คืนนี้..เหล้าร้านไหนอร่อย ตอนที่ 2
เขียนโดย : พลองแดง มหาเมฆา
ในตอนที่กลางวันและกลางคืนแย่งกันเป็นเจ้าของท้องฟ้า เฉิ่ม บ้านแพรกรับรู้ถึงแอลกอฮอล์ที่กำลังเจือจางอยู่ในสายเลือด เหงื่อที่ไหลย้อยเป็นพาหะนำของเสียที่ร่างกายไม่ต้องการออกมาเกือบหมด หัวใจเขาทำงานหนักเพื่อผลิตเลือดทดแทนของเหลวที่หายไป เขายิ้มแช่มช้อยให้กับเลือดในกายที่เย็นยะเยียบ
กลางวันยอมสิโรราบให้กับการมาถึงของกลางคืนในที่สุด รอยยิ้มของ เฉิ่ม บ้านแพรก นั้นยังไม่หดหาย แต่มันเหือดแห้ง มันเป็นยิ้มของชายที่ไม่มีอารมณ์ขัน ไม่มี!
เขาทำความรักของเขาหายไป.....
ไขมันในสมองเริ่มปฎิบัติการดึงความทรงจำกลับคืน เขาพยามคิดอย่างหนักว่า เขาทำความรักของเขาหายไปไหน แต่เขาก็เมาเกินกว่าจะคิดออก
ซ้ำเขายังไม่แน่ใจว่าเขาเคยมีความรักหรือไม่
เขารู้แต่ว่าตอนนี้เขาต้องการมัน
เขาหามันทุกที่...หลังตู้เย็น ตู้เสื้อผ้า ซอกประตู ตู้ โต๊ะ ลิ้นชัก ตู้กับข้าว กระเป๋ากางเกง ฝาโถส้วม และแม้แต่ใต้ถุงอัณฑะ เขาก็หาความรักไม่เจอ
พอถึงเวลาที่เขาบอกตัวเองว่า 'ช่างแม่งเถอะ' แล้วล้มตัวลงนอนดูการ์ตูนดรากอนบอล
พอรู้ตัวอีกทีเขาก็จะพบตัวเองกำลังเขี่ยขี้หมาอยู่....
เผื่อความรักแม่งจะเคยอยู่ในท้องหมาตัวไหน!!
เขาไม่เจอความรัก และเขาก็สิ้นหวัง ขณะนั้นความตายก็เริ่มคืบคลานเข้ามาหาเขา...
"ทำไมคุณไม่เดินมาดีๆวะ ความตาย" เขาทัก
ความตายหยุดอยู่ตรงหน้าเขา "ผมเป็นความตาย เดินธรรมดาแบบคุณแม่งไม่อาร์ท" ความตายตอบ
"ผมไม่อยากจะเถียงกับใครตอนนี้นะ คุณมีธุระอะไรกับผม" เฉิ่ม บ้านแพรก เข้าเรื่อง
"อย่างแรกนะ ผมไม่ใช่ใคร เพราะใครเป็นสรรพนามใช้เรียก คน สัตว์ สิ่งของ แต่ผมเป็นเพียงคำนาม สอง ผมไม่ได้มีธุระกับคุณ แต่คุณนั่นแหละที่เรียกผมมา" ความตายตอบเสียงราบเรียบ
"แล้วผมไปเรียกคุณตอนไหนวะ ไม่เชื่ออ่านดูข้างบน"
"ก็ได้ คุณไม่ได้เรียก แต่ตราบใดเมื่อคุณสิ้นหวัง ดุสิตโพลบอกว่า ร้อยละเจ็ดสิบของคนในวัยคุณ มักคิดถึงความตาย"
"ผมไม่ได้คิดถึงมึงโว้ย!" เฉิ่ม บ้านแพรกฉุนขาด
"ตกลง ผมขอโทษ ให้มันเป็นความผิดของผมเถอะ แต่คุณต้องขอโทษผมเช่นกันที่คุณเรียกผมว่ามึง"
ความเงียบเข้าปกคลุมอยู่หลายวินาทีจนเป็นนาที เลือดร้อนในกายของ เฉิ่ม บ้านแพรก จึงค่อยเย็นลง สีหน้าเขากลับคืนจนเกือบเป็นปกติ
เขายิ้มมุมปาก แล้วเอ่ย
"ผมขอโทษมึง"
ความตายลุกขึ้นจากพื้นซีเมนต์ที่ถูกขัดจนมันละเลื่อม แล้วลงนั่งยองๆกับพื้น "เครื่องโฮปเลสเนส ดีเทคเทอร์ ของผมจับความสิ้นหวังได้ที่พิกัดนี้ และเครื่องโฮปเลสซี่ ไอเดน ติฟายเอ้อร์ ก็ส่งผลมายืนยันผมทาง เอสเอมเอส ว่าเป็นคุณ ค่าความสิ้นหวังของคุณคิดเป็น 63 กิโลจูลส์ เท่ากับความรุนแรงในระดับ 4 จาก 9 ระดับ ซึ่งส่งผลให้ร่ายกายคุณหลั่งสารก่อ มะเร็งมากกว่าคนปกติถึง 3% เพราะฉนั้นตามค่าที่บอก คุณคิดถึงความตายอย่างแน่นอนใช่มั้ย ตอบครับ!" ความตายพูดแทบไม่หายใจ
"ผมขอตัวช่วยครับ!" เฉิ่ม บ้านแพรกตอบทันท่วงที
ความตายจ้องหน้า เฉิ่ม บ้านแพรกอยู่หลายวินาที แล้วส่ายหัวเชิงปรามว่า ไม่มีอารมณ์จะเล่นด้วย
"ตกลง ผมยอมรับก็ได้ว่าผมคิดถึงคุณ แต่มันก็ไม่ได้มากไปกว่าการคิดว่าจะ กินเส้นเล็กหรือเส้นใหญ่ดีในตอนซื้อก๋วยเตี๋ยว แล้วอีกอย่าง มันก็เป็นแค่ความคิดที่ผมจะลืมมันไปอย่างรวดเร็วในตอนเช้าของวันพรุ่งนี้" เฉิ่ม บ้านแพรกตอบเสียงขึ้นจมูก
"แต่คุณก็คิดถึงผม คุณลืมความจริงที่ว่านี้ไปไม่ได้หรอก" ความตายโต้กลับ "แต่เอาเถิด ไหนๆคุณก็บอกกับผมมาแล้วว่าคุณจะลืมผมในไม่ช้า งั้นผมขอถามหน่อยว่าทำไมคุณ ถึงคิดถึงผม"
" ความรักผมหายไปหวะ ความตาย" เฉิ่ม บ้านแพรกเปิดใจ
"นั่นไม่ใช่เรื่องที่ดีเลย ผมเสียใจสำหรับเรื่องนั้นด้วย"
"ไม่เป็นไร ผมเสียใจเพียงพอสำหรับเราทั้งสองคนอยู่แล้ว ทีนี้คุณบอกผมบ้าง ผมควรทำยังไงต่อไป" เฉิ่มบ้านแพรกเริ่มตั้งคำถาม
"คุณก็ควรหางานอดิเรกทำ เพื่อให้ลืมเรื่องนั้น ขออภัยผมเถอะ ผมรู้ได้มั้ยว่าคุณเก่งอะไรที่สุด"
"ผมดื่มเหล้าเก่งที่สุดหวะ ความตาย"
"ถึงผมจะไม่รู้ความหมายของการดื่มเหล้านะ แต่ผมแนะให้คุณทำสิ่งที่คุณถนัด เพื่อคุณจะไม่ต้องหมกมุ่นเรื่องความรัก"
"ผมไม่ดื่ม ตอนมีความทุกข์โว้ย!"
"ผมถามได้มั้ยว่าทำไม จากผลสำรวจของผม มนุษย์ดื่มสุราเพราะอ้างว่ามันทำให้ลืมความทุกข์"
"แต่ผมคิดแตกต่างออกไป" เขาไม่เห็นด้วย "ผมดื่มสุราต่อเมื่อมีความสุขเท่านั้น ไอ้พวกที่ดื่มเพราะมีความทุกข์ ผมว่ามันอ่อนแอ ความทุกข์สำหรับผมแล้ว มันมีเอาไว้ต่อสู้ เพื่อบ่มเพาะตัวเองให้แข็งแกร่ง ผมว่ายิ่งทุกข์เท่าไหร่ ดื่มมากมันก็ทุกข์มาก แต่ถ้ามีความสุข ดื่มมากมันก็ยิ่งบรรเจิด"
ความตายทำหน้าเหมือนจะเข้าใจ แล้วจึงพูดว่า "คุณแม่งอาร์ทหวะ คุณเฉิ่ม บ้านแพรก แม้ผมไม่รู้จักความรัก แต่ผมรู้สึกเต็มกราฟมากกับคำพูดนั้น หากไม่เป็นเพราะว่า เครื่องโฮปเลสเนส ดีเทคเทอร์ ของผมจับความสิ้นหวังได้....ระดับ 7 จาก 9 ทีเดียว... ผมจะขออนญาตคุณเป็นเจ้ามือเลี้ยงสุราซักมื้อ"
"ให้ตายห่าเถอะ ผมเริ่มชอบคุณเข้าแล้ว ความตาย" เข้ายิ้มร่า "เฮ้ แต่ว่าคุณ รู้ว่าผมชื่ออะไรได้อย่างไรวะ"
"ผมเป็นความตายนะคุณ ผมรู้ถึงขนาดว่าคุณจะตายเมื่อไหร่" ความตายพูดไม่มองหน้า
"งั้นก่อนไปบอกผมได้มั้ย" เฉิ่ม บ้านแพรกกระซิบแผ่วเบา
"เสียใจ ผมทำอย่างนั้นไม่ได้" เขาปฎิเสธ "แต่ผมบอกได้ว่าคุณจะตายเพราะอะไร"
"งั้นคุณรออะไรอยู่หละเพื่อน" เขายืดหลังขึ้นตรงฉับพลัน "ผมคิดมาตลอด ว่าผมจะตายเพราะดื่มเหล้า"
"ไม่, คุณไม่ตายเพราะดื่มเหล้าหรอก" ความตายกล่าว ดวงตาวาววับ
"โว้ย!! คุณทำให้ผมมีความสุขที่สุดเลยโว้ยความตาย" เขาแสดงความยินดีอย่างออกนอกหน้า "งั้นบอกผมมาทีว่าผมตายเพราะอะไร"
ความตายยิ้มและบอกเฉิ่ม บ้านแพรก ก่อนจะคืบคลานหายกลับไปในความมืด ว่า
"คุณแม่งจะตับแข็งตายหวะ เฉิ่ม"
Create Date : 08 กุมภาพันธ์ 2550 |
|
61 comments |
Last Update : 8 กุมภาพันธ์ 2550 15:19:17 น. |
Counter : 1221 Pageviews. |
|
|
|
ได้มาเจิมแล้ว
เป็นบุญนะเนี่ย
อิอิ