จากความตั้งใจจะหายหน้า สัญญาว่าจะออกจากชีวิตเธอไป หลังบอกความรู้ึสึกของตัวเองผ่านเมล์ แล้วผลที่ได้คือความเงียบเฉย แล้วไหนจะ Quiz ที่เค้าเล่น มีชื่ิอเพื่อนในกลุ่มครบ...ยกเว้นเรา ชัดเจนทุกอย่าง ทำไมยังเอาตัวเองออกจากชีวิตเค้าไม่ได้อีก....... ความผิดจากการไม่ห้ามใจ ความผิดจากการปล่อยให้ความรู้สึกล้ำเส้นนั้นไปส่งผลให้ต้องรับโทษอย่างนี้นี่เอง โทษคือความเฉยชา ความเหินห่าง จนสูญเสียในที่สุด กี่ครั้งกี่หนแล้วที่ต้องเจ็บกับความเฉยชาแบบนี้ ก้อยังจะพยายามกลับไปทำให้เป็นเหมือนเดิม พยายามร่าเริง พยายามทำเป็นว่าไม่มีอะไร ดีใจกับแค่เค้าคุยด้วย เค้าดีด้วย เอาสิ่งดีๆมาให้ จนลืมช่วงที่เค้าไม่ใส่ใจ เค้าเฉยชาใส่ช่วงที่กินไม่ได้ นอนไม่หลับ..... เค้าจะรู้มั้ย ว่าที่พยายามทุกอย่าง ไม่ใช่เพราะหวังผลอะไรเพราะรู้ผลตั้งแต่เริ่มจับความรู้สึกตัวเองแล้ว....ว่าไม่มีทางทุกครั้งที่ต้องพยายามกลับไปเป็นเหมือนเดิม ต้องกลบความรู้สึกเพื่อรักษาเธอ....ในฐานะเพื่อนเอาไว้ ก้อเท่านั้น แล้ววันนี้ ความผิดที่เกิดจากการบอกเธอออกไปมันส่งผลร้ายแรง จนเธออภัยไม่ได้เชียวเหรอความใส่ใจ ห่วงใย ที่เคยทำให้ มันน่ารำคาญขนาดนั้นเลยเหรอเธอถึงไม่คิดที่จะรักษาเราไว้เป็นเพื่อนอีกต่อไปแล้ว ไม่ใช่ไม่รู้นะ ว่าก่อนนั้นเธอพยายามยังงัย ที่จะดีกับเราเราเองก้อไม่ใช่จะไม่พยายามตัดใจ เพราะกลัวเธออึดอัดใจแต่มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เข้าใจกันบ้างมั้ย ครั้งนี้ หลังจากที่ตัดสินใจส่งเมล์ ก้อเป็นการตัดสินใจจะหายหน้าไปเหมือนกันเริ่มจากความพยายามเอาสิ่งที่รักมากๆ ออกไปจากชีวิตก่อนเพราะคิดว่า ถ้าขาดสิ่งเหล่านั้นได้ ก้อต้องขาดเธอได้เหมือนกันพยายามไม่เข้าไปโพสต์เวป ทั้งๆที่ไม่เคยหายไปจากหน้าเวปเกินชั่วโมงไม่เล่นทุกอย่างที่มีเธออยู่ใน friend list ไม่โทรคุยกับเพื่อนๆในกลุ่มเดียวกัน ไม่ออกไปไหนมาไหนกับเพื่อนๆเพราะบอกเธอไปแล้วว่าจะไม่เข้าไปรบกวนในชีวิตเธออีก ทั้งๆที่จริงๆแล้วการอยู่ หรือไม่ของเรา คงไม่ได้ส่งผลใดๆกับความรู้สึกเธอ ทุกวัน เราใช้ชีวิตอยู่แค่บ้าน กับที่ทำงานไม่อยากไปไหน เพราะทุกที่มีความทรงจำแค่ขับรถ ก้อเห็นอะไรมากมาย จนน้ำตาไหลได้ทุกครั้ง ไม่เว้นแม้แต่ที่บ้าน ก้อเห็นภาพที่เธอเคยมานั่งคุยกันที่ทำงาน ก้อเห็นภาพที่เธอเคยมารับไม่กล้าคุยกับใคร เพราะรู้ว่าไม่สามารถหยุดพูดถึงเธอได้เพื่อนรักเมล์มาถามไถ่ ก้อไม่กล้าตอบออกไป ว่าคงไปไหนด้วยไม่ได้อีกแล้วเพราะกลัวกับการออกไปเจอโลกที่ไม่มีเธอหรือแม้แต่การที่ำไปทำให้เธออึดอัดใจ เพราะสงสาร เลยต้องทำดีด้วย จนวันนี้.....แค่เห็นเธอบอกว่าป่วย ใจมันก้อวุ่นวายไปหมดแทบอยากจะิหน้าด้านกลับไปเป็นเหมือนเดิม ทั้งห่วง ทั้งอยากถาม ว่าเป็นอะไรมากมั้ยทำงานหนักไปรึเปล่า พักผ่อนไม่พอใช่มั้ย กินยารึยัง ไปหาหมอบ้างรึเปล่าแต่....ทำไม่ได้ เพราะไม่ได้มีสิทธิ์ใดๆ แม้กระทั่งสิทธิ์ของความเป็นเพื่อน ตอนนี้ไม่รู้จะทำยังงัยดีแล้ว จะออกไปทำตัวเหมือนเดิมก้อทั้งเจ็บ ทั้งกลัว เกินกว่าจะทำใจได้จะหลบอยู่เงียบๆอย่างนี้ ก้อทั้งคิดถึง ทั้งห่วงใยสมน้ำหน้าตัวเองเหมือนกัน สุขใจจากเธอซะจนไม่ห้ามใจเอาไว้เผลอใจไปเอง จะไปโทษใคร ก้อรับกรรมไปแล้วกัน หวังจะให้เธอส่งข้อความมา ว่าอยากให้กลับไปเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมแต่มันคงเป็นแค่ฝันเท่านั้นเอง......
จำนวนผู้แวะมาทักทาย คน
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
แต่อย่าท้อนะคะ ลองให้เวลาตัวเองเยอะๆ ไปทำอะไรก๊ได้ ที่จะเบี่ยงเบนความสนใจออกไปจากเขา สักวันก็จะลืมได้ค่ะ ไม่แน่นะ ถึงวันนึง เมื่อน้องลืมเขาไปแล้ว ไม่สนใจแล้ว เขาเองน่ะแหละ ที่จะเป็นฝ่ายรู้สึกผิดที่ทำเย็นชา(โดยไม่มีเหตุผล)ใส่น้องก๊ได้
พี่โดนมาแล้วเต็มๆ ปากบอกเหมือนเดิม ไม่มีอะไร แต่ห่างเราไปร้อยลี้ ไม่พูด ไม่เล่นด้วยเช่นเก่า จนวันที่เราจากไป ออกจากชีวิตเขาไปเจอคนอื่น ไปเจอคนที่ทำให้เรารู้สึกดีกว่า เค้าก็เข้ามาขอคุยเป็นเพื่อนพี่เหมือนเดิม จนเพื่อนมาบอกว่ามัน..คนนั้นแหละ อยากรีเทิร์น แต่เสียใจ พี่สะบัดบ๊อบใส่เรียบร้อยแล้วละคะ กลายเป็นเราน่ะแหละที่ให้เขาได้แค่เพื่อน
ความคิดพี่อาจจะไม่โสภาเท่าไหร่นะคะ อาจจะเหมือนแก้แค้นมากไป แต่ที่จริงแล้ว เปล่าเลย ไม่ได้แค้น แค่จำว่าครั้งนึง ความรู้สึกดีๆที่เรามีให้เขา เขาตอบแทนกลับมาแบบนี้ จนความรู้สึกดีๆมันหมดไป เอาไปให้คนอื่นที่สมควรได้รับมากกว่า เขาก็จะไม่มีสิทธิ์เรียกร้องสิ่งดีๆจากเราคืนไปได้อีกแล้วค่ะ