จากนั้น เอ็มซีก็เชิญชวนผู้ร่วมงานทานอาหารซึ่งเป็นบุฟเฟ่  ผมสำรวจดูมีอาหารคาวหวานมากมาย อย่างขาหมูพะโล้ เห็นคนตักแต่เนื้อติดหนังติดมัน น่าอร่อย ส่วนต้มยำกุ้งกับหมูน้ำตกนักเรียนญี่ปุ่นซดไป เคี้ยวไป ก็ซี้ดไป บางคนฉลาดใช้วิธีบรรเทารสเผ็ดด้วยขนมหวานที่มีหลากหลาย    อ้อ เค้าจัดให้ผมนั่งโต๊ะ VIP (ที่หลายๆคนแอบเรียก Very  Idiot  Person) กับ Leader ของญี่ปุ่นได้สักพัก พอฝ่ายไทยเริ่มแสดงรำไทย ผมก็ต้องขอตัวไปที่ระเบียงริมน้ำเพราะมีเพื่อนทั้งไทยและฝรั่งอีกกลุ่มนั่งเสวนาอยู่กับกองเบียร์ไทยกระป๋องเขียวๆและน้ำมังสวิรัติสีชาๆ  สักแป๊บนึงก็ย่องกลับเข้างานซึ่งกำลังโชว์ฟันดาบอยู่  เรียกว่าฟันกันไฟแลบเป็นประกาย เรียกเสียงกรี้ดกร้าดจากทั้งสาวยุ่นและสาวไทยในงานได้มากทีเดียว จากนั้น สาวๆและหนุ่มๆญี่ปุ่นในชุดยูกาตะ(Yukata) สีสันสดใส ก็ออกมาร่ายรำแบบ Japanese stye ให้พี่ไทยได้ชื่นชม เป็นการแลกเปลี่ยนกัน

           บรรยากาศที่อบอวลด้วยความสุขและสนุกสนานผ่านไปได้ระยะหนึ่ง   ก็ถึงเวลาที่ทุกคนเกลียด เพราะงานเลี้ยงต้องเลิกลา ผมบอกทุกคนว่า เวลาที่เรามีความสุขมันจะผ่านไปเร็วมาก ขอให้ร่ำลากันซะ ครับ  อีกยี่สิบนาที ต้องแยกย้ายกันกลับแล้ว เท่านั้นแหละทั้งไทยและญี่ปุ่นร้องไห้โฮ  คุณยายไทยกอดหลานๆญี่ปุ่นนอกใส้แน่น น้ำตาคลอ บอกไม่เคยเห็นเด็กญี่ปุ่นน่ารักอย่างนี้มาก่อน และปวรณาตัวขอเป็นโฮสฯ อีกทุกครั้งที่นักเรียนญี่ปุ่นมา นี่ขนาดคุณยายพูดไม่ได้ทั้งภาษาอังกฤษและญี่ปุ่นนะครับ     ที่น่าตลกในบรรยากาศแสนเศร้าคือ หนุ่มสาวญี่ปุ่นหลายคนแอบไปนั่งกินอาหารคาวหวานต่ออีก กินไปก็ร้องไห้ไปครับ (ดูแล้ว  ประมาณว่าอารมณ์เศร้า แต่หิว + อร่อยอ่ะ) วัฒนธรรมไทยทั้งด้านศิลปการแสดง อาหารไทยต่างๆ และความมีน้ำใจของคนไทยเป็นเอกลักษณ์ที่ชาวต่างชาติได้เรียนรู้และหลงไหล พวกเขากลับไปเล่าสู่กัน ปากต่อปาก ใครๆก็อยากมาเมืองไทย ผมภูมิใจในฐานะที่มีโอกาสทำให้คนต่างชาติได้มีความเข้าใจและมีความรู้สึกที่ดีๆกับคนไทยและประเทศไทยของเราครับ

             บ่ายวันเสาร์ พวกผมพากลุ่มครูญี่ปุ่นมาห้างแถวย่านราชประสงค์ ทั้งหมดพร้อมใจกันซื้อผลิตภัณฑ์ไหมไทยร้านดังที่เจ้าของเผยแพร่ชื่อเสียงของไหมไทยกระฉ่อนไปทั่วโลก แต่เจ้าตัวล่องหนหายไปอย่างลึกลับจนทุกวันนี้ และกระเป๋าต่างๆของนารายาก็ถูกกวาดไปเยอะทีเดียว   ผมได้เห็นนักท่องเที่ยวหลายๆชาติที่มาหิ้วกระเป๋ายี่ห้อนี้กลับไป ทั้งใช้เองและเป็นของฝาก น่าชื่นใจผลิตภัณฑ์ของคนไทยครับ

            ขณะแวะซุปเปอร์ฯ แต่ละคนโกยอาหารไทยประเภทซองๆใส่ตระกร้ามากมาย เช่น ซองต้มยำกุ้ง ต้มกระทิไก่ แกงเขียวหวาน แกงมัสมั่น ฯลฯ  เจอเงาะลูกสวย คนขายบอกเงาะโรงเรียนค่ะ ฝ่ายญี่ปุ่นจิ้มดิกฯแป๊บนึงแล้วหันมาถามผม   ทำไมโรงเรียนมีเงาะ   ก็เลยต้องเล่าให้เค้าฟัง ประมาณว่า มีต้นเงาะขึ้นในบริเวณโรงเรียนทางภาคใต้ น่าจะแถวอำเภอบ้านนาสาร สุราษฯ พอลูกเงาะสุก คนลองชิมดู ปรากฏว่า มีรสชาติหวาน กรอบ ร่อน  อร่อยกว่าที่อื่นๆ   ก็เลยทำการขยาย เผยแพร่พันธุ์ออกไปจนเป็นที่ยอมรับของตลาดผลไม้ โดยตั้งชื่อว่า เงาะโรงเรียน (ผิดถูกประการใด ขอผู้รู้โปรดแก้ไขด้วยครับ)  พอยุ่นได้ฟังก็พยักหน้าหงึกๆ  และซื้อเงาะชิมกันอย่างเอร็ดอร่อย   จนกระทั่ง ถึงเวลาอาหารเย็นแระ ทั้งหมดบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า อยากร่ำลาอาหารไทยก่อนกลับ ก็เลยพาเดินมาแถวสยาม   ลงตัวที่ร้าน  "Ta Ling Pling"   ในพารากอน มีชาวต่างชาตินั่งกันเยอะแยะ ร้านสะอาด บรรยากาศดี เห็นแค่ลูกฝรั่งซนๆ  เล่นง้องแง้ง ง้องแง้ง ไปตามประสาเด็กๆ ผมสั่งไก่ย่างส้มตำ ยำผักบุ้งซีฟู้ด ทอดมันปลา ต้มข่าไก่ และอะไรอีกสองอย่าง แต่สิ่งที่ขาดไม่ได้ เพราะร้องหามาหลายวันแล้วคือ ผักบุ้งไฟแดงกะไข่เจียว และต้องสั่งสองอย่างสุดท้ายเพิ่มเติมอีกเพราะเป็นที่โปรดปราณของยุ่นมากๆ   คุณเห็นไหมล่ะครับ อาหารไทยแบบง่ายๆยังมีสเน่ห์สำหรับชาวต่างชาติเลย ถ้าเค้าได้ลองชิมสักครั้ง

               สองทุ่มตรง ครอบครัวอุปถัมภ์พานักเรียนญี่ปุ่นมาถึงสนามบินสุวรรณภูมิในเวลาไล่เรี่ยกัน ตามมาด้วยเพื่อนๆนักเรียนไทยวัยรุ่น   ทั้งเกรียนและเด็กเนอด  หลังจากพาทั้งหมดไป check in เรียบร้อยแล้วก็ปล่อยให้แต่ละครอบครัวและผองเพื่อน พูดคุยเฮฮา ถ่ายรูปสักพัก  คุณพ่อไทยบอก เมื่อเย็น ลูกญี่ปุ่นไม่ยอมกินอะไรเลย นอกจากมังคุดเป็นกิโลๆ  ก็แน่ละครับ ที่นี่โลละสี่สิบบาท แต่ที่ญี่ปุ่นน่ะลูกละร้อยบาทขึ้นไปน่ะครับ แล้วบรรยากาศร่าเริงก็กลายเป็นเศร้าเมื่อทุกคนจะต้องเคลื่อนย้ายไปเข้าจุดตรวจหนังสือเดินทาง  จากเสียงหัวเราะกลายเป็นร้องไห้ ลูกสาวญี่ปุ่นกอดกับแม่ไทยด้วยน้ำตานองหน้า (ทีกับแม่ตัวเอง ยังไม่กอดเลย) ผมโดนรำพึงรำพรรณว่า ใจร้าย.. ให้เค้ามาเจอกัน ผูกพันกันแค่ไม่กี่วัน แล้วก็มาพรากไป...   และเสียงนักเรียนชายญี่ปุ่นร้องไห้ สะอึกสะอื้นขณะเดินตามหลังผมดังเป็นระยะๆ ทำเอาเราแอบเศร้าไปด้วย   แต่ก็นะ.. ถือว่าเป็นสีสรรส่วนหนึ่งที่สะท้อนถึงความสำเร็จของโครงการละกันที่เน้นการศึกษา วัฒนธรรมและมิตรภาพซึ่งพวกผมพยายามเพียรสร้างให้ได้ในเวลาอันจำกัด และจากนี้ ทั้งสองฝ่ายจะต้องไปต่อยอดกันเอง โดยมีคณะเราคอยดูแลและประสานงานด้านต่างประเทศให้ ผมเข้าไปส่งจนถึงจุดรอขึ้นเครื่อง เสียงทุกคนตระโกนร่ำลาผมยังดังก้องอยู่    แม้ว่าพวกเค้าจะไปแล้ว    "Jack san, Sayonara.  Mata aimasho. Arigatou Gozaimashita.   Jacksan, Aiishiteru ." (คุณแจ๊ค ลาก่อน  แล้วพบกันใหม่นะ  ขอบคุณมากๆ  พวกเรารักคุณนะ)   ก็เป็นความสุขเล็กๆกับการทำงานด้านนี้ครับ