ขึ้นๆ ลงๆ มากมายใหญ่โต ยังกะคลื่นยักษ์
ก็ไม่รู้เป็นไร ทำไมเหมือนเราต้องการความเอาใจใส่มากมายเหลือเกิน หลังจากคุยกันไปแล้วเมื่อบ่ายวานนี้ ว่าเราน้อยใจนะ ที่เขาดูไม่สนใจเราเลย เหมือนกับห่าง ๆ ไป ทำอะไรไม่เหมือนเดิม
เขาก็บอกว่า มันก็มีบ้าง ที่บางทีคนเราก็อยากมีเวลาของตัวเอง อืม เข้าใจ ก็คิดว่า เอาล่ะ จะอดทนรอสักพักนึง อาจจะดีขึ้น เมื่อเขาเพียงพอต่อความต้องการอยู่คนเดียวของเขาแล้ว ก็อาจจะเหมือนเดิม
แต่ระหว่างรอ อืม มันก็คิดมากอ่ะ คุยกันบ่ายเมื่อวาน ถ้าเป็นเมื่อก่อน กลางคืน จะนอน เขาต้องโทรมาบอกแล้ว โทรมาคุยกันนิดนึงก่อนนอน นี่ไม่มีเลย จน 5 ทุ่มกว่าเที่ยงคืน เราโทรไป เขาก็บอกว่ากำลังจะนอน แต่ไม่โทรมาหาเราเลยนะ
ถามว่า "จะให้ปลุกมั้ย" เขาบอกว่า "ปลุกซิ" แต่ไม่เห็นโทรมาบอกให้เราปลุก ก็ไม่ค่อยเข้าใจอ่ะ
เอาเป็นว่า จะให้เวลาสำหรับการอยู่คนเดียวสัก อาทิตย์ สองอาทิตย์นะ ถ้ามันไม่ดีขึ้นเลย ก็คงต้องขอโทษจิง ๆ ที่รับไม่ได้ ทนไม่ไหว ไม่อยากมีคนรักแล้วเหมือนไม่มี อยู่คนเดียว บางทีคงดีกว่า เพราะไม่ต้องคิดมาก ไม่ต้องมากังวลว่าเขาจะโทรมามั้ย เราต้องโทรไปหรือป่าว เขาจะโกรธมั้ยถ้าไม่โทร เขาทำไรอยู่ ทำไมไม่โทรมา เขาไปไหน
อืม ก็คงไม่ว่าอะไรกัน มันคงเป็นแค่การตอบสนองความต้องการของกันและกันไม่ได้ ก็คงต้องแยกย้ายกันไป ถึงจะเจ็บ แต่ก็คงดีกว่า เพราะอย่างน้อย เราก็ได้เรียนรู้กันแล้ว และเราก็ต้องมีชีวิตต่อไป ไม่อยากจมอยู่กับความทุกข์
จิง ๆ แล้ว ถ้าเราสามารถทำใจได้ ว่าเขาไม่ได้ไปไหน แค่อยากอยู่คนเดียว มันก็อาจจะไม่มีปัญหา แต่เราว่า ไม่ว่าใคร มันคงไม่ได้ทำใจและวางใจได้ง่ายขนาดนั้น คนเรารักกัน ไม่ว่าจะยังไง ถึงจะอยากอยู่คนเดียวขนาดไหน ความรักมันน่าจะส่งผลให้แคร์กันบ้าง อย่างน้อยก็เป็นห่วงเป็นใยกัน ห่วงทั้งตัวเขา และห่วงว่าเขาจะห่วงเรา หรือเราอาจจะคิดมากไปเอง
ไม่รู้ดิ ช่วงนี้ยิ่งเครียด ๆ งานก็เยอะ เรื่องความรักก็ดู 2 วันดี 4 วันไข้ ลุ่ม ๆ ดอน ๆ แล้ง ๆ เละ ๆ ยังไงไม่รู้ อยากได้ความกระจ่าง อยากได้ความสดใสคืนมา
เขายืนยันกะเราว่ายังรักเราอยู่ เราก็คิดงั้นนะ แต่บางที คำพูด มันง่าย แค่ลมปากเอง น่าจะมีอะไรที่ยากกว่านั้น แสดงออกมาบ้าง สิ่งที่เขาเคยพูดเคยบอกไว้ว่าจะทำ ทำไมไม่เห็นมีเลย สิ่งที่เขาเคยทำมาแล้ว มันหายไปหมดแล้ว
เขาเคยบอกว่า จะบอกรักเราทุกวัน เพราะเขากลัวโรคประจำตัวของเขา จะพาชีวิตเขาไปเมื่อไหร่ก็ได้ เขากลัวไม่มีโอกาสตื่นมาร่ำลา เขาถามเราบ่อยครั้งว่ารักเขามั้ย เพราะอยากได้ยินก่อนจะตาย เพราะอาจจะไม่มีเวลาฟังก่อนจะตาย
เขาบอกว่า ถ้าเขาจะต้องเลือกระหว่างเรากะเพื่อนเขา เขาก็ต้องเลือกเราอยู่แล้ว เราสำคัญกว่าอยู่แล้ว แต่เราชักไม่แน่ใจแฮะ
ทั้งหมดที่เคยบอก ทำเพื่อให้เราใจอ่อนใช่มั้ย นี่เราโง่หรือป่าว นี่เรากำลังอยู่ในวงเวียนแบบเดิม ๆ หรือป่าว ทำยังไงดี เราไม่อยากอยู่ในสภาพแบบนี้ จิตใจวุ่นวาย งานการก็ทำไม่ได้ มันเครียดไปหมด เรื่องโน้นก็คิด เรื่องนี้ก็คิด
เรากลายเป็นรักรายวันไปแล้ว วันนึงดี วันนึงร้าย มั่วซั่ว ไม่มีความแน่นอน ไม่มีความยั่งยืน ไม่มีอะไรเลย สำหรับเรา
"เหตุใดเติมใจเธอไม่เคยเต็ม เติมใจเธอไม่เคยพอ"
ทะเลพัทยา ก็คงสวยได้เท่านี้เอง อะไร ๆ มันคงไม่สมบูรณ์อย่างใจเราต้องการทั้งหมดหรอก จิงมะ
| Create Date : 29 ธันวาคม 2547 |
| Last Update : 29 ธันวาคม 2547 10:59:03 น. |
|
3 comments
|
| Counter : 375 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: คิเรนะ  วันที่: 31 ธันวาคม 2547 เวลา:1:56:38 น. |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
มามองๆเยี่ยมๆชมๆคร้าบ
+++:ฤ สรวงพิโรธ:+++
BlogGang....ของบอกอกูรู นะคร้าบ