ไปตามคลองลำโลน วันนี้ ได้เวลาลงเรือ ไปติดเกาะกันแล้ว..
จากจังหวัด สตูล มาที่ท่าเทียบเรือปากบาราใช้เวลาประมาณชั่วโมงนิดๆ
เรามาถึงกันตอนบ่ายโมงกว่าๆ เลยนั่งรอกันที่ทัวร์ (Jolly Tour)
เพื่อรอลงเรือโดยสารในรอบบ่ายสามโมง และรอเืพื่อนร่วมทริปอีกคนมาสมทพ
ตอนนั้นเป็นเวลาเกือบบ่ายสาม แดดแรง ท้องฟ้าแจ่มใส
พวกเราจึงเดินเรียงขบวนกันไปรอเรือที่ท่าเทียบเรือปากบารา
ระหว่างรอ.. หนอนก็ถ่ายรูปเล่นเรื่อยเปื่อย.. ยังชื่มชมฟ้าอยู่เลย
ว่าวันนี้ ฟ้าใสจัง ไม่น่าเชื่อว่าหลังจากนี้จะเกิดทั้งลมทั้งฝน
คิดดู ฟ้ามันสวยจนหนอนต้องถ่ายรูปเก็บไว้ใช้ในงานกราฟิกง่ะ
ทางจอลลี่แจกตั๋วให้เรา พวกเราได้หมายเลขสามสิบ Up เรียงกันมา
ตอนนั้นแดด.. ก็ยังแรง ฟ้ายังใสอยู่เลย..
ผู้คนนั่งรอ.. พร้อมลงเรือ...
แต่พอถึงเวลาลงเรือจริงๆ เรากลับไม่ได้ลง เพราะว่า.. เค้าจำกัดจำนวน
ให้คนลงเรือได้แค่ 30 คนเท่านั้น เราเลยต้องกลับไปนั่งรอเวลาเพื่อเดิม
เพื่อรอลงเรือในรอบถัดไปในอีก 1 ชั่วโมงข้างหน้า
นั่งๆ เวิ่นเว้อ รอคอย รอเวลากันได้พักใหญ่ เจ้าหน้าที่ของจอลลี่
ก็เดินมาหาเราแล้วบอกว่า ให้ไปลงเรือได้ โอ้วเร็วกว่าที่คิด
เราเลยเดินๆ กลับไปที่ท่าเรืออีกรอ คราวนี้คงได้ไปชัวร์แน่แล้ว
แต่ระหว่างที่พวกเรากำลังจะเดินลงเรือ... อยู่ดีๆ ก็เกิดเมฆฝนลมแรง(มาก)
พัดเข้ามาที่ท่าเรือ แบบไม่มีปีมีขลุ่ย จนเราต้องเข้ามาหลบฝนกันด้านในกัน..
ถึงกระนั่น..ลมก็ยังพัดเอาเม็ดฝนเข้ามาโดนตัวเราประปราย(ลมแรงจริงๆ)
พอฝนหยุดจึงได้ขึ้นเรือ (คราวนี้จะได้ไปจริงๆ แระ)
. . . . . . . .
ระหว่างที่เราันั่งอยู่ในเรือ.. รอผู้โดยสารคนอื่นๆ ลงเรือมาให้ครบจำนวน
ก็มีเรือสปิตโบ๊ทมาจอดเทียบๆ ข้างๆ เรือเรา มองเห็นผู้โดยสารในเรือลำนั้น
บางส่วนเดินขึ้นท่าเรือไป บางส่วนเดินลงมาในเรือของเรา
หนอนก็ไม่ได้สนใจอะไร จนเมื่อได้ยินผู้โดยสารคนนั้น คุยกับพวกของเค้า
(ปล่าวแอบฟังนะ เค้าพูดดังง่ะ) ประมาณว่า.. พวกเค้าลงเรือไปรอบก่อนหน้านี้
(รอบที่เราไม่ได้ไปนั่นแหละ) แล้วเรือแล่นออกไปเจอพายุ คลื่นแรงมาก
(เรือก่อนหน้านี้ เป็นลำเล็กมีสองเครื่องยนต์) จนผู้โดยสารเรียกร้องให้กลับ
ท่าเรือปากบาราเพราะว่า.. กลัวว่าจะไปต่อไม่ไหว.. คือ คุณผู้ฉิง
คนนั้นก็เล่าใหญ่เลย ว่า ขนาดเค้าเป็นคนในพื้นที่
ตั้งแต่เกิดมาเค้ายังไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อนเลย
ดีนะที่เรือมันไม่เจอคลื่นซัดคว่ำ ตอนเลี้ยวกลับ.. แล้วก็บ่นๆๆๆ ใหญ่
ที่บริษัทขนส่งดังกล่าว เอาเรือเล็กออกในวันที่คลื่นสูงขนาดนี้
เพิ่งมาสังเกตุตอนนั่งดูรูปท้องฟ้าก่อนที่เรือรอบก่อนหน้านี้
(ที่เราไม่ได้ขึ้นไปนั่นแหละ) แบบว่าฟ้าครึ้มมาก.. เออ แล้วของเรา
จะเป็นเช่นไรหนอเพราะเราคือฝนกระหน่ำเลย เอาวะ ฟ้าหลังฝนมักจะสดใส
ส่วนนี่เป็นท้องฟ้าก่อนเรือที่หนอนจะออก.. เอ่อออ ไม่ได้ต่างกันเล้ยย..
คือเหมือนว่าไม่อะไร แต่.. หยิบชูชีพขึ้นมาใส่เรียบร้อย นั่งไปสักพัก
เรือก็เริ่มกระแทก เหมือนไต่ึขึ้นไปบนคลื่น แล้วกระแทกลงตามพื้นโลกดังปั๊กกก!!
เ่อ่่อออ.. คงไม่ไรมั๊ง ก็เราฝ่าคลื่นไป.. เรือสปิ๊ทโบ๊ทมันก็เป็นแบบนี้แหละ
แต่มันไม่เท่านั้นอะสิ ผ่านไป ครึ่งชั่วโมง มันก็ยังเป็นเช่นนี้
ตอนเรือไต่คลื่น ก้นงิ๊ลอยขึ้นไปเลย พอเรือกระแทกเราก็เสียววิ๊ดดดด..
อย่างกับนั่งเล่นไวกิ้งที่ดรีมเวิลง่ะ หนอนงิ๊ กริ๊ด ทุกครั้งที่เรือกระแทก
แต่หลังๆ เริ่มอ้าปากกริ๊ดไมไ่ด้แล้ว เพราะมองออกไปนอกเรือแทบไม่เห็นทะเล
คลื่นสูงมาก เวลาเรือตกกระแทกผืนน้ำ น้ำทะเลก็สาดเข้ามาเต็มหน้าเต็มตัว
จนทำให้พวกเราเปียกและแสบตาไปหมด แถมมันยังเค็มมาก
(น้ำทะเลเข้าปากตอนกริ๊ดดด..) ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง อาการเมาเรือของหนอน
ก็ถึงขีดสุด แบบว่า ทุกอย่างไอ้ที่กินไปก่อนหน้านี้ มันมาออกันอยู่ที่คอเลยล่ะ
อีกนิดนึงก็จะพุ่งแล้ว จนหนอนต้องปิดปากและพยายามกล้ำกลืนมันลงไป
เป็นอะไรที่ทรมานมาก.. มือไม้สั่นไปหมด
เพราะความเมาเรือและความเสียววิ๊ดด
อย่างที่บอก แถมตอนช่วงเรือกระแทก มันก็เอียงไปเอียงมา
จนหนอนคิดว่า.. อะดรีนาลีนนิคงไหลหลั่งพุ่งปริ๊ด...
มากกว่าทั้งปีที่ผ่านมาเลยง่ะ
สักพักไม่พอ.. ผ้าใบที่คลุมเรือด้านบนดันขาดอีก แล้วโดน
ลมพัดกระแทกลำเรือ เกิดเป็นเีสียงเอฟเฟ็คประกอบ ป๊าปๆ
เพิ่มความสนุกสนานครึ้นเครงให้ผู้โดยสารแบบหนอน ที่ตอนนี้กำลัง
พยายามอุดปากตัวเองอย่างสุดๆ เพราะกลัวอ้วกพุ่ง แถมในเรือ ยังบรรทุกเด็ก
ที่อายุอ่อนสุดประมาณห้าเดือน.. ร้องไห้ไม่หยุด
จนแม่เค้าต้องเอาขวดน้ำกรอกปากให้เงียบไป โตขึ้นมาหน่อยก็อ้วกแตกอ้วกแตน
หนอนนิแบบว่า.. อยากจะตะโกนออกมาดังๆ... ทรมานชิ๊..บ
ต รูก็อยากจะร้องเหมือนกันแหละ ถ้าไม่ิติดว่าเรามันก็โตเบ่อเร่อแล้วแบบนี้
ตอนนั้นจิ้นภาพไปต่างๆ นาๆ .. ว่าถ้าเรือคว่ำจะเป็นไง
(เอาวะยังไงเราก็ใส่ชูชีพ) แต่กระเป๋ากล้องนิคงต้องทิ้งเพราะมันหนัก
(ยังจะห่วงอีก) นะ แต่พอนึกไปอีกว่า...พอเรือมันคว่ำ
เราอาจจะติดอยู่ใต้ท้องเรือพยายามแหวกคนขึ้นผิวน้ำ
แล้วน้ำทะเล แม่..ง ก็ คงโคตะระเค็มปิ๊เลย เราคงสำลักน้ำนั่นนี่..
นึกไปจิ้นไป... โอ้วว เอาเป็นว่าหนอนยอมตายดีกว่า..คิดแล้วคงทรมาน...
555+
จบการบรรยายถึงประสบการระทึกใจของหนอน..
ผ่านไป 1 ชั่วโมงครึ่ง ในที่สุดเราก็มองเห็นเกาะหลีเป๊ะ เป็นการเดินทางยิงยาว
ไม่มีการแวะไหนทั้งสิ้น เกาะไข่ก็เข้าไม่ได้คลื่นแรง ขนาดแวะจอดพักเครื่อง
นิดหนึ่งยังแทบจะเมาเรือกันทั้งลำ
พวกเราทยอยลงโป๊ะเพื่อนั่งเรือเล็กเข้าเกาะกันอีกที..
สภาพแต่ละคนเปียกปอน... หัวหูดูไม่ได้เลยอย่างที่เห็น
นี่คือ น้องห้าเดือนที่โดยสารมากับหนอน..
เออเนอะ พอถึงที่ มันก็ยังยิ้มร่าเริงได้อีกเหมือน.. ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย
มันคงเป็นความอัศจรรย์ของอายุ เป็นเด็กนิดีจริงๆ ....
อาการหนอนตอนนี้ เริงร่าขึ้นนิดหน่อย
ดีใจสุดแสนที่สภาวะการณ์อันทรมานสังขาร มันจบลงได้ในที่สุด
และ...หนอน ก็กลืนอ้วกลงคอไปได้สำเร็จด้วยดี ไม่มีเร็ดออกมาซักหยด
ทำดีแล้ว เก่งมากเลยหนอนเอ๊ยยย.. เอิ๊กกก..
. . . . . . .
แต่นะพอควักกล้องออกมาลองถ่ายอีกทีก็เจอ ฟ้าก็ใสอย่างที่เห็นเนี๊ยะ ซะงั๊น
เห็นพระอาทิตย์ดวงโตๆ ส่องแสงสว่าง(โคตรๆ) ก่อนจะค่อยลอยลับขอบฟ้า
ไปอย่างปกติ ไม่มีเค้าเมฆฝนใดๆ ทั้งสิ้น
สภาวะอากาศ.. นี้หนอ มันเป็นเรื่องที่คาดการณ์ไม่ได้จริงๆ
แต่ก็นะ.... ถ้าจะพูดถึงทะเลคลื่นลม ทำให้หนอนนึกถึงบทความเปรียบเทียบ
บทความหนึ่งที่เคยอ่านในบลอคของใครสักคน (จำไม่ได้แระ)
เค้าเปรียบเทียบ อารมณ์มนุษย์กับท้องทะเล ไว้ว่า...
'อารมณ์ของมนุษย์ เปรียบดังท้องทะเล'
"...ในยามอารมณ์ปกติของคนเรานั่น
ช่างคลับคล้ายกับท้องทะเลเมื่อยามลมสงบ
ท้ิองทะเลที่เงียบสงบนั้น ... มองดูสวยงามและน่าหลงใหล
แต่หากเมื่อใด.. ที่ใจเราโดนกระทบด้วยสิ่งเร้า
เกิดเป็นตะกอนอารมณ์เกิดขึ้นในหัวใจแล้ว
มันก็ไม่ต่างจากคลื่นกระทบฝั่ง... คลื่นเล็กๆ ที่ซัดถาโถมเข้าหาฝั่ง
ครั้งแล้วครั้งเล่า คงเทียบเท่าได้กับผงตะกอนใจของมนุษย์
อารมณ์ที่คลุ้มคลั่ง ก็เหมือนดังมรสุมคลื่นยักษ์ที่สาดซัด
โถมเข้าทำลายทุกอย่างที่กีดขวางให้ย่อยยับลงไปตรงหน้า
และเมื่อใด... ที่ความโมโหโกรธานั้นคลาย
คลื่นเหล่านั้น ก็สลาย... หายลงไปในผืนทรายได้อย่างน่าพิศวง"
'อารมณ์ของมนุษย์ เปรียบดังท้องทะเล' ช่างเป็นคำเปรียบเที่ยบ
ที่ดูเหมาะสมลงตัวเสียเหลือเกิน พอผ่านการเดินทางครั้งนี้แล้ว
รู้สึกได้เลยว่าตัวเองเข้าใจธรรมชาติของทะเลมากยิ่งขึ้น อิอิ
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
โอ้วววว... สปิ๊ดโบ๊ทท ไวกิ้ง ทำให้หนอนเพ้่ออ.. ได้ถึงขนาดนี้ 55+
แต่เอ่ออ... เหมือนน้องนิคน้อยกล้องหนอนจะได้ผลกระทบจากแรงกระแทก
ถ่ายออกมาแล้วเกิดเป็นเส้นอะไรก็มะรู้แบบนี้ .... แง อยากร้องไห้...
เด็ก 5 เดือนแม่..ง ยังไม่เปนไรเลย แล้วกล้องต รู มานน ทำไม บอบบางแบบเน๊..
. . . . . .
เส้น ... ดำๆ และ ดำๆ เป็น เส้นนน..
เส้นดำๆ บางๆ ย้าววววววว... ยาวๆ เป็นเส้น...และ ดำ
อยากจะบ้า.. มันเป็นเส้นอะไรกันฟระ..
ทำอะไรไม่ได้ หนอนก็เลยต้องหอบหิ้ว กระเป๋าเป้เหลืองใบโปรด
(ที่ใกล้สิ้นชีพแล้วเพราะบรรทุกหนักตลอด) พร้อมน้องนิคน้อย(ที่แสนบอบบาง)
ลงเืรือขึ้นเกาะ... เพื่อเช็คอินเข้าที่พัก...
หลอนกล้องจนอาการเมาเรือ เหนือยล้า...กลับมาอีกครั้ง.. แต่ระหว่างนั้นก็หยิบ
สีนิลกล้องเล็ก(บึกบึน) มาถ่ายแทน...
เห็นหาดแล้วววว... โอ๊วว เย อยากจะเหยียบแผ่นดินเป็นที่สุด
ขนของ ลงหาด.. เดินขึ้นมาก็เห็นรถกอล์ฟของ สิตาฯ รอท่าเราอยู่แล้ว..
จากนั้นจึงเช็คอินเข้าที่พัก.. วันนี้ และวันพรุ่งนี้ เราจะพักที่ สิตาบิช
แยกย้ายห้องใครห้องมัน..เก็บสำำภาระ อาบน๊งอาบน้ำเรียบร้อย
ออกมาทานมื้อเย็นกันที่ห้องอาหารของรีสอร์ท แล้วก็ไปเดิน
ถนนคนเดินหลีเป๊ะ นั่งกินโรตีกันนิดหน่อย แล้วจึงกลับมาพักผ่อน
อิอิ แอบรวบรัด แบบว่า ระยะเวลาดังกล่าว หนอนไม่ได้พกกล้องเลยง่ะ
เหนื่อย+เพลีย ยังไม่หาย... ยังไงก็ราตรีสวัสดิ์ ขอให้ทุกท่านนอนหลับฝันดี
. . . . . . . . . . .
เช้าวันที่ 3 ของการเดินทาง แว๊บบบบ เดียวเอง ก็ผ่านไป 2 คืนแล้ว
เวลาแห่งการท่องเที่ยวนี้ มันช่างรวดเร็วเสมอ.. ห้องที่หนอนพัก
นอนหลับสบายจนคิดอยากอยู่ยาวซักเดือนสองเดือน (ฝันและเพ้อกันต่อ)
มื้อเช้าเป็นบุฟเฟ่ ที่รีสอร์ทอลังการจัดเต็มเช่นนี้ หนอนชอบขนมปังมาก
อร่อยทุกอย่างเยย แล้วที่เห็นเป็นก้อนๆ เล็กๆ นั้นเป็นขนมปังไส้เผือก(แหร่มมาก)
เพลิดเพลินจำเริญใจกับการกินเป็นที่สุด.... อิอิ
กับข้าวรสชาติดีทุกอย่าง หนอนชอบแคนตาลูปของที่นี่มาก..หวานหอมและกรอบ
พกเสบียงกันเต็มท้องเป็นที่เรียบร้อยแล้ว.. เราก็กลับห้องไปเตรียมพร้อม
ลงเรือออกทะเลไปดำน้ำกัน.. ตอนแรกหนอนกะว่าจะเอาน้องนิคน้อยไปด้วย
แต่พอเห็นเรือที่จอดอยู่หน้าหาดโดนคลื่นซัดน้ำเข้าเรือเลยเปลี่ยนใจ
เอาสีนิลจอมอึดไปตัวเดียว..
แต่น้องสีนิลนี้ แอบถ่ายยากเหอะ . . . ถ้าถ่ายในระยะใกล้ๆ ก็พอโอเคนะ
จับโฟกัสได้ แต่พอ เล็งกล้องถ่ายใกลๆ งิ๊ ยากโคตร มะเป็นสับปะรดเลยง่ะ
เลยได้ออกมาเบลอๆ แบบนี้ อย่างกะอยู่ในฝัน ฮ่าาา
เรือจอดแวะเรียงหินกันที่ เกาะหินงาม ก่อนเลย โดยที่
คุณๆ ต้องพยายามเอาหินน้อยใหญ่บนเกาะนี้ มาเรียงเป็นเลขคี่
13 ก้อน ขึ้นไป ถ้าเรียงได้มั่นคงไม่หล่นไม่เอียงแล้วจึงอธิฐาน
เขาว่ากันว่า คำที่คุณๆ อธิฐานกันนั้นจะเป็นจริง
มองลงไปก็จะเห็นหินก้อนน้อยใหญ่เรียงราย
อยู่เต็มหาด ที่สำคัญคือร้อนมาก.. ขนาดหนังเท้าด้านๆ แบบหนอน
ยังต้องรีบๆ เดินเลย (แล้วทำไมแกไม่ใส่รองเท้าลงไปเล่า เซ่อซ๊าา..)
ตามลงไปดูกัน ข้างล่างดีกว่า...
ที่นี่ดู เล็กกว่าที่คิดไว้นิดหน่อย.. และหาดก็มีเศษซากขยะ
และความสกปรกจากที่อื่น ลอยมาติดให้ดูประกอบหิน..
ทำให้แอบคิดไปว่า.. ก่อนหน้านี้ สักสิบปี หน้าตามันจะสวยงามกว่านี้ไหมหนอ
หาทำเล นั่งเรียงหินกันก่อนเลย.. เพราะว่าร้อนเท้ามาก.. 
เจอแล้วก็จัดการคัดสรรค์ หินน้อยหินใหญ่ มาวางเรียงกันให้สวยงาม
หนอนไม่ค่อยได้ถ่ายรูปมากนัก เพราะหวาดระแวงว่าแบตกล้อง
มันจะหมดก่อนเวลาอันควรเหมือนเมื่อวาน (ตอนล่องแก่งใช้ไป 2 ชั่วโมงดับ)
เอ่อออ.. แต่การเรียงหินนิมันก็แอบยากเหมือนกันนะคะเนี๊ยะ
เรียงล้มๆ อยู่นั่นล่ะ
ไม่ได้กาลละ มองไปข้างๆ เห็นกองหินใหญ่ (ของใครก็ไม่รู้) ลมระเนระนาดอยู่
เลยเอยใช้ความสามารถส่วนตัว (วิชาโกย) เอาทุกสรรพสิ่งอย่างมาเป็นของเรา
พร้อมคัดสรรค์เอาก้อน แบนๆ งามๆ ใหม่ๆ ใส่ไปด้วย...
เป็นอันสวยงาม.. เรียงเกินไปจนได้ 15 ก้อน เลยแนะ
เรียบร้อยแล้วก็ถึงเวลาอธิฐาน.... เอ่อ จำไม่ได้ว่าตัวเองอธิฐานอะไรไหม
แต่คุ้นๆ ว่าเหมือนจะไม่ได้อธิฐานอะไรเลยนะนั่น..
เรียงของตัวเองเสร็จแล้วก็แอบมองรอบข้างบ้างไรบ้าง
ควักกล้องออกมาถ่ายรูปต่อ.. วันนี้คนเยอะเหมือนกันเนอะ มองไปทางไหน
ก็เจอแต่คน เจอแต่คน...
คนพวกนี้... มีที่มาเรือเย็นเมื่อวาน พร้อมกันกับเราไหมหนอ
อยากได้ผู้ร่วมอุดมการณ์ อิอิ
พยายามจะถ่ายหินในน้ำมาก แต่ว่าเหมือนหนอนจะไร้ความสามารถ
เลยได้รูปออกมาเป็นเยียงนี้ ตลอดๆ
กลับมาถ่ายหาด(หิน) เหมือนเดิมดีกว่า ...
ถ่ายรูปเล่นกันจนหนำใจแล้วก็พากันขึ้นเรือ ไปต่อ... ป้ายหน้าจอดที่ เกาะราวี ค่ะ
เชิญทุกท่านขึ้นเรือ ร้อนเนอะ.. โลกเรานิร้อนขึ้นทุกวันๆ จริงๆ
เชิญทุกท่านขึ้นเรือไปต่อกันได้เลยค่ะ
กำลังอัพ และเรียบเรียงค่ะ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 52 คน [
พี่คิดถึงเด้อ...