ไม่มีความสุขไหนบนโลกที่มันจีรังยั่งยืน

ทุกวันนี้ หันกลับมามองตัวเอง รอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้

เราขวนขวาย ทำงานเยอะ เรียนเยอะ เพราะอะไร

ทำไปทำไมมากมาย กะ สิ่งสมมติพวกนี้

ดิ้นรนมากมายเพื่อให้ได้เงินมา ทั้ง ๆ ที่สุดท้ายแล้ว มันก็ไม่ใช่ทุกสิ่ง

ที่สำคัญ เหนื่อย จังเลย วันนี้ และวันที่ผ่าน ๆ มา
_________________________________________________________

ตั้งแต่ตอนเช้าแล้ว
ไม่เข้าใจว่า ทำไมจะต้องผิดใจกับแม่ทุกเช้าวันจันทร์
ทั้ง ๆ ที่ก็รู้แหละนะ ว่า ตัวเองผิด
แต่พอเห็นแม่อารมณ์ไม่ดีแล้ว บวกกับเรื่องอื่น ๆ ที่เจนไม่เข้าใจ
... มันทำให้ไม่อยากทำอะไรเลย ...
มันไม่อยากเรียน ไม่อยากทำงาน ไม่อยากดิ้นรนอะไรแล้ว
เซ็งไปหมดทุกอย่าง อยากหลุดจากสถานที่นี้ อยากทิ้งอีกแล้ว

เหตุผลทั้งหมด ที่ทำให้หดหู่ได้มากที่สุดเลยนะ ไม่ใช่อะไร
... แม่ของตัวเอง นี่ล่ะ ... เด๊วนี้แทบจะวันเว้นวันเลยมั้ง

แม้จะถือคติแล้วนะว่า ... "ไม่ว่าแม่จะถูกหรือผิด ... แม่ถูกเสมอ"

ทุกทีเลย เวลาที่เราไม่เข้าใจกัน เวลาที่แม่ใส่อารมณ์มา
ทำไมทุกอย่างมันค้างอยู่ที่ใจนี้อยู่ได้ยาวนานนัก
ก็เรามีกันอยู่สองคนหนิ ... แล้วทำไมถนอมน้ำใจแต่คนอื่น
แม้ว่าความจริง คงจะเต็มไปด้วยความหวังดีและความรักแหละ
แต่การแสดงออกนั้น ... ทำไมต้องตรงกันข้าม ...
เจนไม่ได้อยากจะรับรู้ตรง ๆ แบบนี้

และทำไมแม่ต้องมามีบทบาทในความรู้สึก 100 เปอร์เซนต์ขนาดนี้เนี่ย
________________________________________________________

แต่ทิ้งได้ไงล่ะ ... เอาตัวเองเข้าไปผูกมัดไว้แล้วหนิ
ความรับผิดชอบที่ตามมามากมาย กับ อายุที่เพิ่มขึ้น
เรื่องเรียน ที่ยังครึ่ง ๆ กลาง ๆ ... กับคำถามที่ว่า ... เอาไปทำไร ป.ตรี
เรื่องงาน ที่ก็ยังไม่มั่นคงเท่าที่ควร แล้วก็ ยอมโดนเอาเปรียบอยู่ได้

พยายามทำใจให้มันสบาย ๆ อยู่นะ ว่าทุกอย่างที่ทำอยู่
มันเป็นสิ่งที่ต้องทำจริง แต่มันไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่าง เพราะวันนึงมันก็จะจบลง

ชีวิต ชีวิตนึง เกิดมา ทำไมมันช่างยาวนานนัก
แต่ละวัน เวลามีความสุข ... เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว
แต่พอวันไหนเป็นอย่างนี้ขึ้นมา ... ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้นเลย
อยากจบ อยากบวช อยากไปพักใจไกล ๆ

แล้วมันไม่ใช่แค่เรื่องพวกนี้นะ ที่ทำให้เราเศร้า
มันยังมีรายละเอียดปลีกย่อย ปัจจัยภายนอกอีกมากมาย
ผู้คนรอบข้างในชีวิตประจำวัน ...
โดยเฉพาะครอบครัว ... สถานที่ที่ มีไว้ ชาร์ตพลัง เพื่อออกไปต่อสู้
แต่ถ้าสิ่ง ๆ นี้กลายเป็นแบบนี้ ไม่มีความหมายแบบนี้
มันจะมีประโยชน์อะไร อยากกลับบ้าน แต่บ้าน ไม่เหมือนบ้าน
เพราะต่างคนต่างอยู่ ...
________________________________________________________

รวม ๆ แล้ว ชีวิตนึงและทุกชีวิตที่เกิดมา
ความสุขที่พบเจอ น้อยกว่า ความทุกข์ที่เผชิญ อย่างเทียบกันไม่ติด
เข้าใจแล้วว่า ทำไม คำว่า "นิพพาน" ถึงเป็นทางออก
ทำยังไงให้ไม่ต้อง วนเกิดแล้วเกิดอีก แบบนี้
เกิดไปเรื่อย ๆ ไม่สิ้นสุดแบบนี้เหรอ ??
แล้วจำไม่ได้อีกว่า ... ที่ผ่านมา ทำอะไรมา ...

จะทำบุญไปเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อให้เกิดในภพภูมิที่ดีขึ้นเหรอ ??

ถ้าได้เกิดเป็น คนรวย แล้วไง ?? ... ดีเหรอ ...
ก็ไม่ดีอีก เพราะถ้ารวยแล้วจะคิดได้แบบนี้มั๊ย
จะมีปัญญาเห็นความทุกข์มั๊ย จะหลงระเริงในความสุข
ความโชคดีของตัวเองมั๊ย แล้วเผลอทำความชั่วง่ายกว่าคนอื่นมั๊ย

ถ้าได้เกิดเป็น เทวดา แล้วไง ?? ... ดีเหรอ ...
ก็ไม่ดีอีก เพราะเกิดมาเสวยผลบุญล้วน ๆ แล้วพอบุญหมดแล้วไง
ตกสวรรค์กลับมาเกิด วนกันใหม่

สรุปได้ว่า เกิดเป็น คนธรรมดา อย่างนี้ ดีที่สุดแล้วล่ะ
ไม่ต้องรวยมาก ไม่ต้องมีมาก อยู่แบบพอเพียง แบบที่ในหลวงตรัส
________________________________________________________

ทั้ง ๆ ที่เมื่อวานนี้ ฉันเอง ... เพิ่งอยู่ในอารมณ์ที่ยิ้มแบบหยุดไม่ได้แท้ ๆ
และวันนี้ ... จากเหตุการณ์เมื่อเช้า ...
ก็กลับมาบ้านแบบไม่อยากพูดกะใครเลย ...
เซ็ง เบื่อ และ เศร้าใจ ...
แต่ทำไงได้อีก นอกจากปรับใจตัวเอง
แต่ก็คงต้องขอเวลาตั้งตัวสักพักนึงล่ะ ว่าเราจะหยุดก่อนดี
หรือเราจะเดินต่อไป ... เหอะ ๆ แต่เหมือนเลือกได้เลยเนอะ
_________________________________________________________

ต่อสู้กับสิ่งสมมตินี้กันต่อไป ...

Create Date : 28 มกราคม 2551		7 comments
Last Update : 28 มกราคม 2551 19:32:50 น.
Counter : 806 Pageviews.
Share Tweet