Bloggang.com : jackfruit_k : ชุดปาฏิหาริย์แสงจันทรา - รักอำพราง, หนี้วิวาห์ & ประกาศิตหัวใจ

ชุดปาฏิหาริย์แสงจันทรา - รักอำพราง, หนี้วิวาห์ & ประกาศิตหัวใจ

เรื่อง รักอำพราง, หนี้วิวาห์ และ ประกาศิตหัวใจ
เขียนโดย เชียนสวิน, หยางกวงฉิงจื่อ และ ซย่าฉีลา แปลโดย พริกหอม

เรื่องชุดใหม่ของแจ่มใสค่ะ จะพยายามใส่เข้าในรายการตอบโจทย์เหมันต์ขยันอ่าน ปี 2

--- SPOILER ALERT ---

รักอำพราง
อ่านไปไม่ถึงครึ่งก็ได้ไอเดียว่าขอตอบโจทย์เหมันต์ขยันอ่าน ปี 2 เรื่องที่เกลียดเถอะ (ก่อนอ่านคิดว่าจะลอกของคนอื่น หาหัวข้อยาเสพติดหรือสงคราม แต่อ่านแล้วยัวะมาก จนลัดคิว blog เลย) ขอยกหัวข้อนี้ให้ธรรมเนียมประเพณีโบราณหลายอย่างที่ทำให้เกิดปัญหาด้านสิทธิมนุษยชนโดยไม่มีเหตุผลสมควร โดยเฉพาะเรื่องสิทธิสตรี ซึ่งถ้าทุกฝ่ายดีโดยพื้นฐานก็ไม่มีปัญหามากนัก แต่ถ้าไม่หรือไม่คิด ก็ทำให้การเสียสละที่เกินความพอดีก็มองเป็นเรื่องที่ถูกคาดหวัง เช่น การไม่มีสิทธิในการเลือกชีวิตตนเองแบบแม่ของพระเอกถูกพ่อขายมาแต่งกับชายอายุ 56 ตั้งแต่ยังเป็นเด็กสาวมีคนรักอยู่แล้ว หรือนางเอกที่เชื่อคำสั่งเสียของพ่อแม่จนกระทำเกินกว่าที่ควร (ยังดีที่ไม่มีรัดเท้าเข้าอีกอย่าง)

หลันเฮ่อซี เป็นลูกชายคนเดียวของขุนพลใหญ่จากภรรยาคนที่สองที่มีอายุน้อยกว่ามาก สอบได้จอหงวนบู๊ตั้งแต่อายุ 14 อีกไม่กี่ปีก็ทำผลงานยิ่งใหญ่ เป็นขุนพลดาวรุ่งเลื่องชื่อ และกำลังจะได้รับพระราชทานสมรสกับหลิงเสี่ยวชิง ธิดาขุนนางใหญ่ที่หมั้นกันตั้งแต่ในครรภ์

เหอเถาฮัว กำพร้าพ่อแม่ตั้งแต่เด็ก เธอกับพี่ชายเหอจือซินที่เป็นนักศึกษาเข้ามาเมืองหลวงเพื่ออาศัยญาติ แต่ถูกขับไล่ไสส่ง โชคดีที่ได้หลันเฮ่อซีช่วยไว้และหมักเหล้าขายได้เป็นที่นิยมมาก ทั้งสี่คนกลายเป็นเพื่อนสนิท เหอเถาฮัวแอบรักหลันเฮ่อซีแต่ไม่แสดงออกเพราะเจียมตนว่าต่ำกว่า คอยช่วยเหลือคนอื่นเสมอ

เหอจือซินหลงรักกับหลิงเสี่ยวชิง แต่ก็ไม่สมหวัง จนทำร้านเหล้าไฟไหม้ ตัวเองเป็นบ้า แถมทำหลันเฮ่อซีตาบอดเสียโฉม ในวันหนึ่งเหอเถาฮัวได้อธิษฐานขอย้อนเวลากลับไปแก้เรื่องราวใหม่อีกครั้ง แม้ว่าจะเป็นการฝืนลิขิตฟ้าจนเธอต้องรับเคราะห์ปางตายก็จะช่วยหลันเฮ่อซีให้ได้ และให้หลิงเสี่ยวชิงสมหวังในรักกับเหอจือซิน

เรื่องนี้โศกรันทดสุดๆ ค่ะ เหอเถาฮัวย้อนกลับมาก่อนไฟไหม้เลยช่วยหลันเฮ่อซีได้ (เธอเจ็บแทน แต่ยังดีที่รักษาตัวสักเดือนก็หาย) หลิงเสี่ยวชิงหนีไปกับเหอเถาฮัว ให้เหอเถาฮัวปลอมตัวเข้าพิธีแต่งงานแทน หลันเฮ่อซีรู้สึกว่าถูกทรยศอีกครั้งหลังช็อคกับแม่ที่หนีไปแต่งงานใหม่กับคนรักเก่า เลยลงเอากับเหอเถาฮัวเสียบู้บี้สะบักสะบอม

แต่ต้องบอกว่าหลังจากอ่านแล้วต้องบอกว่าไม่ค่อยรู้สึกถึงความโหดร้ายของพระเอกเท่าไหร่ เพราะยัวะตั้งแต่ต้นเรื่องกับความ … (นึกคำที่เหมาะสมยังไม่ออก ติดไว้ก่อน ถ้าใครอยากแนะนำก็จะดีมากเลย) ของเหอจือซินจนอ่านแบบไม่มีสมาธิเพราะมัวแต่คิดว่าจะเขียนอย่างไรดีถึงจะสาสม

หนอย พอพ่อแม่ตาย ตัวเองเป็นหนุ่มอายุ 15 กลับให้น้องสาวอายุ 10 ปี ขายตัวเป็นทาสเพื่อหาเงินให้สอบจอหงวน ต่อมาก็ให้น้องสาวที่ยังเด็กหาเลี้ยงและช่วยทุกอย่างตั้งเกือบ 10 ปี งานอะไรก็ไม่เคยทำ น้อยเนื้อต่ำใจว่าสู้หลันเฮ่อซีไม่ได้แต่ก็ไม่รู้สึกว่าจะพยายามเท่าไหร่นัก เรื่องความรักแทนที่จะกล้าพูดเมื่อยังสติดีอยู่กลับอมพะนำ พอตกใจหน่อยก็กลายเป็นบ้า แต่หายได้ราวปาฏิหาริย์เพื่อหนีไปกับแฟน แถมตอนจบยังได้เป็นจอหงวนอีก (ชิ จขบ. ลุ้นสุดตัวให้สอบตกตั้งแต่รอบแรก) ประพฤติตนไม่หนักแน่นดีงามให้สมกับเป็นปัญญาชน (ในเรื่องว่าเป็นปัญญาชน แต่ จขบ. อยากขัดด้วยวลีจากเรื่อง 'จอมใจจอมยุทธ์' ของกิมย้ง รักลึกล้ำไม่ยั่งยืน ฝืนใจเป็นต้องอัปยศ สุภาพชนสำรวมตน อุ่นละมุนประดุจหยก)

ส่วนหลิงเสี่ยวชิง ถึงจะหมั่นไส้แต่เธอกล้าไม่เบาที่จะหนีไปกับเหอจือซิน ก็ถูกเลี้ยงมาให้นุ่มนิ่มไม่มีความเห็นตามแบบสามเชื่อฟัง (เมื่อเยาว์เชื่อฟังบิดา ออกเรือนเชื่อฟังสามี สามีตายเชื่อฟังบุตร) สี่คุณสมบัติ (ประพฤติดี เจรจาไพเราะ แต่งตัวสุภาพ ยินดีทำงานบ้าน) แต่ที่น่าสงสัยคือตอนที่บอกนางเอกว่าหลังเธอแต่งงานกับหลันเฮ่อซีแล้ว ให้ช่วยตัดเสื้อผ้า เย็บปักถักร้อย เอาใจแม่สามีนี่หมายความว่าอย่างไร กะให้เสียบตำแหน่งเมียน้อยตามธรรมเนียมรวบสาวใช้ประจำตัวไปด้วยหรือเปล่า

หลันเฮ่อซีก็ช่างเป็นพระเอกที่ซาดิสถ์เสียนี่กระไร จากบรรยายตอนระลึกความหลัง (มีเยอะมาก) ก็ออกจะชอบเหอเถาฮัวอยู่ไม่น้อย (ถ้าถือธรรมเนียมเก่าเคร่งครัดในนิยายจีน เหอเถาฮัวก็แต่งงานกับคนอื่นไม่ได้แล้ว โดนกอดโอบรัดเข้าไปขนาดนั้น) คนอื่นทำผิดกับตน แต่กลับลงกับนางเอกคนเดียว ไม่คิดถึงหัวอกกันเลย นางเอกรับใช้และเสียสละขนาดมอบตาให้ยังมองไม่เห็นจับไปขังคุกอีก (เป็นขุนพลได้ไง ความสามารถในการสังเกต วิเคราะห์ และปรับตัวต่ำจนมองไม่เห็นว่าอะไรเป็นอะไร) ถ้าตอนจบนางเอกจะแยกทาง จขบ. ต้องอวยพรแน่เพราะคงยากที่จะเจออะไรได้เลวร้ายกว่า ยังไงเธอก็มีฝีมือเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว

เหอเถาฮัว เทียบกับพี่ชายแล้วไปอีกด้าน เธออดทนสุดแสน (motto คือ คนที่ต่อสู้มานะบากบั่นไม่มีความจำเป็นต้องน้อยเนื้อต่ำใจ) เป็นนางเอกในอุดมคติแบบรับได้ทุกอย่าง (ที่ จขบ. เข้าใจได้บ้างไม่ได้บ้าง) ทำงานหนักยกไหสุราขนาดอายุสิบกว่าปีก็เป็นโรคปวดข้อ แต่ยังหาเงินไว้ให้พี่แต่งภรรยา แท้งก็ไม่บอกใคร พอหลันเฮ่อซีเจ็บก็รีบเข้าไปช่วยแบบไม่ยั้ง

ในเรื่องเหอเถาฮัวถูกคนรับใช้ในบ้านหลันเฮ่อซีนินทาว่าไม่มีคุณธรรมหรือเป็นกุลสตรีแบบหลิงเสี่ยวชิง แต่ จขบ. เห็นว่าเธอช่างทำตาม สามเชื่อฟัง สี่คุณสมบัติ อะไรจะขนาดนั้น อย่าง "ท่านแม่บอกพี่ใหญ่เป็นฟ้า นางเป็นดิน วันข้างหน้าพี่ชายจะเป็นผู้นำเกียรติภูมิมาสู่วงศ์ตระกูล นางต้องตั้งอกตั้งในทำหน้าที่ของตนหาเงินมาให้พี่ชายเรียนหนังสือ ไม่ให้เขาต้องพะวงเรื่องชีวิตความเป็นอยู่" ก็เต็มที่ขนาดบอกขายตัว (คุณพี่เขียนป้ายให้) พอไปเป็นคนรับใช้ควบนางบำเรอของหลันเฮ่อซีก็เชื่อฟังคำสั่งแบบตามตัวอักษร ฝีมือการบ้านการเรือน เย็บปักถักร้อย ทำอาหารก็เป็นเลิศ (ในขณะที่หลิงเสี่ยวชิงตกสามเชื่อฟังตั้งแต่ข้อแรก ส่วนสี่คุณสมบัติก็ทำงานบ้านงานฝีมือไม่ได้ ต้องให้เหอเถาฮัวช่วยเสมอ)

ถึงบอกว่าเหอเถาฮัวสมควรเคราะห์ร้ายเพราะฝืนลิขิตสวรรค์ แต่ จขบ. ออกจะมองว่ามีไว้ให้ฝืน พยายามให้มากที่สุดให้ดีขึ้นกว่าเดิมต่างหาก ส่วนทำได้หรือไม่ได้ก็อีกเรื่อง ลิขิตฟ้าหรือจะสู้มานะตน

พิมพ์ rant มายาวขนาดนี้ เพราะอยากบอกว่า ปกติอ่านชุดมากกว่ารักแบบนิยายรักสไตล์จีนไม่หนักสมองแล้วก็มักจะลืม (มั่นใจว่าอ่านมาเกิน 80%) มีเรื่องที่ทำให้ประทับใจจนจำแม่นอยู่ไม่มาก คือ (1) 'เพียงใจในเพลงพิณ' ในฐานะเล่มแรกที่อ่าน (ตอนยังอยู่ใน Dreamland of Love) ก่อนหน้านั้นเคยอ่านแต่พงศาวดารกับกำลังภายใน ไม่รู้ว่ามีนิยายรักด้วย (2) 'นอกจากข้าแล้วท่านจะรักใคร' เพราะความฮากระจาย และ (3) 'ลำนำทะเลทราย' ที่อิงประวัติศาสตร์ได้ดราม่าเข้มข้น ตอนนี้ขอเพิ่ม 'รักอำพราง' เข้าไปอีกด้วยความประทับใจสุดโต่งอีกข้าง ข้อหาทำให้เครียดจิตตกแถมยัวะอยากซัดพระเอกสักตุ๊บบวกกระทืบพี่ชายให้จมธรณี

หนี้วิวาห์
เมื่อพ่อแม่ตายพร้อมกิจการที่ล่มจม เซี่ยงซินหลินถูกพี่ชายพี่สะใภ้ที่ติดการพนันขายไปหอนางโลม เธอจึงอธิษฐานต่อจันทราขอให้รูปโฉมอันงดงามกลายเป็นขี้เหร่แถมอ้วนฉุเพื่อไม่ให้เป็นที่ต้องใจของชายใด

ว่านฉ่างจินประมุขน้อยแห่งร้านเครื่องประทินโฉมอันเลื่องชื่อเป็นอันดับหนึ่งในเมืองหลวง เป็นคู่หมั้นตั้งแต่ในครรภ์ของเซี่ยงซินหลิน และได้มาตามหาเธอในสำนักคณิกา แต่แทนที่จะดีใจที่เธอรักษาตัวรอดปลอดภัยไว้ได้ กลับตกใจรังเกียจหน้าตาอันไม่กล้าสู้หน้าผู้คนนั้น ถึงจะไถ่ตัวออกมาแต่ก็คิดจะทอดทิ้งไม่แยแส

เซี่ยงซินหลินที่ตอนนี้ไม่มีที่พึ่งพิงแล้วย่อมต้องฝากความหวังไว้ที่ว่านฉ่างจินเพียงคนเดียว อดทนไม่ยอมแพ้ต่ออุปสรรคใดๆ กล้ายืนหยัดขึ้นสู้ ไม่เคยสิ้นหวัง ในขณะที่รู้จักวางตัวอย่างให้ความสำคัญกับว่านฉ่างจินอย่างยิ่ง สามารถเอาชนะใจคนในบ้านได้ แถมด้วยพรสวรรค์ในการแยกแยะกลิ่นที่ทำให้เธอกลายเป็นผู้ช่วยคนสำคัญของว่านฉ่างจินทำให้ใกล้ชิดมากยิ่งขึ้น จนกระทั่งว่านฉ่างจินเลิกสนใจกับใบหน้าหรือความสามารถ รักและเห็นว่าเธอภรรยาที่น่าภาคภูมิใจอย่างยิ่ง

เรื่องนี้อุปสรรคอยู่ที่ตัวพระเอกคนเดียวค่ะ พระรองเฝิงเฉินเหว่ยนายน้อยร้านคู่แข่งดูเหมือนจะทำให้พระเอกหึงเป็นหลัก ส่วนนางร้ายน้องสาวเฝิงเชี่ยนเชี่ยนนอกจากจะไม่เป็นที่สนใจของพระเอกแล้ว เธอยังไร้ความคิดอย่างยิ่ง แพ้ภัยตัวเองจริงๆ (แต่ก็สร้างความเสียหายไม่น้อย)

เรื่องนี้อ่านตาม 'รักอำพราง' ที่ทำให้จี๊ดขึ้นสมอง เลยรู้สึกเหมือนถอนพิษออกไปเยอะ พระเอกช่วงแรกก็น่าหมั่นไส้แบบไม่คิดเอาใจใส่คนอื่น แต่ก็เปลี่ยนไปเป็นน่ารักมากตั้งแต่กลางๆ เรื่อง สรุปให้เป็นเรทติ้งปกติของชุดมากกว่ารักค่ะ คืออ่านได้เรื่อยๆ แต่ในระดับสูงกว่าปกตินิดหน่อยเพราะชอบเรื่องการบรรยายเครื่องหอมต่างๆ ที่ใช้ในการทำเครื่องประทินผิว (แต่สยองกับการใช้ตะกั่ว)

สุดท้ายคือสงสัยว่าดอกจื่อหลิงหน้าตาเป็นอย่างไร ในเรื่องอธิบายว่าอยู่ในตระกูลต้นบานบุรี ดอกสีม่วง เอาดอกที่บานมาแต่งกลิ่นแป้งประทินผิว (ลองดูใน wiki คิดว่าคงไม่ใช่บานบุรีสีม่วงเพราะต้นนี้มีประโยชน์ตรงยางสีขาวมาทำเป็นกาว และยาเบื่อหนู เบื่อปลา)

เล่มนี้ตอบโจทย์เหมันต์ขยันอ่าน ปี 2 ข้อบุฟเฟ่ต์ค่ะ

ประกาศิตหัวใจ
เพราะความอิจฉาแย่งอำนาจ ทำให้อ๋องสิบสามเสียนจิ้นโอรสองค์เล็กผู้เป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้ถูกคำสาป โดน tele transportation (นึกคำอื่นไม่ออก) ออกจากวัง ถูกนักค้าทาสวางยาสลายพลังเพื่อจับขายเข้าหอนางโลม ถึงจะไม่มีพลังยุทธก็ยังสามารถป้องกันตัวทำเอาแขกบาดเจ็บสาหัสจนไม่สามารถมีลูกได้อีก จึงโดนซ้อมปางตายและขายถูกๆ ให้กับเซิ่งอี้ซิ่วเถ้าแก่เนี้ยสาวผู้มีฝีมือในการปรุงอาหารอย่างยอดเยี่ยมของโรงเตี๊ยมเล็กๆ ในเมืองน้อย ที่กำลังต้องการคนมาช่วยงานเพราะอาที่มาอาศัยก็สุขภาพไม่ดี น้องสองคนก็ยังเล็กอยู่

พล๊อตมาตรฐานค่ะ พระเอกเป็นท่านอ๋องสูงศักดิ์ อิมเมจ bad boy ไม่เคยทำอะไรเลยมาตกระกำลำบากกลายเป็นทาสที่ถูกซื้อมาช่วยงานหนัก ก่อนช่วยงานได้ก็ต้องรักษาตัวให้หายก่อน พอหายดีแล้วช่วงแรกก็ทำให้ยิ่งวุ่นกว่าเดิม แต่เมื่อเสียนจิ้นตกหลุมรักเซิ่งอี้ซิ่ว สถานการณ์ก็เปลี่ยนเป็นปากว่ามือถึง แถมหึงบรรดาหนุ่มอื่นๆ ที่มาจีบนางเอกจนกลายเป็นคนช่วยงานที่มีฝีมือเพราะยอมทำงานแต่ไม่ยอมให้ชายอื่นมาอยู่ใกล้ จนเมื่อท่านอ๋องสี่เสียนเยี่ยพี่ชายที่ตามรอยจนเจออ้าปากค้าง

สรุปให้ว่าอ่านได้เรื่อยๆ สไตล์มากกว่ารักค่ะ แต่รู้สึกแปลกๆ เรื่ององค์ชายหายไปทั้งคน น่าจะตามกันครึกโครมมากกว่านี้ แถมคนที่หายก็ยังสบายๆ ไม่เดือดเนื้อร้อนใจเท่าไหร่ (เมื่อจีบนางเอกได้) กับตอนจบตรงที่ดูเหมือนนอกจากผู้ร้ายแล้ว ตอนสุดท้ายมีงานเลี้ยงในวังที่ดูสนิทสนมกลมเกลียวกันดีจัง ไม่มีแย่งตำแหน่งไทจือแบบจริงจังหรือแอบแฝง (ที่รู้สึกขึ้นมาเพราะดูจากนัมเบอร์องค์ชายแล้วนึกถึงสมัยคังซีน่ะ)

เล่มนี้ตอบโจทย์เหมันต์ขยันอ่าน ปี 2 ข้อหนังสือสามเล่มที่มีจำนวนพยางค์ของชื่อเท่ากัน ในที่นี้ใช้ 5 พยางค์

สรุปสามเรื่องในชุด สามารถเรียงความชอบแบบไม่ต้องคิด 'หนี้วิวาห์' > 'ประกาศิตหัวใจ' >>> 'รักอำพราง'

ที่มา
[1] เชียนสวิน (พริกหอม แปล). รักอำพราง. มากกว่ารัก ชุดปาฏิหาริย์แสงจันทรา, แจ่มใสพับลิชชิ่ง, 228 หน้า, 2553.
[2] หยางกวงฉิงจื่อ (พริกหอม แปล). หนี้วิวาห์. มากกว่ารัก ชุดปาฏิหาริย์แสงจันทรา, แจ่มใสพับลิชชิ่ง, 238 หน้า, 2553.
[3] ซย่าฉีลา (พริกหอม แปล). ประกาศิตหัวใจ. มากกว่ารัก ชุดปาฏิหาริย์แสงจันทรา, แจ่มใสพับลิชชิ่ง, 210 หน้า, 2553.

Create Date : 15 ธันวาคม 2553

Last Update : 18 มิถุนายน 2561 23:27:36 น.

2 comments

Counter : 13298 Pageviews.

เป็นรีวิวที่ตัวเองชอบมาก มันต้องจัดเต็มแบบนี้

อ่านแล้ว รู้สึกว่าต้องไปหามาอ่านแล้วล่ะ

โดย: เฟย์จ้า IP: 61.19.65.117 วันที่: 17 มีนาคม 2554 เวลา:0:05:29 น.

แล้วรู้หรือยังล่ะ "วันใดขาดฉันแล้วเธอจะรู้สึก"

อยากบอกอะไรก็จะรับรู้ไว้...ว่าฉันก็เป็นเหมือนเธอ..

อยากบอกให้เธอได้รู้ไว้เธออยู่ในใจฉันเสมอไม่เคยลืม

เวลาเจอก็ดีใจถึงแม้ว่าไม่ได้พูดได้คุยกับเธอก็ตาม

แต่อยากให้รู้ว่า "ยังรัก" เสมอ เช่นกัน

โดย: วินัย นักรบนพดล IP: 210.246.186.4 วันที่: 3 พฤศจิกายน 2555 เวลา:9:52:56 น.