่เมืองกรุง เธอพบเด็กอีกหลายคนในบ้านหลังนั้น
เธอไม่มีโอกาสได้เรียนหนังสืออีกแล้ว ไม่มีโอกาสได้ออกไปไหน นอกจากการออกเร่ขายดอกไม้ยามค่ำคืนตามถนนสายที่คับคั่งไปด้วยร้านอาหารเท่านั้น
วันไหนที่ขายไม่ได้ เธอล่วงรู้ถึงชะตากรรมของเธอดี ทั้งไม่ได้กินข้าว ถูกขังไว้คนเดียวในห้องใต้บันได ร้ายที่สุดคือโดนเฆี่ยน
วนเวียน ซ้ำแล้ว... ซ้ำเล่า
"น้อง น้อง" เด็กน้อยตื่นจากภวังค์จากเสียงเรียกของชายหนุ่ม มือของเธอยังไม่หยุดสั่น
"เป็นอะไรรึเปล่า นิ่งไปเชียว"
"พี่ๆ ให้ตังค์หนูมาเหอะนะ นะ หนูต้องไปแล้วพี่ นะ นะ นะพี่ !!! " เด็กน้อยพยายามเขย่าชายหนุ่มมืออีกข้างพยายามส่งดอกไม้ให้เขา
"เอ้า ได้ๆ นี่จ๊ะ ๒๐๐ บาท" เด็กน้อยรีบคว้าเงินแล้ววิ่งออกจากร้าน สักพักก็ไม่มีใครเห็นเธออยู่แถวนั้นอีกเลย
ชายหนุ่มมองช่อดอกไม้ในมือของเขา แล้ววางลงบนโต๊ะก่อนที่จะหันไปจับแก้วที่บรรจุไปด้วยสุราราคาแพง
"เอ็งซื้อมาทำไมตั้งเยอะตั้งแยะวะ" เพื่อนเขาที่นั่งตรงข้ามถามถึงดอกไม้โดยไม่ได้สนใจผู้ขาย
"ไม่รู้ว่ะ อยากได้ก็ซื้อ ช่างมันป่ะไร เงินแค่นี้"
"แล้วเอ็งคุยอะไรกับเด็กนั้น เด็กมันถึงได้วิ่งไปอย่างนั้น"
"ไม่มีอะไรหรอก สงสัยมานานแล้ว เห็นเดินขายกันจัง ขายอยู่ได้ทุกวัน.......
... แต่ช่างมันเถอะ ใครจะไปสนใจ"

# # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # #

[8 ก.ค. 45 23:19:53 ]

//www.pantip.com/cafe/writer/topic/W1614917/W1614917.html

Create Date : 10 พฤศจิกายน 2548

Last Update : 10 พฤศจิกายน 2548 0:12:13 น.

16 comments

Counter : 396 Pageviews.

ยาวจัง แปะชื่อไว้ก่อง พรุ่งนี้ค่อยกลับมา ง่วงแร้วแระ บายฝันดี

โดย: ชายคา

วันที่: 10 พฤศจิกายน 2548 เวลา:0:46:30 น.

เหี่ยวก่อนนอนซะงั้น...5555

เรื่องนี้เป็นหนึ่งในบรรดาเรื่องที่แม่เราเรียกว่า "เรื่องปวดใจ" ...ว่างั้นมะ

ปล. มีงานเยอะดีกว่าไม่มีงานเลย...สู้เค้าทาเค(เด็กชาย)ก้อง!!!