กลิ่นกำยานแกมอับโรยรินเข้ามาเป็นระยะ เสมือนใครคนหนึ่งเดินผ่านไปมาในระยะใกล้สายลมเย็นพัดผ่านแผ่นหลังยะเยือกจนหญิงสาวต้องหันมองรอบกาย

“มาพอดี…เชิญทางนี้ครับอาจารย์”

ฉันทะกะลุกขึ้นจากเก้าอี้มีผลให้คนที่นั่งใกล้ต้องขยับลุกตาม และทันทีที่เห็นผู้มาใหม่ถนัดตา

“คุณ…”

“อ้าว มอสรู้จักอาจารย์ภูวราชด้วยเหรอ?”

ฉันทะกะเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ

“อืม…เพิ่งเจอกันเมื่อเช้าค่ะ”

“ผมเช่าเรือนเล็กที่บ้านของเธอครับ”

เสียงห้าวลึกกังวานเย็นเยือกบรรยากาศรอบลานกว้างมัวมนครึ้มลงทันที

“อยู่ไกลจากมหาวิทยาลัยตั้งเยอะ อาจารย์จะมาสอนหนังสือทันหรือครับ”

ฉันทะกะทักท้วงด้วยรู้ดีว่าบ้านของมัสลินอยู่คนละมุมเมืองกับมหาวิทยาลัยแห่งนี้

“ระยะทางไม่เป็นปัญหาสำหรับผม ผมชอบบ้านหลังนั้นสงบเงียบ เหมาะที่จะทำงานศิลปะเป็นอย่างยิ่ง”

คำตอบเรียบนิ่ง ดวงหน้าคมคายแกมเหลืองมีเค้าเหี้ยมเกรียมอย่างประหลาดแววตาของมัสลินเมื่อทอดมองดวงหน้าของชายหนุ่ม ราวจะทบทวนความจำ

“คุณภูวราชทำงานศิลปะด้านไหนคะ?”

คำถามแฝงความใคร่รู้

“งานปั้น…แกะสลักหิน”

“ฝีมืออาจารย์ภูวราชเทียบเท่ากับที่นครวัดเลยทีเดียว ถ้ามอสได้เห็นจะชอบ”

ฉันทะกะชื่นชมจากใจจริงแม้อาจารย์บางท่านในคณะจะตั้งข้อสงสัยเกี่ยวกับอีกฝ่ายว่า ลึกลับ หาที่ไปที่มาลำบากเข้ามาเป็นอาจารย์พิเศษเพราะเส้นสายจากอธิการบดีหากชายหนุ่มก็ออกโรงปกป้องเรื่อยมา ถึงกระนั้นเขาเองก็ไม่ได้รู้จักภูวราชดีกว่าที่เคยรู้มาเท่าไรนักเขาแต่เพียงว่า

‘ศิลปินนักปั้น!’

แสงจันทร์สีนวลกระจ่างตา สาดส่องทะลุกิ่งก้านใบของต้นจำปาลงมาเกิดภาพเงาเป็นรูปร่างต่างๆ ทั่วบริเวณมีแต่ความเงียบเพราะเป็นเวลาค่อนดึกแล้ว จะมีก็เพียงเสียงลมแผ่วๆคลับคล้ายเสียงทอดถอนหายใจยามทุกข์ทน

หลังนำรถเข้าไปจอด มัสลินเดินย้อนไปล๊อคประตูรั้วพระจันทร์เต็มดวงประดับเด่นบนผืนฟ้าที่มืดสนิท ร่างระหงหยุดนิ่งแหงนหน้าขึ้นมอง กระแสลมเยือกเย็นพัดผ่านผิวกายจนหญิงสาวต้องห่อไหล่เงาดำๆของใครคนหนึ่งอยู่ระหว่างพุ่มต้นราชาวดี แสงไฟจากตึกใหญ่ส่องสว่างไปไม่ถึงทำให้ยากที่จะเห็นได้ชัด

“นั้นใคร?”

หญิงสาวร้องถาม มือกำพวงกุญแจบ้านไว้แน่นหากไม่ชอบมาพากลอาจใช้สิ่งนี้ป้องกันตัวได้

“…ผมเอง ภูวราช”

เสียงห้าว ลึก ดังกังวานในความเงียบร่างสูงขยับออกมาจากพุ่มไม้ หากกระนั้นเงาดำก็ยังปกคลุมแลดูทะมึนไม่ต่างจากเทวาลัยขนาดใหญ่กลิ่นละม้ายรูปลอยล่องมากับกระแสลม

“อาจารย์ยังไม่นอนหรือคะ นี่ดึกมากแล้ว”

“ยังครับ…คืนนี้พระจันทร์สวยเกินกว่าจะเข้านอนแต่หัววันผมชอบคืนพระจันทร์วันเพ็ญมากกว่าวันไหนๆ ถึงแม้ว่าความงามของมันจะนำมาซึ่งความขมขื่นให้ใครหลายคนก็ตาม”

คนฟังขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

“แสงจันทร์เป็นปรากฏการณ์ตามธรรมชาติ เหมือนแสงอาทิตย์ซึ่งเราต้องพบเห็นทุกวันอยู่แล้วดิฉันไม่เข้าใจว่าจะเกี่ยวข้องกับความขมขื่นของคนได้ยังไง?”

เสียงหัวเราะห้าวลึก ราวจะเยาะหยันบางสิ่ง

“เวลาที่ผ่านไปเนิ่นนาน อาจทำให้คนเราหลงลืมอะไรไปบ้างต้องใช้เวลาสักพักทุกอย่างจะกลับมาเหมือนเดิม”

“เราต้องเคยรู้จักกันมาก่อนแน่ๆ”

มัสลินเอ่ยย้ำ ความเคยคุ้นที่เลือนๆลางๆผ่านเข้ามาในสมองอีกครั้งแต่จะทบทวนสักกี่ครั้งความรู้สึกนั้นก็เหมือนม่านหมอกอันหนาทึบ

“ไม่ทราบครับ คุณอาจจะเคยผมเห็นตามท้องถนน ในหอศิลป์ ร้านอาหารหรือในความฝัน มนุษย์เมื่อพบเจอสิ่งใดบางครั้งก็จะนำกลับไปปะติดปะต่อในความฝันก็อาจเป็นได้”

“แล้วอาจารย์ละคะ…คิดว่าเคยเจอดิฉันที่ไหนบ้าง?”

น้ำเสียงของคนถามมีแววกระตือรือร้นบางทีคำตอบของเขาอาจทำให้เงาดำในหัวของเธอเลือนหายไปก็ไปเป็นได้… แต่คนตอบกลับนิ่งงัน

“ดึกมากแล้ว เชิญคุณมัสลินขึ้นไปพักผ่อนเถอะครับ อีกสักพักผมก็จะเข้านอนเหมือนกัน”

“…ราตรีสวัสดิ์ค่ะ”

ร่างดำในเงามืดยังนิ่งสงบราวรูปปั้นมัสลินจึงก้าวเดินเข้าสู่ตัวบ้าน สายลมเย็นพัดผ่านจนกิ่งไม้วูบไหว กระแสเสียงหนึ่งคลับคล้ายกระซิบกระซาบตามมา

“เราต้องได้พบกันอีกแน่!”

หญิงสาวชะงักเท้าหันไปมองพุ่มราชาวดีเมื่อครู่ …บริเวณนั้นว่างเปล่า

ร่างระหงในชุดนอนตัวยาว ล้มตัวลงนอนบนเตียงกว้างด้วยความง่วงงุนเมื่อหัวถึงหมอนมัสลินก็หลับลึกในทันที ภาพสลัวสีขาวค่อยแจ่มชัดขึ้นภายในกำแพงหนาคือลานเรียบกว้าง มีกลุ่มดอกไม้ปลูกประดับคล้ายสวนหย่อม เสียงหัวร่อต่อกระซิบดังแว่วมาจากสระน้ำกว้างดรุณีหลายนางแหวกว่ายหยอกเย้ากันสนุกสนาน

“มัญชุเกศี…มัญชุเกศี”

เธอได้ยินเสียงเรียกทว่าครั้งนี้เป็นเสียงของสตรีมิใช่เสียงห้าวลึกดังเช่นทุกครั้ง ร่างงามระหงที่ก้าวขึ้นจากสระน้ำมีเพียงอาภรณ์ผืนใหญ่พันรอบกายเท่านั้น แสงที่สว่างวาบขึ้นเผยให้เห็นผู้มาเรียกชัดเจน

“แม่!”

หากคนที่อยู่ในความฝันแม้ดวงหน้าจะใช่มารดาของเธอหากการแต่งกายในชุดผ้านุ่งชายช้อนกันตรงหน้าสีหมากสุก คาดเข็มขัดคล้ายโลหะลวดลายแปลกตาไม่สวมเสื้อ

“ขึ้นมาจากน้ำ! เผลอเป็นไม่ได้เชียวชอบลงมาเที่ยวซนเจ้าพวกนี้ก็เหมือนกันไม่คิดจะห้ามปรามกันสักนิด”

เสียงตวาดแกมบ่นระเรื่อยไปจนถึงกลุ่มเด็กสาวที่ทยอยก้าวขึ้นมาจากสระน้ำ หากคนถูกเรียกชื่อเมื่อครู่ถูกกึ่งลากกึ่งจูงขึ้นสู่เรือนไม้ขนาดใหญ่

“เปลี่ยนผ้าเสีย แล้วออกไปหัดรำใกล้วันสำคัญเข้ามาแล้ว”

ร่างเล็กบางลับหายเข้าไปในห้องห้องหนึ่งสักพักก็กลับออกมาในชุดผ้านุ่งผืนใหม่ เสียงพาทย์ เสียงพิณดังแว่วขึ้นพร้อมกับเสียงขับลำนำที่สอดคล้องกันอย่างเหมาะเจาะมัสลินเห็นตัวเองเริ่มร่ายรำในท่วงท่าหลากหลายตามเสียงขับลำนำของมารดา

“เนียง…บังคมกรอม”

“เนียง…อาตึสเตียน”

ภาษาไม่คุ้นหูแต่เธอรับรู้และทำตามได้อย่างถูกต้อง…เสียงมารดาหยุดขับลำนำก่อนจะบอกกับเธอว่า

“วันนี้พอแค่นี้แหละ มะรืนต้องออกเดินทางแต่เช้า …มัญชุเกศีลูกต้องรำให้สวยเหมือนอย่างวันนี้งานใหญ่ของบ้านเราต้องไม่มีสิ่งใดผิดพลาด”

“ลูกไม่อยากไป”

“อย่าดื้อ! เดี๋ยวจะเจ็บตัว!”

เสียงสั่งเฉียบขาดในภาพฝันเธอมิได้ปริปากพูดอีกแม้แต่คำเดียว

ห้องโถงกว้างประดับประดาด้วยดอกไม้และประทีปโคมไฟงดงามผู้คนนับร้อยนับพันเดินกันขวักไขว่ ก่อนทุกอย่างจะสงบนิ่งลง เมื่อเสียงหนึ่งดังกังวาน

“….พระราชาธิราชเสด็จ ก้มหัวลงห้ามเงยหน้า!”

มัสลินรู้สึกเหมือนมีมือของใครคนหนึ่งจับศีรษะของเธอกดลงจนหน้าผากแนบติดพื้น ในความฝันเธอกลัวจับหัวใจเหงื่อกาฬแตกพลั่กตราบจนเสียงทุ้มดังสะท้อนขึ้น

“อัปสราสำแดง…”

เสียงดนตรี เสียงลำนำคุ้นหูดังขึ้นอีกครั้ง เธอลุกขึ้นเยื้องกรายออกไปณ กลางห้องโดยมีเหล่านางรำคนอื่นก้าวเดินตามออกไป ไม่ต่างจากหมู่ผีเสื้อที่กำลังโบยบินไปตามท่วงทำนองอันพริ้วไหวของสายลมฉับพลันภาพเหล่านั้นก็ดับวูบลง ภาพที่ซ้อนขึ้นมาคือศาลาไม้เมื่อครู่มีแต่เปลวไฟสีแดงฉานกำลังลุกโพลงเสียงกรีดร้องอย่างตกใจของสตรีดังเซ็งแซ่ เสียงอาวุธ เสียงครวญครางคละเคล้ากับกลิ่นคาวเลือด

“นี่มันอะไรกัน…เกิดอะไรขึ้นช่วยด้วย!”

มัสลินตะโกนก้องหากเสียงมิได้หลุดพ้นออกจากลำคอเลยสักนิดและภาพเหล่านั้นก็ยิ่งแจ่มชัดมากขึ้น ร่างกายเหมือนถูกตรึงให้อยู่กับที่ หญิงสาวกำมือแน่นฝืนตัวเองให้หลุดพ้นจากแรงยึดเหนี่ยวนั้น

“นะโมตัสสะ นะโมตัสสะ”

ร่างระหงทะลึ่งพรวดขึ้นจากที่นอน ถอบหายใจถี่กระชั้นเหงื่อเม็ดเล็กๆซึมทั่วใบหน้า มือทั้งสองยังข้างกำแน่นจนเกร็ง ก่อนจะคลายออก

“เอ๊ะ!”

มัสลินอุทานด้วยความแปลกใจเมื่อมีวัตถุหนึ่งร่วงลงสู่พื้นห้องหญิงสาวจึงเลื่อนตัวลงจากเตียงก้มลงเก็บสิ่งนั้นขึ้นมาพิจารณาใกล้ๆ

“ตุ้มหู…”

ลวดลายที่สลักเสลาเป็นช่อดอกไม้ดูอ่อนช้อยงดงามแม้จะมีขนาดใหญ่มากกว่าตุ้มหูที่เคยเห็นในปัจจุบัน หากก็ดูเจนตาอย่างบอกไม่ถูก มัสลินลูบคลำวัตถุชิ้นนั้นอย่างทะนุถนอม…เสมือนได้ของรักกลับคืนมากระนั้น

ทางเดินโล่ง เงียบสงบได้ยินเพียงเสียงรองเท้าที่กระทบกับพื้นอาคารเป็นจังหวะเท่านั้น ภาคเรียนในช่วงบ่ายนักศึกษาคงทยอยกลับกันเกือบหมดแล้วภายในมหาวิทยาลัยจึงดูว่างเปล่า ร่างระหงในชุดเสื้อกระโปรงติดกันสีอ่อน ก้าวเท้าช้าลงเมื่อแลเห็นป้ายชื่อเจ้าของห้อง

“นึกว่าจะไม่มาเสียอีก กำลังจะโทรศัพท์ไปตามพอดี”

เจ้าของห้องเอ่ยขึ้นทันที เมื่อประตูห้องเปิดออก

“รถติดแถวทางขึ้นสะพานเลยช้าไปนิดค่ะกลัวพี่ฉันท์จะรีบกลับเหมือนกัน พอลงมาได้เหยียบเต็มที่เลย”

คนพูดลากเก้าอี้ออกมาเล็กน้อยก่อนจะทรุดตัวลงนั่งตรงข้าม

“ไหน จะเอาอะไรมาให้พี่ดู”

มัสลินเปิดกระเป๋าสะพายหยิบถุงผ้าใบเล็กส่งให้อีกฝ่าย

“ตุ้มหูค่ะ แต่มีข้างเดียว”

ฉันทะกะรูดปากถุงที่ผูกเชือกไว้ออก หยิบวัตถุที่มีน้ำหนักเล็กน้อยขึ้นมาพิจารณาเนื้อทองคำดูขมุกขมัวลวดลายที่สลักเสลาลงบนเนื้อทองแม้จะดูหนาหากก็ประณีตแสดงถึงฝีมือของคนทำที่เชียวชาญกับงานชนิดนี้

“ไปได้มาจากไหน?”

คนพิจารณาตั้งคำถาม ด้วยงานที่ค้นคว้ามักเกี่ยวเนื่องกับวัตถุโบราณอยู่บ้าง

“ติดมือมาตอนนอนหลับแล้วฝันถึงเมืองโบราณ”

คนนั่งอยู่โต๊ะทำงานตัวใหญ่เงยหน้าขึ้นมาในทันทีประกายในดวงตาขบขันมากกว่าจะเชื่อถือในสิ่งที่ตนได้ยิน

“เมาหรือเปล่าเนี่ย? เพ้อเจ้อเกินไปหรือเปล่ามอสใครมันจะหยิบของในความฝันของตัวเองออกมาสู่โลกของความจริงได้มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลยล่ะ”

มัสลินไม่ตอบในทันที หากเอนหลังพิงผนังเก้าอี้ ไม่ใช่แค่คนอื่นที่ตั้งคำถามเช่นนี้เธอเองก็ตั้งคำถามข้อนี้กับตัวเองเหมือนกัน …ก็แล้วใครเล่าจะให้คำตอบกับเธอได้

“มอสเข้าใจค่ะ ว่าเรื่องมันดูเลอะเทอะไม่น่าเชื่อถือไปเล่าให้ใครฟังเขาก็คงหัวเราะ…แต่มอสได้สิ่งนี้มาจากความฝันจริงๆนะคะพี่ฉันท์”

หญิงสาวยืนยันด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“เอาล่ะ…จะให้เชื่อก็ดูจะตะขิดตะขวงใจไปหน่อยเอาเป็นว่าเป็นความเชื่อของแต่ละบุคคลแล้วกันนะแต่ขอเวลาศึกษาอีกที จากลวดลายและวัสดุที่ใช้ ก็น่าจะมีอายุนานอยู่ แต่จะสมัยไหนนั้นอาจต้องพึ่งนักโบราณคดีถ้าในความเห็นส่วนตัวพี่นะน่าจะอยู่ในสมัยสุโขทัย กรุงศรีอยุธยาไม่น่าใช่เพราะเนื้องานดูหยาบกว่ากัน”

“งั้นมอสฝากไว้กับพี่ฉันท์แล้วกันค่ะได้คำตอบยังไงโทรบอกด้วยนะคะ”

“ช่วงนี้ไม่มีลูกทัวร์เหรอ เห็นว่างๆไปไหนมาไหนได้”

“เงียบๆค่ะ… แต่พรุ่งมีกรุ๊ปทัวร์ญี่ปุ่นไปอยุธยา”

“คุณย่าสบายดีนะ พี่ว่าจะหาเวลาว่างไปเยี่ยมเสียหน่อยรู้สึกนานล่ะที่ไม่ได้ไปบ้านตึก”

“พี่ฉันท์ว่างเมื่อไรก็เชิญเถอะค่ะมอสขอตัวกลับก่อนนะคะ ฟ้าครึ้มๆเหมือนฝนจะตกไม่อยากรถติดอยู่บนถนนนานๆ น่าเบื่อ”

หญิงสาวลุกขึ้นสะพายกระเป๋าขึ้นบ่าทีท่านั้นดูทะมัดทะแมงสมกับเป็นผู้หญิงยุคใหม่ ทำให้แววตาของคนที่นั่งอยู่มีประกายลึกซึ้งฉายชัดขึ้นมาแวบหนึ่ง

“ขับรถดีๆล่ะ เดี๋ยวพี่ก็จะกลับเหมือนกัน”

มัสลินยิ้มอ่อน ก่อนจะผลักบานประตูก้าวเดินออกไป ทั่วบริเวณตึกนั้นเงียบสงัดลำแสงสีอ่อนของดวงอาทิตย์เริ่มล่าถอยออกไปอย่างรวดเร็วทำให้บรรยากาศดูขมุกขมัวลงทันตากลิ่นหอมบางอย่างโชยอ่อนมากับสายลมเย็นเยือกเงาดำๆมืดครึ้มทามทับลงไปหลังเหลี่ยมของระเบียงยาว ก่อนจะไหววูบตามหลังหญิงสาวไป

Create Date : 09 พฤษภาคม 2559
Last Update : 9 พฤษภาคม 2559 14:23:41 น.		2 comments
Counter : 743 Pageviews.
Share Tweet