เหอ ๆ เมื่อบ่ายแก่ ๆ อิฉานแวะเข้ามาเชคเรทติ้ง ที่สมาคม
ก็ต๊กกาใจใหญ่เรยยยยฮ่ะ
เฮ้ยยย ทำไม จู่ ๆรูปประดับสมาคม
ถึงกลายเป็นรูป เจ้ตือโป๊บยก่าย
สไตล์เนื้อนมไข่ไปได้ ฟระ
งี้ ครายเห็นภาพพจน์ สาว ๆ ใน มาคม
ก็เสียโม๊ดดดด อ่ะจิ พวกเรา รึออกจะ ...
สะแลนเดอร์ กันทู๊กคนนนนนน
(ม่ะเชื่อไปถาม ฮูหยินของป๋าโจดูดิ เอิ๊ก ๆ )



แหม ๆ ไอ้เจ้าประธานหลานร้ากกกก
นี่มันเข้าใจหาภาพปลากรอบมานะเนี่ย
สีสวยเชียว แถม คำคม ที่แปะไว้ ก็เข้าที
แหล่มมั่ก ๆจร้าาาาาา ทูนหัววววว
อ่านแร้วขำกร้ากกก เรยว่ะตัวเอ๊งงงงง


เออ แล้ว เก็บกด เอ๊ย หมดฟามอดทนไรป่ะเนี่ยไอ้นู๋แสบ
ป้ามุดรูแย้ไปแอบอ่านเรื่องของชาวบ้านหนนี้
เห็นเอ็ง บ่นนู่นบ่นนี้เรื่องแควนเก่า
ซะยาวเฟื้อยยยยยยยยยยย เป็นกิโล เรยวุ้ย
ได้แง้ว ๆ ระบายออกมาซะมั่ง
ก็ดี เหมือนกันนะไอ้ไข่ต้มเอ๊ย
สะสมไว้มาก ๆ เด๋วเขื่อนจะแตก แง่บ ๆ


อืม....แต่แวะเข้าไปอ่านเรื่องของเอ็งช่วงนี้
ป้าจะได้เข้าไปตุนวัตถุดิบ
ในการเขียนนิยายให้เพรียบเยยยยง่ะ งิงิ
ประมาณ รักต้องห้าม เราสามคน
พระเอกยอมทนกล้ำกลืน ละทิ้งฉักฉีตัวเอง
โทรมาขอตัวนางเอกกับผู้ชายของเจ้าหล่อน
สุดท้ายไอ้ผู้ร้ายก็เห็นใจในฟามรักของคนทั้งสอง
เรยยกน้องนางเอกให้ไปอยู่ก๊ะ พี่พระเอก
แหม ๆ แฮ่ปปี้เอนดิ้งงง มีสิทธิเข้าชิงโนเบล


( แหม๊ นี่ ถ้า เจ้ขวัญ ลู้จักใช้มุขนี้
แบบแควนเก่าไอ้แง่บอ่ะนะ
ป้านฉะนี้เจ้ได้ไปบวชชีอยู่ในป่าสมใจแระ เอิ๊ก ๆ
เอ๊ แต่ก็ไม่แน่นะ ป้าโจ ม่ะเหมือน ไอ้แง่บ
ขืน เจ้ใช้มุขนี้ อาจโดนป๋าแกเตะไส้แตกทั้งคู่ ก็ได้ เหอ ๆ )


.

คุณนายเน่าเจ้าขราาาาาาาาาา

------------------------------------------------
มีเรื่องทั่นโจมาโม้อีกแระ อีกแระ
วันก่อนนะ ดูข่าวเรื่องคนพิการมาชุมนุมประท้วงที่หน้า
ทำเนียบ แล้วโดนสลายการชุมนุมมีตกน้ำตกท่ากัน
ทั่นโจ บอกว่า เขาเห็นตัวเองสงสารคนพวกนั้นจับใจเลยนะ
มันเป็นของมันเอง เขาว่ามันก็แปลกดีนะ
แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ ได้แต่ดู แล้วบอกว่าเริ่มเข้าใจแระ
ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเข้าใจอะไร ไม่ได้ถามต่อ

ส่วนเจ้นะหรอ... อิอิ ไม่มีสงสารคนพวกนั้นเลย ง่ะ
มีแต่แปลกใจ ประหลาดใจ สลดใจ หดหู่ใจ ดูดิ ดูข่าวเดียว
กันแท้ๆ ยังรู้สึกต่างๆกันไป มานั่งนึกดู เออ...เรามันพวก
สันดานคนใจดำ เจงๆ ต่างจิตต่างใจ ก็เกิดอารมณ์ต่างๆกัน
เป็นเรื่องของธรรมชาติของจิต จิตใครจิต เนอะ มันแล้วแต่
ว่าทำกรรมอะไรมาก็ได้วิบากเกิดเป็นแบบนั้นๆไป
+++++++++++++++++++++++++++++++++++

อิอิ คิดเหมียนกันเรยเจ้
ตอนอิฉันดูข่าวนี้ ก็สงสารคนพวกนั้น ตะหงิด ๆ
คล้ายป๋าโจ นะ แต่ ตอนหลังดั๊น กลายเป็น
คนสวยใจดำ บอกตัวเองว่า กมฺมุนา วตฺตตี โลโก กุ๊ก ๆ
ไปได้ไงก็ไม่ลู้ สงสัยจะติดเชื้อมาจากคนแถวนี้ เน๊าะ อิอิ


และอีกความรู้สึกที่ตามมาคือ
เด๋วนี้ การจัดตั้งม็อบต่าง ๆ มาใช้ไนการ แก้ปัญหา
ดูมัน อินเทรนด์ จังอ่ะ
แต่ มันขาดหลักอโหสิ อหิงสา ไง ไม่ลู้แฮะ
แถมวิธีจัดการรับมือกับม็อบ ของ รัฐ
ก็มักเกิดนำไปสู่ความขัดแย้งที่ลุกลามใหญ่โตด้วย
บางทีการรักษาดุลยภาพของผลประโยชน์
ระหว่าง ผู้ เรียกร้อง กับ ผู้ตอบสนอง
มันก็หาความพอดีได้ยากเจง ๆ








-----------------------------------------
วิธีตรวจสอบง่ายๆ คืออ่านอะไรแล้วเกิดอกุศลจิตในตัวเรา
ก็ไม่ควรจะไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนั้น อ่านแล้วกิเลสงอกมา
บาน ก็เป็นทุกข์เป่าๆ เพราะอ่านแล้วก็ไม่ได้ความจริง
ไม่ได้ข้อยุติ มีแต่ข้อกล่าวหาที่หาบทสรุปที่เป็นความจริง
ไม่ได้ เพราะเป็นการพูดอยู่ฝ่ายเดียว แต่ถ้าเราอ่านแล้ว
อยากช่วยพระศาสนาจริงๆ ก็ควรผลักดันให้มีการตรวจสอบ
ให้เป็นรูปธรรม ทำความจริงให้ปรากฏถึงจะเรียกว่าช่วยกัน
ในทางที่ถูก แต่ถ้าจะช่วยเผยแพร่ความคลุมเครือนะ
อยู่เฉยๆ ยังมีประโยชน์กว่า
++++++++++++++++++++++++++++++++++
อันนี้ ไม่มีฟามเห็นในประเด็นหลักนะ
เพราะ ถึงจะเอ็นดูเหล่าพุทธมามกะจ๋า แค่ไหน
แต่ก็ไม่ค่อยสนใจไปคลุกวงใน
ชอบนั่งบนภู ดู .... เพื่อเสพเป็นดราม่า มากกว่า แหะ ๆ


อย่างที่บอกแหล่ะ ตัวมัน ของมัน ช่างแมงมัน ง่ะ
อิฉันสนใจแต่เฉพาะเรื่องการตักน้ำใส่ตุ่มตัวเอง
แบบที่ อาเหล่าแปะแนะนำ คร้าาาา อิอิ



แต่เรื่อง
" อ่านอะไรแล้วเกิดอกุศลจิตในตัวเรา
ก็ไม่ควรจะไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนั้น"


จริตอิฉันกลับเห็นต่าง กับเจ้น่ะ
ม่ะลู้ดิ อิฉันคงเป็นประเภท ชอบลองของมั้ง
ถ้า อะไร ทำให้อิฉัน เกิด อกุศลจิต
อิฉันมักจะชอบตอแยกับมันอยู่ดีแหล่ะ
เพราะ สิ่งเหล่านั้นมันทำให้อิฉันได้เรียนรู้
จุดอ่อนจุดแข็งของตัวเองในการปฏิบัติได้ดีที่สุด
จะได้เอาไปปรับปรุงกลยุทธในการกำจัดกิเลส งิงิ


ดูดิ๊ ว่า ครั้งต่อไป เมื่อผัสสะจากสิ่งเหล่านั้น
เมื่อมากระทบ แล้ว เราจะสามารถจัดการ
รับมือ และ เหยียบมันไว้ใต้อุ้งเท้าน้อย ๆ ได้อ๊ะปล่าว
ก็เหมือนกับเรื่องที่การกลัวผีโผล่มาในที่มืด
ที่อิฉันเคยเล่าให้ฟังนั่นแหล่ะ
พอรู้ว่าตัวเองลู้สึกกลัว แทนทีจะหลบเลี่ยงหรือหลับตา
อิฉันกลับใช้วิธีตรงข้าม มองฝ่าความมืดทุกครั้งที่กัว อ่ะ
ประมาณว่า ดัดสันดานตัวเอง ถ้า ทำแล้วไม่หายกลัวผี
ก็อาจช็อคตายเพราะโดนผีหลอกไปเรย อะไรเทือกนั้น 555








----------------------------------------
ที่เหลือ
อยู่ก็มี คนที่ใช้ชื่อ สับสน! เนี่ย ก็คนเดียวกับเกิดเป็นคนช่าง
ยากแท้ ความเห็นส่วนตัวนะ เป็นคนแปลกๆ ไม่น่าคบ ง่ะ
+++++++++++++++++++++++++++++
อันนี้ก็เห็นต่างก๊ะเจ๊ อ่ะ
สำหรับอิฉัน บักเกิด มันก็พอที่จะทนคบได้นะ
ม่ะลู้ดิ บังเอิญ ใจง่ายชอบทำตัวอ้อล้อกับชาวบ้าน
โดยไม่เลือกชั้นวรรณะอ่ะ
จะพญาแมงสาบหรือเอี้ยก้วย
นู๋ก็คบเผื่อเลือกไว้หมดฮ่ะ



อีกอย่าง อีตาเกิดเป็นคน โคตรสับสน
เจ้า กัลยาณมิตร โดยบังเอิญ ของอิฉัน
เท่า ๆ ที่คบหาลู้จักนิสัย ( ผ่านตัวหนังสือในเนต ) เนี่ย
ถึงมันจะมุทะลุ โมโหง่าย ใจร้อน ปากไม่ดี
แต่มันก็ทนมือทนตีน อิฉันเสมออ่ะ น่าเอ็นดูดี
ส่วนที่มันไปตั้งกาทู้ แกว่งปากหาเสี้ยนที่พังจิต
นั่นก็ กำใคร กำมัน นู๊ม่ะเกี่ยวนะคร้าาาอิอิ


อืม...อิฉันว่า ไอ้หมอนี่
มันก็มีความปรารถนาดี
ให้กับเพื่อนร่วมโลกนะ
เพียงแต่ มันมองต่างมุมไม่เป็น


ดังนั้นสิ่งไหนที่มัน คิดว่า ถูก
มั๊น ก็ ดันทุรังแบกทิฐิมานะ ไว้บนหัว
รั้น จะทำให้คนอื่นเออออห่อหมกด้วย
จนลืมไปว่า จริตของคนเราแต่ละคนมันต่างกัน
และดวงตาของคนก็มองได้
ไม่ครบ 360 องศา หรอก
โอกาสที่จะเข้าใจผิดซึ่งกัน จึงมีเสมอ



ด้วยเหตุนี้ เจตนาดี ที่คน ๆ หนึ่ง คิดว่า ดี สำหรับทุกคน
จึงอาจกลายเป้น ความประสงค์ร้าย สำหรับอีกคนได้เสมอ
ยิ่งถ้าวางใจไม่เป็น นี่ เสียฟอร์มนักปฏิบัติได้ง่าย ๆเรยง่ะ
พอ ทิฐิมานะ โมหะ โทสะ กำเริบ
มันก็จะมัวไปเพ่งโทษ ไป พิณาคนอื่น
จนลืมไปว่า จุดยืนของ นักปฏิบัติ คือ
การเพ่งโทษตัวเอง ไม่ใช่ไปเพ่งโทษคนอื่น


อิฉันเองก็พยามหลีกเลี่ยงนะ
ไอ้เรื่องการเพ่งโทษคนอื่นเนี่ย
ถึงจะชอบหยิบเอาตรรกะมาเหน็บ
มากวนซ่งตรีนชาวบ้าน เป็นงานอดิเรกก็เหอะ แหะ ๆ





----------------------------------------------

เนี่ยถึงได้ชอบ นู๋บี เพราะมีวิจารณญาณ ได้ถูกใจ
วางตัว วางกิริยาได้งาม ในเรื่องยากๆ นะ
อย่างเรื่องนี้ เป็นต้น อิอิ
การวางตัวในเรื่องยากๆ ก็เป็นตัวบ่งบอกถึงสติปัญญา
และภูมิธรรม ได้เหมือนกันนะ
+++++++++++++++++++++++++++++++++

อิอิ อันนี้ อ่านแร้ว จิตมันฟู จนดูม่ะได้ เรยนะเจ้
เพิ่งลู้นะเนี่ย ว่า เจ้ ชอบ บทฟาม
เรื่อง พระยอม แต่เณรไม่ยอม
มิเสียแรงที่ อุสาห์จิ้มดีดไปโพส เหอ ๆ


อ่ะ เอามาโพสอวดในนี้ อีกรอบ งิงิ





พระยอม แต่เณรไม่ยอมมมม เย้ ๆ

--------------------------------------------------------------------------------

อ้างอิง:
ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ กนกลาย
ถ้าพระองค์หนึ่งเป็นอย่างนีล่ะ


_อวดอุตริมนุสธรรม
_กล่าวคำเท็จว่าไม่ได้อวด............ฯลฯ

ขอกราบขอคำชี้แนะจากหลวงพ่อไพศาลว่า ถ้าในสังคมมีพระแบบนี้เราควรทำอย่างไร


ขอท่านเมตตาชี้แนะด้วยเถิด


งานนี้ต่างกับกรณีพระผิดเรื่องบวชภิกษุณีอย่างมาก

ถ้าท่านรู้ความจริงว่าพระรูปหนึ่งเป็นอย่างนี้้ท่านจะทำอย่างไร

โยมหมดหนทางแล้ว

++++++++++++++++++++++++++++++
5th-Lotus ตอบว่า

เอ่อ.... ขอโต๊ด เจ้าค่ะ
ไม่ทราบว่า ที่นี่ ใช่ห้อง อัตาสมาธิ เอ๊ย ห้อง อพินยาสมาธิ
ที่อิฉันเข้ามาเพ่นพ่าน อยู่ บ่อย ๆ หรือปล่าวค้าาาา


แหม๊ นึกว่า กะลังฟัง รายการ แฉแต่เช้า
ของ ดีเจ มดดำ ซะอีก 555
แต่ก็ดีนะ อ่านแร้วครึ้มดี เสพดราม่า บ่อย ๆ งี้
จะได้ฝึกทักษะการ เบิ่งจิต ของตัวเองจนช่ำชอง งิงิ


อืม...ก็ไม่ลู้ว่า พระไพศาล
ทั่นจะว่างมาวิสัชนาตอบ จขกท. ไหมนะ
ไอ้อิฉัน มันก็ไม่ใช่ พุทธบริษัท 4 ซะด้วยเด่ะ
แค่แวะ มานั่งบนภู ดู...?
เล่น ๆ เป็นงานอดิเรก เท่านั้นแหล่ะ
ในฐานะที่บรรพบุรุษเป็นพุทธมา 7 ชั่วโคตร
เรยแวะมาดู รากเหง้า ของตัวเองซะหน่อย
ว่า อิทัปปัจจยตา อ๋อ มันก็เป็นเช่นนี้เองงงงงง
ตถตาาาา สาธุ๊ สาธุ เหอ ๆ


เฮ้ออออ นั่งกระดิกตีนอยู่บนภูดูไปก็ขำไป แฮะ
แบ่บว่า มันไม่ใช่เรื่องของกรู นี่หว่า
เรยไม่ลู้จะ ทุกข์ร้อนวิตกจริตไปไย
ดู แร้วก็วาง วางแร้วก็ปรุง เอ๊ย ปลง
ประมาณว่า

ตัวมัน ของมัน ช่าง ( แม่ง ) มัน มั้ง

ใส่ใจทำไม ช่างหัวมันปะไร
แค่ ขัน 5 ใบ ที่แบกไว้บนหัวก็หนักจะแย่อยู่แร้ว
สนใจทำไม๊ล่ะจ๊ะ กับ ขันธ์ชาวบ้าน เอิ๊ก ๆ


เฮ้ออ จะกฏหมู่ กฏหมาย หรือ กฏแห่งวินัยสงฆ์
มันก็คงจะสถิต ยุติธรรม สู้ กฏแห่งกรรม ไม่ได้ หรอกนะ
ถ้าคุณเชื่อมั่น และ ศรัทธาในกฏแห่งกรรม ได้
เหมือนที่คุณ ศรัทธาในสมณะโคดม อ่ะนะ
คุณจะวิตกจริตคิดแทน กรรมนิยม เอ๊ย กรรมนิยาม ไปใยล่ะ
เพราะไง

สัตว์โลกก็เป็นไปตามกรรม ที่มันได้กระทำไว้อยู่แร้วนิ

กมฺมุนา วตฺตตี โลโก กุ๊ก ๆ นี่เน๊าะตัวเอ๊งงง งิงิ



ปอลิง

เอาเป็นว่า ระหว่างรอ หลวงพ่อไพศาล มาตอบ
อิฉันเปิดเพลงนี้ ให้ทุกท่านฟัง แก้ เหงา ดีกว่า งิงิ
ก็ไม่ลู้ ว่า เพลงนี้ จะเข้าคอนเซปต์ กาทู้ ไหมนะ
แต่ อิฉันชอบ เรย เอามาฝาก งิงิ

พระยอม แต่เณรไม่ยอมมมม เย้ ๆ

ป๋าแอ่บ
--------------------------------------------------------

( การยุแยงตะแคงรั่ว
ที่เกิดกับชาวบ้านชาวช่อง
ด้วยฟามคะนองแกมสนุกระคนขบขัน อ่ะนะ )

เอ๊ะ เป็นละครเรื่องเดียวกันรึป่าวเนี่ย !
เดี๋ยวว่างๆย้อนไปดูใหม่ดีก่า

+++++++++++++++++++++++++++++
อันนี้ อิฉัน หมายฟามว่า
ข้อฟามที่อ่านในเวบแอนตี้วิมุติ เนี่ย
อ่านแล้วอิฉัน รู้สึกไปเองว่า
มันมีลักษณะของการยุแยงตะแคงรั่ว
( ยุให้คนแตกกัน ทำลายฟามสมานฉันท์ และ เพ่งโทษผู้อื่น )

แต่อิฉันก็ยังทะลึ่งไปอ่าน
ด้วยฟามคะนองแกมสนุกระคนขบขัน
ประหนึ่ง กะลังเสพดราม่า สนุกกับการดูคนทะเลาะกันอ่ะ
สงสัยตอนนโพสอิฉันจะเมาน้ำลายไปหน่อย
เรยทำให้แปะอ่านแร้วเข้าใจผิด



เอาล่ะ ต่อไปมานินทา หมอ เอ๊ย มาเคลียร์
เรื่องที่เคยบ่นด้างไว้ดีกั่ว
เวลาหายหัวไปอยู่ในกะลาจะได้ไม่คันปาก 555

--------------------------------------------------------
ส่วนเรื่องสูโดฯ และ clarinase ฯลฯ น่ะ เป็นแค่หนังตัวอย่างเฉยๆ เค้าไม่ได้จัดพวกนี้ให้หรอก เทียบเคียงให้ฟังเท่านั้น

เพราะว่า แทนที่เค้าจะจัดยาในบัญชีทดแทนให้ได้ แล้วไหงไปจัดยานอกบัญชี(รู้นะม๋อ คิดไรอยู่)

( พูดไปแล้วนะ loratadine + สูโดฯ มันไม่ได้เท่าclarinaseหรอก คนละเรื่องเดียวกัน ไม่รู้ทำไม แต่มันดีกว่ามากนะ

จำได้คุ้นๆเม็ดละตั้งสี่สิบบักละมัง แพงจินๆ )
++++++++++++++++++++++++++++++++++++


อิฉันก็ลู้เช่นกันคร้า ว่า เหล่าฮู คิดอารายยู้ เหอ ๆ
แพทย์พาณิชย์มันมีอยู่ทุกยุคทุกสมัยแหล่ะคร้า
ยิ่งสมัยนี้ จาหาแบบ หมอโฮจุน หรือ หมอชีวกฯ คงยากส์ เอิ๊ก ๆ


ที่สำคัญ ระบบสาสุกเมืองไทย
มัน ใช้ ด็อกเตอร์เซนเตอร์นิ
ม่ะค่อยจามองคนไข้เป็นศูนย์กลางเท่าไรหร็อก
ม่ะเหมือน ในต่างประเทศ
เคยอ่านเจอนะ ที่โน่นถ้าคนไข้ป่วยต้องผ่าตัด
เค้ามีแพคเกจให้เลือกวิธีรักษา
แบบ โปรโมชั่นโทรศัพท์มือถือเรยมั้ง

จะผ่าแบบไหน ใช้เครื่องมืออะไร มั่ง
ข้อดี+ข้อเสียของแต่ล่ะวิธี เวลาพักฟื้น
ราคาค่าใช้จ่ายของแต่ล่ะวิธี ฯลฯ
ที่นั่น คนไข้เขาเลือกเองเรยนะ
ว่า จะเลือกวิธีไหนถึงจะดีที่สุดสำหรับเขา
ไม่ใช่ว่า ปล่อยให้หมอออร์เดอร์ตามใจชอบ




ส่วน clarinase น่ะ
ที่ดีกว่า เพราะเกี่ยวกับเทคนิคการทำมั้ง
การดูดซึม การออกฤทธ์เรยสู฿งตามราคา
ที่สำคัญ ปริมาณ สูโดฯ ในยานี้ มันสูงกว่า แอคติเฟด แยะ
แต่กินบ่อย ๆ มันก็ดื้อ เหมือนกันนะแปะ
เคยเจอกับตัวเองแระ



อ้อ แปะ ไปเชคเมล์โตยนะ
ลู้สึกว่าจะมีสาวสวยเมล์ไปหาอ่ะ อิอิ

.

หลานมดเอ๊กซ์


ไว้ว่าง ๆ จะตั้งกาทู้ ทานบารมีท่านทำสิ่งนี้เพื่ออะไร ?
มาให้อ่านนะจ๊ะ


อ้อ ตะวาน ป้าเมล์ ไปหาหลานนะ
แต่วันนี้ ป้า คิดว่า ป้าอามาโพสให้ชาวบ้านอ่าน
ในสมาคมด้วยดีกว่า เรทติ้งจะได้วิ่ง ๆ
เพราะไงซะ หลัง ๆ มานี่ ป้าเมล์อะไรไปหาเอ็ง
เอ็งก็ หลอยไปโพสให้สาธารณชนอ่านอยู่ดี
อย่ากระนั้นเรย ป้า ชิงมาโพส ตัดหน้า เอ็๋งมั่งดีฝ่า เหอ ๆ


--------------------------------------------------
ถึง ด.ช. มดเอ๊กซ์ หลานร้ากกก ของป้าบัวผ่อง
Sunday, June 13, 2010 8:46 PM

อืม...หะแรก แวะไปเสพไปเสพเวบดราม่า เสร็จ
ก็กะว่าจะ ไปเดินจงกรมรอบโรงบาลอ่ะนะ
บังเอิญนึกครึ้มอารายก็มิลู้
แอบย่องไปเชคเรทติ้ง ที่ สมาคมสูงกินลม
เก๊าะดั๊นไปเจอ ไอ้หลานตา กลม
มานั่ง ตาก ลม แพล่ม จ๋อย ๆ
จนฟังแทบไม่ทัน เหอ ๆ


เรยเป็นเหตุปัจจัยให้ ป้าบัวผ่อง บ้องแบ้ว
หาเรื่องอู้ งดเดินจงกรม ซะแร้วววว
หันมาละเลงอารมณ์ แง้ว ๆ
เมล์แจ้ว ๆ มาหาเจ้ากระโถน เอ๊ยอาคุงหลานตา กลม
( กะลังอารมณ์ค้าง จาก เวบดราม่า มาพอดี งิงิ )

อิอิ ม่ลู้เป็นไง แค่ พอตูจะซุกหัวอยู่ในกะลา
ก็มักจะมีไอ้หลานเวง โฉบฉาย กรีดกรายมาแพล่ม
ไม่ได้มีโอกาสตั้งวงก๊ง เอ๊ยคุยกันอย่างเต็มเม็ดเต็มหน่วยซะที
แบบสวนกันไปสวนกันมาตลอดดดดดดด

อ้อ แท้งกิ๋วนะยะ ที่ เสนอตัว เป็น หน้าหมา เอ๊ย หน้าม้าให้
สมแร้วที่เป็นสุดยอดนักปั่นกาทู้
ขนาดไปโพสที่สมาคม มั๊นยัง ปั่นซะ ขึ้นหลักร้อยแหด
ดีแร้วจร้าาาาา เรทติ้ง มาคม วิ่ง ๆ งี้
ป้าปลื้มมากกกกกกกกกกก หุหุ ^ 0 ^

และ ขอบใจที่เล่าประสบการณ์แผลง ๆ
เรื่องแกงส้มปลาหางนกยูง แอนด์ เพชรฆาตอึ่งอ่างให้ฟัง
จิง ๆ ป้าก็มี ประสบการณ์แผลง ๆ คล้าย ๆ แบบนี้ เหมือนกันนะ
ว่าจะเขียนเติมลงใน ศีล 5 ฯ ที่จะเขียนเหมือนกัน
แต่ยังไม่มีเวลาเรยว่ะ เฮ้อออ

เฮ้อ คงต้องถากต้องเกลาอีกแยะ
เพราะ เนื้อหามันเยอะ จนตาลาย
ต้องสังคายนา จัดหมวดหมู่ให้น่าอ่านน่าดู
กว่าจะเขียนเสร็จ ปิดงบได้ อีกนานนนนนนน

อย่างที่เคยบอกแหล่ะยิ่งเขียนยิ่งบาน
ตามประสบการณ์ที่พบเจอน่ะ
นี่ยังอยากจะยัด เรื่อง แบคทีเรีย อมีบา พารามีเซียม
รวมทั้ง เรื่อง จุลินทรีย์ แลคโตบาซิลลัส (ในยาคูลท์ )
ลงที่ศีลข้อ 1 ด้วย

รวมถึง เรื่อง สวยด้วยศีล เรื่องการชาร์จแบตโทรศัพท์
การเมคเบี้ยเลี้ยงเดินทางประชุม เพิ่มเติมเข้าไปอีก
โอ๊ย บานนนนนนนนนนนนนน เล๊ยยยยยเฮ้อ

ล่าสุดนี่ก็อยากจะเม้าส์ถึงเรื่องที่ถูก
ไอ้หนูดลผู้ก่อตั้งชมรมคนรักพี่หนูบัวฯ
มันหว่านล้อมแกมปะเหลาะ
ขอร้องให้เลิกถือศีลด้วยการมาบ่นออด ๆ ประมาณว่า

" เมื่อไรพี่บี จะกลับมาเป็น มิ่งขวัญในฮาเร็ม ให้เด็ก ๆ ทั้งหลาย ซะที"

" พี่บีเลิกถือศีลเหอะคับ แล้วผมจะยอม รับบาป ทุกอย่างไว้แทนพี่เอง "


และคงอีกนานเลยกว่าจะแก้ไขชิ้นงานเสร็จ
ตอนนี้เริ่มเข้าสู่โหมด ขี้เกียจ อยู่เยยย

เออ ลู้ป่ะ พอเห็น เอ็งเล่า เรื่อง ศีลข้อ 1 ให้ฟัง
แร้ว ป้า ก็ อมยิ้ม นะ ขอบใจจร้าาาาา
ไม่ลู้สิ ถ้า ป้าโพสกระทู้เรื่องนี้
ป้าก็อยากให้มีคนมามาร่วมกั
นแบ่งปันประสบการณ์ แบบเอ็งเนี่ย
พูดถึงเรื่อง มหากาพย์ฮาเร็ม
ใจจริง อยากค่อย ๆ เอามาถกมาแชร์
มาแบ่งปันประสบการณ์กันทีละประเด็น ที ละหัวข้อนะ

ติดแต่ว่า เนื้อหาที่เขียนยัง ไม่สมบูรณ์ (ปิดงบไม่ลง)
เรยยังไม่ได้โพส เป็นกระทู้
เพราะสำหรับป้าการโพสกระทู้อะไรสักอันนี่...
มันจะมาพร้อมกับการรับหน้าเสื่อเป็นเจ้าบ้านอ่ะ
ต้องคอยต้อนรับขับไล่ เอ๊ย ขับสู้
ผู้แวะมาเยี่ยมเยือนในกระทู้น่ะ
ป้ามันใจอ่อน วิ่งมาปั่นกาทู้ แร้วชิ่ง ไม่ลง อิอิ
ถ้าโพสแล้วก็ต้องดูแลแขกเหรื่อกันหน่อย น่ะ

จิง ๆ ที่เห็น เพื่อน ๆ ไปโพสกันที่สมาคมฯ
ก็ร่ำ ๆจะต่อปากต่อคำด้วยหรอกนะ
แต่คิดไปคิดมา เอาเวลาไปตักน้ำเติมตุ่มตัวเองดีก่า
ขืน เข้าไปฝอยที่ ที่สมาคมสูงกินลมฯ ต่อ อ่ะนะ
มีหวัง น้ำลายกระจาย ไม่ได้ไปผุดไปเกิดซะที
นี่ก็เรยแวะมาเมล์บอกคุงหลานแทน อ่ะ
ขืนไปโพสแถวนั้น เด๋ว อดใจไม่ไหว
จะแพล่มยาวววว จนเป็นมะเร็งต่อมน้ำลาย เหอ ๆ


ไว้เก็บตัวผลิตน้ำหมากใส่ตุ่ม เอ๊ย ใส่กระโถนสักพักหญ่าย ๆ
แร้วค่อยรีเทิร์นไปฝอยที่ มาคม ด้วยนะจ๊ะ ^ 0 ^
ช่วงนี้ ปล่อยให้ คนสวยใจดำ
เค้าร่ำสุรา ก๊ะ นินจาลึกลับไปก่อนแระกาน
ร้อยตำรวจเอกปลอมตัวมา
ขอนุยาดแอบวิ่งไปตักน้ำใสตุ่มตัวเองก่อนว่ะ 5555

อืม..ขอบคุณที่ได้ลู้จัก....
ไม่ลู้ทามมาย แต่ก็ ขอบคุณ นะยะ ทูนหัววววว เหอ ๆ
บ๊ายบาย

ปอลิง เจี๊ยก ๆ
ปล.1
ชมหน่อย ๆ ภาพประกอบในกาทู้เอ็ง สวยมั่ก ๆ
โดยเฉพาะ พวกภาพวิว ต่าง ๆ
แล้วก็ภาพ พระกษิติครรภ์โพธิสัตว์
ไปหามาจากไหนนี่ แจ่ม ๆ ทั้งนั้นเรย เก่งจัง

ปล. 2
ถ้าอ่านมหากาพย์ฮาเร็ม ฉบับร่างของป้าจบ
เกิด วาบในฟามคิดอะไรขึ้นมาอีก ก็ เล่าสู่กันฟังมั่งนะยะ
ป้าจะได้ เอาไปปรับปรุงงานเขียนของตัวเองต่อ
นี่ ๆ เล่าแต่ ประสบการณ์ ปานาติบาปของเอ็ง ให้ป้าฟัง
แล้ว ไม่คิดจะเล่า วีรกรรม วิ่งไปช่วยลูกนกหลงทาง
ให้ป้าฟังมั่งหรอ ป้าแอบไปอ่านแระ
แหม ? ไอ้หลานคนนี้ มัน่าดูเอ็น เอ๊ย น่าเอ็นดูจริงจริ๊ง เหอ ๆ

ปล. 3
อืม....คาดว่า เด๋ว จม.ฉบับนี้
ก็คงถูกคนบางคนหลอยเอาไปโพสโพทะนา
หน้าไมค์ให้ชาวบ้านชาวช่อง อ่านอีกตามเคยแหง๋แซะ
เรยอยากจะร้องเตือนว่า
ป้า ไม่อนุญาตให้ เอาบางส่วนของเมล์ป้า ไปโพส นะเว๊ย
แต่ถ้าโพสหมดเรยทั้งฉบับ นี่ ม่ะเป็นไรง่ะ
เพราะมันจะได้ อรรถรสกว่ากันเยอะ เหอ ๆ

เรียน ทั่นมาชิก ทุกทั่น

จิง ๆ ช่วงนี้ อิฉานว่าจะ อมน้ำหมากมาราธอน อ่ะนะ
แต่เห็น ไอ้แง่บมัน ขึ้นหน้าใหม่ในกาทู้ แร้ว เรทติ้งไม่วิ่ง
เรยกัวเสียเครดิต เจ้าป้าขาเม้าท์ เด๋วของเสื่อม
จึงต้อง แวะมาพ่นน้ำหมาก เจิมป้าย ขึ้นหน้า 12 เจ้าค่ะ
ในที่สุดก็ ครบโหล ซะที ทำได้ไงเนี่ย เย้ 5555


เอาล่ะ ปั่นกาทู้เพิ่มเรทติ้งเสร็จแร้ว
ขอนุยาดหุบ....อย่างเป็นทางการ


ปอลิง
ก่อนหุบ อิฉาน ขอโปรโมท กาทู้ หน่อยนะคร้าาาา
มหากาพย์ฮาเร็ม ( ฉบับร่าง )
รวมเรื่อง ศีล 5 ในฮาเร็ม ของเจ้าป้าบัว
ไว้ครบถ้วนที่สุดในบรรดาที่โพส ๆ มา


//www.sookjai.com/index.php?topic=3059.0


สนใจไม่สนใจ ก็แวะไปเป็นหน้าม้า
หลับหูหลับตาอ่านได้นะคร้าาาาาาา ^ - ^
(ถ้าช่วยวิจานให้ด้วยก็แจ๋ว แหะ ๆ )
เอาล่ะ โปรโมทเวบเสร็จแระ ไปได้ บ๊ายบาย จร้า


.

จงใจฮับ เอิ๊กๆ
เขียนให้ ยาวๆๆๆๆ และ ยาวๆๆๆๆ
เพื่อคนจะได้ อ่านข้ามไปอ่ะ
เหมือนเวลาตัดสินใจอะรไไม่ถูกมองข้ามๆๆๆๆ ไปทุกเรื่อง
ก็อย่าลืมเรื่องใหญ่
ทนความรุนแรงเวลาโมโหของอีกฝ่ายได้รึเปล่า แง่บๆ

สวัสดีค่ะ

ภาพน่ารักมากๆค่ะ

แต่เรื่อง
" อ่านอะไรแล้วเกิดอกุศลจิตในตัวเรา
ก็ไม่ควรจะไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนั้น"


จริตอิฉันกลับเห็นต่าง กับเจ้น่ะ
ม่ะลู้ดิ อิฉันคงเป็นประเภท ชอบลองของมั้ง
ถ้า อะไร ทำให้อิฉัน เกิด อกุศลจิต
อิฉันมักจะชอบตอแยกับมันอยู่ดีแหล่ะ
เพราะ สิ่งเหล่านั้นมันทำให้อิฉันได้เรียนรู้
จุดอ่อนจุดแข็งของตัวเองในการปฏิบัติได้ดีที่สุด
จะได้เอาไปปรับปรุงกลยุทธในการกำจัดกิเลส งิงิ
-------------

ก็นะ คนเรามันต่างกันนี่นา
อาเจ้ สมาธิยังน้อย เจออกุศจิตเนืองๆก็เป็นทุกข์แระ
โดนทุกข์ครอบงำมันไม่สนุก ง่ะ อุเบรคขาได้บ้าง ไม่ได้บ้าง
ถ้าโดนความสุขครอบงำก็ว่าไปอย่าง อิอิ ของชอบ
แค่รู้ว่านี่อกุศลจิตมันคุมคามตรูอีกแระ เจ้ก็ชักหาง
เผ่นแน่บ ไม่เหลียวหลัง ถ้าหลบไม่ทัน ก็ว่ากันไป อิอิ
ถ้ารู้ตัวทันก็เลี่ยงๆ ขี้เกียจจะทุกข์ ง่ะ ไม่บรรเจิด งิงิ

เจ้ยึดนโยบาย สุขาปฏิปทา เป็นที่อยู่อาศัย นินา
ทุกขา เริ่มมา ก็ชักหางหนี ดิคะ ไม่อาว ดีฝ่า
ไว้รอสมาธิ ดีฝ่านี้ก่อง นะ ค่อยลุ้นชนกับทุกขเวทนา งิงิ
เจ้ ถือคติ ว่าความสุขเป็นเหตุใกล้ให้เกิดสมาธิ
ก็รู้สุขไปก่องเนืองๆ พอมีสมาธิดีขึ้น เจออกุศลจิต มีทุกข์
ก็จะได้ เย้ เย้ กะมันได้ แบบมีอุเบรคขา ไม่หน้ามืดสติแตก
ก่อนวัยอันควร ไงจ๊ะ ลูกไป๊ของป๋าโจขรา

ส่วนเรื่องตาเกิดเป็นบ่างช่างยุ เนี่ย เจ้ถือว่าเป็นคนพาล งิงิ
ก็เลยไม่คบหาสมาคมด้วย เพราะไร้ประโยชน์สำหรับเจ้ อะ
เจ้ เลือกคบ แต่คนที่ให้ประโยชน์กับเจ้ได้เท่านั้น เช่น
พระนางบัวเกรียนงี้ เจ้ไม่ใช่พระโพธิสัตว์ นี่หว่า จะได้มี
แต่ให้ประโยชน์กะคนอื่น เจ้น่ะ ยังเป็นสัตว์โลกตัวน้อยๆ
น่าจ๋งจาน จะตาย คบคนเลวก็เลวตามเขา คบคนดีก็ดีตาม
เขา แบบว่าใจง่าย ใจหน่อมแน้ม... อ่า สติสตังค์ก็ไม่ค่อยจะมี
สมาธิก็หรอมแหรม อิอิ ปัญญาไม่ต้องพูดถึงอยู่ไหนก็ไม่รู้
หาไม่ค่อยจะเจอ ก็เลยต้องเลือกคบคนจิ๊ดนึง คนไหนมีวาระ
ซ่อนเร้น พูดผิดหู พูดไม่ถูกใจ พูดแล้ว เจ้เกิดอกุศลจิต
เจ้ ก็จะถีบมันไปให้พ้นจากชีวิตของเจ้ ง่ะ บางคนเจ้ก็ยอม
คบหาอยู่มั่งถ้ายังเห็นประโยชน์อยู่นะ แต่ถ้ารู้ว่าไม่มี
ประโยชน์เมื่อไร เจ้ก็ชิ่งหนีเอง แหละ ไม่รู้จะต่อความยาว
สาวความยืดไปทำไม ถ้าไม่มีประโยชน์ตนไม่มีประโยชน์
ท่าน มีแต่สนองกิเลส ก็อยู่เฉยๆดีฝ่า เนอะ

แต่มีอยู่คนเดียวแหละ ที่แกะไม่ออก หนีไปไหนก็ไม่ได้
เลยต้องหน้ามืดทนทุกข์ไป ชนกะทุกข์แบบไฟท์บังคับ
ก็สติแตกเช้ามั่งเย็นมั่ง แค่นี้ก็สยองแระ
ไม่อยากมีทุกข์เพิ่ม แบกทุกข์ไว้มากๆก็กัวหลังหัก
ก็เลยต้องเลือกกระทบโลกหน่อย เปิดอ้าซ่ารับอกุศลจิต บ่ได้
กัวโลกแตก คริ คริ
---------------------------------------
( แหม๊ นี่ ถ้า เจ้ขวัญ ลู้จักใช้มุขนี้
แบบแควนเก่าไอ้แง่บอ่ะนะ
ป้านฉะนี้เจ้ได้ไปบวชชีอยู่ในป่าสมใจแระ เอิ๊ก ๆ
เอ๊ แต่ก็ไม่แน่นะ ป้าโจ ม่ะเหมือน ไอ้แง่บ
ขืน เจ้ใช้มุขนี้ อาจโดนป๋าแกเตะไส้แตกทั้งคู่ ก็ได้ เหอ ๆ )

เรื่องนี้ก็อีก ป๋าโจ มะเหมือน ป๋าแง่บ หรอก
มีหวัง เอาปืนมาส่อง ทั้งคู่แหงมๆ
โทดฐาน มาหลอกตรู ได้ไงฟระ
เพราะเขาจริงใจทุ่มเทจิตใจให้เราเยอะ
ก็ต้องเอาคืนเยอะ เป็นทำมะดา
แต่ถ้าเล่นๆ ไม่ได้จริงใจอะไร เขาก็จะทำอีกแบบ
คิดว่าป๋าแง่บ คงเข้าใจ คริคริ
เรื่องจริงใจด้วย กะไม่จริงใจด้วย มันต่างกัน
ถ้าป๋าโจเขาตกลงใจ จะจริงใจกะใคร แล้ว
กรณียังไม่ใช่เมีย ก็ว่าไปอย่าง อาจโดนอย่างอื่นแทน
แต่ก็คงจบไม่สวยเท่าไร ไม่ได้แฮปปี้เอนดิ้ง แน่นอน
แต่ถ้าเป็นเมียแล้ว ตายทั้งคู่สถานเดียว
ไม่ตายจริง ก็ตายทั้งเป็นแหละ อย่างโหด

เรื่องผู้ชายเนี่ย ก็เข้าใจยาก จริงๆเลย
เวลาผู้หญิงอย่างเรา เจอคนที่จริงใจและทุ่มเทให้เราเนี่ย
มันเหมือนกับขี่หลังเสือแหละ ถ้าลงไม่ดี ก็โดนกัดเละ
ถ้าเข้าใจเขาดีดี เสือก็เป็นประโยชน์ให้เราได้ งิงิ
เวลาเสือคำราม มันดังดี ใช่ปะ เหอๆ

แต่ถ้าเจอแมวลายเสือ จะเป็นไงก็ไม่รู้เหมือนนะ คริ คริ
ก็ว่ากันไป เนอะ

ส่วนเรื่องตุ่มเนี่ย ก็ตุ่มใครตุ่มมัน หาทางเติมกันเอาเอง
ไม่ได้เป็นพระพุทธเจ้า นินา จะได้เปิดตุ่มน้ำคนอื่นดูได้ อิอิ
หมายถึงพระพุทธเจ้าท่านสอนให้คนอื่นรู้ตามได้
แต่เราแค่สอนตัวเองยังทำไม่ค่อยจะถูกเลยเนอะ

ก็แพล่มกันไป ตามอัชฌาสัย

สำหรับคำขวัญวอลเปเปอร์ของสมาคมฯ หน้านี้

"หากไม่อยู่บนคาน ฉันจะอยู่บนคอ"

คาดว่าจเป็นนโยบายของแรดทรงเครื่อง โดยทั่วไป
ถ้าคิดจะจับแรดทรงเครื่อง ก็ต้องฟิต ลำคอ ให้แน่นหนา
หน่อยเนอะ จะได้รับน้ำหนักของแรดทรงเครื่องได้
นานๆ ไม่คอหัก ตายกลางคัน อิอิ

ป้านู๋ขวัญ:
"เรื่องนี้ก็อีก ป๋าโจ มะเหมือน ป๋าแง่บ หรอก"
ความคิด อุปกรณ์ ฯลฯ เวลาโมโหนะใครก็หาได้ง่ายๆครับ
แต่ความยั้งนั่นแหละน่อ หายากที่สุด
ผู้ชายหลายคนอาจจะดูกระด้าง แต่ก็ไม่ได้แปลว่าเขาก้าวร้าวนะ
ถ้าป๋าโจ อีมี ธรรมะในใจอย่างป้าเคยว่า
ผมว่าอีกก็คงเลือกทำแบบผมนั่นแหละ
เพราะทำแบบนี้มัน .... แมนกว่า แหะๆ

LoveTurJang +ป้านู๋ขวัญ: ไปเจอรูปมา
จุ๊ๆอย่าบอกป้านู๋บีนะ ว่าเห็นแล้วนึกถึงป้าแกเรยยยย
สไตล์ป้านู๋บีเนี่ยคำขวัญนี้เรยยย
ใครจะเอาฉันลงจากคน ก็ต้องให้ฉันขี่คอมันเซ้ แง่บๆ

อะนะ ทนอยู่ไม่ได้ ต้องมาแพล่ม ทำความเข้าใจซะหน่อย
ครือว่า ป๋าโจ เขาทำใจเรื่อง เมียนอกใจไม่ได้
แบบป๋าแง่บ ที่ทำใจเรื่องแควนคนนั้นได้ไง
ป๋าโจเขารู้ธรรมบางเรื่อง แต่ยังไม่มีธรรมในบางเรื่อง
เช่น เขารู้จักสงสารสัตว์ตัวเล็กตัวน้อย
แต่เรื่องเมีย ทำผิดนอกใจ คิดล้างผัวนี่ เขาทำใจมิได้ อิอิ

ป๋าแง่บทำใจเรื่องนี้ได้ ก็อนุโมทนาด้วย
แบบว่า พระเวสสันดร ไง บริจาคลูกเมียให้คนอื่นได้
ส่วนป๋าโจ เขารู้ตัวเอง ว่ายังทำไม่ได้ แล้วก็ตอกย้ำกับป้าว่า
เขาทำใจไม่ได้ ดังนั้น กรุณาอย่าทำเรื่องที่ทำร้ายจิตใจเขา
เพราะเขาจะยับยั้งตนเองไม่ให้ทำร้ายป้าไม่ได้
เวลาเสือมันโกรธแล้วควบคุมตัวเองไม่ได้ ก็เละเทะ ใช่ปะ

ครือว่า อย่างป๋าโจเนี่ย ถ้าป้าทำผิดเรื่องอื่นๆนะ
ที่ไม่ใช่เรื่องนอกใจ หรือคิดล้างผัวเนี่ย
แล้วเขาโกรธจัดจนควบคุมตัวเองไม่ได้
เขาจะทำร้ายตัวเอง ไม่เคยทำร้ายป้าเลยนะ
10 ฝ่าปี ที่มีชีวิตอยู่ร่วมกันมา ก็ไม่เคยตีป้าซักแอะ
มีแต่ตีตัวเขาเอง ทำร้ายตัวเอง จนป้ารู้ตัวก็มีสำนึกผิดได้มั่ง
ว่าทำเกินกว่าเหตุไปหรือเปล่า ทำไปเพื่ออะไร บลาๆๆ
พอไม่อยากเห็นเขาทำร้ายตัวเอง เราก็เลิกงี่เง่าไป
แต่ถ้าป้านอกใจเขาไปมีผัวใหม่เนี่ย เขาบอกชัดถ้อยชัดคำ
อิอิ ว่า นรกมีจริงนะเธอ ไม่เชื่อก็ลองทำดูดิ
ประมาณนี้..อะ และเขาก็พูดจริงทำจริงๆ ทุกทีซะด้วย
ป้าก็ไม่กล้าเสี่ยง ป้ากลัวนรกของป๋าโจ๋ แง ๆๆ

เคยคิดเล่นๆนะ ว่าถ้าเกิดบุพเพอาละวาดมันมีจริง
และชาติหน้ามีจริงเนี่ย
จะไม่เกิดเป็นผู้หญิงแระ จะขอเกิดเป็นผู้ชายทุกชาติเลย
แต่มาสะดุด ที่นู๋บีบอกไว้ว่า ถ้าป้าไปเกิดเป็นผู้ชายนะ
อาจจะโชคร้ายกว่าป๋าโจก็ได้ เพราะทำกรรมกะป๋าโจไว้เยอะ
อาจจะหนีเสือป๊ะกะจรเข้ แทน
ดูดิ แค่คิดเล่นๆ ยังมีมารมาสะดุดความคิดอีก ป้าเลยแหยงๆ
ว่ามีทุกข์เพราะเรื่องนี้ ก็จะหนีทุกข์ไปเรื่องอื่น ๆ
ไม่เวิร์ค แหงมๆ ที่สำคัญ ดันทำกรรมไม่ดีกับเพศตรงข้าม
ไว้เยอะ เวลาไปเกิดเป็นเพศไหน ไอ้เพศตรงข้ามมันก็จะ
มาทวงหนี้กรรมให้เป็นทุกข์อยู่ร่ำไป ดังนั้น อยู่แกล้งป๋าโจ
ไปเรื่อยๆ น่าจะเวิร์คกว่า เห็นๆ

ถ้ายังหาวิธีหนีออกจากวัฏจักรทุกข์ไม่ได้ ก็ขอให้อยู่กับ
ปัจจุบันแบบรู้เท่าทันทุกข์ไปพลางๆ ก่อน ดูๆแล้วปัจจุบัน
ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร อิอิ ถึงเวลาบวชชีได้ ก็ค่อยขอสามีไป
บวช ก็น่าจะโอ นะ ทุกวันนี้ก็เลย ชิล์ดๆ
เจริญสติไป รอเวลาไป คิดได้แบบนี้ ใจก็สงบดีไปอีกแบบ
ไม่ต้องวุ่นวายคิดอยากเป็นโน่นเป็นนี่ ก็พอใจในปัจจุบัน

ป้านู๋ขวัญ: ป๋าโจโมโหแล้วชอบทำตัวเองเหรอครับ
ฮืมม แสดงว่าที่ป๋าแกหัวเหม่งเนี่ย
เพราะทึ้งหัวตัวเองเวลาโมโหป้ารึเปล่าง่ะ (กร้ากกกก)
....
ก็จากเรื่องที่เขียน ย้าวววยาวนั่นนะ ที่ป้านู๋บีทักอ่ะ
(เป็นควมจงใจ เวลาคนจะไปมันไม่ฟัเหตุลหรอก
เลยเขียนแบบน้น)
แต่สรุปง่ายๆดูแค่ว่า คนที่เราจะคบโมโหแบบไหน
ดีแต่ปากด่าอย่างเดียว ทำลายข้าวของ ทำร้ายตัวเอง
หรือตบตีคูกรณี
แต่ดูจากความเป็นคนชอบทำตัวเองแบบป๋าโจแล้วเนี่ย
ป๋มว่า นรกของป๋าโจ อาจจะ เอิ๊กๆ
"ถ้าเธอไป ช้านนนนน จา กินหล้ากับกิ๊กจนตาย"
...
เรื่องนอกใจ หลายคู่นะ
ผู้ชายที่ไหนก็ถือครับ
ผมก็ถือมากด้วย
แต่ผมเป็นคนไม่เชื่อเรือ่งการเอาชนะด้วยกำลัง
ถ้าซักฟอกกันด้วยเหตุลแล้วไม่ฟัง ก็ไม่ต้องคุยกัน
(นี่หละมังจุดออ่นผม เวลาโมโหผมใช้คำพูดที่
บีบค้นเอาชนะคะคานเป็นอันมาก
ข้อมูลไหนไม่แน่นผมก็หามาตอบโต้
เรียกว่าใครทะเลาะกับผมเวลาโมโหเนี่ย
ถ้าเขาไม่ลงมือทำร้ายผมก็ เอาหัวโขกฝาตายไปเลยมัง แง่บๆ)

หรอ
ป๋าโจนะ ถ้าโมโหน้อยๆ ยังควบคุมตัวเองได้ก็อาจจะพูด
ทะเลาะ เสียงดัง ทำลายข้าวของ ก็มีบ้าง
แต่ถ้าโมโหจัดๆ นะจนควบคุมตัวเองไม่ได้
เขาจะเงียบบบบบบบ โมโหจัดมากก็เงียบกริ๊บบบบมาก
โมโหจัดน้อยๆก็เงียบนิ่งๆ ไม่พูดไม่จา ไม่กินข้าวหลายวัน
เลยแหละ จนกว่าสติจะมา โมโหคลายตัว ถึงจะมีพูดจากัน
เหตุผลอะไรมันก็ไม่ค่อยจะมีกัน มีแต่อารมณ์หงุดหงิด
ไม่พอใจ ไม่ได้อย่างใจ ขัดใจอย่างแรง ก็ของขึ้น
โดยเฉพาะเรื่องให้กำลังใจคนไม่เป็น กับใจดำนี่แหละ
การไม่มีน้ำใจให้กัน ก็เป็นปัญหาของชีวิตคู่

ก็คู่ใครคู่มันแหละปัญหาเรื่องความไม่เข้าใจกัน
และการใช้อารมณ์ มันก็ไม่มีเหตุผลอยู่แล้ว

อีกอย่างนึงคือไม่เคยเห็นตัวเองผิดนี่แหละปัญหาใหญ่
ทำผิดแล้วไม่ยอมรับผิด ก็เป็นปัญหาคลาสสิคของ
แรดทรงเครื่องซะด้วยจิ
จะมีซักกี่คนที่ทน พวกแรดทรงเครื่องได้ แหะ แหะ

แสดงว่าป๊าโจขี้ งอลลลล ชิมิ แง่บๆ

เถิงอาเหล่ายาย

(เรื่องที่เกิดขึ้นหากเราต่างยกธรรมวินัยมาเป็นตัวตั้ง แล้ว ก็ไม่ยากที่จะพิจารณานัก เพราะข้อกล่าวหาค่อนข้างชัดน่ะ (ผิดถูกไม่ขอพูดละกัน) และหลักฐานที่ปรากฏชัดนั้น ก็ยังไม่เห็นกับตา แต่ก็เป็นเรื่องที่น่าติดตาม เพราะครั้งนึง

ธรรมกายก็เป็นคล้ายแบบนี้แหละ

(เหล่าฮูไปร่วมงานบวชน้องของเพื่อนในสำนักนี้มา ทั้งเขาเองก็ไม่แน่ใจนัก แต่เป็นโอกาสบวชอุทิศส่วนกุศลให้บุพการี(เหล่าฮูไม่เห็นด้วยกับเขานะ) ภายหลังสึกออกมา เรื่องต่างๆที่เขาเล่า ที่ประสพมา ฟังแล้วหดหู่จินๆกับสาวกผู้ใฝ่บุญทั้งหลาย ที่จินก็อยากเล่าเป็นอุทาหรณ์แชร์ แต่เล่าแค่นี้ละกัน เพราะคงไม่หนุก และก็คงไม่เป็นประโยชน์อะไร และถึงเล่าไปยังไง ก็ไร้ผลเสียแล้ว สำหรับคนที่หลวมตัวไปกับเขา ตุ่มใครตุ่มมัน เติมกันเอาเอง)




ถามอาแปะนินจา บวชสำนักไหนหรอ




ง่า นินจาเฒ่าคงพูดห้วนไปมัง เหล่าฮูว่านะ!
เค้าหมายเถิงโครงการบวชแสนรูปของธรรมกายน่ะ คือ เค้ามีกรณีแยะ คนเข้าไปบวขก็ไม่ถึงแสนหรอก คนที่สึกออกมาเค้าว่านะ

บอกให้นิดนึง มีคนเล่าว่า ใครพาคนมาบวชได้ ได้คอมฯด้วย พอบวชแล้ว เค้าก็ทำให้งานดูอลังการน่ะ ดูในทีวีแล้วปลื้มปีติ น้ำหูน้ำตาไหล ผู้คนมากมายมหาศาลมาเข้าร่วม เป็นอภิมหาโปรเจค

แต่ทว่า

พอบวชเส็ด เค้าอยากให้พวกที่บวชกลับๆไปเร็วๆน่ะ เค้าจบเรื่องแล้ว เรื่องภายหลังที่เป็นภาระ เค้าจะปัดๆ เพราะเค้าได้ภาพความอลังการมาให้สาวกได้ชมเป็นขวัญตาแล้ว พร้อมๆกะรีบๆควักตังค์มาบริจาค เพื่อจะได้มีปีติดื่มด่ำกับความสุข และเพื่อเตรียมตัวไปสวรรค์วิมานที่ดุสิตเฝสสี่เฝสห้าที่ยังเปิดให้จองอยู่

มีกรณีโกงที่ดินคนบริจาคแถวนั้น มีอีกหลายกรณีฟังแล้วไม่น่าเชื่อ แต่ก็ไม่ไปติดใจอะไร

เพราะดูสารัตถะกะบริบทตามลำดับเหตุการณ์แล้ว นินจาเฒ่าเค้าไม่สงสัยใดๆ
เพราะครั้งยังสงสัยอยู่ ได้ศึกษากรณีธรรมกาย พร้อมกันนั้นก็อ่านของฝ่ายตรงข้าม และดร.พระมนู
( ซึ่งภายหลังหันหอกกลับไปทางธรรมกายแทน และพร้อมจะออกมาแฉ ร่วมด้วยนายผ่องเล่งอี้อดีตอธิบดีกรมป่าไม้(มัง) ทั้งสองเคยเป็นกำลังสำคัญและออกมาแก้ต่างในเรื่องต่างๆ มาภายหลังพบความลับเลยออกมาปรารภรำพึงรำพันว่าพร้อมจะออกมาแฉ )

แต่อนิจจา สายไปเสียแล้ว ใครดันฉลาดปลิดขั้วหลุดจากที่นุ่น เขาก็ต้องเหี่ยวเฉาไปอย่างเดียวดาย เพราะจะร้องแรกแหกกระเฌออย่างไร สาวกทั้งหลายต่างไม่นำพา ต่างก็ว่า ใครจะว่าอย่างไร ให้เขาว่า ขอให้ศรัทธาของเราหนักแน่นมั่นคงในแนวทางอย่าได้หวั่นไหว พูดแล้วคล้ายๆแนงMLM (มันหลอกมึง หรือไม่ มึงก็หลอกมัน)

คือ พอนินจาเฒ่าอีตามดูด้วยความสงสัย อีเลยพิจารณาแต่ละเรื่องๆไป จนรู้วิธีคิดพิจารณา ก็อาศัยความสงสัยในเรื่องต่างว่า ถ้าเกิดเหตุการณ์ใดๆขึ้น เป็นชาวพุทธ ก็ต้องเอาวิธีคิดแบบชาวพุทธมาพิจารณาว่า ควรวางใจอย่างไร ท่าทีอย่างไร และปฎิบัติอย่างไร

เนี่ย

เลยเป็นที่มาของการแสวงหาท่าที่ควรมี เลยไปรู้จักหลักโยนิโสมนสิการ และจะปฎิบัติหรือท่าทีอย่างไรต่อเรื่องต่างๆ รู้จักหลักการเรื่องอุเบกขาและอัญญาณุเบกขา(เฉยไม่รู้ เฉยทึ่มๆ) และหลากหลายความคิดว่า จะจับหลักคิดอย่างไรมาพิจารณา(คิดแบบจับหลัก)


5 ! นินจาเฒ่าหาเรื่องเดือดร้อนเนืองๆ ช่างไม่เรียนรู้จากประสพการณ์เก่าๆแสนเจ็บปวด
นี่ หมอเค้าว่า อย่างนี้สอนไม่จำ มันก็ย่อมต้องเจอยาแรง55555555

สงสัยชาติหน้ามัง ต้องเรียนรู้ความเจ็บปวดกันข้ามภพชาติ พอปวดแสบปวดร้อนทุรนทุรายกับการทวนกระแส จนจำขึ้นใจ เกิดชาติใหม่อาจเรียนได้เร็วขึ้น

แต่ถ้าเป็นไปได้ ภาวนาว่า อย่าโง่ข้ามภพชาติเลย รีบๆขัดเกลาให้เกลี้ยงดีก่า ว่าแมะ !

เหล่าฮูหมดเวลาโม้แล้ว ไว้ว่างๆ เหล่าฮูค่อยมาใหม่นะอาป้านู๋ขวัญ

อืมๆ เข้าใจแระ
ขอบใจอาเหล่าแปะ ที่เล่าให้ฟังนะ
สติอาเหล่ายายไม่ค่อยมี อ่านเรื่องแล้วตีความผิดไปซะไกล
แหะ แหะ

คัมภีร์มรณศาสตร์แห่งธิเบต : [The Tibetan Book of the Dead]

พิมพ์เองกะมือ เชิญอ่านนนนน
มีอีกเพียบ ที่พิมพ์ค้างไว้

//www.sookjai.com/index.php?topic=3238.msg12799;topicseen#msg12799


"แห่งการงานอันเบิกบาน" : โดย ท่าน ตาร์ถัง ตุลกู ( คัดมาบางส่วน )

//www.sookjai.com/index.php?topic=3115.0


บายย ไปล่ะ มากู้ข้อมูล ให้เว็บ ครั้งที่ 2 ยามดึก

เฮ่ย ! คุยไรกันง่ะ คุยมั่งเด่ะ คุยมั่งๆ



"เรื่องนี้ก็อีก ป๋าโจ มะเหมือน ป๋าแง่บ หรอก"
ความคิด อุปกรณ์ ฯลฯ เวลาโมโหนะใครก็หาได้ง่ายๆครับ
แต่ความยั้งนั่นแหละน่อ หายากที่สุด
ผู้ชายหลายคนอาจจะดูกระด้าง แต่ก็ไม่ได้แปลว่าเขาก้าวร้าวนะ
ถ้าป๋าโจ อีมี ธรรมะในใจอย่างป้าเคยว่า
ผมว่าอีกก็คงเลือกทำแบบผมนั่นแหละ
เพราะทำแบบนี้มัน .... แมนกว่า แหะๆ


นินจาเฒ่าอ่านแร๊วงง ตามเรื่องไม่ถูก บล็อคนี่มันโยงไปนุ่นนี่ ไม่ได้อ่านแต่แรกเลยงงๆ เรื่องของท่านประธาน

แต่อาแง่บเนี่ยเข้าท่านะ

"แต่ความยั้งนั่นแหละน่อ หายากที่สุด"

จินอย่างอีว่า สุภาพบุรุษจินๆ และแมนมาก
แต่เรานินจาเฒ่าน่ะ บอกห้าย

หากเป็นเราน่ะ หากหมดเสน่ห์แล้วสาวเจ้าเมียงมองไปทางอื่น ทำใจม่ายล่ายร๊อก อั๊วตัดฉั๊วะ

แต่เสียจาย แต่ไหนแต่ไรมะเคยผิดต่อคราย เพราะฉนั้นไม่เคยแยแส หากอั๊วะไม่บกพร่อง อีกฝ่ายนึงก็ต้องบกพร่อง มันจึงดูจึดชึด

จะว่าเจรจานั้น คงไม่ต้อง หากโกวเนี้ยน้อยนั้นเรายังไม่ได้ครองใจเขา ก็ปล่อยให้เขาเลือก แต่เราเสนอเพียงสิ่งที่เค้าคาดว่าจะได้หากเลือกเรา
(ซึ่งอั๊วะห่วยแตกเรื่องนี้ที่สุด เนื่องด้วยสาวน้อยวัยกำดัดมักหลงเสน่ห์รูปโฉมงดงามภายนอก บ้างชอบแสงสี บ้างชอบเซ้กตังค์(ซึ่งอั๊วะเองก็ไม่ค่อยมีติดกระเป๋านัก)

กว่าจะเจอสาวที่ถูกใจเราและเราถูกใจเขา มันยากเหลือเกิน แต่จากประสพการณ์นินจามาหลายปีดีดัก พบว่า

ที่จินเรื่องบังเอิญมันไม่มีจินน่ะ(ยืมสำนวน serf upมาใช้โหน่ย)

ที่จิน ถ้าจะพบคนที่ใช่ มันคลิ๊กเลยล่ะ
เล่าให้ฟังแมะ แต่ยาวนะ


ครั้งตอนฝึกนินจาอยู่สำนักใหญ่แถวเยาวราช เราต้องเดินทางมิหยุดหย่อน ซุ่มโปงไปที่ต่างๆ นานๆถึงกลับบ้านที
(อีห้ามเลี้ยงหมาล่วย เพราะขืนอุ้มหมามาเลี้ยง แล้วดันนินจาไปสักสองเดือน กลับมามันจะจำม่ายล่าย อีจาโดดงับเอา
เนี่ย อั๊วะยังฉีดยาไม่ครบเลย เดือนหน้าเหลืออีกเข็มน่ะ)

วันหนึ่ง(อย่างรวบรัดนะ)ระหว่างเดินทางท่องยุทธภพ ไปเจอแม่นางโกวเนี้ยน้อยหน้าหยกนางหนึ่ง

โอ้ เธอช่างเฉิดฉายไฉไล เห็นแล้วน้ำลายหยด
ตอนคณะนินจาทะยอยลงจากเครื่องบินไม่มีใครมาช่วยขนของ เราเองเห็นโกวเนี้ยหันซ้ายแลขวาท่าทางจะหาผู้ช่วยเหลือ อั๊วะเลยไปแบกกระเป๋านินจาของขบวนสำนักเขาให้ ซึ่งปกติเขาไม่ค่อยก้าวก่ายกันร๊อก

แต่เราป่าว เราเสร็จธุระของสำนักเรา แต่เราช่วยโกวเนี้ยน้อยสุดกำลังอย่างไม่กลัวเหน็ดเหนื่อย มิพักจะเหลียวมองเหล่าสมาชิกของเรา เพราะเรามิอาจเชือนแชที่เจ้าหล่อนต้องมาขนสัมภาระแต่เพียงผู้เดียวได้ เพราะเดี๋ยวแขนเรียวงามของเจ้าหล่อนจะพลันเปลี่ยนเป็นกล้ามโตๆ และหลังก็พาลจะค่อม(อุ้ย ! คุ้นๆวุ๊ย)

หลังเราอาสาโกวเนี้ยน้อยเสร็จ แล้วส่งยิ้มน้อยๆให้เจ้าหล่อน และเจ้าหล่อนยืนมองเราด้วยสายตาเย็นชา แต่แล้วก็กล่าวคำขอบคุณแก่เราสั้นๆ เราก็รับ

ฮื่อ ม่ายเป็งราย ทีหลังมีไรให้ช่วยก็จุดธูปเรียกนะ

ว่าแล้วอั๊วะก้อกลับไปที่เหล่าสมาชิกนินจาเฒ่าที่คอยยืนมองอย่างเพ่งพิจารณา แล้วพึมพัมๆกันในกลุ่ม

จากนั้น ระหว่างฝึกวิชานั้น เราก็พบกันเนืองๆ โฉบไปเฉี่ยวมาก็หลายครั้ง แต่เรานินจาเฒ่าฝึกมาจากโรงเรียนชายล้วน เห็นสตรีเหมือนแม่คนที่สอง เลยไม่กล้าไปตอแยกะใคร (พูดแล้วเชื่อป่าวเนี่ย) เลยสบตาอันเย็นชาของเจ้าหล่อนอยู่เนืองๆ

แต่ทว่า

ไหงเหล่านินจาชั้นแนวๆหน้าหลายสำนัก ต่างพากันเรียกเจ้าหล่อนว่าซือเจ๊ เมื่อเรามองดูอย่างพิจารณาถี่ถ้วนแล้ว

จะซือเจ๊ได้ไงวะ ?

ก็โกวเนี้ยน้อยนางนี้ คะเนดูแล้วยังดูเยาว์วัยอยู่มาก แต่เหล่าชาวยุทธที่เจอะเจอนาง ต่างพากันเรียกนางด้วยความเกรงอกเกรงใจ

แล้ววันนึง มีโอกาสทานอาหารร่วมกันที่ร้านน้ำชาแถบอังน๊ำ ก็ให้บังเอิญได้ฟังนินจาน้อยพูดถึงเจ้าหล่อน(ที่จินอั๊วะลอบถามน่ะ) ว่าเจ้าหล่อนนั้น อยู่ในฐานะนินจาชั้นเซียนน่ะ เห็นโกวเนี้ยวัยกำดัดช่างบอบบางแต่อย่าได้ปาหมาด แม่นางนั้น ฝีมือนินจามิอาจหาใครเทียบเคียงได้ง่ายๆ

เราเองก็ตกใจไม่น้อย โกวเนี้ยน้อยหน้าหยก ไหนเลยจะเป็นจอมยุทธที่ผู้คนต้องซูฮกความเก่งกาจของแม่นาง

แต่แล๊ว วันนึง เราลอบมองเห็นแม่นางมีรอยยิ้มจางๆ หลังจากเรานินจาเฒ่า ลอบแอบมองนางเป็นระยะๆ
เพียงชั่วแว่บเดียวเท่านั้นจินๆ
รอยยิ้มจางๆนั้นมันประทับอยู่ในสายตาผู้เฒ่า เอ๊ย! นินจาเฒ่า (และฝังติดอยู่ในใจมาตลอด)

อนิจจา ช่างเป็นรอยยิ้มที่ชวนให้เรานั้น ตกอยู่ในวังวนของปีติ อิ่มสุข อย่างช่วยม่ายล่าย อั๊วะตกหลุมรักอีเข้าดัง

แอ่บ !

จากบัดนั้นจนบัดนาว เราไม่เคยลืมรอยยิ้มจางๆนั้นเลย
ต่อมา ฟามรักของเรา ก็แอบก่อตัวขึ้นอย่างลึกลับ ซับซ้อนซ่อนเงื่อนมาก เพราะเค้ารู้กันทั้งสำนักย่านนั้น ชาวบ้านร้านค้ายังรู้เลย รู้กันทั้งเมือง มะรู้รู้ได้ไง
อันนี้เรายังคงสงสัยในเงื่อนงำนั้นจนทุกวันนี้ ลึกลับจินๆ

เดินไปไหนด้วยกันม่ายล่าย มีแต่คนบอกพลางพยักหน้าหงึกหงัก

ซ้มกันถี่ซู๊ดดดดดด คู่เนี้ย ฮื่อ !

แต่แล้ว(ยาวไปแล้วมัง) ความรักที่เราเฝ้ารอวันให้กลั่นตัวเป็นผลึก กลับสลายไปโดยพลัน เมื่อมีการ์ดแต่งงานส่งมาถึงเรา

แอ่บ แอ่บ แอ่บ !

เพราะจู่ๆก็มีเทียบเชิญไปงานแต่งของเขา เขาให้เราทั้งน้ำตา เพราะนินจาเฒ่าตะหากเล่า ที่ครองใจของแม่นาง
แต่ด้วยชาติวุฒิ ปัญญาวุฒิ สตังค์วุฒิ เราล้วนสู้คู่แข่งขันของเราม่ายล่ายแม้แต่นิดนึง
(ขนาดสำนักเราเนี่ย เราได้ฉายาว่าเง็กนึ๊งผู้งามสง่า องอาจ ผึ่งผาย แต่ม่ายมีเซ้กตังค์ง่ะ! )

ที่จินเค้าไม่สนเซ้กตังค์เราร๊อก ด้วยว่าโกวเนี้ยน้อยเป็นยอดแห่งนินจา แม่นางเก่งกล้าสามารถกั่วเราหลายช่วงนัก ไหนเลยจะมาสนใจเซ้กตังค์อันน้อยนิดของเรา แต่

สรุปละกัน เค้าเลือกคู่ได้เหมาะสม

ทุกวันนี้เค้าโชติช่วงชัชวาลย์ดี แต่สามีเจ้าหล่อนก็เป็นเง็กนึ๊งหน้าหยกแห่งสำนักฝ่ายนุ๊น เหล่านินจาสาวก็พากันหมายปองมากมายเช่นกัน

นี่ตะหาก ความหนักแน่นมั่นคงไม่รวนเร ที่เง็กนึ๊งเฒ่าสู้เราม่ายล่าย อั๊วะเป็นเง็กนึ๊งหนุ่มหน้าหยกที่สดใส แต่เราไม่เคยสนใจนินจาสาวนางไหนเลย เราจึงครองใจโกวเนี้ยน้อยตลอดกาล เหอๆๆ
(เราเองก็เจ้าชู้เงียบๆน่ะ แต่ไม่กระโตกกระตาก แต่เพราะเรานั้นมีภูมิต้านทานมาก่อนก็ไม่น้อย เราจึงรักษาแต่ดวงใจโกวเนี้ยที่รักของเรา มิให้ต้องบอบช้ำตะหาก)

แต่ทว่า

เวลาผ่านไปเร็วเหมือนโกหก
วันหนึ่งแม่นางเดินสวนกับเราอย่างบังเอิญ เห็นรอยยิ้มจางๆนั้นผ่านหางตาแว่บนึง
เราก็มิได้นำพารอยยิ้มจางๆนั้นอีกเลย เรามีความสุขกับรอยยิ้มที่ประทับอยู่ในใจของเราง่ะ และไม่ปราถนาให้โกวเนี้ยน้อยของเราต้องด่างพร้อย แม้เพียงเห็นแค่รอยยิ้มของเรานินจาเฒ่า เราเลยจากกันตลอดกาล!

ต่ออีกนิกเลียวนะ

ไม่นานหลังจากนั้น เราก็พบคู่ของเรา ซึ่งอยู่สำนักเรามานานปี แต่เราเพียงแค่เคยสบตาชั่วแว่บ !
แต่ทว่า ชั่วอึดใจหนึ่งนั้น มีนัยยะซ่อนอยู่เล็กๆ สัญชาติญาณนินจาของเราเหมือนมีเสียงแว่วๆ บอกว่า

คนนี้แหละ!

นั่นเพียงแว่บแรกตอนเจ้าหล่อนมาอยู่สำนักเรา
แต่ทว่าเพียงเห็นครั้งเดียว แล้วเราก็ไม่ล่ายใส่ใจนัก ด้วยว่าเราตกอยู่ในกะลาแห่งความรัก เราเพียงได้กุมมือโกวเนี้ยหน้าหยกข้ามทิวา ดั่งว่าอยู่ในทิพยวิมานชั้นสูงสุด เรามิเคยต้องให้แม่นางระคายใจไม่ว่าต่อหน้าหรือลับหลัง และเราก็ไม่อาจทำให้คนที่เรารักต้องหม่นหมองใดๆ

(ทนๆหน่อยนะ จะจบละ)

เนี่ย จบเลยละกัน
คือ คนที่ไม่ได้เป็นคู่ของเรา ยังไง๊อีก็ไม่ใช่ของเราจินๆน่ะ แต่เนื้อคู่ของเรา อีอยู่ใกล้แค่ขนตากะขี้ตานิดหน่อยบังอยู่ เรานินจาเฒ่ากลับมองไม่เห็น
หลังจากนั้นไม่นาน นินจาสาวก็ออกเดินทางไปท่องหล้า มาจ๊ะเอ๋กะเราที่ที่เราเคยพบโกวเนี้ยหน้าหยกน่ะแหละ หลังจากนั้นไม่นาน เราหลังจากอกหหักดังแอ่บ แอ่บ แอ่บ แล้ว
เราก็ได้เข้าพิธีวิวาห์กับนินจาสาวหลังจากนั้นเพียงไม่นาน

เนี่ย !
ที่จิน มันไม่บังเอิญน่ะนะ อั๊วะว่า ที่จินอีถูกจัดสรรไว้แล้วน่ะ และคนที่จัดสรรไว้ก็คงจะตัวเราเองน่ะแหละ ที่เคยไปก่อเรื่องราวใดๆไว้ ไม่ว่าดี ชั่ว ปลื้ม น่าละอาย !
ทุกอย่างหลงจ้งเก๋าเจ้งอีจะมาย้อนรอยตอนบุพเพสันนิวาสมันอาละวาด
จะไปเบ่งให้มันออกมา หรือไปขมิบไว้ไม่ให้มันออก
เวลากรรมอีทำงาน อีไม่มีข้ออ้าง อีอัตโนมัติเลยน่ะ

หมายเหตุ

ทั้งนี้ ไม่ได้ให้กรรมจัดสรรมันพาไปเฉยๆนา อันนั้นเค้าเรียกเฉยโง่น่ะ

เราเฉยต้องเฉยเหมือนตอนปีนขื่อแบบนินจาน่ะ ต้องพร้อมโดดหลบอาวุธดาวกระจายของฝ่ายตรงข้าม และพร้อมจะลงไปปล่อยอาวุธลับยามกินอิ่มไป อย่ามัวเกาะขื่อเฉยอยู่น่ะ เค้าจะว่าเฉยโง่เอา! เฉยไม่รู้ไม่ชี้ เฉยแล้วปล่อยให้เป็นไปตามยถากรรม (อันนั้นเรียกอัญญานุเบกขา) ต้องเฉยแบบเท่าทัน แม้บางทีลอบปล่อยอาวุธลับในห้องลับ อีจะเขียนข้อความลึกลับไว้มากมาย เช่น

แน่จิงอย่าเบ่ง !

เรานินจาเฒ่าไม่สน เราจะเบ่งซะอย่าง ตามกำลังด้วยท่วงท่าสง่างามทีเดียวเทียว
ไม่สนร๊อก อย่าไปเชื่อรหัสลึกลับนั่นเด็ดขาด ข่าวลือแยะ !

พอเราดูท่าด้วยความไม่ประมาทให้ถึงพร้อม เราก็ไม่ต้องเลอะเทอะเปรอะเปื้อนยามข้าศึกบุกโจมตีประตูหน้า(และประตูหลังล่วย) ให้อับอายขายขี้หน้าเหล่าซามูไร และต้องให้เท่าทันกับสถานการณ์ด้วยสติและปัญญา

แค่นี้ก่อนนะ เราต้องหลบไปเกาะขื่อละ ยังม่ายล่ายกินอะไรเลย ได้ยินเสียงข้าศึกนิดๆน่ะ

อิอิ
ป๋าแง่บ เขาเป็นสุภาพบุรุษ แมนมั่กๆ

ส่วนป๋าโจ เขาแบดบอย ง่ะ อดีตแบดเกิร์ลอย่างป้านู๋บี
อาจจะเข้าใจหัวอกป๋าโจ แบบว่าพ่อปั๋วกะลูกไป๊ อิอิ
ถ้าใครทำให้เจ็บ ต้องเอาคืนเป็น100เท่าก่อน
ไม่มีปล่อยไปให้เสวยสุขง่ายๆหรอก
แต่เวลาจริงใจเขาก็ทุ่มเทจิตใจให้เราเยอะจริงๆ
ขนาดว่าเราเองก็รู้สึกจนมีละอายแก่ใจว่า
เราจริงใจกับเขาน้อยกว่า นึกแล้วก็ละอายแก่ใจ

พูดแล้วก็คิดถึงคำพูดของใครก็ไม่รู้...
ชอบคนรวย รักคนดี หนีตามคนเลว

ข้อดีของคนเลวคือ ถึงแม้อย่างอื่นจะแย่ แต่จะมีอย่างหนึ่ง
ที่พวกเขามีคือ สัจจะ

คนเลวในที่นี้หมายถึงคนที่ทำอะไรไม่ตามใจสังคม
ขบถสังคม ทำอะไรไม่เหมือนคนอื่น แบบว่าเป็นคนเลว
ในสายตาของคนส่วนใหญ่ แต่คนส่วนใหญ่อาจจะผิดก็ได้
ประมาณนี้อะ ไม่ได้หมายถึงคนที่ทำชั่วช้าเลวทรามตามตำรา
แบบว่าอะไรที่ยึดว่าดีว่าถูกแต่ขัดใจสังคมเขาก็จะทำไม่แคร์
คนอื่น ทำตามสัญชาติของตัวเองไม่ตามใจคนอื่น ก็เลยกลาย
เป็นคนเลวของคนอื่นไป

นินจา... กร้ากก ท่านลุง
จริงฮับ เหยื่อนะมี อยู่ที่จะงับรึเปล่า
รักด้วยหัวใจ กับรกด้วยสมอง
อารมณ์ กับ เหตุผล
มันขัดแย้งกันเสมอๆ
เราจึงจำเป็นต้องยึดขอบเขตหลักให้ได้ก่อนว่า
เราเป็นคนไม่ใช่ สัตว์ เพราะเรามีคุณธรรม แง่บๆ
....
ป้านู๋ชวัญ
คนเราก็อยู่แค่ตรงนี้แหละครับ
ว่าเราให้น้ำหนักกับอะไรมากกว่ากัน
เช่นเราให้ สัจจะเป็นหลัก แต่ถ้าเรารู้ว่าเขาโกลหกละ
จะตเหมือนเดิมรึเปล่า?
เพียงเพื่อให้เรามีความสุข เราอาจจะอ้างร้อยแปดพันเก้า
แต่เจ้าพ่อสุขนิยมท่านว่า.. อนิจจัง ทุกขัง อนัตา
Ps:) ผมก็เลวบ้างกับบางเรื่องที่ผิดคุณธรรม
แต่ผมไม่ยอมเลวในเรื่องที่จะไปกระทบกระเทือนต่อใคร
เพราะ
คำที่หาได้ยากใน ดิคเจ้าพ่ออัตตานิยมแบบตะวันตกคือ
เกรงใจ ง่ะ แง่บๆ

"ถ้าใครทำให้เจ็บ ต้องเอาคืนเป็น100เท่าก่อน
ไม่มีปล่อยไปให้เสวยสุขง่ายๆหรอก
แต่เวลาจริงใจเขาก็ทุ่มเทจิตใจให้เราเยอะจริงๆ
ขนาดว่าเราเองก็รู้สึกจนมีละอายแก่ใจว่า
เราจริงใจกับเขาน้อยกว่า นึกแล้วก็ละอายแก่ใจ"


ถ้าใครทำให้เจ็บแล้วต้องเอาคืนละก็ เหล่าฮูซรวยแน่ๆ!
เพราะที่ผ่านมาไปทำเขาไว้แยะน่ะเส่(เรื่องรักๆใคร่ๆน่ะ)
คือ เหล่าฮูอาจมีส่วนดีกงที่ว่า พี่น้องส่วนใหญ่เป็นผู้หญิง เหล่าฮูเลยต้องคอยหวงก้างระมัดระวัง มากกว่าจะเป็นฝ่ายไปตอแยกะคนอื่น ด้วยเห็นว่ามันปวดหัวที่สุดเลย ทั้งพี่สาวและน้องๆผู้เฒ่านั้น ก็ยียวนกวนประสาท อยู่ที่ไหนก็มีคนพยายามมาตอแย ทั้งพี่ๆน้องๆของเหล่าฮูก็ดูไร้เดียงสา มันเลยทำให้ปวดขมองเวลามีคนมาตอแย

เลยไม่มีความคิดไปทำกะใครแบบชนิดให้คนอื่นต้องระวังเราเหมือนเราต้องไประแวงเขา ง่ะ

ที่ผ่านมานะ เหล่าฮูเลยเข้าตามตรอก ออกตามประตู(แต่บางทีก็ปีนขื่อบ้าง) แต่ทว่า สมัยที่ยังพัวพันเรื่องรักๆใคร่ๆเนี่ย เหล่าฮูไม่ค่อยจะได้ดังใจน่ะ ตื้อใครไม่เป็น ทำเพียงแค่แบบนกยูงรำแพนหางน่ะ ไอ้ที่จะไปตามตอแยโต่หลงๆน่ะ น้อยเสียยิ่งกว่าน้อย
เลยมีแต่สาวๆเดินตามตอแยกะเราต้อ..........ย ต้อ ย

ล้วนแล้วไม่ใช่คนที่เราหมายปอง ส่วนที่เราหมายปอง เหล่าฮูได้แต่ดูอยู่ห่างๆไม่ค่อยกล้าสบตาเท่าไร เว้นแต่ภายหลัง เมื่อผ่านลมหนาวไปมากๆ หน้าค่อยหนาโหน่ย ถึงได้หัดตอแยคนอื่นมั่ง

ก็แม่นางกิมจ๊อน่ะแหละเป็นคนแรก อกหักดังแอ่บเลย และเหล่าฮูมีข้อแม้ว่า ถึงจะรักชอบเขาปานใด หากเขาไม่ได้มีใจให้เรา แต่มาควงแขนกะเราแบบจำยอมหรือกะควงเล่น หรือมาแบบน้องชมพู่

เหล่าฮูไม่เอาหรอก

เพราะถึงเราไม่มีราคาสำหรับเขา แต่เรามีราคาของเรา ต่อรองได้นิดหน่อย แต่หากจะต้องกะเทงกันไปตลอดชีวิต คงต้องจ่ายแพงน่ะ !

จะมารีๆรอๆ ลังเล เซซัง ผู้เฒ่าไม่เอาล่วยเด็ดขวด!
ต่อให้อีจะสวยหยาดฟ้ามาดิน จะวิเศษวิโสปานออกมาจากปกนิตยสารปลุกใจเสือป่า อย่างมากก็แค่ที่จอดรถชั่วคราวเท่านั้นน่ะ เหล่าฮูจอดรถหายเหนื่อยแล้ว ก็เดินทางต่อทันที

มีครั้งนึง อาจฟังดูโหดไปหน่อยนะ แต่จะเล่าให้ฟังนะ
แฟนคนแรกสุดในชีวิตน่ะ คือ เป็นเรื่องบังเอิญน่ะที่มาเป็นแฟนกัน

เพราะคืนนั้นฝนตก?

ง่า คือ รถเสียใกล้บ้านเพื่อนที่ทำงานน่ะ พอดีเค้าอยู่ใกล้ร้านซ่อมรถนะ เราเลยแวะไปพักที่บ้านพักของเพื่อน
ทีนี้ ฝนตกน่ะ อีท่าไหนมะรู้ ตุ๊ปตั๊บๆๆ
เราเลยกลายเป็นแฟนกันน่ะ
(อันนี้น่าละอายไปหน่อย มะเคยเป็นอย่างนี้ ครั้งเดียวในชีวิต แต่อย่าเข้าใจผิดนา หมายความว่าเราไม่ได้รักชอบพอเขา แต่เขาชอบเรามาก่อนน่ะ ที่ว่าน่าละอายคือ เราเอาเปรียบเขา)

รวบรัดตัดความนะ แฟนเหล่าฮูคนนี้ เขาไม่สามารถครองใจเราได้ เราก็ไม่สามารถชนะใจเขาได้ ด้วยว่าอัธยาศัยช่างต่างกัน ทั้งธรรมเนียม การเติบโต วัฒนธรรมครอบครัว เราต่างกันอย่างมาก แต่เหล่าฮูพยายามสุดความสามารถน่ะ ด้วยคิดว่า ไม่ว่าเราพัวพันกับใคร เราก็ต้องดีที่สุด
ต้องรักษาสิ่งที่ได้มาอย่างที่สุด

แต่แฟนคนแรกนี้ จากกันด้วยรอยจูบที่เรารังเกียจที่สุด?

คือ เหล่าฮูติดจะหัวโบราณเล็กๆนะ
ก่อนนุ๊นแค่เดินจูงมือกันเนี่ย ยังไม่ชอบเลย เรายังไม่ได้แต่งงานกับเขาเป็นทางการ เหล่าฮูไม่ชอบให้ใครมองแฟนเราแบบดูหมิ่น ว่าเดินจูงมือกันแล้ว เค้าคงเป็นแฟนกันแล้ว เค้าคง....

เลยไม่ชอบให้ใครมองคนของเราด้วยสายตาวิพากวิจารณ์ และใครพูดเชิงนั้นให้ได้ยินก็มีเรื่อง ทนไม่ได้จินๆน่ะ สมัยก่อนแค่เดินจูงมือกันเหล่าฮูก็ไม่ชอบแล้ว จะว่าหวงตัวก็ใช่ แต่หวงตัวแฟนเราน่ะแหละ

แล้ววันหนึ่ง เราเดินทางไกลไปนาน ตอนกลับเลยซื้อเสื้อคลุมสวยๆจากแดนไกลมาฝากแฟน ที่ห้างๆหนึ่ง(ที่ทำงานเขาน่ะ) เขาดีใจสุดๆ และ เลยมาหอมแก้มเหล่าฮู!

ผึงเลย ความอดทนขาดสะบั้น!

เรารึแสนจะทะนุถนอม ห่วงใยเขาสารพัด มีสถานที่มากมายที่จะทำอย่างนั้นได้ แต่เขาหอมเราในที่ๆเราไม่ชอบ คือที่ห้างฯบริเวณลับตาผู้คน

และนั่นคือหอมครั้งสุดท้ายของเขา

จากนั้น เหล่าฮูไม่เคยจะหันหลังกลับ เขาพยายามมาเช่าหอพักใกล้บ้าน เรียนที่มหาลัยที่หลังอาคารเรียนติดหลังบ้านเหล่าฮู โทรฯมาคุย ไม่มีผลใดๆ

So long, farewell, auf weidersehen, good-bye

โหดแมะ จูบลาจาก!

และที่ป้านู๋ขวัญว่าน่ะ
(แต่เวลาจริงใจเขาก็ทุ่มเทจิตใจให้เราเยอะจริงๆ
ขนาดว่าเราเองก็รู้สึกจนมีละอายแก่ใจว่า
เราจริงใจกับเขาน้อยกว่า นึกแล้วก็ละอายแก่ใจ)

บอกห้าย คนบางคนก็ทุ่มเทเพราะเขาเป็นคนจริง
คนบางคนก็ทำแบบนั้นเพราะคงแอบไปทำอะไรแบบหลบๆมาก็มีนะ
เลยกลบเกลื่อนน่ะ แหะๆๆ เหล่าฮูก็เป็น

เรื่องที่เล่าอาจไม่เกี่ยวข้องกับประเด็นนัก แต่ที่โยงกันอยู่คือการทุ่มเทจิตใจน่ะ เหล่าฮูเป็นพวกที่ไม่สม่ำเสมอนักหรอก ถ้าเฮียโจเขาทุ่มเทให้คนรักแบบนั้น นับว่าโชคดียิ่งกว่าถูกหวย ขึ้นตังค์ได้ตลอดชีวิตเลยล่ะ!

แต่เท่าที่เห็นมานะ เหล่าฮูว่าหมิ่งพ้วยเก๋า(หน้าหนา)ทำเรื่องน่าละอายมาก็มาก โดยเฉพาะเรื่องรักๆใคร่ๆ แต่นับยังไง ก็ยังไม่เท่าจอมยุทธปลายแถวที่เคยรู้จักน่ะ

เหล่าฮูรู้จักเที่ยวครั้งแรกๆ แค่ม.5ละม๊าง ถัดนั้นมาอีกปีสองปี ก็ตระเวณราตรีเกือบทุกคืน เล่าแล้วรู้สึกอายนิดหน่อย แต่ บางครั้งเที่ยวจนไม่มีสตังค์เหลือ ติดสตังค์เค้าเที่ยวยังเคยทำเลยนะ

มาภายหลังเกิดโรคร้ายแรงคุกคาม เหล่าฮูและสหายร่วมแก๊งค์นับสิบก็เบรคกันชั่วคราว แหยงๆ
ที่สุด มันก็ระบาดลามไปทั่ว เหล่าฮูและเพื่อนหลายคนก็หยุดโดยปริยายน่ะ แต่เพื่อนบางคนไม่ เลยสังเวยชีวิตไปหลายคน น่าเสียดาย

เนี่ย จะว่าไป เพื่อนนักเรียนของเหล่าฮูตอนนั้น ส่วนใหญ่ยังจิ้นอยู่เลย แต่เวลาฟังพวกอีเล่าวีรเวร ได้แต่ฟังแล้วหึๆๆ
เหล่าฮูไม่แพร่งพรายให้ใครฟังหรอก มันเพื่อนคนละก๊วนน่ะ พวกเรียนปีสามเพิ่งริหัดเที่ยว เหล่าฮูจู้ฮุ๊กกรูมาก่อนหลายปี แค่ฟังขำๆน่ะ

ภายหลัง ด้วยที่มีภูมิคุ้มกันจากที่เคยเถลไถล ตระเวนราตรีมาก่อน พอถึงวัยทำงาน เพื่อนๆค่อยมาริเที่ยว พวกอีไม่มีภูมิคุ้มกันต้านสิ่งเร้า เฮโลสาระพากัน พาเหรดตะลุยดงเอดส์เป็นว่าเล่น เห็นแล้วเสียวสันหลัง

เจี๊ยะป้าบ่อสื่อ ฉ่วยสื่ออึ่มใจซี่ !
(เอาเสียโหน่ย สำนวนจีน แปลว่ากิมอิ่มไม่มีอะไรทำ เลยหาเรื่องเดือดร้อน ไม่รู้จักตาย)

เลยเลิกเด็ด ของถูกของแพงไม่เอาแย๊ว
กลัวตาย ! เดี๋ยวตกนรกทั้งเป็น

รู้แมะป้านู๋ขวัญ จากวันนั้นจนวันนี้ พวกเพื่อนๆที่จบมหาลัยมา ยังสรวลเสเฮฮา ตระเวณเที่ยวกันตลอด บางคนมีตังค์แยะ ประสพความสำเร็จสูงสุดขีด บางคนก็ย่ำแย่ แต่เท่าที่เห็นมา หื่นๆทั้งนั้น เหล่าฮูสมัยเริ่มตระเวณราตรี เทียบชั้นกับเพื่อนๆพวกนี้ไม่ได้เลย

ไม่น่าเชื่อ

พวกเค้าไม่มีความยับยั้งเอาซะเลย บางคนดูทู่เรศทุรัง มาคิดๆดูแล้ว ตอนเที่ยวแล้วตังค์หมด ไปติดสตังค์เค้าเที่ยว ยังน่าละอายน้อยกั่วพวกนี้อีก ยอมพวกนี้จินๆ
(พวกนี้ไม่ใช่ไร้ความรู้นะ มีทุกระดับ ตั้งแต่ขี้ครอกยันระดับชาติน่ะแหละ ประสาอะไรกะเราๆท่านๆมนุษย์ปุถุชน ไม่ได้ดีหรือเลวร้ายต่างกันนักหรอก สุดแต่ว่าใครมีสำนึกมากน้อยน่ะ และกล้าเผยให้ฟัง เหล่าฮูเทียบแล้วเหมือนแมวแก่เชื่องๆเท่านั้นเมื่อเทียบกะพวกเค้า ทั้งที่เหล่าฮูดูภายนอกคล้ายจะเป็นเพลย์บอยกว่าพวกนั้นตั้งแยะ)


จึงขอแสดงความชื่นชม ที่ป้านู๋ขวัญเห็นคุณค่า ในการที่เฮียโจเค้าทุ่มเทให้กับความรักของเค้า เมื่อรู้แล้วก็ช่วยๆกันทะนุถนอม เพราะต้องกระเตงกันไปนานนะ

-----------------------------------------------------------------------------------------


"ข้อดีของคนเลวคือ ถึงแม้อย่างอื่นจะแย่ แต่จะมีอย่างหนึ่ง
ที่พวกเขามีคือ สัจจะ"



ถ้ามีข้อนี้จินๆนะ ต้องนับว่า ป้านู๋ขวัญถูกหวยสองเด้งแจ๊คผอทแตก เรื่องสัจจะไม่มีในหมู่โจรร๊อก
แต่เฮียโจเค้าโผงผางแบบนั้น ก็มักมีธรรมชาติไม่กลัวที่จะพูดจริง เพราะเค้าไม่ต้องเกรงใจความคิดของใครแต่แรก

แต่ลึกๆแล้ว ขนาดมดตกน้ำแล้วเอามือไปช้อนเนี่ย เค้าต้องเป็นคนเซ้นสิถีฟลึกๆน่ะ แต่ภายนอกมักดูขึงขังกลบเกลื่อนร่องรอยฟามอ่อนโยน

เลื่อมใส เลื่อมใส


---------------------------------------------------------------------------------------


"คนเลวในที่นี้หมายถึงคนที่ทำอะไรไม่ตามใจสังคม
ขบถสังคม ทำอะไรไม่เหมือนคนอื่น แบบว่าเป็นคนเลว
ในสายตาของคนส่วนใหญ่ แต่คนส่วนใหญ่อาจจะผิดก็ได้
ประมาณนี้อะ ไม่ได้หมายถึงคนที่ทำชั่วช้าเลวทรามตามตำรา
แบบว่าอะไรที่ยึดว่าดีว่าถูกแต่ขัดใจสังคมเขาก็จะทำไม่แคร์
คนอื่น ทำตามสัญชาติของตัวเองไม่ตามใจคนอื่น ก็เลยกลาย
เป็นคนเลวของคนอื่นไป "



ไหงไปนิยามคนแบบนี้ว่าคนเลวล่ะ หลอกด่าเฮียโจมังเนี่ย?

เหอๆๆๆๆๆๆๆๆ

เค้าคงหันหลังให้กับสังคม หากสังคมมีวิถีวิปริตไปจากความคิดเขา

ไม่ว่าเขาจะมีวิถีคิดแบบไหน เขาย่อมต้องเป็นมิสเตอร์เปอร์เฟ็คเป็นแน่แท้ เตรียมตัวรักษาตาเอาไว้ได้เลย

อาหมออีบอก เปอร์เฟคชั่นนิสต์นิยมเป็นกัน เดี๋ยวจะไม่ทันแฟชั่น เพื่อนเหล่าฮูอีกคนก็เป็นโรคจอประสาทตาเสื่อมล่ะ อีก็นิสัยคล้ายๆเหล่าฮูเหมือนกัน

ตอนนี้อาการดีขึ้น(และเริ่มเสื่อมลงนิดหน่อยแร๊ว ตะกี้เอง)
เพราะยังขี้โม้อดไม่ล่าย ขนาดชำเลืองนิดเดียว โม้ไม่หยุดเลย

อาหมออีชอบใจที่เหล่าฮูตาดีขึ้นเห็นๆ คาดว่าเดือนหน้าอีต้องปวดหัวอีกรอบกระมัง! นี่ขนาดไม่พยายามไล่ย้อนนะ ติดป้านู๋บีไว้ตั้งแยะ แต่ไม่เป็นไร รายนั้นเค้านินจาไปแย๊วมัง

น่ารักที่ซู๊ด ครายๆก็ร๊ากกกกก!

(เราจึงจำเป็นต้องยึดขอบเขตหลักให้ได้ก่อนว่า
เราเป็นคนไม่ใช่ สัตว์ เพราะเรามีคุณธรรม แง่บๆ)

อาแง่บศักดิ์ ทำมายเถิงกล้าพูดแบบนั้นล่ะ มันเชยและดูจึดชึดมากมาย
นี่! จอมยุทธคุณธรรมคนนึง ช่างไม่แคร์เหล่าจิ้งจอกราคะแรกรุ่นที่มีเกลื่อนกลาดเอาซะเลย

แต่ดีแล้วล่ะ เรามีคุณธรรม

ต้องพดกันให้มากๆ ประกาศยี่ห้อการค้าไปเลย
ตอนเหล่าฮูยังเยาว์วัย ไม่มีใครพูดแบบนั้น เดี๋ยวเหล่าปีศาจราคะจะหัวเราะเยาะเอา ทั้งเหล่าฮูเองน่ะ จอมราคะตัวพ่อเลย

แต่ในทางหนึ่ง แม้ส่วนลึกจะเป็นค่านิยมของเรา

ก็ในฐานะปีศาจราคะ ไม่ค่อยพูดเรื่องทำนองนี้น่ะ เดี๋ยวเหล่าจิ้งจอกเจ้าเล่ห์มันจะโห่เอา เลยได้แต่เงียบๆ

แต่ถ้าเป็นตอนนี้ เหล่าฮุจะประกาศยี่ห้อเลยล่ะ ไม่สนพวกปีศาจราคะหรอก แม้เหล่าฮูจะเป็นปีศาจตัวพ่อ แต่ก็ไม่ทำอะไรให้ผิดคุณธรรม แล้วมาสยองเอาตอนชดใช้น่ะ

เรื่องแบบนี้น่ากลัวและสยดสยองนะ บางเรื่องไม่สะดวกเล่าเท่าไร

เคยเห็นเจ้าของกิจการค้ามนุษย์นี้ พอพวกอีมีลูกสาว ลูกสาวของพวกอีไม่ยอมทำอาชีพอื่น ยกเว้นงานแบบว่า ทั้งๆที่มั่งมีศรีสุข มีเงินทองมากมายให้ใช้
แต่ทำไม๊ ต้องเจาะจงมาทำแบบนี้

สยองแมะ!

ไม่ใช่มีตัวอย่างเดียวนะ เรื่องสยองแบบนี้ฟังแล้ว หด และ หู่ ไปเลยนะอาแง่บ เหล่าฮูเลยว่า ใจสูงไว้ก่อนไม่ขาดทุนหรอก เดี๋ยวปฎิบัติการจองเวรของวิบากกรรมอีมาถึง
ถึงตอนนั้น หัวเราะม่ายล่าย ร้องไห้ไม่ออก ชีช้ำกะหล่ำปี

เชื่อเส่ พวกวิบากกรรมนี่ มันทำงานแบบออโต้เมติก ยังไงไม่รู้ น่ากลัวชะมัด เคยเจอวิบากกรรมแบบจองเวรในชาตินี้มาแล้ว
เล่าแล้วอาจมองไปอีกมุม อาจไม่คิดว่าเป็นเรื่องของกรรมส่งผลก็ได้

เล่าทีไร คนก็ว่าคิดไปเอง คิดมาก แก่วัด

ตั้งแต่นั้นเลยคิดว่าปัจจัตตัง
ใครใคร่เชื่อ เชื่อ
ใครใคร่ไม่เชื่อ ก็เรื่องของมัน ตัวครายตัวมัน

จึงว่า มีคุณธรรมไว้ก่อน ปลอดภัยไว้ก่อนไม่ขาดทุน
ก่อนนุ๊นนะ สาวๆที่เคยมาตอแยกะเหล่าฮูมีแยะ อย่าว่าโฆษณาสรรพคุณเลย แก่แล้ว แถมยังกระจอกขี้ครอกงอกง่อย ไม่ได้คิดจะอวดนะ แต่ก่อนนุ้น ไม่เคยคิดจะเอาเปรียบใครเชิงกลเลย หรือเอาเปรียบเขาด้วยมีอิทธิพลเหนือจิตใจใคร

ตอนนี้โคตรสบายใจ ไม่ต้องติดค้างใครเยอะแยะ (ยกเว้นแฟนคนแรกน่ะ)

ตอนนั้นขืนสำแดงนิสัยปีศาจราคะแบบที่คนทั่วไปคิด เหล่าฮูคงนอนฝันร้าย สยองมั่กๆ
เรื่องคู่ของเรานี่ มันซับซ้อนจินๆ
ตอนนี้ถ้าย้อนเวลาได้ ขอเกาะคานอย่างว่าจินๆน่ะ เพราะมีรักแล้วห่วงสารพัด

เมื่อวานนี้ อาไจ่ไจ่โทรศัพท์กลับมาตอนทุ่มเศษ เล่าไปเสียงสั่นเครือเหมือนกลัวสุดขีด

คือ เค้าโทรให้แม่มารับตอนเรียนทุกครั้งน่ะ แต่พอดีวันก่อนโทรไม่ติด(เค้าว่าคงไปนั่งทับปุ่มกดน่ะ ไม่รู้ตัว)
และบังเอิญตอนไจ่ไจ๋เข้าโรงเรียนไม่นาน มีเสียงหวอของพวกมูลนิธิ บางคนว่าแถวหน้าโรงเรียนมีอุบัติเหตุ

เหล่าฮูใจหายแว๊บ เสียดหน้าอก จิตตกไปเพราะเห็นลูกกลัวไปด้วยน่ะ เพียงบอกให้เขาวางหู เหล่าฮูโทรตามแม่ก่อน เดี๋ยวยังไงให้รอโทรศัพท์พ่อ

โทรไปตามอยู่นานสองนาน เค้ามีแต่สัญญาณตอบรับให้ฝากข้อความ ความกังวลก็เริ่มคุกคามเหล่าฮู
ตอนนั้นโทรหาลูกให้ลูกกลับเองเลยไม่ต้องรอ อยู่ที่นั่นไม่มีประโยชน์ ให้กลับบ้านก่อน

ต่อมา แฟนเหล่าฮูโทรกลับมาคล้อยหลังไปราวสิบนาทีกว่าๆ เลยรีบโทรบอกลูกให้คลายกังวล

รู้แมะ เค้าเครียดจัด เค้าโทรตามหาแม่เค้าไม่ยอมหยุด จนแม่เค้าเปิดโทรศัพท์ด้วยคิดว่าคงใกล้เวลาลูกเลิก ตัวเองมัวอ่านหนังสือเพลิน มาบอกว่าโทรศัพท์มันปิดโดยบังเอิญ

คืนนั้นตอนกลับถึงบ้าน ไจ๋ไจ่ดูสลดหดหู่
ตอนแม่เค้าอาบน้ำ เหล่าฮูถามว่าลูกเป็นไงบ้าง สบายใจหายตกใจหรือยัง
เค้าพูดไปน้ำตาไหลไปตลอด เหล่าฮูไม่รู้จะปลอบใจยังไง(เขาร้องหายหลายรอบนะ) ก็ได้แค่กอดเขา และบอกให้เขาหาประโยชน์จากสถานการณ์ใดๆก็ตามที่เกิดขึ้น ไม่ว่าดีหรือร้าย พยายามมองประโยชน์ให้เจอ แล้วนำมาเป็นประโยชน์กับเรา

อย่างเรื่องนี้ ก็บอกแค่ว่า อย่าได้ประมาท ไม่ว่าพ่อ แม่ ลูก สักวันมันก็ต้องเกิดขึ้นจริง เราก็เอาประโยชน์ตรงนี้มาใช้วางใจให้ไม่ประมาท เร่งความเพียรหาความรู้ ทั้งในแง่ทางโลกทางธรรม

เรื่องนี้เป็นยาแรง เหล่าฮูเองอกสั่นขวัญแขวน สำหรับตัวเองที่ว่าฝึกใจมาก็ไม่น้อย กลับหวั่นไหวใจกระเพื่อมไม่แพ้ลูกเลย
สงสัยยังไม่ค่อยเป็นสัปปะรดเท่าไหร่!

ถึงว่า
ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข์นั้น
เป็นดังท่านว่าน่ะแหละ

พูดยังไงก็พูดได้ แต่จะสำนึกแบบนั้นได้รึป่าว
ข้อนี้ยังงสัยอยู่
เมื่อเกิดเหตุจริงๆกับตัว ถึงได้รู้ว่า

เราเองก็ได้แค่พูดตามๆกัน แต่จิตเรายังพัฒนาไปไม่ถึงไหนเลย!

แล้วสำหรับลูก เราสะท้อนใจไปกับเขา เพราะไจ่ไจ๋เค้าผูกพันธ์กับพ่อและแม่อย่างที่สุด เหล่าฮูรู้นิสัยเขาดี จึงสงสารเขามาก ถ้าเขาเรื่อยๆเฉื่อยๆไม่สะทกสะท้าน ก็แปลกไป แต่เขาตอบรับสถานการณ์แรงไปแทบจะรับไม่ไหว จึงสงสารเขาน่ะ

นี่แค่หนังตัวอย่างน่ะ อาแง่บ ตอนนั้นถ้ารู้ว่าจะต้องรักใครถึงขนาดนี้ เหล่าฮูไม่ยอมสร้างขึ้นมาเด็ด ป่านนี้สบายบรื๋อ สะดือโบ๋ เดินสายไปตามสุมทุมพุ่มไม้ ง่า ไปตามป่าเขาลำเนาไพรน่ะ
ปลอดภาระทางจิตใจ

แต่ในแง่หนึ่ง ก็สามารถเอาประโยชน์ได้จากตรงนี้เหมือนกันนะ โชคดีในแง่ที่ว่า อาไจ่ไจ๋เป็นอภิชาติบุตร เค้าจิตใจงดงามแต่แรก คิดดีมาแต่แรก เป็นที่รักใคร่ของผู้พบเห็น
(เนี่ย เข้าเรียนไม่นานก็มีสาวๆหอบดอกไม้มาให้อีกแล้ว ดูยังไง๊ เค้าก็ไม่ใช่เด็กหน้าตาหล่อเหลา ตี๋สุดๆ ซ้ำจ้ำม่ำ อวบเกินพิกัด แต่ทำไมสาวๆถึงหอบนุ่นนี่มาฝากบ่อย ตั้งแต่โรงเรียนเก่าแล้ว สงสัยเห็นอีเป็นหมีแพนด้ามัง น่ากอด! แต่เค้าได้ถูกโปรแกรมเรื่องคุณธรรมไว้ตลอด เหล่าฮูวางใจเค้าในระดับหนึ่ง ไม่ให้เอาเปรียบใครเด็ดขาด ทั้งยกระดับจิตใจ และระวังภัยไปในตัว คุ้มสองเท่า)

------------------------------------------------------------------------------


" ผมก็เลวบ้างกับบางเรื่องที่ผิดคุณธรรม
แต่ผมไม่ยอมเลวในเรื่องที่จะไปกระทบกระเทือนต่อใคร
เพราะ
คำที่หาได้ยากใน ดิคเจ้าพ่ออัตตานิยมแบบตะวันตกคือ
เกรงใจ ง่ะ แง่บๆ "




เนี่ย ตอนแรกได้ยินท่านประธานร้องแง่บๆ เหล่าฮูนึกไม่ออกหรอกว่า เจ้าตัวของเสียงประหลาดฉนี้จะมีรูปพรรณประการใด
แต่ อ่านแล้วก็ให้ชื่นใจอ่ะ

"ไม่ยอมเลวในเรื่องที่จะไปกระทบกระเทือนต่อใคร "

ส่วนเรื่อง
" ผมก็เลวบ้างกับบางเรื่องที่ผิดคุณธรรม"

อันนี้ไม่แน่ใจนัก คงหมายฟามว่า ถ้าเป็นเรื่องที่ผู้อื่นผิดคุณธรรม หรือเรื่องราวที่ผิดคุณธรรม ท่านประธานไม่อ่อนข้อให้ ใช่รึเป่า

ข้อนี้เหล่าฮูก็เป็น ค่อนข้างชัดเจนกับเรื่องที่ไร้คุณธรรม และแสดงท่าทีปฎิปักษ์เลยนะบางที

เหมือนพวกที่เผาตึก ข่มเหงใจผู้คน
เหล่าฮูเองทนเห็นพวกนี้ไล่ทำร้ายผู้คนไม่ไหวจินๆ จึงแหย่เท้าไปช่วยรับอาวุธแทนพวกเค้าบ้าง
เห็นพธมใกล้ๆ พวกเค้าคล้ายเทวดามากเลย หน้าตาสดใสผิวพรรณยองใย เสียสละแท้ๆ

การจะคิดหาเหตุผลร้อยแปดพันเก้าให้ตัวเองอยู่บ้านเฉยๆ คิดยังไงก็สมเหตุสมผล
แต่คิดเพื่อทำให้ตัวเองต้องสาวเท้าก้าวไปเสี่ยงตายนี่ ต้องคิดหนักและยากมาก ทั้งกลัวเจ็บ ตาย พลัดพราก สารพัด

แล้วถ้าเคยเห็น คนเหล่านี้ฉลาด งดงาม เสียสละ แม้ว่าบางคนจะไปเพราะหลงคำพูดคน แต่ยอมรับว่าเขามีความคิดดีเป็นฐาน

ข้อนี้ นับว่าต่างกะพวกเสื้อสีตรงข้าม ไม่เหมือนเล๊ย
เต็มไปด้วยความคิดประหัตประหาร ฆ่าแกง ยุแยงสารพัด

เล่าแล้วมันล้ำเส้นเกินพอดีไปเดี๋ยวไม่หนุก เอาแค่ว่า
เหล่าฮูไม่เฉยอยู่แบบคอยท่า

เนื่องเพราะเห็นว่าชัดเจนแล้วต่อภัยคุกคาม ใครจะเฉยอยู่ หรือวางใจอุเบกขาไม่ให้เป็นทุกข์เพราะกิเลสมาเจือปนก็ตาม

แต่การที่เขาวางเฉยนั้น เขาก็ประกอบกรรมอย่างหนึ่ง คือการเพิกเฉยต่อสถานการณ์

รึนัยหนึ่ง ยังไม่มีความเข้าใจถึงสถานการณ์มากพอ เขาจึงยังระวังคอยท่า เรื่องนี้มองได้หลากหลาย

หลักกรรมเรื่องนี้ เหล่าฮูคิดว่า เป็นหน้าที่โดยตรงที่ต้องร่วมกันปกป้องสถาบันสำคัญเพื่อดำรงค์ไว้ซึ่งความปกติสุขน่ะ

เหมือนร่างกายเราที่กำลังป่วย มันต้องรักษาปล่อยไว้ไม่ได้ จะต้องกินยาก็ต้องกิน ต้องผ่าตัดก็ต้องทำ เมื่อเห็นหรือรู้ชัดถึงต้นตอปัญหา

ขืนปวดอึแล้วจะมานั่งอดทน อดกลั้น มันไม่เข้ากับสถารนการณ์
เป็นใครก็คงต้องรีบหาส้วมน่ะ
ใช้ตรรกกะที่ไม่ต้องกัน หรือมีฉันทาคติ ภยคติ สารพัดคติ หากไม่แยบคายแล้วก็บิดเบี้ยว ยากจะคิดจินๆ
เรื่องมันซับซ้อนนะ

แต่หาก ขืนวางเฉย รอกฏแห่งกรรมทำงาน เราเองน่ะแหล่ะ ย่อมเสวยวิบากแห่งความประมาท คือใช้หลักธรรมไม่ต้องกับเหตุการณ์

สมมุติคนบาดเจ็บถูกรถเฉี่ยว
ถ้าเหล่าฮูอยู่ตรงนั้น จะรีบเข้าช่วยเหลือให้ทันต่อการรักษาชีวิต ไม่อยู่เฉยแน่

แต่ก็เฝ้าระวังเรื่องอุบายล่อลวงไปในตัวด้วย

แต่บางคนว่า สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม
นี่สะท้อนให้เห็นวิธีคิดที่แยบคายน้อยไป หรือ ปล่อยวางง่ายไป
ก็ยังไม่ได้ทำอะไรเลยอ่ะ อุเบกขาซะแล๊ว
เราอาจเป็นโอกาสสุดท้ายที่เขาจะมีชีวิตรอดได้นะ
เราเองไม่ได้สำคัญต่อโลกนัก โลกไม่จำเป็นต้องมีเรา แต่เราจำเป็นต้องรักษาโลก
และที่ต้องระวังคือไม่เสล่อเฟอะฟะ
เพราะเห็นๆอยู่ว่า คนที่มาเสียสละเช่นกัน แต่อยู่คนละฟาก เขาเห็นไม่เหมือนเรา แต่เขาก็มาด้วยจิตใจงดงาม แต่อาจมึดบอด

เอ๊ะ รึว่าเราเองตะหากที่มึดบอด?

แค่นี้แล้วกัน หลงเข้ารกเข้าพงซะละ จำไม่ได้ว่าคุยอะไรอยู่ พักนี้เอ๋อๆชอบกล แปะชื่อยังสลับไปสลับมา

เฮ่อ !

หึหึ
อาเหล่ายายถูกหวยรางวัลที่1 ตั้ง2เด้ง เลยหรอ อาเหล่าฮู
ไม่รู้จะร้องไห้ดีเป่า
มีอีกเรื่อง เขาบอกให้ฟังตะกี้ ถ้าเป็นเมียคนที่2ที่3ที่4ที่....n
นอกใจเขาก็ตัดทิ้งเฉดหัวไปเรย ง่ะ ไม่สนใจอะไร
แต่ถ้าเมียหลวง ก็แบบที่บอก ศพไม่สวย แน่นอน
ใครจะคิดว่ามีคนแบบนี้ในโลกด้วย
ไอ่เราคิดว่า ยอมแต่งด้วยเพราะเห็นใจว่าตื๊อจริง
อะ ไม่ใช่พูดผิดไป เห็นใจว่ารักจริง (จริงๆนะ)
แต่ไม่คิดว่า เกียรติของเขามันจะค้ำคอ ซะขนาดนี้
รู้งี้ ยอมเป็นเมียคนที่2หรือ4 ยังจะปลอดภัยฝ่า
หลวงตาบอกว่าทั่นโจมีเนื้อคู่ตั้ง4คน
สงสัยเนื้อคู่คนอื่นๆมันนกรู้แหงมๆ หายจ้อยเรย
จนเหลือมาถึงอาเหล่ายายได้เนี่ย
ตอนแต่งก็คิดว่าเด๋วเขาก็เบื่อเราแล้ว ไปหาคนใหม่
เราค่อยไปบวชชีละกัน ดูดิ คนเรา คิดสั้นเจงๆ
กลายเป็นว่าเมียคนอื่นที่มาทีหลัง นอกใจได้ ก็ทิ้งไป
แค่ตัดหางปล่อยไปตามทาง
แต่เมียหลวงห้ามนอกใจเด็ดขาด
เคยเห็นแต่ผู้ชายได้เมียใหม่ก็เฉดเมียหลวงทิ้งทั้งนั้น
จะมีใครคิดอย่างทั่นโจ อีกไหมเนี่ย
แล้วจะมีใครคิดแต่จะบวชชีเหมือนอาเหล่ายายไหมเนี่ย
เหมือนแกล้งกันเรยนะ
แต่พออยู่ด้วยกันมานานๆก็เริ่มชินละ
จริงๆก็สงสารเขานะ ดันเลือกเมียผิด ซะงั้น
คิดๆแล้วก็ละอายแก่ใจอีกแระ
เพราะบางทีเราอาจจะใจดำไม่เคยรักใครนอกจากตัวเอง
ก็เลยไม่คิดว่าจะมีคนอื่นที่รักเราได้จริง หรือผูกพันธ์กับเรา
ได้ขนาดนี้ แบบว่าไม่สวย จอแบน งี่เง่า กวนซ่งตรีน
ใจดำ ดูๆแล้วก็ไม่มีอะไรดีเด่น ทุกวันนี้ก็ยังไม่เข้าใจ
อยู่ดี ว่ามาชอบเราที่ตรงไหน แต่ก็ชินละ ต้องอยู่เลี้ยงลูก
ไปเรื่อยๆ เลิกคิดเรื่องทำเพื่อตัวเองละ หยุดดิ้นรนละ


ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

ต้องมีคนแอบหัวเราะเยาะ ฉันแน่ๆเรย
ที่ต้องติดอยู่ในคุกขี้ไก่ของทั่นโจเนี่ย
หัวเราะเยาะได้นะยะ จะซ้ำเติมก็ไม่ว่า
เพราะฉันยังหัวเราะเยาะตัวเองเรย
อิอิ

^
^
^
ตั๊กก...แกก.... กร้ากกกกกกก
....
ท่านลุงนินจา: ผมคิดแบบนี้ไม่ใช่เพราะมันเป็นเรื่องดีรึไม่ดี
หรือไปกลัวอะไรรึเปล่า แต่ไตร่ตรองแล้วมันเป็นเรื่องควรทำนะครับ
เพราะมันเป็นหนึ่งในคำถามติดตัวตั้งแต่เด็กว่า
อะไรน้อเราถึงกล้าเรียกตัวว่าสูงกว่าเพื่อนร่วมโลกชนิดอื่นๆได้
กว่าจะได้คำตอบนี้มาก็นานโขว่า
อ้อ เพราะเราเลือกที่จะมีคุณธรรมได้ไง
ปีศาจราคะอย่างผมจึงใช้คำว่า
จะว่าจืดรึอะไร แต่ผมอยากได้แบบไหนมีเงินซื้อได้ไม่ต้องแคร์สื่อ แง่บๆ

แต่อย่างท่านลุงว่าจริงๆครับ
เพราะโดยนิสัยผม เจอสาวถูกใจ
อย่างแรกต้องไปวนตามอ่าง หาที่หน้าคล้ายๆ
พอป๊าบๆได้สมใจ กลับมาเจอตัวจริงอีกที
ทีนี้เริ่มดูแระ ว้ายัยนี่ปากมาก ยัยนี่ขี้งก
ก็คลายความอยากในคนเหล่านั้นไป
แต่ก็เคยมีนะ พวกมาม่าที่รู้จัก
ผมก็ออฟไปออฟมาตามประสาผม ที่สุด... เหอะๆ
เจอลูกสาวมาม่านั่นแหละมาขายเอง
เราก็ เง้อออ... ไม่กล้าพูดอะไร
แต่นึกในใจ คนโตมาในสังคมแบบไหน
หรือ กงกำกงเวียนมันมีจริงนะ
.....
เลวบ้างกับเรื่องที่บางคนว่าไม่ดีก็เช่น
กินเหล้า เที่ยว ...อะไรก็ตามที่คนดีๆเค้าว่าไม่ดี
เพียงแต่เรื่องไม่ดีนั้นต้องไม่ดีกับผมคนเดียว
เหมือนเรื่องทำไมผมเลือกใช้บริการทางเพศ
ก็เพราะถึงอย่างไรผู้ชายเรื่องแบบนี้มันต้องมี
เพียงแต่หากจะไปจีบใครซักคน
ถ้าปล่อยให้เรื่องแบบนี้มาก่อน
มันก็เหมือนไปทำลายเขาแล้วสร้างกรรมแก่เรา
เที่ยวระบายทิ้งซะ สบายกว่า เอิ๊กๆ
ผลเสียกว่าเลยกลายเป็นคนไม่ชอบจีบผู้หญิง
เพราะมันหมดกำหนัดซะแล้วนิ แง่บๆ
....
ปัญหาหนึ่งของคนไทยคือ.... ไม่พูด
มีอะไรคำว่าเกรงใจ พอไหว ได้น่า
เพราะเราเป็นสังคมเกษตรมาก่อน
ฝนไม่ตกจะให้ไปด่าใครได้นอกจากเทวดาจ๋าขอฝนหน่อย
แต่พอมาเจอกับสังคมทุนนิยมจ๋าๆ รวมก็โลกกาวิบัติ
เราจึงปรับตัวไม่ทันแล้วเกิดเป็นแรงกดดันสั่งสมขึ้นมา
จนที่สุดมีคนมาพูดแทน
คนที่พูด ก็เลยเหมือนเป็นปากเสียงแทน
ทั้งๆที่คนเหล่านั้นเอาอัตตาและผลประโยชน์เข้าหาตน
และเมื่อปิดปากเสียงนั้นไป
อารมณ์ที่ลุกขึ้นมาก็ระบายออกในรูปแบบการกระทำ
แล้วมันเลยกลายเป็นเหมือน พวกเทพกับมาร
ทั้งที่บางที มารอาจจะพูดว่า
"ถ้าดีไม่ได้ก็เลวให้สุด"
ซึ่งส่อถึงในใจว่า อยากดีนะแต่มันไปไม่รอด
ได้แต่วางว่า กรรมใครกรรมมัน
แต่ชวนฉันไปสังฆกรรมด้วย ฉันไม่เอา
เพราะ พธม เอง ผมก็ไม่เห็นด้วยในหลายส่วน
แต่ก็เห็นด้วยในบางเรื่อง
เช่นเดียวกับ นปช.
ดังั้นผมก็เคยเมนท์เฟสบุคคุณอภิสิทธไปเช่นกันว่า
"การปฏิรูปประเทศไทยครั้งนี้จะล้มเหลว
หากยังไม่สามารถเปิดปากเสียงที่ยังไม่ได้พูดออกมาได้
เพราะนั่นหละ คนไทยส่วนใหญ่จริงๆ"
..........
ป้านู๋ขวัญ : อือ ธรรมชาติคนเจ้าชู้ก็แบบนิแหละครับ
อย่าคิดมาก เอิ๊กๆ กรรมใครกรรมันอ่ะ แง่บๆ

(........มีอีกเรื่อง เขาบอกให้ฟังตะกี้ ถ้าเป็นเมียคนที่2ที่3ที่4ที่....n
นอกใจเขาก็ตัดทิ้งเฉดหัวไปเรย ง่ะ ไม่สนใจอะไร
แต่ถ้าเมียหลวง ก็แบบที่บอก ศพไม่สวย แน่นอน.........)



อาเหล่ายาย อย่าว่างุ๊นงี้เลยนะ เฮียโจเล่นพูดทีเล่นทีจริงแบบนี้ไม่หนุกเลยแฮะ โหดเหมือนกัน แต่ฮาร์ทจังท่าทางขี้เล่นไม่ใช่รึ!

เมียคนที่2ที่3ที่4ที่....n อะไรกัน? พูดหว่านล้อมอะไรรึป่าว หีๆๆ
ผู้ชายเหมือนสิงห์โตเป็นจ้าวป่า ธรรมชาติก็ต้องมีฝูง ตัวเมียห้อมล้อม เป็นธรรมดาของมัน
ผู้ชายเหมือนปลาหางนกยูง ผสมพันธุ์ได้ไม่เลือกเวลา
ผู้ชายเป็นปีศาจราคะโดยธรรมชาติ อ้อยเข้าปากช้างแล้วยากจะคาย
ผู้ชายเป็นฯลฯ หึๆๆๆ
เฮียโจเห็นด้วยเป่าไมรู้ แต่ถ้าอีเห็นเหล่าฮูเขียน เหล่าฮูอาจถูกอีหมั่นไส้เอาได้

เนี่ย ! เหล่าฮูพูดตรงๆนะ แม้นิสัยยับยั้งชั่งใจ สำนึกดี หรือขี้ขลาด หรืออะไรก็แล่วแต๊ เหล่าฮูเอง ก็ไม่ได้แตกต่างกับปุถุชนทั่วไป
มีตัณหา ราคะ(เผลอๆแยะไปด้วยซ้ำ) แต่ที่ประคับประคองได้ ก็ด้วยหิริ-โอตตัปปะ ง่ะ มันเหมือนรั๊วกันหื่นได้

แต่ละคนมีไม่เท่ากันนะ มาก น้อย แห้งแล้ง อุดมสมบูรณ์ ถึงพร้อม
แต่ส่วนใหญ่น่ะขาดตลาดอย่างหนัก แม้เหล่าฮูจะมีรั๊วกันหื่น แต่ก็เป็นรั้วเตี้ยๆเท่านั้น เผลอทำเรื่องน่าละอายชนิดไม่อยากเอามาคิดตั้งแยะ ประสาอะไรกะพวกรั้วผุๆ ทุกวันนี้ยังกลัวอนาคอนด้าบนหัวจะแผ่แม่เบี้ยเลย
(วันก่อนจามฮ๊าดเช่ยแรงๆ มะรู้งูหล่นจากบนหัวหายไปไหน แต่เดี๋ยวมันก็เลื้อยกลับมาอยู่ที่เก่าน่ะ ถ้าจะจัดการกะกิเลส ต้องจัดการมันก่อนเพื่อน ฤทธิ์แยะสุด !)

ในฐานะผู้ชายนะ ก็อยากเห็นพันยาตัวเองยกย่อง ให้เกียรติ เห็นคุณค่า และดูแลทุกข์สุขฝ่ายซมี
แต่ฝ่ายหญิงเอง ก็ต้องไว้เชิงทรงคุณค่าในตัวเอง เคารพตัวเอง ฉลาด(บางคนชอบเมียโง่ๆ อีจะได้แว่บสดวก)
อาเหล่ายายเป็นงั้นรึเป่า หมายเถิงทรงคุณค่าน่ะ?

ธรรมดาผู้ชายแต่ละคน ย่อมคิดไม่เหมือนกันน่ะ เวลาเดินควงพันยาไปไหน ก็อยากเชิดหน้าชูตา อยากให้ยกย่องซมี แต่ก็รักษาศักดิ์ศรีของตน(ทำทุกอย่างที่คิดว่าสมบูรณ์พร้อม ไม่ใช่ยอมทุกเรื่องจ้า)

สุภาพสตรีผู้มีปรีชา
1. ย่อมไม่ดูหมิ่นสามีผู้หมั่นเพียร
ขวนขวายอยู่เป็นนิตย์
เลี้ยงตนอยู่ทุกเมื่อ
ให้ความปรารถนาทั้งปวง
2. ไม่ทำสามีให้ขุ่นเคือง
ด้วยประพฤติแสดงความหึงหวงสามี
และย่อมบูชาผู้ที่เคารพทั้งปวงของสามี
3. เป็นผู้ขยัน ไม่เกียจคร้าน
4.สงเคราะห์คนข้างเคียงของสามี
ประพฤติเป็นที่พอใจของสามี
5.รักษาทรัพย์ที่สามีหามาได้
(//www.samyaek.com/pratripidok/index.php?topic=112.0)

ถ้าเฮียโจเค้าประสพฟามสำเร็จ ร่ำรวยเงินทอง มีฟามสามารถเลี้ยงดูพันยาได้หลายคน เค้าอยากมีประไหมสุหรี มะเดหวี มะโต ลิกู เหมาหราหงี อีกกี่คน ก็คงห้ามเขาไม่ได้ร๊อก

แต่ตัวฝ่ายหญิงตะหากที่ต้องดูทรงคุณค่าในตัวเอง ต้องบริหารเสน่ห์ให้ยืนนาน เรื่องอร่อยนั้นชั่วครั้งชั่วคราวก็พอทน แต่นานไปก็เบื่อมั่ง

แต่ความงดงามภายในที่หาไม่ได้จากที่อื่นตะหากที่เป็นจุดยึดโยงให้ดำรงค์ความปกติสุขได้ดี
(มุมมองของเหล่าฮูเองนะ อยากได้แบบนี้ แต่คนอื่นอาจชอบโง่ๆ ตามเค้าไม่ทันก็มี นั่นก็อีกเรื่องน่ะ)

จำได้ว่าเหล่ายายนี่ใจดำมิใช่รึ ไปดูหลอดออฟเดอะลิงกังคนเดียวปล่อยเค้าอยู่บ้าน อิอิ ระวังเถอะ เวรกรรมมันจะย้อนมาขอดเกล็ดเอา เล่าอะไรให้ฟังแมะ อันนี้สั้นๆ

ก่อนนุ๊น มีแม่บ้านมาทำงานบ้านเหล่าฮูน่ะ เค้ามาจากอีสานทิ้งลูกผัวมาหาสตังค์ด้วยความยากจน เหล่าฮูยังอายุไม่มาก ชอบนอนตื่นสาย ตื่นขึ้นมาทีไร เห็นยายนี่เอาแต่กินๆ เค้าตักข้าวใส่จานเต็มๆ เหล่าฮูก็มองดู หลายๆครั้งก็อดสงสัย ทำไมน๊อ ช่างกินล้างกินผลาญขนาดนี้ มะรู้ไปตายอดตายอยากมาจากไหน

วันหนึ่ง พอลุกจากที่นอนลงมาหาข้าวกิน เห็นยายนี่คดเข้าใส่ชามเบ่อเร่อ ด้วยฟามโมโหหิว ก็เลยด่าเสียผู้เสียคน(อย่าฟังเลยนะ น่าละอาย) ทำนองว่าทำไมแกกินข้าวแยะขนาดนี้ล่ะ แล้วคนอื่นไม่ต้องกินรึไง เจ้าของบ้านเค้ายังไม่ทันได้กินแกก็กินซะแล้ว
เค้าบอกก็มันหิวนี่
หิวยังไงฟระ กินเป็นกะละมัง กินแล้วกินอีกๆๆๆๆๆๆ

ทีนี้เค้าร้องไห้โฮ พูดไปร้องไห้ไป เค้าบอกมันไม่อยู่ท้อง เค้ากินแต่ข้าวเหนียว ข้าวเจ้ากินยังไงก็ไม่อิ่ม

เหล่าฮูไม่สนใจ ฉอดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เค้าบอกทำไมใจดำอย่างนี้ คนหิวๆทำงานเหนื่อยๆไม่สงสารกันเลย

ไม่สน แกกินเยอะเกินปาย ต้องโดนซะมั่ง!

เป็นไง เหล่าฮูตอนเด็ก (ก็ไม่เชิงเด็กหรอก เด็กโข่งหน่อยๆแล้วล่ะ) ตอนนุ๊นตระหนี่ไปหน่อย มองเค้าแบบเกลียดชัง

แต่ที่จิน ก็ไม่เชิงว่าจะขี้เหนียวมากมายร๊อก แต่ว่าด้วยความที่มองโลกแคบ แต่เป็นคนช่างสังเกตเรื่องไม่เป็นเรื่องน่ะ แม่เหล่าฮูเสียไปตอนเหล่าฮูอายุแค่สิบเอ็ดน่ะ เลยมีบางเรื่องไม่เข้าใจ แต่แม่เองเป็นคนใจสปอร์ตมากนะ ช่างมาซ่อมท่อน้ำที่บ้าน เค้าซื้อทุเรียนมาให้กินหน้าตาเฉย
(รู้ป่าว สมัยก่อนทองบาทละสี่ร้อย จะกินทุเรียนทีเค้าไม่ผ่าเสร็จแบบเดี๋ยวนี้นะ นี่ ต้องเดินถืออวดชาวบ้านร้านรวงกันเลยว่า วันนี้บ้านอั๊วกินทุเรียน นี่ ทุเรียน เดินโฉบหลายๆรอบเป็นการตอกย้ำ!)

ที่จินเหล่าฮูเหมือนแม่น่ะ จึงไม่ใช่ว่าจะตระหนี่มากมาย แต่พลั้งปากไปด่าแม่บ้านซะเสียหาย แถมสุดท้ายไล่ตะเพิดกลับบ้านนอก ถ้าอาเหล่ายายอายุยังไม่มาก คงนึกไม่ออก สมัยนุ๊นคนเค้าง้องานน่ะ อยู่บ้านนอกเฉยๆอดตาย ต้องดิ้นรนมาทำงานบ้าน เงินเดือนเดือนละสองสามร้อยนี่ก็หรูหราแล้ว ตอนนุ้นเรียนจบมาทำงานแบ๊งค์ ดูเหมือนแค่เจ็ดร้อยบาทเอง

ต่อนะ
ไม่กี่ปีก่อน เหล่าฮูถูกน้องใช้งาน ไปถ่ายเอกสารเกี่ยวกะเรื่องสิทธิบัตร เค้าให้มาหนึ่งหมื่น แล้วอีก็ไปต่างจังหวัดราวเดือนนึง กลับมาเค้าถามถึงสตังค์ เหล่าฮูว่าหมด ก็กินหมดแล้ว อีก็เฉยๆไป

ตะกี้นี้เอง พี่สาวเหล่าฮูเพิ่งเล่าให้ฟังว่า เหล่าฮูเป็นคนใช้ไม่ได้ เรื่องเงินเรื่องทองนี่ไว้ใจไม่ได้ ให้ไปถ่ายเอกสารตั้งหมื่น ถ่ายประสาอะไร หมดเกลี้ยง เอ๊า !

ก็ถ่ายอย่างเดียวที่ไหน ถ่ายแล้วก็กินด้วยอ่า(ตั้งเดือนที่เค้าไม่อยู่ ไม่ให้เอาตังค์มาใช้ก็ไม่บอก จะได้ไปถอนหญ้ากิน!)

เนี่ย เค้าฝังใจเรื่องนี้มาตลอด เพิ่งรู้ตัวตอนตกต่ำสุดขีด น้องที่เลี้ยงดูแลมาแต่เด็ก มันยังไม่เข้าใจเรา ด้วยทัศนะเค้ายังแคบไป เหมือนตอนเหล่าฮูไล่ตะเพิดยายแม่บ้านจอมสวาปาม เหมือนกันเดี๊ยะ!

เหล่าฮูคิดว่า น้องชายอีไม่ใช่คนงก ใจกว้างด้วยซ้ำ แต่ไหงมาใจดำกะเราตอนเราลำบาก เค้านึกไม่ถึงตอนเราเลี้ยงดูเค้า เพราะยังเด็ก เลยอาจตระหนักไปไม่ถึงตอนที่เขายังต้องให้เราดูแลอยู่(ห่างกันเก้าปี)

มาคิดๆดูแล้ว เหตุการณ์มันย้อนรอยจินๆ เหมือนกันในเนื้อหา แต่รายละเอียด ตัวบุคคล เท่านั้นที่ต่างกันออกไป

เรื่องกรรมมาส่งผลเร็ว-ช้าเนี่ย เป็นดั่งว่าจินๆนะ
อันนี้คงเป็นทิฏฐธรรมเวทนียกรรม
(//www.abhidhamonline.org/aphi/p5/053.htm)
เพราะเหล่าฮูไม่ได้ทำเพราะใจร้ายจินๆ แต่เพราะนิสัยคล้ายอาหมออีว่า มิสเตอร์เพอเฟ็คน่ะ จับผิดไปเรื่อย เลยโดนซะ

เล่าแล้วก็อายน่ะ เล่าให้ใครฟังก็นึกไม่ถึงว่าเหล่าฮูทำไมช่างเป็นคนใจดำเหลือเกิน ก็เหมือนน้องชาย ที่จริงเค้าน่ะสปอร์ตมากนะ แต่ไหงดันมางกเล็กๆน้อยๆ

อาเหล่ายายทำอะไรเอาไว้ก็เตรียมตัวเตรียมใจไว้ซะหน่อยละกัน ที่ว่าใจดำก็คงไม่ดำจริงร๊อก แต่เวลาวิบากกรรมมาส่งผล อีเอาจริงอ่ะ เรื่องอื่นที่อยากเล่าทำนองนี้มีแยะ แต่ยังไม่อยากเล่า พอดีอันนี้คลาสสิค หลัดๆตะกี้เอง
(ยังฝอยกะพี่สาวค้างอยู่ พอดีติดสายโทรศัพท์แทรก)

ตอนนี้เพียรเร่งทำส่วนที่เป็นกุศลกรรมให้แยะๆ(เหมือนน้ำ) อกุศลที่ติดค้างไว้ก็รีบๆใช้(เหมือนเกลือ) ขณะเดียวกันเร่งทำส่วนกุศล เวลามันต้องประสพ มันจะเหมือนน้ำแยะเกลือน้อย มันก็เจือจางจนไม่รู้รสเค็ม เหอๆๆๆ
จ้างก็ไม่เค็ม แหะๆๆๆ
ไม่เค็มร๊อก หึๆ
แต่ลางทีก็ปะแล่มๆ ปลอบใจตัวเองไว้ก่อน
(ที่จินมันตลกกร่อยน่ะ ว่าแมะ)

---------------------------------------------------------------------------------------------


(ใครจะคิดว่ามีคนแบบนี้ในโลกด้วย
ไอ่เราคิดว่า ยอมแต่งด้วยเพราะเห็นใจว่าตื๊อจริง
อะ ไม่ใช่พูดผิดไป เห็นใจว่ารักจริง (จริงๆนะ)
แต่ไม่คิดว่า เกียรติของเขามันจะค้ำคอ ซะขนาดนี้
รู้งี้ ยอมเป็นเมียคนที่2หรือ4 ยังจะปลอดภัยฝ่า)



พิเรนทร์คน มีอย่างที่ไหนเป็นประไหมสุหรี แต่ดันอยากเป็นมะเดหวี เรื่องก่งเรื่องเกียรตินี่ก็มะรู้แฮะ

แต่ขนาดเฮียโจโมโหแล้วทำร้ายตัวเองเนี่ย อีจะต้องรักพันยาของเค้าอย่างมาก พอๆกะทิฏฐิ-มานะและเอาแต่ใจสูงจินๆ คนแบบนี้เวลาเป็นสุขคงสุขมาก เป็นทุกข์ก็เลวร้าย เค้าไม่สมานฉันท์ให้กลางๆรึ แสดงว่าเจ้าอารมณ์เหมือนกันนะเนี่ย

แต่ดูท่าเค้าจะรักมาก-แค้นมาก อย่างนี้แล้วอาเหล่ายายก็่ค่อนข้างปลอดภัย(รึป่าว) คือจัดการบริหารเสน่ห์ตัวเองให้แข็งแรงก็พอ ชีวิตคู่ก็อยู่ในกำมือละ
แต่อย่าลืมอุทาหรณ์ข้างบนล่ะ เดี๋ยวจะว่าหล่อไม่เตือน เหอๆๆ


-------------------------------------------------------------------------------------


(หลวงตาบอกว่าทั่นโจมีเนื้อคู่ตั้ง4คน
สงสัยเนื้อคู่คนอื่นๆมันนกรู้แหงมๆ หายจ้อยเรย
จนเหลือมาถึงอาเหล่ายายได้เนี่ย)


หายจ้อยรึ ที่ไหนจะมาให้เห็นอ่ะ ไม่มีร๊อก!

เนี่ย ไม่มีร๊อก หลักโหรไม่มีบอกกระมังว่ากี่คนๆเป๊ะๆอย่างนี้
(พระหลวงตาคือเค้ามาบวชตอนอายุมากน่ะ เค้าดูหมอก็อาบัติน่ะ)

หลักโหรน่ะ เพียงบอกสมพงษ์ ไม่เข้าคู่ คู่ดี-ร้าย ฯลฯอะไรทำนองนี้ หรืออีกทีก็มีคู่ซ้อน เกินเลยจากนั้นก็น่าจะมั่วน่ะ

เหล่าฮูเองรู้งูๆปลาๆนะ เพราะมาสะดุดเรื่องสัมมาอาชีวะ เลี้ยงชีพด้วยอาศัยความมัวเมาลุ่มหลง ไม่เอาดีกั่ว ไว้ดูเล่นๆพอ เลยกล้อมแกล้มพอ หยุดศึกษาดื้อๆ และหลวงตาก็ไม่ควรชี้โพรงให้กะรอกอย่างนั้น มันไม่เชิงอย่างนั้นหรอก อันนี้เชื่อเถอะ
(บอกให้นะ ฟันธงฟันธงที่พูดกันเกร่อน่ะ ศิษย์น้องอีจิ๊กคำพูดของเหล่าฮูไปใช้ล่ะ อีดังระเบิด ความรู้อีดี แต่จิตใจไม่งดงามเอาซะเลย พูดแล้วก็ไม่ต้องเอามาให้ดูล่ะ ไม่ดูแล้วล่ะ)


-------------------------------------------------------------------------------------

( จริงๆก็สงสารเขานะ ดันเลือกเมียผิด ซะงั้น
คิดๆแล้วก็ละอายแก่ใจอีกแระ
เพราะบางทีเราอาจจะใจดำไม่เคยรักใครนอกจากตัวเอง
ก็เลยไม่คิดว่าจะมีคนอื่นที่รักเราได้จริง หรือผูกพันธ์กับเรา
ได้ขนาดนี้ แบบว่าไม่สวย จอแบน งี่เง่า กวนซ่งตรีน
ใจดำ ดูๆแล้วก็ไม่มีอะไรดีเด่น ทุกวันนี้ก็ยังไม่เข้าใจ
อยู่ดี ว่ามาชอบเราที่ตรงไหน แต่ก็ชินละ ต้องอยู่เลี้ยงลูก
ไปเรื่อยๆ เลิกคิดเรื่องทำเพื่อตัวเองละ หยุดดิ้นรนละ )



อาเหล่ายายนี่สงสัยจะนอนใจไปหน่อยกาม๊าง ไม่ก็สรรเสริญซมีเกินเลยฟามจริงไปเป่า พี่สาวเหล่าฮูก่อนนุ๊นก็แบบนี้แหละ ตอนหลังพี่เขยอีพากิ๊กเข้าบ้านเฉยเลย บ้านแตก เพราะอีมองโลกบิดเบี้ยว มีอย่างที่ไหนพาสาวมานอนบ้าน เหล่าฮูก็อยู่ในบ้านน่ะแหละ หยามใจกันมากไปหน่อย แต่พี่เขยนี่เค้าก็ดีจินๆ ยังมะเคยเห็นใครรักครอบครัวเท่าเค้าแล้า
(ขนาดเอากิ๊กเเข้าบ้านนะ แต่เค้าก็รับผิดชอบครอบครัวมาก เลิกกะกิ๊กเด็ดขาด แต่ยังไม่เคยเห็นผู้ชายที่ดีเท่าเค้าเลยนะ เสียแต่ว่าเค้าเที่ยวไม่เป็นน่ะ เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็น อีเลยทำแบบว่าน่ะ 55555)

เวลาเอาเข้าจินๆ คงต้องร้องไห้น้ำตาไหลเป็นเผาเต่า ไม่เคยเห็นรอดสักราย รายไหนรายนั้น!


ถ้ามองสูงจากเพศขึ้นมาแล้ว มองมนุษย์แค่สัตว์ชนิดหนึ่งแล้ว ก็จะไม่เห็นต่างมาก ก็เป็นมนุษย์คนนึงที่มีกิเลส ตัณหา มานะเหมือนๆกัน ถ้ามองแบบนี้ก็เท่าทันกันได้

เหมือนครั้งหนึ่งเคยมองสตรีเพศเป็นเพศแม่ พอรู้ความมากๆก็เหมือนกันละว้า ไม่ต่างกันหรอก หึงหวง แก่งแย่ง ตัณหาจัด โลภ มีเหมือนๆกัน ตอนนุ๊นเหมือนพรางตาไว้เพื่อให้อยู่อย่างปกติ(ศีล) จะได้ไม่ชิงเอาเปรียบกันตั้งแต่เล็ก

มาตอนนี้ ก็ไม่แยกละ เหมือนๆกัน จะสดสวย โหลยโท่ย ไม่เอาไหน เลอเลิศ สูงส่ง เหล่าฮูเห็นเสมอกันไม่ว่าหญิงหรือชายน่ะ

แล้วอย่ามัวเลี้ยงลูกจนพะโล้ล่ะ ยังไงแม้เราเองก็ยังชอบเจริญหูเจริญตานะ ประสาอะไรกะซมี ต้องยึดหลักพัฒนา

เนี่ย ไปบวชชี คิดได้ไง เมื่อวานเพิ่งโม้ให้ฟังเรื่องไจ่ไจ๋ เหล่าฮูจะตามพระที่รู้จักกันไปเข้าปฎิบัติเข้ม ยังตัดใจไม่ได้เลย แค่สามเดือนเอง ปล่อยให้ปลิโพธิมาตัดโอกาสเจริญปัญญา เดี๋ยวตั้งหลักก่อน จะบวชเพื่อการนี้สักสามเดือนน่ะ หาจังหวะพร้อมๆก่อน

(สัตว์ในบาลีมุ่งถึงคนเป็นหลักนะ ไม่ใช่อย่างอื่นหรืออย่างที่ในภาษาไทยเข้าใจ เช่นโพธิสัตว์ หรือในปานาติบาตก็มุ่งถึงคนเป็นหลัก แต่เราส่วนใหญ่ไปโฟกัสพวกมดปลวกกัน ในพระเค้าก็มีอาบัติหนัก-เบา คือถ้าเผลอไปเหยียบกบเขียด แมลง ก็ปาจิตตีย์มัง มาปลงอาบัติก็สำนึกผิด จบเรื่อง ไปสำนึกผิดซะ ทีหลังจะได้ระวัง
เว้นฆ่าคนก็ปราชิก เห็นแมะ มีหนัก-เบานะ

แต่ในศีลห้าของเรา เรามัวไปพะวงจนเหมาเข่ง ซึ่งในแง่หนึ่งก็ดีไปอย่าง เพราะเมื่อเริ่มถือศีลย่อมมุ่งหมายเคร่งครัด แต่ก็ให้เท่าทันในหลักคำสอนเสียหน่อย)


นอกเรื่องนิดหน่อย มะรู้เคยรู้เรื่องหนังสือชื่อ วิปัสสนาวงศ์ไม๊ (ก็ต้นสายยุบหนอพองหนอน่ะ) เล่นนี้สืบต้นสายย้อนไปถึงท่านพระอานนท์เลยล่ะ พอดีหลวงพี่ที่เหล่าฮูพูดถึง ท่านจะมากรุงเทพพรุ่งนี้แป๊บเดียว เอาพาสปอร์ตเสร็จนั่งรถกลับเลย พอดีท่านเข้าอบรมกรรมฐานมาหลายเดือนแล้ว
(ที่จินท่านเองเป็นวิปัสสนาจารย์นะ แต่เพิ่มเติมที่ท่านเองยังมองกว้างไม่ครอบคลุม ทั้งๆที่พรรษาของท่านน่าจะเป็นเจ้าคณะจังหวัดไปแล้วน่ะ แต่ท่านมะเอา เป็นธรรมจาริก เหมือนท่านสุจิณโนกระมัง บาตรเดียวเที่ยวทั่วไทย 55555)
ที่เหล่าฮุจะไปศึกษาเพิ่มเติมก็ตามท่านนี่เองแหละ ท่านออกมาทำธุระชั่วคราว คงเรื่องแสวงบุญที่อินเดียน่ะ เสร็จแล้วจะกลับเข้าไปปฎิบัติต่อ

หนังสือนี้เล่าความเป็นมาน่ะ เพื่อนเหล่าฮูคนนึงเป็นชาวพม่า เคยเล่าให้ฟังว่าที่พม่านั้นแตกต่างกับเราอย่างมากเลย เราไปเอาบาลีของเขามาเรียน ไปเอาเทคนิคปฎิบัติมาจากเขา ที่นั่นพระพม่าท่องพระไตรปิฏกได้มีเยอะแยะ ของไทยเราน้อยมาก ฯลฯ

เสียดายท่านจะมาปุ๊บกลับปั๊บ เลยได้คุยนิดหน่อยมัง ท่านเล่าถึงหนังสือนี้ ประหลาด ยังกะรู้ใจ เหล่าฮูกะลังคิดหามาอ่านเล่มนี้อยู่ ท่านพูดขึ้นมาลอยๆ มะรู้ตรงกันได้ไง

ลองหามาอ่านดูนะ คิดว่าเป็นหนังสือดีน่ะ พอดีมีไฟล์เป็นpdf เดี๋ยวจะลองอ่านดูก่อน ยังไม่สะดวกไปซื้อหา เลยเอามาฝากเผื่อสนใจ อยู่นี่นะ

//www.kalyanamitra.org/book/index_dhammabook_detail.php?id=69

(........มีอีกเรื่อง เขาบอกให้ฟังตะกี้ ถ้าเป็นเมียคนที่2ที่3ที่4ที่....n
นอกใจเขาก็ตัดทิ้งเฉดหัวไปเรย ง่ะ ไม่สนใจอะไร
แต่ถ้าเมียหลวง ก็แบบที่บอก ศพไม่สวย แน่นอน.........)



อาเหล่ายาย อย่าว่างุ๊นงี้เลยนะ เฮียโจเล่นพูดทีเล่นทีจริงแบบนี้ไม่หนุกเลยแฮะ โหดเหมือนกัน แต่ฮาร์ทจังท่าทางขี้เล่นไม่ใช่รึ!

เมียคนที่2ที่3ที่4ที่....n อะไรกัน? พูดหว่านล้อมอะไรรึป่าว หีๆๆ
ผู้ชายเหมือนสิงห์โตเป็นจ้าวป่า ธรรมชาติก็ต้องมีฝูง ตัวเมียห้อมล้อม เป็นธรรมดาของมัน
ผู้ชายเหมือนปลาหางนกยูง ผสมพันธุ์ได้ไม่เลือกเวลา
ผู้ชายเป็นปีศาจราคะโดยธรรมชาติ อ้อยเข้าปากช้างแล้วยากจะคาย
ผู้ชายเป็นฯลฯ หึๆๆๆ
เฮียโจเห็นด้วยเป่าไมรู้ แต่ถ้าอีเห็นเหล่าฮูเขียน เหล่าฮูอาจถูกอีหมั่นไส้เอาได้

เนี่ย ! เหล่าฮูพูดตรงๆนะ แม้นิสัยยับยั้งชั่งใจ สำนึกดี หรือขี้ขลาด หรืออะไรก็แล่วแต๊ เหล่าฮูเอง ก็ไม่ได้แตกต่างกับปุถุชนทั่วไป
มีตัณหา ราคะ(เผลอๆแยะไปด้วยซ้ำ) แต่ที่ประคับประคองได้ ก็ด้วยหิริ-โอตตัปปะ ง่ะ มันเหมือนรั๊วกันหื่นได้

แต่ละคนมีไม่เท่ากันนะ มาก น้อย แห้งแล้ง อุดมสมบูรณ์ ถึงพร้อม
แต่ส่วนใหญ่น่ะขาดตลาดอย่างหนัก แม้เหล่าฮูจะมีรั๊วกันหื่น แต่ก็เป็นรั้วเตี้ยๆเท่านั้น เผลอทำเรื่องน่าละอายชนิดไม่อยากเอามาคิดตั้งแยะ ประสาอะไรกะพวกรั้วผุๆ ทุกวันนี้ยังกลัวอนาคอนด้าบนหัวจะแผ่แม่เบี้ยเลย
(วันก่อนจามฮ๊าดเช่ยแรงๆ มะรู้งูหล่นจากบนหัวหายไปไหน แต่เดี๋ยวมันก็เลื้อยกลับมาอยู่ที่เก่าน่ะ ถ้าจะจัดการกะกิเลส ต้องจัดการมันก่อนเพื่อน ฤทธิ์แยะสุด !)

ในฐานะผู้ชายนะ ก็อยากเห็นพันยาตัวเองยกย่อง ให้เกียรติ เห็นคุณค่า และดูแลทุกข์สุขฝ่ายซมี
แต่ฝ่ายหญิงเอง ก็ต้องไว้เชิงทรงคุณค่าในตัวเอง เคารพตัวเอง ฉลาด(บางคนชอบเมียโง่ๆ อีจะได้แว่บสดวก)
อาเหล่ายายเป็นงั้นรึเป่า หมายเถิงทรงคุณค่าน่ะ?

ธรรมดาผู้ชายแต่ละคน ย่อมคิดไม่เหมือนกันน่ะ เวลาเดินควงพันยาไปไหน ก็อยากเชิดหน้าชูตา อยากให้ยกย่องซมี แต่ก็รักษาศักดิ์ศรีของตน(ทำทุกอย่างที่คิดว่าสมบูรณ์พร้อม ไม่ใช่ยอมทุกเรื่องจ้า)

สุภาพสตรีผู้มีปรีชา
1. ย่อมไม่ดูหมิ่นสามีผู้หมั่นเพียร
ขวนขวายอยู่เป็นนิตย์
เลี้ยงตนอยู่ทุกเมื่อ
ให้ความปรารถนาทั้งปวง
2. ไม่ทำสามีให้ขุ่นเคือง
ด้วยประพฤติแสดงความหึงหวงสามี
และย่อมบูชาผู้ที่เคารพทั้งปวงของสามี
3. เป็นผู้ขยัน ไม่เกียจคร้าน
4.สงเคราะห์คนข้างเคียงของสามี
ประพฤติเป็นที่พอใจของสามี
5.รักษาทรัพย์ที่สามีหามาได้
(//www.samyaek.com/pratripidok/index.php?topic=112.0)

ถ้าเฮียโจเค้าประสพฟามสำเร็จ ร่ำรวยเงินทอง มีฟามสามารถเลี้ยงดูพันยาได้หลายคน เค้าอยากมีประไหมสุหรี มะเดหวี มะโต ลิกู เหมาหราหงี อีกกี่คน ก็คงห้ามเขาไม่ได้ร๊อก

แต่ตัวฝ่ายหญิงตะหากที่ต้องดูทรงคุณค่าในตัวเอง ต้องบริหารเสน่ห์ให้ยืนนาน เรื่องอร่อยนั้นชั่วครั้งชั่วคราวก็พอทน แต่นานไปก็เบื่อมั่ง

แต่ความงดงามภายในที่หาไม่ได้จากที่อื่นตะหากที่เป็นจุดยึดโยงให้ดำรงค์ความปกติสุขได้ดี
(มุมมองของเหล่าฮูเองนะ อยากได้แบบนี้ แต่คนอื่นอาจชอบโง่ๆ ตามเค้าไม่ทันก็มี นั่นก็อีกเรื่องน่ะ)

จำได้ว่าเหล่ายายนี่ใจดำมิใช่รึ ไปดูหลอดออฟเดอะลิงกังคนเดียวปล่อยเค้าอยู่บ้าน อิอิ ระวังเถอะ เวรกรรมมันจะย้อนมาขอดเกล็ดเอา เล่าอะไรให้ฟังแมะ อันนี้สั้นๆ

ก่อนนุ๊น มีแม่บ้านมาทำงานบ้านเหล่าฮูน่ะ เค้ามาจากอีสานทิ้งลูกผัวมาหาสตังค์ด้วยความยากจน เหล่าฮูยังอายุไม่มาก ชอบนอนตื่นสาย ตื่นขึ้นมาทีไร เห็นยายนี่เอาแต่กินๆ เค้าตักข้าวใส่จานเต็มๆ เหล่าฮูก็มองดู หลายๆครั้งก็อดสงสัย ทำไมน๊อ ช่างกินล้างกินผลาญขนาดนี้ มะรู้ไปตายอดตายอยากมาจากไหน

วันหนึ่ง พอลุกจากที่นอนลงมาหาข้าวกิน เห็นยายนี่คดเข้าใส่ชามเบ่อเร่อ ด้วยฟามโมโหหิว ก็เลยด่าเสียผู้เสียคน(อย่าฟังเลยนะ น่าละอาย) ทำนองว่าทำไมแกกินข้าวแยะขนาดนี้ล่ะ แล้วคนอื่นไม่ต้องกินรึไง เจ้าของบ้านเค้ายังไม่ทันได้กินแกก็กินซะแล้ว
เค้าบอกก็มันหิวนี่
หิวยังไงฟระ กินเป็นกะละมัง กินแล้วกินอีกๆๆๆๆๆๆ

ทีนี้เค้าร้องไห้โฮ พูดไปร้องไห้ไป เค้าบอกมันไม่อยู่ท้อง เค้ากินแต่ข้าวเหนียว ข้าวเจ้ากินยังไงก็ไม่อิ่ม

เหล่าฮูไม่สนใจ ฉอดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เค้าบอกทำไมใจดำอย่างนี้ คนหิวๆทำงานเหนื่อยๆไม่สงสารกันเลย

ไม่สน แกกินเยอะเกินปาย ต้องโดนซะมั่ง!

เป็นไง เหล่าฮูตอนเด็ก (ก็ไม่เชิงเด็กหรอก เด็กโข่งหน่อยๆแล้วล่ะ) ตอนนุ๊นตระหนี่ไปหน่อย มองเค้าแบบเกลียดชัง

แต่ที่จิน ก็ไม่เชิงว่าจะขี้เหนียวมากมายร๊อก แต่ว่าด้วยความที่มองโลกแคบ แต่เป็นคนช่างสังเกตเรื่องไม่เป็นเรื่องน่ะ แม่เหล่าฮูเสียไปตอนเหล่าฮูอายุแค่สิบเอ็ดน่ะ เลยมีบางเรื่องไม่เข้าใจ แต่แม่เองเป็นคนใจสปอร์ตมากนะ ช่างมาซ่อมท่อน้ำที่บ้าน เค้าซื้อทุเรียนมาให้กินหน้าตาเฉย
(รู้ป่าว สมัยก่อนทองบาทละสี่ร้อย จะกินทุเรียนทีเค้าไม่ผ่าเสร็จแบบเดี๋ยวนี้นะ นี่ ต้องเดินถืออวดชาวบ้านร้านรวงกันเลยว่า วันนี้บ้านอั๊วกินทุเรียน นี่ ทุเรียน เดินโฉบหลายๆรอบเป็นการตอกย้ำ!)

ที่จินเหล่าฮูเหมือนแม่น่ะ จึงไม่ใช่ว่าจะตระหนี่มากมาย แต่พลั้งปากไปด่าแม่บ้านซะเสียหาย แถมสุดท้ายไล่ตะเพิดกลับบ้านนอก ถ้าอาเหล่ายายอายุยังไม่มาก คงนึกไม่ออก สมัยนุ๊นคนเค้าง้องานน่ะ อยู่บ้านนอกเฉยๆอดตาย ต้องดิ้นรนมาทำงานบ้าน เงินเดือนเดือนละสองสามร้อยนี่ก็หรูหราแล้ว ตอนนุ้นเรียนจบมาทำงานแบ๊งค์ ดูเหมือนแค่เจ็ดร้อยบาทเอง

ต่อนะ
ไม่กี่ปีก่อน เหล่าฮูถูกน้องใช้งาน ไปถ่ายเอกสารเกี่ยวกะเรื่องสิทธิบัตร เค้าให้มาหนึ่งหมื่น แล้วอีก็ไปต่างจังหวัดราวเดือนนึง กลับมาเค้าถามถึงสตังค์ เหล่าฮูว่าหมด ก็กินหมดแล้ว อีก็เฉยๆไป

ตะกี้นี้เอง พี่สาวเหล่าฮูเพิ่งเล่าให้ฟังว่า เหล่าฮูเป็นคนใช้ไม่ได้ เรื่องเงินเรื่องทองนี่ไว้ใจไม่ได้ ให้ไปถ่ายเอกสารตั้งหมื่น ถ่ายประสาอะไร หมดเกลี้ยง เอ๊า !

ก็ถ่ายอย่างเดียวที่ไหน ถ่ายแล้วก็กินด้วยอ่า(ตั้งเดือนที่เค้าไม่อยู่ ไม่ให้เอาตังค์มาใช้ก็ไม่บอก จะได้ไปถอนหญ้ากิน!)

เนี่ย เค้าฝังใจเรื่องนี้มาตลอด เพิ่งรู้ตัวตอนตกต่ำสุดขีด น้องที่เลี้ยงดูแลมาแต่เด็ก มันยังไม่เข้าใจเรา ด้วยทัศนะเค้ายังแคบไป เหมือนตอนเหล่าฮูไล่ตะเพิดยายแม่บ้านจอมสวาปาม เหมือนกันเดี๊ยะ!

เหล่าฮูคิดว่า น้องชายอีไม่ใช่คนงก ใจกว้างด้วยซ้ำ แต่ไหงมาใจดำกะเราตอนเราลำบาก เค้านึกไม่ถึงตอนเราเลี้ยงดูเค้า เพราะยังเด็ก เลยอาจตระหนักไปไม่ถึงตอนที่เขายังต้องให้เราดูแลอยู่(ห่างกันเก้าปี)

มาคิดๆดูแล้ว เหตุการณ์มันย้อนรอยจินๆ เหมือนกันในเนื้อหา แต่รายละเอียด ตัวบุคคล เท่านั้นที่ต่างกันออกไป

เรื่องกรรมมาส่งผลเร็ว-ช้าเนี่ย เป็นดั่งว่าจินๆนะ
อันนี้คงเป็นทิฏฐธรรมเวทนียกรรม
(//www.abhidhamonline.org/aphi/p5/053.htm)
เพราะเหล่าฮูไม่ได้ทำเพราะใจร้ายจินๆ แต่เพราะนิสัยคล้ายอาหมออีว่า มิสเตอร์เพอเฟ็คน่ะ จับผิดไปเรื่อย เลยโดนซะ

เล่าแล้วก็อายน่ะ เล่าให้ใครฟังก็นึกไม่ถึงว่าเหล่าฮูทำไมช่างเป็นคนใจดำเหลือเกิน ก็เหมือนน้องชาย ที่จริงเค้าน่ะสปอร์ตมากนะ แต่ไหงดันมางกเล็กๆน้อยๆ

อาเหล่ายายทำอะไรเอาไว้ก็เตรียมตัวเตรียมใจไว้ซะหน่อยละกัน ที่ว่าใจดำก็คงไม่ดำจริงร๊อก แต่เวลาวิบากกรรมมาส่งผล อีเอาจริงอ่ะ เรื่องอื่นที่อยากเล่าทำนองนี้มีแยะ แต่ยังไม่อยากเล่า พอดีอันนี้คลาสสิค หลัดๆตะกี้เอง
(ยังฝอยกะพี่สาวค้างอยู่ พอดีติดสายโทรศัพท์แทรก)

ตอนนี้เพียรเร่งทำส่วนที่เป็นกุศลกรรมให้แยะๆ(เหมือนน้ำ) อกุศลที่ติดค้างไว้ก็รีบๆใช้(เหมือนเกลือ) ขณะเดียวกันเร่งทำส่วนกุศล เวลามันต้องประสพ มันจะเหมือนน้ำแยะเกลือน้อย มันก็เจือจางจนไม่รู้รสเค็ม เหอๆๆๆ
จ้างก็ไม่เค็ม แหะๆๆๆ
ไม่เค็มร๊อก หึๆ
แต่ลางทีก็ปะแล่มๆ ปลอบใจตัวเองไว้ก่อน
(ที่จินมันตลกกร่อยน่ะ ว่าแมะ)

---------------------------------------------------------------------------------------------


(ใครจะคิดว่ามีคนแบบนี้ในโลกด้วย
ไอ่เราคิดว่า ยอมแต่งด้วยเพราะเห็นใจว่าตื๊อจริง
อะ ไม่ใช่พูดผิดไป เห็นใจว่ารักจริง (จริงๆนะ)
แต่ไม่คิดว่า เกียรติของเขามันจะค้ำคอ ซะขนาดนี้
รู้งี้ ยอมเป็นเมียคนที่2หรือ4 ยังจะปลอดภัยฝ่า)



พิเรนทร์คน มีอย่างที่ไหนเป็นประไหมสุหรี แต่ดันอยากเป็นมะเดหวี เรื่องก่งเรื่องเกียรตินี่ก็มะรู้แฮะ

แต่ขนาดเฮียโจโมโหแล้วทำร้ายตัวเองเนี่ย อีจะต้องรักพันยาของเค้าอย่างมาก พอๆกะทิฏฐิ-มานะและเอาแต่ใจสูงจินๆ คนแบบนี้เวลาเป็นสุขคงสุขมาก เป็นทุกข์ก็เลวร้าย เค้าไม่สมานฉันท์ให้กลางๆรึ แสดงว่าเจ้าอารมณ์เหมือนกันนะเนี่ย

แต่ดูท่าเค้าจะรักมาก-แค้นมาก อย่างนี้แล้วอาเหล่ายายก็่ค่อนข้างปลอดภัย(รึป่าว) คือจัดการบริหารเสน่ห์ตัวเองให้แข็งแรงก็พอ ชีวิตคู่ก็อยู่ในกำมือละ
แต่อย่าลืมอุทาหรณ์ข้างบนล่ะ เดี๋ยวจะว่าหล่อไม่เตือน เหอๆๆ


-------------------------------------------------------------------------------------


(หลวงตาบอกว่าทั่นโจมีเนื้อคู่ตั้ง4คน
สงสัยเนื้อคู่คนอื่นๆมันนกรู้แหงมๆ หายจ้อยเรย
จนเหลือมาถึงอาเหล่ายายได้เนี่ย)


หายจ้อยรึ ที่ไหนจะมาให้เห็นอ่ะ ไม่มีร๊อก!

เนี่ย ไม่มีร๊อก หลักโหรไม่มีบอกกระมังว่ากี่คนๆเป๊ะๆอย่างนี้
(พระหลวงตาคือเค้ามาบวชตอนอายุมากน่ะ เค้าดูหมอก็อาบัติน่ะ)

หลักโหรน่ะ เพียงบอกสมพงษ์ ไม่เข้าคู่ คู่ดี-ร้าย ฯลฯอะไรทำนองนี้ หรืออีกทีก็มีคู่ซ้อน เกินเลยจากนั้นก็น่าจะมั่วน่ะ

เหล่าฮูเองรู้งูๆปลาๆนะ เพราะมาสะดุดเรื่องสัมมาอาชีวะ เลี้ยงชีพด้วยอาศัยความมัวเมาลุ่มหลง ไม่เอาดีกั่ว ไว้ดูเล่นๆพอ เลยกล้อมแกล้มพอ หยุดศึกษาดื้อๆ และหลวงตาก็ไม่ควรชี้โพรงให้กะรอกอย่างนั้น มันไม่เชิงอย่างนั้นหรอก อันนี้เชื่อเถอะ
(บอกให้นะ ฟันธงฟันธงที่พูดกันเกร่อน่ะ ศิษย์น้องอีจิ๊กคำพูดของเหล่าฮูไปใช้ล่ะ อีดังระเบิด ความรู้อีดี แต่จิตใจไม่งดงามเอาซะเลย พูดแล้วก็ไม่ต้องเอามาให้ดูล่ะ ไม่ดูแล้วล่ะ)


-------------------------------------------------------------------------------------

( จริงๆก็สงสารเขานะ ดันเลือกเมียผิด ซะงั้น
คิดๆแล้วก็ละอายแก่ใจอีกแระ
เพราะบางทีเราอาจจะใจดำไม่เคยรักใครนอกจากตัวเอง
ก็เลยไม่คิดว่าจะมีคนอื่นที่รักเราได้จริง หรือผูกพันธ์กับเรา
ได้ขนาดนี้ แบบว่าไม่สวย จอแบน งี่เง่า กวนซ่งตรีน
ใจดำ ดูๆแล้วก็ไม่มีอะไรดีเด่น ทุกวันนี้ก็ยังไม่เข้าใจ
อยู่ดี ว่ามาชอบเราที่ตรงไหน แต่ก็ชินละ ต้องอยู่เลี้ยงลูก
ไปเรื่อยๆ เลิกคิดเรื่องทำเพื่อตัวเองละ หยุดดิ้นรนละ )



อาเหล่ายายนี่สงสัยจะนอนใจไปหน่อยกาม๊าง ไม่ก็สรรเสริญซมีเกินเลยฟามจริงไปเป่า พี่สาวเหล่าฮูก่อนนุ๊นก็แบบนี้แหละ ตอนหลังพี่เขยอีพากิ๊กเข้าบ้านเฉยเลย บ้านแตก เพราะอีมองโลกบิดเบี้ยว มีอย่างที่ไหนพาสาวมานอนบ้าน เหล่าฮูก็อยู่ในบ้านน่ะแหละ หยามใจกันมากไปหน่อย แต่พี่เขยนี่เค้าก็ดีจินๆ ยังมะเคยเห็นใครรักครอบครัวเท่าเค้าแล้า
(ขนาดเอากิ๊กเเข้าบ้านนะ แต่เค้าก็รับผิดชอบครอบครัวมาก เลิกกะกิ๊กเด็ดขาด แต่ยังไม่เคยเห็นผู้ชายที่ดีเท่าเค้าเลยนะ เสียแต่ว่าเค้าเที่ยวไม่เป็นน่ะ เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็น อีเลยทำแบบว่าน่ะ 55555)

เวลาเอาเข้าจินๆ คงต้องร้องไห้น้ำตาไหลเป็นเผาเต่า ไม่เคยเห็นรอดสักราย รายไหนรายนั้น!


ถ้ามองสูงจากเพศขึ้นมาแล้ว มองมนุษย์แค่สัตว์ชนิดหนึ่งแล้ว ก็จะไม่เห็นต่างมาก ก็เป็นมนุษย์คนนึงที่มีกิเลส ตัณหา มานะเหมือนๆกัน ถ้ามองแบบนี้ก็เท่าทันกันได้

เหมือนครั้งหนึ่งเคยมองสตรีเพศเป็นเพศแม่ พอรู้ความมากๆก็เหมือนกันละว้า ไม่ต่างกันหรอก หึงหวง แก่งแย่ง ตัณหาจัด โลภ มีเหมือนๆกัน ตอนนุ๊นเหมือนพรางตาไว้เพื่อให้อยู่อย่างปกติ(ศีล) จะได้ไม่ชิงเอาเปรียบกันตั้งแต่เล็ก

มาตอนนี้ ก็ไม่แยกละ เหมือนๆกัน จะสดสวย โหลยโท่ย ไม่เอาไหน เลอเลิศ สูงส่ง เหล่าฮูเห็นเสมอกันไม่ว่าหญิงหรือชายน่ะ

แล้วอย่ามัวเลี้ยงลูกจนพะโล้ล่ะ ยังไงแม้เราเองก็ยังชอบเจริญหูเจริญตานะ ประสาอะไรกะซมี ต้องยึดหลักพัฒนา

เนี่ย ไปบวชชี คิดได้ไง เมื่อวานเพิ่งโม้ให้ฟังเรื่องไจ่ไจ๋ เหล่าฮูจะตามพระที่รู้จักกันไปเข้าปฎิบัติเข้ม ยังตัดใจไม่ได้เลย แค่สามเดือนเอง ปล่อยให้ปลิโพธิมาตัดโอกาสเจริญปัญญา เดี๋ยวตั้งหลักก่อน จะบวชเพื่อการนี้สักสามเดือนน่ะ หาจังหวะพร้อมๆก่อน

(สัตว์ในบาลีมุ่งถึงคนเป็นหลักนะ ไม่ใช่อย่างอื่นหรืออย่างที่ในภาษาไทยเข้าใจ เช่นโพธิสัตว์ หรือในปานาติบาตก็มุ่งถึงคนเป็นหลัก แต่เราส่วนใหญ่ไปโฟกัสพวกมดปลวกกัน ในพระเค้าก็มีอาบัติหนัก-เบา คือถ้าเผลอไปเหยียบกบเขียด แมลง ก็ปาจิตตีย์มัง มาปลงอาบัติก็สำนึกผิด จบเรื่อง ไปสำนึกผิดซะ ทีหลังจะได้ระวัง
เว้นฆ่าคนก็ปราชิก เห็นแมะ มีหนัก-เบานะ

แต่ในศีลห้าของเรา เรามัวไปพะวงจนเหมาเข่ง ซึ่งในแง่หนึ่งก็ดีไปอย่าง เพราะเมื่อเริ่มถือศีลย่อมมุ่งหมายเคร่งครัด แต่ก็ให้เท่าทันในหลักคำสอนเสียหน่อย)


นอกเรื่องนิดหน่อย มะรู้เคยรู้เรื่องหนังสือชื่อ วิปัสสนาวงศ์ไม๊ (ก็ต้นสายยุบหนอพองหนอน่ะ) เล่นนี้สืบต้นสายย้อนไปถึงท่านพระอานนท์เลยล่ะ พอดีหลวงพี่ที่เหล่าฮูพูดถึง ท่านจะมากรุงเทพพรุ่งนี้แป๊บเดียว เอาพาสปอร์ตเสร็จนั่งรถกลับเลย พอดีท่านเข้าอบรมกรรมฐานมาหลายเดือนแล้ว
(ที่จินท่านเองเป็นวิปัสสนาจารย์นะ แต่เพิ่มเติมที่ท่านเองยังมองกว้างไม่ครอบคลุม ทั้งๆที่พรรษาของท่านน่าจะเป็นเจ้าคณะจังหวัดไปแล้วน่ะ แต่ท่านมะเอา เป็นธรรมจาริก เหมือนท่านสุจิณโนกระมัง บาตรเดียวเที่ยวทั่วไทย 55555)
ที่เหล่าฮุจะไปศึกษาเพิ่มเติมก็ตามท่านนี่เองแหละ ท่านออกมาทำธุระชั่วคราว คงเรื่องแสวงบุญที่อินเดียน่ะ เสร็จแล้วจะกลับเข้าไปปฎิบัติต่อ

หนังสือนี้เล่าความเป็นมาน่ะ เพื่อนเหล่าฮูคนนึงเป็นชาวพม่า เคยเล่าให้ฟังว่าที่พม่านั้นแตกต่างกับเราอย่างมากเลย เราไปเอาบาลีของเขามาเรียน ไปเอาเทคนิคปฎิบัติมาจากเขา ที่นั่นพระพม่าท่องพระไตรปิฏกได้มีเยอะแยะ ของไทยเราน้อยมาก ฯลฯ

เสียดายท่านจะมาปุ๊บกลับปั๊บ เลยได้คุยนิดหน่อยมัง ท่านเล่าถึงหนังสือนี้ ประหลาด ยังกะรู้ใจ เหล่าฮูกะลังคิดหามาอ่านเล่มนี้อยู่ ท่านพูดขึ้นมาลอยๆ มะรู้ตรงกันได้ไง

ลองหามาอ่านดูนะ คิดว่าเป็นหนังสือดีน่ะ พอดีมีไฟล์เป็นpdf เดี๋ยวจะลองอ่านดูก่อน ยังไม่สะดวกไปซื้อหา เลยเอามาฝากเผื่อสนใจ อยู่นี่นะ

//www.kalyanamitra.org/book/index_dhammabook_detail.php?id=69

(แต่ก็เคยมีนะ พวกมาม่าที่รู้จัก
ผมก็ออฟไปออฟมาตามประสาผม ที่สุด... เหอะๆ
เจอลูกสาวมาม่านั่นแหละมาขายเอง
เราก็ เง้อออ... ไม่กล้าพูดอะไร
แต่นึกในใจ คนโตมาในสังคมแบบไหน
หรือ กงกำกงเวียนมันมีจริงนะ)



อ่านแล้วขนหัวลุก เจอะมากะตัวเลยรึแง่บศักดิ์ แล้วยังป๊าบๆลงอีกรึ ซาแดงว่างึดตัวจิน ฮ่า ปีศาจราคะ ๆ ๆ(วันหลังชวนด้วยเส่)

เหล่าฮูว่าทั่นประธานนี่เถรกงดี คุยหนุก ปีศาจราคะเฒ่าฟังแล้วหัวหด ตัวแม่ขายตัวลูก บรื๋วๆ หยองสุดๆ

ริวๆนี้ เพื่อนรุ่นพี่ที่เป็นจ่าทหารที่ลำปาง อีเล่าให้ฟังว่า พวกกันที่ชอบไปหาเด็กเอ๊าะๆ ประเภทหาตังค์ใช้เที่ยวน่ะ แบบมืออาชีพไม่เอา เอาเอ๊ะาๆ

ได้เรื่องเลย เจอลูกสาวตัวเองวัยเอ๊าะๆ เดินนวยนาดออกมาให้เลือก ฝันร้ายทั้งตื่นเลยเกิดขึ้น
ไม่รู้ความรู้สึกของเค้านะ แต่ฟังแล้วสยองสุดขีด เหล่าฮูหัวหดเข้าไปในกระดองเต่า

ดีนะที่ไม่เคยมีรสนิยมแบบนี้แต่ไหนแต่ไร ก็เค้ายังเด็ก จะว่าไปยังไม่เจริญพันธู์มากมาย แล้วมันจะอร่อยยังไง(ที่จินก็อร่อยน่ะแหละ แต่กระเดือกไม่ลง สงสารเด็ก)

เหมือนกินหมูหันเลย หมูเด็กนะ มันยังเด็กอยู่เลยอ่า(แต่ก็อร่อยจินๆนะ)
(อันนี้อาหมอเพื่อนเหล่าฮูเล่าน่ะ คืออีเป็นหมอเด็กไง ต้องช่วยชีวิตเด็ก แล้วจะให้อีกินหมูเด็ก อีแด๊กไม่ลงเหมือนกัน !)


.....------------------------------------------------------------


เลวบ้างกับเรื่องที่บางคนว่าไม่ดีก็เช่น
กินเหล้า เที่ยว ...อะไรก็ตามที่คนดีๆเค้าว่าไม่ดี
เพียงแต่เรื่องไม่ดีนั้นต้องไม่ดีกับผมคนเดียว
เหมือนเรื่องทำไมผมเลือกใช้บริการทางเพศ
ก็เพราะถึงอย่างไรผู้ชายเรื่องแบบนี้มันต้องมี
เพียงแต่หากจะไปจีบใครซักคน
ถ้าปล่อยให้เรื่องแบบนี้มาก่อน
มันก็เหมือนไปทำลายเขาแล้วสร้างกรรมแก่เรา
เที่ยวระบายทิ้งซะ สบายกว่า เอิ๊กๆ



อ้อ อย่างนี้นี่เอง มันไม่เห็นเลวตรงไหนมากมายซะหน่อย
ดีก่าเป็นพรานล่าพรหมจรรย์
หิวขึ้นมาก็ เท่าหร่าย จบ
โค ตะ ระ แมน ใช้ล่าย คิดดีจินๆ

แต่ต้องระวังโรคนา ไม่เหมือนยุคเหล่าฮู ใครติดโรคก็เฮฮาขำๆ ตอนนี้ขำไม่ออก เพื่อนๆอีติดไปสองคนมัง สลายตัวเป็นปุ๋ยไปแล้ว

ถ้ายังรักสนุกอยู่มั่ง ไปสถานที่กลางๆ เค้าตรวจโรคตลอด ที่ถูกไปก็ไม่ไหว ที่แพงไปก็งั้นๆ ดีไม่ดีอีไม่ป้องกันโรค แบบตามร้านแถวอ่างทั่วๆไปดูเข้าท่า อีตรวจตลอด และพวกแม่ค้าอีไม่ยอมเสี่ยง เราก็อย่าเสี่ยง

แต่เหล่าฮูเลิกดีก่า ไปลงอ่างทีหนึ่ง ประสาทเสียไปห้าหกเดือน แม้จะยังโฉบไปมากะเพื่อนๆ ก็ไม่กล้าแล้ว

เพื่อนเหล่าฮูคนนึงอีประสาทแด๊ก มีไข้ และอาการบางอย่าง อีสงสัยเลยไปตรวจเลือด ผลออกมา
ไม่ผิดปกติ
อีไชโยใหญ่เลย เฮ่ย วันนี้ไปฉลองกันเว่ย
(เอ๋า ! อะไรของเมริงฟระ)


--------------------------------------------------------------------------------------------



ผลเสียกว่าเลยกลายเป็นคนไม่ชอบจีบผู้หญิง
เพราะมันหมดกำหนัดซะแล้วนิ แง่บๆ
....

โธ่ หัวอกเดียวกันเลยอาแง่บ !

เนี่ย ดีแล้วล่ะ
ถ้าวันหนึ่งมันคลิ๊กนะ มันคลิ๊กเองแหละ(หมายถึงคู่ครอง)
แต่แฟนเป็นหมอไม่ใช่รึ จำล่ายว่าอีผ่าคนแต่กลัวผีใช่แมะ
ดูให้ดีๆล่ะ เรื่องความสมกัน
ศรัทธา จาคะ ศีล ปัญญา
คงรู้อยู่แล้วล่ะ แต่ขอตอกย้ำนะว่า ดูให้ละเอียดดีๆ ไม่งั้นเกาะคานสูงกินลมดีก่า เชื่อเหอะ


---------------------------------------------------------------------------


แต่ชวนฉันไปสังฆกรรมด้วย ฉันไม่เอา
เพราะ พธม เอง ผมก็ไม่เห็นด้วยในหลายส่วน
แต่ก็เห็นด้วยในบางเรื่อง
เช่นเดียวกับ นปช.




เฮ่ย ป่าวชวนนา เหล่าฮูก็ไม่ไปแล้วน่ะ เว้นแต่เกิดเรื่องร้ายแรง
แต่ว่าอีรอบนี้จะเป็นวิบากนะ คงต้องน้อมรับกันน่ะ
อยากให้ไปตอนนุ๊นเยอะๆจังเลย ถ้าตอนนุ๊นคนออกไปเยอะ ตอนนี้คงไม่เกิดเรื่องเผาตึกมัง

และคงไม่สามารถต่อยอดแบบนี้ได้
เพราะดันมาเจออาบัง สุรยุทธ จนมาถึงท่านมาร์ค เสียดายที่ ตลอดทางมานี่ ไม่เห็นใครจริงใจเท่านายกมาร์คเลย

เคราะห์ร้ายของเรา ร่วมกันรับเถอะ นุ่น อีกสักสามสี่ปีมังคงเห็นทางออก อย่าชะล่าใจนะ ตั้งแต่เดือนเจ็ดนี่ไป มหาวิบากคงตามล้างตามเช็ด คอยดูเส่



-----------------------------------------------------------------------------------

ดังั้นผมก็เคยเมนท์เฟสบุคคุณอภิสิทธไปเช่นกันว่า
"การปฏิรูปประเทศไทยครั้งนี้จะล้มเหลว
หากยังไม่สามารถเปิดปากเสียงที่ยังไม่ได้พูดออกมาได้
เพราะนั่นหละ คนไทยส่วนใหญ่จริงๆ"
..........



อาแง่บศักดิ์นี่เอาเรื่องแฮะ ไปเม๊นท์เลยรึ
ซาแดงว่าติดตามเหมือนกัน แต่ไม่ยอมเป็นเครื่องมือให้กับใครทั้งๆที่เป็นวิศวกรแท้ๆ

ดีเหมือนกัน ดูกันไปอย่างระวัง ไม่เป็นเครื่องมือให้ใครนะถูกแล้วล่ะ แต่ก็ควรเท่าทันสถานการณ์บ้าง ไม่งั้นเกิดเหตุการณ์ใดๆขึ้นมา ก็วางใจไม่ถูก เชื่อเหอะ ไม่นานเกินรอ เหล่าฮูว่าจบไม่สวยแน่เลย

เนี่ย อีอีดิทข้อความแง๋ๆ ทำไมตั้งนานมันไม่ขึ้น รึจะหายตกหล่นระหว่างทางมะรู้ พิมพ์ตั้งนานแน่ะ
ถ้าอีไม่ขึ้นให้ เหล่าฮูค่อยเม๊นท์ใหม่ละกันนะอาเหล่ายาย

อาเหล่ายายเป็นงั้นรึเป่า หมายเถิงทรงคุณค่าน่ะ?

แบบว่าอาเหล่ายายเป็นพวกหัวแข็งโป๊ก...อ่า
ถ้าเห็นว่าถูกต้องตามความคิดของตัวเองแล้ว ก็ไม่มียอมใคร
ทำผิด(ในสายตาของซะมี ก็ไม่เคยขอโทษซักคำ เลยตามเลย)
ไม่มีอะไรที่จะดึงดูดเพศตรงข้ามได้หรอก
เป็นอาซิ้ม แหละ ไม่สนใจเรื่องความงามภายนอกใดๆ อิอิ
มาเป็นคู่กะทั่นโจเนี่ย ไม่รู้ใครจัดสรรให้ สงสัยกรรมเก่าทั่นโจ อิอิ

อะ...จะเล่าให้ฟัง
ทั่นโจ เนี่ย ราคะก็มากอยู่ แต่ไม่ชอบซื้อบริการ
เรื่องเจอสาวถูกสเป๊ค ก็มีอาการแหละ แล้วก็มาเดือดร้อนที่อาเหล่ายาย
จนพอเราบ่นมากๆนะ เขาประชดว่า งั้นไปซื้อ จิมกระป๋องมาให้เค้า
ละกัน ดูดิ จะไปซื้อได้ไง อายคนขายตายเลย
อาเหล่ายายไม่ค่อยหิวเรื่องอย่างว่า ง่ะ เลยไม่ค่อยจะสมดุลกัน
สมัยก่อนจะมีลูกนะ เขาไปเจอผู้หญิงคนหนึ่ง ลูกค้าที่มาเข้าร้านอะ
สามีทิ้งแล้ว อยู่กับลูกสาว ก็คุยกันถูกคอแหละ มาขอเราอยากได้
ผู้หญิงคนนี้ อาเหล่ายายก็ดูแล้วก็สงสารผู้หญิงนะ แบบว่าลำบาก
ต้องเลี้ยงลูก สามีก็ไปมีคนใหม่ ไม่ส่งเสีย อาเหล่ายายก็เลยมีแผน
(อิอิ กะว่าร้อยก้นไว้ใช้) ก็บอกทั่นโจ ถ้าชอบเขาจริงก็โอเค ยอมให้
มาช่วยกันทำงาน ถ้าผู้หญิงเขายอมเป็นน้อย เราก็อนุญาติ แบบว่า
เราก็จะได้มีคนมาช่วยดูแลซะมีไง จะได้มีเวลาว่างไปเล่นเกมส์แรค
แบบว่านิสัยเด็กๆอะ มองแต่เรื่องความสุขของตัวเอง มีคนมาช่วย
เรื่องอย่างว่า ก็สบายตัวไง (แปลกคน ปะล่ะ) เรื่องราวก็เป็นไปตาม
แผน ผู้หญิงเขาก็อยู่บ้านเขาอะ แต่มาทำงานเช้า กลับเย็น ทั่นโจก็
แฮปปี้ อาเหล่ายายก็แฮปปี้ พอปิดร้านเขาก็พากันขับรถไปเที่ยว
อาเหล่ายายก็ตั้งหน้าตั้งตาเล่นแต่เกมส์ เก็บไอเท็ม สบายอุรา
นิสัยเด็กจริงๆนะ อิอิ ไม่ได้หึงหวงอะไรเค้าเล้ย อาเหล่ายายเห็น
ผู้หญิงเขาทำตัวดี ทำงานขยันขันแข็ง สามีเราก็ไม่มาวุ่นวายกะเรา
เลยตบรางวัลให้ ซื้อทองให้เขาไปบาทนึง 7000 กว่าบาทมั้ง กะ
ให้พระเลี่ยมทองไปแขวนอีกองค์ ทั่นโจก็ไม่ได้ว่าอะไร แล้วแต่อาเหล่า
ยายละกัน ก็จัดให้ไป ก็อยู่กันไปเนี๊ยะหลายเดือน วันดีคืนร้าย
ท่านโจบอกว่าเขาไปแระ ไปกะลูกค้าผู้ชายที่มาเล่นในร้านอะ
แบบว่าผู้หญิงเขามาถามทั่นโจว่าให้เลือกว่าจะเอาใคร ระหว่าง
ยัยซิ้ม กะเค้า ทั่นโจก็ดันเลือกยัยซิ้มโบ๊ะซะอีก เค้าเลยบอกเค้าขอไป
แระกัน ทั่นโจก็บอกขอพระคืนส่วนสร้อยคอก็ยกให้ แล้วทั่นโจก็อกหัก
เศร้าแบบเจ็บใจนานหลายเดือนเหมือนกัน อาเหล่ายายก็ไม่ได้ว่าอะไร
ยังคงตั้งหน้าตั่งตาเก็บแรร์ไอเท็มไปเหมือนเดิม พอผู้หญิงเค้าไป
ก็เดือดร้อนอาเหล่ายายอีกแระ ก็เหมือนเดิม โดนบ่นๆๆๆ บอกว่า
คนโน้นเลี้ยงเค้าอิ่ม เค้าก็ไม่เครียดสบายตัว เค้าอยากให้เราเป็น
เหมือนผู้หญิงคนโน้นง่ะ เราก็ทำไม่ได้ ง่ะ ไม่ได้เล่นตัวแบบว่าคนมัน
ไม่หิวมันกินไปงั้นๆ นานๆหิวทีนึง ถึงจะเลี้ยงเขาอิ่ม ก็พยายามช่วย
เท่าที่ทำได้ง่ะ ก็บอกเขาว่าลองหาคนใหม่ดิ เขาบอกว่าเข็ดแล้ว
จริงๆมันมีเรื่องเยอะกว่านั้น คือผู้หญิงคนนั้นเขาอยากเป็นเมียคนเดียว
ก็จะพูดอย่างโน้นอย่างนั้น แต่เขาไม่เล่นด้วยผู้หญิงก็หาว่าไม่รักเค้ามั่ง
อะไรมั่งตลอดเวลาเขาก็เป็นอยู่อย่างนั้น ได้อย่างเสียอย่าง แต่เท่าที่
เล่าผู้หญิงคนนั้นก็รักทั่นโจอยู่มั้ง เพราะทำให้หมดทุกอย่าง ทั้งข้าวปลา
อาหาร การแต่งตัว เอาอกเอาใจสารพัด เรียกว่าเรื่องปรนนิบัติซะมี
อาเหล่ายายไม่มีเลยแหละ จริงๆถ้าทั่นโจเลือกผู้ฆญิงคนโน้นแล้ว
เลิกกะอาเหล่ายายนะ อาเหล่ายายก็ไม่โทดเขาหรอก ยินดีหลีกทางให้
(จะได้ไปบวชชีซะที อิอิ) ตอนเห็นทั่นโจอกหัก ก็สงสารนิดๆเหมือนกัน
นะ ก็เลยไม่พูดมาก ปล่อยเขาให้มีสติกลับมาเอง แล้วไม่นานก็มีน้อง
ฮาร์ท ก็เลยไม่ได้มีเมียน้อยอีก เรื่องอื่นๆก็มีแต่เขาบ่นว่าเลี้ยงเขาไม่
ค่อยอิ่ม ก็ช่วยเขาได้แค่ไหนก็แค่นั้น เขาก็ทำใจเอา

ต่อๆ ยังแพล่มไม่จบ อิอิ
ต่อ เรื่องหลวงตา
หลวงตาไม่เคยดูหมอให้ใครนะ เด๋วจะเข้าใจหลวงตาผิดๆ
ครือว่า หลวงตาอยู่วัดนางพิมพ์ที่สุพรรณ แต่มรณภาพไป
นานละ 10 กว่าปี ได้มั้ง
ตอนนู้น ทั่นโจเขาไปบวชให้แม่ที่เสียไป แล้วก็พอดี
อกหักด้วยมั้ง เลยหันหน้าเข้าวัด
พอไปบวชที่วัดแล้ว ได้เจอหลวงตาๆ ก็พูดยิ้มๆว่า
ท่าน อกหัก มาใช่ไหม แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ก็เดินจากไป
ทั่นโจเขาก็แปลกใจ แต่ก็ไม่ได้อะไร ก็อยู่วัดสวดมนต์ทำกิจ
ของสงฆ์ไปไม่ได้ใส่ใจอะไรต่อ พอตอนจะสึก หลวงตาเรียก
เข้าไปหา ท่านบอกว่า จะสึกออกไปเนี่ย ให้ระวังผู้หญิงเกิด
ปีระกา อย่าไปยุ่งเกี่ยวเด็ดขาดจะนำความเดือดร้อนมาให้
แล้วก็บอกว่ามีเนื้อคู่อยู่4คนนะ แต่มีคนนึงเดินหลังค่อมๆ
แบบนี้ หลวงตาเขาเดินห่อไหล่ให้ดู บอกว่าให้แต่งกะคนนี้
นะจะเปลี่ยนชีวิตได้เป็นผู้เป็นคนซะที แล้วก็อวยพรให้
มีความสุขความเจริญต่อไป ทั่นโจบอกว่าก็ไม่ได้คิดอะไร
มาก พอสึกกลับมาอยู่ที่บ้านกรุงเทพ เพื่อนเขาดันพาผู้หญิง
มาให้รู้จัก แล้วก็อย่างว่าอะ ผู้หญิงเขาก็หอบผ้ามาอยู่ด้วยเลย
แบบว่าทั่นโจเขาอยู่บ้านคนเดียว กะหมาตัวนึง ผู้หญิงเขา
สงสาร เลยมาอยู่เป็นแม่บ้านให้ อิอิ มารู้ทีหลังว่าเกิดปีระกา
ซะอีก ป้าที่สุพรรณก็พอดีลงมาเยี่ยมหลานชาย ความแตก
เรย โดนเฉ่งทั้งคู่ แล้วป้าก็บอกทั่นโจว่าผู้หญิงเขาเข้ามาอยู่
เองจะอยู่ก็อยู่ไป แต่ไม่ให้จดทะเบียนแต่งงาน แล้วก็ห้าม
มีลูกกับเขา แล้วป้าก็กลับสุพรรณ ไป เขาก็อยู่กันไปเรื่อยๆ
จนวันหนึ่ง ผู้หญิงเขาก็จากไปเอง เพราะมีผู้ชายคนใหม่มา
ติดพัน ทั่นโจก็เลยรอดมาได้อีก จนมาเจออาเหล่ายายนี่
แหละ ดันมาเห็นเดินห่อไหลหลังค่อมๆ เลยเข้าใจผิด คิด
ว่าเป็นคนที่หลวงตาบอก เลยโดนล๊อคเป้าซะงั้น แล้วพา
ไปหาป้าที่สุพรรณให้ป้าดูตัว พอป้าโอเค ก็ให้ผู้ใหญ่มาสู่ขอ
เป็นเรื่องเป็นราว ก็เลยเข้าคุกขี้ไก่ตั้งแต่บัดนั้นมายันบัดนี้
ลองแหกคุกไปหลายรอบแระ ใช้ไปหลายแผนก็ไม่สำเร็จ
ซักที แต่ยังไม่เคยใช้แผนนอกใจไปมีคนใหม่ อะ กัวๆๆ
กะรู้สึกว่า มันเป็นบาปเป็นกรรม จะผูกเวรกันไปมากกว่า
ถ้าจะต้องเดินจากกันไปแบบนั้น ขอจากไปแบบเพื่อน หรือ
ด้วยเหตุอื่นๆ ดีว่า ไม่อยากถูกตราหน้าว่าเป็นผู้หญิงหลายใจ
เรื่องชีวิตคู่ของอาเหล่ายาย ก็มีมาแบบนี้แหละ
สนุกปะล่ะ อิอิ

ตอนแรกที่คบกะทั่นโจ กะว่าจะลอคบหาเล่นๆ
เพราะชอบเล่นเกมส์เหมือนๆกัน ก็คุยถูกคอดี
กะมีของที่เราชอบให้เราเล่นเยอะดี
แต่พอเขาขอแต่งงาน เราก็ไม่เอาไม่อยากมีอะไรมาครอบ
ชอบใช้ชีวิตอิสระ กะหวังว่าจะไปบวชชีนะแหละเมื่อถึงเวลา
พอบอกทั่นโจไป ก็โดนหัวเราะเยาะ ดูดิคนเรา ไม่เชื่อซะอีก
คิดว่าเราเอาใจออกห่างไปมีคนใหม่ แล้วก็อาละวาดซะเละ
ตุ้มเป๊ะเลย จนกัวใจแกละ เวลาโมโห ยังกะทอร์นาโด 36 ลูก
บ้านเกือบพัง จะเดือดร้อนถึงพ่อแม่เราซะอีก ก็เลยต้องยอม
แต่งด้วย ก็กะว่าพอเขาเห็นว่าเรางี่เง่ามากๆ ไม่ได้เรื่องซัก
อย่าง แล้วเกิดเบื่อเราขึ้นมาก็คงจะเลิกไปเอง ก็บอกเขาว่า
ยังไม่ขอมีลูกนะ เผื่อต้องเลิกกันจะได้ไม่ลำบากเด็กๆจะมีปม
ด้อย ก็เลยอยู่กันมา ก็ทะเลาะกันมั่ง แง่งๆ กันตลอดแหละ
ความคิดความเห็นไม่ค่อยจะลงรอยกัน ความต้องการก็ไม่
สมดุลกัน ก็บอกให้เขาไปเที่ยวพี่ชายก็ได้ ไปลงอ่างมั่งอะไรมั่ง
พี่ชายเขาก็มาชวนยิกๆ ว่าให้ไปเป็นเพื่อนออกเงินให้ด้วย
อีก็ไม่ยอมไป บอกว่าไม่ชอบของสาธารณะ กลัวเป็นโรค
ทำไม่ลง เรื่องก็เป็นแบบนี้ จริงๆเขาก็เคยเล่าให้ฟังแหละ
ว่าสมัยอยู่มหาลัย รุ่นพี่เขาพาไปหาอย่างว่า แต่รุ่นพี่เขา
รู้จักมาม่าซัง เขาจะให้เด็กสาวใหม่ๆมาหัดกะพวกนักศึกษา
หนุ่มๆ อะ แบบว่าเรียนรู้ประสบการณ์ซึ่งกันแระกัน
เขาก็ไปทีนึง แล้วกลับมเป็นผื่นแดงทั้งตัว ก็กลัวจะเป็น
โรครีบไปหาหมอ เล่าให้หมอฟังว่าไปทำอะไรมา หมอก็
หัวเราะบอกว่าไม่เป็นอะไร แล้วก็ไล่กลับบ้านไป เขาก็เลย
กลัวไม่กล้าไปอย่างว่าอีก แต่อยู่ชมรมคอมพิวเตอร์ เป็น
หัวหน้าชมรมด้วย มีสาวๆทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องเยอะแยะ
สบายตัวตลอด เขาว่างั้นนะ มีคนมาให้เอง ไม่ได้ไป
หลอกลวงอะไรใคร เลือกไม่หวัดไม่ไหว เขาว่างั้นนะ
ชีวิตผู้ชายนี่มันสมบุกสมบันโชกโชนซะจริงๆเลยเนอะ
อิอิ ถ้าไม่มีสามีก็ไม่รู้เรื่องอะไรพวกนี้หรอก เพราะอาเหล่า
ยายก็ไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้ เรียนจนจบมหาลัยก็ไม่เคย
มีแฟนอะไรกะใคร ไม่เคยเข้าชมรมด้วย ไม่เคยทำ
กิจกรรมของมหาลัย เรียนแล้วก็ชอปปิ้งกะเพื่อนสาวๆ
แล้วก็กลับบ้าน เรียนจบก็ทำงาน ก็ก้มหน้าทำงานไม่ได้
คิดอยากมีแฟน ใครมาจีบก็ไม่เล่นด้วย เขาก็ไม่วอแว
ไม่เห็นจะมีใครพูดยากเหมือนทั่นโจเลยอะ เวรกรรมเจงๆ
ถ้าไม่ได้โคจรมาเจอทั่นโจ ป่านนี้ก็คงไปอยู่วัดแม่ชีสเถียร
ธรรมสถานแระ ไม่น่าเลยเรา กลายเป็นติดคุกขี้ไก่ซะได้
หมดมุขเลยชั้น เหอๆ

พิลึกแฟมิลี่ พิเรนทร์ยาย เป็นไปได้ไงเนี่ย

เนี่ย ใครหลังค่อมๆห้ามเดินเข้าร้านเกมส่งเดชนา
เดือดร้อนมะรู้ด้วย !

เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยมาเม๊าท์ตยเน๊อ วันนี้หมดเวลา
ที่แปะไปอีท่าไหนมะรู้ รออยู่นานสองนานก็แปะไม่ติด
พอติดเลยติดสองแปะ เพราะดันรอนานสองนาน

เฮ่อ !

อ่าว... กลายเป็นพิลึกแฟมิลี่ ไปซะแระ
เค้ามีชื่อหรูๆ อยู่นะ
แบบว่า อดัมแฟมิลี่ อะ
อาเหล่าฮู รู้จักบ่อ อิอิ หนังหรั่ง แบบครอบครัวผีก็ไม่ใช่ คนก็ไม่เชิง
ไม่รู้อยู่ส่วนไหนของโลก หนังเก่าแล้วแหละ ไม่ค่อยจะเหมือนชาวบ้าน
ชาวเมืองเขา อิอิ พวกนิสัยพิลึกๆ อะ ไม่แคร์สื่อ อีกตะหาก

แวะมา เหอ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

มากู้เว็บ ครั้งที่ 3

ไม่มีอะไรจะเอ่ยยยยยยย


เหนื่อย จังเยยยยยยย

พรุ่งนี้ ตักบาตรเหมือนเดิม สาธุ

ไปล่ะนะ ดีงับบบบบบบ

ป้านู๋ขวัญ : หึหึ ... ไม่กล้าตอบง่ะ กลัวโดนด่า
เอิ๊กๆ แต่นะป้าทำแบบนั้น เหอะ
อือ กรรมใครกรรมัน แงบๆ

มดเอ๊กซ: กู้มากระวังดอกทบต้นนะครับ แง่บๆ

ป๋าแง่บ ขรา
ทุกวันนี้ก็ชดใช้กรรม ติดคุกหัวโตอยู่เนี่ย
จะไปไหนตามใจตัวเองก็ไม่ได้
จะทำอะไรตามใจตัวเองมากๆ ก็ไม่ได้
ลูกมันค้ำคออยู่ ความรับผิดชอบก็ต้องระลึกไว้
แล้วไม่รู้อะไรนักหนา ผู้หญิงคนอื่นเขาชอบให้ปั๋วจับนม
ใช่ไหม ไอ่เราก็ไม่ชอบ มีนมอยู่จิ๊ดเดียว ทั้งซะมีกะลูก
มันชอบมาจับกันจัง เจ็บก็เจ็บ ทีเราไปจับของเขามั่ง
ก็หลบกันเป็นแถว ทั้งซะมีทั้งลูก เอามือปิด ชิ่งหนีกันใหญ่
ดูดิ ของตัวเองไม่ยอมให้คนอื่นจับ แต่ชอบไปจับของคนอื่น
ฮ่วย กรรมปะเนี่ย มาเห็นนมเราเป็นของเล่นไปได้
แถมมีหน้ามาบอกเราอีกนะ ผู้หญิงคนอื่นเขา
ไม่เห็นมีปัญหาเลย แถมชอบซะอีก พอถูกจับนมก็โดดปล้ำ
เขาอีกตะหาก เวงเจงๆ มาบอกว่าเราแปลกคนซะงั้น
หาสวิสซ์ไม่เจออีกตะหาก หายากหาเย็น
ทีผู้ชายยังไม่ชอบให้จับนม
แล้วผู้หญิงไม่ชอบให้จับนมมั่งมันแปลกตรงไหนฟระ
พวกที่ชอบให้จับนมอะดิ แปลกคน เจ็บจะตาย
บางทีก็จั๊กกะจี้ น่ารำคาญ ไม่เห็นจะดีตรงไหน

เวรกรรมปะล่ะ โดนซะมีกะลูกแกล้งอยู่ทุกวันเนี่ย
ก็ไม่ได้จะบอกว่าตัวเองดีหรอก ก็สงสารทั่นโจแหละ
ดันเลือกเมียผิด ก็เลยต้องทนทุกข์เพราะมีเมียผิดไง
มีเมียไม่ได้อย่างใจ อิอิ
ธรรมชาติคนมันไม่เหมือนกัน ก็ลำบาก ไม่สมดุลย์
เฮ้อ เกิดเป็นทุกข์ ตายก็เป็นทุกข์ อยู่ก็เป็นทุกข์
ถ้าทำใจไม่ได้ ก็สติแตก แง่งๆ ทั้งวัน
ถ้าทำใจได้ปรับตัวได้ รู้จักพอ
รู้ทันตัวเอง ก็ไม่ต้องอยู่กับทุกข์มาก ก็ปล่อยมันไป
เดี๋ยวกรรมมันก็ผ่านหน้าเราไปเอง

นึกถึงเรื่องเล่าปี่ไปเชิญขงเบ้งให้มาช่วยกู้บ้านกู้เมือง
เราว่าขงเบ้ง ก็ฉลาดจะตาย รู้เหตุการณ์ล่วงหน้า
รู้ว่าทำอะไรแล้วจะมีผลร้ายย้อนถึงตัวอย่างไรก็ยังทำ
ไม่เข้าใจ ทำไมขงเบ้งถึงยอมช่วยเล่าปี่ ทั้งๆที่รู้ว่า
สุดท้ายก็ไม่เที่ยง ต้องตายในที่สุด ตระกูลเล่าก็รักษา
แผ่นดินไว้ไม่ได้อยู่ดี

แล้ว กวนลอ ทำไมถึงไม่ยอมมาอยู่กับโจโฉ ช่วยทำนาย
ให้2ครั้ง แล้วก็หนีหายไปอยู่ตามป่าเขาแบบสมถะ
ไม่ยุ่งเกี่ยวกับใคร เราว่า กวนลอ ตัดสินใจเข้าท่ากว่าขงเบ้ง
เยอะ นะ สรุปว่า ขงเบ้ง ฉลาดน้อยกว่า กวนลอ รึป่าว

ไม่รู้จำมาผิดรึป่าว อิอิ ใครอ่านสามก๊กแล้วจำได้ช่วย
บอกหน่อยนะ

อาเหล่ายายหนอ อาเหล่ายาย
ไฉนเถิงเป็นปายด้า.....ย อ่ะ

แบบว่าอาเหล่ายายเป็นพวกหัวแข็งโป๊ก...อ่า
ถ้าเห็นว่าถูกต้องตามความคิดของตัวเองแล้ว ก็ไม่มียอมใคร
ทำผิด(ในสายตาของซะมี ก็ไม่เคยขอโทษซักคำ เลยตามเลย)
ไม่มีอะไรที่จะดึงดูดเพศตรงข้ามได้หรอก
เป็นอาซิ้ม แหละ ไม่สนใจเรื่องความงามภายนอกใดๆ อิอิ
มาเป็นคู่กะทั่นโจเนี่ย ไม่รู้ใครจัดสรรให้ สงสัยกรรมเก่าทั่นโจ อิอิ


เรื่องหัวแข็งนี่ มีแต่คนอื่นว่าเรา เราเองรู้ตัวเองที่สุด เหล่าฮูก็ถูกผู้อื่นว่าหัวแข็ง ทั้งๆที่จินๆแล้ว จะเรียกว่าเป็นมิสเตอร์เยส ก็ว่าได้
เยสตลอด ไม่ค่อยขัดคอ ถ้าดันทะลึ่งมีฟามเห็นใดๆขึ้นมา ซาแดงว่าก็ต้องมีอะไรค่อนข้างชัด ไม่งั้นก็เยสไปเรื่อยๆ(ป่าวทะลึ่งนา)

เรื่องเป็นคู่กัน ถ้าเชื่อเรื่องหลักกรรมแล้วก็คงไม่สงสัยใดๆ แต่ให้มุ่งหมายที่ปัจจุบันกรรมดีก่ามัง เมื่อวานก็อดีตกรรม พรุ่งนี้ก็อนาคตน่ะ ทีนี้ที่เราจับพลัดจับผลูไปเป็นคู่ตุนาหงัน เมื่อเป็นแล้วก็เป็นอันว่าเป็น จะย้อนกลับสภาพเดิมไม่ได้(เรียกว่า กรรมวาทะ )
แฟนเหล่าฮูคนแรกนะ มันมีบริบทนำเล็กๆ จะเล่าให้ฟังนะ
คือ วันหนึ่งเหล่าฮูขับรถผ่านบ้านๆหนึ่งซอยจรัล13 เห็นมีหิ้งบูชาพระ ดูๆเค้ามีป้านโฆษณาว่าเป็นหมอดู ด้วยกะลังเซ็งๆอยู่เลยแวะดูหน่อย อีบอกว่า

ไปลับจรวดเตรียมตัวไว้นะ ไม่เกินเดือนนึงต้องมีพันยาแน่นอน
อ่าว ไหงงั้นล่ะ กะลังเซ็งๆเรื่องแม่กิมจ๊ออีหักอก ไหงเลยจะมีพันยากะเค้าได้ เพื่อนที่โต๊ะมีตั้งหลายคนเค้ามาชอบก็ไม่เอา เสียศักดิ์ศรีชายชาติอาชาไนย ไม่เอาเปรียบเค้าแล้วอาจต้องทนรำคาญภายหลัง ด้วยนิสัยเช่นนี้ ย่อมไม่มีทางจะเกิดเรื่องดังกล่าวโดยง่าย

แต่ปรากฏว่า ไม่เกินเดือน มันก็เกิดเหตุการณ์ไฟช๊อตดังกล่าวง่ะ จินๆแล้ว ก่อนนี้มีปรากฏการณ์แบบนั้นเสมอๆ ก็ไม่ค่อยจะอินังขังขอบ และใจก็ไม่ด้านพอด้วย มีครั้งนั้นครั้งเดียวจินๆ ภายหลังจากนั้นก็ไม่มีอีกเลยนะ ทั้งๆที่โอกาสอำนวยสุดๆ โกวเนี้ยหน้าหยกเค้ารักเหล่าฮูด้วยประการฉนี้ เพราะทะนุถนอมเค้าแทบจะทูนหัวแห่ไปรอบๆกังน้ำ ทำได้อย่างมากก็กุมมือเค้าเอาไว้เท่านั้น แต่ จะว่าไปก็เหมือนอ่อนโลก แต่ตอนนี้เริ่มแก่ ใจก็ด้าน หน้าก็ด้าน ยังไงมะรู้ ถ้าตอนนี้ก็คงอีกอย่าง แต่สำนึกเรื่องชาติมาค้ำคอ ไม่อยากก่อภพชาติใดๆกะใครแย๊ว มันเลยหักกลบลบหนี้ หลงจ้งเก๋าเจ้งอยู่คนเดียวได้สบายน่ะ แต่ก็คันยิกๆตลอดน่ะ
(โรคเรื้อนยังไม่หายขาด มันคันยิกๆน่ะอยากเอามือย่างไฟ เนี่ย ต้องเอาธรรมโอสถรักษา หวังใจว่าเมื่อหายโรคเรื้อนแล้ว เห็นกองไฟอีกกี่ครั้ง ก็ไม่นึกอยากเอามือไปย่างไฟอีกตลอดกาล แคว่กๆๆ)



ทั่นโจ เนี่ย ราคะก็มากอยู่ แต่ไม่ชอบซื้อบริการ
เรื่องเจอสาวถูกสเป๊ค ก็มีอาการแหละ แล้วก็มาเดือดร้อนที่อาเหล่ายาย
จนพอเราบ่นมากๆนะ เขาประชดว่า งั้นไปซื้อ จิมกระป๋องมาให้เค้า
ละกัน ดูดิ จะไปซื้อได้ไง อายคนขายตายเลย


ท่านโจอีคงหล่อเหลาเอาการ ถึงได้มีคนมาช่วยเกาเนืองๆ
น่าอิจฉา แต่ไม่เอาล่ะ เดี๋ยวลำบากใจภายหลัง ความจินก่อนนุ๊นเหล่าฮูก็มีแยะ แต่เลือกจะเป็นแบบนี้แหละ ถ้าเลือกโอนอ่อนผ่อนตาม เหล่าฮูคงรู้สึกละอายในภายหลังเป็นแน่แท้
จิมกระป๋องขายในเว็บเยอะแยะ ส่งไปรษณีย์ก็ได้ อีซื้อเองก็ได้
แต่อีอาจพูดหยั่งเชิงรึป่าวอ่ะ

ริวๆนี้มีเพื่อนเหล่าฮูคนนึงเค้านอกใจแฟน เพราะอีให้แฟนขายของตลอด ตัวเองเจ้าสำราญ เที่ยว กินเหล้า คบคนใหญ่โต

โมฆะทั้งนั้น เหลวไหลจินๆ คืออีคิดไม่ดีน่ะ เป็นคนคิดชั่ว แต่เค้าก็สมกันในระดับหนึ่ง
ครั้นไปช่วยคุยผ่อนหนักเป็นเบากะแฟนอี แฟนอีก็เหลือเกิน พูดอะไรแมร่งบอกปัดหมด เลยเชิญตามสบาย มนุสสติรัจฉาโน เตือนใดๆก็ไม่ฟัง เลยปล่อยตามกรรมวิถีที่เค้าทำ

คือ มีไอ้วินตัวแทรกน่ะ ไอ่วินนี่อีเป็นที่รักใคร่ของทั้งสองผัวเมีย ตัวอีไม่ทำงาน สองผัวเมียเชื่อว่าไอ่วินเป็นคนซื่อ แต่แท้ที่จิน อีหลอกเอาตังค์ได้จากทั้งคู่ และทั้งคู่ก็ไม่ค่อยปริปากบอกกันว่าให้ตังงค์ช่วยเพื่อน
แต่เหล่าฮูรู้ รู้กระทั่งว่าไอ่วินคอยยุแยงตะแคงรั่วตลอด เพราะไอ่วินมันสนิทกะเหล่าฮูที่สุด เลยรู้ทุกเรื่องแต่ไม่พูดทุกเรื่อง
พอเกิดเหตุผัวเมียทะเลาะกัน เราก็เลยพยายามว่า อย่าเชื่อไอ่วินมากไปนะ กลายเป็นว่าเหล่าฮูเข้าใจผิด ใส่ฟาม

เฮ่อ วิบากกรรมบังตา เหล่านั๊งจะไปใส่ฟามมันทำไมฟระ มันเป็นเพื่อนสนิททั้งคู่น่ะ แต่พยายามช่วยอีสางปม แต่เค้าเหล่านั้นศีลธรรมแย่ ใจไม่สูงพอ เขลา เหล่าฮูไม่มีความน่าเชื่อถือพอสำหรับคนเหล่านี้

ไหนๆอ่ะนะ เล่าแล้วเล่าเลย

ครั้งนึง ไอ่วินเซ้าซี้ให้เหล่าฮูตรวจดวงให้ เพราะไอ่พงษ์(คนที่เป็นสามีน่ะ)มันเกิดอุบัติเหตุจมูกฉีกเพราะตกส้วม 55555555555555
มันตกส้วมเพราะเมาน่ะ
แต่ประเด็นคือ เหล่าฮุเตือนอีไว้นานแล้วให้ระวัง แต่อีไม่นำพา แล้วเลยเกิดเรื่องน่ะ
นี่เป็นเหตุการณ์ครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ที่มันประจักษ์ มันเลยเซ้าซี้ให้ดูดวงมัน เหล่าฮูตัดรำคาญ เลยดูให้มัน

ปรากฏว่า เตี่ยอีจะซี้ม่องเซ็กราวเดือนเมษา(ตอนนั้นเดือนตุลา) ด้วยฟามที่มันสรรเสริญเตี่ยมันประจำเสมอต้นเสมอปลาย เพราะทะเลาะกันบางเรื่อง สงสารมัน เลยบอกมันให้รีบกลับไปปรนนิบัติเตี่ย เพราะเนื้อนาบุญมันใกล้หมดเวลาแล้ว

ผลคือ มันเริ่มกวนตรีนเหล่าฮูตั้งแต่นั้น เพราะมันเป็นประเภทชอบให้คนพูดสิ่งมงคลน่ะ หลอกมันก็ได้แต่ต้องฟังดูมีสิริมงคล
แต่เหล่าฮูมะช่ายแบบนั้น เลยรีบเตือน มันออกอาการไม่สบอารมณ์เวลาคุยกัน เหล่าฮูเห็นแล้วได้แต่ปลง เห็นแมะ ไปเที่ยวรู้นุ่นนี่ของคนอื่นนี่ รังแต่จะปวดหัว ไม่เกิดแก่นสารใดๆ ซ้ำบางทีส่งผลร้ายให้เราซะอีก

ต่อมา วันที่แปดเมษา เหล่าฮูตื่นขึ้นมากะลังจะนั่งส้วม ขณะจุดบุหรี่สูบปุ๋ยๆอยู่ทีเดียว
ฉับพลันนั้น เกิดความแสนรู้ขึ้นมาในบัดดล ว่าวันนี้จะมีข่าวร้าย และจะมีคนโทรมาบอก (ฟังเป็นนิยายละกันนะ)
สักครู่เสียงโทสับก็ดัง ไจ่ไจ๋รายงานว่าอาแปะพงษ์โทสับมาบอกเรื่องด่วนให้โทรกลับ เลยว่าเดี๋ยวก่อน ขอสูดอากาศบริตดในส้วมให้ชุ่มปอดก่อน ว่าแล้วก็นั่งสูบปุ๋ยๆสบายอารมณ์

เสร็จธุระออกมา ก็เลยโทรกลับ ได้เรื่องดังว่า เตี่ยไอ่วินซี้ม่องเท่งซะแล้ว เลยบอกมันว่ารู้แล้ว ตอนเย็นเจอกัน
ไอ่พงษ์ก็ถาม
เมริงรู้ได้ไง
กรูรู้ละกัน

ตอนเย็นเลยแวะไปงานศพ เจอะไอ่วินเฉาๆ แห้งๆ เห็นแล้วอยากเอาน้ำพรมหน้า เหล่าฮูไม่พูดอะไร แต่ระวังอยู่ในที เตรียมใส่ตรีนหมาโกยอ้าว เผื่อมันประเคนหมัดชุดให้เหล่าฮู โทษฐานแช่งเตี่ยมัน

แต่เปล่า มันเดินย่างสามขุมเข้ามา เหล่าฮูระวังท่าอยู่ มันก็เอามือมาจับมือเหล่าฮู (ดีนะ เกือบยกการ์ดบังหน้าแล้ว อายแย่)บอกว่า

เป๊ะเลยเมริง

อืม มะรู้เส่ แล้วเมริงบริการเตี่ยเมริงตามที่กรูบอกรึป่าว มันเฉยๆ
ก็เลยไม่พูดอะไร รู้อยู่แล้วในฟามหัวดื้อของมัน
พอเลิกก็รวมหัวกันไปกินข้าว ไอ้วินก็มานั่งข้างๆเหล่าฮู บอก
เฮ่ย เองยังดูดวงอยู่รึป่าววะ ไม่น่าทิ้งนะ ถ้าเอ็งเอาสูตรคำณวนหวยของกรูไปประกอบดวงดาว งานนี้ได้รวยเละ

ดู ดูมัน มนุสสเปโตโดยแท้ แทนที่จำเห็นแจ้งประจักษ์ใจในคำเตือนล่วงหน้า มันกลับคิดหาประโยชน์จากวิชาโหร ทั้งที่เคยเล่าเรื่องบาปบุญคุณโทษให้ฟังบ่อยๆฐานะเพื่อนสนิท แต่ใช้กะมันไม่ได้ คงเพราะเหล่าฮูชอบสัมผัปปลาปะ(เพ้อเจ้อ)เป็นนิสัย ไม่ประกอบบารมีแห่วสัจจะให้ถึงพร้อม เวลาพูดจริงก็เลยไม่ค่อยจะมีน้ำหนัก กรรมของสัตว์โลก !

ง่า นอกเรื่องไปไกลละ คุยเรื่องจิมกระป๋องอยู่แท้ๆ ไหงกลายมาเป็นเรื่องไอ่วินได้ เห็นแมะ มันคลาสสิคสุดๆ
เนี่ย มะรู้เหมือนกันว่ามันอร่อยแมะ แต่เชื่อเหอะ เฮียโจได้มาอีก็คงไม่หนุกมัง เดี๋ยวอีคงหาของว่างกินเอาเองได้มัง นี่กลับเป็นว่า เฮียโจถูกแจ๊คผอทสามเด้ง ตะลึงตึ่งตึงๆๆๆๆ
แค่นี้ก่อน หมดเวลาแล้ว ไว้ค่อยมาโม้ใหม่นะ

9jต่ออีกนิด

อะไรเกิดขึ้นกับเรา ก็คงจะเหมาะแก่เราแล้วน่ะ ฟังแล้วคิดว่า อาเหล่ายายเนี่ยเหมือนผู้ชาย ที่จินไม่ต้องเล่าซะเห็นภาพขนาดนี้ก็ได้ แต่ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เหล่าฮูว่ามันก็ดีในแง่นึง หากพี่สาวเหล่าฮูวางใจได้แบบเหล่ายาย อีคงไม่ต้องระทมทุกข์มากมาย แต่ก็อย่างว่า คนเราต่างจิตต่างใจน่ะ
เหล่าฮูเองก็ไม่ทำใจแบบนี้ ถ้าเป็นสภาพแบบนี้ คงดิ้นรนให้พ้นสภาพที่ไม่เหมาะกับความปกติสุข แต่หากอาเหล่ายายเฉยๆจิน ก็ดีไปอย่าง อย่างน้อยเค้าก็ไม่ต้องเสี่ยวงกะโรคร้าย แต่ที่จินมันดาบสองคมนะ
ทางหนึ่ง หน้าที่พันยาก็ต้องไม่บกพร่อง ดูแลเขาให้ถึงพร้อม จะมาว่าไม่สมดุลย์เนี่ย มันก็อาจเป็นได้ เพราะก็เคยได้ยินมาบ้าง แต่นึกภาพไม่ออกว่าทำไมมันเป็นอย่างนั้น
เหล่าฮูเองก็เห็นความไม่ปรกติสุขของตนเองในรูปแบบหนึ่ง มันคันอยู่เนืองๆนะ แต่ไม่เกาก็ได้อยู่ เกาก็มันดี แต่ภาพรวมเริ่มรู้สึกว่าไฟมันร้อนไปน่ะ ชักไม่อยากเอามือไปลนไฟเท่าใด ก็พยายามทนไปด้วย เริ่มมองสภาพที่เห็นได้ว่าไฟมันร้อน ยิ่งย่างมือก็ยิ่งปวดแสบเน่าเฟะ เลยแหยงหน่อยๆ หวังว่าได้ยาดีและหมั่นรักษา คงจะหายคันได้ในที่สุด

คิดถึงเรื่องนี้นะ นึกถึงฮาร์ทจัง ฟังเหล่ายายเล่ามายังรู้สึกนึกเห็นภาพน่ารักน่าเอ็นดูของฮาร์ทจังเลย ถ้าเลี้ยงให้เค้าเป็นคนดีได้ ก็คงยึดโยงเป็นเครื่องอำนวยสภาพปรกติสุขแก่ครอบครัวได้ดี ถึงเหล่าฮูคิดว่าสภาพสังคมที่เปลี่ยนไป มันไม่แปลกนักที่จะทำแบบนั้นน่ะ แต่ลึกๆก็ยังว่า

ยายมะเดหวีนี่ขี้ฉกจินๆ ใจร้ายใจดำ เขาแบ่งให้กินแล้วยังโลภ คิดจะแย่งฉกกินคนเดียว ถ้าทำได้อีคงเฉดหัวตะเพิดเหล่ายายไปกินหญ้าแล้ว คนแบบนี้ฟังแล้วเหมือนเปรต ที่ตังหญ่าญ พุงเท่าภูเขา ปากมีรูนิดเลียว กินยังไงก็ไม่รู้จักอิ่ม ให้เท่าไหร่ไม่รู้จักพอ
บอกห้าย เหล่าฮูเห็นแบบนั้นจินๆ ถึงเป็นของฟรีของว่าง ยังไม่เอาเลย ถ้าคันก็ไปกะอาแง่บก็ได้ จะได้คอยระวังหลังให้อาแง่บไง แต่มนุสสเปโตเนี่ยเจี๊ยะบ่อเลาะ แหล็กม่ายลง มะรู้เฮียโจกระเดือกลงได้ไง แถมยังอาลัยอาวรณ์ซะอีก
อาเหล่ายายเนี่ยเสน่ห์แรงดีจัง ลองชวนเค้าเข้าวัดเส่ ปฎิบัติธรรมมั่ง เข้าสังคมคนใจสูงบ่อยๆ เดี๋ยวอีคงคันน้อยลง และทำของว่างให้เค้ากินมั่ง จะได้มะต้องไปแอบกิน ทำตามหน้าที่ก็คงพอกล้อมแกล้มมัง นี่ถ้าเหล่าฮูคันน้อยๆแบบนี้ คงสบายตัวเบาเชียวล่ะ

อาแป๊ะเหล่าฮู ขราาา

ที่ท่านเหลามานี่อ่ะชีวิตจริง หรือ นิยายจ้ะ ดูๆๆแล้วก็โสงสารมะเดหวีของอาแป๊ะเหล่าฮูจัง ที่ถูกบรรดาท่านๆ เอาชีวิตเค้ามาเผย และ ทำไมท่านๆมองด้านเดียวอ่ะ ลองมองเข้าไปลึกๆๆหรือ มองในด้านของเค้าซิ

เพราะคนที่เห็นแก่ตัวอาจเป็นอาเหล่ายาย ของอาแป๊ะเหล่าฮู ก็ เป็นได้ ช่ายยมิ

อาเหล่ายาย เห็นด้วยกะ มะเดวี2 อะจะ

คนเรามักจะมองแต่ด้านดีของตัวเอง
ลืมใส่ใจ อกเขาอกเรา
บางทีเราก็เอาความต้องการและความสุขของเราเป็นตัวตั้ง
เลือกเอาแต่สิ่งที่เราอยากได้ อะไรไม่อยากได้ก็ไม่ใส่ใจ
หรือโทษแต่คนอื่นเวลาไม่ได้อย่างใจ
อดีตเป็นบทเรียน ปัจจุบันจะทำอะไรก็ศึกษาข้อดีขอเสีย
จากอดีต อนาคตก็จะได้ดีขึ้นไม่ผิดซ้ำๆซากๆเหมือนในอดีต
เนาะ มเดหวี2 เนาะ

ขอแก้ต่าง เอ๊ย แก้ตัวหน่อยนะจ๊ะ
ที่เอาเรื่องประสบการณ์ชีวิตมาเล่าเนี่ย
ก็เพื่อให้คนที่ไม่ได้มีประสบการณ์ชีวิตคู่ได้รู้บ้างอะจ๊ะ
หรือบางคนที่เป็นเมียหลวงเมียน้อยอยู่ ก็จะได้ข้อมูล
ของคนอื่นไปประกอบพิจารณาเทียบเคียงกับเรื่อง
ของตัวเอง หรือบางคนกำลังมีเหตุการณ์คล้ายๆแบบนี้
จะได้รู้ประสบการณ์ของคนอื่นประกอบการตัดสินใจทำ
หรือไม่ทำอะไร

หรือบางคนกำลังงี่เง่ากับสามีตัวเอง ก็ลองดูชีวิตของ
อาเหล่ายายไว้เป็นตัวอย่าง ว่าไม่ควรทำเรื่องอะไร
อย่างอาเหล่ายายก็ถือว่ายังโชคดี ที่ริให้สามีมีเมียน้อย
แล้วยังผ่านมาได้แบบไม่มีเรื่องร้ายๆ ต่างคนต่างไป
อย่างไม่ติดค้างกัน แต่จะมีใครโชคดีแบบนี้หรือเปล่า
ก็ไม่รู้ บางทีย้อนกลับไปคิด ถ้าเจอคนไม่ดีอาจเกิดเป็น
โศกนาฏกรรมแทนก็ได้ ที่ฆ่ากันตายเพราะเรื่องอย่างว่า
ก็มีเยอะแยะ คนที่มีชีวิตคู่ที่โชคดีมีสุขตลอดไม่เคยผ่าน
อุปสรรคใกล้ครอบครัวแตก ก็นับว่าโชคดีมาก อยู่เป็นโสด
ปลอดภัยกว่าเยอะ ถ้าเข้าใจตัวเอง รู้วิธีทำให้ตัวเองสงบ
และเป็นสุขโดยไม่ต้องพึ่งความรักของคนอื่นได้
เลี้ยงดูตัวเองไม่ต้องพึ่งใคร ย่อมดีที่สุด
ไม่ต้องทำร้ายคนอื่นเพราะความไม่รู้และความงี่เง่าของตัวเราเองด้วย

แล้วมะเดหวี2 มีเรื่องมาเล่าเป็นธรรมทานมั่งไหม
จะได้รู้ไว้ประดับความรู้มั่ง

ตอบอาแปะเหล่าฮู
ทั่นโจ ก็ไม่ได้หล่อ ในสายตาอาเหล่ายายนะ
แต่สังเกตดู สาวๆ ชอบมองเขาน่ะ อาจจะเป็นเสน่ห์เฉพาะตัว
อิอิ

เรื่องจิมกระป๋องเนี่ย เขาประชด ยาย อะ แบบว่า
ให้เขากินแบบ อดๆ อยากๆ จะกินทีก็ต้องขอทีนึง
มาสุ่มสี่สุ่มห้า แบบไม่รู้ตัว อาจมีปัดมีถีบ อิอิ
มันเป็นของมันเอง นิสัยไม่ดีนะเนี่ย ยั้งไม่ทัน
แบบว่าพอยุงกัดเราขาดสติก็ตบยุงผั่ว ตายคาที่
หรือบางทีก็หลับคร่อกฟี้ เรียกไม่ลุกปลุกไม่ตื่น อิอิ
หรือว่าจะสั่งจิมกระป๋องทางไปรษณีย์ ให้เป็นของขวัญ
วันเกิดให้เขาดีไหม เขาคงจะซึ้งจนน้ำตาไหลเป็นแน่นอน
เลย มีพันยารู้ใจแถมเอาใจใส่ซะขนาดนี้ 555

จะว่าไป พอเขาบอกล่วงหน้าก็ดีขึ้นนะ ไม่ค่อยจะงี่เง่า
กะเขาเท่าไร แต่เรื่องคุณภาพก็ดีมั่งไม่ดีมั่งแล้วแต่ความ
หิว ถ้าไม่หิวก็บอกเขาจะได้ไม่ต้องมาห่วงเรา ก็เข้าใจกันดี
ขึ้น (ว๊า จะเข้าเรทเอ๊กซ์ไหมนี่ กัวอาเหล่าแปะเห็นภาพ 555)

พูดเรื่องคันเนี่ย ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้าย นานน๊านทีถึงจะ
มีรู้สึกคัน ถ้าอยู่โสดคนเดียว ก็สบายเลย สงบ ไม่มีเรื่อง
หนักอกหนักใจ พอดีเป็นคนที่คิดถึงแต่ตัวเอง ไม่เคยมีใจ
คิดถึงคนอื่นหรือเพศตรงข้ามเลยอะ แบบว่าใจดำเป็นปกติ
มันเลยไม่มีเหตุให้เกิดเป็นกามวิตก อาการคันก็ไม่กำเริบ
ไม่รู้คนอื่นเขาจะอย่างนี้มั่งไหม แต่ถ้ามีคันก็จะรู้ตัวแล้ว
ก็ถ้ามีสติมันก็ไม่หลงตามความคัน มันก็ไม่กำเริบหนัก
ก็คันเบาๆ แล้วก็หายไปเอง คนที่คันมากๆนี่น่าสงสารนะ
คงจะเครียดน่าดู อิอิ คิดมากก็เครียดมากนะแหละ ไม่คิด
ก็ไม่มีอะไร แต่ผู้ชายส่วนใหญ่ชอบคิดมาก มันก็เลยคันมาก
คิดว่างั้นนะ พอดีเป็นผู้หญิงยุคเก่าเขาสอนมาให้ละอายห้าม
คิดมากเรื่องพวกนี้ ตั้งกะเด็กๆ มันเลยติดเป็นนิสัย กว่าจะรู้
เรื่องพวกนี้ก็แก่แล้ว ก็เลยสบายหน่อย
แต่เวลามีคู่ชีวิตมันก็ลำบากใจนิดหน่อย

คิดถึงผู้หญิงสมัยนี้เปิดกว้างน่าดู จนบางทีดูเหมือน
ผู้ชายยังต้องชิดซ้ายเลยนะ โชคดีที่เกิดเร็วเลย อิอิ
ถ้ามาเกิดสมัยนี้ที่อะไรๆ ก็รู้มากแก่แดดแก่ลม
ก็ไม่มียับยั้งชั่งใจ มีแต่สอนให้ใจกล้าเข้าไว้
ไม่สอนให้รู้จักละอายเนี่ย ก็ไม่รู้ว่าอาเหล่ายายจะเป็นคน
แบบไหนเหมือนกัน เพราะทัศนะคติมันชักนำกันได้
ยิ่งปลูกฝังตั้งแต่เด็กๆ ยิ่งเป็นอัตตาฝังลึกถึงจิตวิญญาณ
อย่างทั่นโจเขาเห็นเด็กผู้หญิงสมัยนี้แล้วก็ไม่อยากมีลูกสาว
เพราะทำใจไม่ได้ ใจกล้ากว่าเด็กผู้ชายซะอีก มาในร้านพูด
กันได้ไม่อายปากเลยนะ กร้านกว่าเด็กผู้ชายเยอะ เด็กหัว
อ่อนก็ยังพอพูดเตือนกันได้ แต่พวกกร้านชีวิตแล้วฉุดไม่อยู่
น่ากลัวจะตาย

^
^


งิงิ แอบเทียวมาอ่าน
เทียวมาเชคเรทติ้ง
แร้วก็ชิ่งไปอมน้ำหมากจนแก้มป่องอยู่นานแระ
วันนี้คันปากมั่ก ๆ เรย ต้องขอนุยาด
พ่น สักแหม่ะสองแหม่ะ นะจ๊ะ เธอว์ เหอ ๆ


อ่ะโหล เจ้ขวัญขราาาา ได้ข่าวว่า
ช่วงนี้ เจ้ กะลัง สติแตก หรอค๊ะ
ละเมอ หรือปล่าเอ่ย
ถึงได้เผลอไป ต่อล้อต่อเถียง กระหนุงกระหนิง
กับ พญาแมงสาบได้ ระวังโดนมันกัดนะเจ้ อิอิ



อืม...ได้ข่าวว่าช่วงนี้
ชอบดู หนังสด เอ๊ย ของสด ๆ เหรอ
เหมือนกันรยอ่ะ เจ้
ช่วงนี้ อิฉัน ก็ พยามดูของสด ๆ เหมือนกัน
กะลังหัดกรรมฐานแนวหนังสด งิงิ

นี่ เรยต้องมาสวมบท ผู้กำกับ อยู่เหย็ง ๆอ่ะ
อิฉัน กะลัง กำกับ หนังสด เรื่อง

" กระทบ -รู้ -ปล่อย - วาง- ว่าง -หยุด"


อ่ะเจ้ แบ่บว่า ลงทุนกำกับเอง
เล่นจิงเจ็บจิง เรยเชียวนะ อิอิ


เมื่อก่อนเวลา เบิ่ง จิตเนี่ย
เวลา จิตมันเกิด สภาวะ ขุ่นมัว
( โทสะ โมหะ วิตก วิจานฯลฯ )
อิฉันแค่ ดูสภาวะของจิต เฉย ๆ อ่ะ
แล้วจิตมันก็ว่างงงงจากอารมณ์ที่ไม่สมดุลพวกนั้นเอง
แต่เด๋วนี้ชักเก๋า ง่ะเรย เพิ่ม อ๊อฟชั่น อีก นิดหน่อย
ด้วยการ ยัดไส้ เจ้าตัวรู้ ลงมาด้วย


ไม่ได้ใช้ ตัวรู้ จากการคิด นะ
แต่ หัด ใช้ ตัวรู้ จาก ฟามลู้สึก อ่ะ
เป็น ความลู้สึก ที่เกิดจาก อาจิณกรรม
ที่หัดจาก การ (ทบ)ทวน ( สภาวะ )จิต บ่อย ๆ มั้ง
ซึ่ง อิฉัน ขยาย คำว่า รู้ นี่ ออกเป็น 5 ส่วนง่ะ


รู้ ว่า สภาวะนี้ มันกำลังเกิด ขึ้น ณ ปัจจุบันขณะ
รู้ ว่า สภาวะนี้ มันเปลี่ยนแปลงได้ ตามเหตุปัจจัย
รู้ ว่า สภาวะนี้ มันไม่เที่ยง
รู้ ว่า สภาวะนี้ มันก็เป็นเช่นนั้นเอง

และ ...


รู้งี้แร้ววววว์ ตูจะแบก มัน ไว้
ให้เกิดทุกขัง กาละมัง ทำไมฟระ ?


อืม...ตอนนั้ก็ทำได้มั่งไม่ได้มั่ง
ไปตามเรื่องตามราวนั่นแหล่ะ
ยัง เตาะแตะอยู่เรย แหะ ๆ













อ่ะ อันนี้เอามาฝาก
วันก่อน อ่านเจอ เรยนึกถึงเจ้ 555


มีคนฝากถามเกี่ยวกับเรื่องเบื่อหน่ายการมี sex กับสามี แนะนำยังไงดีคะ ขอบคุณค่ะ



//larndham.org/index.php?s=7589d75d43cf5ea8e0915664ee17af8f&showtopic=39514&st=22#entry718498


เออนี่ ๆ คุงแม่ปั๋วขราาาาาา
ถ้าจะซื้อ ของขวัญวันเกิด ให้ ป๊ะป๋าโจ อ่ะนะ
อย่าเลือก จิมกระป๋อง เรยอ่ะ
นู๋บี แนะนำว่า ซื้อ ตุ๊กตายาง เป็นตัว ๆ
น่าจะเวิร์ค กว่าเจ้าค่ะ
เด๋วนี้ เค้าทำเหมือนจิงมั่ก ๆ


รับรองว่า ป๊ะป๋า โจ แกะห่อของขวัญแระ
แกจะ ร้องโฮ ๆๆๆซาบซึ้งจนน้ำตาไหลเป็นสายเลือดแน่นอน
ที่มีพันยารู้ใจแถมเอาใจใส่ซะขนาดนี้ งิงิ



เอ หรือว่า เจ้จะซื้อ ไวตามิลค์ ก๊ะ น้ำมะตูม
มาให้เป็นของขวัญ ป๋า สักแกลลอน สอง แกลลอน
ก็ไม่เลวนา ป๋าแกจะได้ ถือศีลข้อ 3 ได้อย่างชิล ๆ เหอ ๆ


แท้งกิ๋ว เจ้าค่ะ ที่เล่า ประสบการณ์ชีวิตร้ากกกกของเจ้
ให้คนบนคานฟังเป็นวิดทะยาทาน งิงิ ^ 0 ^












ไอ้แง่บ
-----------------------
LoveTurJang +ป้านู๋ขวัญ: ไปเจอรูปมา
จุ๊ๆอย่าบอกป้านู๋บีนะ ว่าเห็นแล้วนึกถึงป้าแกเรยยยย
สไตล์ป้านู๋บีเนี่ยคำขวัญนี้เรยยย
ใครจะเอาฉันลงจากคน ก็ต้องให้ฉันขี่คอมันเซ้ แง่บๆ
+++++++++++++++++++++++

ต๊ายยยยย ครายบอกอ่ะจ๊ะ ทูนหัววว
สไตล์ป้าบัว อ่ะนะ ต้องสโลแกนนี้ ย่ะ

" ถึงจะนั่งกระดิกตรีนอยู่บนคาน
ช้านก็ยังแบ่งภาคอวตารไปขี่คอพวกมันได้เฟร้ยยย "


เฮ้ออออ มันเป็น ฟามสามารถพิเศษ
ของ บรรดา แรดทรงเครื่อง ตัวแม่ อ่ะ หลานเอ๊ยยย
แหน่ะ ๆ ควายในปลักอย่างเอ็ง
อย่าได้มา อิจฉาป้านู๋บีเรยน๊ะจ๊ะ ทูนหัวววว งิงิ



.

ป๋าแอ่บ

อิอิ ป๋าแอ่บขราาา
ช่วงนี้ อิฉัน ติดเพลิน
อยู่กะการ ปฏิบัติ นิดโหน่ย ง่ะ

หลายวันก่อนก็แทบจะหลับในเดินจงกรมเรยมั้ง
แปลกดี ปกติ เดินจงกรมรอบโรงบาลมาเป็นปีแระ
มันก็เดินได้ปกติธรรมดาอ่ะนะ
ไง๋ หมู่นี้ เดินแล้วหลับในก็ไม่ลู้
ยิ่ง ชี่กง ค่อนชม. แล้ว ต่อด้วย
การเดินจงกรม (เดินแกว่งแขนจับ+ลมหายใจ )


อะโหยยยย โคตระง่วงเรยง่ะ
แถมเดินเป๋อย่างก๊ะอีขี้เมาเรยมั้ง
มันทำท่าจะหลับใน แล้วจะเดินลงข้างทางอยู่เรื่อย
ดีที่ยั้งตรีนไว้ทัน ก็เป็นงี้ ตลอดทุกรอบที่เดินอ่ะนะ
จะว่า ขาดสติ ก็ไม่ใช่ นะ ลู้ตัวดี สมาธิก็มีมั่งไม่มีมั่ง
แต่มันง่วงมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แล้วก็บังคับซ่งตีนไม่ได้อย่างใจอ่ะ
ไอ้ซ่งติงม่ะรักดี มันชอบเป๋จะเดินลงข้างทางตลอดเรย



แล้วก็แปลกตรงที่ หลังจากกัดฟัน
ฝืนเดินจะหลับแหล่มิหลับแหล่
จนครบสามรอบตามปกติ
พอออกจากสมาธิในการเดินจงกรม
กะจะไปนอนให้เปรมหทัย
ไอ้เจ้าอาการง่วงเหงาหาวนอน
มันก็ดั๊น หายเป็นปลิดทิ้งเฉยเรยวุ๊ย
เอาก๊ะมันดิ


อิอิ เป็นงี้อยู่ได้ 2 วัน
คาดว่า อาจเป็น เพราะ
เพลียจากการ ฝึกชี่กง มากไปมั้ง
ตอนหลัง เรยปรับด้วยเพลาการทำชี่กง ลง
เพราะ วอร์มร่างกาย ด้วยการทำชี่กงแล้วไม่เวิร์ค
เดินจงกรม แล้วก็ยังรู้สึกเสียดที่ชายโครงอยู่เรย
อาจเป็นเพราะ พอ เดินเพลิน จิตมันติดเร็ว
เรยเดินฉับ ๆ จนกายเนื้อปรับสภาพไม่ทันมั้ง
ผลคือ เดินได้แป๊บ ๆ ก็จุกเสียด อีกแระ
แล้วพอร่างกายมัน เพลีย มันไม่ไหว
สมาธิ เลยเกิดแบบ แห้ง ๆ กระพร่องกระแพร่ง
เดินแร้วไม่หนุบ ๆหนับ ๆ เล๊ย





นี่ก็เรยเปลี่ยน มาเดินจงกรม
แบบเอามือไพล่หลังเหมือนเดิม
สลับกับเดินจงกรมแบบกว่งแขน แทนอ่ะ
ช่วงไหน ที่จุกเสียด ก็ เปลี่ยนมาเดินเอามือไพล่หลัง
ก็ โอเคขึ้นนะ อาการ เดินเซเป็นอีเป๋หายไป
แล้วอาการจุกเสียดก็หายไปด้วย




เฮ้ออออ จิง ๆ ก็ เสียดาย เหมือนกันนะ
ก็อย่างที่บอกอ่ะ ว่า ชอบ เดินแบบแกว่งแขนมากกว่า
เพราะ ร่างกายมันได้ ออกกำลังกาย เคลื่อนไหวทุกจุด
แต่แบบ อามือไพล่หลังเนี่ย แขนมันนิ้งสนิทเกินไป
ก็คงต้อง ค่อย ๆ ปรับไปแหล่ะ


ส่วน เรื่อง นั่งมาธิ เนี่ย
ตะวานเพิ่ง นั่งได้เกิน ครึ่ง ชม. แระ
ก็ดีนะ ถึงจะยังมี ฟุ้งมั่ง ไม่ฟุ้งมั่ง เวลานั่ง
แต่ก็นับว่าเป็นนิมิตหมายที่ดี ^ 0 ^


ส่วนอาการ วูบเหมือนโดดลงมาจากที่สูง นี่
เป็น ถี่ขี้นนะ เด๋ววูบ เด๋ววูบ เด๋วผงะ เด๋วผงก
ก็เสียว ๆ สนุกดี ( อารมณ์คงคล้าย ๆ เวลาโดดบันจี้จั๊มพ์บนตึกสูง ๆ มั้ง )
ครั้งล่าสุดที่นั่งนี่ เริ่มปรับตัวได้แระ
อาการนิ่ง ดิ่ง ลึก ตอนเข้ามาธิ เริ่ม สมู๊ท ขึ้นนะ
ไม่กระตุกพรวด ๆ ผงะหงายเงิบแระ
แต่ มันค่อยเป็น ค่อยไปอ่ะ
เหมือน โดดจากตึกโดยกางร่มชูชีพไปด้วย
อาการนิ่ง ดิ่ง ลึก มันเลย แช่ได้นาน ๆ
ไม่กระตุก ตึก ๆ เหมือนตกหลุมอากาศ


แต่ก็มีบ้างนะ ที่ เห็น จุดแสง ผุดขึ้นมาจากฟามมืด
บางที ก็ อ่ะ ไหน ๆ ไอ้แสงนี่มันโผล่มาเรียกร้องฟามสนใจแระ
ก็ตามไปดูมันซะหน่อย ผลน่ะเหรอ
เออแฮะ ดูไปดูมา มันเปลี่ยนจากจุดสว่าง
เป็นรูปสี่หลี่ยม เหมือน กรอบ กระจกที่หน้าต่าง
ที่มีไอน้ำเกาะมั้ง แล้วไอน้ำพวกนั้น
ก็ ค่อย ๆ จางลงจนเห็นเป็น
ภาพโต๊ะน้ำชาที่ไม่เคยเห็น
ในบรรยากาศขมุกขมัวสีเหลืองอุ่น ๆ


พอวันต่อมา ที่นั่งนึกครึ้มไปจ้อง จุดแสงพวกนั้นอีก
ก็เห็นคล้าย ๆ เดิมนะ
จากจุดแสงจ้า ๆ กลายเป็นกรอบสีเหลี่ยม
แต่คราวนี้ ไม่ได้เห็นเป้นโต๊ะน้ำชาแระ
เห็นเป็น เงาคนเป็นฝูงเรยมั้ง
ทำท่าเหมือนชะโงกดูเราอยู่
เห็นหัวดำ ๆ เต็มไปหมด เยยย
แต่ก็ เฉย ๆ นะ ไม่ได้ตกใจ อะไรนัก
แค่ แปลกใจนิดหน่อยน่ะ


จากนั้น ก็ ดึงจิตกลับมาจับ
ที่การเคลื่อนของลมหายใจอีกครั้ง
หลัง ๆ มานี่พอนั่งมาธิ แร้ว เห็น จุดแสงเกิดขึ้น
ก็พยามไม่อยากลู้อยากเห็นแระ
จะรีบจับลมหายใจแทนอ่ะ แล้วจุดแสงก็จะหายไปเอง
ก็โปร่ง ๆ ว่าง ๆ ดีนะ แต่มันก็มีฟุ้งเป็นระยะแหล่ะ
คงต้อง รอให้ ชั่วโมงบินสูงขึ้นกว่าอ่ะ
ถึงจะชำนาญ ในการนั่งมาธิมากขึ้น
ก็สนุกกับมันนะ เด๋วนี้ เปลี่ยนเวลา
เป็น นั่งมาธิตอน ตื่นนอน ( ประมาณ ตี 3 -4 อ่ะ )
ก็ โอ อยู่ แต่ต้องดูต่ออ่ะ ว่า จะก้าวหน้าแค่ไหน
พิณาจากการตัดฟามฟุ้งซ่านในดวงจิต งิงิ


ว่าแต่ อ่านแร้ว ครายพอจะมีอะไรแนะนำ
เพื่อเป็นทำมะทาน ก๊ะ นู๋บี ป่ะคะ แหะ ๆ


อ้อ แท้งกิ๋ว นะคร้าาาาา ทั่นนินจาเฒ่า
ที่เล่า เรื่องราวสมัยยังเป็นยังละอ่อนให้ฟัง
ว่าแต่เรื่อง พบร้ากกกเมื่อฝนตก ของแปะเนี่ย
พล็อตคล้าย ๆ เรื่อง แหยมยโสธร
ของอีตาหม่ำ จ๊กม๊ก เรยอ่ะ
ใครก๊อปใคร กันแน่เอ่ย เหอ ๆ

อ่ะ อันนี้เอามาฝาก
เห็น คนบางคน อยากอ่านอารายหวาน ๆ



ธรรมะแช่อิ่มของพระพยอม 555555



//www.parliament.go.th/news/news_detail.php?prid=142525


อันนี้แถม ขำ ดีอ่ะ เหอ ๆ
//prajan.com/webboard/view.php?id=5512


.

ดช.มดเอ๊กซ์

ธรรมะธรรมะโม จิงน๊อออ พ่อคุณ
มีทำบุญตักบาตร ด้วยวุ๊ย
แหม ๆ น่าเอ็นดูเจง ๆ เรยไอ้หลานคนนี้


กู้เวบ กู้ชาติ แล กู้โลก เสร็จ แร้ว
ช่วยแวะมา กู้หัวใจให้คนเฒ่าอย่างป้า โตยเน้อ
เนี่ย มากู้ กับป้า รับรองไม่มีต้นทบดอก
หรอกนะเธอว์ ( แต่อาจจะมี ผีชัตเตอร์ขี่คอ เหอ ๆ)



มะเดหวี 2 ( ครายหว่า ? )

แท้งกิ๋ว ที่ เข้ามาช่วยโพสเพิ่มเรทติ้งเจ้าค่ะ
แล ขออภัย ที่ ฝอยอะไรให้ฟัง
ได้ไม่เต็มเม็ดเต็มหน่วยเท่าไร
ช่วงนี้ กะลัง ขมักขเม้น กะการ ปฏิบัติ
เลยอาจจะผลุบ ๆ โผล่ ๆ ไม่ต่อเนื่อง

ขาดตกบกพร่องอะไร
ก็จิกหัว เอ๊ยเรียกใช้ ทั่นประธานแง่บ แระกันเน๊าะ งิงิ


บ๊ายบายจ้า ^ - ^

นู๋ดอกบัว เบาบอกว่า
ไม่ได้ใช้ ตัวรู้ จากการคิด นะ
แต่ หัด ใช้ ตัวรู้ จาก ฟามลู้สึก อ่ะ

อันนี้ นู๋ขวัญ ขยันคิดขยันแพล่ม ขออนุโมตะนา เน้อ
ซ้าทุ ซ้าทุ ใจกล้า หน้าด้านเข้าไว้(หมายถึงว่า จะเฟอะฟะมั่ง
อะไรมั่ง ก็ทำใจไม่ต้องไปดัดจริตแปลงมันให้มันสวยดังใจ
ก็ดูธรรมชาติที่เฟอะๆฟะๆของมันตามจริง ให้มันรู้ๆไปเลย
เนื้อแท้มันเฟอะฟะ สติแตก ติสแตก เป็นปกติ อิอิ) แล้วก็
หนักแน่นเข้าไว้ ไม่ต้องไปช่วยมัน มันจะเจ็บมั่ง อายมั่ง
เขินมั่ง ก็รู้มันไปตามจริง เรียกว่ารู้ความเป็นจริงของตัว
เองตามที่มันเป็น เรียกว่า มีปัญญารู้จักตัวเอง พอมันรู้
แล้วมันก็จะเปลี่ยนแปลงตัวเองในทางที่ดีขึ้นนะ เพราะ
มันฉลาดจะตาย มันจะมีแนวโน้มจะบินขึ้นที่สูงอยู่แล้ว
มันไม่โง่จะใฝ่ลงต่ำหรอก(จากที่ดูตัวเจ้เองนะ ยกเว้นมันจะ
กวนซ่งตรีนใครบางคน อิอิ) ที่มันเผลอลงต่ำเพราะมันไม่รู้
ตัวเอง ไม่เห็นว่าตัวเองทำอะไรผิด มันก็ทำไปตามเดิมซ้ำๆ
ซากๆ ถ้ามันรู้ความจริงของตัวเอง เห็นว่าทำผิด เห็นว่าทำถูก
ตามจริงแล้ว มันจะมีการเปลี่ยนแปลงตัวเองในแบบที่มัน
คิดได้เอง

การเปลี่ยนแปลงตัวเองแบบนี้ เรียกว่าสมัครใจทำเอง
เพราะประสบการณ์มันสอนตัวเอง แบบว่าจับไฟแล้วร้อน
มันก็เลิกไปเอง ดีกว่าเราไปบอกว่าไฟมันร้อนนะห้ามจับ
เดี๋ยวเจ็บนะ ถ้ามันเชื่อเรามันก็ไม่จับ แต่มันไม่มีประสบ
การณ์จริง มันก็ไม่รู้หรอกว่าจับไฟร้อนแล้วมันเป็นยังไง
วันหนึ่งมันก็จะพลาดเข้าไปเล่นกับไฟจนได้ เพราะมัน
ไม่รู้ซึ้งถึงความจริง มันไม่เคยเจ็บจริงไง มันขาดปัญญา
มันมีแต่ศรัทธาเชื่อคำสอนของเราแค่นั้น มันดีระดับหนึ่ง
แต่มันมีระดับที่สูงกว่านั้น ใช่ปะล่ะ เราต้องการปัญญารู้จริง
ที่เป็นของเราเอง เราก็ต้องเล่นเองเจ็บเองรู้เอง

จะว่าไปมันก็ดีทั้ง2แบบ อะนะ ทั้งปัญญา และศรัทธา
ใช้คู่กันไปแล้วแต่สถานการณ์ ก็พลิกแพลงเอาตาม
สติปัญญาของเราจะเห็นควร พอชำนาญแล้วมันจะทำได้
ถูกฝาถูกตัวถูกสถานการณ์ไปเอง อาเจ้ก็ยังลุ่มๆดอนๆ
ไปตามเรื่อง อะนะ ไม่รู้เข้าใจสภาวะนู๋บัวถูกไหม อิอิ
ก็แพล่มไปเรื่อย

ช่วงที่ผ่านมาแบบว่าทดสอบตัวเองถอดเกราะลงคลุกเล่น
กับชาวบ้านชาวเมือง ง่ะ มันติดสนุกไปหน่อย เลยสติแตก
ไปจิ๊ดนึง 555 แต่สนุกดี ได้ประสบการณ์เพิ่ม ได้ความรู้
เพิ่ม แต่ดันหลวมตัวไปเหยียบหางพญาแมงสาบ ทีนึง 555
ทีซื้อหวยไม่เห็นจะถูกยังงี้เลย แต่ก็ยังรักษาความใจดำได้
อยู่ ทิ้งได้แบบไม่ใส่ใจเลย ใครจะเป็นอย่างไรก็เรื่องของ
เขา ไม่เกี่ยวกับเรา ก็เลยไม่เห็นประโยชน์ที่จะไปหาเหา
ใส่หัว ก็เลิกตอแยเขาไปได้ ไม่มีอาลัยเลยนะเวลาเจอ
พวกแมงสาบนี่ มันสะบัดหน้าหนีเลย สงสัยจะมานะทิฏฐิ
เกาะหัวไปซะแระ 555 มีแบ่งเกรดอีกนะคนเรา
มองข้ามหัวพวกแมงสาบไปเลย ไม่สนใจจะอยากรู้ธรรมะ
ของพวกแมงสาบ555 มันโครตหยิ่งเลยล่ะ เธอว์ แต่ก็ดีละ
ฉันก็เบื่อพวกแมงสาบแล้วด้วย เล่นด้วยไม่หนุก เหมือน
เปิดเทปซ้ำๆซากๆ พูดอย่างอื่นไม่เป็น คับแคบ ติดอยู่ใน
ความคิดของตัวเองเท่านั้น คุยแล้วไม่มันส์ในอารมณ์
ไม่มีอิมโพรไวส์ เอาซะเลย

เรื่อง ดิ่ง...วูบ นี่ น่าจะเป็นอาการจิตรวมนะ
เคยฟังพระเทศน์มาท่านว่า ตอนแรกๆมันจะแลนดิ้งไม่สมูธ
เพราะมันยังไม่เก่ง ก็มีหงายเงิบร่อนไปร่อนมา บางทีตก
กระแทกลงแรงๆ กระเด้งกระดอนก็มี(นึกถึงเครื่องบินที่นัก
บินเพิ่งหัดขับอะ เอาเครื่องขึ้นลง ก็เงอะๆงะๆ ไม่นิ่มนวล)
แต่พวกทำได้เรื่อยๆ ก็เก่งขึ้นเอง จะขึ้นจะลงจะเข้าจะออก
มันก็อัตโนมัติไปหมด แค่นึกน้อมมันก็ทำได้เลย รวมสมาธิ
ได้เร็ว จิตรวมได้เร็วสมาธิก็เป็นปึกแผ่น เวลาเอาไปใช้ทำ
อะไรทั้งทางโลกและทางธรรม ก็ได้เปรียบคนอื่นเหมือนคน
มีปืน ย่อมได้เปรียบกว่าคนมือเปล่า อะ แต่พอมีปืนแล้วใช้
ไม่เป็นก็อาจเอาไว้โชว์เท่ห์ๆได้ เอาไว้ขู่คนอื่นก็ได้ ยังไงก็
ดีกว่าไม่มีเนอะ แต่ถ้ารู้วิธีเอาไปใช้เจริญปัญญาทางธรรมก็
จะเจ๋งมากมิใช่น้อยละเธอว์ ถือว่าเกิดมาไม่เสียชาติเกิด

อนุโมทนากะนู๋บีด้วยละกัน ที่ขยันหมั่นเพียร วิริยะ อุสาหะ
มีฉันทะ ในทางที่ชอบ ซ้าทุ ซ้าทุ ขอให้เจริญปัญญาได้มากมี
เป็นมหานที เลยนะเธอว์

ปล.เรื่องตุ๊กตายางเขาก็บอกอยากได้เหมือนกัน แต่ว่าราคา
มัน3แสนอัพ ง่ะ ใครเห็นใจทั่นโจ ก็ช่วยกันบริจาคเงินมา
ให้หน่อยดิ จะเป็นพระคุณอย่างสูง 55555

ที่นู๋บีแนะนำ...
เอ หรือว่า เจ้จะซื้อ ไวตามิลค์ ก๊ะ น้ำมะตูม
มาให้เป็นของขวัญ ป๋า สักแกลลอน สอง แกลลอน
ก็ไม่เลวนา ป๋าแกจะได้ ถือศีลข้อ 3 ได้อย่างชิล ๆ เหอ ๆ

เจ้เคยบอกเขาแระ ว่าให้กินนมถั่วเหลืองไหม
ความต้องการจะได้ลดลงมั่ง จะได้ไม่เครียดมาก
เขาว่าไง รู้ไหม...เขาว่า
โฮ้ย...ไม่เอาหลอก กัวงูตาย ซะงั้น แบบว่า หวงงู
ดันคิดไปว่ามีอารมณ์พรรณนี้มากๆ แปลว่ายิ่งเป็นแมนมั่กๆ
เป็นงั้นไป ซะอีก ไม่อยากอยู่สงบๆแบบเรามาหาว่าเราเป็น
พวกผิดปกติ กามตายด้าน ซะงั้น ชอบนอนจมปลักควาย

อย่างว่าแหละ ลางเนื้อชอบลางยา จะให้ทิ้งของชอบตรงหน้า
ไปหวังบ่อหน้าที่ยังไม่รู้ว่าคืออะไร คนที่เขาไม่ยอมเสี่ยง
เขาก็ไม่ยอมทิ้งหรอก กอดปลักควายมีความสุขเห็นๆ
จะบอกว่าข้างหน้ายังมีของเด็ดกว่านี้ ถ้าเขายังไม่เคยสัมผัส
เขาก็ไม่เชื่อเราหรอก ก็ว่ากันไปตามปัญญาของตนแหละ
ของใครของมัน ทำแทนกันไม่ได้

นี่ถ้าทั่นโจ หมดอารมณ์ทางเพศ นี่
แกคงจะเครียดหนักกว่าเดิมแหงมๆ
ไม่ได้ดีอกดีใจเหมือนเรา คริ คริ
อย่างเราชอบ สงบ โล่ง โปร่งเบา เราก็ว่าดี
แต่เขาต้องอาศัยอารมณ์เป็นแรงผลักดันให้มีความคิด
สร้างสรรค์ และมีกำลังใจในการทำงาน เขาว่างั้นนะ
ถ้าขาดอารมณ์เขายอมตายดีกว่า ดูดิ อะไรจะขนาดนั้น
อย่างที่ไปอ่านลิ้งโน้น เขาว่า 2 วันครั้งเรียกว่ามาก
แล้วอย่างทั่นโจอยากทุกวันมันจะบ้าขนาดไหนละเนี่ย
แล้วทั่นโจ ก็แปลกคน เวลาโกรธจัดๆ แกจะรวมจิตได้ว่าง
มากๆ เหมือนต้องมีอารมณ์แรงๆถึงขีดสุด แล้วจะรวมพลัง
ได้ถึงขีดสุดเป็นว่างๆ หรือเวลาทำงานที่ยากๆ ต้องบีบคั้น
ตัวเองให้ถึงขีดสุดแล้วจะคิดออก ปัญญาแหล่มๆก็จะเกิด
ตามมา เจ้ว่าสงสัยทั่นโจแกจะสะสมวิชามารไว้กะตัวเยอะ
อารมณ์ทุกอย่างมันก็เลยเยอะเว่อร์ตามไปด้วย
แต่สติเขาก็เยอะนะ ไม่งั้นควบคุมตัวไม่อยู่ก็คงได้เป็นบ้า
ไปแล้ว ตั้งแต่มาคบเจ้นี้ ก็ให้เขาฟังสวดมนต์จะได้สงบๆลง
แล้วก็ฟังเทศน์หลวงตาบัวมั่ง ลพ. ฤ. ปรับทัศนคติ
ปรับแนวทางการปฏิบัติ มาทางเจริญสติ เจริญปัญญา
รู้เท่าทันอารมณ์ของตัวเองให้มาก เรื่องโกรธก็เพลาๆ แระ
เพราะเห็นผลเสียว่า โกรธมากๆแล้วจะเจ็บที่หัวใจ
เหมือนโกรธจัดได้รวมพลังได้จริงแต่มันมีพิษทำร้ายตัวเอง
ด้วยแต่เรื่องเพศ ยังไม่ยอมลดละมั่งเลย กลัวว่าจะไม่มี
พลังสร้างสรรค์ พลังความคิดอะไรเทือกนั้น
กัวไม่มีแรงทำงาน ดูดิ คิดแบบนี้มันก็ไม่ยอมทิ้งใช่ปะ

อีกอย่าง เมื่อก่อน เจ้ เป็นแบบที่ผู้หญิงคนในลิ้งเล่าเลยอะ
แต่ไม่ได้เป็นเพราะปฏิบัติธรรมนะ มันเป็นสันดานเดิมมั้ง
เป็นเองตั้งแต่เกิด มันติดจะรังเกียจมากๆเลย นะ
เห็นแล้วกลัวหัวหด ทรมานจะตาย แต่เพิ่งจะมาเป็นน้อยลง
ก็ตอนที่มาฝึกเจริญสติเจริญปัญญานี่แหละ พอเริ่มปล่อยวาง
ได้มั่งแล้ว ยอมรับความเป็นจริง พิจารณาความจริง แล้ว
ทำใจยอมรับได้ มันก็คลายออกนะ ทุกวันนี้ก็ดีขึ้น ไม่ได้
รังเกียจรังงอนกลัวจนหัวหดมากเหมือนเมื่อก่อน
ทั่นโจก็ยอมรับได้ถึงแม้จะไม่ได้อย่างใจเขาก็ตาม
แบบว่ากินท่อนซุง5วัน มีเนื้อหนังให้กิน1วัน ก็ยังพอทน
เขาว่างั้นนะ (x ไปเป่าเนี่ย 555)

ทุกวันนี้ก็มีความสุขตามอัตภาพแหละ เห็นเป็นเรื่องขำๆไป
แระ ไม่มีอะไรซีเรียส จะรังเกียจหรือชอบ ก็อยู่ที่ใจเราเอง
ไปยึดมั่นถือมั่นตั้งแง่เอากับมัน ก็เป็นทุกข์ ปล่อยวางได้
ก็เป็นสุข

ที่ท่านเหลามานี่อ่ะชีวิตจริง หรือ นิยายจ้ะ ดูๆๆแล้วก็โสงสารมะเดหวีของอาแป๊ะเหล่าฮูจัง ที่ถูกบรรดาท่านๆ เอาชีวิตเค้ามาเผย และ ทำไมท่านๆมองด้านเดียวอ่ะ ลองมองเข้าไปลึกๆๆหรือ มองในด้านของเค้าซิ
เพราะคนที่เห็นแก่ตัวอาจเป็นอาเหล่ายาย ของอาแป๊ะเหล่าฮู ก็ เป็นได้ ช่ายยมิ

-----------------------------------------------------

เถิงแม่มะเดหวี2

มีประไหมสุหรี มะเดหวี ยังอุตส่าห์เป็นอนุมะเดหวีอีกรึ ฮึ !
นุ่นเลย มะโตเลยทีเดียว !

แล้วมาสงสารอะไรมะเดหวีของเหล่าฮูล่ะ เค้ายังเด็กน่ะ ผิดชอบชั่วดียังไม่ชัดว ุฒิปัญญายังไม่ดี ก็บกพร่องบ้าง

แต่ที่แย่ๆน่ะมันก็มีแยะ เกินเลยกว่าจะทานทน ที่เล่ามานั่นเป็นตอนฟางเส้นสุดท้ายน่ะ ก่อนนี้เค้าไม่มีสำนึกที่ดีเท่าไรหรอก

ห้ามไปเล่นไพ่ก็ไม่ฟัง(เล่นในหมู่เพื่อนน่ะ) วันนึงถูกข้างห้องเค้าแจ้งตำรวจ มันแกล้งเอาเพราะเสียงดังไปนิด(นิดเดียวน่ะ แต่เค้าคงรำคาญมาก) แฟนเหล่าฮูเค้าว่าไม่ได้เล่น แค่ไปยืนดู ก็ไม่ว่า แต่ถูกตำหนวดจับใส่ตะราง เลยหาทางประกันตัว
รู้แมะตอนประกันตัวเค้าว่าไง อีว่ารอเดี๋ยวแป๊บนึง สารวัตรเค้าขอดูตัว

ดู ดู๋ดู อุเหม่ เค้าจะพาไปป๊าบๆแบบฟรีๆ ยังไม่มีสำนึก มีหน้าดีอกดีใจ ไอ้เรารึเที่ยววิ่งวุ่นหาคนมาช่วยประกัน นี่ยังจะหาเรื่องอยู่สักพัก นัยว่าชอบเครื่องแบบ

ทั้งอับอาย ทั้งอดสู หดหู่ ห่อเหี่ยว สะท้อนใจ

เนี่ย ต้นทางเค้าเป็นแบบนี้แหละ
ว่าไปอีกทีก็กรรมสนองกรรมน่ะ คือ

ตอนนุ๊นเค้ามีแฟนอยู่แล้วน่ะ เป็นวิศวกรที่ดีคนนึง แต่แล้วพอมาคบกับเรา วันหนึ่งหนุ่มคนนั้นขึ้นมาที่ห้อง เห็นภาพบาดตาบาดใจ คือ เห็นเรานอนข้างๆกัน(พักเหนื่อยน่ะไม่มีอะไร)
ในนั้นไม่ใช่แค่อยู่ตามลำพังหรอก แต่แฟนคนนั้นของเค้าทนไม่ได้ ร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร เราก็สงสารเค้า แต่กลืนไม่เข้าคลายไม่ออก จะสละเก้าอี้ชิ่งหนีก็ดูน่าละอาย
(ที่จินถ้าเรายอมถอยแต่แรก เค้าจะต้องมีชีวิตที่ดีแน่ เพราะรายนุ๊นเค้าผู้ใหญ่และมีวุฒิภาวะสูงกว่า แต่เหล่าฮูมักง่ายน่ะ
เลยโดนย้อนเกล็ดเอา มาภายหลังจึงหมดความอดทนกับเรื่องตื้นๆน่ะ)

ที่จินเค้าน่าสงสารเหมือนกัน แต่จริตอัธยาศัยมันต่างกันมากไป เหล่าฮูเองใจกว้างมากแล้วนา แต่ก็ยังอดไม่ไหว จำต้องเลิก เพราะดันค่อนข้างเรื่องมากน่ะ

เรื่องมองในด้านของเค้า เหล่าฮูก็มองนะ เห็นว่าเค้ารักเรามากน่ะ แต่อย่างที่บอก เค้าขาดความภักดี ที่จินอีจะไปกะสารวัตรเลยยังได้เลยนะ เห่าฮูยกให้ แต่ที่โกรธเพราะเค้าขาดปัญญาขนาดหนัก ภัยมาถึงตัวแล้วยังไม่รู้สำนึก ฉุดไม่ขึ้นแล้วยังจะลากเหล่าฮูลงนรก

อยากลงนรกก็ไปคนเดียวละกัน ตัวครายตัวมัน

ที่จินเค้าก็มีรูปสมบัติดี สูงยาวเข่าดีนะ แต่พอคิดถึงสำนึกที่เค้ามี เลยขยาด มะรู้ต้องจอกับอะไรต่อไปอีก รู้ทั้งรู้เราเกลียดอะไรชอบอะไร แต่เค้าก็เลือกจะตามใจตนเอง มันไม่เสมอกันซักอย่างน่ะ

เรื่องอาเหล่ายาย เหล่าฮูเชื่อในปัญญาวุฒิในระดับนึงนะ แม้จะเชื่อมั่นในตัวเองไปนิด แต่เมื่อประจักษ์แจ้งด้วยใจตนเอง เมื่อถึงพร้อมแล้ว มันก็จะหักล้างสิ่งที่คลาดเคลื่อนจากที่เค้าคิด เค้าก็ปรับท่าทีได้

รึไงเหล่ายาย เป็นงั้นบ๋อ !

เถิงเหล่ายาย

จะว่าไป พอเขาบอกล่วงหน้าก็ดีขึ้นนะ ไม่ค่อยจะงี่เง่า
กะเขาเท่าไร แต่เรื่องคุณภาพก็ดีมั่งไม่ดีมั่งแล้วแต่ความ
หิว ถ้าไม่หิวก็บอกเขาจะได้ไม่ต้องมาห่วงเรา ก็เข้าใจกันดี
ขึ้น (ว๊า จะเข้าเรทเอ๊กซ์ไหมนี่ กัวอาเหล่าแปะเห็นภาพ 555)

มะต้องมากลังเหล่าฮูเห็นภาพร๊อก เห็นเรื่อยๆน่ะ (ถ้าไม่เห็นก็หาดูยอะแยะ) อาเหล่ายายนี่ดูจะประหลาดไปนิด คงมีปมบางอย่างรึป่าว วัยกำดัดอย่างนั้นไหงแห้งแล้วซะจิน ต้องขอนุยาดก่อนด้วย เฮ่อ !

เนี่ย ต้องมีปรุงรสชาติมั่งละมัง เหล่าฮูคิดว่า เรายังมีหน้าที่พึงกระทำต่อสมมุติบัญญัติน่ะ ก็ต้องทำให้ดีที่สุด จะปรุงอาหารก็ควรประณีต ชีวิตที่ประกอบเป็นครอบครัวจึงเป็นปกติสุข(ศีล) ขืนทำกับเข้าไม่เป็นสัปปะรด เราเองก็ยังไม่อยากกินเลย ประสาอะไรกะคนรอบตัว
เอ๊ะ รึเฮียโจปรุงอาหารไม่เป็นสัปปะรดเนี่ย ฮึ !
(อันนี้สงวนไว้อ่านกันเองนา เดี๋ยวอีหมั่นไส้ขึ้นมาเหล่าฮูเดือดร้อน)

แบบว่าใจดำเป็นปกติ
มันเลยไม่มีเหตุให้เกิดเป็นกามวิตก อาการคันก็ไม่กำเริบ

ขอให้จินเท๊อะ สาธุสาธุน่ะ

แต่ต้องระวังนา ดูหนังดูละคร แล้วย้อนมาดูตังเองล่วยล่ะ
ยิ่งเรื่องไม่ค่อยคันเนี่ย มันเป็นการไม่รู้เหตุรึป่าว รึว่าไม่คันตามอัธยาศัยจินๆ เพราะมีแยะไปที่เค้าไม่คันเพราะมีเหตุจากปมบางอย่างน่ะ(ซึ่งก็แล้วแต่ละคน)
แต่ถ้าไม่คันเพราะเห็นแล้วเฉยๆโดยแท้จิน จึงนับว่าน่ายินดียิ่ง บอกห้าย สมัยก่อนนุ๊นเค้าอยากบรรลุธรรม เค้าเชือดคอตัวเองก็มี ตัดจ้อนทิ้งก็มี เพราะที่สุดโต่งอีกด้านก็น่ากลัว เสพกับศพก็แยะไป

มันจึงยากที่จะคิดว่า รู้สึกเฉยๆกับเรื่องนี้ ทั้งๆที่มันอร่อยออกปานนั้น อาเหล่ายายต้องสำรวจเหตุ-ปัจจัย ที่มาที่ไปให้ตรงไปตรงมาน่าจะดีน่ะ


พอดีเป็นผู้หญิงยุคเก่าเขาสอนมาให้ละอายห้าม
คิดมากเรื่องพวกนี้ ตั้งกะเด็กๆ มันเลยติดเป็นนิสัย กว่าจะรู้
เรื่องพวกนี้ก็แก่แล้ว ก็เลยสบายหน่อย
แต่เวลามีคู่ชีวิตมันก็ลำบากใจนิดหน่อย

ถ้าได้งั้นจินๆก็ดีน่ะ
สมัยก่อน ฤาษีที่ทรงณานอภิญญา เหาะๆมาเจอสัตว์ที่มีเขาขึ้นที่หน้าอก (เค้าเลยคลำๆเล่นแบบเฮียโจมัง) อีช่างสงสัย ไปๆมาๆที่เคยเหาะได้เลยเหาะไม่ขึ้น อภิญญาเสื่อม หุหุหุ

นึกถึงเรื่องนี้ มีอุปมาที่น่าสนใจน่ะ

ท่านว่า
สมาธิ เปรียบเหมือนแรงหรือกำลังไว้จับมีดมาหั่นเนื้อ
ปัญญา เปรียบเสมือนความคมของมีด
ถ้าแรงดีและมีดคมกริบ(สมาธิ+ปัญญาดี) ก็สามารถหั่นเนื้อได้สบายๆ

ถ้าแรงเยอะ แต่มีดทื่อ ก็แล่อยู่นั่นแหละ ไม่ขากซ๊ากที
แต่ถ้ามีดคมกริบ แต่ไม่มีเรี่ยวแรง ก็หั่นได้ไม่ดี

ถ้าดูจิตไปเรื่อยๆเนี่ย เหมือนเราบริหารสติอยู่เนืองๆน่ะ

แต่ที่จิน สติต้องใช้คู่กะสัมปชัญญะ หรือปัญญานะ(ละไว้ฐานที่เข้าใจ)

มีสติ ท่านว่าเหมือนทวารบาล คอยเฝ้าประตูเมือง มันต้องมีปัญญาแยกแยะดี-เลว หยาบ-ประณีต อะไรคือประโยชน์ อะไรไม่ใช่
จึงต้องมีปัญญาเป็นตัวคัดกรองด้วย การเพียรเฝ้าดูพฤติกรรมแห่งจิต(หลวงปู่ดุลย์ท่านว่า พฤติแห่งจิต) จึงอาศัยปัญญาที่ประกอบขึ้นจากปัญญา(ปัญญาสาม)ทั้งมวลมาเป็นเครื่องเกื้อหนุนการปฎิบัติจึงจะเจริญได้ดีน่ะ

(ว่าจะฝากป้านู๋บีเค้าน่ะ เดี๋ยวเลิม เลยแปะที่อาเหล่ายายก่อนแล้วกัน เดี๋ยวเลิมแล้วต่อไม่ติดน่ะ)

^
^

แท้งกิ๋วที่แนะนำ เจ้าค่ะ ^ 0 ^

อะโหยยย อาเหล่าแปะ นี่
สมัย หนุ่ม ๆ นี่ ก็โชกเลือด เอ๊ย โชกโชนมิใช่เล่นเรยเน๊าะ เสือสิงห์กระทิงแรดเหมียนกันนี้เอง
ถึง เสวนาธรรมกันได้ถูกคอ เหอ ๆ


นี่ ๆ แปะ วันก่อน อิฉันนั่งถกกับพี่ ๆ ที่ทำงาน
เรื่อง คนที่คบหาเป็นแฟนกัน
ถ้าบังเอิญต้องค้างคืนนอนในห้องเดียวกันเนี่ย
น้องนาง จะยัง เหลือ เรอะ ?


อภิปรายถกยตินี้กะพี่ ๆ ที่ห้องแร้ว
คิดถึงเรื่องที่อาเหล่าแปะเคยเล่าให้ฟังม้ากมาก
ทั้งเรื่อง มนต์ร้ากกกในสายฝน
กับเรื่องที่แปะมัวแต่กุมมือโกวเนี้ยน้อยหน้าหยก
จน จิ้งจกตุ๊กแก คาบแม่นางไปรับประทาน เหอ ๆ


ว่าแต่ แปะจะม่ะ ลงขัน
ซื้อ ตุ๊กตายาง เป็นของขวัญวันเกิด
ให้ ป๋าโจ หน่อยเหรอค๊ะ 5555





--------------------------------
แม่ปั๋วขราาาาา
เหอ ๆ ไว้ นู๋บี ถูกล๊อตตารี่
รางวัลที่ 1 ก่อนนะเธอว์
แร้วจะหอบ ตุ๊กตายาง ไปกำนัล
ทั่นพ่อปั๋วที่เคาร๊พพพพพ



เฮ้ออออออออออออออออ
แต่คงยากส์หน่อยล่ะ
เพราะตั้งแต่เกิดมา
ยังไม่เคยควักตังค์ซื้อหวย
อุดหนุนรัฐบาลไทยสักใบ


เออ นี่ ๆ หม่ามี๊ขราาา
ถ้าตุ๊กตายางมันแพงโคตร
เราลงขันกัน ซื้อ หุ่นไล่กา
ให้ป๋าโจ แก้ขัดดีป่ะ คริก ๆ


แล้วไอ้เรื่อง พลังสร้างสรรน์ อ่ะนะ
มันไมใได้เกิดจาก เซ็กส์
เป็นแรงขับเคลื่อนแค่นั้นหรอกจ้า
ฝากบอกป๋าแกด้วยว่า
อย่าได้ วิตกจริตไปเรยยย


ให้ลองหัดนั่งมาธิ บ่อย ๆ จิ
แบ่บว่า นั่งสมาธิอย่างเดียว ก็เสียวได้คร้าาาาา
เผลอ ๆ ตอนที่ จิตมัน ดิ่งวูบ อ่ะนะ
อาจจะเสียวพอ ๆ กัน ( หรือ มากกว่า )
เวลาไคลแมกซ์ บนเตียงด้วย
แถม ทำสมาธิเสร็จ หัวมันจะว่าง ๆ
โปร่ง ๆ ไม่ทึบ ไม่เพลีย ไม่รู้สึกเหนอะหนะ
แบบเรื่องอย่างว่า อีกด้วย


ไม่แน่นะ ถ้าหัดทำมาธิ บ่อย ๆ
ป๋า แกอาจจะติดใจ สภาวะตอนจิตรวม
จนเลิกขม้ำท่อนซุง เรยก็ได้นะ
ว้า ม่ะพูดดีกั่ว นู๋กัวติดเรท งิงิ










เออ เจ้ เวลา ถือศีล นาน ๆ
เจ้ มีอาการ แบบ อิฉัน ป่ะ
ไม่ลู้เป็นไง เด๋วนี้ นังผจก.ส่วนตัว (คุณนายหิฯ )
มันชักจะเสียมารยาทใหญ่แร้ว เจ้
ริอ่านมาขุดคุ้ยฟามระย้ำ ในอดีตของนู๋บี มาตีแผ่
แร้วมาบังคับกะเกณฑ์ ให้ เราไปตามล้างตามเช็ด
ไปสะสางหนี้กรรมในอดีตกาลอีกด้วย


ช่วงนี้มันก็สังคยานา ศีล ข้อ 2 ใหญ่เรย
บังคับให้ใช้คืนเจ้าหนี้ ทั้งต้นทั้งดอก
ยิบ ๆ ย่อย ๆ ซะจน ข้อยละเบื่อ


อาทิเช่น

ให้แม่ยืมเสื้อผ้าใส่ ตอนแม่มาเยี่ยมที่บ้าน
แล้วมักง่ายเอาเสื้อผ้าที่แม่ใส่โยนลงตะกร้าส่งซัก
เพราะขี้เกียจซักเอง เจ้หิก็ไม่ยอมผ่อนปรน
บอกว่า นู๋บีต้องอาบัติปราชิก ผิดศีลข้อ 2
เนื่องจาก ตอนตกลงกับคนซักผ้าตกลงว่า
ให้ซักเฉพาะเสื้อผ้าที่เราใส่ ถึงจะเลือกโปรโมชั่น
จ่ายค่าซักแบบไม่จำกัดจำนวนชิ้นก็เหอะ
จะไปเอาเสื้อที่เธอว์ให้แม่ยืมใส่ มาปนไม่ได้นะเออ


นี่ก็เรย ต้อง เขียน จม.น้อย สารภาพบาป
พร้อม แนบ เงินชดใช้ + ดอกเบี้ย เพิ่มให้เขา
แบบขาดทุนป่นปี้ เฮ้อออ เอาไปปน แค่ไม่กี่ชิ้น ไม่กี่ครั้งเอง
ต้องจ่ายเพิ่มให้เขา เกินครึ่ง ของค่าจ้างซักผ้าต่อเดือนอีก
แถมยัง เขียนบอก ในโน้ตน้อยสัญญาก๊ะคนซักผ้าอีก
ว่า ต่อ ไปจะพยามระวัง ไม่เอา เสื้อผ้าพวกนี้ไปส่งซักแระ
ช่วยรับเงินนนี้ด้วย อิฉันจะได้ถือศีลปฏิบัติธรรม อย่างสบายใจ


ตลกดี ไม่ลู้ว่า พี่คนซักผ้า อ่านแร้วจะทะแม้ง ๆ ไหม
เฮ้อออ พี่แกจะว่า ตูบ้า ไหมเนี่ย
เสียเงินเนี่ยไม่เท่าไรนะ แต่มันเสียหน้า เสียลุคส์ ง่ะ
กว่าจะรวบรวมกำลังใจ ปลอบเจ้าอัตตาในตัว
แล้วลุกขึ้นมาทำทำเรื่องนี้ได้นี่ก็ทำใจหลายวันเหมือนกันนะ


นี่ นังคุณนายหิ ฯ มัน ไม่ได้ พอแค่นี้นะเจ้
ช่วงนี้ มันเริ่ม สะกิดอีกแระ ว่า
นี่ ๆ ยัยนู๋บี จำเรื่องที่เธอว์ เป็นคนดูต้นทาง
ให้พี่ ๆ ข้างบ้านไปขโมยปากกาที่ โรงเรียนได้ป่ะ
ว่าง ๆ อย่าลืมตามไปบริจาคเงินคืนโรงเรียน
เพื่อเป็นการชดใช้ด้วยนะยะ


อ้อ แร้วก็เรื่องที่เธอว์ทำอุปกรณ์ทำแลปแตก สมัยอยู่มหาลัยด้วย
ไอ้ที่เธอว์บริจาคชดใช้คราวก่อนเนี่ย เธอว์จำราคาผิดนะจ๊ะ
มันมากกว่านั้น แร้วไอ้ที่เธอว์ บริจาคเนี่ย
มันยังไม่ถึง 2 เท่า ของราคามันเรย
กรุณาหาโอกาสไปบริจาคเพิ่มด้วย
จำไว้นะ หนี้กรรมต่าง ๆ มันต้องมีดอกเบี้ย
เคยติดค้างใครไว้ เวลาจะใช้คืน
ต้องให้เขา อย่างน้อย สองเท่า ขึ้นไปนะยะ ฯลฯ




เฮ้ออออ ซวยเจง ๆ มะลู้จะกระเป๋าฉีก ไหมเนี่ยตู
อุส่าห์ ฝังกลับซะมิดจนลืมไปแระ
ยังทะลึ่งขุดคุ้ยมาให้รับลู้อี๊กพอลู้แร้ว
จะแกล้งทำไม่ลู้ไม่ชี้ ก็กระไรอยู่
ผิดกฏมณเฑียรบาลนักปฏิบัติอีกแระ ทำมิได้
ไม่งั้นมันค้าง ๆ คา ๆ อยู่ในหัว
ไม่สงบสุข ไม่มีสมาธิ ในการปฏิบัติ ง่ะ
มันจะตามผุดขึ้นมาง้องแง้งเป็นระยะ


ก็ไม่ลู้ต้องตามล้างตามเช็ด
หนี้เวรหนี้กรรมอีกจนถึงเมื่อไรนะ
แต่ก็ดีเหมือนกัน นะ
จะได้ไม่คาราคาซังข้ามภพข้ามชาติ


จะได้ อยู่สบาย ตายสงบ
จากไปไม่ติดค้างใคร
แบบ ไอ้หลานแง่บมันมั่ง เอิ๊ก ๆ

.

เถิงป้านู๋บี

น่าชื่นชมโมทนาสาธุ มีความพากเพียรลีจินๆ(สัมมาวายามะ) เหล่าฮูคงทำไม่ล่ายอย่างอาป้าน่ะ

และนับจากที่รู้จักกันมา เห็นไม่เคยละเลยตรงไหน ช่องไหนที่คิดว่าจะเล็ดลอด แม่ซัดเรียบ นั่งก็เอา เดินก็เอา ดูจิตก็เอา อย่างนี้หาทางเล็ดลอดได้ยาก ไหนเลยเหล่าฮูจะเทียบเท่าได้ มะค่อยกล้าแนะนำเลย เพราะเหล่าฮูไม่มีวิริยะมากขนาดนั้น เดี๋ยวจะกลายเป็นสอนลิงปีนต้นไม้ซะเปล่าๆ ขายหน้าจัง!

เถอว่าคุยกันแบบเฮฮาละกันนะ มะงั้นเหล่าฮูก็จะกลายเป็นอวดโม้มากไป แชร์กันในส่วนที่พิเศษออกไปแล้วกัน


......................................................................................


หลายวันก่อนก็แทบจะหลับในเดินจงกรมเรยมั้ง
แปลกดี ปกติ เดินจงกรมรอบโรงบาลมาเป็นปีแระ
มันก็เดินได้ปกติธรรมดาอ่ะนะ



มันใช่ถีนะ-มิททะ คือง่วงงุนในนิวรณ์รึเป่าอ่ะ เพราะมันจะเจอประจำน่ะ เพียงแต่นี่เจอะขณะเดินจงกลม
ขนาดป้านี่แล้ว คงแยกแยะออกละม๊าง?

อีกอันที่เป็นได้ ก็คงสภาวะเอกกัคตา ลางทีมันคล้ายอาการง่วงนอนน่ะ แต่ไม่ใช่ร๊อก

อันนี้เหล่าฮูไม่รู้แฮะ

......................................................................................


แล้วก็แปลกตรงที่ หลังจากกัดฟัน
ฝืนเดินจะหลับแหล่มิหลับแหล่
จนครบสามรอบตามปกติ
พอออกจากสมาธิในการเดินจงกรม
กะจะไปนอนให้เปรมหทัย
ไอ้เจ้าอาการง่วงเหงาหาวนอน
มันก็ดั๊น หายเป็นปลิดทิ้งเฉยเรยวุ๊ย




อันนี้เป็นปรกติในการภาวนาทั่วไปน่ะ!

คือ ตอนปฎิบัติมันง่วงงุน แต่พอละแล้ว กลับไม่รู้สึกอยากนอนอะไร
นิวรณ์จะเล่นงานเราตอนเราจะฝ่าวงล้อม ถ้าเรายอมศิโรราบโดยดี มันมะเห็นมาตอแยเราเท่าไรน่ะ


......................................................................................


อาจเป็นเพราะ พอ เดินเพลิน จิตมันติดเร็ว
เรยเดินฉับ ๆ จนกายเนื้อปรับสภาพไม่ทันมั้ง
ผลคือ เดินได้แป๊บ ๆ ก็จุกเสียด อีกแระ



โสงสัยจะสมาธิกล้า ติดสมถะมัง
การที่ว่าจิตติดเร็วนี่ คงเห็นจิตได้แจ่มแจ้งไม่ค่อยว่อกแว่กละมัง

คือ ของเหล่าฮูน่ะ เวลานั่งปฎิบัติ ลางคนคิดว่าไปเพ่งมันก็ไม่เห็น ที่จินมันอยู่ตรงหน้าน่ะแหละ เต็มเลย

นิวรณ์ เวทนา เจตสิก สารพัดสารพัน

แต่ไปคิดว่าเพ่งแล้วมันเลยดิ่ง นิ่ง ไม่รู้ไม่ชี้ตามที่เป็นจริง
ฟามจริง เวทนากะลังรอท่าอยู่ เพราะมีสันตติบังตา อิริยาบท และความเป็นกลุ่มเป็นก้อนมันบังอยู่ ไม่เห็นเองตะหาก เลยคิดไปว่าเป็นสมถะ
อันนี้ไม่รู้เข้าใจวิธีคิดของเหล่าฮูไม๊น๊อ

......................................................................................



ช่วงไหน ที่จุกเสียด ก็ เปลี่ยนมาเดินเอามือไพล่หลัง
ก็ โอเคขึ้นนะ อาการ เดินเซเป็นอีเป๋หายไป
แล้วอาการจุกเสียดก็หายไปด้วย



ก็ทำตามปัจจัยให้เกื้อหนุนกัน สลับไปมาน่ะแหละ
เรื่องนี้ก็พิลึก เหล่าฮูลองวิธีของป้านู๋บีอยู่แท้ๆ แต่นี่ป้าดันมาเดินมือไพล่หลัง ตลีดก ตลกดี


......................................................................................

ส่วน เรื่อง นั่งมาธิ เนี่ย
ตะวานเพิ่ง นั่งได้เกิน ครึ่ง ชม. แระ
ก็ดีนะ ถึงจะยังมี ฟุ้งมั่ง ไม่ฟุ้งมั่ง เวลานั่ง
แต่ก็นับว่าเป็นนิมิตหมายที่ดี ^ 0 ^


โอ้โฮ ว่าแล้วไง เอาทุกทางมิมีเล็ดลอด ดีแย๊ว!
เมื่อซุกซน ก็ต้องแก้กันด้วยการนั่งนิ่ง เหมือนผูกวัวไว้กับหลัก ที่ตามจริตอัธยาศัยที่เกื้อหนุนกันก็ดี แต่จะเห็นไม่ชัดเท่าไปดูฝั่งตรงข้ามตัวเรา เหล่าฮูว่ามันเห็นชัดกว่ามัง รึไงป้าว่า?


ส่วนอาการ วูบเหมือนโดดลงมาจากที่สูง นี่
เป็น ถี่ขี้นนะ เด๋ววูบ เด๋ววูบ เด๋วผงะ เด๋วผงก
ก็เสียว ๆ สนุกดี

อันนี้ วิปัสสนูปกิเลส
ล้อเล่นกะมันได้เลยรึ น่าทึ่ง!
ทำบ่อยๆ มันจะเกิดวสี (ชำนาญ) เพราะแม้จะถนัดเบิ่งจิต แต่ก็มีสมาธิในการเบิ่งแน่วแน่ มันก็ยกสู่ระดับฌานตามวิถีของมัน
(ฌานก็คือดีกรีของสมาธิเท่านั้น เดี๋ยวโดนเพ่งเล็งอีก ออกตัวไว้หน่อย)

......................................................................................


( แต่ก็มีบ้างนะ ที่ เห็น จุดแสง ผุดขึ้นมาจากฟามมืด
บางที ก็ อ่ะ ไหน ๆ ไอ้แสงนี่มันโผล่มาเรียกร้องฟามสนใจแระ
ก็ตามไปดูมันซะหน่อย ผลน่ะเหรอ
เออแฮะ ดูไปดูมา มันเปลี่ยนจากจุดสว่าง
เป็นรูปสี่หลี่ยม เหมือน กรอบ กระจกที่หน้าต่าง
ที่มีไอน้ำเกาะมั้ง แล้วไอน้ำพวกนั้น
ก็ ค่อย ๆ จางลงจนเห็นเป็น
ภาพโต๊ะน้ำชาที่ไม่เคยเห็น
ในบรรยากาศขมุกขมัวสีเหลืองอุ่น ๆ


พอวันต่อมา ที่นั่งนึกครึ้มไปจ้อง จุดแสงพวกนั้นอีก
ก็เห็นคล้าย ๆ เดิมนะ
จากจุดแสงจ้า ๆ กลายเป็นกรอบสีเหลี่ยม
แต่คราวนี้ ไม่ได้เห็นเป้นโต๊ะน้ำชาแระ
เห็นเป็น เงาคนเป็นฝูงเรยมั้ง
ทำท่าเหมือนชะโงกดูเราอยู่
เห็นหัวดำ ๆ เต็มไปหมด เยยย
แต่ก็ เฉย ๆ นะ ไม่ได้ตกใจ อะไรนัก
แค่ แปลกใจนิดหน่อยน่ะ )



คือ อันนี้เป็นแสงวูบวาบผ่านมาทางเปลือกตาก็เป็นได้ นิมิตก็เป็นได้ โอปปาติกกะก็เป็นได้ สารพัดจะเป็นได้

ท่าทีคือ ตามดูตามรู้เฉยๆ

ก่อนนี้เหล่าฮูวูบวาบมาก ประกายแว่บๆวาบๆ ตอนนุ๊นไม่มีใครมาคอยตอบ ก็นั่งบริกรรมไปเรื่อย

พอจิตนิ่ง ดิ่ง สนิท มันละคำบริกรรมโดยไม่รู้ตัว (คิดว่าหลับ) แต่ไม่ใช่

เพราะต่อมา มันเหมือนเราเดินเข้าห้องที่มึดมิดแล้วมึดสนิท เมื่อประสพภาวะนั้น สติกลับดึงกลับมาที่บริกรรมอีก
ขณะที่ย้อนมาบริกรรม เหมือนถูกฉุดวูบออกมาจากห้องมึดนั้น กลับมาห้องที่สว่างจ้าอีก มีแสงวูบวาบไปมา สลับไปมาตลอดจนแปลกใจ

เป็นอยู่อย่างนั้นตลอด

ภายหลัง จึงมาศึกษาเพิ่มเติม กลับไปใหม่
ทีนี้ เมื่อละบริกรรมแล้ว บ๊ายบายเลย เป็นไงเป็นกัน

มันดิ่ง นิ่ง ลึก ไร้รูป ไร้ความรู้สึก ไร้ความจำใดๆ(ภายหลังคิดเอาเองนะตรงนี้)
ที่ประหลาดคือ พอครบชั่วโมงครึ่งที่กำหนดไว้
จิตมันค่อยๆถอยจากห้องมึดออกมา
สว่าง สว่าง วูบวาบ 3-2-1

กริ๊ง.......งงงงงงงงงงงง(ที่วัดเค้าตั้งออดไว้ด้วยน่ะ)

ตรงเวลาเป๊ะๆทุกครั้ง จึงรู้ว่าไม่ใช่นั่งหลับน่ะ เพราะเป็นตลอด
ก็ลองเทียบเคียงดูละกันจ้า
(พิมพ์ตั้งนานไม่เหมือนพูดน่ะ ได้นิดเดียวเอง อธิบายได้ไม่ค่อยครบถ้วนเท่าไร เพราะมันช้า)


......................................................................................


ว่าแต่เรื่อง พบร้ากกกเมื่อฝนตก ของแปะเนี่ย
พล็อตคล้าย ๆ เรื่อง แหยมยโสธร
ของอีตาหม่ำ จ๊กม๊ก เรยอ่ะ
ใครก๊อปใคร กันแน่เอ่ย เหอ ๆ



อ่าว แหยมเนี่ยนะ ไม่ใช่ร๊อก
ตอนนุ๊นเหมือนกระทิงเปลี่ยวน่ะ มะรู้ไง แต่เชื่อว่าเป็นเรื่องวิบากน่ะ คงไม่ใช่ตั้งหน้าตั้งตาไปฟัดกะใคร
ส่วยแหยมเนี่ย คงหมายเถิงลูกสาวสุดสวยกะนายอะเภอ คู่นั้นอีมีใจต่อกันมาก่อน แต่เหล่าฮูไม่ใช่แบบอีน่ะ แต่บรรยากาศก็คล้ายๆน่ะ
อุ๊ย ทะลึ่ง ดูตอนนี้ด้วยรึ ฮึ!


.........................................................................

นู๋ดอกบัว เบาบอกว่า
ไม่ได้ใช้ ตัวรู้ จากการคิด นะ
แต่ หัด ใช้ ตัวรู้ จาก ฟามลู้สึก อ่ะ


อันนี้แถมนะ

คือ จิตเดิมแท้มีดวงเดียว(แบบmujในแอนตี้วิมุติเค้าแปะน่ะแหละ)
ส่วนที่เกิดดับวูบวาบถี่ๆนี่คือพฤติของจิต หรือ
เค้าใช้คำว่าไรน๊า อาการของจิต อะไรทำนองนี้

จิต ในการปฎิบัติมันจะแยกเป็นสองพวกน่ะ
(เหล่าฮูแบ่งเองตามที่เข้าใจเอง ชงเองกินเอง)

พวกหนึ่งคืออาการของจิตที่ไปรับผัสสะต่างๆ
แต่เมื่อตั้งสติจับ จะเป็นจิตตัวรู้ คือรู้สิ่งที่จิตรับเข้ามา

ตามแนวทางของท่านหลวงพ่อสุรศักดิ์ (วัดมเหยงค์)
ท่านจะให้รู้ขึ้นมาอีกระดับ คือ
จะมีจิตอีกตัว คอยดูจิตรู้อีกที

มันเลยเป็นอาการที่
สมมุติ เดินก็รู้ชัดว่าเดิน
(จิตรู้ สัมปชัญญะ คือ ตระหนักชัดถึงเป้าหมายที่กระทำ)

ก็ให้สวิทย์มาที่จิตตัวที่ดูมันอีกที คือไปดูตัวจิตรู้อีกทีน่ะ
จิตมันคงมีอาการสวิทย์ไปมาอย่างนี้มัง
(ตามความเข้าใจจากที่ฟังเทศน์ และการปฎิบัติเอง)

จิตตัวหลังนี่เองที่เหมือนน้ำใสๆที่ไม่เจือปนกับอะไร ทั้งกิเลส ทั้งผัสสะทั้งหลาย ทั้งเครื่องปรุงแต่งทั้งปวง มันเป็นจิตใสที่ตามดูไปเรื่อย ไร้การเสวยอารมณ์ใดๆ
(จิตตัวนี้คืออะไร ยังไม่รู้จะบอกยังไง แต่เพียรฝึกก็จะรู้จักหรือเห็นอยู่ ที่ป้านู๋บีเดินแล้วแฉลบบ่อยๆ ลางทีอาจเกิดจากจิตนี้มันดู แล้วสลัดจิตตัวรับผัสสะก็ได้ มะรู้เหมือนกันนะ)

อยากให้โหลดไฟล์เสียงของท่านมาฟัง รับรอง แป๊บเดียวคลิ๊ก
(ท่านเป็นพระที่เก่งมากทางอภิธรรม มีชื่อเสียงในแวดวงนักปฎิบัติ แต่ไม่เป็นที่รู้จักเท่าไหร่ในวงกว้าง ไม่มีอะไรหวือหวา แต่ของจริง)

แอ่บ!

ป้าบัวเนี่ยชอบปาดแซงหน้า

(ทั้งเรื่อง มนต์ร้ากกกในสายฝน
กับเรื่องที่แปะมัวแต่กุมมือโกวเนี้ยน้อยหน้าหยก
จน จิ้งจกตุ๊กแก คาบแม่นางไปรับประทาน เหอ ๆ)

เนี่ย ต้องแก้ข่าวหน่อยล่ะ
คือ เหล่าฮูตะหากน่ะ ที่เป็นจิ้งจกต๊กแกน่ะแหละ
โกวเนี้ยหยกน้อยจะถูกฉกเพราะเหล่าฮูสกปรกน่ะแหละ
เค้ามีแฟนอยู่แล้วน่ะ ก็คือคนที่เค้าแต่งงานด้วยไง
เหล่าฮูตะหากที่มาเป็นตัวแทรก

โกวเนี้ยน้อยนั้น เค้าเก่งกล้าสามารถ แฟนเค้ามีข้อเสียที่ทำให้เค้าต้องน้อยอกน้อยใจในความเจ้าชู้ตะหากล่ะ
เหล่าฮูไม่ได้คิดแย่งเค้า แต่รอให้เวลาตัดสินตะหาก จึงได้แต่กุมมือแม่นางไว้ไม่แตะต้อง เพื่อรักษาใจของโกวเนี้ยให้ไม่ต้องด่างพร้อยรู้สึกผิด หากภายภาคหน้าไม่ได้เป็นคู่ตุนาหงัน

เป็นงาย หวานแมะ ไม่อีกทีก็ ฟายแมะ

ลูกไป๊ของป๋าโจ ขรา
หม่ามี๊ ก็บอกป๋าเขาไปแล้ว ว่าที่เด็ดกว่าเซ็กซ์ก็ยังมี
ให้หมั่นนั่งมาธิไป เด๋วก็รู้เอง เขาก็ไม่เชื่อ แบบว่า
หม่ามี๊ เป็นแต่ภาคทฤษฎี ไม่มีรูปธรรมให้เขาจับต้องได้
เขาก็เลยยังไม่ปักใจเชื่อหม่ามี๊ แต่ป๋าเขาก็รับไปพิจารณา
เหมือนกัน บอกว่าถ้าขานั่งงอเข่าได้ไม่เจ็บ ก็จะลองดู
ตอนนี้วิบากกรรมมันเล่นงานอยู่ เคล็ดขัดยอกที่สะโพก
ที่เข่า ที่น่อง ที่ตรีน เวทนามันรุมเร้าซะจริงๆ
จะนั่งอึก็ยังโดนเวทนาเล่นงาน
แต่เวลาทำอย่างว่า...ทุกขเวทนามันไม่มากวนเลยนะ แม๊...
มันรู้ใจกันยังไง ก็ไม่รุ เหอๆ

ป๋าโจเขาบอกว่า พออย่างว่า... แล้วจะคลายเครียด
จิตใจปลอดโปร่งหัวแล่น ปึ๊ดๆๆๆ อารมณ์ก็ดีมีความสุข
หม่ามี๊ ก็ อืมๆๆๆๆๆๆความสุขนิดๆหน่อยๆ ของเขาก็ตามใจ
ไม่อยากขัดคอ แต่หม่ามี๊น่ะ ชอบความสงบ โล่ง โปร่ง เบา
ถึงจะมีความสุข พออย่างว่า.... แล้วมันก็ไคลแม๊กซ์มันก็
สุขอะนะ แต่มันมีความรู้สึกโหวงเหวง แล้วก็ช้ำนอกช้ำใน
ยังไงก็ไม่รุ บางทีก็มีความรู้สึกเหมือนหลังจากโดนมีด
บาดเนื้อ อะ มันวังเวง วิเวก วิเหว๋โหว๋ หวิวๆ บอกไม่ถูก
ก็ไม่ชอบความรู้สึกที่ตามหลังมา ก็เลยอะนะ
เลยรู้ตัวแบบว่าเหมือนกินยาขมทุกทีเลย

แล้วก็เรื่องถือศีลนานๆ เนี่ย ก็เป็นคล้ายๆนู๋บีอะนะ
แต่ของเจ้ เขาไม่เรื่องมาก ง่ะ เขาปล่อยให้เจ้พินา เอาเอง
แบบว่า พอถือศีลไปนานๆ วันดีคืนร้าย
มันจะมีหน่อแทงออกมาจึ๊กๆ
เป็นเรื่องที่เราทำไม่ดีเอาไว้ ของเจ้ก็เช่น เคยฆ่ากรรม
หมู่ครอบครัวหนู เกือบ20ชีวิต อยู่ๆมันก็คิดถึงเรื่องเก่าๆ
ขึ้นมา แต่มันไม่บอกอะไร มันฉายซ้ำๆอยู่นั่นแหละ เด๋วก็
จึ๊กๆ มาอีกแระไม่สงบสุขเลยแหละ พอเจ้นึกได้ เออ เราทำ
บาปกรรมไว้กะหนูครอบครัวนี้(ใช้กาวดักหนู อะนะ) ก็เลย
ขออโหสิกรรมเขาไป แล้วก็อุทิศบุญกุศลไปให้พวกเขา แล้ว
ก็บอกกับตัวเอง(คนลึกลับที่ไหนก็ไม่รู้ มันมีอยู่ในตัวเรา
แต่มันไร้ตัวตน อิอิ) ว่า เราสำนึกผิดแล้ว เราทำบาปฆ่าพวก
เขาเพราะเราไม่รู้ว่ามันบาป ต่อไปจะไม่ทำอีกแล้ว พอคิด
ได้แบบนี้ มันก็หายจ้อยไปเลยนะ เรื่องนี้ก็ไม่มาจึ๊กๆ กวน
ใจอีก แล้วพอวันดีคืนดีก็มีเรื่องอื่นๆโผล่มาอีก โหย....ขุด
โคตรขึ้นมาตั้งแต่สมัยไหนๆ แบบว่า โกหก ขโมยเงินแม่
ชักดาบ ฆ่ามด ฆ่ายุง ฆ่าปู ตกปลา กินไวน์ กินเบียร์ สารพัด
ที่เคยทำผิดศีล5 (ข้อ3 กาเม มันยังขุดเรื่องวางแผนหาเมีย
น้อยมาให้ซะมี เพื่อให้ตัวเองสบาย มันยังขุดให้ดูเร้ย...ว่า
จิตใจไม่บริสุทธิ์นะเนี่ย มีวาระซ่อนเร้น คิดแต่จะแหกคุก
ของซะมี...ไม่รักษาคำพูดของตัวเองเอาซะเลย อิอิ)
มันขุดมาฉายให้ดูหมด จนเราก็อืมๆ รู้แล้วว่าทำไม่ถูก
ก็อ้อมแอ้มบอกตัวเองว่า อืม ตรู...ผิดไปแล้ว ตรู...สำนึกผิด
ก็ได้ฟระ แต่ไอ้คนลึกลับ(อิอิ) มันก็ไม่ได้จุ้นจ้านบอกให้ไป
แก้เรื่องอดีตเล่านั้นนะ แค่เรายอมรับผิด แล้วจะไม่ทำอีก
มันก็สงบไม่มาจึ๊กๆ อะไรเรา ส่วนมากจะใช้วิธีแผ่กุศลที่
เราทำอยู่เนืองๆ ไปให้พวกเขาเท่านั้น ระลึกให้พวกเขา
มีความสุขทุกเมื่อ ก็สงบดี พอมันขุดจนไม่มีอะไรจะขุด
มันก็หาเรื่องอื่นๆ มาให้เราเล่น พาไปอ่านโน่น พาไปดูนี่
พาไปฟังธรรมมั่งอะไรมั่ง มันก็ไม่ได้มาเป็นตัวตนนะ
มันมาแบบดลใจ เข้าเน็ต เปิดโน่น เปิดนี่ ไปเรื่อยๆ ก็
ได้ความรู้สะสมไปเรื่อยๆ แล้วก็พินาทำความเข้าใจธรรม
ที่อ่านมาฟังมา ไปเรื่อยๆ ก็เข้าใจเพิ่มขึ้น รู้ว่าต้องทำอะไร
ทำยังไง แล้วก็เข้าใจตัวเองมากขึ้น รู้จักตัวเองมากขึ้น
ของเจ้ก็เป็นแบบนี้แหละ

เรื่องแสงวูบๆวาบๆ ภาษาพระจะใช่โอภาส หรือเปล่า
นู๋บี ก็พินาเอาเองละกัน โอภาสก็เป็นวิปัสสนูกิเลสของแรกๆ
ที่คนนั่งสมาธิส่วนใหญ่จะเจอ ถ้าขาดสติตามไปรู้มันจะขยาย
ออก ยิ่งถ้าเราชอบเราสนใจ แล้วขาดสติ มันก็ยิ่งสนองเรา
เต็มตรีน อิอิ เช่นบางคนใจอยากเห็นพระพุทธ ก็จะได้
เห็น ใจที่ปรุงเก่งมันก็ปรุงให้ดูเต็มที่ตามกิเลสที่มี
แต่จะของจริงหรือของปลอม ก็อยู่ที่กิเลสของใจคนดู
มันปรุงแต่งให้ตามใจคนนั้นแหละ ถ้าใจไม่มีกิเลส
ก็มีแนวโน้มจะเจอของจริง แต่ใจปุถุชน ร้อยทั้งร้อย
โดนกิเลสกินเรียบ เรียบร้อยโรงเรียนพญามาร
แต่บางทีก็มีมารภายนอกมาร่วมสนุกด้วยก็มี
แล้วแต่วิบากกรรมของคนๆนั้น บางคนเข้าใจว่า
ตัวเองเป็นพระสีอานมั่ง พระโน่น พระนี่มั่ง ก็เพราะ
กิเลสตรงนี้มันครอบใจแล้วไม่รู้ ก็เป็นบ้าไปคนเดียว
จิตหลอนเองแล้วหลงว่าเป็นของจริง แต่ถ้าเราไม่ได้มี
กิเลสอยากเป็นโน่นเป็นนี่ มันก็ไม่มีอะไร มันก็เห็นได้ตาม
จริง บางคนก็ชอบเอาตรงนี้ไปสอดรู้เรื่องคนอื่น ก็มี
มันก็ทำได้ แต่ต้องระวังเรื่องกิเลสความหลงครอบงำ
แล้วมันก็ไม่ได้ปัญญารู้ธรรม มันไปได้เป็นปัญญารู้เรื่องของ
คนอื่นแทน อย่างพระโมคคัลลานะ มีจักษุทิพย์เห็นไปได้ถึง
1พันโลกธาตุในครั้งเดียว แต่ไม่ได้ปัญญารู้ธรรม เพราะ
ไม่ได้รู้ที่ใจตัวเอง พอพระสารีบุตรแนะให้กลับมารู้ที่ใจตัว
เอง ก็ได้บรรลุธรรมในเวลาไม่นาน (จำได้ประมาณนี้อะ
ถูกหรือเปล่า ก็ไม่แน่ใจนะ เพราะจำจากตำรา อิอิ)

เคยฟังเทศนาของ ลพ.สุรศักดิ์ วัดมเหยงค์ เหมือนกัน
ท่านสอนให้ ดูจิตผู้รู้ ก็คือดูใจเรานั่นเอง

แบบว่าคนธรรมดาที่ยังไม่ตื่น ยังหลงอยู่ในโลก จะไม่มี
สติมารู้ที่จิตผู้รู้ คือไม่รู้ใจตัวเอง แต่มีสติไปรู้ที่อยู่ที่อารมณ์
กับสิ่งที่ถูกรู้ สิ่งที่มากระทบอยาตนะทั้ง6 เท่านั้น
เช่นรู้อารมณ์สุข แต่ไม่รู้ว่าตัวเองชอบอารมณ์สุข ไม่รู้ว่า
ตัวเองเพลินในอารมณ์สุข ไม่รู้ว่าตัวเองติดอยู่ในสุข

หรือไปรู้อารมณ์ทุกข์ ก็ไม่รู้ว่าตัวเองจมจ่อมอยู่ในความ
ทุกข์ ไม่รู้ว่าตัวเองไม่ชอบใจความทุกข์มันก็เลยติดอยู่ใน
ทุกข์นั้น ตัดตอนออกมาไม่ได้ ช่วยตัวเองไม่ได้ ก็จมทุกข์
ไปเรื่อยๆจนกว่าทุกข์มันคลายมันดับก็หายจากอาการทุกข์
ไป แต่ไม่รู้ว่าทุกข์ดับ รู้แต่ว่าไม่ทุกข์แล้ว เรียกว่าหลงใน
โลก หลงสุข หลงทุกข์ ไม่เคยรู้ที่ใจ ไม่เคยรู้สุขที่เกิดที่ใจ
ไม่เคยรู้ทุกข์ที่เกิดที่ใจ ไม่เคยรู้ใจตัวเอง

ถ้าเขียนเป็นผังก็เป็นแบบนี้
รู้ผู้ถูกรู้-รู้ผู้ถูกรู้-รู้ผู้ถูกรู้.....
ผู้ถูกรู้คือสิ่งที่จิตไปรู้ ได้แก่ สุขทุกข์ อารมณ์ วัตถุ ภาพ
สิ่งที่มากระทบ คือมีสติไปรู้ที่โลกไปรู้ที่เรื่อง
แต่ไม่รู้ใจตัวเอง เรียกว่าหลงอยู่ในโลก
เป็นคนหลับ เป็นคนฝันกลางวัน เป็นคนไม่รู้สึกตัว
ไม่รู้ที่ใจตัวเอง

แต่ถ้าเป็นคนตื่นแล้ว ในทางธรรม คือภาวนาเป็น
แต่ยังไม่บรรลุธรรมนะ คือเป็นปุถุชนที่หัดภาวนาเจิรญสติ
เจริญปัญญา สะสมพละ สะสมสมาธิ สะสมปัญญา ในทาง
พุทธะ ผู้ตื่น ผู้รู้ ผู้เบิกบาน ก็จะมีสติไปรู้ใจ มีจิตผู้รู้ตั้งมั่น
ขึ้นมาได้ คือมีสมาธิระดับหนึ่งแล้ว ตั้งแต่ขณิกะเป็นต้นไป
ระดับอุปจารสมาธิก็คือถึงขั้นมีฌาณเป็นต้นไป มีสมาธิมาก
ก็ตั้งมั่นรู้จิตผุ้รู้ได้มา คือจิตผู้รู้มันตั้งอยู่ได้นาน เราก็เห็นมัน
ชัด ถ้าจิตผู้รู้ตั้งมั่นได้น้อยอย่างขณิกะสมาธิก็ต้องอาศัยตาไว
รู้ให้ไว ก็รู้ได้เหมือนกันแต่รู้ไม่ชัดก็สะสมการเห็นธรรมได้
น้อยกว่า แต่ก็ยังเห็นได้ สะสมปัญญาทางธรรมได้เหมือนกัน
ก็จะเป็นผังแบบนี้

รู้ผู้รู้-รู้ผู้ถูกรู้-รู้ผู้รู้-รู้ผู้ถูกรู้-รู้ผู้รู้...

มันสลับกัน มารู้ที่ใจตัวเองบ้าง ไปรู้ที่เรื่องที่เรื่องราวบ้าง
ไปรู้ที่อารมณ์บ้าง ที่สำคัญคือมีการย้อนมารู้ที่ใจเนืองๆ อันนี้
เป็นิสัยฝึกกันได้ เตือนตัวเองบ่อยๆ การมารู้ที่ใจตัวเอง
มารู้ที่จิตผู้รู้เรียกว่าเป็นการรู้ธรรม สะสมเกิดเป็นปัญญา
ทางธรรม จะได้เนื้อได้หนังเป็นรูปธรรมก็ได้ที่ตรงนี้
จนเกิดปัญญาเห็นจิตผู้รู้มันก็ไม่เที่ยง จิตผู้รู้หรือใจเรา
มันก็ไม่เที่ยง รู้ลงเป็นไตรลักษณ์ได้ในมุมใดมุมหนึ่ง
ในเรื่อง อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา เรียกว่ารู้ธรรมจนชัดเจน
แจ่มแจ้งแดงแจ๋ ก็ปล่อยวางไม่ยึดมั่นถือมั่นในจิตผู้รู้ได้
ก็จะเห็นความจริงของสัจธรรมได้จนถึงขั้นบรรลุธรรม

โอ้ว...โชว์น้ำหมากสู่รู้กระจัดกระจาย เลย อิอิ
ว่ากันตามตำราที่จำมานะ ก็พินากันเอาเอง ยังไม่รู้ของจริง
แหะ แหะ

เนี่ย ป้าขวัญเค้าคมกริบ
จะพูดกงไหนก็จารไนได้ชัดแจ้งดีแท้ๆ

รู้ผู้รู้-รู้ผู้ถูกรู้-รู้ผู้รู้-รู้ผู้ถูกรู้-รู้ผู้รู้...

กงนี้ท่านก็ว่าแบบนี้แหละ(แต่เหล่าฮูใช้จับใจฟาม พอพูดก็ไม่เหมือน จำไม่ล่าย) รู้ผู้รู้ แต่สวิทย์ไปมาเนี่ยเป็นการบรรยายให้เห็นอาการของจิต

แท้จินแล้ว จะว่าไปก็เหมือนดูจิตที่พูดๆกันอยู่น่ะแหละ แต่วิธีอธิบายก็ใช้โวหารที่ต่างออกไป ลางคนเข้าใจได้ง่าย เร็ว กับอาจารย์คนหนึ่ง แต่กับอีกท่านหนึ่งก็ไม่เข้าใจเท่าไหร่

อย่างเหล่าฮูฟังหลวงปู่ดุลย์ก็เข้าใจน่ะ ท่านพูดสั้นๆ แต่กินใจความลึกซึ้งมาก

"จิตที่ส่งออกนอก เป็นสมุทัย
ผลอันเกิดจากจิตที่ส่งออกนอก เป็นทุกข์
จิตเห็นจิตอย่างแจ่มแจ้ง เป็นมรรค
ผลอันเกิดจากจิตเห็นจิต เป็นนิโรธ"

"คิดเท่าไรๆ ก็ไม่รู้ ต่อเมื่อหยุดได้จึงรู้ แต่ต้องอาศัยความคิดนั้นแหละจึงรู้"


หลวงพ่อพุทธทาสฟังแล้วเข้าใจยากสักนิด แต่พอเข้าใจได้ในระดับหนึ่ง แต่พอได้มาฟังธรรมบรรยายของท่านเจ้าคุณโชดก ท่านเจ้าคุณประยุทธ เป็นอันยุติ ไม่มีที่จะเข้าใจได้แจ่มแจ้งขนาดท่านเลย
เอาแค่ว่า

อยาก ในตัณหา กับ
อยาก ในฉันทะ

มีท่านเท่านั้นที่อธิบายแล้วไม่เสียเปล่า

แต่ตอนฟังท่านอาจารย์พุทธทาสบรรยายไว้(สมัยวิวาทะกับท่านม.ร.ว.คึกฤทธิ์ ปราโมช ) ก็ไม่คลิ๊กเท่าไร
ว่าแต่ ป่านนี้ที่เคยถามไว้ เคยมีใครสงสัยไปตามดูกันมั่งรึป่าวล่ะ
อิอิ

บอกห้าย พอเข้าใจอยากในฉันทะแล้ว เมื่อได้ไปฟังใครๆว่า
อย่าไปอยากดี อยากเด่น อยากบรรลุธรรม หรือ พออยากแล้วให้หยุดปฎิบัติ จะเข้าใจเลยว่า หมอนี่มันมะค่อยรู้เรื่องเท่าหร่ายน่ะ

พระพุทธเจ้าท่านสอนให้สันโดษ สงัดจากกาม
แต่ไม่ให้สันโดษในกุศลธรรม
แต่ท่านสอนให้มีฉันทะมากๆ ท่านให้มีความเพียรในฝ่ายกุศลธรรม

แล้วครายที่บอกอย่าไปอยากบรรลุธรรม อย่าอยากได้องค์ฌาน เขาก็คลาดเคลื่อนออกไปนิดหน่อย
(ก็นิดหน่อย เปลี่ยนไปใช้คำว่า มีฉันทะในการภาวนา มีฉันทะ เพียรให้ได้ฌานสุข อะไรทำนองนี้ )เพราะไปรังเกียจตัวอยาก สร้างฟามรู้สึกปลอมๆขึ้นว่า ฉันม่อยาก ไม่อยาก มันเฉยๆนะ ฉันนี่แหละ ผู้ไม่อยาก

มันเฉยๆ แล้วมาปฎิบัติหาตะหวักตะบวยอะไรล่ะ !(อุ๊ย หาเรื่องอีกแย๊ว)

เหล่าฮูติดข้องกงนี้มาตลอด เมื่อก่อนก็มีทิฏฐิแบบนี้แหละ ปามาณว่า
ไม่ต้องรู้จักชื่อผมหรอก เรียกผมว่า ผู้ไม่มีความอยาก
เนี่ย ไปสร้างอัตตาปลอมๆขึ้นมาล่ะ เขินจัง

มาแยกได้ชัดหลังฟังที่ท่านอธิบาย เลยไม่ค่อยตามฟังของท่านอื่นๆอีก บางท่านจะพูดซ้ำๆวนเวียนอยู่ที่เดิมน่ะแหละ ไม่ค่อยไปไหน บางท่านเน้นเป้าชัดๆ พูดทีไรก็เล็งเป้าเดียว

แต่ของท่าน จะมีแง่มุมใหม่ๆ วิธีคิด คิดแบบจับหลัก ท่านจะเลือกเฟ้นคำนานมาก.....อ่ะ กว่าจะเลือกนำมาใช้ให้เราเข้าใจ(ไปอ่านวิถีแห่งปราชญ์เส่ อ่านแล้วซาบซึ้ง ได้ข้อคิดดีๆน่ะ)

อย่างคำว่า "อย่าปลงใจเชื่อ" ในกาลามสูตร(เกสปุตตสูตร) ใครๆก็ว่า อย่าได้เชื่อเพราะฟังตามๆกันมา
พอท่านมาเลือกเฟ้นคำอธิบาย ท่านก็ใช้ "อย่าเพิ่งปลงใจเชื่อ"
ฟังแล้วเข้าใจแจ่มแจ้งเลยทีเดียวเทียว (เข้าใจว่าไงอ่ะ ใครสงสัยลองค้นดูนะ ก็ไม่เห็นครายสงสัย ซาแดงว่ารู้แล้วมัง)






ฝากป้านู๋บี

เหล่าฮูไปกินใบแป๊ะตำปึงล่ะ ดี๊ดี กินแล้วอาการภูมิแพ้มันทุเลา ล่าสุดไปหาหมอตามา เค้าว่ามันดีมาก ให้มองตัวเลขไกลๆ เที่ยวนี้เห็นหมด ไม่ผิด แปลกมากๆน่ะ

แต่เค้าเจอไขมันในลูกตา เค้าว่าให้งดมันๆด้วย
ว่าจะมาเล่าให้ฟัง แต่มัวฝอยเรื่องนุ้นนี้จนเลิม

เนี่ย มันแปลกชอบกล มีนัยยะสำคัญ มะรู้มันเป็นไปได้ไง รึคิดไปเอง
(กินยาหมอด้วย กินแป๊ะกำปึงด้วยน่ะ ทำฟามสะอาดห้องด้วย เลยมะรู้มาจากเหตุ-ปัจจัยตัวไหนมั่ง ท่านว่า เอกกรณังเหตุวาท ลัทธิเชื่อเรื่องเหตุเดียวผลเดียว แต่พุทธเราเป็นเหตุปัจจัยเดียว ก่อให้เกิดหลายผล
หรือผลเดียวมาจากหลายๆปัจจัย

เค้าว่า ผายลมทีหนึ่งดังถึงดวงดาวอะไรประมาณนี้มัง ไม่แม่นนัก

กินมาเดือนฝ่าๆน่ะ เลยมะรู้มาจากปัจจัยใดๆ รึร่วมกันไปเป็นองค์รวม แต่ คิดว่าใบแป๊ะกำปึงเนี่ยคงเกี่ยวอย่างมากเลย
ตอนนุ๊น เพื่อนของเพื่อนเค้าไปซดน้ำซุปที่ต้มจากซี่โครงไก่ แค่นั้นแหละ หามเข้าโรงพยาบาลเลย
ต่อมาเค้าไปกินใบไม้น่ะ เรียก จินจีเหมาเยี่ย(เรียกกันมั่วไปหมด จินๆน่าจะจินจีเหมาเยี่ยน่ะ แปลว่าใบขนไก่ทองน่ะ) อีกินวันละเจ็ดใบนะ สักพัก ทีนี้กินเข้ามันไก่หน้าตาเฉย(กินดื้อๆน่ะ) และโรคก๊งโรคเก๊าท์ก็ไม่เป็น แปลกดีแม๊ะ

จินจีเหมาเยี่ย ถามอากู๋ดู ไปๆมาๆกลายเป็นแป๊ะตำปึงได้ไงมะรู้ ที่มาที่ไปของชื่อพิเรนทร์นี้ยังหาไม่เจอ แต่พืชนี้มาพร้อมๆใบหญ้าปักกิ่งแก้มะเร็งน่ะ ใช้ลีจินๆ

อีกต้นชื่อฮวานง็อก ต้นนี้เค้ายิ่งโม้กันไปใหญ่น่ะ แก้สารพัดสารพัน แต่ที่เป็นที่ประจักษ์ก็แป๊ะตำปึงนี่แหละ คนที่พูดถึงเนี่ยเค้าเป็นเจ้าของเคเบิลรายใหญ่นะ หญ่ายมากๆ ที่ดูๆกันอยู่ทั่วไปส่วนใหญ่ก็ของอีน่ะ และยังมีอีกคนที่กินแล้วหาย ก็เพื่อนของเพื่อนที่สนิทกันในกลุ่มน่ะ เลยเอามาเล่าให้ฟัง น่าสกัดขายจังเลยเนอะ

เหมือนใบพลูคาว ตอนนี้มะรู้ใครทะลึ่ง สกัดขายขวดละตั้งเป็นพันบัก คนไทยนี่โง่จินๆ ไปตามก้นฝรั่ง เห็นเค้าขายตรงก็ขายตรงกะเค้ามั่ง ไม่รู้จะโลภไปถึงไหน ใบพลูคาวของพื้นๆเหมือนใบบัวบก ดันไปสกัดขายเป็นพัน เราๆนี่เหมือนหลงยุค มาอยู่ในยุคมือใครยาวสาวได้สาวเอา มรึงหลอกมัน มันหลอกมรึง ใครๆก็ต้ม ใครๆก็หลอก แปลกจินๆ ไว้เราต้มยาแก้ขาดละอายหรือภูมิละอายบกพร่องมาขายมั่ง เอาซะขวดละห้าพันดีแมะ
555555555

ง่า หมดมุขแล้วง่ะ คุยไปคุยมาเริ่มไม่หนุก เลยเอานี่มาคั่นนิดโหน่ย เผื่อไว้อ้างอิง เห็นว่าเคยสนใจเรื่องเกี่ยวกะสมุนไพรนิดหน่อย(ละมัง)

เคยย้อนไปดูโพสต์ป้านู๋บี ไหงเหมือนDéjà vu
มีคำพูดที่เหมือนพูดซ้ำ เช่น ป๋าหมานอ่านลีลาวดี กามนิต-วาสิฏฐี ปัญญาสาม รวมทั้งศีลห้าที่อามดเอ๊กเอามาฝาก
(อันนี้อ่านได้นิดเดียว ยังไม่ได้ต่อเลย แต่เขียนดีจินๆ สนุกน่ะ)
และเรื่องที่เหมือนเหล่าฮูมาคุยซ้ำที่ป้าเคยพูดไว้แล้ว ดูเหมือนเหล่าฮูจะตอบคำถามที่ป้าเคยไปจารไนไว้ก่อนซะทั้งนั้นเลย

เนี่ย สอนลิงปีนต้นไม้จินๆ รอบรู้ไปโม๊ด และมะมีปริปากซักแอะ ปล่อยเหล่าฮูพล่ามซะตั้งแยะ นัยว่า รักษาหน้าเหล่าฮูรึเป่า น่ารักจินๆ ลิงกะหมา
ขอนินจาเป็นพักๆๆนะ เพื่อสายตาอันใสซื่อของเหล่าฮู

เรื่องดูอาการจิต เนี่ย เป็นของสำคัญมากๆเลยนะ
ในความคิดของป้านู๋ขวัญ อิอิ

บางคนเขาไม่สนใจจะดูอาการจิตของตัวเอง
จะเอาแต่ดูจิตของตัวเอง ก็ไม่รู้จะยังไงนะ
เพราะป้านู๋ขวัญเข้าใจว่า บุคคลที่จะเห็นจิตได้
มีแต่ผู้ที่บรรลุธรรมแล้วเท่านั้น
ส่วนปุถุชนคนมีกิเลสแล้วบอกว่าเห็นจิตเพียวๆได้น่ะ
ป้านู๋ขวัญ ว่าเขาเข้าใจผิดไปเอง จริงๆก็เห็นอาการจิต
นั่นแหละ แต่เป็นอาการจิตที่สว่างไสวของจิตผู้รู้ เท่านั้น
คือเห็นจิตผู้รู้แยกออกมาชัดเจนด้วยกำลังสมาธิที่ตั้งมั่น
ได้มาก แล้วคิดว่าจิตผู้รู้นี้คือจิตเที่ยง ธรรมเที่ยง ธรรมธาตุ
คือจิตเดิมแท้ หรืออะไรอื่นๆ ที่พระท่านพูดถึงเรื่องนิพพาน
ทั้งๆที่จริง จิตผู้รู้มันก็เป็นจิตประภัสสรดวงหนึ่ง ที่ประกอบ
ด้วยอาการจิต(เจตสิก)ที่เป็นชนิดโสภณเจตสิกที่เกิดขึ้นได้
ด้วยกำลังสมาธิระดับฌาณขึ้นไป ยังไม่ได้มีปัญญาทางธรรม
พอถึงเวลามันก็เสื่อมไปตามกฏแห่งความไม่เที่ยง แต่ถ้า
เป็นผู้บรรลุธรรมแล้วมันจะไม่มีเสื่อม ไม่มีจิตเสื่อม คือไม่มี
เจตสิกประเภทอกุศลเจตสิกเกิดขึ้นกับจิตดวงนั้นอีกเลย

ก็เข้าใจแบบนี้นะ แต่ยังไม่รู้จริง แหะ แหะ
เป็นความคิดส่วนตั๊วส่วนตัว ที่ไม่เหมือนบางคน
ถ้าไม่ตรงกับใคร ก็อย่าถือสาแล้วกัน
อิอิ

อ่านแล้วชอบ เลยอยากให้คนอื่นอ่านมั่ง
อุบาสกเปลี่ยน รักแซ่
วันที่ ๔ มีนาคม ๒๔๙๔ ได้สนทนาธรรมกับคุณลุง
คุณลุงแสดงว่า
"ดับหมด เป็นหมด"
"ผมใช้ภาวนา ธรรมดา รู้อยู่"
"พิจารณาแยกออกหมดแล้วมันก็ไม่มีอะไร"
"มันก็ จิตดูจิต เป็นเอง"
"พระพุทธเจ้าท่านเห็นโลกธรรมแปดนั่นเอง
อย่างไรทุกข์เกิด มันก็ดับไปเอง"
"บางทีผมก็ใช้ภานา จิตว่าง วางเฉย
ถึงพระสามองค์
บางทีก็มีปรุงเหมือนกันแต่ผมก็เฉยเสีย"

หลังจากนี้ท่านก็พูดซ้ำๆ ตลอดมาเป็นประจำ
รวมทั้งที่แสดงในเวลาประชุม ก็มักแสดงว่า
"รู้อยู่ ก็ว่างอยู่"
"รู้ว่าอะไรๆมันไม่เที่ยง แล้วจะไปยึดอะไร"
"ดับหมด เป็นหมด"
"หมดเกิด หมดตาย"
"นามรูปขันธ์ห้าไม่เที่ยง ใครจะไปบังคับบัญชามันได้
ก็มันไม่มีคัวของมันเอง"
"รู้เอง เป็นเอง เป็นผู้ตื่น เป็นผู้เบิกบานด้วยธรรม"

ท่านได้เริ่มป่วยมากเมื่อต้นเดือนสิงหาคม ๒๕๐๘
เมื่อเริ่มป่วยใหม่ๆ มีผู้หนึ่งไปเยี่ยม ถามว่า "คุณตาเป็นอย่างไรบ้างคะ"
ท่านลุกขึ้นยิ้มตอบว่า
"ไม่เป็นไร อยู่เฉยๆว่างๆรู้ตัวเอง ปล่อยตัวเองเสียแล้ว
ก็ไม่เจ็บป่วยอะไร"

ต่อมาหลายวัน ผู้ปฏิบัติท่านหนึ่งทำน้ำโสมชงเพื่อให้ชุ่มคอให้ดื่ม
เห็นรู้สึกกลืนไม่ใคร่สะดวก จึงบอกให้ค่อยๆดื่ม
แล้วจะทำแป้งมาให้รับประทานเพื่อจะได้ระงับเวทนา
ท่านว่า "ก็เวทนาไม่มี แล้วจะมาดับอะไร" ผู้ให้เลยต้องนิ่งไป

ขณะป่วยได้พยายมยามช่วยตัวเองทุกระยะ โดยไม่รบกวนใคร
เสร็จแล้วก็นอนเฉยๆตลอดวันและคืน
หลังจากป่วยแล้วหลายวันได้ช่วยตัวเองอยู่โดยอาการอย่างนี้
วันหนึ่งขณะลุกขึ้นยืนจะเข้าห้องน้ำจึงได้ล้มฟาดลงมาทั้งยืน
รุ่งขึ้นมีผู้ปฏิบัติถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง
คงตอบว่าไม่เป็นอะไรเช่นเคย อยู่เฉยๆไม่เป็นอะไร
ผู้ปฏิบัติหลายคนคิดจัดแจงให้ความสะดวกเรื่องห้องน้ำ
ท่านกลับพูดว่า "ช่างปรุงช่างแต่งกันไปเอง"
มีผู้หนึ่งถามว่าแล้วเวทนาไม่รวบรัดคุณตาบ้างหรือ
ก็ตอบว่า "ทำไมไม่รวบ ทำไมไม่รัด แต่รู้ดับ รู้ปล่อยเสียแล้ว มันไม่มีอะไร"

ต่อมาวันหนึ่ง ผู้ปฏิบัติสนทนากันถึงเรื่องขันธ์ห้า
ว่าเมื่อวันประชุม ท่านให้พวกเราพิจารณาให้รู้ความลับของขันธ์ห้า
ถามกันว่าอะไรเป็นความลับของขันธ์ห้า
คุณตาได้ยินจึงพูดขึ้นว่า "ก็ความไม่เที่ยงน่ะ ซี เป็นความลับ"
มีผู้หนึ่งถามว่า ใช่หรือ
ท่านยืนยันว่า "ทำไมจะไม่ใช่"

วันที่ ๕ กันยายน ๒๕๐๘
หลาน(ที่ร้านธรรมดานิยม) มาเยี่ยม ถามว่า "คุณลุงเป็นอะไรบ้างคะ"
ตอบว่า "จิตใจเป็นธรรมนำผู้ปฏิบัติออกจากทุกข์ออกจากกิเลส
อยู่ว่างๆ เปล่าๆ ไม่ยึดถืออะไร ไม่มีอะไร
รู้ของไม่เที่ยง จิตใจว่างไม่ยึด ไม่ถือ"

๖ กันยายน ๐๘
ผู้เยี่ยมถามว่า "วันนี้คุณตาเป็นอย่างไรบ้างคะ"
ตอบอย่างวันก่อน "จิตใจเป็นธรรม นำผู้ปฏิบัติออกจากกองทุกข์กองกิเลส
จิตใจรู้ว่าง ไม่มีอะไร ไม่มีใครเกิด ไม่มีใครตาย
อยู่ที่ว่างๆเสียแล้วก็ไม่มีอะไร
รู้เองเห็นเอง จิตใจอยู่ที่ไม่ยึดถือ มันก็ว่างจากทุกข์"

มีผู้พยาบาลให้ยารับประทาน
ท่านพูดว่า "จิตมันว่างเปล่าอยู่แล้ว ไม่ต้องทำอะไรก็ได้
ยาอะไรๆก็ดี แต่สู้จิตว่างเปล่าไม่ได้"

๘ กันยายน ๐๘
ท่านได้พูดกับผู้มาเยี่ยมว่า "จิตใจเป็นธรรมนำผู้ปฏิบัติออกจากกองทุกข์กองกิเลส
อย่างจัดแจงอะไรจะอยู่เฉยๆ"
คำว่าจะอยู่เฉยๆ พูดอยู่เสมอ เพื่อจะรู้ภายในให้แนบแน่นยิ่งขึ้น

๙ กันยายน ๐๘ เวลา ๑๐.๐๐ น.
มีบุตรหลานมาเยี่ยมหลายคน มีเสียงพูดคุยกัน
ขณะที่มีลูกนั่งอยู่ใกล้ ท่านได้ยกมือขึ้นสองข้างแล้วพูดว่า
"ข้างหนึ่งเป็นความว่างไม่ปรุงแต่งอะไร
ข้างหนึ่งปรุงแต่ง เกิดดับกันไป ไม่ปะปนกัน
ผู้พยาบาลพยุงให้นอน ท่านพูดว่า "จิตใจเป็นธรรม"
ลูกๆจะจัดแจงอิริยาบถให้เรียบร้อย
ท่านว่า "ขันธ์ห้ามันเป็นทุกข์จะไปจัดแจงอะไร"

ที่มา '//www.larndham.net/cgi-bin/kratoo.pl/001905.htm]001905 -'

(ก็เข้าใจแบบนี้นะ แต่ยังไม่รู้จริง แหะ แหะ
เป็นความคิดส่วนตั๊วส่วนตัว ที่ไม่เหมือนบางคน
ถ้าไม่ตรงกับใคร ก็อย่าถือสาแล้วกัน
อิอิ)

อาเหล่ายายเนี่ย ปากค๊มคม
มีการ ไม่เหมือนบางคนล่วย ส่วนตั๊ว ส่วนตัว
แด แด่ดี๊แด แด่

เนี่ย ไม่ต้องถือสากันเนี่ย นับว่ากงใจน่ะ


"คนกล่าวคำขนาบข่มขี่นั่นแหละ คือคนชี้ขุมทรัพย์ละ"

"คนเรา ควรมองผู้มีปัญญาใดๆ ที่คอยชี้โทษ คอยกล่าวคำขนาบอยู่เสมอไป ว่าคนนั่นแหละ คือผู้ชี้ขุมทรัพย์ละ ควรคบบัณฑิตที่เป็นเช่นนั้น"

"เมื่อคบหากับบัณฑิตชนิดนั้นอยู่ ย่อมมีแต่ดีท่าเดียว ไม่มีเลวเลย"

จิ๊กเค้ามาล่ะ คนกล่าวคำขนาบ
(//www.oknation.net/blog/print.php?id=128824)

ถ้าอ้ำอึ้งเกินไป ก็ไม่เห็นบางมุมมองที่ถูกอะไรบังอยู่ ลางทีก็มีนุ่นนี่มายืนบังล่ะ ถ้าได้บอกกล่าว ก็นับว่ากรุณา เป็นผู้กล่าวคำขนาบ

เหล่าฮูกลัวแต่ว่า ตัวเองจะไปจาบจ้วงล่วงเกินจนเกินพอดีน่ะเส่ ลางทีพูดนิดพูดหน่อย มาเป็นชุดๆ คิดว่าอยากกล่าวคำขนาบกะเค้ามั่ง แต่เค้าไม่เห็นบัณฑิตย์น่ะเส่ เค้าจะเอาไม้มาขนาบกบาลเหล่าฮูแทน
หวังดีก็เลยเป็นหวังเต๊ะด้วยประการฉนี้ เอิงเงย

ลางทีก็ล้อเล่นล่วงลึกเกินพอลี แต่ไม่รู้ตัว รึรู้ตัวแต่ชอบแหย่ เค้าก็จะไม่กล่าวคำขนาบ แต่เค้าจะด่าขนาบเลยล่ะ ลางทีก็เทศน์ลำดับญาติให้โดยไม่ต้องนิมนต์

เนี่ย จะนินจาพักผ่อน มาเห็นแว่บแล้วก็ต้องมาแสดงความขอบคุณที่กล่าวคำขนาบให้ได้รู้
อาป้าบัวขวัญ สนใจอภิธรรมล่วย ใส่ศัพท์อภิธรรมเข้ามาพลิกตำราแทบไม่ทัน
"โสภณเจตสิก"
ทำให้ได้ค้นเพิ่มจากที่ไม่เคยสนใจเท่าไหร่ ลีตรงนี้ จินๆน่ะ เลยเอามาแปะเพิ่มนิดนึง



ผัสสะ จะเกิดขึ้นไม่ได้ถ้าไม่มีจิต
แต่จิตเป็นไปได้ แม้จะไม่มีเจตสิกบางดวงเกิดร่วม

เช่น กลุ่มปัญจวิญญาณ ย่อมเกิดขึ้นได้แม้ไม่มีวิตกเจตสิกร่วมด้วย เป็นต้น จึงควรกล่าวว่า

"เจตสิกเนื่องกับจิต
แต่ไม่ควรกล่าวว่าจิตเนื่องกับเจตสิก"

ขอบคุง กำเสี่ย อึ่มก๊อย แต๊งกิ้ว
(ขอนุยาดนินจายาวนิดนึง พอลีญาติผู้ใหญ่เพิ่งบ๊ายบายกลับบ้านเก่าตะกี้เองจ้า เสร็จทู่ระแล้วจะหาเรื่องมาโม้ต่อ)

ชวนป๋าบัว ดูหนัง เรื่องนี้เลย

ไปกับผม มะป้า ฮิ ๆๆๆๆๆๆๆ


เคยได้ยิน คำนี้ไหม

เราจะเป็น หู เป็น ตา ให้กันและกัน


ลึกมาก ลึก ๆๆๆๆ จนผม ขนลุกกกกกก


โอยยยย ขนลุก พี่เรียวทำดี มีมิติ นะ

พร๊อตตต แจ๋ว ไอเดีย บรรเจิด

อ๊อฟโร๊ดดดดดดดดดดด ด้วย

คิดได้ไงเนี่ยยยยยยยย สาธุ พี่เรียยววววว

ไม่ใช่รักแค่ หนุ่ม ๆ สาว ๆ มันแฝง นะ แฝง

ทำไมถึงชอบ ล่ะ

1. สาวหูตึง กับ สาวตาสั้น กับคำว่าเพื่อน ( พร๊อต แจ๋ว )
2. วิวดี ผมชอบเที่ยวววววววว เวียดนาม ถึงใหนหว่า ฮี่ๆๆๆ
3. ชอบเพลง เพราะดี พี่ อัสนี วสันต์ มาแว้วววววว


//www.youtube.com/watch?v=-H9Y3Ats_OQ

//www.youtube.com/watch?v=hqbkuPUePp8

^
^

แท้งกิ๋วจร้าไอ้หลานร้ากกกกก
เอ็งเป็นผู้ชายคนแรกเรยนะเนี่ย
ที่หลวมตัวมาชวนป้าบัวไปดูหนังด้วย เหอ ๆ

แหม๊ ม่ะอยากบอกเรยว่า
นอกจาก พี่เคน ธีรเดช ก๊ะ พี่ โดม ปกรณ์ลัม แร้ว
พี่เจ มณฑล ก็เป็น อีกหนึ่งหนุ่มในสเปคป้า
แหม๊ ขาว ๆ ปากแดง ๆ งี้ ป้าช้อบ ชอบ งิงิ
แท้งกิ๋วที่เอามาฝากจร้าาาา


อ่ะอันนี้ แถมมมม

//movie.postjung.com/show.php?id=296

.

.

หม่ามี๊ขวัญ เจ้าขราาาาาาา

----------------------------------
หม่ามี๊ ก็บอกป๋าเขาไปแล้ว ว่าที่เด็ดกว่าเซ็กซ์ก็ยังมี
ให้หมั่นนั่งมาธิไป เด๋วก็รู้เอง เขาก็ไม่เชื่อ แบบว่า
หม่ามี๊ เป็นแต่ภาคทฤษฎี ไม่มีรูปธรรมให้เขาจับต้องได้
เขาก็เลยยังไม่ปักใจเชื่อหม่ามี๊ แต่ป๋าเขาก็รับไปพิจารณา
เหมือนกัน บอกว่าถ้าขานั่งงอเข่าได้ไม่เจ็บ ก็จะลองดู
ตอนนี้วิบากกรรมมันเล่นงานอยู่ เคล็ดขัดยอกที่สะโพก
ที่เข่า ที่น่อง ที่ตรีน เวทนามันรุมเร้าซะจริงๆ
จะนั่งอึก็ยังโดนเวทนาเล่นงาน
แต่เวลาทำอย่างว่า...ทุกขเวทนามันไม่มากวนเลยนะ แม๊...
มันรู้ใจกันยังไง ก็ไม่รุ เหอๆ

+++++++++++++++++++++++

โถ ๆ น่าฉงฉาน ป๋าโจ เสียนี่กระไร
ถูกโรคาพยาธิรุมเร้า
แถม คุณนายเน่า ก็ ทำใจดำ
ม่ะยักกะเห็นอกเห็นใจกันเล๊ยยยย เหอ ๆ


อิอิ บางครั้งการทำสิ่งดี ๆ
แรก ๆ มันก็ต้องฝืนใจมั่งเป็นธรรมดา อ่ะ เจ้
ฝากปลอบใจ ป๋าโจ โตย ว่า
การปฏิบัติ มันก็เหมือน การฉีกเปลือกทุเรียนนั่นแหล่ะ
มันต้องอาศัยฟามพากเพียร ในการงัดแงะแกะเกา
ของแหล่ม ๆ อร่อย ๆ อ่ะ จะให้มันกินง่ายๆ
เหมียน ปอกกล้วยเข้าปากได้ไงเล่าคร้าาาา


และก็มีแต่ พวกลิงติดตัง เท่านั้นแหล่ะนะ
ที่พอใจแค่รสชาดแบบบ้าน ๆ ของกล้วย
ถ้าอยากกินทุเรียนหมอนทองอร๊อย อร่อย
ก็ต้องทนเจ็บมือ ให้ หนามทุเรียนมันตำเอามั่งจิ
มันถึงจะเจ๋ง ง่ะ งิงิ


นี่ ๆ ขอนุยาดแนะนำนะเจ้
ถ้า ป๋าแกบอบบางนั่งขัดตะหมาด มิได้
ลองนอนสมาธิ
หรือนั่งห้อยขาเอามือจับหัวเข่า
ให้ เอาลิ้นแตะเพดานปากตามกองลม เฉย ๆ ก็ได้นิ
อิฉันก็ใช้วิธีนี้นะ เพราะทำแร้ว
มันเอื้อกับกายเนื้อมากกว่า การนั่งขัดตะหมาดอ่ะ



นั่งขัดตะหมาดนาน ๆ
เส้นเลือดมันถูกกดทับไหลไม่สะดวกอ่ะ
ตอนนั่งน่ะไม่มีปัญหากับเวทนาหรอกนะ ตัดได้สบายมาก
แต่พอออกจากสมาธิแร้วตะคริวขึ้นทุ๊กที
เรยสงสารกายเนื้อมันอ่ะ
มันต้องอยู่รับใช้อิฉันอีกหลายปี
ต้องทนุถนอมมันหน่อย








-------------------------------
แล้วก็เรื่องถือศีลนานๆ เนี่ย ก็เป็นคล้ายๆนู๋บีอะนะ
แต่ของเจ้ เขาไม่เรื่องมาก ง่ะ เขาปล่อยให้เจ้พินา เอาเอง
แบบว่า พอถือศีลไปนานๆ วันดีคืนร้าย
มันจะมีหน่อแทงออกมาจึ๊กๆ


มันขุดมาฉายให้ดูหมด จนเราก็อืมๆ รู้แล้วว่าทำไม่ถูก
ก็อ้อมแอ้มบอกตัวเองว่า อืม ตรู...ผิดไปแล้ว ตรู...สำนึกผิด
ก็ได้ฟระ แต่ไอ้คนลึกลับ(อิอิ) มันก็ไม่ได้จุ้นจ้านบอกให้ไป
แก้เรื่องอดีตเล่านั้นนะ แค่เรายอมรับผิด แล้วจะไม่ทำอีก
มันก็สงบไม่มาจึ๊กๆ อะไรเรา
++++++++++++++++++++++++++++++++

อิอิ ม่ะน่าเชื่อ เรยว่า คนหัวดื้อของป๋าโจ
จะศิโรราบยอมรับผิด กับไอ้คนลึกลับ ซะได้
แหม๊ ! เสียชื่อ อิปลาไหล หม๊ดดดดดดด

แต่อันนี้ อิฉันก็เหมือนกันกับเจ้นะ
แต่มันก็ใช้ได้ผลกับ ศีลข้ออื่น ๆ อ่ะ
ทว่าวิธีนี้ มันใช้กับศีล ข้อ 2 ไม่ได้
เพราะ พอทำแบบนี้ มันสงบเป็นพัก ๆ ง่ะ
พอวันดีคืนร้าย เด๋วเจ้หิฯ มันก็มาจ้ำจี้จ้ำไช
ว่า นู๋บีจ๋าาาาาา ที่ ทำอยู่เนี่ย มันดีที่สุดแร้ว หรอ ?
นู๋บีรับผิดชอบฟามระย้ำของตัวเองอย่างเต็มที่แล้วหรือยัง


แล้วมันก็จะบ่นง้องแง้ง ผลุ่บ ๆ โผล่ ๆ งี้
จนกว่าเราจะยอมตามใจ ยอมควักตังค์
ยอมเสียฟอร์ม เสียหน้า
ไปชดใช้หนี้เวรหนี้กรรมให้เขาอ่ะ
มันถึงจะหายคาใจ และตายตาหลับ
และกลับมาปฏิบัติได้อย่างสงบสุข



ส่วนเรื่อง เบิ่งจิตเนี่ย
ตอนนี้ ก็ฝึก กระทบ รู้ ปล่อย วาง ฯ อยู่นะ
เพียงแต่ ไอ้ตรงรู้เนี่ย
มัน ได้แค่รู้ ว่ากำลังเกิดสภาวะจิตแบบนั้น
แต่มันยังลู้สึกถึง สเตปที่สูงกว่านี้ ไม่ได้
ยังเข้าไม่ถึงการทำใจยอมรับ
ฟามเป็น ตถตา ของ สภาวะจิต
เรยปล่อยยากส์ วางลำบาก
คงต้องสะสมเลเวลอีกยาวไกล เรยอ่ะ เอิ๊ก ๆ

ถึง อาเหล่าแปะ


ไอ้เรื่อง หลับใน เอ๊ย ง่วงอย่างแรง
ตอนเดินจงกรมเหย็ง ๆ เนี่ย
อาจจะเป็น ถีนมิทธะ ก็ได้มั้ง (ไม่แน่ใจอ่ะ)
มันเหมือน กายมันง่วงจนหนังตาแทบปิด
แต่ใจมันคิดกบฏ ไม่ยอมทำตามที่ กายเรียกร้องอ่ะ


ตอนฝึกสมาธิโดยทำชี่กง
ให้เหงื่อมันซึม เกือบค่อน ชม.
หนังตามันก็เริ่มปิดเองแล้วนะ (แต่ไม่ง่วง )
จนออกจาก ชี่กง มาเดินจงกรม นี่แหล่ะ
เป็นเรื่องเรยง่ะ ง่วงจนอยากออกจากสมาธิ
แร้วกลับไปนอนเขลงบนเตียง


ตอนหลังสงสัย ว่า
มันเกิดอารายขึ้นกับตัวเอง
การทำสมาธิ แร้วง่วงมันเปนเพราอะไร
เรยไปถามกู ( เกิ้ล ) เอา
ก็ได้คำตอบมา และ เก็ทประมาณนึง


แล้วไม่นาน ก็ได้ไปเจอ กาทู้ นี้ อ่ะ

จะทราบอย่างไรว่าตัวเองกำลังจะเข้าสู่สภาวะของฌาน ให้สังเกตุอาการของ ถีนมิทธะ(ง่วง)ครับ
//pantip.com/cafe/religious/topic/Y9339504/Y9339504.html


ก็ เก็ท มากขึ้นนะ
ก็ไม่ลู้หรอกว่า สิ่งที่เจอกับตัวมันเป็น
ถีนมิทธะ หรือ เป็น ง่วงเหงาหาวนอนจากโมหะ
ลู้แต่ ไม่ชอบใจที่ มีสภาวะนี้เกิดขึ้นกับตัว
จน คอนโทรล ตัวเองไม่ได้
( ไม่ชอบให้อะไรอยู่นอกเหนือการควบคุมอ่ะ )
สุดท้ายเลยต้อง ใช้วิชามาร
งัดสารพัดวิธีรมากำจัด
สภาวะง่วง ที่เกิดขึ้น


ตอนนี้ดีขึ้นแระ อาการง่วงไม่โผล่หัวมาให้เห็นนัก
ยกเว้น ตอนใกล้นอน ปกติจะ นั่งมาธิ ก่อนนอนอ่ะ
พอจะนั่งช่วงนี้ที่ไร ไอ้ตัวง่วงมาเกาะหัวทู๊กที
หลัง ๆ เรยต้องยอมหยวน ๆ อ่ะ ง่วงก็นอนซะนะ
แต่ จะ ใช้วิธี ตื่นเช้ามานั่งมาธิ ตอน ตี 3 - 4 แทนอ่ะ
ก็ได้ผลค่อนข้างดี ไม่ค่อยมีเจ้าตัวง่วงมาเกาะหัว
อาจเป็นเพราะ เพิ่งตื่นนอนก็ได้ นอนอิ่มแระ
ไอ้เจ้านิวรณ์ทั้งหลายแหล่
เรยหาเรืองมานั่งง่วงโดยชอบธรรม ไม่ได้ 55555



แล้วบางวันก็แปลกนะแปะ
กำหนดจิตให้ตื่นตอนเช้ามืดปุ๊บ
พอถึงเวลาเป๊ะ ตามันลืมปั๊บ แบบในหนังผีเรยมั้ง
แล้วไม่มีอาการสะลืมสะลือ เหมือนที่เคยเป็นด้วยอ่ะ









------------------------------------

ช่วงไหน ที่จุกเสียด ก็ เปลี่ยนมาเดินเอามือไพล่หลัง
ก็ โอเคขึ้นนะ อาการ เดินเซเป็นอีเป๋หายไป
แล้วอาการจุกเสียดก็หายไปด้วย



ก็ทำตามปัจจัยให้เกื้อหนุนกัน สลับไปมาน่ะแหละ
เรื่องนี้ก็พิลึก เหล่าฮูลองวิธีของป้านู๋บีอยู่แท้ๆ
แต่นี่ป้าดันมาเดินมือไพล่หลัง ตลีดก ตลกดี
+++++++++++++++++++++++++++++++++

ก็ มันสงสาร กายเนื้อ ของตัวเองนิ
จิง ๆ ถ้า ฝืน เดินแกว่งแขนต่อ แบบเดิมก็ ไหว นะ
ใจมันยังสู้ อยู่นะ ทำได้ สบายมาก
อิฉันมันพวก อินทรีย์พละ แข็งโป้ก อยูแระ
แต่ไม่อยากฝืนสังขารขันธ์ อ่ะ
สภาพร่างกายมัน งอแงเกิดอาการผิดปกติงี้
ขืนยังดันทุรังเดินต่อ ไป สุขภาพคงเดี้ยงแหง๋ ๆ
เรยต้องยอม ผ่อนปรนตามใจกายเนื้อมันหน่อย






-----------------------------------
ส่วนอาการ วูบเหมือนโดดลงมาจากที่สูง นี่
เป็น ถี่ขี้นนะ เด๋ววูบ เด๋ววูบ เด๋วผงะ เด๋วผงก
ก็เสียว ๆ สนุกดี

อันนี้ วิปัสสนูปกิเลส
ล้อเล่นกะมันได้เลยรึ น่าทึ่ง!
+++++++++++++++++++++++

อิอิ ปกติ อิฉัน ก็ชอบ เดินอยู่ขอบเหว
ล้อเล่น กับ ความลู้สึกตัวเอง อยู่แระ
ม่ะลู้ ดิ เวลา นั่งมาธิ แร้ว เกิดอาการผิดปกติ
วูบ หรือ เห็นแสง ผงะ/ผงก
อิฉันก็มักจะมองมันแบบขำ ๆ ตลก ๆนะ
ลู้สึกเหมือน กะลังเห็น เด็กน้อยเข้ามาทำนู้นทำนี่
เรียกร้องฟามสนใจจากอิฉันอ่ะ
วันไหนนึกเอ็นดู ก็สนใจมันจิ๊ดนึง
วันไหนขี้เกียจนัวเนียด้วย
ก็ กลับมาใส่ใจกับการตามกองลม











--------------------------------------------
ว่าแต่เรื่อง พบร้ากกกเมื่อฝนตก ของแปะเนี่ย
พล็อตคล้าย ๆ เรื่อง แหยมยโสธร
ของอีตาหม่ำ จ๊กม๊ก เรยอ่ะ
ใครก๊อปใคร กันแน่เอ่ย เหอ ๆ



อ่าว แหยมเนี่ยนะ ไม่ใช่ร๊อก
ตอนนุ๊นเหมือนกระทิงเปลี่ยวน่ะ มะรู้ไง
แต่เชื่อว่าเป็นเรื่องวิบากน่ะ คงไม่ใช่ตั้งหน้าตั้งตาไปฟัดกะใคร
ส่วยแหยมเนี่ย คงหมายเถิงลูกสาวสุดสวยกะนายอะเภอ
คู่นั้นอีมีใจต่อกันมาก่อน แต่เหล่าฮูไม่ใช่แบบอีน่ะ แต่บรรยากาศก็คล้ายๆน่ะอุ๊ย ทะลึ่ง ดูตอนนี้ด้วยรึ ฮึ!
+++++++++++++++++++++


ม่ะช่าย แหยม 2 คร้าาาาา
อิฉัน หมายถึง แหยม 1 ง่ะ
อ่านเรื่อง สะดุดร้ากกก ตอนฝนพรำ ของแปะ
แร้วนึกถึงเรื่องของ ไอ้แหยม กับ อีเจ้ย
ที่ กระท่อมน้อยปลายนา อ่ะ เหอ ๆ

ประมาณเนี้ย

//www.youtube.com/watch?v=ZV6sIdk7XV4&feature=related



แหม๊ วันนั้น แปะก็คงมีสภาพคล้าย ๆ ไอ้แหยม มั้ง
5555555555555555555








--------------------------------------
เคยย้อนไปดูโพสต์ป้านู๋บี ไหงเหมือนD?j? vu
มีคำพูดที่เหมือนพูดซ้ำ เช่น ป๋าหมานอ่านลีลาวดี กามนิต-วาสิฏฐี
ปัญญาสาม รวมทั้งศีลห้าที่อามดเอ๊กเอามาฝาก
(อันนี้อ่านได้นิดเดียว ยังไม่ได้ต่อเลย แต่เขียนดีจินๆ สนุกน่ะ)
และเรื่องที่เหมือนเหล่าฮูมาคุยซ้ำที่ป้าเคยพูดไว้แล้ว
ดูเหมือนเหล่าฮูจะตอบคำถามที่ป้าเคยไปจารไนไว้ก่อนซะทั้งนั้นเลย

เนี่ย สอนลิงปีนต้นไม้จินๆ รอบรู้ไปโม๊ด
และมะมีปริปากซักแอะ ปล่อยเหล่าฮูพล่ามซะตั้งแยะ
นัยว่า รักษาหน้าเหล่าฮูรึเป่า น่ารักจินๆ ลิงกะหมา
ขอนินจาเป็นพักๆๆนะ เพื่อสายตาอันใสซื่อของเหล่าฮู
++++++++++++++++++++++++++


อืม...บางที เวลาที่ มีคนหยิบยกประเด็น
ที่อิฉันเคยแพล่ม ในศีล 5 ฯ ไว้แร้ว มาถก
อิฉันก็จะ ก๊อป ตัวหนังสือที่เคยเขียนในศีล 5 ฯ มาคุยด้วยอ่ะ
ขี้เกียจเขียนใหม่ แหะ ๆ แปะเรยลู้สึกคุ้น ๆ มั้ง


แล้ว ไอ้เรื่องที่ แปะพูคุยซ้ำกับ เรื่องที่ อิฉันพูดไว้น่ะ
มันเป็นเรื่องบังเอิญ ทั้งน้านเยยยอ่ะ
ลู้สึกว่า หลาย ๆ เรื่อง ที่แปะเคยเจอ
แล้วเอาประสบการณ์มาเล่าสู่กันฟังเนี่ย
หลาย ๆ เรื่องราวเหล่านั้น ก็เคยเกิดขึ้นกับอิฉันนะ
แต่เป็นคนละแง่ คนละมุม กันง่ะ
เวลาอิฉันอ่านเรื่องที่แปะเล่า มาทีก็สะกิดใจนะ
ว่า เฮ้ย ทำไม แปะถึงเคยเจอเหตุการณ์ เดียวกับตูเรย


อย่างเรื่อง มนต์รักกิมจ๊อ
ที่แปะไปหลงไหล อีสาว
โดยมีลีลาการแคะขี้มูกเป็นเหตุปัจจัย
อีฉันก็เคยเจอเหตุการณ์นี้นะ
แต่ ตอนนั้น อิฉันเป็นฝ่ายแคะขี้มูก
แล้วบังเอิญมีไอ้หนุ่มคนหนึ่งมาเห็นอ่ะ
รู้สึกไปเองว่า ไอ้หมอนี่ ค่อนข้างจะชื่นชมอิฉันนะ
( ก็ไม่ลู้ว่า เป็นเพราะ มันเเกิด
มนต์รักกิมจ๊อ ก๊ะ อิฉันหรือเปล่า แหะ ๆ)




หรือ อย่าง ตอนที่ แปะ โดน หมาไล่กัด
อิฉัน ก็เคยอยู่ในเหตุการณ์ แบบนั้น
แต่อิฉันก็อยู่ในสภาพ เจ้าของหมา ง่ะ
พอเห็นแปะเล่าเรื่องโดนหมาฟัดให้ฟัง
เรยลู้สึกแปลก ๆ ใจ ไงก็ไม่ลู้
มันเหมือน อิฉัน ได้รับทราบมุมองของเหตุการร์ ในอีกด้าน
สะท้อนผ่านการบอกเล่าของแปะ อ่ะ
มันทำให้อิฉันเข้าใจ คำว่า การมองต่างมุม ได้ชัดแจ้งขึ้นแยะ


แถมบางครั้ง อย่างตอนที่ แปะแนะนำ
เจ้ขวัญว่า จิมกระป๋อง ซื้อได้ทางเนต
อิฉันก็กำลังจะขยับปากแนะนำเจ้แบบแปะเหมือนกัน ฯลฯ
อะโหยยยยยย ลู้สึกว่า เราสองคน
จะมีรูปแบบวิธีการคิดที่คล้าย ๆ กันเรยนะเนี่ย
สมแร้วที่ เกิดในฤกษ์เดียวกัน เหอ ๆ


ว่าแต่ แปะชอบอ่าน ลีลาวดี
แล้วชอบ คำสอนที่ พระอาจาน สอนพระเรวัตตะป่ะ
ป๊ะป๋าหมาน ของอิฉัน ชอบมากกกกก
แล้วก็เอามาเทศนาสอนอิฉันด้วยแหล่ะ
ประมาณ ว่า

หากท่านมีอัฐ 1 บาท
จงอย่าได้ฝากทรัพย์นั้น
ไว้กับคนเพียงคนเดียว
เพราะถ้ามีเหตุให้ต้องสูญเสียทรัพย์
ท่านก็จะตกอับจนถึงกับสิ้นเนื้อประดาตัว


ขอท่านจงแบ่งอัฐนี้ ออกเป็น สีส่วน
แล้วฝากไว้กับสหายหลาย ๆ คนเถิด
เพื่อเป็นเกิดการกระจายความเสี่ยง


เฉกเดียวกับความรัก นั่นแหล่ะ
เผื่อใจไว้บ้าง อย่าเอามันไปฝากไว้
กับใคร ผู้ใดผู้หนึ่ง เพียงคนเดียว

อิอิ แปะ เห็นด้วยกับคำข้างบนป่ะ ?



อ้อ นินจา ตามบายคร้าาาาาาาาาาา แปะ
นู๋บัวก็ว่าเด๋วจะจะ หายหัวผลุบ ๆ โผล่ ๆ เหมียนกันแระ ฮ่ะ
กะว่าจะเป็นกลับไปปฏิบัติต่อ
ขอเติมน้ำในตุ่มตัวเองซะโหน่ย
เฮ้อออ ไอ้เรื่องตักน้ำใส่ตุ่ม ก็อยากทำ
น้ำหมากก็อยากพ่น
ม่ะอยากจับปลาสองมือเรยเจง ๆ


ขอหั้ยอาเหล่าแปะ สุขภาพแข็งแรง
นั่งโด๊ป ใบแปะตำปึง ได้แบบสบาย ๆ
ด้วย ดวงตาที่ใสซื่อ ด้วยเทอญ เหอ ๆ ^ 0 ^




ปอลิง
เสียใจด้วยเจ้าค่ะ ที่ ญาติผู้ใหญ่ ของแปะจากไป
แต่ก็ดีใจนะ ที่ แปะจะได้มีโอกาส
ทบทวน มรณานุสสติ ของตัวเองอีกครั้ง ^ - ^

เสียใจด้วยค่ะ ที่ญาติผู้ใหญ่ต้องมาจากไป
ขอให้อาเหล่าฮู มีสติรักษาจิต
ทำการงานต่างๆได้สำเร็จลุล่วง ราบรื่น นะเจ้าคะ
ทุกชีวิตหนีไม่พ้น อนิจจัง ไม่เที่ยง เป็นทุกข์

เสียใจกับเหล่าฮูฯ ด้วยครับ
ขอให้ญาติเหล่าฮูไปสู่ภพภูมิที่ดีกว่าเดิม

... เขาก็ไปแล้ว เหลือแต่เราหละหนา
เมื่อไหร่แค่นั้นแหละ แง่บๆ ...

ถึง พ่อแง่บศักดิ์ หลานร้ากกกกกกกกกกก

แหม๊ กะลังอยากจะหลอกใช้ เอ๊ย กะลังคิดถุงคุงหลานอยู่พอดี เยยยย
คือป้าไปอ่านเจอ กาทู้

''''อยากถือศีล 5 แต่บางครั้งก็หลีกเลี่ยงการโกหกได้ยากมากเลยค่ะ''''


ทำยังไงดีคะ สมมติว่าจำเป็นต่อชีวิตจริงๆ
ถ้าไม่โกหกอาจจะมีเรื่องใหญ่ตามมา เพื่อนๆพี่ๆเลือกทำยังไงกันคะ

จากคุณ : ไข่เจียวชุบชะอม



//www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y9406480/Y9406480.html


แร้ว เกิดอาการคันปากยิกๆ
อยากตอบมากมายเรยอ่ะ
เอ็งช่วยประทับร่างทรง
ลงไปตอบแทนป้าทีจิ นะนะ


เนี่ย ป้าอุส่า หาเรื่องงดเดินจงกรม
เพื่อมาจิ้มดีดฝอย เอ๊ย ตอบกาทู้นี้โดยเฉพาะเรยอ่ะแหะ ๆ
ฝากโพสข้อฟามข้างล่าง
ไปบอก จขกท. สักดอก สิจ๊ะ ^ 0 ^


----------------------------------------------
ถ้าไม่โกหกอาจจะมีเรื่องใหญ่ตามมา
เพื่อนๆพี่ๆเลือกทำยังไงกันคะ
+++++++++++++++++++++++++

ถ้าเป็นอิฉัน ก็ยินดีที่จะ โกหก คร้าาาาาา
เหตุผลง่าย ๆ ไม่ต้องคิดอะไรให้มากมาย
เก๊าะ ตรูม่ะช่าย โซดาบัน เอ๊ย โสดาบัน นี่หว่า
จะได้ รักษา ศีล ยิ่งชีวีตูยังมี อัตตา ให้รักษาอยู่ว้อยยยย


ผิดด้วยหรือเจ้าคะ
ถ้านู๋บีจะ สตอเบอรี่ เพื่อ ตัวเอง เอ๊ย เพื่อ ชาติ ?
ถ้าไม่ใช่ อรหันต์ มันก็ต้องมีอัตตา
มันก็ต้องทำ เพื่อตัวเองทั้งนั้นแหล่ะ
เพียงแต่ว่า คุณจะจริงใจ
และยอมรับกับสัญชาตญาณดิบ ( Id ) ตัวเอง ได้แค่ไหน
มันก็เท่านั้น....



เอาล่ะ จากประสบการณ์เล็ก ๆ น้อย ๆ
ที่อิฉันถือศีลเล่นเป็นงานอดิเรกอยู่บ่อย ๆ
จะฝอยให้ฟังนะเจ้าคะ



ไอ้เรื่อง สตอเบอรี่ เนี่ย
ถ้ายังวางอัตตาไม่ได้ มันก็จำเป็นต้องทำแหล่ะ
แต่เมื่อคุณทำแล้ว คุณพร้อมที่จะรับผิดชอบ
กับฟามระย้ำ เอ๊ย กรรมที่คุณก่อ แค่ไหน
ตะหาก อันนี้ตะหากที่สำคัญ
กฎแห่งกรรมมันไม่ฟังข้อแก้ตัวเอ๊ย เหตุผลทั้งหลายแหล่
ที่คุณยกมาหรอกนะ มันรู้แค่ว่า

กระทบคน กระทบโลก กระทบเรา

ถ้ากล้าทำ กล้ารับ มันก็จบ


จะเล่าเรื่อง ศีลข้อ 4 ว่าด้วยเรื่อง
วจีถลอกของอิฉันให้ฟัง เอาป่ะ
เกี่ยวกับเรื่องการเซ็นเอกสารราชการน่ะ
ปกติ อิฉัน ค่อนข้างระวังนะ
ขนาดเขียนวันที่ผิดเซ็นเอกสารผิด
ไปแค่ไม่กี่วัน อิฉันยังต้องวิ่งไปแก้เรย
อยากดัดสันด่าน ตัวเองให้มีสติไม่แหกศีลอ่ะ
แต่ถ้ามันเป็นเรื่องหยุมหยิมเล็กน้อย ๆ
ดูแล้วไม่มีผลกระทบกับใคร ( นอกจากตัวเอง )
ขี้เกียจนัก บางทีก็ไม่แก้ แหะ ๆ


บางทีพี่ที่ทำงานด้วย มาขอลายเซ็น
เพื่อไปเมคทำยอด สารพัดโครงการ
กิจกรรมทั้งหลายแหล่ ที่โรงบาลจัด
อิฉันก็บอกปัด ไปนิ่ม ๆ ว่า ขอไม่เซ็นนะคะ
ถือศีลอยู่ ไม่ได้ไปร่วมกิจกรรมนั้นจริง
ขอไม่เซ็นนะคะ


โชคดีที่ คนในโรงบาลค่อนข้างธรรมมะธรรมโม
ก็เรยเข้าใจอิฉันไม่มาเซ้าซี้อะไร
แต่บางครั้งก็รู้สึกผิดตะหงิด ๆ นะที่ปฏิเสธเขา
เพราะ พอพูดไป คนมาขอลายเซ็น
ก็ทำท่ากระดาก ๆ ไงไม่รู้
เฮ้ออออออออออ ก็ได้แต่ทำใจอ่ะนะ



แต่ถึงจะระวังแค่ไหน
บางครั้งการอยู่กับคนหมู่มาก
เราก็ถูกลากให้ให้ไปก่อกรรมทำวจีถลอกได้ง่าย ๆ
อย่างไอ้เรื่องขอลายเซ็น นี่แหล่ะ
บางทีเราไปขอความช่วยเหลือบางอย่างกับเขา
เขาก็ ถือโอกาสขอลายเซ็นเราไปทำยอด
คราวนี้ล่ะ น้ำท่วมปากบุ๋งๆ เรย


แร้วก็ลงเอย ด้วยการจำใจแจกลายเซ็นให้เขาไป
จะไม่ให้ก็ได้นะ แต่มันเกี่ยวกับเรื่อง หนี้บุญคุณ
เรยต้องยอมให้ศีลถลอก เพราะขี้เกียจผิดใจกัน
อีกอย่างมันเป็นเรื่องเล็กน้อย
ไม่กระทบกระเทือนใครเท่าไร
ถ้าต้องทำเพื่อรักษาน้ำใจก็ต้องทำแหล่ะ




หรือบางที น้องที่ทำงานด้วย เขียนใบลาป่วย ย้อนหลัง )
ทั้ง ๆ ที่ จิง ๆ เขาไม่ได้ป่วยแต่ลาไปเผาศพเพื่อน
ถ้าเขียนใบลากิจ วันที่ลาน้องเค้าต้องโดนหักเงิน
เพราะ คิดค่าจ้างเป็นรายวัน

ตานี้ วันนั้น หน.ฝ่ายไม่อยู่
อิฉันเรยรั้งตำแหน่งรักษาการณ์
ต้องเซ็นอนุมัติให้แบบไฟท์บังคับ
เนื่องจาก เป็น เดทไลน์ แล้วรอ พี่ หน. ไม่ได้
ก็เลยเซ็นไป ด้วย อาการ จิตตกเล็กน้อย
เหมือนมีอะไรมาคาอยู่ในอก
ประมาณว่า นี่ตู มีส่วนร่วมในการโกหก อยู่นะเนี่ย


ตอนนั้นอยากบอกน้องมันมาก
ว่า ช่วยเขียนใบลาตามจริงได้ไหม
แล้วพี่จะออกเงินค่าแรงในวันนั้นให้
น้องก็จะได้ไม่เสียประโยชน์
ส่วนศีลข้อ4 ของพี่ก็จะได้ไม่ถลอก



แต่ก็นั่นแหล่ะนะ ในชีวิตจริง
มันทำตามใจคิดไม่ได้หรอก
อีกอย่างถึงจะบอกน้องมันไป
น้องมันก็คงจะไม่รับตังค์แหง๋ ๆ
เผลอ ๆ จะผิดใจกันอีก
เพราะ มุมมองมันต่างกัน



ในแวดวงข้าราชการ
เรื่อง ซิกแซก เกี่ยวกับ เอกสาร ต่าง ๆ
เพื่อให้ได้ผลประโยชน์กับตัวเองมากที่สุด
มันก็มีให้เห็นบ่อย ๆ นะ
บางครั้งถึงเราไม่ได้ทำเอง
แต่ก็จำใจต้องไปมีส่วนรู้เห็นเป็นใจ กับเขาด้วย
เพราะถึงไม่เอออวย มั๊นก็รั้นทำอยู่ดี
แถม หากไม่ทำ อาจถูกมองว่า ใจดำ ไร้น้ำใจ ฯลฯ
แล้วอาจจะผิดใจกันจนมองหน้ากันไม่ติดอีกตะหาก


บางคน ผลงานไม่ได้อยู่ในเกณฑ์
ที่จะได้ประโยชน์จากเบี้ยหลวง
เขาก็เบี่ยงเบนเมคขึ้นมาให้ตัวเองได้รับจนได้
แถมยังมาเอ่ย ขอใช้สิทธิ ( ตามมารยาท ) ก๊ะตูอี๊ก


บางคนมีเหตุสุดวิสัย ( ป่วยหนัก ) จนทำงานไม่ได้
ไม่มีสิทธิได้เงินเดือน มีการมาขอลายเซ็นจากทุกคน
ให้ยินยอมให้มีการทำเรื่องซิกแซก จนเขารับเงินเดือนได้
หลาย ๆ คนเซ็นชื่อไปด้วยความอิ่มอกอิ่มใจ
ที่ได้แสดงความมีน้ำใจช่วยเหลือเพื่อนร่วมงาน
มีเสียงพูดแสดงความคิดเห็นกันเองในหมู่คนข้างเคียง ว่า
พวกเรามีอะไรก็ต้องช่วยเหลือกัน


แน่นอนล่ะ วันนั้นอิฉันก็ เซ็น ไปด้วยง่ะ
ทว่า เซ็น เสร็จ ไม่ยักกะรู้สึกเหมือนคนอื่น
จู่ ๆ ก็เกิดคำถามบางอย่างวาบขึ้นมาในใจ


ว่า สิ่งที่ทำลงไป คือการ ปกปิด
และ ช่วยชาวบ้านโกหก หลวง ใช่ไหมเนี่ย
แล้ว ตูมีสิทธิอะไรที่จะไปอนุญาต
ให้เขาเอาเงินหลวงไปใช้ฟระเนี่ย
เงินภาษีของประชาชนนะ
ไม่ใช่เงินของอิฉัน
ในเมื่อมันไม่ใช่ของอิฉัน
แล้ว อิฉันมีสิทธิตัดสินใจได้ด้วยหรือ ?




และ แน่นอน วันนั้น ศีล ข้อ 2
กับ ข้อ 4 ของอิฉัน ถลอก ตามเคย
เฮ้อออออ ก็คงต้องเลยตามเลย ง่ะ
ก็ได้แต่ทำใจว่า คนเรามันไม่เหมือนกัน



ถ้าฉันป่วยแบบเขา หากมันเลี่ยงได้
อิฉันก็จะไม่ทำแบบเขา
เพราะมันคงตะขิดตะขวงใจ
ที่จะแสวงหาประโยชน์
รับเอาในสิ่งที่ไม่ใช่สิทธิของเรา


แต่ก็นั่นแหล่ะนะ บางทีถึงคราวคับขัน
ถ้าฉันต้องกลายเป็นเขาจริง ๆ
บางทีอิฉันอาจต้องทำแบบเขาก็ได้
ไหนจะแม่แก่ ๆ ที่ต้องเลี้ยงดู
ไหนจะลูกน้อยที่ยังเรียนไม่จบ
หนี้สินที่ยังผ่อนไม่หมด


อืม...ที่จริงถ้าเลือกได้
ฉัน อยากให้เงินเขาเป็นการช่วยเหลือ
มากกว่า ช่วยเขาด้วยการเซ็นชื่อแบบนั้นนะ
แต่คงให้ได้ไม่เยอะเท่ากับการที่เขาจะได้จากเงินหลวงหรอก


ที่สำคัญ มันก็อิหลักอิเหลื่อ
เหมือน เรื่อง น้องที่เขียนใบลาป่วย นั่นแหล่ะ
ถึงเราจะมีเจตนาที่ดี
แต่ ศักด์ศรี และ ความ ละอายลึก ๆ ของคน
มันก็ทนรับความปรารถนาดีนั้นไม่ได้หรอก
เพราะมันจะทำให้เขารู้สึกผิดลึก ๆ ในใจ


ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องราวบางส่วนเกี่ยวกับ เหตุปัจจัย
ที่ทำให้ ศีลข้อ 4 วจีของอิฉันถลอกนะ
สำหรับอิฉัน ถ้าศีลข้อนี้
มันถลอกแล้วก็ให้มันถลอกไป
แต่อิฉันก็ตั้งใจจะรับผิดชอบ
ชดเชยให้หลวง ด้วยการบริจาคเงินให้โรงบาล
ใช้หนี้ที่เรามีส่วนช่วยโกหกหลอกลวงยักยอก ? เงินหลวง
ทำให้หลวงเสียประโยชน์ นะ


นี่ ตอนนี้ เจ้หิฯ ผจก.ส่วนตัวของอิฉัน
มันก็มีดำริ ก่อตั้งกองทุนชดเชยกะตังค์พร้อมดอกเบี้ย
ให้เจ้ากรรมนายเวร ด้วยอ่ะ
มันบอกว่า อิฉันชอบทำศีลถลอก
เกิดการกระทบคนกระทบโลก บ่อย ๆ


จึงสมควรที่จะสละทรัพย์
เพื่อชดใช้ ในส่วนที่พอจะทำได้
ว่าแร้วมันก็สั่งให้อิฉัน ตั้งงบบริจาคเพื่อการณ์นี้
ประมาณ 10 เปอร์เซนต์ของรายได้อ่ะ
เฮ้อ เท่ากับภาษีอากรเรย ง่ะ
ควักกระเป๋าอีกแระ ตรู
ลู้สึกขาดทุนป่นปี้ ยังไงก็มิลู้ เฮ้ออออ T -T




อืม.....ถ้าก่อกรรม ใดไว้
อิฉันก็จะพยามรับผิดชอบ
และทำชดใช้ให้เท่าที่สามารถทำได้แหล่ะ
แต่ก็ไม่ได้หวังให้ บาปและวิบากมันลดลง
เหมือน เติมน้ำเจือจางเกลือหรอกนะ


ทำอะไรไว้ ก็ต้อง ยอมรับวิบากที่จะตามมาง่ะ
ศีลขาด ก็คือ ศีลขาด นั่นคือสิ่งที่ต้องยอมรับ
ต่อศีลไงมันก็ไม่บริสุทธิผุดผ่องเป็นยองเป็นไยหรอกนะ
แต่ทำแบบนี้แร้ว มันสบายใจง่ะ ก็เรยทำ งิงิ


ปอลิง
แร้วถ้ามีโอกาส จะโม้ เรื่องราวของศีลข้อ 4
ให้ฟังอีกนะเจ้าคะ ไอ้ศีลข้อนี้ ดีเทลมันเยอะ
เห็นหงิ๋ม ๆ ติ๋ม ๆ งี้ มันจุกจิกหยุมหยิม จะตาย
ต้องเจริญสติดี ๆ ถึงจะรักษามันไว้ได้
ไม่งั้นถลอกได้ง่าย ๆ
( ถึงจะแปลงร่างเป็นอีใบ้ก็เหอะ เหอ ๆ )



.

จะมาบอกนู๋บัวว่า เจ้ไปอ่านศีล5ที่เว็บโน้นมาแระ
อ่านแล้วก็รู้สึกหนักแน่น ดีนะ อาจ้ชอบ ง่ะ
อุสาหะในการเขียนดี อ่านแล้วใจเป็นกลางๆดีนะ
ไม่เหวี่ยงดี เป็นความรู้สึกส่วนตัวอะนะ ครืออาเจเนี่ย
เวลาข้อเขียนที่ปรุงแต่งอารมณ์มากๆ ก็จะปรี๊ดขึ้น ปรี๊ดลง
ตามอารมณ์คนเขียน แต่อ่านศีล5 ของนู๋บัว แล้ว สงบดี ง่ะ
ชอบๆ

มีเรื่องมาเล่าอีกแระ
เมื่อวานนี้พาน้องฮาร์ทไปวัดแถวบ้าน พาไปดูปลาให้อาหาร
ปลามั่ง นกมั่ง ทีนี้ พอโปรยอาหารเม็ดในถุงหมดแล้ว
เหลือที่หล่นๆ ตามพื้น น้องฮาร์ทเขาก็เก็บพอเต็มกำ ก็เอามา
ฝากแม่ไว้ แล้วบอกให้แม่ถือดีดีนะ เราก็กำไว้ ซักพักมัน
เดินมาดูที่มือแม่ ว่าเออยังอยู่ครบ แล้วกำชับอีกว่า ถือดีดีนะ
แม่อย่าดื้อนะ (ดูมันดิ มันไม่ไว้ใจแม่มันเลยนะเนี่ย เอ...
หรือว่าเราไปเผลอทำอะไรให้มันไม่ไว้ใจหรือเปล่า ฟระ..)
เก็บจนหมดแระ ก็เอาให้ปลาอีกที เราเห็นแล้วก็ขำ
ดูลูกมันทำ มันก็ตรงไปตรงมาดีนะ แต่เราอะ สะอึกเรย
ไปทำอะไรไม่ดีแล้วจำไม่ได้ แต่ลูกมันจำได้นี่ดิ
อายลูกมันนะเนี่ย ขนาดลูกยังไม่ไว้เรา ซะงั้น

พอดีอ่านที่นู๋บัวเขียนแล้วมีเรื่องคนที่เปลี่ยนศาสนาแล้ว
ไปโดดตึกฆ่าตัวตาย อะ อ่านแล้วนึกถึงตัวเอง
พักหลังมานี่ สนใจเรื่องราวคำสอนและประวัติศาสตร์
ของพระเยซู มากเรยอะ ไม่รู้เป็นไร ใจมันอยากอ่านอยากรู้
อยากเห็นไปหมด อยากรู้ทำไมพระเยซูถึงต้องยอมถูกตรึง
กางเขน ทำไมพระองค์ถึงยังอธิษฐานให้คนบาปกลับใจมา
หาพระเจ้าและหันหลังให้กับบาป และอยากรู้ว่าพระเจ้าสอน
อะไร พระเยซูสอนอะไร ก็หาอ่านหาดูเอาบนเน็ต อะ
ก็ดูซ้ำไปซ้ำมา จนทั่นโจระแวงว่าเจ้ จะไปเข้ารีต เป็นสาวก
ซะงั้น อุส่าหารูป ลพ.ป. มาใส่เป็นวอลเปเปอร์ในมือถือ เจ้ ละ
โคตรขำ แต่พอหาข้อมูลไปเรื่อยๆ พิจารณาไปด้วย อาเจ้ ก็
ทึ่งมากเลยนะ จนเมื่อวานได้คุยกะทั่นโจ เลยถามเขาว่า
ทำไมถึงได้สงสารเมตตากับสัตว์ได้ทุกตัว แต่เวลาเจอ
คนบาปถึงทนไม่ได้ อภัยให้เขาไม่ได้ หรือทนรักคนบาป
เหล่านั้นไม่ได้ เสียสละให้คนบาปไม่ได้เลย ทั่นโจเขา
บอกว่ามันไม่เหมือนกัน เจ้ก็เลยบอกให้เขาลองดูสิ่งที่
พระเยซูทำเพื่อคนบาป มันยากนะ ที่จะเสียสละชีวิตและ
จิตใจเพื่อให้คนบาปรู้ซึ้งและกลับใจหันหลังให้กับการทำ
บาปลงได้ การสอนให้คนดีทำความดีมันมีแนวโน้มที่ดีมันก็
ทำได้ง่าย เหตุปัจจัยพร้อม ก็สำเร็จได้อยู่แล้วเมื่อถึงเวลา
แต่การทำให้คนบาปรู้สำนึกแล้วกลับตัวกลับใจเลิกทำบาป
ด้วยใจไม่ใช่ด้วยคำพูด มันยากมากนะ แทบจะเป็นไป
ไม่ได้เลย แต่คนที่เผยแพร่คำสอนของพระเยซูในปัจจุบัน
ในความเห็นของเจ้ เขาไม่สอนหลักธรรมของพระเยซู เลย
เจ้เห็นว่าพวกนั้นหาคนเข้ารีตมอมเมาประชาชนให้เชื่อ
ด้วยความหลงผิดของตัวคนเผยแพร่เอง จนดูเหมือนว่า
ศาสนจักรทั้งหลายเผยแพร่ลัทธิซาตาน มากกว่าจะเผย
แพร่หลักธรรมของพระเยซูนะ เหมือนๆกับศาสนาพุทธ
ของไทยเรา มีแต่คนบิดเบือนคำสอนตามความคิดความเข้า
ใจของตนเอง ไม่มีปัญญารู้ธรรมเป็นของตนเอง ก็ไม่รู้ตัว
ทำไปเพราะหวังดีต่อพระศาสนา อยากเผยแพร่พระศาสนา
บางที่ก็มอมเมาด้วยบุญด้วยกุศล บางที่ก็เอานรกสวรรค์มา
มอมเมาผู้คนให้กลัวให้เคลิ้ม ขนาดตัวเองยังไม่รู้ความจริง
ปัญญาก็ยังไม่มีเป็นของตัวเอง ก็มีแต่บิดเบือนพากันหลง
ไม่ต่างกับพวกที่เผยแพร่ศาสนาเพื่อความเชื่อแต่ไม่มีความ
เข้าใจหลักธรรมคำสอนใดๆ มีแต่เป็นเครื่องมือให้กับกิเลส
ตัณหา มาร ซาตาน ยิ่งอ่านก็ยิ่งปลง ทำให้เจ้มองโลกเปลี่ยน
ไปเยอะนะ ว่าเราเข้าใจหลักธรรมตามจริงด้วยใจของเรา
ได้หรือยัง เห็นโลกแล้วเข้าใจโลก เข้าใจคนอื่นได้ไหม
โลกนี้ยังมีอะไรที่เราไม่รู้ และไม่เข้าใจอีกเยอะ
จะว่าไปก็โชคดีนะ ที่ได้มาเกิดยุคนี้ มีของให้ดูให้ศึกษา
เพรียบ ( โลภมากนะเนี่ย คนเรา หิวความรู้ไม่รู้จักอิ่ม ซะงั้น)

อย่างพระเยซู พูดถึงนักบวชนอกรีตว่า
พระของเขาก็คือกระเพาะของเขา
การทำตัวให้เคร่งในกฏศาสนาแต่จิตใจยังรักการทำบาป
ก็ไม่ได้ช่วยให้เข้าถึงน้ำแห่งชีวิตอันเป็นดินแดนของ
พระเจ้าได้ เหมือนทำเอาหน้าไม่ได้ทำด้วยใจ
แม้พระเจ้าของพวกเขาเอง ก็ยังพูดว่าในวันวิพากษาชีวิต
หลังความตาย ท่านก็ไม่รู้จักคนเหล่านี้ที่เฝ้าบูชาสรรเสริญ
พระองค์ด้วยปาก ทำตามกฏศาสนาอย่างเคร่งครัด แต่จิตใจ
นั้นยังรักการทำบาป ละบาปด้วยใจไม่ได้ พระเจ้าของพวก
เขากล่าวว่าการกระทำอย่างนี้เป็นศรัทธาที่สูญเปล่า
อาเจ้ อ่านไปแล้วก็พิจารณาเทียบกับชาวพุทธเรา ก็เห็น
เหมือนกันที่มีพวกศรัทธาในพระพุทธเจ้ามาก แต่พอมีคน
มาทำให้ไม่ชอบใจ หรือลบหลู่พระพุทธเจ้า ก็จะเกิดโทสะบ้าง
อะไรบ้าง เป็นทุกข์ใจไปกับการที่คิดว่ามีคนเบียดเบียนตน
เอง เบียดเบียนพระพุทธเจ้า แล้วพวกเขาก็ลืมความดี
หันหลังให้กับความดี กระโจนเข้าสู่การกระทำบาปด้วยความสะใจ ตอบแทนกลับไปสู่ผู้อื่นแบบขาดสติขาดความยับยั้ง
ชั่งใจ ขาดปัญญา จะมีซักกี่คนที่ทำตามคำสอนของพระศาสดา
ต่างๆ ได้ถูกต้องตรงตามเจตนาของผู้สอน

เป็นเรื่องที่แปลกมากนะ ยิ่งพิจารณา ก็ยิ่งปล่อยวาง
ความคิด ความเชื่อ ความหลง ของตัวเราเอง
หลักธรรมคำสอน อ่านได้ไม่ยาก แต่ยากที่เข้าใจ เข้าสู่ใจ
ตามจริง มีปัญญารู้และเข้าใจได้ตามจริงขาดไหน
แค่ละบาป เลิกทำชั่ว กลับใจมาเป็นตนดี
คนสมัยเราก็ร้อง ยี้ กันเป็นแถวๆ
แต่ถามว่าศรัทธาในพระพุทธไหม ศรัทธาในพระคริสต์ไหม
พวกเขากลับเชื่ออย่างงมงาย ได้ง่ายดาย และคิดว่า
ความเชื่อจะช่วยให้รอด แต่ความจริงล่ะ
เป็นอย่างนั้นจริงๆหรือ
คนที่เชื่อและศรัทธาในพระพุทธเจ้า
ขนาดว่าใครลบหลู่ก็ไม่ได้ ใครแตะต้องคำสอนก็ไม่ได้
จะเกิดอาการของขึ้น ขาดสติบ้าไปตามอารมณ์นั้นๆ
จะได้พ้นทุกข์ตามคำสอนของพระพุทธเจ้าไหม ดูๆแล้วก็งง
ไม่รู้จะมีใครเข้าใจหรือเปล่านะ ตอนนี้ก็ฟุ้งซ่านอยู่ อิอิ
ดูโลกแล้วก็ตลกดี คนเรามันบ้าจริงๆนะ ไม่ใช่บ้าเล่นๆ
เรื่องความเชื่อแตะต้องกันไม่ได้
ปัญญาที่ต้องก้าวข้ามความเชื่อออกมาให้ได้ มันยิ่งยากกว่า
จะมีใครที่ก้าวข้ามออกมาได้บ้าง
แบบที่มีสติสัมปชัญญะบริบูรณ์นะ เป็นเรื่องที่เข้าใจยาก
แต่คงไม่เกินปัญญาของพวกเรา หรอกเนอะ

เย้ ๆๆๆๆๆๆ ดีใจจัง
ที่เจ้ ชอบ มหากาพย์ฮาเร็ม ที่อิฉันเขียน
จำได้ว่า ตอนที่เขียนน่ะ
เพิ่งเข้าสู่วงการปฏิบัติใหม่ ๆ อ่ะ
เรยห่มหนังลูกแกะ แงะวิญญาณยัยคิตตี้น้อยกลอยใจขึ้นมาเขียน
อ่านแร้วเรยออกแนวเย็น ๆ ใส ๆ


แต่ม่ะอยากบอกเรยอ่ะ เจ้
ว่าเจง ๆ ลึก ๆ มันก็มีนัยยะ
มีวาระซ่อนเร้น ( แปลว่า เหน็บ แอนด์ หลอกด่า )
บรรดาขาโจ๋โจทย์เก่า ของอิฉันเพรียบเรยมั้ง
ถ้าคนทั่วไปอ่านจะปรุงแต่งและประทับใจไปอย่างนึง
แต่ถ้าโจทย์เก่ามาอ่าน รับรองว่า
จะสะอึก เอ๊ย ซาบซึ้งไปคนละแบบ
ลูกไป๊เจ้ เนี่ย เค้าเป็น การ์ฟิลในคราบคิตตี้ อ่ะ
ลู้งิ แร้ว เจ้จะยังทนรับนู๋บี
มาเป็นศรีสะใภ้อยู่ไหมน้ออออ แผล่บ ๆ






--------------------------------------
มีเรื่องมาเล่าอีกแระ
เมื่อวานนี้พาน้องฮาร์ทไปวัดแถวบ้าน พาไปดูปลาให้อาหาร
ปลามั่ง นกมั่ง ทีนี้ พอโปรยอาหารเม็ดในถุงหมดแล้ว
เหลือที่หล่นๆ ตามพื้น น้องฮาร์ทเขาก็เก็บพอเต็มกำ ก็เอามา
ฝากแม่ไว้ แล้วบอกให้แม่ถือดีดีนะ เราก็กำไว้ ซักพักมัน
เดินมาดูที่มือแม่ ว่าเออยังอยู่ครบ แล้วกำชับอีกว่า ถือดีดีนะ
แม่อย่าดื้อนะ (ดูมันดิ มันไม่ไว้ใจแม่มันเลยนะเนี่ย เอ...
หรือว่าเราไปเผลอทำอะไรให้มันไม่ไว้ใจหรือเปล่า ฟระ..)
เก็บจนหมดแระ ก็เอาให้ปลาอีกที เราเห็นแล้วก็ขำ
ดูลูกมันทำ มันก็ตรงไปตรงมาดีนะ แต่เราอะ สะอึกเรย
ไปทำอะไรไม่ดีแล้วจำไม่ได้ แต่ลูกมันจำได้นี่ดิ
อายลูกมันนะเนี่ย ขนาดลูกยังไม่ไว้เรา ซะงั้น
+++++++++++++++++++++++

อิอิ ได้ไปให้อาหารน้องนก น้องปลา ด้วยหรอออ
ดีจัง อิฉันก็ชอบนะ เวลาไปให้อาหาร
บรรดาสารพัดสัตว์เนี่ย
เคยพาคุณนายแก้วดีไปออกเดท
ด้วยการหาเรื่องพาไปเที่ยว วัดใหญ่ ที่ พิษโรคอ่ะ
ตอนนั่งยอง ๆ อยู่ริมสระ คุยกันกระหนุงกระหนิง
หยิบยื่นหนมปังให้ลูกเต่า ลูกปลา ตาดำ ๆ กิน
มันเป็นความทรงจำที่ ดื่มด่ำ ชื่นมื่น
และ อิ่มอกอิ่มใจพิลึกเลยอ่ะ ^ ^


แต่อ่านเรื่องของ น้องฮาร์ท แร้ว ก็ขำอ่ะ
" แม่อย่าดื้อนะ " อิอิ แหม๊ เข้าใจพูดจริงวุ้ย
(ซาแดงว่า ป๋าโจสอนมาดี งิงิ )
และท่าจะให้เดาเหตุปัจจัยของ พฤติกรรมนี้อ่ะนะ
อิฉันขอเดาเอาว่า น้องฮาร์ทของอิฉาน
ไปก๊อปปี้ พฤติกรรมนี้มาจาก ป๊ะป๋าโจ คร่า
แบบว่า เห็น พ่อเป็น ฮีโร่ เรยเลียนแบบมาเด๊ะ ๆ
ระวังนะเจ้ เคยแกล้งไรป๋าโจไว้
เด๋ว ฮาร์ทจัง จะมาสะสางคดี
คิดบัญชีแทนพ่อ มิลู้ด้วย เหอ ๆ







---------------------------------------
จนเมื่อวานได้คุยกะทั่นโจ เลยถามเขาว่า
ทำไมถึงได้สงสารเมตตากับสัตว์ได้ทุกตัว แต่เวลาเจอ
คนบาปถึงทนไม่ได้ อภัยให้เขาไม่ได้ หรือทนรักคนบาป
เหล่านั้นไม่ได้ เสียสละให้คนบาปไม่ได้เลย ทั่นโจเขา
บอกว่ามันไม่เหมือนกัน เจ้ก็เลยบอกให้เขาลองดูสิ่งที่
พระเยซูทำเพื่อคนบาป มันยากนะ ที่จะเสียสละชีวิตและ
จิตใจเพื่อให้คนบาปรู้ซึ้งและกลับใจหันหลังให้กับการทำ
บาปลงได้ การสอนให้คนดีทำความดีมันมีแนวโน้มที่ดีมันก็
ทำได้ง่าย เหตุปัจจัยพร้อม ก็สำเร็จได้อยู่แล้วเมื่อถึงเวลา
แต่การทำให้คนบาปรู้สำนึกแล้วกลับตัวกลับใจเลิกทำบาป
ด้วยใจไม่ใช่ด้วยคำพูด มันยากมากนะ แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย



+++++++++++++++++++++++++++++


อิอิ เจ้จ๋าาาาาาาา
อันนี้ ขอทาย แบบไม่ต้องใช้ เจโตฯ ว่า
ป๋าโจ ต้องตอบว่า พระเยซู ไม่เจ๋ง อ่ะ
แบดบอย อย่างพ่อปั๋วนู๋เนี่ย
คงชอบ สไตล์ พระพุทธเจ้ากับองคุลีมาลมากกว่า ง่ะ
เพราะ มันเหมือนชีวิตป๋าโจดี
(ประมาณว่า โคตรไอ้เข้กลับใจ งิงิ)


อืม...จิง ๆอิฉันก็ชอบนะเรื่อง องคุลีมาลเนี่ย
การทำให้คนบาปรู้สำนึกแล้วกลับตัวกลับใจเลิกทำบาป
ด้วยใจไม่ใช่ด้วยคำพูด มันยากมาก ก็จริง
แต่มันก็แค่ น้อมใจเข้าหาสิ่งดีๆ โดยอาศัยศรัทธาอ่ะ
ถ้ารู้หลักจิตวิทยาเชี่ยว ๆ สักหน่อย
ก็โน้มน้าวมวลชนคนบาปได้นะ



ทว่าการทำให้คนบาปรู้สำนึก
แล้วกลับตัวกลับใจเลิกทำบาป ได้
โดยที่เขาสามารถใช้ปัญญาของตนเองมาตรึกตรอง
จนเห็นดวงตาธรรมเนี่ย แหล่มกว่าอ่ะ


แต่ก็นั่นแหล่ะนะ คนที่เกิดมาโชคดี
มีปัญญาแจ่ม ๆ แบบ องคุลีมาล
มันก็หาได้ไม่ง่ายหรอกเน๊าะ
เก๊าะว่ากันไปตาม วาสนาจริต
และ กรรมเก่า แระกัน
นี่อิฉันก็กะลังพยาม
วัดรอยเท้า องคุลีมาลอยู่ เหมือนกัน
( เผื่อฟลุ๊ค เหอ ๆ)




--------------------------------
แต่คนที่เผยแพร่คำสอนของพระเยซูในปัจจุบัน
ในความเห็นของเจ้ เขาไม่สอนหลักธรรมของพระเยซู เลย
เจ้เห็นว่าพวกนั้นหาคนเข้ารีตมอมเมาประชาชนให้เชื่อ
ด้วยความหลงผิดของตัวคนเผยแพร่เอง จนดูเหมือนว่า
ศาสนจักรทั้งหลายเผยแพร่ลัทธิซาตาน มากกว่าจะเผย
แพร่หลักธรรมของพระเยซูนะ เหมือนๆกับศาสนาพุทธ
ของไทยเรา มีแต่คนบิดเบือนคำสอนตามความคิดความเข้า
ใจของตนเอง ไม่มีปัญญารู้ธรรมเป็นของตนเอง
++++++++++++++++++++++++++++
เห็นด้วย เจ้าค่ะ
นี่แหล่ะ ข้อเสียของ ศรัทธา
แบบไม่มี ปัญญา กำกับอ่ะ
ทำให้บางคนถูกปิดหูปิดตา
และ ทำให้หลงทางได้ง่าย
เผลอ ๆ ศรัทธาของลูกแกะ
อาจตกเป็นเครื่องมือสนองตัณหาและ อัตตา
ของ บรรดาฝูงหมาป่าผู้ถือคัมภีร์ ก็ได้นะ


สงครามครูเสดเป็นตัวอย่างหนึ่ง
ที่คลาสสิก ในเรื่องนี้นะเจ้
เมื่อโลกียะ คืบคลานเข้ามา กลืนกิน โลกุตระ
ฟามล่มสลายทางจิตวิญญาณก็จะเกิดขึ้น
ไม่แปลกใจเรย ที่ พระพุทธเจ้า ทรงแยก
การมุ้ง การเมือง ออกจากกิจของสงฆ์
ขืนเอามารวามกันอ่ะนะ เจ๊งบ๊ง ก่อน ห้าพันปี แหง๋ ๆ


เออ เห็นเจ้ กะลังสนใจ
เรื่องเกี่ยวกับศาสนาคริสต์
แนะนำให้ลองอ่าน
เรื่อง นรกที่สวรรค์ลืม
ของ มรว.คึกฤทธิ์ นะ
เกร็ดเล็กเกร็ดน้อยเกี่ยวกับ
ความศรัทธาในพระเจ้า อ่ะ
ป๋าคึกฯ แกเขียนได้แสบสันต์ดี


ป๋าแกหยิบเอาตำนานในไบเบิ้ล
เรื่อง ที่พระเยซู สร้างปาฏิหารย์
ช่วยขอทานให้หายตาบอด
มาสร้างเป็นประเด็น
ให้เราตะหนักถึง มุมมองอีกแง่
ตามแนววิถีแห่งพุทธ น่ะ


การมองเห็นเป็นอุปสรรคของการสัมผัสใจ
เมื่อ ซีโมน ชายหาปลาตาบอด
ที่มองเห็นได้อย่างอัศจรรย์
กลับร้องไห้คร่ำครวญ ว่า ดวงตาที่เปิดกว้าง
ได้นำทางที่มืดมิดมาสู่ชีวิตของเขา

บางครั้ง อำนาจการดลบัลดาลของพระเจ้า
ก็เข้าไม่ถึง ส่วนที่ลึกที่สุดของใจคน


อิอิ ก็ไม่ลู้ เจ้เคยอ่านไหมนะ
สงสัยว่า อิฉันจะ เอา มะพร้าวห้าวมาขายสวนซะล่ะมั้ง
จำได้ว่า อดีตเพื่อนสนิท ของอิฉัน
มันเคยเอามาประเคนให้อิฉันอ่านน่ะ
อะโหย อ่านแล้ว เก็ทสะเทือน
เกี่ยวกับเรื่อง มุมมอง และการปรุงแต่ง
ที่ไม่สอดคล้อง ของ ทวารทั้ง 6 ได้อย่างชัดเจนดี





อืม...จิง ๆ อิฉันก็เคย พิมพ์เรื่องนี้
ส่งเมล์ไปให้เจ้าเพื่อนบังเกิดเกล้าที่เคารพ
( เนื่องในวันคริสต์มาส ) นะ
เห็นมันเคยเป็นบาทหลวงฝึกหัดน่ะ
เรยส่งให้มันอ่าน กะแหย่มันเล่น เหอ ๆ


น่าเสียดายที่ ตอนนี้เอาต้นฉบับที่พิมพ์
เอาโพสให้เจ้อ่านทางเนตไม่ได้
เพราะมันเป็นการละเมิดลิขสิทธิ์ทางปัญญาของป๋าคึกฯ แก
เด๋ว ศีล ข้อ 2 ของอิฉันถลอก แหะ ๆ


อ้อ เจ้าเรื่องนี้ มัน อยู่ใน หนังสือรวามเรื่องสั้น
ชื่อ เพื่อนนอน อ่ะ ถ้าสนใจก็ลองไปหาอ่านดูจิ
แหล่มทุกเรื่องเรย รับประกัน อิอิ




.

ขอบใจนู๋บัวจ้า ไว้ว่างๆ ไม่มีอะไรทำแล้ว เจ้จะลองไปหาอ่าน
นะ เรื่องพระคริสต์ เจ้ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
มันอยากอ่าน อยากรู้ อยากเห็นสุดท้ายก็รู้แล้ววาง
กลับมาเจริญสติ เจริญปัญญา เหมือนเดิม
พระคริสต์สอนว่า คนมีคุณธรรมจะเป็นคนชั่วได้อย่างไร
และท่านไม่ได้สอนให้เชื่อแต่ให้ใช้ความคิดพิจารณา
อย่าให้ผู้ใดหลอกลวงให้หลงทาง
อาเจ้คิดว่ามันต่างจากที่เขาสอนกันในโบสถ์เลยนะ
ที่บอกว่าให้เชื่อพระคริสต์
แล้วจะได้ไปอยู่ในสวรรค์กับพระคริสต์
แล้วพวกที่เชื่อและศรัทธาพระคริสต์จริงจังถึงขั้นคลั่งศาสนา
แต่ก็ยังคงยอมเป็นทาสของการทำบาปเลิกละไม่ได้
มันเหมือนเป็นศรัทธาที่สูญเปล่า ไร้น้ำหนัก ไร้ผล
เหมือนคนหลงทางเห็นทางสวรรค์แล้ว
ไปไม่ถึงเพราะไม่รู้ความจริง ไม่เข้าใจหลักธรรม

ส่วนอาเจ้ ก็รู้สมใจแล้วก็วาง กลับมาสนใจดารขัดเกลา
ตัวเอง ฝึกใจให้มีศีลมีธรรมมีปัญญาเป็นของตน
และเราไม่ได้ตั้งใจฝักใฝ่ในบาป แต่ตั้งใจรักษาศีล5
ถึงแม้จะเผลอสติไปบ้างเป็นบางครั้ง
แต่รวมๆแล้วเราก็ตั้งใจหันหลังให้บาป
และเราตั้งใจจะไม่เป็นคนชั่วแน่นอน ก็ถือได้ว่า
มีคติธรรมไปในแนวทางเดียวกัน ไม่ได้ขัดแย้งกัน
เพียงแต่ว่าเราเลือกที่จะพึ่งพาตนเอง ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน
แล้วก็ชอบสไตล์พระพุทธเจ้ากับองค์คุลีมาล เหมือนกัน
ทำผิดก็ยอมรับผิดรับโทษไปตามกฏแห่งกรรม
ทำดีก็ยอมรับผลของกรรมดีไปตามกฏแห่งกรรม
ทำอะไรไปด้วยสติสัมปชัญญะ ก็ต้องทำใจยอมรับผลของมัน
ด้วยสติสัมปชัญญะที่หนักแน่นพอๆกัน เนอะ

อาเจ้ เล่าเรื่องเข้าสมาธิดิ่ง...วูบ ของนู๋บัว
ให้ป๋าโจ ฟังด้วยแหละ
แม๊...ป๋าเขาเก็ทเลยนะ แถมมีเกทับ ป๋าก็เคยมีประสบการณ์
ดิ่ง...วูบ กะเขาเหมือนกัน เขาบอกว่าก็เหมือนไคลแมกซ์..ง่ะ
มีผลทำให้หัวโล่ง มีความสุข หายง่วง
ป๋าเขาเล่าว่าสมัยเด็กๆมีก๋งสอนนั่งมาธิก็เคยดิ่ง...วูบ..เสียว
แล้วไปเห็นจุดแสงเล็กๆ แต่กลัวก็เลยไม่ได้ทำต่อ นอกนั้น
ก็มีเล่นเกมนินเทนโด้ เกมส์โดดร่ม อะ เกมโบราณเขาว่า
เป็นเกมส์เดียวที่เขาเล่นจดจ่อนานๆ แล้วมีอาการลั่นเปรี๊ยะ
แล้วขาดวูบไปเลยเหมือนตอนนั่งมาธิ ส่วนตอนนี้ก็มีตอนที่
ฟังเทศน์หลวงตาฤาษีลิงดำ บางครั้งก็มีอาการสงบแล้วก็ดิ่ง..
วูบ เหมือนตอนนั่งมาธิเหมือนกันแล้วก็จะหัวโล่ง โปร่ง เบา
มีความสุขเหมือนตอนไคลแมกซ์ แต่ไม่ได้เป็นทุกครั้งที่ฟัง
มันก็บังคับไม่ได้ อะนะ มันจะเป็นก็เป็นเอง ส่วนใหญ่
ตอนนี้ป๋าโจถ้ามีกระทบโลกแล้วเกิดพายุถล่ม เข้าหาฝั่ง
เขาจะเปิดเพลงสวดมนต์ชินบัญชร พาหุง ยอดกัณฑ์พระ
ไตรปิฎก เพลงสวดเจ้าแม่กวนอิม และอื่นๆอีกมากมาย
ก็ช่วยให้พายุสงบลงได้ เพลงสวดมนต์เดี๋ยวนี้มีแจกให้
โหลดบิท เยอะแยะเลย ทำนองก็เพราะเนื้อหาก็ดี
เจ้ก็ชอบฟัง เอามาฟังสลับกับฟังเทศน์ที่เราชอบ
พวกนิทานชาดก หรือชาดกต่างๆก็ดี ฟังแล้วสงบดีเหมือนกัน
ตอนนี้น้องฮาร์ทมันติดฟังเพลงสวดมนต์แล้วนะ ก่อนนอน
จะขอฟังทุกคืน ฟังไปแป๊บๆ ก็หลับละ ดีเหมือนกัน ไม่ต้องมา
ทะเลาะเรื่องไม่ยอมนอนตามเวลา

กะว่าพอน้องฮาร์ทรู้เรื่องอีกหน่อยซัก7ขวบ
จะเปิด นิทานชาดกให้ฟัง แล้วพอรู้เรื่องอีกซักหน่อย
ก็จะเปิดคำเทศน์ของพระให้ฟัง เดี๋ยวนี้อุปกรณ์มันทันสมัย
ดีนะ โทรศัพท์อันเดียวราคาถูกๆมันเล่นได้หมด ดูหนัง
ฟังเพลง เล่นเกมส์ โทรศัพท์ แล้วเด็กๆมันก็สนใจ
เทคโนโลยี พวกนี้ซะด้วยจิ เห็นปุ๊บ จับปั๊บ ยึดเลย อิอิ
ดีนะ ที่มีจีนมาช่วยผลิตของดีราคาถูกให้ใช้เลยสบายไป
เครื่องละพันกว่าๆ มันทำได้ใกล้เคียงกะไอโฟนเลยนะ
เจ๋งจริงๆ พวกพี่จีนเนี่ย

.::: Itsumo Nando Demo คำแปลการ์ตูน Spirited Away :::.

คำแปลจาก DVD ของน้า BB แปล โดย Top & StoneRoses

บางครั้ง ฉันได้ยินเสียงเรียก
จากส่วนลึกในใจฉัน
ฉันอาจจะตกอยู่ในห้วงฝัน
ความฝันที่ช่วยให้มีชีวิตอยู่ได้
ผ่านน้ำตากี่ร้อยพันหยด
แห่งความโศกเศร้ากี่ร้อยพันอย่าง
แต่ฉันรู้ว่าในอีกฝั่งหนึ่ง ฉันจะได้พบเธอ
ทุกครั้งที่เราล้ม
เราจะมองไปยังท้องฟ้าเบื้องบน
ละระลึกว่าฟ้ายังเป็นสีฟ้า
เหมือนครั้งแรกที่ได้มอง
ทางสายเปลี่ยวนี้อาจจะยาวไกล
และไม่อาจเห็นปลายทาง
แต่ฉันสามารถรับสัมผัส
แห่งแสงที่โอบล้อม ด้วยสองมือและหัวใจ
ยามฉันเอ่ยคำลา
หัวใจฉันหยุดนิ่งในสัมผัสละมุน
ร่างกายว่างเปล่า
เริ่มระลึกถึงสิ่งจริงแท้ในความสงัด
ความหมายของการดำรงอยู่
ความหมายแห่งการดับสูญ
สายลม เมืองและดอกไม้
ทุกสิ่งล้วนมุ่งสู่จุดหมายเดียวกัน
ลา..ลา..
บางครั้ง ฉันได้ยินเสียงเรียก
จากส่วนลึกในใจฉัน
จงเรียนรู้ที่จะฝัน
และเก็บรักษามันไว้
อย่าพร่ำบ่นถึงความเศร้าโศก
หรือความเจ็บปวดใดในชีวิต
จงใช้ริมฝึมากเดียวกัน
ขับขานบทเพลงหวาน ให้กับตัวเอง
เสียงเพรียกแผ่วเบา
ของทุกความทรงจำที่เลือนหาย
จะคอยนำทางเธอเสมอ
แม้แต่เศษกระจกแตกร้าว
กระจัดกระจายบนพื้นดิน
ยังสามารถสะท้อนภาพชีวิตใหม่ได้
หน้าต่างแห่งชีวิต
นิ่งเงียบในแสงแรกแห่งรุ่งอรุณ
ร่างกายว่างเปล่า
จะถูกเติมเต็ม และก่อกำเนิดใหม่
ไม่จำเป็นที่จะออกไปค้นหา
ไม่จำเป็ฯที่จะฝ่าข้ามผืนทะเล
เพราะฉันได้เจอสิ่งล้ำค่า
ที่อยู่ในตัวฉันเอง
ฉันได้เจอสิ่งล้ำค่า
ที่จะอยู่กับฉันตลอดไป


//www.sookjai.com/index.php?topic=3606.0

หยุดตรรกะ แป๊บ ๆ แว๊บ ๆ

แวะฟังเพลง ที่ นำมาลง

กล่อมโลก ให้ นิทรา

//www.sookjai.com/index.php?board=47.0

เนื้อเพลง รักน้อง


เจ้านกน้อยล่องลอยโผบิน จากแผ่นดินทะเลสีคราม
ความเหงาเอยมาคอยเหยียบย่ำ ให้ทรมาน์
ฝ่านลมแล้งด้วยแรงท้าทาย สู่จุดหมายที่ไกลลิบตา
เพียงพบเธอ ทุกวันเห็นหน้า อิ่มเอิบดวงมาลย์

ดอกไม้ แย้มกลีบ บานแล้วในใจฉัน
จงหอมชั่วนิรันดร์ มิโรยร่วงผ่านจากใจเราผอง
จงมอบความรัก ด้วยใจภักดี
มอบชีวีให้เธอคุ้มครอง
ความหวังดี จงมาปกป้อง ทั้งตื่น และฝัน


C Am
เจ้านกน้อยล่องลอยโผบิน จากแผ่นดินทะเลสีคราม
Dm G7
ความเหงาเอย เหมือนคอยเหยียบย่ำให้ทรมาน
C Am
ฝ่าลมแรงด้วยแรงท้าทาย สู่จุดหมายที่ไกลลิบตา
Dm G7
เพียงพบเธอทุกวันเห็นหน้า อิ่มเอิบดวงมาลย์
Dm C
ดอกไม้แย้มกลีบ บานแล้วในใจฉัน
Am Dm G7
จงหอมชั่วนิรันดร์ มิโรยร่วงผ่านจากใจเราผอง
C Am
จงมอบความรักด้วยใจภักดี มองชีวีให้เธอคุ้มครอง
Dm G7
ความหวังดีจงมาปกป้อง ทั้งตื่นและฝัน


//www.sookjai.com/index.php?topic=3607.msg13900#msg13900

" ...ดังสายลมที่พัดผ่านลาญป่า พาใบไม้พลัดถิ่น
ดังสายน้ำที่ไหลรินพัดพา นำดวงใจฉันมาใกล้เธอ
ความหวังดีที่เธอให้สังคม ฉันชื่นชมเธอเสมอ
เพื่อพี่น้องผู้ที่ยากไร้ รวมดวงใจของเราฟันฝ่า .. "
...............................

เป็นเพลงเพลงหนึ่งที่แต่งโดยคุณจิ้น กรรมาชน


//www.sookjai.com/index.php?topic=3608.0


ประวัติ



วงคีตาญชลี
เป็นวงดนตรีที่ทำเพลงใต้ดินของไทยอีกวงหนึ่ง
ซึ่งทั้งวงประกอบด้วย
สองสามีภริยาจากจ. เพชรบุรี คือ
สุรินทร์ อิสมันยี และ สมศักดิ์ อิสมันยี
เป็นวงดนตรีเรียบง่าย ๆ น้อยชิ้น
กีต้าร์โปร่ง เมาท์ออแกน กลองเล็กๆ
และเสียงร้อง แต่เล่นได้อย่างไพเราะ
ซึ่งเพลงที่เป็นที่รู้จักนั้นจะมีเพลง
"อยากให้ความรักแก่คนทั้งโลก"
และ "นกเขาเถื่อน"



วงคีตาญชลีนั้นเดิมใช้ชื่อว่า "วงสายทิพย์" มาก่อน
ที่มาของวงคีตาญชลี : มาจากคำว่า คีต + อัญชลี
ซึ่งมีความหมายว่าคารวะด้วยเสียงเพลงเจ้าค่ะ
แต่คำว่า "คีตาญชลี"
นั้นเป็นชื่อหนังสือที่ได้รับรางวัลโนเบล
สาขาวรรณกรรมเล่มแรกของเอเซีย
ซึ่งรจนาโดยท่านระพินทรนาถ ฐากุร
กวีชาวอินเดีย

ความปีติ - คีตาญชลี


ขอให้กระแสเสียงทั้งมวลแห่งความปีติ จงคลุกเคล้าเข้ากับเพลงบทสุดท้ายของข้าพเจ้า
ความปีติที่ปรากฎออกมาให้เห็นทั่วพื้นพิภพ ในรูปของพฤกษานานาชาติอันมีอยู่ดาษดื่น
โดยความปีติที่ยังให้ฝาแฝดสองพี่น้อง คือชีวิตกับความตายลิงโลดโดดเต้นอยู่ทั่วโลก
ความปีติที่พัดพามากับพายุ พลางเขย่าและปลุกให้สรรพชีวิตตื่นขึ้นด้วยการรื่นเริงหรรษา
ความปีติที่นั่งนองน้ำตาอย่างเงียบเชียบ อยู่บนดอกบัวบานสีแดงแห่งความปวดรวดร้าว
ความปีติที่สลัดทุกสิ่งทิ้งให้สิ้นค่าอยู่กับภัสมธุลี โดยตนเองไม่รู้อะไรเลยแม้แต่คำเดียว

เรืองอุไร กุศลาสัย
ถอดความจาก คีตาญชลี
นิพนธ์โดย รพินทรนาถ ฐากูร

ปีที่แล้ว โน่นนนนนนนนนน

---------------------------------------------------------------------

ผมไป ร่วมงานทำบุญ 7 ตุลา ที่ลานพระบรมรูปมา
ตักบาตรใหญ่ พระป่า เป็นร้อยรูป ช่วยท่านขนถ่ายของในบาตร
จนเมื่อยเลย ของทำบุญเยอะมาก เพราะผมขนจนปวดไปทั้งตัว
แต่อิ่มใจดี แปลกนะ เราเดินไป ตรงแยก ที่ตั้ง ภาพคนที่เสียชีวิต

เห็นภาพแล้ว น้ำตาเราไหลเลย แต่ดีกว่าปีที่แล้ว วันเดียวกันนี้แหละ
น้ำตาตกใน ไหลไม่ออก เห็นคนตาย คนเจ็บ เห็นอวัยวะ รอยกระสุน
รอยเลือด เราสลดใจ แต่ทำอะไรไม่ได้เลย ( เราก็วิ่ง ตั้งแต่บึ้มแรก ฮ่า ๆๆๆๆ )




วันนี้ 7 ตุลา หลังจากทำบุญ ช่วยพระเสร็จ เราก็เดินตามขบวนเขา
เราไม่ชอบเดินอยู่มุมเดียว ชอบเดินสลับไปมา เดินอยู่ตรงหน้า
ยืนมุมสูง ชอบชะเง้อ ดูขบวนคนเขาเดิน วิวชัดเจน เป็นหมื่น ยาวสุดตาเลย

วันนี้ เรามาเจอเวทีสุดท้าย ๆๆๆๆ เขาบรรเลงเพลง เทียนแห่งธรรม
ได้ฟิวส์ มาก เพราะสุด ๆ เล่นกันทั้งครอบครัว

พ่อเล่น กีต้า กับ เม้าออแกน
แม่ เล่นกลอง

ลูกสาว เล่น ซอจีน ไวโอลิน ขลุ่ยฝรั่ง


ประสานกัน จนเราเคลิ้มเลย ยืนเหมือนต้องมนตร์สะกด
ยืนแช่ มอง ครอบครัวนี้ เล่น ตั้งนาน


เราไม่รู้เลย ครอบครัวนี้ คือ วงคีตาญชลี น่ะ

พอมาถึง ช่วงกลางคืน กำลังงัวเงียอยู่ ในหอประชุมธรรมศาสตร์
แล้ว เพลงนี้ก็ปลุกให้ตื่น ขนลุกไปทั้งตัว

เสียงเด็กชาวเขา ร้องประสานเสียง เพลงพลังใจ
มีท่อน ภาษาชาวเขาด้วย ชอบมากกกกกกก


เลยเอามาแบ่งให้ฟังนะ

3 อย่างที่เราต้องปฏิวัติ

1.การศึกษา
2.สื่อสารมวลชน
3.จิตวิญญาณ

แต่ตอนนี้ ต้องปฏิวัติตัวเราเองก่อน อันดีบแรก

แล้ว ไอ้ 3 ข้อ จะตามมา เอง

ตามภาพ Fractal แห่งผีเสื้อกระพือปีก


นุ่งผ้าขาวม้าผืนเดียว หน้าคอม ก็ กู้โลก ได้ฮ่า ๆๆๆๆๆ

การปฏิวัติในห้องนั่งเล่น

ไปล่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ

^
^
แท้งกิ๋ว หลานลูกมด
ที่มาช่วยปั่นกาทู้จร้าาาาา
หวังว่า ตอนแว่บเข้ามาปั่นกาทู้ ที่ มาคม
คงม่ะได้ นุ่งผ้าขาวม้าผืนเดว อยู่หน้าคอมพ์นะ
ป้ากัวเป็นตากุ้งยิงงงงงงงงงงง อ่ะ ฮือ ๆๆๆ




แท้งกิ้ว หลานลูกลิง
ที่ยอมให้ป้าเข้าสิง ประทับร่าง ไปกร่าง เอ๊ย ไปฝอย
ที่โต๊ะสาดหนา น๊าาาาา
มิเสียแรงที่ป้ายกตำแหน่งหลานชายคนโปรดให้
แหม ? ใช้ง่าย ๆ โตไว ๆ งี้
ป้าปลื้มมากกกกกกกกก
แร้ววันหลังป้าจะมาพึ่งพา
อาศัยบริการจากอาคุงหลานอีกนะจ๊ะ แหะ ๆ







หม่ามี๊ขราาาาาาาาา

---------------------------

เรื่องพระคริสต์ เจ้ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
มันอยากอ่าน อยากรู้ อยากเห็นสุดท้ายก็รู้แล้ววาง
กลับมาเจริญสติ เจริญปัญญา เหมือนเดิม

+++++++++++++++++++++++

อิอิ สมัยก่อน อิฉันก็สนใจ
เรื่อง พระคริสต์ เหมือนกันอ่ะ
พวกศริสเตียน คริสตัง เนี่ย ส่วนใหญ่ที่ลู้จัก
เค้าน่ารักมากเลย หนักไปทางใจดีมีเมตตา
ดูอบอุ่น อยู่ใกล้แร้วสบายใจดี
นี่ถ้ามีโอกาสยังอยากเข้าไปโต๋เต๋
ชมนกชมไม้ในโบสถ์คริสต์ เรยอ่ะ
เพราะดูแล้ว มันคงจะ สงบน่าอยู่ดีนะ
ที่สำคัญ คงมี ศาสนศิลป์
ให้เสพ เพรียบเรยยย ช้อบชอบ


อืม...ตอนอยู่ ป. 5 เคย ส่ง จม.
ไปขอหนังสือจากพวกนั้นมาอ่านเล๊ย
แต่อ่านแล้วมีหลายจุดที่
แล้วมันสะดุดแล้วเกิดอาการศรัทธาไม่ลง
สุดท้าย อ่าน ๆไป
เลยได้ แต่ เทคนิคการวาดรูปมา
( รูปวดในหนังสือมัน ซ๊วยสวย แหะ ๆ)


อืม...ก็ม่ะลู้เจ้คิดเหมือนกันไหมนะ
สำหรับอิฉัน คิดว่า พระคริสต์
ก็คล้าย ๆ พระโพธิสัตว์มั้ง
ประมาณว่ากะลังกักตุนสะสมบารมีอยู่
ยังต้องเวียนว่ายในวัฏฏะ และ ภพภูมิทั้ง 31 อีกนาน



ส่วนพระเจ้าผู้สร้างโลก
และมีอำนาจบันดาลให้เกิดปาฏิหารย์เนี่ย
ตามทัศนะของอิฉัน เค้าก็คล้าย ๆ
เหล่าพรหมกับเทวดาผู้มีฤทธิ์ทั้งหลายมั้ง


ตำนานในไบเบิ้ล
อ่านแล้วก็ขลังดี แต่บางทีก็ขำนะ
ไม่ลู้ดิ ถ้าพระเจ้ายังลู้จักพิโรธ
เวลาที่ลูกแกะของพระองค์
ทำให้ไม่ทรงโปรด
พระเจ้าก็หมดฟามศักดิ์สิทธิ
ไม่ขลัง และไม่เจ๋ง
และไม่ผ่าน มาตรฐาน ISO ในสายตาอิฉันอ่ะ อิอิ



ไม่ลู้ดิ .......
บังเอิญอิฉันเป็นคนค่อนข้าง
จะขาดแคลนศรัทธาจริต อย่างแรง เลยมั้ง
เลยไม่คอยจะศรัทธาอะไรนัก
( ส่วนใหญ่จะหนักไปทางเอ็นดู ซะมากกว่าแหะ ๆ )


ขนาดทั่นพุทธทาส
อ่านงานเขียนของท่าน
แล้วยอมรับแนวคิดของทั่น
ก็ก็ แค่นั้นแหล่ะ ไม่ได้ศรัทธาอะไร
แถมเวลาเห็นภาพท่านนั่งเอ้เต้อยู่ข้างสระบัวนะ
ไม่ลู้เป็นไง เห็นแล้วได้แต่อมยิ้ม แฮะ
ประมาณว่า เออ ! ตุ้ยนุ้ยได้น่าเอ็นดูดีวุ้ย



หรือ เห็นรูปขรัวโต ทีไร
ก็มานั่งอมยิ้มขำ ๆ
ประมาณว่า ท่านทำหน้าดุ๊ดุ
ดูเคร่งจังเรยยยย ไม่เมื่อยหน้าหรือไงกันนะ ?
ลู้สึกแบบเดียวกับเวลาเห็น
รูปหลงตามหาบัว avatar ของป๋าขันธ์เรยง่ะ


ยิ่งรูปหลวงพ่อชาทำหน้ายิ้ม ๆ นะ
โอ๊ย ยิ่งเห็นยิ่งเอ็นดูใหญ่ เรย
แหะ ๆ มันเป็นฟามลู้สึก
ที่สังขารขันธ์ มันปรุงแต่งแว่บขึ้นมา
แบบปัจจุบันทันด่วน น่ะ
ไม่ลู้เหมือนกันว่าทำไมเป็นงี้นะ
มันเป็นอารมณ์ขันพิเรนทร์ที่ติดมากับอนุสัยมั้ง
แต่ ถ้าไปแพล่มให้เหล่า พุทธมามกะจ๋าฟัง
คงโดนเฉ่งว่า ลามปามเป็นขี้กลากแหง๋ ๆ เหอ ๆ


กับ พระพุทธเจ้า ก็เหมือนกันนะ
ฟังเลคเชอร์วิชาพุทธสาดมาตะแต่ตัวกระเปี๊ยก
แหกปากสวดอิติปิโสมาก็หลายหน
ก็ไม่ยักออสโมซิส ซึมซับหรือดลจิตให้คิดศรัทธาเรยอ่ะ
อย่างมากก็แค่ เห็นด้วยว่า
เออ พระพุทธเจ้าเก่งจังว่ะ หาทางพ้นทุกข์ได้ด้วยตัวเอง



แต่ก็แค่นั้น แล้วมันก็จบ
ไม่จะต่อยอดเกิดศรัทธาอะไรเลย
อย่างมากก็แค่เล่นบทครูพักลักจำด้วยในบางครั้ง
เกี่ยวกับแนวทางปฏิบัติ แล้วหัดทำเอาเอง
สไตล์ KM ( Knowledge Management ) ง่ะ
นี่ครึ้ม ๆ ยังว่าจะแกว่งปากหาเท้า ตั้งกาทู้ ประมาณ

" นี่ ๆ เหล่านักปฏิบัติจ๋าาาาาาา
ถ้าไม่นึกศรัทธาใน ไตรสรณะ
จะทะลุธรรม บ่ ได้ เชียวเหยอ ? "

มากระแทกลูกตาชาวบ้านเล่นเหมือนกันนะ งิงิ
เฮ้อ ไม่ลู้ว่าจะมีใครคิดอะไรประหลาด ๆ
แบบ อิฉันไหมนะ เหอ ๆ








----------------------------------------------
อาเจ้ เล่าเรื่องเข้าสมาธิดิ่ง...วูบ ของนู๋บัว
ให้ป๋าโจ ฟังด้วยแหละ
แม๊...ป๋าเขาเก็ทเลยนะ แถมมีเกทับ ป๋าก็เคยมีประสบการณ์
ดิ่ง...วูบ กะเขาเหมือนกัน เขาบอกว่าก็เหมือนไคลแมกซ์..ง่ะ
มีผลทำให้หัวโล่ง มีความสุข หายง่วง
+++++++++++++++++++++++

อะโหยยยยย มี เกทับ ด้วยวุ๊ย
ป๊ะป๋าโจ แก ขี้คุยเหมือนกันนะเนี่ย งิงิ
อืม...จิง ๆ ไคลแม็กซ์ จากเซ็กส์
กับ ดิ่งวูบ จากสมาธิ นี่ มันก็เป็นฟามเหมือนที่แตกต่างนะ
ประมาณ ลางสาด ก๊ะ ลองกอง ยังไงยังงั้น
อีตาปราบเทวดา ก็เคยพูดถึงนิ ลางสาด ก๊ะ ลองกอง ? 555



อืม...จากประสบการณ์ (โดยส่วนตัว)อิฉันว่า
อารมณ์เสียวจากสมาธิ มันเหมือน ลองกองอ่ะ
ส่วน ไคลแม็กซ์จากเซ็กส์ มันเหมือน ลางสาด
ไง ก็เลือกเสพกันไปตามแต่จริต และ โอกาส แระกัน งิงิ


นี่ตอนนี้ เจ้หิฯ มันก็พยามเตือน
ให้อิฉัน ระวังตัวเองเหมือนกันนะเจ้
มันกัวอิฉันจะไปติดใจ ฟามเสียว
ตอน ที่ดิ่ง วูบ เวลานั่งมาธิ
จนไม่เป็นอันได้เจริญสติ อ่ะดิ
ขืนเป็นงั้นนะ เจ๊งบ๊ง แน่ ๆ เรย
คงต้องระวังในการเสพอารมณ์เหล่านี้ให้มากขึ้น แฮะ
เจ้เองก็เตือน ป๋าโจ ไว้มั่งก็ดี เน้อ
เด๋วป๋าแกจะนั่งสมาธิแร้วติดใจลองกอง มากมาย
จนกลายเป็น พรหมลูกฟัก เหอ ๆ






-----------------------------------------
ตอนนี้น้องฮาร์ทมันติดฟังเพลงสวดมนต์แล้วนะ ก่อนนอน
จะขอฟังทุกคืน ฟังไปแป๊บๆ ก็หลับละ ดีเหมือนกัน ไม่ต้องมา
ทะเลาะเรื่องไม่ยอมนอนตามเวลา

กะว่าพอน้องฮาร์ทรู้เรื่องอีกหน่อยซัก7ขวบ
จะเปิด นิทานชาดกให้ฟัง แล้วพอรู้เรื่องอีกซักหน่อย
ก็จะเปิดคำเทศน์ของพระให้ฟัง
++++++++++++++++++++++++

อะโหยยย กุศโลบายแหล่มมั่ก ๆ
สมกับเป็นคุณแม่ตัวอย่างงงงงงงงงงง
นี่กะจะฝึกปรือวิทยายุทธให้ลูกชาย
ตะแต่ปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมเรยเชียวหรือ แม่นาง


เคยเห็นแต่เขาเปิด โมสาร์ท ให้ลูกฟัง
เพื่อจะปั้นให้ลูกเป็น เด็กอัจฉริยะ
เพิ่งจะเห็น คุณนายเน่านี่แหล่ะ ที่ คิดแหกกรอบ
ตั้งใจจะส่ง ฮาร์ทจัง ลงแข่ง ธรรมะโอลิมปิก หรือไง เจ้ งิงิ


ไงก็ อนุโมทนาด้วยนะเจ้าคะ หม่ามี๊ขราาาา
แต่ก็ระวังหน่อยแระกัน
ค่อย ๆ ป้อน นะ เจ้
อย่าให้น้องเค้าลู้สึกว่าถูกยัดเยียด
เพราะ ถ้าเป็นงั้น เกมส์มันจะพลิก


ว่าแต่ดีจังอ่ะ ที่ชอบฟังซีดีธรรมมะกันทั้งบ้าน
ผิดกับอิฉันลิบเรยง่ะ ฟังเทศน์ฟังธรรมทีไร
เข้าภวังค์นั่งสัปะหงกทู๊กที ง่วงโคตร ๆ
ม่ะลู้ เป็น ถีนมีทธะ หรือว่า โมหะกำเริบ เอิ๊ก ๆ
แต่อิฉันก็ชอบ บทสวดที่เป็นทำนองสรภัญญะ นะ
ฟังแล้วมันเพลินดี มีเสียงสูงต่ำเหมือนดนตรีด้วย
ตะก่อนเวลาครึ้ม ๆ อารมณ์ดี ๆ
อิฉันมักชอบท่อง บทพาหุง เล่นแก้เฉาปากนะ
ทั้ง บาลี และ สรภัญญะ เรยแหล่ะ
ประมาณเดียวกับ เวลาฮัมเพลงอ่ะ


จิง ๆ พวกเพลงที่เค้าร้องในโบถ์คริสต์นี่ก็ชอบนะ
เพราะดี ฟังแร้วใจมันร่ม ๆ ดี
สมัยก่อนยังเคยอัดใส่เทปคาสเซตมาฟังเรยอ่ะ ^ ^


ว้า จะ 4 ทุ่มแระ
มัวแต่ฝอยจนไม่เป็นอันได้ปฏิบัติอีกแระตู
งั้นวันนี้ ป้านู๋บี ขอตัวก่อนน๊าาาาา
เด๋ว จาพักสายตาแระ
บ๊ายบาย คร่า ^ 0 ^