|
| 1 |
2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
ทายาทมังกร - ศัตรูที่น่ารัก
เรื่อง ทายาทมังกร โดย โป้วอั้งเสาะ, แปล ว. ณ เมืองลุง
ในสถานการณ์ปัจจุบัน ทำให้นึกถึงเรื่องของศัตรูในนิยายกำลังภายในเรื่อง ทายาทมังกรที่แต่งโดยโป้วอั้งเสาะ และแปลโดย ว. ณ เมืองลุง [1] ขึ้นมาทันที (มีนิยายกำลังภายในอีกเรื่องที่ใช้ชื่อไทยเดียวกัน แต่แต่งโดยเซียงอิด)
ขอแนะนำสักเล็กน้อย โป้วอั้งเสาะเป็นนามปากกาของนักเขียนนิยายกำลังภายในที่ได้อิทธิพลอย่างมากจากโกวเล้ง (เอาชื่อพระเอกเรื่องจอมดาบหิมะแดงของโกวเล้วมาตั้ง ง่ายดีเนอะ) แต่ได้สร้างรูปแบบแปลกใหม่ในด้านความคิดที่ขัดแย้งกับประเพณีจีนดั้งเดิมที่เป็นมาตรฐานในนิยายกำลังภายในทั่วไป ทำให้รู้สึกเหมือนกับการเอาตัวละครในปัจจุบันเข้าไปโลดแล่นในยุทธจักร เนื้อหาอาจมีที่รุนแรงไปมาก มีที่ไม่เห็นด้วยหลายส่วน แต่ก็น่าสนใจอย่างยิ่ง เท่าที่สังเกตมาผู้อ่านในกลุ่มย่อยกำลังภายใน หน้าห้องสมุด ของ pantip มักจะชอบหรือไม่ชอบผลงานของผู้แต่งนี้ไปเลย เพราะความแตกต่างนี้แหละ
ทายาทมังกรเป็นเรื่องสั้น เล่มเดียวจบ เนื้อหาหลักเป็นการกัดเจ็บๆ แสบๆ เรื่องความกดดันและการถูกคาดหวัง (โดยเฉพาะจากบิดามารดา) จนเป็นความเชื่อมั่นว่าต้องเป็นมังกร (ประสบความสำเร็จ) ในเรื่องอัดแน่นด้วยคำคมที่น่าจะเข้มข้นที่สุดในบรรดาเรื่องของโป้วอั้งเสาะทั้งหมด (ขอ quote อย่างยาวเลย หมดปัญญาจะย่อ)
เนื้อเรื่องหลักเกิดจากการที่ว่าที่พ่อตาและลูกเขยไม่ลงรอยกัน ว่าที่พ่อตาเศรษฐีอยากสนับสนุนคนรักผู้ยากจนของลูกสาวเต็มที่ แต่อีกฝ่ายต้องการยืนอยู่บนลำแข้งตัวเอง จึงออกค้าขายแสวงโชค ผ่านความลำบากและทรยศมากมายจนเป็นเรื่องใหญ่ ตัวประกอบตายกันเป็นเบือตามประสานิยายกำลังภายใน
แต่ทว่า เรื่องที่ว่าถูกหรือผิดในแผ่นดิน สืบสาวกันจริงจัง ยากยิ่งจะมีคำวิจารณ์อันแน่นอนเด็ดขาด บ่อยครั้งที่พวกเราเห็นว่าถูก แต่ผู้อื่นกลับเห็นเป็นผิด ที่พวกเราเห็นเป็นผิด พวกมันกลับเห็นเป็นถูก ในความนี้ แต่ละคนยืนอยู่ในสถานภาพที่ผิดกัน ความเห็นย่อมผิดกัน ในแผ่นดิน ที่จริงไม่มีถูกหรือผิดแน่นอนเด็ดขาดอยู่เลย จากคำกล่าวของจอมยุทธคนหนึ่งในเรื่องของความเห็นที่ไม่ตรงกันของว่าที่พ่อตาและลูกเขย ถึงแม้ว่าการกระทำจะเกิดจากความปรารถนาดี ก็สามารถทำให้เกิดโศกนาฏกรรมจากความดึงดันและความโลภของทั้งตนเองและบุคคลอื่น จนกระทั่งบานปลายมาเป็นการต่อสู้ระหว่างผู้ที่ถูกดึงเข้ามาเกี่ยวข้อง ทั้งอย่างจงใจและบังเอิญ
แต่ที่ติดใจมากกว่ากลับเป็นพลอตย่อยตอนท้ายเรื่องที่จบด้วยการประทะนองเลือดระหว่างพรรคเล้งแกปัง (ตระกูลมังกร) และกลุ่มที่นำโดยเที้ยซิบฮวก ฉายาจอมดาบฆ่ามังกร (คิดว่าเป็นพระเอกประเภทนักสืบ แต่จะว่าไปก็ไม่เด่นเลย ตอนอ่านนึกว่าสร้างปูทางเป็นตัวเอกซีรีย์) เพราะพระเอกไปฆ่านายน้อยพรรคเล้งแกปัง (ที่โดนลากเข้ามาแบบกึ่งโดนหลอกกึ่งอยากลองของ) จบลงด้วยการตายของขุมกำลังหลักของพรรคเล้งแกปังหลายคน แต่ก่อนจะเกิดการต่อสู้แบบตะลุมบอนและการสูญเสียชีวิตจำนวนมาก หัวหน้าพรรคเล้งแกปัง (ที่เสียบุตรชายโทน) กลับประกาศยอมแพ้พร้อมวาทะอธิบายอันกลบรัศมีฝ่ายพระเอกไปหมด
หากแม้นพวกเรายังไม่สำนึก ไม่ตกใจตื่น ยังคงยอมตายโดยไม่ยอมแพ้ ยอมตายโดยไม่ยอมรับผิด รักหน้าจนตัวตาย ไม่สะกดกลั้นความเจ็บปวดใคร่ครวญสำนึก ทุ่มเทความมานะพยายาม เร่งรีบหาความก้าวหน้าให้ทันผู้อื่น อย่างนั้น เล้งแกปังต้องถูกทำลายพินาศดับสูญในมือของรุ่นเราอย่างแท้จริงแล้ว
ไม่ต้องกลัวแพ้ กลัวแต่พวกเราเมื่อแพ้แล้ว ไม่ยอมลุกขึ้นยืนหยัด ขอเพียงพวกเรา จดจำบทเรียนการพ่ายแพ้อย่างน่าอนาถในวันนี้ สลายความคั่งแค้นรันทดเป็นพลังบุกบั่นแสวงหาความก้าวหน้า พวกเราย่อมมีวันที่เติบใหญ่ ที่เข้มแข็ง
เราก็หวังให้พวกท่านมีความก้าวหน้าเช่นกัน เนื่องเพราะเราต้องกลับมาล้างแค้นพวกท่านแน่นอน หากพวกท่านก้าวหน้าอยู่เสมอ อย่างนั้น พวกเราก็ต้องถูกคุกคาม ให้แสวงหาความก้าวหน้าที่ยิ่งเร็วกว่า ยิ่งมากกว่า พวกท่านว่าใช่หรือไม่
พวกท่านเป็นศัตรูที่น่ารัก เราตอนนี้จึงพบเห็น คนเรานอกจากมีสหายรักแล้วความจริงสมควรมีศัตรูที่น่ารักจึงถูก เพียงเช่นนี้ คนก็ไม่กล้าโอหังลำพอง ไม่กล้าปล่อยตัวให้ทรุดโทรม แข่งขันชิงดีกับศัตรูทุกวันเวลา ย่อมเป็นการบีบบังคับ ให้ตัวเองต้องมานะพยายามต้องก้าวหน้า ถึงแม้จะคิดว่าแนวคิดการสนับสนุนความก้าวหน้าหรือการเปลี่ยนแปลง แบบไม่ยั้ง หรือที่เรียกว่า Progress for the sake of progress ในเรื่องของโป้วอั้งเสาะหลายเรื่อง จะดูแหม่งๆไปมาก แต่เมื่อมาอ่านอีกตอนมีเรื่องมิคสัญญีในชีวิตจริง ทำให้รู้สึกว่าการเกิดการแข่งขันระหว่างศัตรูที่น่ารักที่อยู่ภายใต้กรอบของหน้าที่ต่อส่วนรวม ใช้ความพยายามผลักดันตัวเองให้ดียิ่งขึ้น (ไม่ใช่กระทืบอีกฝ่าย) นี่ไม่ง่ายจริงๆ อย่างน้อยทั้งสองฝ่ายก็ต้องมีความนับถือทั้งอีกฝ่ายและตัวเองพอดูเลยละ
ที่มา [1] ว. ณ เมืองลุง, ทายาทมังกร, สำนักพิมพ์บรรณาคาร, 2531.
Create Date : 21 พฤษภาคม 2553 |
Last Update : 29 มกราคม 2554 3:25:39 น. |
|
0 comments
|
Counter : 6056 Pageviews. |
|
|
|
|
|
|
|