Bloggang.com : jejeejajar : เล่าสู่กันอ่าน ... วันที่แย่ที่สุดตลอดการไปทำวิจัย 3 เดือน

เล่าสู่กันอ่าน ... วันที่แย่ที่สุดตลอดการไปทำวิจัย 3 เดือน

วันไหนที่เราตื่นสาย ทำให้แพลนวันนั้นผิดแผนไป ... วันนั้นทั้งวันจะมีความ"ซวย" บังเกิดขึ้น???

วันที่สอง (4-11-08) ของการไปทำวิจัยที่ Imperial College
เช้าวันนี้เราตื่นสายกว่าที่ตั้งใจเอาไว้ประมาณ 15-30 นาที แอบคิดในใจว่า แน่ๆอ่ะแน่ๆ วันนี้ต้องมีอเรื่องอะไรไม่ดีเกิดขึ้นชัวร์เลย
ที่ลอนดอนพอออกสายหน่อย การจราจรเริ่มติดขัด ทั้งบัสทั้งทิวบ์พร้อมใจกันมาช้า และคนก็เยอะมากๆ

เรื่องแย่ ... เรื่องที่ 1

จากเมื่อวานที่ไปโรงอาหาร แอบเห็นร้านกาแฟอยู่ร้านหนึ่ง คดไว้แล้วว่าต้องมากินๆเพราะชีวิตนี้เราขาดกาแฟไม่ได้ เราก็สั่งพื้นๆเบๆว่า "คาปูชิโน่" แล้วเค้าก็ถามขนาดเราก็สั่ง "ธรรมดา"
พอเค้าจะทำกาแฟ เค้าหันมาถามเรามาว่า "$#@$" เราก็ "ฮือออ" พร้อมทำหน้างง คนขายผู้หญิงซึ่งไม่ใช่คนอังกฤษ หันไปแสยะยิ้มกะเพื่อนคนขายด้วยกัน แล้วทำหน้าเหยียดเราพร้อมหัวเราะออกมาเบาๆ
เรานี่หน้าชาเลยทีเดียว แล้วเค้าก็ถามใหม่ว่า "take away or eat here" เราก็ตอบไปว่า "take away" แล้วเค้าก็หันไปทำกาแฟให้เรา พร้อมทั้งหัวเราะใส่เราเบาๆอีกรอบ เรานี่แบบ โหยยยย มากไปมั๊ยยย ถ้าเกิดเราฟังไม่ออกจริงๆ แล้วสุดท้ายเราจะตอบได้ไงฟะ นอกจากว่า ทีแรกที่เค้าถามเรา เค้าไม่ได้ถามแบบนี้ เราก็รู้แหละว่าเราไม่เก่ง แต่ทำไมต้องทำให้เสียเซลล์ขนาดนี้ด้วยว๊า....กรี๊ดๆ แล้วหลังจากนั้นเราก็ไม่ไปปกินกาแฟร้านนั้นอีกเลย เพราะเรามีที่ใหม่ที่คนขายเป็นมิตรกว่า เชอะ....

เรื่องแย่ ... เรื่องที่ 2

พอได้กาแฟ ก็มุ่งหน้าไปยังตึก เนื่องจากบัตรนักศึกษาของเรายังคงไม่ activate ประตูหน้า เราก็ต้องขึ้นแล้วลงมาขึ้นทางลิฟต์ขนของอีกรอบหนึ่ง ถึงเราจะมาสาย(กว่าที่คิดไว้) แต่พอไปถึงแล็บเราก็...มาเช้ากว่าเพื่อนส่วนใหญ่อยู่ดี

วันนี้เรายังไปนั่งโต๊ะเพื่อนชาว ... โปรตุเกส คนหนึ่งซึ่งเค้าไปคอนเฟอเรนยังไม่กลับมา แล้วเราก็อยากใช้อินเตอร์เนตเพื่อติดต่อทางบ้านมากๆ ถึงตอนนั้นเวลาไม่ตรงกัน เค้าจะยังทำงานกันอยู่ ก็ไม่สนใจ ขอให้ต่อเนตได้ก่อน เรื่องอื่นๆค่อยว่ากัน เอาง่ายๆคือชีวิตนี้ขาดเนตมิได้ 555

เราก็เลยไปถามเพื่อนคนหนึ่งซึ่งมาเช้ากว่าใครๆ ว่าอยากใช้อินเตอร์เนตต้องทำยังไง ต้องเซ็ตตรงไหนหรอ แล้วเราก็ไม่มี log in & password เพื่อนบอกว่าเราต้องไปติดต่อหน่วย IT ของตึกให้เค้าเซ็ตให้ ทีแรกเพื่อนก็อธิบายทางไปซึ่งซับซ้อนซ่อนเงื่อนมากๆ เพื่อนคงกลัวว่าเรางง เลยเขียนแผนที่มาให้ ซึ่งถ้าเพื่อนไม่เขียนให้ เราคงได้หลงอยู่ในตึกนี่แหละ

เราก็เดินดุ่มๆ มองห้าห้องที่เป็นห้อง IT เราก็เคาะห้อง ก๊อกๆ ก็มีเจ้าหน้าที่ผู้ชายดูยังวัยรุ่น หน้าตาเหวี่ยงๆ เปิดประตูผลั๊วะออกมาก พร้อมถามเราด้วยเสียงอันดุดันว่า "What's wrong" หรือ "What's a problem" นี่แหละ วินาทีนั้นเรายืนแข็งทื่อไปหนึ่งวินาที แล้วก็บอกเค้าดีๆว่า "ขอโทษนะ เราอยากใช้อิเตอร์เนต ช่วยเซ็ตอพให้หน่อยได้มั๊ย ฉันเพิ่งมาที่นี่เมื่อวานนี้เอง" พอพุดจบ เค้าก็คว้า(หรือกระฉาก) notebook ออกไปจากมือเรา

เค้าใช้เวลาในการเซ็ตให้เราอยู่สักพัก เราก็นั่งนิ่งๆ ก้มหน้า สลับมองจอคอมตลอด ระหว่างนี้ก็มีคนมาหาเค้านะ เค้าก็ดูดุๆแบบนี้แหละ แต่ไม่รุนแรงเท่าที่พูดกะเรานะ หรือเรามาปลุกเค้า ตอนเค้าแอบหลับหล่ะนี่ งง จริงๆ

พอเค้าเซ็ตได้ เค้าก็บอกว่าให้เราลองใส่ log in & password แต่...เราไม่มีนี่น่า เราก็บอกเค้าว่า เรามีแต่บัตรนักเรียนนี่แหละนะ เค้าก็เหมือนโมโหเราอีกรอบ ทำเสียงฮึดฮัด เค้าบอกว่าก็ต้องมีก่อนไม่งั้นใช้ไม่ได้ เราก็ถามว่าไปขอได้จากที่ไหน เค้าก็บอกทางไป ซึ่งอยู่ในตึกใกล้ๆที่ทำบัตรนั่นแหละ

เราก็เดินจ๋อยๆออกไป ระหว่างทางเจอเพื่อนคนจีน เพื่อนก็ทักทายถามว่าจะไปไหน เราก็บอกไป ณ ตอนนั้นรู้สึกดีใจม๊ากกที่เจอเพื่อน อยากเค้าไปกอดแล้วให้เค้าปลอบประโลมความคับแค้นใจจริง จริ๊งงง แต่เรากลัวเพื่อนจะตกใจเราตั้งแต่แรกอ่ะนะ เราเลยไม่ทำเช่นนั้น 555+

ระหว่างทางที่จะเดินจากตึกเราไปอีกตึกหนึ่ง แฟนเราก็ส่ง sms มาว่าวันนี้เค้าจะสอบนะเป็นกำลังใจให้เค้าด้วย เราเลยตอบไปว่าขอให้โชคดีในการสอบ ขอให้วันนี้เป็นวันที่ดีของแฟนนะ ถึงแม้ว่าวันนี้จะไม่ใช่วันที่ดีของเราก็ตาม...(นางเอ๊กก นางเอกก)

พอส่งเสร็จเราก็ถึงตึกแล้ว กำลังรอคิวให้เค้าทำ log-in ให้ แฟนเราร้อนใจสิ รีบโทรมาหา เราก็บอกไม่มีอะไรๆ แฟนก้ไม่เชื่อ เราก็เริ่มเสียงสั่น แล้วน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ก็ทำนบแตกออกมาหนึ่งกระเฉาะ

แล้วบอกแฟนว่าเดี๋ยวโทรไปๆ เพราะกลัวคนอื่นเห็น น่าอายมั่กๆ

ขั้นตอนการออกไอดีและพาสเวิร์ดไม่ซับซ้อนนัก จริงๆทำเองทางอินเตอร์เนตก็ได้ แต่ไม่มีจะให้ทำไงเนอะ 555 เค้าให้เราใส่ชื่อ-นามสกุล แล้วตั้งไอดี-พาสเวิร์ดเอาเอง ซึ่งมีกฏเกณฑ์อะไรบ้าง เช่น ใส่ตัวอักษร ผสมตัวเลข ต้องมีอย่างน้อยกี่ตัวไม่เกินกี่ตัวประมาณนั้น

พอได้ปุ๊บเราก็โล่ง รีบกลับไปที่ตึกทันที แล้วก็โทรไปเล่าให้แฟนฟัง จากนั้นก็รีบต่อเนต และออนไลน์ MSN ทันที ตอนนั้นเป็นช่วงเย็นๆของที่บ้านพอน้องสาวเห็นเราออน ก็รีบเปิดกล้องเลยจ้า พอเห็นหน้ากันเท่านั้นแหละนะ เราก็ร้องไห้ออกมาอีกรอบ (โชคดีเพื่อนๆไม่อยู่) พ่อบอกว่าไม่เอาๆ ลูกสาวพ่อเก่งอยู่แล้ว เราก็ขำๆยิ้มทั้งน้ำตา

ดูเหมือนว่าเราเป็นคนขี้แงและอ่อนแอจัง แต่นี่ก็เป็นน้ำตาปี๊บสุดท้ายที่เราเสียให้กับการจากบ้านมาครั้งนี้ เพราะวันนั้นเราเจอเรื่องที่เราคิดว่าหนัก ประกอบกับแทบจะไม่ได้พูดคุยกะที่บ้านเลย พอได้คุยเท่านั้นแหละก็เลยร้องไห้ออกมา

แต่ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ ว่าวันนั้นเป็นวันเดียวที่เราเจอเหตุการณ์ที่แย่ที่สุด รู้สึก fail มากที่สุด และทำร้ายจิตใจเรามากที่สุดดด เราก็เลยสรุปเอาว่า คงเพราะเราตื่นสายมั้งเนี่ย เลยทำให้สิ่งที่แพลนไว้มันกลับตาลปัตรจนเกิดเรื่องแย่ๆขึ้นมา

ขอฝากทิ้งท้ายนิ๊สสสนึงนะคะว่า "สติมาปัญญาเกิด" เพราะฉะนั้น ตราบได้ที่เรายังมี "สติ" ไม่ว่าจะเจอสิ่งร้ายๆใดๆ เราจะสามารถแก้มันไปหรือข้ามผ่านมันไปได้ค่ะ

อยากให้ดำเนินชีวิตอยู่กับ "ปัจจุบัน" อย่าไป "กลัว" ในสิ่งที่ยังมาไม่ถึงมากจนเกินไป ยิ่งคิดไปก็จะทำให้เรามีแต่ "ทุกข์" แล้วจะไปจมอยู่กับสิ่งนั้นเพื่ออะไร ในเมื่อกลัวว่าจะเกิด ก็ต้องหาทางรับมือกับมันให้ได้นะคะ

Create Date : 05 มกราคม 2554

Last Update : 10 มกราคม 2554 17:14:15 น.

1 comments

Counter : 1991 Pageviews.

ผมนั่งอ่านแล้ว เฮอๆๆๆ คนจีนใจดีกว่าเยอะครับ เห็นใจ ครับ

โดย: AJ IP: 159.226.234.18 วันที่: 26 มีนาคม 2556 เวลา:1:42:32 น.