Bloggang.com : weblog for you and your gang
พระอาทิตย์นั้นเจิดจ้า พระจันทร์ยังแจ่มใส ดวงดาวเก็บแสงไว้ หยิบหัวใจไว้ให้เธอ
Group Blog
เรื่องแรกของฉัน
เรื่องใหม่ที่อยากให้ติดตาม
มกราคม 2554
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
5 มกราคม 2554
ความฝันในความเป็นจริง
All Blogs
ความฝันในความเป็นจริง
ความฝันในความเป็นจริง
ความฝันในความเป็นจริง
นี่ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ยนี่คือประโยคแรกที่ฉันพูดออกมาทั้งที่ไม่รู้ว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง
แต่สิ่งแรกที่ฉันสัมผัสได้จาก ณ จุดที่ฉันยืน คือทุ่งหญ้าที่เขียวขจี ต้มไม้ที่มีใบหนาปกคลุมทำให้ต้นไม้นี้กลายเป็นหลังคาธรรมชาติที่สามารถคุ้มแดดคุ้มฝนให้ได้
ทำไมท้องทุ่งนี้มันกว้างใหญ่นักล่ะ แล้วฉันจะออกจากที่นี่ได้ยังไง
ความคิดของฉันตอนนี้คิดเพียงแค่ว่า จะต้องออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด
เมื่อฉันมองไปรอบๆตัวฉันมีแต่ต้นไม้ ต้นหญ้า ดอกไม้ดอกเล็กที่แซมตามต้นหญ้า แล้วก็ทุ่งหญ้าที่ดูกว้างขวางสุดลูกหูลูกตา ฉันจึงเดินไปเรื่อยๆจนไปพบบ้านหลังหนึ่งซึ่งเป็นบ้านหลังเล็กๆสีน้ำตาลมืดเกือบดำดูเรียบง่าย ล้อมรอบไปด้วยดอกไม้หลายหลายสีและกลิ่นซึ่งฉันไม่เคยเห็นมาก่อน ฉันตัดสินใจที่จะเดินเข้าไปเผื่อเขาจะช่วยเราได้ ฉันจึงหยุดอยู่ที่หน้าประตูและกำลังเตรียมท่าจะเคาะ
แต่ทันใดนั้นเอง มีเด็กหญิงรุ่นราวคราวเดียวกับฉันหน้าตาจิ้มลิ้ม เปิดประตูออกมาก่อนพร้อมกับรอยยิ้มหวานๆของเธอ
สวัสดีจ้า ปรายเด็กหญิงเจ้าของรอยยิ้มหวานเอ่ยถาม
เธอรู้จักชื่อฉันได้ยังไงฉันถามด้วยความงุนงง
เข้ามาก่อนสิจ้ะ เธอเอื้อมมือมาจับข้อมือฉันและจูงมือฉันเข้าบ้านของเธอ แล้วจู่ๆประตูก็ปิดเองอย่างช้าๆ
เอ่อ คือ.... ฉันพูดไม่ออก แต่เด็กหญิงคนหนึ่งจูงมือแล้วชักชวนให้ฉันนั่ง
มาเหนื่อยๆ เดี๋ยวฉันเอาน้ำเย็นๆสักแก้วให้ดื่มนะเธอพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มหวานอีกครั้ง เข้าไปในห้องครัว
ค่ะ ฉันพูดได้คำเดียว เพราะตอนนี้ฉันรู้สึกสับสนมาก ทำไมกัน ทำไมฉันมาอยู่ที่นี่ได้ ทำไมเธอคนนี้รู้จักฉันทั้งๆที่ฉันไม่เคยเห็นหน้าเธอมาก่อน
ฉันเลยลองมองไปรอบๆบ้านหลังนี้เพื่อเป็นการผ่อยคลายความรู้สึกสับสนของฉัน บ้านหลังนี้สีภายในบ้านแตกต่างจากข้างนอกโดยสิ้นเชิง สีภายนอกสีน้ำตาลมืดเกือบดำ แต่ภายในบ้านกลับกลายเป็นสีขาวสะอาดตา
ไม่ว่าจะเป็นผนัง เตาผิง โซฟาที่ฉันนั่งอยู่ ประตู และของใช้ภายในบ้านล้วนแต่เป็นสีขาวจนฉันคิดว่าเธอคนนี้คงชอบสีขาวเอามากเลยซื้อของที่มีสีขาวมาไว้ในบ้าน
น้ำเย็นๆจ้า เธอเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมน้ำเย็นหนึ่งแก้ว ฉันเลยรับน้ำแก้วนั้นไว้ขึ้นดื่ม
รู้สึกดีขึ้นไหมจ้ะปราย เธอถามขึ้นอีกครั้ง พร้อมเอียงหน้าถาม เธอนี่น่ารักจังเลยนะ
จ้ะ ดีขึ้นมากแล้ว เธอรู้หรือเปล่าว่าฉันจะออกไปจากที่นี่ได้ยังไง
ฮุๆๆไม่รู้สิจ้ะ ก็เธออยากมาเองไม่ใช่เหรอ
ไม่นะ ฉันไม่ได้ต้องการให้เป็นอย่างนั้นนะ
เธออย่าคิดมากเลยนะ ประเดี๋ยวเธอก็ต้องหาทางออกเจอเองแหละจ้ะ
คือฉัน
เดี๋ยวฉันจะช่วยเธอออกจากที่นี่เอง
ขอบใจนะ
จ้า งั้นฉันจะพาเธอไปผ่อนคลายให้หายเครียดเองนะ
อืมจ้า แต่รบกวนเธอเปล่าๆ
ไม่เป็นไรหรอก
ฉันพูดไม่ออกจริงๆก็เลยต้องเออออห่อหมกตาม แต่นี่มันอะไรกันเนี่ยอยู่ดีๆเธอคนนี้จะพาฉันไปผ่อนคลาย ฉันอยากจะออกไปจากที่นี่นะไม่ได้อยากไปผ่อนคลายอะไรด้วย
งั้นก็ดีแล้วล่ะ ประเดี๋ยวฉันจะพาเธอไปเที่ยว
เที่ยว?
ใช่แล้ว ฉันอยากให้เธอได้ดูสิ่งที่เธอเคยเห็น
สิ่งที่ฉันเคยเห็น แล้วจะให้ฉันดูทำไมอีกล่ะจ้ะ
ฮิๆๆเธอหัวเราะเบาๆยิ่งหัวเราะแล้วยิ่งน่ารัก แต่จะหัวเราะทำไม
เธอพร้อมแล้วใช่ไหมจ้ะ
คะ?
งั้นไปกัน
ดะเดี๋ยว...
ภาพด้านหน้าและรอบตัวของฉันเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วราวกับว่ามีคนพลิกหนังสืออีกหน้าหนึ่งเพื่อเปิดอ่าน
จ้อกแจ้กๆๆซุบซิบๆๆ
ฉันมองไปรอบๆตัว ก็เห็นคนมากหน้าหลายตา หลายวัยเดินไปเดินมา
และบางกลุ่มก็พูดกันเสียงดัง บางคนก็หัวเราะ บางคนก็ตีหน้านิ่ง
บางคนก็ร้องไห้ เอ๊ะ!เธอพาฉันมาที่นี่ทำไมกันล่ะ
ที่นี่ที่ไหน เธอพาฉันมาที่นี่ทำไม?
ที่นี่คือตลาด
ตลาด!! แล้วพาฉันมาทำไม
ฉันจะให้เธอได้ดูว่าคนเรานะปรายไม่มีคนไหนหรอกที่อยู่คนเดียวมาตั้งแต่เกิด
แล้วไงอ่ะจ้ะ
ฉันรู้นะว่าเธอชอบคิดว่าตัวเธอเองชอบอยู่คนเดียว เพราะการอยู่คนเดียวในความคิดของเธอมันทำให้เธอมีความสุขทำอะไรโดยไม่ต้องเกรงใจใคร และไม่มีใครมาวุ่นวายกับเธอ
เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันคิดแบบนี้
แล้วฉันจะบอกเธอนะปราย
หลังจากนั้นเธอก็เงียบไปและฉันก็ยังสงสัยอยู่ว่าเธอคนนี้รู้ได้อย่างไรกัน
แต่เมื่อเธอคนนี้พูดถึงการอยู่คนเดียวในความคิดของฉัน มันทำให้สมองของฉันประมวลผลถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา ฉันเป็นเด็กคนหนึ่งที่มีความคิดแตกต่างจากคนอื่น ฉันคิดว่าตัวเองเรียนไม่เก่ง สมองก็จำบทเรียนไม่ค่อยได้
ภูมิต้านทานโรคไม่ค่อยดี เพื่อนๆส่วนใหญ่ไม่ค่อยชอบฉันเพราะฉันเป็นอย่างนี้และเพื่อนบางคนก็อิจฉาและพูดจาเสียดแทงให้หัวใจฉันเจ็บช้ำอยู่บ่อยครั้งเพราะอะไรกัน ฉันไม่เคยไปทำร้ายพวกเขาเลย แล้วพวกเขามาทำร้ายฉันทำไม
แล้วนี่จะไม่ให้ฉันชอบอยู่คนเดียวได้ยังไง ฉันเกลียดท่าทีเสแสร้งของผู้คน
ฉันเกลียดคำพูดที่เหมือนลูกศรคอยจะทิ่มแทงหัวใจอีกฝ่ายได้ทุกเมื่อ อยู่คนเดียวยังดีกว่าไม่ต้องรับรู้อะไรจากโลกภายนอกอยู่แต่ในโลกของเรา และยัง...
มีความสุขกับชีวิตที่ยืนหยัดด้วยตัวเอง ใช่ไหม
เธอ เธอรู้ได้ยังไง
เธอคนนั้นยิ้ม แล้วพูดอีกว่า
การอยู่คนเดียวก็เป็นความคิดที่ดีนะปราย แต่เธอลองคิดดูนะถ้าเราอยู่คนเดียวมีแต่ความคิดเดิมๆ มีแต่ของเดิมๆแล้วถ้าเกิดอะไรขึ้นมาแล้วเราไม่สามารถคิดได้อีกว่าควรจะแก้ปัญหาอย่างไรแล้วใครจะช่วยเหลือเรา
แต่การอยู่ร่วมกับคนอื่นมีแต่คนดีและไม่ดี ดีไม่ดีคนพวกนั้นอาจจะคบกับเราเพื่อหวังผลและหักหลังเราตอนหมดประโยชน์แล้วนะ
ฉันรู้ว่าเธอคิดอย่างนั้น แต่บนโลกนี้คนดีกับคนไม่ดีมันก็มีอยู่ปะปนกันไปแต่การใช้ชีวิตมันต้องมีสิ่งที่เราต้องอยู่ร่วมกับผู้อื่นบ้าง บางครั้งคนพวกนั้นอาจจะช่วยเหลือเราเมื่อเรามีปัญหาก็ได้นะ
เธอคนนั้นมองหน้าฉันด้วยแววตาอันอ่อนโยน และเธอก็ค่อยพูดออกมา
เธอต้องอดทนนะปรายถึงแม้ว่าโลกนี้จะเลวร้ายแค่ไหนก็ตาม ความอดทนจะเป็นเกราะป้องกันให้เธอเอง
...
การอยู่ร่วมกับผู้อื่นเราต้องเปิดใจกว้าง ยอมรับฟังความคิดเห็นของผู้อื่น
และต้องเรียนรู้ถึงนิสัยใจคอของคนเราด้วย แต่สิ่งที่ลืมไม่ได้คือความเข้มแข็งนะ และข้อดีในตัวเรานะปราย
เอ่อ คือ แล้วทำไมคนในตลาดนี้ถึงมีบางคนดูมีความสุข และบางคนดูทุกข์ใจมากด้วยล่ะ
นี่คือธรรมชาติของโลก
ธรรมชาติของโลก?
ใช่จ้า ในโลกเรามักจะมีสิ่งตรงกันข้าม มีขาวก็ต้องมีดำ มีดีก็ต้องมีชั่ว
เป็นธรรมชาติของโลกเราน่ะและรู้ไหมโลกน่ะก็เป็นผู้ให้มากกว่าเป็นผู้รับซะอีก โลกให้สิ่งที่เธอเจออยู่นี้เป็นบททดสอบความอดทนของเธอนะ เข้าใจไหมจ้ะ
ฉันครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็เป็นความจริงที่เธอคนนี้พูดมาทั้งหมด
ฉันก็เข้าใจดีแล้วอดีตมันก็คืออดีต เราควรทำปัจจุบันให้ดีกว่าอดีตและเดินหน้ารับมันด้วยความแน่วแน่
อืม เข้าใจแล้วล่ะ ไม่ว่าพวกเขาจะดีหรือไม่ดีก็ตาม แต่ฉันจะลองเปิดใจรับฟังความคิดเห็นของเขา และจะเอาข้อดีในตัวของฉันให้คนอื่นได้รับรู้
อีกอย่างฉันจะต้องอดทนไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม
เก่งมากจ้ะ ปราย แสดงว่าเธอเข้าใจในสิ่งที่ฉันอธิบายอย่างถ่องแท้
^_^ ฉันยิ้มและภูมิใจที่ฉันคิดได้ และฉันจะตั้งใจไว้ว่า ฉันต้องทำให้ได้
เธอคิดเหมือนฉันไหมล่ะว่าโลกให้แต่สิ่งดีๆกับเรา แต่พวกเรากลับให้สิ่งร้ายๆตอบแทนโลกซะงั้น โลกนี่ช่างดีกับพวกเราจริงๆ
ใช่แล้วเราต้องรักและตอบแทนโลกด้วยการทำสิ่งดีๆกับโลกให้มากๆ
และโลกจะไม่มีวันทำร้ายเรา
ฉันกับเธอคนนั้นเดินไปเรื่อยๆและมองสิ่งแวดล้อมที่อยู่รอบกายเราทั้งสอง
จ้า ขอบคุณเธอมากเลยนะฉันพูดออกมาจากใจจริง
ไม่เป็นไรหรอก มันเป็นหน้าที่ของฉันอยู่แล้ว
หน้าที่?
มันคือหน้าที่ของฉันที่ฉันต้องอธิบายให้เธอรู้
เธอคนนี้ยิ้ม พร้อมกับมีแสงสีขาวสว่างขึ้นมาทีละน้อย เธอค่อยๆเดินเข้าไปในแสงสีขาวนั้น
ฉันต้องไปแล้วนะปราย โชคดีนะ
เดี๋ยวก่อนๆ อย่าเพิ่งไป ฉันยังไม่รู้จักเธอเลยว่าเธอเป็นใคร ชื่ออะไร
เธอคนนั้นค่อยๆหันกลับมาช้า แล้วเอ่ยถ้อยคำเป็นครั้งสุดท้าย
ฉันคือจิตใต้สำนึกของเธอไงล่ะปราย
แล้วเธอก็หายวับไปพร้อมแสงสีขาวโดยไม่เหลือร่องรอยอะไรเลย
กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!
ปราย!!!! ตื่นได้แล้วนี่มันหกโมงสิบห้าแล้วนะลูกทำไมยังไม่ตื่นอีกฮะ
ค่าๆๆรู้แล้วแม่แป๊บหนึ่ง
อย่าให้รู้ว่าหลับต่อนะปราย
ค่าๆๆๆ
เธอคือจิตใต้สำนึกของฉันงั้นเหรอ ที่ฉันฝันนี่เธอคงจะมาเตือนสติฉันใช่ไหม? ฉันจะนำสิ่งที่เธอพูดทั้งหมดไปเป็นบทเรียนที่ควรจำในการใช้ชีวิตของฉันตลอดไป...ขอบคุณมากนะ เธอคนนั้น ฉันจะไม่มีวันลืมเธออีกเลย...
..............................................................................................
Create Date : 05 มกราคม 2554
Last Update : 5 มกราคม 2554 12:02:05 น.
2 comments
Counter : 213 Pageviews.
Share
Tweet
ตะเอ๋....
มาแล้วๆๆ แต่เอ จขบ ไปไหนแล้วเนี่ย ไปแอบอ่านบล็อกเค้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่เอ่ย
หวัดดีนะคะ เขียนดีจัง
บางครั้งเพื่อนสนิทที่เราคุยด้วยได้อย่างสนิทใจ ก็คือตัวเราเอง
โดย:
คล้ายดาว
วันที่: 25 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:20:24:55 น.
การได้รุ้จักและพูดคุยกับตัวเอง ทั้งในยามหลับและยามตื่น คือสิ่งที่วิเศษสุด ขอบคุณที่แวะเวียนมาทักทาย คุณเป็นกำลังใจกองใจของเรา
โดย: ผู้หญิงที่มาจากโลกสีคราม (
girl from sea
) วันที่: 8 มีนาคม 2554 เวลา:3:01:59 น.
ชื่อ :
* blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
*ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
JeeDjam
Location :
สงขลา Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
?
]
h:450;height:240;background:url(" http://yamiejung14.webs.com/photos/mie3/aa31.gif");color="blue"; font-family : tahoma; font-size:20pt;}
Friends' blogs
คล้ายดาว
Ninja3ap
thiwawan
Cute_Panisara
แลงมาเถียงนา
ดาริกามณี
พี่จ๊ะจ๋า
oneness
BlogGang.com
lame-angel
สตอเบอรรี่ด็อก
เจ้าหญิงแห่งเมืองว่างเปล่า
Webmaster - BlogGang
[Add JeeDjam's blog to your web]
Links
BlogGang.com
Pantip.com
|
PantipMarket.com
|
Pantown.com
| © 2004
BlogGang.com
allrights reserved.
มาแล้วๆๆ แต่เอ จขบ ไปไหนแล้วเนี่ย ไปแอบอ่านบล็อกเค้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่เอ่ย
หวัดดีนะคะ เขียนดีจัง
บางครั้งเพื่อนสนิทที่เราคุยด้วยได้อย่างสนิทใจ ก็คือตัวเราเอง