น่าเสียดายนะ คงไม่มีใครบ้ามากไปกว่าผมอีกแล้ว ที่ยังคงเก็บจดหมายเก่าๆไว้ตั้งหลายแฟ้ม ไม่นึกเลยว่าเวลากลับมาอ่านเหตุการณ์ย้อนอดีต ความสุขมันจะพุ่งปริ้ดมากมาย

สมัยเรียน เสียงเคาะตะเกียบมาขายหมี่น้ำหมี่แห้ง..ไม่ยั่วยวนใจเท่าได้ยินเสียงรถของบุรุษไปรษณีย์นะ ถ้าเป็นจดหมายของคนที่เรารอละก็ ยิ้มเหงือกแห้งเลยละ แต่ถ้าไม่ใช่..อือ..ก็ต้องรอต่อๆไป

อย่างนี้เรียกว่า"ข้ออ้าง"มากกว่าที่จะมาสารภาพค่ะพี่เอื้อ

รินมองว่ามันไม่ใช่อะ เวลาที่หายไปนานขนาดนั้น ไม่ติดต่อ
อ้างว่าอุบัติเหตุ และหายไปไปทำงานดูงานที่อื่น แค่จดหมาย โทร หรือโทรเลขสักตัวไม่มีเลยเหรอ ทั้งที่รู้ว่าอีกฝ่ายต้องรออย่างนี้


รินว่า มันไม่ใช่อะ

คิดว่า เขาต้องมีใหม่แน่ๆ และพอได้ลองคบใครคนนั้น
ไปกันไม่รอดก็หันมาที่เรา
โถ่เอ้ย เราไม่ใช่ของตายนะเนี่ย


อะแห่มๆๆๆ มาใส่อารมณ์ด้วย แหะๆ
เราก็เสียน้ำตาไปหลายโอ่งแล้วจะกลับไปก็ไม่ได้ เพราะระหว่างนั้นเรามีคนที่ซับน้ำตาเราแล้ว ป่วยการทที่จะมาทำให้ซึ้งใจอีก อิอิ



เรื่องอย่างนี้มันช่างโดนจริงๆนะพี่เอื้อ เอิ๊กกกกกก
อยากเขียนอย่างนี้เหมือนกัน แต่ช่วงนี้เขียนแนวเศร้า ๆ ไม่ออกเลยค่ะ เขียนได้ฮาอย่างเดียว สงสัยว่า ช่วงนี้ใจแฮปปี้แล้ว

อรุณสวัสดิ์ครับพี่เอื้อ


ผมก็โตมาในยุคจดหมายเฟื่องฟูครับ อิอิอิ

อ๊ากกกกกกก

ตกหล่นๆๆ

ขออภัยยยยยยยยยยยยย

เวลารอจดหมายนี่มันเร้าใจจริงๆครับ

อ่านแล้วอ่านอีก หลายรอบเลยทีเดียว

ไม่ผิดหวังค่ะ เรื่องจริงใกล้ตัวคุณเอื้อ จริงๆ ไม่รู้โจทย์มาก่อนหรอกค่ะ แต่ก็เข้าทางคุณเอื้อจนได้...

คลาสสิคจริงๆ เหมือนที่คุณเอื้อว่า พี่ยังเหมือนเดิม...5555 ชอบวุ้ย

ปล. ทันเหมือนกันค่ะ ยุคจดหมายเฟื่องฟู เดี๋ยวนี้ก็ยังชอบนะคะ แต่เป็นเขียนโปสการ์ดแทน

[ของตกแต่งโดนๆคลิกเลย]
---------------------------
เริ่มเย็นก็เริ่มตั้งป้อมอยู่หน้าคอม สวัสดียามเย็นนะคะคุณเอื้อ

เดินอกหักมาจากบ้าน เจ๊ยยย ไม่ใช่ ที่บ้านผมนั่น
ผมเป็นแค่ดีเจเก็บๆ เพลงมารวมอารมณ์เพลงแค่น้านนน
เลยวัยอกหักแล้วครับ

เค้าว่า ไม่ใช่คู่ก็แคล้วกันไป ของคุณเอื้อนี่เหตุให้แคล้ว
มันง่ายสำหรับคุณเอื้อนะ เคยคิดบ้างไหมว่า เค้าจะเป็น
อย่างไรบ้าง ก็นะ ผมว่า เมื่อมีครอบครัวที่มีความสุขแล้ว
ก็อย่าไปคิดมันเลย เนอะ

หมิงหมิงหายดีแล้วครับพี่เอื้อ
ผมก็ใกล้หายแล้ว
เหลือมาดามครับป่วยรั้งท้ายขบวนเลย 555

เพลงนี้คลาสสิคเลยนะครับ โดยเฉพาะท่อนฮุค
อะไรหรือที่เธอใฝ่ฝัน อะไรหรือที่ฉันขาดไป บอกได้ไหมทำไมจึงทิ้งไป ไม่เข้าใจ ♪
หลายๆกรณีคนทิ้งมันยังไม่รู้เหตุผลเลย - -"

นึกถึงยุคจดหมาย ที่รอคำตอบกันเป็นสัปดาห์แล้วก็ให้อารมณ์สบายๆดีครับ แต่ยุคผมโทรศัพท์เข้าถึงทุกครัวเรือนแล้ว สมัยนี้ยิงอีเมล์กันเลย เสียงเสิงไม่ต้องได้ยิน ^^"

จดหมายที่หลายๆคนรอคอยมากที่สุดคงเป็นใบแจ้งผลสอบเอ็นทรานซ์ครับ เป็น จม. แห่งความยินดีและความเจ็บปวดของคนทั้งประเทศ ไม่รู้เดี๋ยวนี้ยังมีอยู่ไหม

สวัสดีค่ะคุณเอื้อ ตามมาอ่านจดหมายค่ะ โห..เขียนไปนานมากไม่ตอบมาเลย จนเวลาล่วงเลยมานานแล้วเขียนส่งมาว่าเจออุบัติเหตุ มันนานเกินไปหรือเปล่าคะ และไม่มีใครพอจะแจ้งให้เราทราบเลยเหรอคะ ...คงจะนานเกินไปจึงต้องเกิดเรื่องเศร้าแบบนี้นะคะ

เหมือนกันเลยค่ะ รอไปรษณีย์อย่างใจจดใจจ่อ อิอิ

หลับฝันดีค่ะ

สวัสดีตอนดึกๆ ครับคุณเอื้อ แวะมาอ่านงานตะพาบครับ .....

พูดถึงเรื่องจดหมาย เดี๋ยวนี้คงแทบจะหาคนเขียนจดหมายถึงกันได้ยากมากแล้ว เพราะแม้แต่ชาวบ้านตามชนบทยังมีมือถือใช้กันทั้งนั้น .....

ผมเองจำไม่ได้แล้วว่าได้เขียนจดหมายครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ คลับคล้ายคลับคลาน่าจะเป็นสมัยเรียนมัธยม พอเข้ามหาวิทยาลัยก็เป็นยุคที่มือถือเริ่มเข้ามามีบทบาทแล้วล่ะครับ .....

ยังดีที่ตอนนั้นผมไม่เคยต้องรอจดหมายตอบนานๆ แบบที่คุณเอื้อเจอครับ ......

อรุณสวัสดิ์ครับพี่เอื้อ

ผมก็อยู่ในยุคเขียนจดหมายเหมือนกัน แต่แปลกไม่
ได้เขียนถึงใครเลย เท่าที่จำได้

น่าจะเขียนอะไรไม่เป็นกับเขามากกว่า

เอโส หิ อุตฺตริตโร ภาราวโห ธุรนฺธโร
โย ปเรสาธิปนฺนานํ สยํ สนฺธาตุมรหติ

ผู้ใด เมื่อคนอื่นล่วงเกินกันอยู่ ตนเองกลับหาทางเชื่อมเขาให้คืนดีกันได้
ผู้นั้นแล ชื่อว่าเป็นคนเอาภาระ เป็นผู้จัดธุระที่ดียอดเยี่ยม

มีความสุขกับการให้ความเมตตาในทุกสรรพสัตว์ ตลอดไป...นะคะ

สวัสดีค่ะ..พี่เอื้อ
(นานๆ แวะมาทักทายกันทางนี้ซะที)

เมื่อก่อนหนึ่งก็เขียนจดหมายหาเพื่อนๆ บ่อยอยู่ค่ะ
แต่ตอนหลังๆ ทำไมถึงไม่ติดต่อกันก็ไม่รู้
คงจะด้วยภาระหน้าที่อ่ะเนอะ

แต่ตอนนี้ดีหน่อย
มีเทคโนโลยีต่างๆ ที่ทำให้เราติดต่อกันง่ายขึ้น
แต่บางครั้งก็ไม่ได้คุยกับใครเลย

พี่ยังเหมือนเดิมอยู่

แล้วถามันหรือเปล่าฉันยังเหมือนเดิมอยู่ไหม 555

แหม ผ่านไปเป็นปี อุ๊ว่าอุ๊ก็คงเปลี่ยนที่ว่างตรงนั้นให้ใครมาเติมเต็มแล้วเหมือนกัรค่ะ

สวัสดียามเย็นค่ะพี่เอื้อ ตามมาอ่านช้าหน่อยค่ะ

งานนี้โดดตะพาบซะขาเกือบหัก อิอิ ข้ออ้าง คิดไม่ออกต่างหากค่ะ

สมองมะแล่นเลยค่ะ

พักผ่อนมากๆนะคะ

สวัสดีตอนเย็นครับคุณเอื้อ .....

Art in Paradise ช่วงนี้คนเริ่มเยอะแล้วครับ เพราะกระแสใน social media กำลังแรง ถ้าจะให้ดีไปตั้งแต่เช้าตอนเวลาที่เขาเริ่มเปิดให้เข้าชมคือ 9 โมงเช้าเลย น่าจะคนน้อยกว่าช่วงบ่าย เห็นบางคนบอกว่าช่วงบ่ายมีทัวร์มาลงด้วยครับ .....

สมัยนี้เขียนจดหมาย ช่างยากเย็นเหลือเกินค่ะพี่เอื้อ อิอิ

อ่านแล้ว..ก็รุ้สึกว่า..ทุกความเป็นไปย่อมมีเหตุผลนะคะ..
แล้วก็อยู่ที่ว่า...
คนที่รอ..จะอภัยหรือป่าว..
ถ้าเป็นขวัญ
ขวัญคงรู้สึกดี..ที่มีจดหมายตอบกลับมา
รู้สึกดี..เพราะอย่างน้อย..ในหนึ่งห้วงเวลา
เมื่อเค้าหายเจ็บ..หรือดีขึ้น.จากอุบัติเหตุ..
แล้วนึกถึงเรา..

บางที..เมื่อเค้ากลับมา..
แล้วเรามีคนอื่นไปซะแล้ว..
มันก็ยิ่งดีนะคะ..ที่ทำใ
ห้เรารู้ว่า..
เค้ายังสบายดี..ความรู้สึกผิดก็น้อยลง..

การคิดว่าระหว่างที่เค้าหายไป..เค้าจะไปนั่นโน่นนี่
อย่าไปคิดเลยค่ะ..
คนเรา..ถ้าใช่..ยังไงก็ต้องคู่กัน
แต่ถ้าไม่ใช่...ต่อให้อยู่ด้วยกันเป็นสิบปี
มีลูกแล้ว..หรือต่อให้เราวิ่งตามเค้าแค่ไหน
วันนึง..เค้าก็ต้องไปค่ะ..

อ้าวเม้นท์ยาวเลย..
อ่านแล้วอิน..อิอิ
ขอโทษด้วยนะคะ

อรุณสวัสดิ์ครับพี่

เรื่องที่ผ่านมา มีไว้ให้เราระลึกถึงเนาะคุณเอื้อ ใครช่างอยากลืม อยากทิ้งความทรงจำไปได้ เนาะ

อ้าว รินว่ารินดองบล็อกแล้วนะ อิอิ

มันอินจริงๆ ค่าพี่เอื้อ แบบว่า เป็นความรู้สึกที่เราผ่านมาช่วงนั้นได้แล้วทำนองนี้

จริงๆ รินยังไม่เคยเจอแบบนี้ค่า 555+

แต่มีอารมณ์อินตามไปด้วย แหะๆ

บล็อกเกาะสีชัง ยังดองอยู่เช่นเคยค่า
ตอนนี้หาคั่นเวลาด้วยสิ่งอื่นอีกแล้ว

เลย 3-4 วันไม่อัพบล็อกรู้สึก ตะหงิด ๆ ไรก็ไม่รู้ คิดไปเองทั้งน๊านนนน

หาายไปหลายวันเพราะซุ่มทำบล็อกสัมภาษณ์ด้วยค่า เรียบร้อย แล้วค่ะ พร้อมกัน 1 ก.ค นี้

อุบัติเหตุก็ไม่น่าหายไปนานขนาดนั้นนะ ซักเดือนนึงก็น่าจะติดต่อได้แล้ว

ขออภัยนะครับที่แวะมาช้าพอดีช่วงนี้ยุ่งๆ น่ะ วันนี้ดีที่ว่างหน่อย

+

สวัสดีค่ะพี่เอื้อ^^

เฮะมาอ่านตะพาบช้าไปนิดนึงพี่เอื้อเปลี่ยนหน้าระ
การรอจม.หรือรออะไรจากใครสักคน...นานๆมัน
เป็นความรู้สึกที่ไม่กล้าจะบรรยายเป็นตัวหนังสือ

ทำไมเขียนเศร้าจังเลยไม่อาวไม่อยากถูกทิ้ง
โจทย์นี้แพมไม่ได้เขียนเพราะโดดมาสองรอบระ

แหะไว้คราวหน้าเราเขียนกันใหม่นะคะพี่เอื้อ~

ชอบการเขียนจดหมายเหมือนกัน การเขียนจดหมายมีสเน่ห่ดี ^^