สิงหาคม 2551

 
 
 
 
 
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
20
21
22
24
25
26
27
28
29
30
31
 
 
All Blog
.:+*+:. ความรู้สึกตอนไปปฏิบัติธรรม .:+*+:.
ผ่านมาเป็นอาทิตย์ละ หลังจากกลับมาจากปฏิบัติธรรม

ไม่ลำบากอย่างที่คิด
แต่ก็ไม่สบายเท่าไหร่

ต้องใช้ความอดทน ความพยายามในการอยู่ที่วัด

3 วันแรก ต้องอดทน ต้องพยายามมาก ที่จะอยู่ให้ได้ เพราะอยากกลับบ้านเหลือเกิน
วันที่ 3-4 ก็เริ่มรู้สึกว่า มันก็โอเคนะ อยู่ได้นะ ก็อยู่ไปจนครบ


อีกอย่าง ที่ต้องอดทน พยายามเพราะที่ห้องนอน มีเตียง 8 เตียง สำหรับ 8 คน
เป็นเตียง 2 ชั้นแบบไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไหร่นัก
ถ้าคนใดคนหนึ่งขยับตัว อีกคนหนึ่งก็จะรู้สึก

แล้วเตียงที่เรานอน ไอคนด้านล่างมานก็ดิ้นจัง


ช่วงที่เราไปเป็นจังหวะที่เด็ก ม.แห่งนึงเค้าไปด้วยพอดี
(เป็นหลักสูตรบังคับว่าต้องเข้ามาปฏิบัติธรรม ไม่งั้นไม่ผ่าน ประมาณ 30 คน)

ทางวัดก็กระจายเด็กไปห้องนอนต่างๆ ทั้งหมด 12 ห้อง
ห้องเรามีเด็ก ม. นี้ 3 คน


แล้วเด็กพวกนี้ก็น่ารำคาญอยู่



แอบเอาโทรศัพท์มาใช้ คุยกันตอนดึกๆ - - ยังดีที่คุยกันไม่ดังมาก

จับกลุ่มเม้าท์กัน ย้ายไปนั่งเตียงนู้นที เตียงนี้ที - - ย้ายทีเตียงก็สั่นที ซวยจิงๆ T-T


ทั้งๆ ที่มีกฏ ห้ามใช้โทรศัพท์ ตลอด 7 วันที่ปฏิบัติธรรม งดการพูดคุยกัน และควร สำรวมสายตา


เราเองก็ฝากโทรศัพท์ไว้กับ จนท ตั้งแต่ก่อนเข้าไปปฏิบัติเลย เพราะกลัวใจตัวเองจะทนไม่ไหว



สาเหตุที่

ห้ามใช้โทรศัพท์ก็คือ จะทำให้เราฟุ้งซ่าน และทำให้คนอื่นฟุ้งซ่านตาม - - อันนี้จริงๆ
เวลาที่เราเห็นคนอื่นโทร เราก็อยากจะโทรบ้าง ฟุ้งซ่าน คิดนู่นคิดนี่ อยากคุยนั่นคุยนี่

ส่วนสาเหตุที่ งดพูด ก็คือ เพื่อให้เราไม่ไปพูดจาเพ้อเจ้อ ทำให้คนอื่นเสียสมาธิ เกิดกิเลส

สำรวมสายตาเพื่อ ไม่ให้เกิดการเข้าใจผิดกัน (มั้ง)



โทษมันก็มีให้เห็นละ

โทรศัพท์ - - มีแล้วก็ฟุ้งซ่าน อยู่ไม่ได้ ก็โทรเรียกคนอื่นมารับกลับบ้าน (กลับไปหลายคนเลย)

พูดมากจนเป็นเรื่อง - - เด็ก ม. ที่ว่าเนี่ยแหละ คุยกันอิท่าไหนไม่รู้ คุยไปคุยมา เข้าใจผิดกันจนได้ คนนั้นพูดงี้ คนนี้พูดงั้น ไปๆ มาๆ ก็โกรธกัน
ด่ากัน เข้าใจผิดกัน นินทากัน แทนที่จะได้บุญ ก็ได้บาปซะงั้น - - โลภะเต็มๆ

ไม่สำรวมสายตา- - เรื่องของเรื่องเกิดเพราะมองหน้าไป มองหน้ามา มองตากวนตีน มองหน้าหาเรื่อง มองทำไม มองอยู่ได้
ก็เกิดอาการหมั่นไส้กันขึ้นมา เห็นแล้วก็เซ็ง เค้าก็บอกให้สำรวมสายตาอยู่
ถ้าทำตามกฏที่เค้าบอก ก็คงไม่เกิดเรื่องพวกนี้ขึ้นหรอก
ไม่มองเค้าจะรู้ได้ไงว่าเค้ามองเรา ... เฮ้อ ...


เราก็เลยรู้ซึ้งแล้ว โทษของการพูดมาก พูดเพ้อเจ้อ พูดส่อเสียด พูดไร้สาระ ที่ทำให้คนอื่นเดือดร้อน
เพราะฉะนั้น กับคนที่ไม่รู้จักมักจี่ดี ก็จะพูดให้น้อย ฟังให้มาก ก็จะเป็นประโยชน์กับตัวเองมากกว่า

ได้สมาธิ ก็แน่อยู่แล้ว วันๆ เอาแต่เดินจงกรม นั่งสมาธิ (แอบหลับก็บ่อย)
กินข้าวก็กำหนดอิริยาบถ เดินก็กำหนดฯ อาบน้ำก็กำหนดฯ
จิตจดจ่ออยู่กับการกำหนดอิริยาบถ ให้รู้ว่าเรากำลังทำอะไร
ยกแขนซ้าย ขยับแขนขวา ตามองพื้น

สงบจิตใจ ก็ทำให้ใจเราสงบขึ้นมาบ้าง ที่ฟุ้งซ่าน ที่คิดมาก ก็ปล่อยๆ มันไป
ให้มันผ่านๆ ไป ไม่ใส่ใจอะไรมาก ใช้ชีวิต คิดแต่ปัจจุบันที่เป็นอยู่ ไม่แคร์อดีต ไม่กังวลกับอนาคต - - ดีๆๆ

ชำระล้างจิตใจ อันนี้ก็เป็นสาเหตุนึงที่อยากจะไปวัด เพราะรู้สึกว่าตัวเองมีด้านมืดเยอะเหลือเกิน
ด้านมืดเนี้ย ก็จะชอบทำอะไรในด้านลบอยู่เรื่อยๆ คิดอะไรชั่วๆ บ่อยๆ
ทำให้อยากจะทำให้ตัวเองมีส่วนดีขึ้นมาบ้าง ให้รู้ตัวว่า ลึกๆ แล้วก็ไม่ได้ชั่วซะทีเดียว (ชั่วซะหลายที) 555



ไปปฏิบัติธรรมมาเนี่ยก็ไม่ใช่ว่าจะเปลี่ยนเป็นคนดีได้เลย
ยังไม่รู้ซึ้งในรสพระธรรมสักเท่าไหร่ แต่ก็รู้สึกว่าดี
ได้เรียนรู้เรื่องกฏแห่งกรรม บาป บุญ คุณ โทษ อะไรหลายๆ อย่างมากขึ้น
อย่างน้อยๆ ก็ได้ความรู้ ได้เรียนรู้ในการอยู่ร่วมกับคนอื่น
ได้เรียนรู้ที่จะอดทน ได้เรียนรู้ที่จะพยายามอะไรหลายๆ อย่าง


ที่สำคัญ

ได้รู้ว่า ชีวิตคนเรา มันก็ไม่ได้ต้องการอะไรมากไปกว่าปัจจัย 4
เครื่องนุ่งห่ม ที่อยู่อาศัย อาหาร ยารักษาโรค


เสื้อผ้าตลาดนัด ก็สามารถทำให้ร่างกายอบอุ่นได้เหมือนกัน

ห้องนอนรวมๆ เตียงโยกเยก ก็เป็นที่ซุกหัวนอน ให้นอนหลับ พักผ่อนได้เหมือนกัน

อาหารบริจาค รสชาดจืดๆ ชืดๆ ก็ทำให้อิ่มท้องได้เหมือนกัน

ยารักษาโรค ก็ใช้รักษาร่างกายเหมือนๆ กัน





ถ้ามีโอกาส + ไม่ขี้เกียจ ก็จะไปอีก
ไปเรียนรู้ ดูนิสัยคนก็ยังดี สนุกไปอีกแบบ



Create Date : 23 สิงหาคม 2551
Last Update : 23 สิงหาคม 2551 0:47:51 น.
Counter : 1516 Pageviews.

4 comments
  
'สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม'
อนุโมทนาบุญด้วยค่ะ
โดย: girlroom13 วันที่: 23 สิงหาคม 2551 เวลา:9:04:37 น.
  
ทั้งหมดที่เราประสบมานานเป็นแค่เรื่องเล็กๆ เป็นการทดสอบจิตใจเราในการปฏิบัติธรรม

ถ้าเราทำจิตใจปรับสภาพไปตามสถานการณ์นี้ไม่ได้ การปฏิบัติครั้งนี้ก็ล้มเหลว

ปุถุชน ปฏิบัติธรรมเพื่อนำไปใช้ในชีวิตประจำวัน และสิ่งที่เราประสบนั้น คือ ชีวิตจริงที่เราต้องเผชิญอยู่ตลอดเวลา

เปนกะลังจัยให้ จ๊ะ
โดย: บ้าได้ถ้วย วันที่: 23 สิงหาคม 2551 เวลา:17:21:48 น.
  
ไปที่ไหนมาคะ

อยากไปบ้าง(จิงรึป่าวอ่ะ)จัง
โดย: wann IP: 124.121.182.79 วันที่: 23 สิงหาคม 2551 เวลา:20:28:35 น.
  
อ่านแล้วทำให้นึกถึงตัวเองเหมือนกันค่ะต้องแบบนี้แล้วขอบคุณมากนะค่ะที่พูดออกมาทำให้เราคิดอะไรได้หลายอย่างเลยค่ะขออนุโมทนาบุญด้วยนะค่ะ
โดย: หมวยโต IP: 125.24.235.229 วันที่: 25 สิงหาคม 2551 เวลา:15:21:31 น.
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

Creamchoco
Location :
  

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]



.
.
.
ที่ไหนๆ ก็ไม่เหมือนที่บ้านเรา
.
.
.
กาลเวลา...จะพิสูจน์ทุกสิ่ง
.
.
.