ยัยเป๋อเอ๊ยทำไมเป็นอย่างนี้อยู่เรื่อยเลย แล้วถ้าเขาไล่ออกจะทำอย่างไรแค่ทำงานวันแรกก็ก่อเรื่องเสียแล้ว

“คือ..ขอโทษ...อีกครั้งนะคะ...ดิฉันไม่ได้...ตั้งใจ...อย่าเพิ่ง...ไล่ออกเลย...นะคะ...คือ...เอ่อดิฉัน...มีอีกสองชีวิต...ที่ต้อง...”

“ฉันยังไม่ได้บอกว่าจะไล่เธอออก” เขาตวาดใส่

หล่อนโล่งใจสุดขีด ถึงเขาจะโมโหจัดแต่ก็ยังไม่คิดไล่ออก

“เธอกลับไปได้แล้วก่อนที่ฉันจะโมโหไปมากกว่านี้ ฉันอยากพักผ่อน” ปุณฑริกค่อยๆ ลุกขึ้น เหลือบมองไปทางแผ่นหลังกว้างตรงแวบหนึ่งหันเดินไปทางประตูหน้าบ้าน อย่างระมัดระวังฝีเท้าให้เบาสุดเท่าที่จะทำได้ เมื่อออกมานอกบ้านปิดประตูตามหลัง ก็ยืนหลังพิงแนบประตู ถอนหายใจดังเฮือกอย่างโล่งอก

เกือบไปแล้วนี่จะเรียกว่าผ่านเหตุการณ์เฉียดตายมาก็ว่าได้ เมื่อสักครู่คิดว่าเขาจะบีบคอหล่อนตายคามือไปแล้วเสียอีกนึกๆ แล้วก็โกรธตัวเองที่ทั้งเปิ่น ทั้งเป๋ออยู่บ่อยๆ ยังดีที่ไม่โดนไล่ออกแต่คงโดนคาดโทษเป็นแน่ คงต้องระมัดระวังมากขึ้น แต่จะว่าไปก็เขานั่นแหละตัวต้นเหตุตะคอกอยู่ได้เป็นว่าเล่น หน้าก็ดุอย่างกับโกรธคนทั้งโลก ใครจะไม่ตกใจลนลานล่ะ

ผืนฟ้ายังไม่มืดเสียทีเดียวแต่อีกสักพักคงจะมืดสนิท เพราะนี่หกโมงกว่าแล้ว ปุณฑริกเดินอ้อมไปทางหลังบ้านเพราะจอดรถจักรยานเก่าซอมซ่อไว้ตรงนั้นหล่อนเดินผ่านต้นลีลาวดีสองต้นใหญ่ที่ออกดอกบานสะพรั่งเต็มต้นตรงโค่นต้นกลาดเกลื่อนด้วยดอกที่ร่วงหล่นลงมา ทุกดอกแย่งกันส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่ว

หล่อนชอบกลิ่นและสีขาวนวลของดอกลีลาวดีที่สำคัญดอกไม้ชนิดนี้ทำให้นึกถึงแม่ ท่านชื่อลีลาวดี เป็นผู้ตั้งชื่อลูกสาวว่าปุณฑริกแปลว่าดอกบัว ทั้งนี้เพื่อให้ลูกสาวมีชื่อแปลว่าดอกไม้เหมือนกับท่าน

ปุณฑริกยังจำท่านได้อย่างไม่ลืมเลือนแม้ท่านจะจากไปตั้งแต่หล่อนอายุได้เพียงแปดขวบ...รวมระยะแล้วท่านก็จากโลกนี้ไปเป็นเวลาสิบสี่ปีแล้วสินะ...ท่านเป็นผู้หญิงที่งดงามมากคนหนึ่งเพราะเป็นอดีตนางงามประจำจังหวัด ป้าอรพี่สาวแท้ๆ ของแม่บอกว่าท่านถ่ายทอดเค้าความงามบางส่วนให้ลูกสาวเพียงคนเดียวตั้งแต่ดวงตากลมโต ริมฝีปากอิ่มได้รูป ใบหน้ารูปไข่

“แกนะมันมีเค้าความสวยของแม่แต่อย่ากระแดะเหมือนแม่แกซะล่ะ”หล่อนยังจำถ้อยคำเยาะหยันแกมดูถูกเหล่านั้นได้ และอดสงสัยไม่ได้ว่า

ทำไมป้าถึงพูดเช่นนั้นเพราะเท่าที่จำได้ แม่ไม่มีทางเป็นอย่างที่ป้าบอก ท่านเป็นผู้หญิงอบอุ่นใจดีและสุภาพเรียบร้อย

“ไอ้จมูกโด่งๆ นี่นะเหรอแกมันได้มาจากพ่อ”

นี่ก็อีกที่ป้าเคยบอกด้วยน้ำเสียงและแววตาเต็มไปด้วยความเกลียดชังจนหล่อนแปลกใจ

ปุณฑริกไม่เคยเห็นพ่อเลยเพราะท่านจากไปด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ตั้งแต่หล่อนยังไม่ออกมาลืมตาดูโลก ไม่มีแม้แต่รูปสักใบเพราะตั้งแต่แม่จากไป และป้าย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านที่หล่อนเคยอาศัยตั้งแต่เด็กนับจากนั้นรูปถ่ายพ่อก็อันตรธานไปอย่างไร้สาเหตุ แต่พอจำรูปพ่อที่แม่เคยนำมาให้ดูได้รางๆท่านเป็นผู้ชายหล่อเหลาคนหนึ่ง แม่เคยบอกว่ารักพ่อมาก พ่อก็รักท่านมากด้วย แม่บอกว่าไม่เคยลืมผู้ชายที่แสนดีอย่างพ่อเลยจวบจนลมหายใจสุดท้ายของชีวิต

ในวัยเด็กหล่อนใช้ชีวิตกับแม่เพียงสองคนแต่ก็เป็นช่วงชีวิตที่มีความสุขมาก ท่านเป็นคนใจดีจนกระทั่งท่านเริ่มไม่สบายด้วยโรคมะเร็งลำไส้ซึ่งกว่าจะตรวจพบก็เข้าสู่ระยะสุดท้ายแล้ว หลังจากนั้นสุขภาพท่านก็ทรุดโทรมลงอย่างรวดเร็วต่อมาอีกไม่นานท่านก็จากไปอย่างไม่มีวันกลับ

ตอนเด็กๆ ครอบครัวหล่อนมีฐานะปานกลาง แม่มีร้านอาหารเล็กๆแต่มีชื่ออยู่ในชะอำ ท่านเป็นคนมีฝีมือด้านการทำอาหาร ร้านอาหารของแม่แต่เดิมชื่อร้านอาหารปุณฑริก แต่เดี๋ยวนี้ร้านนี้เปลี่ยนเป็นชื่ออื่นแล้ว หลังจากท่านจากไปป้าอรกับลุงสุขสามีของป้าได้เข้าควบคุมกิจการ และเปลี่ยนชื่อเองเสร็จสรรพ

สมัยก่อนปุณฑริกอาศัยอยู่ในบ้านไม้หลังงามแสนอบอุ่นกับแม่ท่านบอกว่าพ่อทิ้งบ้านหลังนี้กับเงินสดไว้ให้ก้อนหนึ่ง ท่านเล่าด้วยว่า พ่อเป็นคนเก่งเป็นสถาปนิกชื่อดัง ขยันทำงานเก็บเงินเพื่อครอบครัว และเมื่อบุพการีจากไปทั้งคู่ป้ากับลุงก็บอกว่าบ้านหลังนั้นเป็นของพวกท่าน เพราะแม่ยืมเงินพวกท่านไปดังนั้นต้องยึดบ้านหลังนั้นกับทรัพย์สินทุกอย่างในบ้านเพื่อเป็นการใช้หนี้

ตอนนั้นหล่อนยังเด็กนักได้แต่ร้องไห้เสียใจที่แม่จากไป ไม่เข้าใจเรื่องราวที่เกิดขึ้นแต่ยังดีที่ป้ายอมรับเลี้ยงหล่อน แม้จะต้องทำงานทุกอย่างในบ้านแต่อย่างน้อยก็มีบ้านให้ซุกหัวนอน ได้เรียนหนังสือจนจบมัธยมปลาย ใจอยากจะเรียนต่อมหาวิทยาลัย เหมือนเพื่อนๆแต่ป้าบอกว่าไม่มีเงินส่งเสีย จึงจำต้องรับสภาพ และเริ่มทำงานหาเงินตั้งแต่ตอนนั้นโดยเริ่มงานแรกเป็นพนักงานในร้านขายของแห่งหนึ่งและต้องแบ่งเงินเดือนบางส่วนให้ป้าทุกเดือน

แต่แล้วเมื่อหลายปีก่อนก็มีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้นทำให้ไม่อาจอาศัยในบ้านหลังนั้นได้อีกต่อไป เริ่มจากลุงสุขมีท่าทีแปลกๆมักชอบแตะเนื้อต้องตัวในแบบที่ปุณฑริกไม่สบายใจอยู่บ่อยครั้งลุงมักฉวยโอกาสเวลาป้าเผลอหรือไม่อยู่บ้านมีอยู่ครั้งหนึ่งท่านเข้ามาในห้องนอนหล่อนกลางดึก ลูบคลำเนื้อตัวเพื่อจะปลุกปล้ำหล่อนเห็นท่าไม่ดีจึงขัดขืนต่อสู้ จนในที่สุดป้าก็เข้ามาเพราะได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย

ลุงบอกป้าว่าหล่อนให้ท่า ป้าก็เชื่อด่าว่าตบตีหลานสาว หาว่าหล่อนทำตัวร่านเหมือนแม่ ไม่ว่าจะอธิบายอย่างไรป้าก็ไม่ฟังสุดท้ายหล่อนจึงเก็บข้าวของแล้วย้ายออกไปหาเช่าห้องอยู่โดยป้าอรไม่ทักท้วงสักคำ

ปุณฑริกใช้เวลาขี่จักรยานไม่ถึงยี่สิบนาที ก็ถึงบ้านเช่าไม้หลังเล็ก ตั้งอยู่หลังตลาดสด

หล่อนขมวดคิ้วเมื่อสังเกตเห็นอะไรบางอย่างผิดปกติ

“แม่เป๋อมาแล้ว” เด็กน้อยตัวป้อม ผมหยิก วิ่งเข้ามาหา ตะโกนร้องอย่างดีอกดีใจด้านหลังมีเจ้าไข่ต้มวิ่งตามมาด้วย

หล่อนอุ้มหนูน้อยขึ้นมา หอมแก้มยุ้ยๆหนึ่งฟอด “ว่าไงจ๊ะไข่ตุ๋น เกิดอะไรขึ้นเนี่ย ข้าวของเต็มไปหมดเลย” ถามพลางมองข้าวของที่อยู่กองหน้าห้องเช่าตัวเองอย่างแปลกใจและเดินเข้าไปหาลิ้นจี่ที่นั่งซึมอยู่ตรงบันไดหน้าห้อง

“เกิดอะไรขึ้น ลิ้นจี่ ทำไมข้าวของพี่มันมากองแบบนี้ล่ะ”

“พี่เป๋อคือ...”

“กลับมาแล้วหรือจ๊ะ หนูเป๋อ” เสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นมา ทั้งลิ้นจี่และปุณฑริกหันไปมองพร้อมกันเห็นเจ้าของห้องเช่ายืนยิ้มแฉ่ง

“เจ๊สวยคะทำไมข้าวของหนูมันมากองหน้าบ้านแบบนี้ล่ะ”

“แหมเจ๊ให้คนขนออกมากองไว้เองแหละ ขอโทษจริงๆ นะหนูเป๋อ แต่หนูต้องเข้าใจเจ๊นะคือมีคนมาเช่าห้อง วางมัดจำแล้วสามเดือน จ่ายล่วงหน้าแล้วด้วย เจ๊ก็ต้องให้เขาเช่า” หญิงวัยกลางคน แต่งหน้าจัดจ้าน จีบปากจีบคอพูดโดยเฉพาะสองสามประโยคหลังเน้นย้ำเป็นพิเศษ

“แต่หนูก็จ่ายเช่านี่”

“แหมกว่าจะจ่ายแต่ละเดือนเจ๊ล่ะลุ้นแล้วลุ้นอีก ยิ่งกว่าลุ้นหวยอีก วางมัดจำก็ไม่มีแถมตอนนี้ยังตกงานอีกต่างหาก”

“แต่หนูได้งานแล้ว”

“โอ๊ยนึกว่าเจ๊ไม่รู้หรือจ๊ะ มันก็แค่งานชั่วคราว เดี๋ยวป้านวลกลับมา มันก็อีหรอบเดิมยังไงหนูต้องเข้าใจเจ๊นะ”

“เจ๊ไม่สงสารไข่ตุ๋นกับไข่ต้มหรือจ๊ะมืดค่ำแบบนี้จะให้หนูไปนอนที่ไหน สงสารเด็กกับสุนัขตาดำๆ หน่อยนะเจ๊ไข่ตุ๋นเขาชอบเจ๊มากเลยนะจ๊ะ”

“แม่เป๋อคับหนูไม่ชอบเจ๊เห็ดฉดคนนี้เลยคับ” ไข่ตุ๋นพูดแทรกขึ้นมาทันที

“เห็ดสดลูกไม่ใช่เห็ดฉด” พูดไม่ทันขาดคำ ปุณฑริกก็ยกมือตะปบปากตัวเองอย่างรวดเร็ว

ลิ้นจี่หัวเราะขำอย่างกลั้นไม่อยู่ ปุณฑริกได้แต่ยิ้มปูเลี่ยนเพราะรู้ตัวว่าพลาดไปแล้ว...ไข่ตุ๋นนะไข่ตุ๋น จำคำไหนก็ไม่จำดันไปจำคำที่ลิ้นจี่เรียกเจ๊สวยว่าเจ๊เห็ดสด...มิหนำซ้ำทำเอาหล่อนเผลอตามไปด้วยเมื่อหันมองเจ้าของฉายา ก็เห็นหญิงวัยกลางคนโกรธจัดจนหน้าเขียว

ดั่งคำโบราณว่า ผีซ้ำด้ำพลอยเจ้าไข่ต้มก็เห่าใส่เจ๊สวยไม่หยุด และยังเข้าไปกัดชายผ้าถุงลายดอกอย่างเมามัน ทั้งดึงทั้งกระชากแบบกัดไม่ปล่อย

ปุณฑริกวางไข่ตุ๋นลงและวิ่งเข้าไปกับลิ้นจี่เพื่อช่วยดึงไข่ต้มออกมาอย่างทุลักทุเล

“ฉมน้ำหน้า” เด็กน้อยเติมเชื้อใส่กองเพลิงอีกระลอก และยังแลบลิ้นใส่เจ๊สวยอีกต่างหากหล่อนยกมือปิดปากเจ้าหนูแทบไม่ทัน หันไปยิ้มหน้าเจื่อนสุดขีดอีกครั้งกับหญิงวัยกลางคนแต่ทุกอย่างเลยเถิดเกินกว่าจะเยียวยาได้แล้ว

“ไป๊ ไปให้พ้นเลยทั้งคนทั้งหมานั่นแหละ แล้วไม่ต้องกลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีก!”เจ้าของห้องเช่ากรีดร้อง ด่าไล่ด้วยความโมโหสุดชีวิต “ไปไปเลยนะ!” ด่าไล่สำทับอีกครั้งก่อนสะบัดหน้าพึ่บและหันหลังเดินเข้าบ้าน

หญิงสาวถอนหายใจดังเฮือกๆอย่างกลัดกลุ้ม “ไข่ตุ๋น ไข่ต้ม ทำไมไม่ช่วยกันบ้างเลย แล้วทีนี้จะทำยังไงจะไปอยู่ที่ไหนกัน”

ลิ้นจี่ยิ้มจ๋อยๆเมื่อปุณฑริกมองอย่างตัดพ้อ

“ซวยละสิท่าทางยายเจ๊เห็ดสด เอ๊ย เจ๊สวยจะโกรธไม่เผาผีกันแน่” ลิ้นจี่พูดขึ้น

“ทำยังไงดีล่ะทีนี้” หล่อนบ่นพึมพำ พลางหันไปค้อนสองแสบที่เพิ่งจะรู้ตัวเพราะทั้งเด็กทั้งหมาก้มหน้าจ๋อย

“โถ พี่อย่าไปโกรธสองไข่เลยไข่ตุ๋นก็แค่ช่างจำนรรจา แล้วยายเจ๊นั่น มันเตรียมไล่พี่ตั้งแต่แรกแล้ว ดูสิมันขนของพี่เป๋อมาวางกองหน้าบ้านซะขนาดนี้”

หล่อนถอนหายใจ จะว่าไปมันก็จริงอย่างที่ลิ้นจี่พูด

“เอายังงี้คืนนี้พี่เป๋อนอนห้องลิ้นจี่ก่อน เพราะพ่อกับแม่ไม่อยู่ไปเยี่ยมญาติ กลับพรุ่งนี้ยังไงพรุ่งนี้ค่อยมาคิดแก้ปัญหากัน” เด็กสาวเสนอ

“ขอบใจนะลิ้นจี่ขอรบกวนคืนหนึ่งแล้วกัน พรุ่งนี้พี่จะลองหาทางดู”

ลิ้นจี่สงสารพี่สาวจับใจแต่ไม่รู้จะช่วยได้อย่างไร เพราะเธอก็ยังอยู่ในวัยเรียนและฐานะทางบ้านก็ไม่ได้ดีไปกว่าพี่สาวคนนี้สักเท่าไร

หญิงสาวทั้งสองช่วยกันย้ายข้าวของที่วางระเกะระกะมาจัดวางไว้หน้าห้องลิ้นจี่ไม่กลัวว่าจะหาย เพราะเป็นของไม่มีราคาค่างวดอะไร ใช้เวลาเพียงครู่เดียวก็ย้ายข้าวของไม่กี่ชิ้นเสร็จเรียบร้อย

คืนนั้นหล่อนกับไข่ตุ๋นนอนกับลิ้นจี่ในห้องส่วนไข่ต้มนอนอยู่ด้านนอก สาวน้อยนอนไม่หลับแทบทั้งคืน เพราะกลุ้มใจว่าจะทำอย่างไรเรื่องที่พักเงินวางมัดจำก็ไม่มี

เมื่อหันมองเด็กชายตัวป้อมกำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่ข้างๆ ก็สงสารหนูน้อยจับใจ ย้อนนึกถึงเมื่อสามปีก่อนตอนนั้นมีผู้หญิงคนหนึ่ง พักอยู่ห้องข้างๆ อาศัยกับลูกแค่สองคน ไม่มีสามีผู้หญิงคนนี้จ้างหล่อนให้ช่วยเลี้ยงลูกตอนช่วงเย็นถึงกลางคืนเพราะเจ้าหล่อนต้องทำงานตอนกลางคืน ขณะนั้นไข่ตุ๋นอายุหนึ่งขวบแต่พอผ่านไปได้หกเดือน แม่เด็กก็หายตัวเข้ากลีบเมฆ

ตอนแรกหล่อนคิดว่าจะเอาไข่ตุ๋นไปส่งสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าทั้งที่เริ่มผูกพันกับไข่ตุ๋นเพราะแค่ลำพังตัวเองยังเอาตัวไม่รอดเลยคงไม่มีปัญญาเลี้ยงเด็กอีกคนแน่ แต่เหมือนหนูน้อยจะรู้อยู่ติดหล่อนหนึบเหมือนตังเม และคืนก่อนที่ตัดสินใจจะนำเด็กไปส่งสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไข่ตุ๋นก็เรียกหล่อนว่าแม่ หล่อนน้ำตาเอ่อคลอวันรุ่งขึ้นเลยตัดสินใจเลี้ยงเด็กคนนี้ต่อไป นับแต่นั้นเด็กก็เรียกหล่อนว่าแม่เป๋อและหล่อนก็รักเด็กคนนี้เหมือนลูกแท้ๆ

คนรอบข้างบอกว่าหล่อนบ้าเอาตัวเองยังไม่รอด ยังมีหน้ารับเลี้ยงเด็กอีกคน แต่ถึงอย่างไรทั้งสองก็รอดมาได้จนถึงตอนนี้และเดี๋ยวนี้หล่อนก็ถือว่าไข่ตุ๋นเป็นเหมือนครอบครัวเดียวกันไปแล้ว

เสียงไข่ต้มเห่าอยู่ด้านนอกนี่ก็เหมือนกัน เจ้าสุนัขแสนรู้ขากะเผลก อีกหนึ่งสมาชิกในครอบครัว

ไข่ต้มอยู่กับหล่อนมาสองปีแล้วเริ่มจากมันโดนรถชนขาหัก เจ้าของรถหนีไปโดยไม่รับผิดชอบ มันเป็นสุนัขไม่มีเจ้าของไม่มีใครสนใจ หล่อนอยู่ในเหตุการณ์ ด้วยความสงสาร เลยพามันไปหาหมอ รักษาจนหาย แต่ขากะเผลกเล็กน้อย และนับจากนั้นมันก็ตามติดหล่อนมาโดยตลอด เลยจำต้องเลี้ยงมันไปโดยปริยาย และตั้งชื่อมันว่าไข่ต้ม

ทั้งสามชีวิตอยู่ด้วยกันมานานจนผูกพันกันยิ่งไข่ตุ๋นกับไข่ต้มสนิทสนมกันอย่างกับพี่น้องคลานตามกันมาทั้งที่ฝ่ายหนึ่งเป็นคน อีกฝ่ายเป็นสุนัข...

หลังจากนอนคิดอยู่ครึ่งค่อนคืนจนได้ข้อสรุปว่า คงเหลือแค่หนทางเดียว คือ จะลองไปขอคุณมาร์คของป้านวลดูแต่พอคิดถึงหน้าตาขึงขังกับผลงานที่ตัวเองทำไว้เมื่อตอนเย็น ก็ใจฝ่อแต่ไม่มีหนทางแล้ว ทั้งหล่อน ไข่ตุ๋น และไข่ต้ม กำลังไม่มีที่ซุกหัวนอนต้องลองเสี่ยงดูสักตั้ง

อันที่จริงป้านวลบอกว่าบ้านนั้นมีที่พักให้แต่เพราะหล่อนมีเด็กเล็กกับสุนัข เป็นสองสิ่งที่เจ้าของบ้านไม่ชอบเอามากๆก็เลยต้องทำงานแบบเช้าไปเย็นกลับ แอบหวังว่าชายหนุ่มจะเข้าใจและใจอ่อนแม้ความหวังจะริบหรี่ แต่พรุ่งนี้จะอ้อนวอนให้ถึงที่สุด จะต้องคุกเข่าก็ยอม

ปุณฑริกจับมือป้อมๆ ของเด็กน้อยขึ้นมาแนบแก้มตัวเอง “ไม่ต้องห่วงนะไข่ตุ๋นพรุ่งนี้แม่เป๋อจะต้องหาที่ซุกหัวนอนให้ไข่ตุ๋นกับไข่ต้มให้ได้เป็นกำลังใจให้กันหน่อยนะจ๊ะคนดี” หล่อนพึมพำเบาๆ

ในใจเหนื่อยล้าอย่างบอกไม่ถูกด้วยวัยเพียงยี่สิบสองปี กลับต้องแบกภาระมากมาย หญิงสาวคิดถึงแม่ขึ้นมาตั้งแต่ท่านจากไป ชีวิตก็เปลี่ยนไป กลายเป็นเด็กกำพร้า อยู่ในความดูแลของป้าต้องทำงานบ้านทุกอย่าง และต้องยืนด้วยลำแข้งตัวเองตั้งแต่อายุสิบแปดปีน้ำตาหยดหนึ่งไหลรินจากดวงตาคู่สวย...แม่จ๋าหนูเหนื่อยจังเลย...นั่นเป็นความคิดสุดท้ายก่อนจะเคลิ้มหลับไปในที่สุด

 ^__________^

Create Date : 03 กันยายน 2558
Last Update : 3 กันยายน 2558 17:34:54 น.		1 comments
Counter : 689 Pageviews.
Share Tweet