ว่าหอมแล้วนะ

ไม่ได้เขียนบล็อกมานานแล้ว วันนี้อากาศดี ลมหนาวเริ่มพัดมาแล้ว นึกแล้วก้สงสารคนที่บ้านน้ำท่วมอยู่แล้วยังต้องมาเจออากาศหนาวอีก คงแย่เหมือนกัน

พอเข้าหนาว ต้นสัตบันหลาย ๆ ต้น แข่งกันออกดอกบานสีขาวสวย ยิ่งเวลากลางคืนจะดูสว่างเลยเชียว กลางวันไม่เท่าไหร่ แต่กลางคืนนอกจากจะบานสว่างแล้วยังส่งกลิ่นหอมที่รุนแรงมาก ขนาดเรานั่งทำงานด้านหน้ายังได้กลิ่นเข้ามาในห้องเลย

น้อง ๆ ในตึกบ่นกันใหญ่เลย แถมบอกว่า คนไข้และญาติ เขียนประเมินว่าเหม็นมากจนนอนไม่หลับ กลัวจังเลยว่า ผอ. จะให้ตัดทิ้ง เสียดาย
"พวกเราอยู่กันมาตั้งหลายปี ดมกลิ่นนี้มาทุกปียังไม่เคยบ่นเลยนะเจ้ "
เรานึกในใจว่า "ใช่แล้ว นั่นเป็นเพราะเราชินกับกลิ่นมันแล้ว พวกแกไม่รู้ตัวกันเลยหรือ" เรายิ้มขำ ๆ

สำหรับเรา..เราคิดว่าตลอดปีมันให้ร่มกันแดดกับรถของผู้ป่วย ผู้มาเยี่ยมเป็นที่นั่งคุย แลกเปลี่ยนประสบการณ์ของคนที่มาเยี่ยมไข้ คล้าย ๆ เป็นเครื่องรับฟังความทุกข์และความสุขของมนุษย์ ได้เห็นรถที่ไปส่งคนไข้ที่ต้องส่งต่อไปยังโรงพยาบาลที่พร้อมกว่า ได้รับรู้ถึงน้ำตาของความดีใจของคนที่ได้กลับ และน้ำตาของความเสียใจของญาติคนที่ได้กลับแต่ไม่ได้กลับไปที่บ้าน...ถ้าเป็นคนก็ต้องระบายออกมามาบ้าง นี้เป็นต้นไม้ เลยระบายด้วยกลิ่นหอมของมัน..อันนี้เราคิดเองนะ เพียงแต่ไอ้กลิ่นหอมของมัน ไปเตะจมูกของทุกคนอย่างแรงเท่านั้นเอง

แต่เราไม่เห็นด้วยนะถ้าจะโค่นมันทิ้ง เสียดายเพราะมันอยู่กับพวกเรามาหลายปีนัก เวลาที่เราได้กลิ่นดอกสัตบันทีไร เราอมยิ้มทุกที เพราะนึกถึงเรื่องทีน้อง ๆ เล่าถ้าต้นไม้พวกนี้พูดได้คงจะบอกว่า
"ทนหน่อยนะ ขอระบายแค่ช่วงเดียวเองน่า "

Create Date : 27 พฤศจิกายน 2554 Last Update : 27 พฤศจิกายน 2554 14:59:41 น. Counter : 872 Pageviews.		16 comments
Share Tweet