ใจนี้ก็รู้ว่าเราต้องปล่อยวาง
แต่ก็รู้ว่ายังมิจางจากตัวตน
ยังคงรู้โมหะโทสะแลโลภะ
จึ่งมีบ้างที่ยังคงต้องเสียใจ

ใจนี้ก็รู้ว่าชีวิตใช่จะเที่ยง
แต่มีเสียงในใจที่ยังฝืน
ว่ายังคงคิดถึงช่วงผ่านวันคืน
ยังมิลืนลืมได้ชั่วเร็วพลัน

จากไปแล้วจากกันแค่เพียงกาย
ร่างสลายใจยังอยู่ยังคิดถึง
หลับเถิดเจ้าหลับเถิดหลับให้สบาย
ไปเกิดใหม่ในภพชาติที่ดีกว่าเดิม

ด้วยรักและคิดถึงยังคนึงหา
โอ้เจ้ายาเคยโดดเล่นเฝ้ามองหา
แต่วันนี้เจ้าต้องจากไปชั่วชีวา
สุขเถิดหนาน้องเจ้าหลับให้สบาย

................

แม่..นอกจากจะรักที่จะปลูกต้นไม้แล้ว
ยังรักที่จะเลี้ยงหมาด้วย
ไม่ต้องพันธุ์ดี ไม่ต้องราคาแพง
อะไรก็ได้ ขอให้เป็น "หมา"

เด็กชายก้องก็โตมากับหมา
เมื่อก่อนเราเคยเลี้ยงหมาบนบ้าน
(บ้านเด็กชายก้องเหมือนที่บ้านนอกทั่วไป
ใต้ถุนยกสูงเลี้ยงหมาไว้ข้างล่าง)
มีรูปเด็กชายก้องยามเมื่อเป็นเด็กเล็กกับหมาตัวใหญ่ตัวหนึ่ง
เธอชื่อ ไวท์
ในรูปเด็กชายก้องขึ้นขี่หลังเหมือนม้า
แต่แม่หมาตัวนี้ก็ยอม เพราะเป็นเราขึ้นขี่

โตมาอีกนิด
มีหมาอีกรุ่น
ตัวแม่ชื่อ ไมโล
ไมโลมีลูกๆที่น่ารัก
หนึ่งในนั้น ตัวหนึ่งท่าทางปราดเปรียว หยิ่งทนงในตน
เขาชื่อ แบล็ค

แบล็คเป็นเหมือนหมาที่รู้ใจก้องมาก
ก้องก็รักเค้ามากเหมือนกัน

ในวันว่าง ครอบครัวเราจะจับพวกมันหลายตัวมาอาบน้ำ
สิ่งที่สร้างเสียงบ่นของแม่ที่สุดคือ
เวลาที่อาบน้ำให้เสร็จแล้ว
พวกมันทั้งหลายตัวนั้นแหละ
จะวิ่งกลับไปที่หลังบ้าน
คลุกดินคลุกฝุ่นจนมอมเกือบเท่าเดิม
กลับมาให้แม่ได้เห็น
จนแม่ออกปากบ่น
แต่แม่ก็ไม่เคยละความพยายามที่จะจับพวกมันมาอาบน้ำ

พวกเขาแต่ละตัวเหมือนไม่รักเรา
พวกเขาแต่ละตัวจะพยายามออกจากบ้านไปให้ได้
เวลาที่เราเปิดประตูรั้วก็ต้องพยายามกั้นไม่ให้เขาออกไป
ก็รู้ดีนะว่าเพียงแค่สวนหลังบ้าน คงไม่พอสำหรับพวกเขา
แต่เราก็ทำไปเพราะเป็นห่วง
ยิ่งช่วงที่เทศบาลวางยาเบื่อ
ยิ่งเป็นช่วงที่เราห่วงพวกเขามากขึ้นกว่าเดิม

แบล็กจะเป็นหมาที่รักเด็กชายก้องมาก
เมื่อใดที่เด็กชายก้องกลับถึงบ้าน
เค้าจะกระโจนมาหา
เอาสองเท้าหน้ามาเกาะอก พร้อมกับทำหน้าเหมือนว่า..
คิดถึงที่สุด

เช้าวันหนึ่ง
ในวันที่อากาศเยือกเย็นของฤดูหนาว
เด็กชายก้องส่งเสียงเรียกพวกเขาให้มาทานข้าว
สลับกับการเคาะกระป๋องข้าวของพวกเขา

ทุกตัววิ่งมายังที่ประจำรอคอยข้าวจากทัพพี
ขาดแต่เพียงแบล็ค

เด็กชายก้องเดินออกไปดูหน้าบ้าน
ไม่ไกลกันนัก
สุนัขพันทางเพศผู้นอนตัวแข็ง
ร่างไร้วิญญาณ

เด็กชายก้องยืนตัวแข็งทำอะไรไม่ถูก
นึกถึงคำประกาศของเทศบาลเมื่อหลายวันก่อนว่า จะกำจัดสุนัขเร่ร่อน

เขาจากไปแล้ว
เด็กชายก้องได้แต่มอง

หมารุ่นต่อไปที่เข้าบ้าน
ตัวแม่ขาวสลับดำ
ไม่นานนัก
ตัวแม่ก็ได้กับอาเซเชี่ยนแถวบ้าน
ลูกน้อยหลายตัวกำเนิดขึ้น
ตัวหนึ่งโชคร้ายไม่อาจทนโรคร้ายได้จากไปก่อน
หลายตัวส่งเสียงอิ๋งๆ

"ตัวนี้มีลายสีเหลือง แม่ตั้งชื่อว่า เจ้าเสือ ล่ะกัน"

"ส่วนตัวนี้ สีขาวจุดดำ"
"ก้อง ดูสิ ขอบตามันสีดำด้วย"
"อ้วนเชียว"
"แม่ตั้งชื่อมันว่า แพนด้า ล่ะกัน"

..................................

มาเม้นคืนจ้า ขอบคุณค่าที่ไปเม้นบล็อคเรา

ละครเรื่องนั้นรู้สึกจะชื่อว่า บ้านนี้มีรักนะ

อยากกินข้าวซอยอ่า

การจากลา เป็นสิ่งที่เราเกลียดมากที่สุด (เอ่อ..โทษที ทำเสียงอินไปนิด) ที่บ้านเราก็เคยประสบปัญหานี้เหมือนกัน ร้องไห้ไปหลายวัน เลี้ยงมาก็ย่อมผูกพันกันเป็นธรรมดาอ่ะจ๊ะ เอาใจช่วยให้คุณแม่ของคุณก้อง สบายใจได้ไวๆนะ

เสียใจด้วยนะ .... แพนด้าคงไปดีมีสุขแล้ว

เสี๋ยใจ๋โตยเจ้าน้องก้อง...

กำแรกมาเห็นข้าวซอย ไค่อยากขนาดเลย ปอได้อ่านเรื่องหมาต๋ายเอ็นดูเห้ย...

หายไค่อยากละ...กึ้ดเติงหมาปี่ เหมือนกัน..

เคยร้องไห้จนไม่มีน้ำตาเหลือตอนน้องเหมียวตัวแรกตายไปค่ะ เข้าใจดี

เข้าใจความรู้สึกนี้เลย น้องแพนด้าหลับให้สบายนะจ๊ะ
อ่านแล้วคิดถึงแม่ด้วย
อยากทานข้าวซอยบ้างด้วย
แล้วก็อยากจะบอกว่า เล่าเรืองได้น่าอ่านมากๆ ค่ะเด็กชายก้อง

ง่ะ กำลังหิวๆ เปิดมาเจอข้าวซอยตี่ลำขนาด แล้ว เกือบเผลอแทะจอแน่ะ




ส่วนเรื่องหมา เคยเลี้ยงสองตัว คือ เจ้าโก้ง กับเจ้าเรียว วันที่เจ้าสองตัวนี้จากไป ทำใจไม่ได้เลยค่ะ ร้องไห้เลยเหมือนกัน รู้สึกว่า อยู่ด้วยกันมานาน ทำไมต้องจากกันด้วยก็ไม่รู้

หลังๆ ที่บ้านเลยไม่เลี้ยงอะไรอีกเลย แมวที่เลี้ยงก็ตายจากกันเหมือนกัน แม่บอกว่า ไม่อยากผูกพันกับอะไรอีกแล้ว

การผูกพันย่อมก่อให้เกิดน้ำตาเสมอค่ะ


ขอบคุณนะคะที่แวะไปหากัน

ดีใจจังอัพบล็อกบ่อยขึ้นแล้วนะคะ

ตอนนี้เลี้ยงเจ้าแหวเหมียวอยู่ตัวค่ะ

แต่ก่อนเลี้ยงเป็นสิบค่ะ แต่ค่อยๆหายไปบ้าง ตายจากไปบ้าง จนว่าจะไม่เลี้ยงอีกแล้วเชียว

แต่ว่าคิดซะว่าทุกตัวไปดีแล้ว เจ้าแพนด้าก็คงเหมือนกัน เขาอาจจะอยู่ใกล้ๆก็ได้นะ (เอ๋...เราพูดอย่างงี้จะกลัวรึเปล่า)


ถ้าเขาอยู่ใกล้ๆ คงอยากให้ทุกคนที่รักเขามีความสุขค่ะ

ความเสียใจคงค่อยๆจางหาย กลายเป็นความทรงจำที่ดีค่ะ

แพนด้าหลับสบายไปแล้ว เมื่อต้นปี...ยายเชลโล่ (อายุ 16 ) ที่บ้านบัดดี้ก็นอนหลับสบายไปแล้วเหมือนกัน

จริงๆ ก็ตั้งใจไว้ตั้งแต่เชลโล 7 - 8 ปีว่าจะไม่เอาใครมาใหม่ เพราะไปไหนต้องหอบหิ้วเชลโล่ไปด้วย แต่ในปีที่ยายอายุ 13 ปี เพื่อนบ้านก็นำพี่นู๋ลินมาให้ เพราะเค้าอ่อนแอตัวเล็กกว่าใคร เลยต้องดูแลเพราะความสงสาร

ถัดมาอีกปี เจ้ายีนส์หลานชายวัย 4 ขวบ ถูกแม่ ขนมาพร้อมบัดดี้วัย 2 เดือนกว่า เอามาฝากไว้ตอนปิดเทอม พอเปิดเทอมเอาเจ้ายีนส์ลูกชายกลับไป ไม่เอาบัดดี้กลับไป เจ้าบัดดี้ก็เลยเป็นลูกที่บ้านไป

พอเมื่อปลายปีที่แล้วหลานอีกรายไปอุ้มแม่อิปปี้ กะลูกคูโร่มา แล้วเอาเค้าบ้านตัวเองไม่ได้เพราะผู้ใหญ่ไม่อนุญาติ ฮิปปี้ก็เลยต้องมาอยู่บ้านนี้ ส่วนคูโร่หลานดื้อจะเอากลับบ้านไป

ที่บ้านเลยกลายเป็นบ้านหมา 3 ตัว

อ่านแล้วก็อยากเลี้ยงสักตัว หมานี่ฉลาดแล้วก็น่ารักดีนะเราว่า

แต่ไม่ชอบตรงกลิ่นปากมันนี่ล่ะ เหอๆๆๆ

อยากได้น้องมิ้วไปเลี้ยงแทนป่าวคะ
น้องน้ำหวานของเราเค้าท้องใกล้คลอดแล้วค่ะ
ถ้าคลอดแล้วจะเอามาอวดน้า...

อือ..เศร้าค่ะ เข้าใจถึงความรู้สึกเลยค่ะ เพราะเคยเลี้ยงหมา แล้วมาตายจาก เศร้าร้องไห้เหมือนสูญเสียเพื่อนคนหนึ่งเลยค่ะ .. เศร้าไปกินก๋วยเตี๋ยวไป จุกในคอเลยค่ะ ฮือ

เข้าใจเลยเวลาที่เราเสียหมาอันเป็นที่รักไปมันเศร้าขนาดไหน ขอให้แพนด้าไปสู่สุขตินะคะ

ปล. วันอาทิตย์นี้ ข้าวซอยเสร็จแน่ๆ

หิวจางงงง

น้องขอสูมาเต๊อะเจ้าอ้ายตี้บ่ได้เข้ามาอ่านเล้ย

เอ็นดูแพนด้าเนาะอ้าย เปิ้นเหมือนหมาของน้องเลย ล่นตวยก้นแม่ ไปจ่ายกาด ทีนี้ ข้ามถนนบ่จ้างน่ะอ้าย รถก่ชน นู๋ปิ๊กจากโรงเรียน แม่บอกว่า เชอร์รี่ต๋ายละเน้อ นู๋กะพี่สาว กะน้องจาย ร้องไห้ ขนาดเลย ตกมาวันพูกมะเจ้า แม่ก่หื้อเอากับข้าว ปิ่นโตไป ทำบุญ ตานขันข้าวหื้อ พระเปิ้นก่ถามว่า อันนี้ตานหื้อไผ๋ (พระเปิ้นฮู้เจ้าว่า บ้านนีร้มีลูก 3 คน) ก็บอกไปว่า ตานหื้อหมาตี้บ้านเจ้า

หลังจากนั้น แม่ก่บ่ปยากเลี้ยงหมาแห๋มเลยอ้าย เอ็นดูเปิ้นเนาะ

ต๋อนละอ่อน ต๋อนมะแลง นู๋จะมีหน้าที่ สับปอดแล้วก่เอาใส่น้ำไปต้มจนเดือด แล้วก่ รอหื้อเย็น เอาไปคลุกกะข้าว หื้อเปิ้นกิ๋น เช้ากะแลง มะวันนู๋ไปโรงเรียน แม่บอกว่า เปิ้นบ่กิ๋นข้าวมะวันเจ้า นู๋มีหน้าที่เอาจานข้าวเปิ้นมาล้าง แยก ถังน้ำ กะสก้อตไบ้ท์ตวยเจ้า ทุกๆวันเลย เปิ้นก่ฮักนู๋ ชอบมาวิ่งเล่นตวย แต่เวลาอาบน้ำนี่ จะมีคนงาน อาบหื้อเปิ้นน่ะ

แหะๆ นู๋มีหน้าที่ ล้างจาน ตึงของหมาของคน เพราะนู๋กิ๋นข้าวช้าเจ้า

กิ้ดเติงหาเนอะอ้าย มันเป๋นความผูกพันกั๋นตวยเนาะเจ้า

เศร้าจัง..แต่การพบแล้วจากมันเป็นสัจธรรมที่หลีกเลี่ยงไม่ได้อยู่แล้ว ถึงแม้จะยากแต่ต้องทำใจ

ความรักแลกมาด้วยด้วยอาวรณ์เสมอ หลับให้สบายนะ...แพนด้า

ที่บ้านเลี้ยงหมาเยอะมากเหมือนกัน
พอตายไปตัวก็ร้องไห้กันทั้งบ้าน เพราะผูกพันกันมาก
อยู่ด้วยกันตลอด แต่ก็เข้าใจว่านี่หละชีวิต..

ไม่วันใดวันหนึ่งก็ต้องจากกันอยู่ดี

สงสัยคุณก้องจะยังเศร้าอยู่

เข้าจาย น้องแฮมที่เลี้ยงไว้เป็นปอดชื้นตาย TT_________TT ร้องไห้จนตาบวมเลย ถึงตัวเล็กแต่ความรู้สึกที่ให้ไม่เล็กตามตัวมันเลยอ่า TToTT