วายุยืนอยู่ตรงชั้นสองของสนามบินสายตาจับจ้องอยู่ที่ประตูทางเข้าตลอดเวลา ปกติเขาจะไม่ลงมาดูแลการควบคุมตัวผู้ต้องหาด้วยตนเองเช่นนี้แต่อาชญากรรายนี้ เขาตามตัวมาตั้งแต่ตอนทำงานอยู่ในสหรัฐอเมริกา จับไม่ได้ไล่ไม่ทันสักทีมันลื่นยังกับปลาไหล หายแวบราวกับนินจา แต่ครั้งนี้มันจะเสร็จเขาที่นี่แหละ และก็อยากเห็นกับตาตอนมันโดนรวบตัว

ไอ้หมอนี่เป็นที่หมายหัวของรัฐบาลสหรัฐอเมริกาทางนั้นได้ประสานงานมาทางหน่วยงานไทยเพื่อขอกำลังในการไล่ล่าไอ้มหาวายร้ายตัวนี้หลังจากทราบว่า มากบดานในประเทศไทย หมอนี่เป็นอาชญากรบนโลกไซเบอร์ สร้างความเสียหายในแต่ละประเทศรวมแล้วหลายพันล้านเหรียญสหรัฐฯเป็นแฮกเกอร์ตัวร้าย ก่ออาชญากรรมบนโลกไซเบอร์ ด้วยวิธีการเจาะระบบ DomainName Server ของบริษัทหรือ สถาบันการเงินเพื่อเปลี่ยนลิงค์เว็บไซต์ให้ลิงค์ไปที่เว็บไซต์ปลอมอย่างผิดกฎหมายเพื่อตบตาผู้เข้าเยี่ยมชมเวบไซต์นั้นๆโดยมีเจตนาขโมยข้อมูลส่วนตัวของผู้ใช้ อาทิ รหัสผ่าน หมายเลขบัญชี และข้อมูลสำคัญอื่นๆ

ทันทีที่เห็นชายหนุ่มชาวตะวันตกร่างท้วม สวมแว่น นายหนึ่งเดินเข้ามาในบริเวณสนามบิน วายุก็สั่งการกับลูกน้องทันทีผ่านอุปกรณ์หูฟังไฮเทคขนาดเล็กเขาไม่ต้องการให้งานครั้งนี้พลาด หมอนี่หนีรอดจากการถูกจับกุมมาหลายปีดีดักวันนี้เขาต้องการปิดตำนานแฮกเกอร์ตัวแสบชาวอเมริกันผู้นี้

“มันมาแล้วรวบตัวเลย” เจ้าของเสียงห้าวทุ้มสั่งการเฝ้ามองลูกน้องสามคนเข้าไปรวบตัวชายชาวตะวันตก

อาชญากรตัวร้ายไหวตัวทันทีเมื่อเห็นชายฉกรรจ์สามคน เดินตรงมา รู้ทันทีว่าทั้งสามต้องเป็นตำรวจนอกเครื่องแบบหรือไม่ก็เจ้าหน้าที่จากหน่วยงานใดสักหน่วยงานหนึ่งรู้ตัวดีว่าหลายประเทศกำลังต้องการตัวเขา โดยเฉพาะหน่วยงานของสหรัฐอเมริกา หนุ่มตะวันตกหันขวับอย่างว่องไวหลบหลีกผู้คนเพื่อเผ่นแนบไปยังประตูทางออก มั่นใจว่าต้องหนีพ้นเงื้อมือกฎหมายได้เหมือนเช่นทุกครั้ง

ทันทีที่ก้าวพ้นประตูทางออก ก็สังเกตเห็นชายฉกรรจ์อีกสองคนดักรออยู่ด้านนอกตั้งท่าจะเข้ามารวบตัว เลยพุ่งตัวกลับเข้าไปในสนามบินอีกครั้งและวิ่งหนีฝ่าเข้ากลุ่มฝูงชนเนืองแน่นเพื่อหลบหลีกเจ้าหน้าที่ทั้งหมดที่วิ่งตามหลังมาติดๆการไล่ล่าสร้างความแตกตื่นให้กับผู้โดยสารในนั้น แต่ละคนเหลียวมองกันให้ควั่ก เมื่อเห็นชายฉกรรจ์ห้าคนวิ่งไล่ล่าหนุ่มตะวันตกร่างท้วมอย่างไม่ลดละ

“Damn it! ” วายุที่เฝ้าจับตามองการจับกุมสบถเบาๆพร้อมผละออกจากขอบรั้วเหล็กชั้นสองอย่างว่องไวขณะเดียวกันสายตาก็ไม่คลาดจากเป้าหมาย เห็นมันวิ่งหนีขึ้นบันไดเลื่อนมายังชั้นสอง

วายร้ายจอมแสบหลบหนีด้วยความแคล่วคล่องว่องไวสวนทางกับรูปร่างท้วมของมันนั่นเพราะต้องเผชิญกับการจับกุมบ่อยครั้ง แต่ทุกครั้งก็หลุดรอดไปได้

ผู้โดยสารเนืองแน่นในสนามบินเป็นอุปสรรคต่อการจับกุมยิ่งนักเจ้าหน้าที่ไม่กล้าใช้ปืนสกัด เกรงคนอื่นจะโดนลูกหลงเมื่อแฮกเกอร์จอมแสบวิ่งมาถึงชั้นสอง เจ้าหน้าที่นายหนึ่งที่วิ่งตามหลังมา ก็พุ่งตัวเข้าใส่หมายจะล้มยักษ์ปักหลั่น แต่หมอนี่ไม่ใช่แฮกเกอร์กระจอก มันพอมีฝีมือด้านศิลปะป้องกันตัวอยู่บ้างกอปรกับขนาดร่างกายใหญ่โตตามแบบฉบับชาวตะวันตกทำให้เจ้าหน้าที่คนนั้นถูกล้มภายในไม่กี่วินาที เมื่อโดนวายร้ายจับทุ่ม กระเด็นไปชนเสาเหล็กอย่างแรง

จากนั้น อาชญกรตัวร้ายก็วิ่งหนีกลืนหายเข้าไปในฝูงชนอย่างว่องไวอีกครั้งโดยเจ้าหน้าที่ที่ตามหลังมาก็ยังไม่ลดความพยายามในการไล่ล่า

“หัวหน้าครับ มันหนีหายไปได้”หนึ่งในทีมลูกน้องรายงานผ่านอุปกรณ์หูฟัง เมื่อมั่นใจว่าคลาดกับคนร้าย

“สกัดทางออกสนามบินไว้ทุกทาง” วายุสั่งเสียงเข้ม ขณะวิ่งตามไปยังทิศทางของคนร้าย “ไวนักนะ ไอ้หมูเน่า” บ่นพึมพำเบาๆเมื่อมั่นใจว่าเห็นหลังคนร้ายแวบๆ

ด้านคนร้าย เหลียวหลังมองแวบหนึ่งขณะวิ่งพอเห็นวายุ ก็รู้ได้ด้วยสัญชาตญาณว่าต้องเร่งฝีเท้าขึ้นอีก มั่นใจว่าหนุ่มหล่อร่างสูงใหญ่ผมสีน้ำตาลเข้ม หน้าตาเลือดผสม ดวงตาดุดัน ต้องเป็นหนึ่งในเจ้าหน้าที่และต้องเป็นตัวอันตรายด้วย

วายุไล่ล่าจนมาหยุดกลางทางเดินบริเวณหนึ่งกวาดตามองรอบๆ แต่คนร้ายหายแวบไปราวกับหายตัวได้ ทั้งที่ตามติดประชิดชนิดรดต้นคอเขาปรายตามองไปทางซ้าย เห็นป้ายสุขาหญิง ทันใดนั้นเอง หญิงสาวสามนางก็แย่งกันวิ่งกรูกันออกมาจากห้องน้ำต่างร้องวี้ดว้าย หน้าตาตื่นตระหนกตกใจสุดขีดเท่านั้นวายุก็รู้ทันทีว่าไอ้วายร้ายอยู่ข้างใน เขาหรี่ตาขณะล้วงปืนออกมาผลักประตูเข้าไปช้าๆ

ภายในสุขาแฮกเกอร์ร่างท้วมจับแม่บ้านทำความสะอาดห้องน้ำวัยกลางคนนางหนึ่งไว้เป็นตัวประกันท่อนแขนแน่นไปด้วยเนื้อของคนร้ายล็อกรอบคอนางส่วนมืออีกข้างถือมีดจ่อเข้าที่คอตัวประกัน

วายุยืนนิ่งประสานสายตากับคนร้ายมือข้างหนึ่งถือปืนเล็งไปที่คนร้าย สังเกตเห็นว่าหนุ่มตะวันตก เหงื่อโซมกายมือข้างที่ถือมีดสั่นเทาอย่างเห็นได้ชัด หรือจะสั่นไปทั้งร่างก็คงจะได้เรียกว่าสั่นยิ่งกว่าคนถูกจับเป็นตัวประกันด้วยซ้ำ

“Put your gun down! ” ไอ้วายร้ายสั่งวายุเสียงกร้าวแกมสั่นให้วางปืนลงพร้อมกับจ่อมีดชิดคอตัวประกันมากขึ้น เพื่อข่มขู่

“Calm down, OK.” วายุตอบกลับพร้อมกับค่อยๆย่อตัวเพื่อวางปืนลงอย่างเชื่องช้าที่สุดเท่าที่จะช้าได้สายตาตรึงไว้ที่คนร้ายตลอดเวลา เพื่อมองหาจังหวะในการพุ่งเข้าชาร์จคนร้ายโดยที่ไม่เกิดอันตรายใดๆ กับตัวประกัน

เม็ดเหงื่อไหลหยดย้อยเต็มใบหน้าอวบอูมจนไหลซึมเข้าตา คนร้ายจึงยกมือข้างที่ถือมีดขึ้นปาดเหงื่อ เสี้ยวนาทีนั้นเองทั้งวายุและตัวประกันหญิงวัยกลางคนใจเด็ด ต่างสบโอกาส วายุเตรียมกระโจนเข้าไปชาร์จโดยคาดไม่ถึงว่า แม่บ้านทำความสะอาดจะตวัดมือข้างที่ถือแปรงขัดโถส้วมกระทุ้งใส่หน้าคนร้ายในจังหวะนั้นเช่นกันด้วยความว่องไว

แล้วก็แม่นอย่าบอกใครเมื่อแปรงขัดโถส้วมทิ่มเข้าปากคนร้ายพอดิบพอดีราวกับจับวาง พร้อมกับมีดในมือคนร้ายก็กระเด็นไปอีกทาง

“Shit! ” คนร้ายสบถเสียงอึกอักฟังไม่ได้ศัพท์ เพราะมีอุปกรณ์ไม่ได้รับเชิญอยู่ในปาก

‘หน็อย เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับอดีตนักมวยหญิง รู้จัก สมหญิง ป. พิมุก แรมโบ้หญิง แห่ง หมู่บ้านลานสะเดิด น้อยไปซะแร้น’ แม่บ้านทำความสะอาดอดีตนักมวยหญิงเก่าเมื่อสามสิบกว่าปีที่แล้ว คิดพลางกระทุ้งด้ามแปรงขัดโถส้วมเล่นเอาคนร้ายตาเหลือก เมื่อแปรงขัดโถส้วมที่เพิ่งใช้งานมาหยกๆเข้าไปในปากทั้งดุ้น

จากนั้นหญิงวัยกลางคนก็ฉวยจังหวะนั้นสะบัดตัว หลุดจากการเกาะกุม กระโจนพรวดเดียวหนีห่างจากคนร้าย จนมันคว้าตัวไม่ทัน ด้านวายุก็อึ้งกับฝีไม้ลายมือของแม่บ้านทำความสะอาดถือเป็นตัวประกันเก่งกาจที่สุดเท่าที่เขาเคยพบเจอมา

เมื่อเห็นว่าแม่บ้านปลอดภัยแล้ววายุก็พุ่งเข้าไปชาร์จหนุ่มตะวันตก แต่มันยังไม่สิ้นฤทธิ์ดี

คายแปรงขัดโถส้วมตั้งท่าจะพุ่งเข้าหาวายุเช่นกัน ตั้งใจจะล็อกตัววายุเพื่อจับทุ่มเหมือนเจ้าหน้าที่คนก่อนหน้านี้แต่วายุไม่ได้มีขนาดรูปร่างสันทัดเหมือนเจ้าหน้าที่คนนั้น

มิหนำซ้ำดูจะสูงกว่าคนร้ายหลายเซ็นติเมตรรูปร่างหนา กำยำ บึกบึน เต็มไปด้วยมัดกล้าม

ตึงแน่นไม่ได้อ้วนพลุ้ยเหมือนแฮกเกอร์รายนี้ การจะล้มวายุคงไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างที่มันคิดจึงโดนวายุซัดโครมเข้าหนึ่งที จนเสียหลัก เซไปปะทะวงกบประตู ระหว่างนั้นแม่บ้านทำความสะอาดก็ยืนลุ้นเจ้าหน้าที่รูปหล่อบาดใจเต็มที่

วายุเหวี่ยงคนร้ายกระแทกผนังห้องน้ำอัดจนหน้าคนร้ายชิดติดกำแพง จับมือสองข้างของมันไพล่หลังพร้อมใส่กุญแจมืออย่างชำนิชำนาญ ภายในไม่กี่วินาที จากนั้นก็เก็บปืนเหน็บเอวเรียกว่ายังไม่ได้เสียเหงื่อเลยด้วยซ้ำ และคงต้องขอบคุณตัวประกันใจเด็ด ผู้ที่ช่วยให้งานของเขาง่ายและรวดเร็วยิ่งขึ้นเขาลากคนร้ายออกจากสุขาหญิง ทีมลูกน้องสามสี่คนวิ่งเข้ามาพอดี เขาผลักวายร้ายสิ้นฤทธิ์ให้ลูกน้องนายหนึ่ง

“คุมตัวไปที่รถ”

วายุเฝ้าควบคุมการนำตัวหนุ่มตะวันตกรายนี้ไปขึ้นรถเก๋งติดฟิล์มที่จอดรออยู่ด้านนอก เพื่อความมั่นใจว่าไม่มีอะไรผิดพลาด ไอ้หมอนี่คงไม่คิดว่าจะมาจนมุมที่นี่มันอำพรางข้อมูลการเคลื่อนไหวของตัวเองอย่างดิบดี อาศัยความเจ้าเล่ห์ช่วยให้หลุดรอดการจับกุมหลายครั้งแต่ครั้งนี้ไม่อาจรอดพ้นเขาไปได้ หมอนี่ต้องถูกส่งตัวกลับสหรัฐอเมริกาตามที่ทางการของที่นั่นได้แจ้งไว้ก่อนแล้วเรื่องการส่งผู้ร้ายข้ามแดนหากจับคนร้ายรายนี้ได้

เขาจับเสื้อสูทให้เข้าที่ขณะเดินกลับไปที่รถยนต์ส่วนตัวท่วงท่าผึ่งผายในทุกย่างก้าว บ่งบอกความมาดมั่น เด็ดเดี่ยว ปราดเปรียว รวมทั้งความเชื่อมั่นในตัวเองอย่างแรงกล้าของเจ้าของเรือนร่างสูงใหญ่แน่นอนว่าหน้าที่การงานมีส่วนหล่อหลอมบุคลิกภาพที่พร้อมข่มคู่ต่อสู้ให้หงอตั้งแต่แรกเห็นและวายร้ายยุคนี้ก็พัฒนาก้าวล้ำนำหน้า จนเจ้าหน้าที่เงอะๆ งะๆรุ่นเก่าอาจตามไม่ทัน

แต่สำหรับวายุ ทุกลมหายใจเข้าออกคือการก้าวนำหน้าเหล่าวายร้ายหนึ่งก้าวอยู่เสมอ มิเช่นนั้นโลกยุคไร้พรมแดนอย่างทุกวันนี้ อาจเป็นขุมทองคำให้อาชญากรตัวร้ายได้กอบโกยอย่างเมามันเป็นแน่

“ผมดีใจ ที่คุณจับตัวไอ้มือแฮกเกอร์นี่ได้ถ้าไม่ได้คุณ ประเทศไทยเราคงเสียหายหลายพันล้านบาท ผมต้องขอบคุณที่คุณช่วยกู้หน้าหน่วยงานเรา”

วายุเพียงแต่ยิ้มรับบางๆชินชากับคำชมตั้งแต่ทำงานอยู่สหรัฐอเมริกา จะว่าไปต้องชินตั้งแต่สมัยเรียนหนังสือด้วยซ้ำไปเขาได้คะแนนการเรียนเป็นอันดับหนึ่งในห้องเรียนมาตั้งแต่เด็ก จนกระทั่งจบปริญญาเอกสาขา Criminology and Criminal Justiceหรือ การศึกษาด้านอาชญาวิทยาและการบริหารงานยุติธรรม จากมหาวิทยาลัยแมรี่แลนด์ สหรัฐอเมริกาด้วยวัยเพียงยี่สิบห้าปี

“อืม เรื่องคดีนายธาวัน เราได้ข้อมูลทางการเงินของมันบ้างหรือยัง”ชายสูงวัยถามถึงคดี

สำคัญที่เปรียบเสมือนหอกข้างแคร่เขามานานและหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะหาหลักฐานการฟอกเงินของฝ่ายนั้นได้บ้าง

“ครับ เมื่อวันก่อนผมได้หลักฐานบางอย่างเกี่ยวกับเส้นทางการเงิน พอจะรู้ว่านายธาวันกระจายเงินไปฝากตามธนาคารที่มีความเสี่ยงต่ำต่อการถูกตรวจสอบซึ่งจะอยู่นอกเขตกรุงเทพฯ เกือบทั้งหมด จากนั้นก็โอนถ่ายไปยังธนาคารต่างประเทศและผมกำลังสงสัยว่าน่าจะเป็นธนาคารแห่งหนึ่งในออสเตรเลีย ผมกำลังรวบรวมหลักฐานเพื่อทำเรื่องขอตรวจสอบไปยังทางการของที่นั่นคงต้องใช้เวลาสักพักครับ” วายุ ตอบผู้บังคับบัญชาด้วยน้ำเสียงสุภาพ

นายสุรัช ผู้บัญชาการสำนักงานสืบสวนคดีแห่งชาติ หรือ NIB : National Investigate Bureau เริ่มยิ้มออกบ้างเมื่อได้ฟังข้อมูล แม้จะเอาผิดตัวแสบนั่นยังไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็เห็นความหวังริบหรี่เขาติดตามแก๊งค้ามนุษย์ข้ามชาติรายใหญ่มานานหลายปี แต่ไม่มีอะไรคืบหน้าสักที

กระทั่งเมื่อได้ตัวชายหนุ่มมากความสามารถผู้นี้มาช่วยงานหลายคดีก็เริ่มคลี่คลาย มีเค้าลางว่าจะปิดคดีได้ หลังจากถูกดองนานแรมปี โดยเฉพาะคดีค้ามนุษย์ข้ามชาติที่ยืดเยื้อมานาน ทางเอ็นไอบีก็ยังไม่อาจหาหลักฐานเอาผิดได้ มิหนำซ้ำอาชญากรรายนี้ยังแผ่ขยายเครือข่ายใหญ่โตยิ่งขึ้นอีก

ดร. วายุ วินเซนต์ สิทธาวรกานต์ นักอาชญาวิทยาและผู้เชี่ยวชาญด้านกฎหมายอาญาระหว่างประเทศ เคยผ่านงานกับหน่วยงานระดับสากลอย่างองค์การตำรวจสากล ณ สำนักงานกองบัญชาการในนิวยอร์ก ก่อนย้ายกลับมาประเทศไทยและทางเอ็นไอบีก็เรียกตัวให้มาช่วยสะสางคดีใหญ่ๆ ด้วยเป็นที่รู้กันดีในระดับสากลถึงความสามารถของชายหนุ่มผู้นี้ผลงานงานชิ้นโบแดงของเขามีมากมาย ตั้งแต่ การจับกุมมาเฟียค้ามนุษย์รายใหญ่ชาวมาเลเซีย เป็นหนึ่งในทีมตามล่ามาเฟียค้ายาเสพติดข้ามชาติชาวเดนมาร์กที่โด่งดังรวมถึงการจับกุมแก๊งฉ้อโกงบนโลกไซเบอร์ชาวรัสเซีย

“ผมภูมิใจที่ได้คุณมาช่วยงานไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะเจอคนหนุ่มมากความสามารถระดับนี้”ชายสูงวัยเอ่ยชมไม่อ้อมค้อม

“ผมก็ภูมิใจเช่นกันครับที่ได้ร่วมงานกับผู้บังคับบัญชาที่น่านับถือ” รวมทั้งภาคภูมิใจด้วยที่ได้ทำงานรับใช้แผ่นดินไทย แม้จะใช้ชีวิตอยู่ในต่างประเทศมาตั้งแต่เยาว์วัยแต่วายุไม่เคยลืมว่าเขามีสายเลือดไทยครึ่งหนึ่งอยู่ในตัว ซึ่งมักร่ำร้องอย่างแรงกล้าเสมอมาเพื่อโผผินบินกลับสู่แผ่นดินเกิด

นายสุรัชยิ้มอีกครั้งดีใจอย่างแท้จริงที่ได้ร่วมงานกับผู้ใต้บังคับบัญชาหนุ่มไฟแรงคนนี้ และมั่นใจว่าชายหนุ่มจะไม่มีทางทำให้เขาผิดหวังเพราะแววตามุ่งมั่นของเขาช่างไม่ผิดเพี้ยนจากผู้เป็นบิดาซึ่งนายสุรัชรู้จักเป็นอย่างดี พล.ต.อ. วรงค์ สิทธาวรกานต์ ผู้บัญชาการตำรวจแห่งชาติเพื่อนนักเรียนตำรวจรุ่นเดียวกับเขา ผู้ที่ได้รับการยอมรับเรื่องการทำงานอย่างซื่อตรงเป็นที่นับหน้าถือตาในแวดวงสีกากีมาจนถึงทุกวันนี้

“ผมอิจฉาพ่อคุณจริงๆที่มีลูกชายเก่งแบบนี้ แต่เอาเถอะ ไม่แน่ ผมอาจมีวาสนาได้คุณเป็นลูกเขยก็ได้” เป็นอีกครั้งที่นายสุรัชแกล้งหยอกทีเล่นทีจริง แต่ดูท่าจะเอาจริงเสียมากกว่าหากชายหนุ่มดูเหมือนจะไม่ยอมรับมุกสักที

แววตาชายสูงวัยเต็มเปี่ยมไปด้วยความชื่นชมยามจดจ้องผู้ใต้บังคับบัญชาหนุ่มวัยสามสิบสี่ปีตรงหน้าดีกรีด็อกเตอร์จากต่างประเทศ กอปรกับหน้าตาหล่อเหลาที่ผสมผสานความหลากเชื้อชาติอย่างลงตัวพ่วงท้ายด้วยนามสกุลดัง บุตรชายคนเดียวของผู้บัญชาการตำรวจแห่งชาติ แค่นี้สาวๆทั้งประเทศก็คลั่งไคล้ใหลหลง รวมถึงบุตรสาวของเขาก็เป็นหนึ่งในสาวๆ เหล่านั้น อย่าว่าแต่ลูกสาวเขาเลยแม้แต่ตัวเขาเองก็อยากได้ชายหนุ่มมาเป็นลูกเขยเต็มแก่ แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องง่ายๆด็อกเตอร์หนุ่มหล่อ

นักอาชญาวิทยาผู้นี้ทุ่มเทกับงานเกินร้อยไม่ค่อยมีข่าวพัวพันกับสาวๆ สักเท่าไร

วายุอึดอัดเล็กน้อยเมื่อชายสูงวัยวกเข้าหัวข้อสนทนาดังกล่าวเขาพยายามเลี่ยงการพูดคุยเรื่องนี้ ด้วยลำบากใจที่จะโต้ตอบใดๆในเมื่อเขาไม่ได้มีใจกับบุตรสาวของผู้บังคับบัญชาและพยายามปฏิเสธแบบบัวไม่ให้ช้ำน้ำไม่ให้ขุ่นมาโดยตลอด

สีหน้าเจือความอึดอัดของอีกฝ่ายทำให้นายสุรัชต้องยิ้มอย่างทอดถอนใจ และอธิบายด้วยท่าทีเกรงใจ “โทษทีผมเผลอเป็นไม่ได้ต้องวกเข้าเรื่องนี้ทุกครั้ง ผมเข้าใจ ไม่ต้องกังวลหรอกเรื่องของหนุ่มสาวคงต้องคุยกันเอง ผมคงไม่เข้าไปก้าวก่าย คุณสบายใจได้”

“เอ่อ ผมไม่ได้มีเจตนาจะ...เพียงแต่ผมคิดว่าตัวเองอาจไม่คู่ควร” วายุไม่ได้พูดถ่อมตัว แต่นี่คือความรู้สึกจากส่วนลึกโดยแท้จริง คงไม่ใช่เรื่องง่ายที่ผู้หญิงสักคนจะทนกับผู้ชายที่ทุ่มเทกับงานจนเกือบทุกลมหายใจเข้าออกไหนจะหน้าที่การงานที่ไม่อาจเอาแน่เอานอนกับเวลาได้ ต้องเดินทางอยู่บ่อยครั้ง ซ้ำบางครั้งก็ต้องเอาชีวิตเข้าเสี่ยง

“ถ้าคุณไม่คู่ควรกับตำแหน่งลูกเขยผมก็คงไม่มีผู้ชายคนไหนคู่ควรแล้ว แต่เอาเป็นว่าเราค่อยๆ ดูกันไปแล้วกันเรื่องของหัวใจบังคับกันไม่ได้ แต่ผมบอกได้คำเดียวว่ายินดีเสมอถ้าได้คุณมาเป็นลูกเขย”

วายุไม่ได้ตอบกลับ เพียงแค่ยิ้มรับบางๆท่าทางสุภาพ แต่แฝงความเป็นตัวของตัวเองสูง แววตาคมกริบ ดูสวยซึ้งหากแข็งกร้าวอยู่ในที ลักษณะผ่อนคลายอำพรางสัญชาตญาณระแวดระวังสิ่งเหล่านี้ทำให้นายสุรัชนึกถึงเสือ ที่แม้จะอยู่นิ่งแต่พร้อมจะเข้าตะครุบเหยื่อเป้าหมายอย่างว่องไว ไม่ผิดพลาด และไร้ความปราณี

เช่นเดียวกับวิธีการทำงานของชายหนุ่มที่รวดเร็ว แม่นยำ ถึงลูกถึงคน และกัดไม่ปล่อย สมกับฉายา ราชาแห่งนักล่า ชื่อของวายุเป็นที่ขยาดในกลุ่มอาชญากรข้ามชาติเป็นที่รู้กันดีว่าหากคดีไหน

พะยี่ห้อชื่อชายหนุ่มล้วนแล้วแต่ปิดคดีได้อย่างงดงาม สุดท้ายไม่มีอาชญากรคนไหนรอดพ้นการไล่ล่าของเขาไปได้

นอกเหนือจากความสามารถเฉพาะตัวอันโดดเด่นที่ทำให้ต้องการตัวชายหนุ่มมาทำงานในหน่วยงานนี้อย่างมากก็คือ ประเทศไทยขาดแคลนบุคลากรที่จะประสานกับเจ้าหน้าที่หรือตำรวจสากลทั่วโลก

วายุรู้จักเครือข่ายตำรวจสากลในหลายประเทศและยังมีทีมงานผู้เชี่ยวชาญด้านระบบรักษาความปลอดภัยข้อมูลคอมพิวเตอร์เหล่านี้เอื้อต่อการทำงานในระดับสากล ทุกวันนี้อาชญากรข้ามชาติ ไม่ว่าจะ พ่อค้ายาเสพติดการค้ามนุษย์ การฟอกเงิน การฉ้อโกง หรือการโจรกรรมข้อมูลล้วนมีพัฒนาการด้านเทคโนโลยีล้ำสมัย ทำให้ยากต่อการสะกดรอยตามหรือหาหลักฐาน ดังนั้นหากหน่วยงานของรัฐขาดบุคลากรที่มีความพร้อมในการรับมือกับวายร้ายยุคไฮเทคอาชญากรข้ามชาติเหล่านี้คงลอยนวลอยู่ในประเทศไทยอย่างสบายใจเฉิบ

ถือเป็นโชคดีของสำนักสืบสวนคดีแห่งชาติที่ได้คนมีความสามารถมาร่วมงานมั่นใจว่าคดีค้ามนุษย์ข้ามชาติรายใหญ่ คงจะคลี่คลายในไม่ช้ารวมทั้งจะจับตัวผู้บงการอยู่เบื้องหลังได้ ไม่ว่าจะเป็น

มาเฟียธาวันและเครือข่ายคนอื่นๆ ที่เขามั่นใจว่าต้องมีนักการเมืองเอี่ยวอยู่แน่นอน ในเมื่อเม็ดเงินจากธุรกิจผิดกฎหมายนี้มากมายมหาศาลเรียกว่าน้องๆ เม็ดเงินจากการค้ายาเสพติดหรือค้าอาวุธสงครามเลยทีเดียว

“กลับมาแล้วหรือลูก” หญิงสูงวัยเอ่ยขึ้นทันทีเมื่อเห็นลูกเลี้ยงเดินผ่านประตูคฤหาสน์เข้ามาเค้าความงามของนางผานิตยังคงแจ่มชัดในวัยเฉียดห้าสิบ

“มาทันเวลาทานข้าวเย็นพอดีเลยวิน” นายวรงค์สำทับตามหลังภรรยา

“ผมก็หิวจนท้องร้องจ๊อกๆเหมือนกันครับ” วายุตอบยิ้มๆ

“มาทานข้าวกันลูกวันนี้แม่ลงทุนเข้าครัวเองเลยนะ ทำของโปรดให้วินทั้งนั้น”แม้จะเป็นมารดาเลี้ยง แต่นางผานิตก็รักลูกเลี้ยงคนนี้ประดุจลูกแท้ๆ นางไม่มีบุตรจึงทุ่มเทความรักให้กับบุตรชายของสามี และวายุก็ดีกับนางไม่ต่างจากลูกกตัญญูสักคนปฏิบัติต่อพ่อแม่บังเกิดเกล้า

“ขอบคุณครับแต่แม่ไม่เห็นต้องเหนื่อยเลย ผมทานอะไรก็ได้” ชายหนุ่มเอ่ยเอาอกเอาใจขณะเดินเคียงคู่หญิงชายสูงวัย เพื่อตรงไปยังห้องอาหาร

“พ่อก็ห้ามแม่แล้ว แต่แม่ก็ดึงดันจะทำอาหารของโปรดให้ลูกพ่อก็ต้องตามใจ ไอ้เรามันประเภทอยู่ข้างนอกใหญ่ แต่อยู่ในบ้านเมียใหญ่ซะด้วย” ชายสูงวัยกระเซ้าขณะนั่งประจำที่บนโต๊ะอาหารทรงกลมตัวเขื่องสีอ่อนเข้ากับโทนสีของเครื่องเรือนทุกชิ้นในห้องอาหารอันโอ่โถง

“คุณนี่ก็ พูดอะไรก็ไม่รู้” นางผานิตเอ่ยเสียงกลั้วหัวเราะเบาๆ

วายุอดยิ้มไม่ได้กับภาพตรงหน้ามีความสุขไปด้วยกับบิดาและมารดาเลี้ยง

บิดามารดาแท้จริงของเขาเลิกรากันตั้งแต่เขามีอายุเพียงสามขวบมารดาเขาเป็นสาวสังคมชั้นสูงชาวอเมริกัน พบรักกับหนุ่มไทย นายตำรวจหนุ่มอนาคตไกลที่มาจากตระกูลดัง หลังจากหย่าร้างกันด้วยดี มารดาก็พาลูกชายวัยสามขวบไปอยู่ที่รัฐฟลอริดาบ้านของคุณตากับคุณยายของเขา พวกท่านรักหลานชายปานแก้วตาดวงใจและเป็นผู้ยืนกรานว่าเขาจะต้องใช้ชื่อรองว่าวินเซนต์ ซึ่งเป็นนามสกุลของคุณตา

แม้มารดาของเขาจะแต่งงานใหม่กับเศรษฐีนักธุรกิจชาวอมริกันมีลูกชายหญิงอีกสองคน หากท่านก็ยังรักและดูแลลูกชายจากอดีตสามีเป็นอย่างดีดังนั้นเขาจึงไม่เคยมีปัญหาจากการที่พ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่เด็ก ตรงกันข้าม กลับคิดว่าได้ความรักเหลือล้นมากยิ่งขึ้นด้วยซ้ำในเมื่อเขามีพ่อและแม่ท่านละสองคนเรียกได้ว่าเขาโชคดีที่มีมารดาและบิดาเลี้ยงจิตใจงดงาม รักเขาเสมือนลูกแท้ๆคนหนึ่ง

“ช่วงนี้งานเป็นยังไงบ้าง” บิดาถามไถ่ระหว่างมื้ออาหาร

“ก็ยุ่งพอสมควรครับพ่อมีคดีให้ต้องสะสางเยอะ”

“แหม พ่อลูกคู่นี้กลับมาบ้านยังคุยเรื่องงานกันอีก” นางผานิตกระเซ้าและแกล้งตวัดค้อน ฝ่ายสามีจึงยิ้มขำ

“คุณก็ ที่คุยเรื่องงานก็เพื่อจะโยงเข้าเรื่องโปรดของคุณนี่แหละ”

“เรื่องอะไรคะ” ฝ่ายภรรยาถามทันควัน อยากรู้ขึ้นมาทันที

“ก็เมื่อวานเจอคุณสุรัชกับลูกสาวคุณสุรัชก็หยอกทีเล่นทีจริงเรื่องจะยกลูกสาวให้ตาวินเรา หนูน้ำตาลก็อายแก้มแดง”

หญิงสูงวัยมีท่าทางกระตือรือร้นทันที“แม่เคยเจอหนูน้ำตาล น่ารักใช้ได้เลยนะ เป็นลูกสาวคนเดียวของผู้บัญชาการสำนักงานสืบสวนคดีแห่งชาติอย่างนี้ถ้าผู้ชายคนไหนปล่อยให้หลุดมือไป ก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว” พูดพลางเหลือบมองว่าลูกเลี้ยงจะมีปฏิกิริยาอย่างไรบ้างนางอยากอุ้มหลานเต็มแก่ และความหวังเดียวก็คือลูกเลี้ยงคนนี้คนเดียวแต่ดูเหมือนวายุจะเอาแต่ทำงาน ไม่เคยคบผู้หญิงคนไหนเป็นจริงเป็นจังและพามาแนะนำให้รู้จักสักทีครั้นจะเซ้าซี้มากก็ไม่ได้ เพราะวายุมีบุคลิกชัดเจนมาตั้งแต่เยาว์วัยว่าไม่ชอบให้ใครมาก้าวก่ายเรื่องส่วนตัว

ชายหนุ่มเข้าใจจุดประสงค์ของมารดาเลี้ยงดีรู้ว่าท่านอยากให้เขาเป็นฝั่งเป็นฝา เพื่อจะได้มีหลานให้ท่านอุ้มเขาเองก็อยากจะทำให้ท่านสมปรารถนาเพราะอย่างน้อยท่านก็รักและเลี้ยงดูเขาไม่ต่างจากลูกแท้ๆ แต่ปัญหาคือเขายังไม่เจอคนที่ใช่ ส่วนสาวน้อยน้ำตาลอะไรนี่ ก็ไม่ใช่รสนิยมเขาแม้แต่น้อย ยังจำภาพสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มอ่อนหวาน มีท่าทางเอียงอายยามพบเขาครั้งแรกได้ดี

หล่อนเป็นลูกสาวสุดหวงของผู้บังคับบัญชาเขาได้รับการเลี้ยงดูมาไม่ต่างจากไข่ในหิน ในความคิดเขา หล่อนออกจะเป็นลูกแหง่ไปสักนิด และเขาไม่คุ้นชินกับผู้หญิงลักษณะนี้ อาจเพราะชีวิตส่วนใหญ่ที่ผ่านมาเขาจะอยู่ที่สหรัฐอเมริกาเป็นหลัก ผู้หญิงที่นั่นมีความมั่นใจในตัวเองสูงมีความคิดเป็นของตัวเอง กล้าพูด กล้าคิด ไม่มีท่าทางเหนียมอายอย่างนี้สักเท่าไร

ทว่าบางทีก็คิดว่าผู้หญิงตะวันตกดูแข็งกร้าวเกินไปขาดความอ่อนหวาน ผิดกับสาวเอเชีย แต่เมื่อได้มาพบความอ่อนหวานเต็มพิกัดก็คิดว่าน้ำตาลอ่อนหวานเกินไปสักหน่อย บางทีถ้าเอาสาวตะวันตกสักคนมาผสมกับสาวเอเชียอย่างหล่อนก็น่าจะลงตัวมากกว่า

“ไม่ตอบเลยนะวินจะไม่ให้แม่เขาได้มีความหวังริบหรี่บ้างสักนิดหรือไง”บิดาแกล้งแหย่

วายุยิ้มขำ “ยังไงผมก็ต้องพาสาวมาให้รู้จักแน่ครับเพียงแต่ตอนนี้ยังไม่เจอคนที่ใช่”

“แล้วเมื่อไหร่จะเจอสักทีล่ะจ๊ะแม่รอมานานแล้วนา ยังไม่เห็นวี่แววสักที เพื่อนๆ แม่อุ้มหลานไปถึงไหนแล้วเนี่ย” นางตัดพ้อลูกเลี้ยง

“เอาเป็นว่าผมจะพยายามแล้วกันครับ”

“วิน ก็พูดแบบนี้ทุกที” นางผานิตถอนหายใจดังเฮือกและตวัดค้อนทีเล่นทีจริงใส่สองหนุ่มที่ต่างหัวเราะพร้อมกัน

แม้จะเบื่อสุดขีดกับบรรยากาศภายในงานเดินแบบแสดงเครื่องเพชรแต่วายุจำต้องเก็บสีหน้า เพราะเกรงจะเสียมารยาท อีกอย่างก็เกรงว่าเพื่อนสาวข้างกายจะสังเกตเห็นจนเกิดอาการตัดพ้อน้อยใจ และหมู่นี้เขาเผชิญกับอาการตัดพ้อน้อยอกน้อยใจของสาวๆรอบตัวมากจนเกินรับไหว จึงพยายามเลี่ยงไม่ให้เกิดเหตุการณ์เหล่านั้นเท่าที่จะทำได้

ซึ่งด้วยเหตุนี้เองที่ทำให้เขามายืนอยู่ตรงนี้กับพริมาหรือถ้าจะเรียกให้เต็มยศคือ ร้อยตำรวจเอกหญิงพริมา วันรุ่ง พนักงานสอบสวนของเอ็นไอบีเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งของเขา

พริมาคะยั้นคะยอเขามาหลายวันรบเร้าให้มางานเดินแบบแสดงเครื่องเพชรเป็นเพื่อน อ้างว่าไม่มีใครไปด้วยให้ไปคนเดียวก็กระไรอยู่ อีกอย่างคนรู้จักในงานก็ไปเป็นคู่ๆ ทั้งนั้น เขาจนปัญญาจะปฏิเสธจำต้องมางานเดินแบบในค่ำคืนนี้ ทั้งที่ไม่คุ้นเคยกับงานในลักษณะนี้

วายุพอดูออกว่า พริมามีใจให้กับเขาแต่เขามองหล่อนในฐานะเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งเท่านั้น หรือถ้าจะพิเศษกว่านั้นก็แค่เอ็นดูในฐานะน้องสาวสักคน ไม่มีอะไรเกินเลยไปกว่านั้น และก็แสดงออกอย่างชัดเจนมาตลอดแต่พริมาถือเป็นผู้หญิงที่เข้าใจอะไรง่ายๆ คนหนึ่งไม่แสดงท่าทางที่ทำให้ต่างต้องอึดอัดเวลาอยู่ในที่ทำงาน เขาจึงคบหากับหล่อนในฐานะเพื่อนได้สนิทใจและยอมถูกลากมางานในคืนนี้ เพื่อเห็นแก่มิตรภาพระหว่างเพื่อน

‘พริมไม่อยากไปงานคนเดียวหันซ้ายขวาก็ไม่รู้จะคุยกับใคร วินไปเป็นเพื่อนพริมนะ’ น้ำเสียงอ้อนวอนของพริมาเมื่อเย็นวาน เป็นเหตุให้เขาใจอ่อนในที่สุด

ขณะนั่งอยู่หน้าเวทีพริมาลอบชำเลืองมองหนุ่มหล่อข้างกาย แววตาสุกใสเป็นประกายหัวใจพองโตที่อย่างน้อยวายุก็ยอมออกงานเป็นเพื่อนในค่ำคืนนี้ตอนนี้เขาอาจยังไม่มีใจให้หล่อน แต่น้ำหยดลงหิน ทุกวันหินมันยังกร่อนแล้วหัวใจที่มีเลือดเนื้อของผู้ชายคนนี้จะไม่หวั่นไหวในสักวันบ้างหรือไร อีกอย่างหล่อนไม่เคยเห็นวายุคบหาผู้หญิงคนไหนจริงจังสักที

“วินเบื่อหรือเปล่า”

วายุส่ายหน้าปฏิเสธ “ไม่หรอกนานๆ มางานพวกนี้ ก็แปลกดีเหมือนกัน”พยายามพูดจาถนอมน้ำใจเพื่อน ไม่อยากพูดจาทำร้ายจิตใจพริมาเป็นเพื่อนร่วมงานที่ดีคนหนึ่ง นิสัยใจคอน่าคบหา ไม่ใช่ผู้หญิงช่างนินทาทำงานจริงจัง และที่เขาประทับใจในตัวหล่อนคือ ความเพียรพยายามอันแรงกล้าหล่อนมาจากครอบครัวที่มีฐานะยากจนข้นแค้น บิดามารดาทอดทิ้งไปตั้งแต่เด็กยายจึงเป็นผู้เลี้ยงดูหลานสาวจนเติบใหญ่

พริมาเล่าว่า ต้องขยันมากกว่าเด็กคนอื่นหลายเท่าตัวเพื่อจะก้าวมาถึงจุดนี้ เคยอยู่อย่างอดๆ อยากๆแต่ก็ไม่มีวันยอมละทิ้งอนาคตทางการศึกษา แล้วก็ประสบความสำเร็จในที่สุดทุกวันนี้มีหน้าที่การงานอันมั่นคง ไม่ต้องอดมื้อกินมื้ออีกต่อไป มีรถยนต์ส่วนตัวมีบ้านหลังขนาดพอเหมาะ มีเงินเก็บในธนาคารทุกสิ่งอย่างเหล่านี้มาจากน้ำพักน้ำแรงของผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้

บนเวที นางแบบหุ่นเพรียวบางในชุดสวยสดโดดเด่นด้วยเครื่องเพชรหรูหราอลังการที่ประดับบนเรือนร่างแสงวูบวาบแวววาวของเพชรน้ำงามตรึงสายตาสาวน้อยสาวใหญ่ได้อยู่หมัดขณะหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่หลายนายกลืนน้ำลายดังเอื๊อกกับความเซ็กซี่ของนางแบบที่ล้วนแล้วแต่เป็นนางแบบกิตติมศักดิ์หุ่นชวนน้ำลายหก

แต่ทั้งสองสิ่งนั้นไม่อาจดึงความสนใจของวายุได้เกือบจะหาวอยู่หลายครั้ง

“ต่อไปเป็นชุดฟินาเลเชิญพบกับนางแบบกิตติมศักดิ์ ที่มาพร้อมกับมงกุฎเพชร มูลค่าร้อยกว่าล้านบาทค่ะ” เสียงพิธีกรประกาศดึงความสนใจของแขกผู้มีเกียรติรวมถึงวายุให้ตรึงสายตาไปบนเวที

สาวสวยหุ่นเพรียวบาง ผิวขาวผ่องสวมชุดราตรีสีดำเข้ารูปยาวกรอมเท้า เยื้องย่างออกมาจากหลังเวทีด้วยท่วงท่ามาดมั่นไม่ต่างจากนางแบบมืออาชีพเรือนผมดำขลับถูกเกล้าเรียบตึงเป็นมวยอยู่ด้านหลัง เผยให้เห็นดวงหน้ารูปไข่ เหนือศีรษะประดับด้วยมงกุฎเพชรมูลค่ามหาศาล

ดวงตาสีนิล กลมโตราวกับตากวาง รับกับแพขนตายาวงอนแต่งแต้มสีสันโทนเข้ม เน้นความสวยงามแบบลึกลับสุดโดดเด่น เรียกได้ว่าทั้งนางแบบและมงกุฎเพชรตรึงความสนใจของแขกผู้มีเกียรติได้ไม่แพ้กันเสียงปรบมือดังสนั่นและเสียงฮือฮา สอดรับกับทุกย่างก้าวของนางแบบ

สายตาหลายคู่ตรึงความสนใจอยู่ที่เครื่องประดับล้ำค่าบนศีรษะนางแบบขณะสายตาอีกไม่น้อยจดจ่อความสนใจอยู่ที่เรือนร่างอ่อนช้อยของเจ้าของเรือนร่างเพรียวบางทรวงอกอิ่มภายใต้เนื้อผ้าบางเบาสีดำ เน้นให้เห็นถึงรูปทรงกลมกลึงและทุกคนในที่นั้นรวมถึงวายุก็รู้ได้ทันทีว่าไม่มีอะไรขวางกั้นระหว่างปทุมถันคู่งามกับเนื้อผ้าสีดำนั่นทุกคราที่เจ้าหล่อนเคลื่อนกาย อกอิ่มก็ขยับไหวอย่างเด่นชัด

ดวงตาคมไล่มองลงมาถึงเอวคอดกิ่วสะโพกผายกลมกลึง และเรียวขายาวได้รูปขาวผ่องอวดโฉมผ่านรอยแยกของกระโปรงที่ผ่าสูงถึงโคนขาวายุจ้องมองนางแบบคนสุดท้ายแบบตาไม่กะพริบ ไม่อาจปฏิเสธได้ว่านางแบบคนนี้สวยมากๆดูลึกลับ มีเสน่ห์ น่าค้นหา โดยเฉพาะนัยน์ตาดำขลับนั่นให้ความรู้สึกถึงความซื่อไร้เดียงสา แต่ขณะเดียวกันก็คล้ายซ่อนความเร้นลับบางอย่างไว้นานมากแล้วที่ไม่มีผู้หญิงตรึงความสนใจเขาได้เช่นนี้

ริมฝีปากอิ่มได้รูปฉาบลิปสติกสีแดงเลือดนกแย้มยิ้มเล็กน้อยขณะประสานสายตากับผู้ชายที่นั่งอยู่ด้านล่าง อันเป็นที่นั่งสำหรับแขกวีไอพี

วายุประสานสายตากับอีกฝ่ายนิ่งมั่นใจว่าเจ้าของนัยน์ตาสวยหวานแต่ลึกลับจงใจจ้องมองมาชายหนุ่มคุ้นเคยกับการที่เพศตรงข้ามแสดงความสนใจในตัวเขาก่อนด้วยการส่งสัญญาณทางร่างกายต่างๆ ไม่ว่าจะแววตา รอยยิ้ม หรือท่าทาง เขาชินชาจนไร้ความรู้สึกกับสิ่งเหล่านี้หากครั้งนี้กลับรู้สึกแปลก สัญชาตญาณดิบเถื่อนในกายเริ่มร่ำร้องทีละนิด และไม่อาจเบนสายตาไปจากผู้หญิงตรงหน้าได้

นางแบบสาวเยื้องย่างด้วยท่วงท่างดงามมาจนถึงขอบเวทีไม่มีใครในที่นั้นสังเกตว่าสายตาสองคู่กำลังสบประสานกัน ต่างจดจ่อความสนใจไปยังผู้หญิงที่สวยตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าและสวมมงกุฎราคาร้อยกว่าล้าน

ไม่มีใครคาดคิดด้วยว่าหญิงสาวจะก้าวลงจากบันไดเวทีจึงเรียกเสียงฮือฮาจากแขกในงานได้อีกหนึ่งคำรบ

แม้จะนั่งกอดอกนิ่ง สีหน้าเรียบเฉย หากประกายในดวงตาสีเทาเข้มกลับซ่อนเร้นความรู้สึกร้อนแรงบางอย่างไว้ทุกเส้นสายกล้ามเนื้อของวายุขยับไหวทันควัน เมื่อนางแบบสาวเยื้องกรายมาทางเขาและใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แขกผู้มีเกียรติในที่นั้นต่างนิ่งเงียบ ตื่นเต้นไปกับโชว์ชุดสุดท้ายที่เร้าใจ งดงาม และลึกลับ สมกับเป็นชุดปิดท้าย

บอกไม่ถูกว่าผิดหวังหรือไม่เมื่อนางแบบสาวเดินเลยผ่านเขาไป และไปหยุดอยู่หน้าชายวัยกลางคนท่าทางตุ้งติ้งเจ้าของงานแสดงเครื่องเพชรในครั้งนี้ วายุพยายามไม่เหลือบมองตามเจ้าหล่อนแม้แรงดึงดูดจากหญิงสาวจะแรงกล้าจนอดแปลกใจไม่ได้

ปกติเขาไม่ได้เป็นผู้ชายจำพวกที่เห็นผู้หญิงถูกใจเป็นไม่ได้ต้องกระโจนเข้าใส่ หรือเก็บความรู้สึกไม่อยู่ ในทางกลับกัน แม้ถูกใจเขายังไม่แสดงออกด้วยซ้ำ เพราะสุดท้ายฝ่ายหญิงต่างหากที่มักเป็นฝ่ายแสดงความสนใจออกมาก่อน

เสียงปรบมือดังเกรียวกราวอีกครั้งเมื่อเจ้าหน้าที่ส่งช่อดอกไม้ให้นางแบบ เพื่อนำไปมอบให้กับเจ้าของงานและสุดท้ายนี่คือการแสดงที่ได้มีการตระเตรียมไว้ล่วงหน้าหล่อนหาได้จงใจเดินลงมาจากเวที เพื่อวัตถุประสงค์บางอย่างอย่างที่วายุคาดไว้

วายุบอกตัวเองให้เลิกใส่ใจกับนางแบบผู้นี้และหันไปยิ้มกับพริมาที่จับได้ถึงปฏิกิริยาของวายุที่มีต่อนางแบบสาวสุดแสนเซ็กซี่และลึกลับคนนั้นน้อยครั้งที่จะมีผู้หญิงสักคนตรึงความสนใจวายุได้ แต่นางแบบคนนั้นก็สวยจับใจจนแม้แต่ตัวหล่อนเอง ยังไม่อาจละสายตาจากดวงหน้าสวยสมบูรณ์แบบและเรือนร่างสมส่วนนั่นได้

“มงกุฎสวยดีนะคะ” พริมาแสร้งชวนคุย คอยสังเกตปฏิกิริยาของเพื่อนกล้ำกลืนอาการเจ็บแปลบที่เสียดแทงหัวใจ หล่อนไม่มีสิทธิ์แสดงอาการหึงหวงใดๆ ได้ทั้งสองเป็นแค่เพื่อนร่วมงานเท่านั้นและก็ไม่ปรารถนาให้ความสัมพันธ์ของทั้งสองต้องพังพาบ เพียงเพราะการแสดงท่าทางเป็นเจ้าเข้าเจ้าของอย่างขาดความยั้งคิดของหล่อน

วายุพยักหน้าตอบรับ

“ดูเหมือนวินจะชักเพลินกับงานคืนนี้แล้วมั้ง” สาวเจ้าหยั่งเชิงถามด้วยสีหน้าแย้มยิ้มทั้งที่ความเศร้าสร้อยกำลังกัดกินหัวใจ

“ก็ดูเพลินๆ ดี” เขาตอบตามความรู้สึกแท้จริง ตอนแรกยอมรับว่าเบื่องานนี้มาก อยากให้งานเดินแบบแสดงเครื่องเพชรจบสิ้นโดยไวแต่เหตุใดความเบื่อจางหายไปก็ไม่อาจรู้ได้ และไม่อยากค้นหาคำตอบด้วย

“ถ้างั้น คราวหลังพริมจะชวนวินมางาน...” เสียงพริมาเงียบหายไปดื้อๆ ดวงตาหล่อนจดจ้องอยู่กับบางสิ่งตรงหน้าวายุขมวดคิ้ว และหันมองตามสัญชาตญาณ

วินาทีที่หันไป ก็ประสานกับดวงตาดำขลับดูลึกลับอีกครั้งนางแบบสาวเจ้าของเรือนร่างสมส่วน จงใจเดินมาหยุดตรงหน้าเขาด้วยท่าทางสง่างามแฝงความเซ็กซี่ มือเรียวบางข้างหนึ่งทาบกับช่วงสะโพก จังหวะหนึ่งหล่อนหมุนตัวประหนึ่งต้องการอวดแผ่นหลังเปล่าเปลือยขาวผุดผาดอันเนื่องจากชุดเว้าหลังเกือบถึงสะโพกให้เขาเห็นเต็มตาก่อนจะหมุนตัวกลับมาอีกครั้ง เพื่อประสานสายตาที่แฝงแววท้าทายอย่างเด่นชัดและรอยยิ้มยั่วเย้า ที่ทำให้เลือดในกายหนุ่มแน่นของเขาค่อยๆ พลุ่งพล่านขึ้นทีละนิดจากกนั้นก็เดินกลับขึ้นไปบนเวทีอีกครั้ง

วายุมองตามไม่คลาดสายตาจนหล่อนหายวับไปหลังเวทีขณะแขกเหรื่อปรบมือชื่นชมกับงานแสดงเครื่องเพชรหรูเลิศอลังการเป็นที่ถูกอกถูกใจสาวน้อยสาวใหญ่ในแวดวงสังคมชั้นสูง

“วิน วินคะ”

“อะ...อะไรนะ พริม” ชายหนุ่มตอบเสียงสะดุด

“เป็นอะไรไปคะวินพริมเรียกตั้งหลายครั้ง”

“ไม่มีอะไร แค่คิดอะไรเพลินไปหน่อย” วายุแก้ตัวเสียงขรึม พยายามปั้นหน้าเรียบเฉยกลับมาเป็นตัวของตัวเองเต็มร้อยอีกครั้ง ประหลาดใจกับปฏิกิริยาของตัวเองน้อยครั้งนักที่เขาจะอยู่นอกเหนือการควบคุมตัวเองเหมือนเมื่อสักครู่ไม่แน่ใจว่ามาจากดวงตาคู่สวยแต่ลึกลับนั่น รอยยิ้มยั่วเย้า ทรวงอกอิ่มกลมกลึง เรียวขายาวได้รูปแผ่นหลังขาวผุดผ่อง หรือเพราะทั้งหมดกันแน่

“เพลินเพราะเครื่องเพชรหรือนางแบบกันคะวิน” พริมาหยอกทีเล่นทีจริงอย่างอดใจไม่ไหวและนึกเคืองน้ำเสียงแฝงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของของตัวเองพอรู้นิสัยวายุดีว่าไม่โปรดปรานผู้หญิงจำพวกหึงหวงเป็นบ้าเป็นหลัง จู้จี้จุกจิกช่างประชดประชัน และที่สำคัญการก้าวล้ำอาณาเขตความเป็นส่วนตัวของกันและกัน

ประกายความไม่พอใจผุดขึ้นในดวงตาคมแม้เพียงแวบเดียว ก็เพียงพอให้พริมาใจเสีย เจ้าหล่อนจึงแสร้งปั้นยิ้มสดใสเพื่อกลบเกลื่อนความหึงหวงอย่างลืมตัวเมื่อสักครู่นี้ “พริมหมายถึงนางแบบชุดฟินาเลคนเมื่อกี้สวยเอาเรื่องเลยนะคะ ขนาดพริมเป็นผู้หญิงยังประทับใจเลยค่ะ”

วายุเพียงแค่ยักไหล่ ไม่ได้โต้ตอบอะไรพริมาไม่อาจคาดเดาท่าทีนิ่งเฉยแบบนั้นของวายุได้ และเพียงแค่ปฏิกิริยาที่เขามีต่อนางแบบคนสุดท้ายก็เสียดแทงหัวใจจนเจ็บช้ำ เมื่อไรหนอที่วายุจะหันมองผู้หญิงที่รักเขาจนหมดหัวใจอย่างหล่อนบ้าง...จะมีวันนั้นบ้างไหม

^________^

Create Date : 05 พฤศจิกายน 2558
Last Update : 5 พฤศจิกายน 2558 12:31:29 น.		2 comments
Counter : 289 Pageviews.
Share Tweet