Episode Trilogy ตอนน้ำท่วมโลก OH! My Goodness (3)

แต่น แต่นๆๆๆๆ แต่น แต่น เอาแบบ Star War นะครับ เรียกอารมณ์กันก่อน

และแล้วเราก็มาถึง ไตรภาคของมหัตภัยน้ำท่วมครั้งยิ่งใหญ่ ในช่วงเดือนมิถุนาที่ผ่านมา มีทั้งเลือดและน้ำตา
เป็นเหตการณ์ครั้งประวัติศาสตร์ของ Broome County (แน่ะ ยังมาอ่าน คันทรี่อีก เอ๊ะ!!เด็กคนนี้นี่ บอก เค้าท์ตี้ๆ)
ส่วน Broome County คืออะไร อธิบายไว้แล้วนะครับ
เอาล่ะ ขอทดสอบความรู้ (ในเรื่องที่ผมเขียนไปหน่อยนะ) ใครที่มา Reply รายแรกๆ
ช่วยกันตอบหน่อยครับ ว่า Broome County คืออะไร
อิอิ ช่วยน้องๆที่เพิ่งมาเปิดเจอหน่อย ไม่งั้น งง
(สงสัยกระทู้นี้คงไม่มีใครมา Reply แหงเลย)

ถ้าตอบถูก เขียนชื่อที่อยู่ พร้อมเบอร์ติดต่อ ลงไปในกระทู้ด้วยครับ
เราจะจัดส่งเจ้าหน้าที่ไปมอบรางวัลให้ถึงบ้านเป็น หนังสือ Yellow Cabby Version ผมอ่านแล้ว แหะๆ
แบบว่าอ่านจนเก่า จะหาเรื่องซื้อเล่มใหม่อ่ะ ไม่รู้จะยกให้ใคร

ดีมะ อ่านกระทู้ ไป ก็ต้อง ทดสอบกันหน่อยว่า ฮาอย่างเดียวหรือได้อะไรไปด้วยไหม
ไม่ได้หรอกขำฟรีๆ ผมไม่ยอม อิอิ (อย่า Serious นะครับ หนุกๆ)

เฮ้อ ในที่สุด ก็ต้องมาถึงวันที่ ต้องจดจำไปตลอดชีวิตล่ะครับ
เกริ่นก่อนเลยแล้วกัน
(อ้าว ตั้งนาน ยังไม่เกริ่นอีกเหรอ นั่นน่ะสิ เขาเรียก น้ำจิ้มจ้าาา)

คือว่าหลังจากที่เดินทางตามหา บริษัท TimeWarner Cable เพื่อติดต่อ Internet เพราะผมมีที่พักแล้ว (House of Fleas)
ตามหามาสามตอนและ ไม่เจอ ซ้าก กะ เทือ (เขียนถูกแล้วครับ เป็นภาษาราชการว่า ซักกะที)
เลยตัดใจ โทรเอาแล้วกัน
รู้ใช่ไหมว่า ผมเพิ่งมาถึง ไม่กี่วัน
การคุย โทรศัพท์ เพื่อขอติดตั้ง Internet เนี่ย มันยากขนาดไหน
ใช่ป่ะ เอาล่ะ เฮียจะเล่าให้ฟังเป็น ฉากๆเลยนะ

ช่วงนั้นเป็น กลางออกปลายๆเดือนมิถุนา (บอกวันตรงๆไม่ได้เด็ดขาด ไม่งั้น น้องต้อยต้องมีเบาะแส สืบหาถึงตัวผมแน่ Health Insurance เอาไม่อยู่แน่เจอทิ่มๆๆ เนี่ย)

ตอนแรก โทรไปจากเบอร์ที่ไปถามเอาจาก พนักงาน M&T Bank นานมากกว่าจะมีคนรับสาย
รับแล้วเราก็บอกไปว่า ต้องการ Hi speed Internet เขาก็ Ok แล้วก็โอนสาย
รอไปอีกสักครู่ใหญ่ โอเค มีคนรับสายแว้วว ดีใจจังเยยย

น้องผู้หญิงเสียงสวยเป็นคนรับ อือม์ อารมณ์ ดีขึ้นมาหน่อย ปล่อยรอนานโคตร
ผมก็บอกไปว่าจะต้องการติดตั้ง Internet ซึ่งที่นี่เขาใช้ชื่อว่า Road Runner (ปี๊บๆ เป็นการ์ตูน ของ Warner ที่มีนกกระปูดยักษ์ ที่มีหมาขี้เรื้อน ไล่ตามจับ ที่ทั้งปีทั้งชาติมันก็จับกันไม่ได้ซักที ฮึๆๆ คุณ Lilac Girl ต้องรู้จักแน่ๆเยย เพราะ มันเก่ามากกกก)

น้องเขาก็บอกว่า คิวยาวนะคะ รอไปยังโง้นยังงี้ โอเค เท่าที่ฟังจับใจความได้ว่า พฤหัส 29 จะมาติด โอเค Good
ภูมิใจมากกก เราเองนี่ใช้ได้แฮะ สั่ง Subway กินไม่รู้เรื่องแต่ สั่ง เนทมาติดที่บ้านได้เก่งไหมล่ะ
โอเค อีกไม่กี่วันเขาก็จะมาติดแว้ววว นั่งรอวัน ก่อนหน้านั้นก็อาศัยไปเล่นเอาที่ Lab ที่ Binghamton University
คนแถวนี้เรียกมหาวิทยาลัยนี้ว่า SUNY (ซูนี่) State University of New York at Binghamton
ช่วงนั้น ก็ เริ่มเจอ หมัดดูดเลือด รังควาญ (เข้าใจกันหน่อยนะครับว่านี่เป็น Episode ก่อนย้ายมา Apartment ที่ใหม่)
ก็ หนีๆ ไป หลบที่มหาลัย เพื่อเล่นเนท คิดถึงบ้านก็คิดถึง
แล้ว ที่สำคัญ กินอาหารไม่ค่อยได้อ่ะ
ตอนแรก ยังไม่รู้ที่ซื้ออะไรมาทำ พวกของเครื่องปรุงที่จะทำอาหารไทยได้
ไปที่มหาลัย ก็ ไม่สามารสั่งอะไรกิน ได้นอกจาก Pizzaเขาวางเป็นถาดไปสำเร็จแล้วแค่หยิบไปจ่าย
เพราะอย่างอื่น ไม่กล้าสั่งอ่ะ กลัวโดนถามแล้ว เดี๋ยวรู้หมดว่าเรา โฮ่ (ออกเสียงเน้นๆดังๆชัดๆ)
เป็น Verb ช่องสามของ โง่ ความหมาย= โง่แต่ไม่ยอมรับตัวเองหรือกลัวชาวบ้านรู้ Synonym กับคำว่า แกล้งฉลาด อ่ะ อิอิ
พิซซ่า ก็ กินได้คำแรกๆ อร่อยมากกกก เพราะหิว แต่พออิ่ม พะอืดพะอมพิลึก
อย่างอื่นก็มี สลัดให้ตักด้วยนะ แต่ยืนมองจนทั่วไม่รู้เขาขายกันยังไง ไม่อยากลองเพราะตอนนั้นหิวมาก
ถ้าไม่หิวมากผมก็ไม่เดินมานะครับ มันไม่ค่อยอยากอาหารน่ะ คิดถึงบ้านมากกว่า Home sick

ไม่มีข้าวแกงเหรอครับ แงๆ
ผมยอมรับเลยครับ มีปัญหา กับ Cheese มาก ทนกลิ่นไม่ได้
ประมาณ ฝรั่งแพ้ปลาร้า นึกภาพออกมะ
แล้วขอโทษ อาหารแทบทู๊กกก อย่าง มีแต่ Cheese เฮ้อ มาม่าคือทางออกสุดท้ายเสมอ ช่วงนั้น

ต่อมา พอเจอร้าน Grocery ของป้าชาว เกาหลี (ห้ามลืมลอลิง ท่าจะคันนะเขียนถึงทีไรผมคันทุกทีเลยแต่ไม่มีให้เกา)
ขออภัยที่ตบมุขเดิม เป็นครั้งที่สาม ไม่ได้หรอก เล่นให้ขำให้ได้ ไม่ยอมมมม อิอิ
ก็ สบายขึ้นเพราะ ได้ เครื่องปรุงไทย ตรงใจหลายอย่าง

แล้วสมเพชตัวเองอยู่อย่างนะครับ
คือไม่มีใครรู้จักไม่รู้จะคุยกับใคร วันๆ เดินสวนฝรั่งก็ ได้แต่ Hi, Hello
พอทักเสร็จ เขาก็ทำเหมือนไม่รู้จักเราอีกต่อไป
ไม่รู้จะทักทำไม เคยชวนคุยต่อ มีการมาทำอึ้งใส่อีก
คงไม่คิดว่า ไอ้ตี๋หน้า Rain มันจะ อาจหาญ เอา อังกฤษ ขั้น Elementary มาคุยด้วยอ่ะ

ดังนั้นทางออกของหนู ก็คือ คุยกะตัวเองงงง บ้าไหมล่ะ
ชอบมากๆ ตอนทำกับข้าว
เคยไม่ชอบอาจารย์ยิ่งศักดิ์นะครับ ที่แก พูดไปเรื่อย
แต่ ตอนนี้รักแกมาก เพราะที่ฟังๆมา เอามาพูดกับตัวเองหมดเลยว่ะ
ตอนทำกับข้าว

ประมาณว่า ดูนะครับคุณผู้ชม ผัก สดหวานกรอบน่ารับทานเชียะ
หรือไม่ก็ เคล็ดลับอันนี้ไม่บอกใครเลยนะ ถ้าไม่รักกันจริงผัดให้หร่อยต้องแอบเหยาะ Sauce พริกนิดนึง อะไรทำนองนี้
พูดเองขำตัวเอง บางทีก็ คุยกับตัวเองว่า เออ อยากกินไรครับ ผมจะทำให้
ตัวเองก็ตอบว่า ส้มตำปลาร้า เงียบ……. ตัวเองไม่รู้จะตอบตัวเองยังไง
ไม่ได้ พูดเพราะอยากเป็นล้อเลียนอาจารย์ยิ่งศักดิ์นะครับ แต่เอาให้ตัวเองขำน่ะครับ
ไม่งั้นเครียดจริงๆนะ คิดเหมือนกันว่าเราบ้ารึเปล่า Seriousนะไม่ได้ล้อเล่น
เชื่อไหมผมนั่งน้ำลายบูดเลยนะ วันๆน่ะ มานี่ได้สองสามอาทิตย์
ขอโทษ หินปูนขึ้นแต็ม ฟันล่างเลยครับ ทั้งๆที่ก่อนมาผมเพิ่งไปขัดหินปูนมา
(ใครจะมานี่ ไปทำฟันทำให้เรียบร้อยซะนะครับ)

อาหารมื้อแรกของผมเหรอ หึๆ ข้าวไข่เจียวครับ
ไข่ที่นี่ถูกนะ 24 ฟอง สองเหรียญ
เอามาทอดเหลืองๆราดบนข้าวสวยร้อนๆ กินคู่กับ Sauce พริก
กินแบบเต็มคราบเลย น้ำตาคลอเบ้าด้วยครับ คือมัน สุขใจมากๆ ที่ เราได้กินอาหารบ้านเกิดอีกครั้ง
ผมชอบคิดในใจทุกครั้งเวลากินข้าวที่ทำแล้วอร่อย(ขอบอกเลยว่า ทุกมื้อครับ) ว่า ขอบคุณครับ ที่ให้ผมมีวันนี้
ขอบคุณใครเหรอครับ ขอบคุณ โชคชะตา, พ่อ แม่ อาจารย์ และทุกคนที่เรารัก และรักเรา ครับ

เชื่อไหมแต่ก่อน ตอนเด็กๆผม ยังบ๊องแบ๊ว วิ่งขี้มูกย้อย (ไข่ยังไม่ห้อยนะครับคุณ Smartupid)
ไล่จับกบจับเขียดแถวบ้านอยู่
เคยไปซื้อ ขนมจีบ อาแปะ คนจีน มีครั้งนึงแกทักว่า
“ลื้อมีบุญ ลื้อจะได้เรียนสูงๆ เป็น ด๊อกเตอร์”
บอกตรงๆครับ ตอนนั้น ผมขำแกมาก เฮ้อคนแก่ แกอยากขายของขนาดต้องมา โกหกเด็ก
ไปเล่าให้แม่ฟัง แม่ก็ขำ เพราะ ผมไม่มีแววเลยครับ
จากนั้นอาแปะหายไปไหนแล้วไม่รู้ครับ ไม่เจอแกอีกเลย อยากกลับไปขอบคุณแกครับ
อย่างน้อยแม้แกจะพูดจริงหรือเปล่า หรือ แกโกหกก็ตาม แต่ผมดีใจที่มีคนหวังดีกับเราเป็นกำลังใจเล็กๆ ที่แอบซ่อนมานานนับสิบปี
พอมาถึงวันนั้นจริงๆ (คือมาเมืองนอกทำวิจัยจะได้จบ โฮ่งๆ) ภาพเหตการณ์ที่อาแปะพูดมัน วิ่งเข้ามาในสมองทุก Shortเลยครับ

ยิ่งตอนกินข้าวไข่เจียวจานแรก น้ำมือตัวเอง อร่อยมากกก กินข้าวหมดทุกเม็ด
ทั้งที่ตอนเด็กๆ ชายน้อยเองก็ เอาเรื่องใช่ย่อย
เคยมีพี่เลี้ยงซื้อบะหมี่หมูแดงมาส่งที่โรงเรียนทุกวัน ผมปัดทิ้งเลยนะครับ เพื่อนเด็กๆงง กันเป็นแถว ไอ้นี่เอาอีกแล้ว
ไม่อยากกินวิ่งหนีไปซื้อลูกชิ้นปิ้งกินหน้าตาเฉย
จนหม่อมแม่ต้องจ้างหน่วยจับลาว เอ้ยพี่ๆ ที่ร้านขายข้าว มาจับผมไปกินข้าวเที่ยงที่ร้านเขา (ไปผูกโควต้าไว้)
ไม่งั้น ผมไม่ยอมกินอะไรซ้ำไง แบบ เรื่องมาก นิสัยแย่สุดๆ เอาแต่ใจ
นึกถึงตอนนั้น ผมเองก็ น้องต้อยดีๆนี่เอง (น้องต้อยของผม รักนะ เลยขออ้างอิง)

เฮ้อพอมาตอนนี้ พลัดบ้านพลัดเมืองเหมือนกรรมสนองตัวเองยังไงไม่รู้ครับ
ข้าวทุกเม็ด เงินทุกเซนต์(ขอ Hi so นิดนะ) มันมีค่าเหลือเกินครับ
เฮ้อไม่รู้คุณๆ จะเข้าใจความรู้สึกผมไหม

หวายๆๆๆ หมดโควต้าอีกแล้วอ่ะ แงๆๆๆ โดนด่าแน่เลยตู
ก็มันเพลินนี่นา ไม่เป็นไร น้ำท่วมรอได้ครับ
รอ Episode ถัดไป รับรอง เอาหัวเป็นประกัน น้ำมาแน่ครับ
ฮ่าๆๆมุขพี่หม่ำ อีกแล้วเรา
รักทุกคน ขอบคุณสำหรับกำลังใจ ให้เสียงภาษาไทยโดย พันธมิตร ซะงั้น

เด็กบ้านนอก

Create Date : 06 สิงหาคม 2549		7 comments
Last Update : 12 สิงหาคม 2549 0:25:08 น.
Counter : 818 Pageviews.
Share Tweet