"พ่อ ตอนนี้เค้ากำลังฮิต อูกูเลเล่ กันนะ"เสียงลูกสาวบอก....

"มันคืออะไรหว๊ะ อูกูเลเล่" ผมคิดแล้วก็ลืมไปเลย......

จนวันหนึ่งลูกสาวกลับมาจากออกค่ายมาเล่าให้ฟังว่าเพื่อนเอาอูกูเลเล่มาเล่น เทห์มากๆๆ ผมก็เหมือนเดิมไม่สนใจ
"พ่ออยากเทห์ไหม" คำพูดนี้ ทำให้ผมสะดุดกึกทันที "ก็คนมันอยากเทห์"
"ว่าแล้วมันหน้าตาอย่างไร ไอ้เรเร่ เนี้ย ว่าแล้วก็เปิดดูเวป"

"อ้อ กีตาร์ตัวเล็กนิดเดียว" ผมคิด "สบายมาก ตัวไม่น่าจะเกิน 800 บาท" ผมคิดว่า อูกูเลเล่มันคงเป็นแค่กระแสของวัยรุ่น ที่ส่วนใหญ่ใช้เป็น prob
มากกว่าจะเล่นจริงจัง และผมไม่คิดว่า อูกูเลเล่ จะมาแทนที่กีตาร์ได้ มานั่งคิด เดียวคอยดูเถอะ สักพักคงมาขายมือสองกันแน่ๆ เพราะอูกูเลเล่
ไม่ได้เล่นง่ายกว่ากีตาร์เท่าไรเลย (ลองไปดูตา Jake ญาติผมเล่นซิ ไม่ง่ายเลย)

วันเสาร์นี้ผมวางแผนเซอร์ไพร์สลูกสาว ว่าแล้วเดินหาร้านขาย อูกูเลเล่ ตามห้าง
"ของยังไม่มีครับ ปลายเดือนของถึงจะเข้า อีกสองเดือนของจะมา" คำตอบซ้ำๆกัน ในหลายร้าน อะไรกันเนี่ย
คนฮิตอูกูเลเล่ขนาดนี้เชียวเหรอ ต้องพกความแห้วและกระตุ้นต่อมความอยากเพิ่มไปอีก

กลับมาหาข้อมูลเพิ่มว่ามีร้านไหนขายเจ้าตัวน้อยว่าแล้ว ได้แล้วพิกัดชื่อร้าน ในระหว่างที่กำลัง งง กับทางไปร้าน
เห็นผู้หญิงคนหนึ่งถือกระเป๋าใส่เครื่องดนตรีลักษณะคล้ายไวโอลินแต่ตัวเล็กกว่า คิดว่าผู้หญิงคนนี้คงจะต้องไปที่เราไปแน่ๆ
ว่าแล้วเดิน เดินตามน้องผู้หญิงคนนี้แบบไม่ให้คาดสายตา แต่ดูสาวเจ้าจะเริ่มกังวลว่า มันเดินตามเรามาทำไม

เจอแล้วร้านขาย อูกูเลเล่ ร้านเล็กๆ 1 บล๊อก แต่อัดไปด้วยคนที่อยู่ในร้าน เอาไงดี ผมกลั้นใจ ผลักประตูเข้าไป เสียงจ๊อกแจ๊กจอแจ
ของเหล่าวัยรุ่นหญิงชาย ที่รายล้อมเคาเตอร์คนขาย และฝาผนังที่แขวน อูกูเลเล่ ที่แขวนมีหลายอันแต่มี อูกูเลเล่ แค่ 2 ตัวเท่านั้น
กว่าผมฝ่าฝูงชนเข้าไปใกล้เจ้า อูกูเลเล่ได้ มีน้องผู้ชายตัดหน้าคว้าไปแล้วตัวหนึ่ง ก่อนที่จะยื่นเจ้าอูกูเลเล่นี้ตัวนี้ให้กับคนขาย

"เอาตัวนี้ 1 ตัวครับ" ผมได้ยินได้แต่ทำตาปริบๆๆ ก่อนที่จะหยิบ อูกูเลเล่ตัวที่เหลืออยู่

ผมลองเคาะดูเนื้อไม้ แล้วเล็งดูช่วงคอของอูกูเลเล่ว่า บิดงอไหม ไล่สายที่ละเส้นรูดดูแต่ละช่องว่ามีปัญหาไหม เสร็จแล้วผมก็เอาจมูกดมกลิ่นเนื้อไม้

"พี่ครับเหลือตัวสุดท้ายแล้วครับ รีบตัดสินใจเถอะครับ ก่อนที่ของจะหมด" คนขายพูดเร่งเร้า
"ตัวเท่าไรครับ" ผมถาม แล้วนึกในใจ เอาเถอะหว๊ะ ไหน ไหนก็มาถึงนี้แล้ว ยอมเพิ่มงบจาก 800 ก็ได้

"ตัวนี้ตัวละ 19,500 บาทครับ" คนขายพูดอมยิ้ม แต่ผมยิ้มค้าง ทำไมมันแพงจังหว๊ะ
"รับบัตรเครดิตไหมครับ" ผมลองถามแก้เขิน ไม่แน่อาจจะมีโปรโมชั่น 0% ก็ได้
"ไม่รับบัตรครับ เรารับแต่เงินสดอย่างเดียว" น้องคนขาย แต่เราคิด อะไรหว๊ะ ของไม่ใช่พันสองพัน ใครจะพกเงินเป็นหมื่นมาซื้อ
"แล้วตัวที่น้องผู้ชายหยิบไปตัวเท่าไรครับ" ผมถาม
"อ้อ ตัวนั้น ตัวละ 16,500 ครับ"

แต่ต้องสะดุ้งรู้สึกเมื่อมีมือน้อยมาสะกิดด้านหลัง

"พี่คะ ไม่ทราบว่าดูเสร็จหรือยัง" สาวน้อยหน้าหวาน ถามพร้อมส่งรอยยิ้มมาให้ ผมส่งไปให้อย่างเสียดาย เธอรับอูกูเลเล่ก่อนยื่นให้คนขาย
"เอาตัวนี้คะ ใส่กล่องเลยนะคะ" ความรู้สึกเหมือนเสียของรักเข้ามาเยือนเลยทันที่
"ตอนนี้ของหมดแล้วนะคะ ใครอยากได้ของรบกวนลงชื่อจองได้ตรงนี้เลย" คำพูดนี้ยิ่งตอกย้ำไปอีก

ไม่ยอมแพ้ ต้องหาให้ได้ ผมไปอีกร้านหนึ่ง กลุ่มวัยรุ่นไม่ต่างจากร้านแรกเลย ทราบมาว่า วันนี้ อูกูเลเล่ของใหม่ เข้ามา ลูกค้าที่ลงชื่อไว้
มารอรับของ พนักงานขายสาละวนแกะกล่องใส่สาย แล้วส่งให้ลูกค้า จ่ายเงินแล้วออกจากร้านด้วยความสุขใจ

ผมเลือกหยิบมาตัวหนึ่ง ลองเล่นๆๆดู (ทำเหมือนเป็น แต่เล่นไม่เป็น 555) เอาตัวนี้หละหว๊ะ ขี้เกียจเดินแล้ว ผมก็หยิบ อูกูเลเล่ตัวน้อยไปหาคนขาย
"ตัวเท่าไรครับ" ผมถาม

"ตัวหละ 4,800 บาท ค๊ะ" ดูราคาถูกกว่าร้านแรกแต่ก็ยังแพง ไหน ไหน กัดฟันซื้อเลย
"รับบัตรเครดิตไหมครับ" ผมถามคนขาย ก่อนที่ได้คำตอบว่าไม่รับบัตรเดคิต เลยตัดสินใจออกจากร้านเพื่อหาตู้ ATM ยังไม่เห็นตู้ ATM เลย เที่ยงแล้วเริ่มหิว
มีร้านขนมจีนบุฟเฟ่ เหมาะเลย ไม่อั้น 69 บาท ผมเลยเดินเข้าร้านกินจนอิ่มแปล้ นั่งดูจานขนมจีนเรียงซ้อนกัน 7 จาน ขนมหวานอีก 2 ถ้วย
ใกล้จะหลับแล้ว เลยควักกระเป๋าตังออกมา

ผมหายง่วงจนปลิดทิ้ง มีเงินอยู่ในกระเป๋าเพียง 40 บาท

นึกขึ้นได้ว่า เมื่อวานจำได้กระเป๋าตังค์ใหม่ ย้ายทุกอย่างมากระเป๋าใหม่ ยกเว้นเงิน เสียดายเมื่อเช้านั่งรถเมล์ฟรีมาเลยไม่รู้ตัวก่อน ยังโชคดีมีเงินติดกระเป๋า
40 บาท และมีบัตร ATM ติดกระเป๋า

"จ่ายบัตรเครดิตได้ไหม" ผมวางบัตรเครดิตพร้อมใบรายการ
คนขายมองหน้าแล้ว พูด "ขอโทษคะ ถ้าชำระบัตรเครดิตต้อง 500 บาทขึ้นไปคะ" สีหน้าหล่อนแปลกใจ คนอะไรกินขนมจีนจ่ายบัตรเดดิต

"ผมเอากระเป๋าเงินมาผิดใบ มีเด็กที่ร้านใครสักคนตามผมไปตู้ ATM ไหม เดี๋ยวผมกดเงินให้" ผมยืนขอเสนอ
"ตอนนี้เด็กที่ร้านไม่ค่อยมีด้วย ช่วงนี้ลูกค้าเยอะด้วย เอาอย่างนี้คิด 40 บาทแล้วกันนะคะ"
ว้าว ร้านนี้ใจดีจริง "ขอบคุณครับ"

ผมออกจากร้านมาตั้งไกลยังหา ATM ไม่เจอเลย ถึงว่าทางร้านไม่ให้เด็กที่ร้านตามมา รถเมล์ฟรีสายไปบ้านผมผ่านมา ผมโบกรถแล้วขึ้นไปนั่งอย่างไม่รอช้า

"ใครจะรู้ไหมว่าผมไม่มีเงินติดตัวสักบาท แต่ผมมีบัตรเครดิตนะ 5555"