ไม่อยากลุกขึ้นจากที่นอน

อยากอยู่นิ่งๆ เพื่อย้อน ถึงวันเก่า

ทิ้งฉันไป แล้วปล่อยไว้แค่เพียงเงา

ห้องนี้มันมีแต่ความว่างเปล่า ฉันเหงาจับใจ

   นาฬิกา..ที่เดินไปข้างหน้า

ฉันฝืนตัวเองจนอ่อนล้า..เธอรู้บ้างไหม

ฉันต้องสู้..เพื่อชีวิตที่ยังอยู่มีลมหายใจ

แม้จะอ่อนแรง..เพราะนอนร้องไห้ทั้งคืน

เช้าแล้ว...

ไม่อยากขยับทำอะไรทั้งนั้น มันอ่อนล้าบอกไม่ถูก

แต่ชีวิตต้องดำเนินต่อ ต้องทำตัวเข้มแข็งไม่ให้ใครต้องห่วง ต้องทุกข์

มันเหนื่อยนะ...