เคยเขียนบันทึกอยู่ช่วงนึงค่ะ...หลายปีมาแล้ว
แต่...ก็ได้เผาทิ้งไปหมดแล้วเหมือนกันค่ะ
...กลัวความลับรั่วไหล อิอิ

แคนดี้ก็เคยเห็นเหมือนกันตอนนี้อยู่ที่เมืองไทย อิอิ ไม่รู้มีใครเปิดอ่านมั่งเปล่า แต่เขียนได้พักเดียวก็หยุดเพราะบางทีไม่รู้จะเขียนอะไรก็เจอแต่เหตุการณ์เดิมๆ

je sais pas pk bloggang est si lent. Je reviendrai plus tard ja.

เคยลองพยายามเขียนไดอารี่ค่ะ แต่ว่าไปไม่รอด เพราะว่าเขียนไม่ต่อเนื่อง แต่แปลกว่ามาเขียนบ่นในบล็อกได้ แปลกใจตัวเองเหมือนกันค่ะ

พันยันทึกปึกใหญ่หลายกองท่วม
ฤาจักรวมลึกเท่ารักเก่าฟวาน
ฤาจักเท่าเราสุขคลุกคลอกัน
ฤาจักบรรยายเจ็บยามรักจาง

ในเมื่อคำแทนความไม่ตามสัจจ์
จึงจำตัดใจเบือนไม่เขียนสร้าง
ภาพวันเก่าชัดกว่าหมึกที่จาง
วันนี้มือจึงวางจากหมึกคำ


แวะมาเยี่ยมครับ

เวลาเอาสมุดบันทึกเก่าๆมาอ่าน
มันก็ได้อารมณ์ของวันเก่าๆกลับมาหลายอย่างเหมือนกันนะครับ

การเขียนไดรอารี่ของเราก็เหมือนกับการพูดกับตัวเราเองเหมือนกันเลย ตอนนี้ก้ยังเขียนอยู่เริ่มเขียนแบบออกแู่นวพุดๆบ่นๆกับตัวเองอย่างนี้ตอนอยู่ ม. 5ค่ะ นี่ก็โห ปาเข้าไป 12 -13 ปีละหล่ะ ว่างๆๆๆๆๆมากๆๆๆเอามานั่งอ่านนึกถึงตอนเก่าๆก็ happy ดีไม่น้อยค่ะ

เข้าใจ คนที่เขียนไดอารี่นะคะ

แต่ตัวประกายดาวเอง เลิกเขียนไปนานแล้ว บางทีฟูมฟาย กับบางสิ่งในชีวิต แล้ว ก็เห้นความเปลี่ยนแปลง สุข ทุกข์มาๆ ไปๆ...

บางครั้ง การดีลีท ไฟล์ เก่าๆ ในหัวใจ ก็ทำให้จิตใจเราเบาสบายขึ้น
กับคนรัก ประกายดาวกับพี่เค้า พูดกันเสมอ ...
เราจะไป keep record ...ทุกนาทียิ้มได้ เสมอเริ่มต้นกันใหม่ได้ทุกเวลานาที ...และถึง บางที่ที่ ความรุ้สึกบางอย่างไม่ลงตัว

เราก็ต้องอ่อนโยน กับ หัวใจตัวเองค่ะ
ดาวคิดแบบนั้น

การเขียนช่วยเยียวยาจิตใจได้นะคะ

บางความทรงจำที่นึกว่าลืมไปแล้ว ลบไปแล้ว
บางทีมันก็กลับมาได้เอง และทำให้น้ำตาไหลแบบไม่รู้ตัว...

แนะนำว่าใส่ลงบ่อเพนซิฟเลยนะจ๊ะ
ไม่ตกไปอยู่ในมือใครได้เลยทีนี้

เคยเขียนเหมือนกันค่ะ แต่ก็อย่างที่ว่า เหมือนดาบสองคมไงไม่รู้

เลยเลิกเขียนค่ะ แต่นานๆทีย้อนไปอ่านก็ได้อีกอารมณ์นะคะ คือแบบว่า อืมเราทำไปได้ไงนะ ทำให้นึกถึงอดีตที่แสนหวาน หรือบางช่วงที่แสนขมขื่น
ยังไม่คิดทำลายหรอกค่ะ แต่ไม่เขียนเพิ่ม และเก็บไว้ดูหรืออ่านตอนเราเหงาๆ ทำให้มีกำลังใจเยอะดีค่ะ

บางทีไดอารีก็เก็บความรู้สึกที่เราลืมๆไปเหมือนกันค่ะ

แต่มีเยอะแยะอ่ะ
เรื่องที่อยากลืม
แต่จำได้ทุกรายละเอียด

มาตอบว่า

กระโปรงยังใส่ได้เหมือนเดิมค่ะ เพราะเป็นแค่การ remake แต่งเพิ่มเข้าไป ไม่ใช่การแก้เอว หรือแก้สัดส่วนของกระโปรง ดังนั้นไซส์มันจึงเท่าเดิม
ถ้าจะใส่ไม่ได้ก็คงเป็นเพราะผอมลงประการเดียวเท่านั้น

สมัยอยู่ไทยก็ทำเสื้อผ้า remake ใส่เองอยู่เสมอ
เอากางเกงมาทำเป็นกระโปรง เอากระโปรงหนังกับกระโปรงยีนส์มาผสมรวมกัน

แต่มาอยู่ที่นี่พึ่งได้ทำเพราะอุปกรณ์พึ่งจะพร้อม และถ้าทำได้ดีมันก็เป็นอีกหนทางที่จะเพิ่มรายได้ให้กับเรา (รายได้ดีซะด้วย)

เนอะ เราว่าไม่มีหลักฐานได้เป็นดีที่สุด อิอิ

สวัสดีครับ มาเยี่ยมเยียนครับ แบบว่ายังไม่ว่างเท่าไหร่

ปล. ขอบคุณที่ไปเยี่ยมกันครับ

จ๊ะเอ๋ๆๆๆ
หนี่ฯชอบเขียน เหมือนกันคะ
แต่ตอนนี้ เป๊นเรื่องงาน ซะมากกว่า

เขียนมาตั้งแต่มัธยมค่ะ
แต่ช่วงสามสี่ปีนี้เริ่มเขียนน้อยลง เพราะยุ่งมากๆๆๆ
พอกลับไปอ่านไดอารี่เก่าๆ... ก็ขำๆ ตัวเองนะคะ

บางอันไม่รู้ทำไปได้งัย

ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมกันนะครับ
ไดอารี่ผมก็เคยเขียนอยู่วันสองวัน ช่วงนั้นอารมณ์เปลี่ยวไม่มีอะไรทำ ก็เลยลองซะหน่อย แต่เป็นประเภททำอะไรไม่ค่อยจบครับ เลยเลิก เศร้าจิต...

ชอบเขียนเหมือนกันค่ะ ทุกวันนี้ก็ยังเขียนอยู่เกือบๆ ทุกๆ วันค่ะ

แต่...รู้สึกสงสารน้องได เหลือ ช่วงนี้รับบทหนัก มีอะไรก็ไปลงที่น้องได ตลอด เลยยย

ติดปีกให้ความทรงจำ โบยบินเคียงคู่ความฝัน
สบัดข้ามขอบเขตเปลวเพลิงแห่งอดีต
เพื่อมุ่งสู่ห้วงเวลาอันเป็นนิรันดร์

-------------------------------------------

ชอบจริงๆเลยครับ กับการเปรียบเทียบไดอารีเหมือนนกฟีนิกซ์

บุญคุณ ... เป็นสิ่งที่ต้องทดแทน แต่อย่าเอามันมาเป็นตัวบีบรัดทางเดินชีวิตของคุณ
ส่วนความแค้น... ก็ลืมๆมันไปซะบ้าง แล้วจะทำให้สบายใจมากขึ้น

พยายามที่จะลืมอย่างหลังมากๆ เลยค่ะ แต่บางทีกิเลสหนามันลิมยากจัง ไม่ดีเลย

พี่ตุกตา เคยคิดเขียนไดอารี่เป็นของตัวเองตั้งแต่ อายุ 14 จนตอนนี้อายุ 40 เข้าไปแล้ว..........

ยังไม่มีไดอารี่เป็นของตัวเองซักเล่มเลยอ่ะคะ อิอิ

ก็แบบว่า........เขียน ๆ แล้วก็ไม่รู้จะเขียนอะไร.....

เป็นคนไม่รำพึงรำพัน..........ไม่เป็นคนผันไกลอ่ะคะ.....

อยากมีความลับแต่ก็กลัวเขียนแล้ว.....จะไม่เป็นความลับ.......

ฉะนั่นเลยไม่ได้เขียน อิอิ.........

เพ้อเจ้ออีกแล๊ะ..........

มาเยี่ยมอ่ะคะ..........ไปก่อนนะคะ

ตอนกลับบ้านเมื่อปีก่อน ได้อ่านไดอารี่ที่เขียนไว้ตอนเด็กๆ โอ้ ความหลังพรั่งพรู ขำกับสิ่งที่ตัวเองทำ ก็มันเด็กอ่ะนะ อายแม่ด้วยแหล่ะ คงแอบอ่านไปแล้ว

กี้ก้อเป็นคนหนึ่งที่เคยเขียนไดอะรี่ แต่ตอนนี้เลิกเขียนแล้วล่ะ - -" แต่ตอนเอากลับมาอ่านทีไรก้อจะจำความรู้สึกตอนนั้นได้เลย แต่ความรู้สึกบางอย่างก้อไม่อยากจำมันอีก อ่านทีไรต้องร้องไห้ทุกที จนวันนี้ยังไม่กล้าที่จะเขียนมันอีกเลย....ขอบคุณมากๆนะคะที่เข้าไปอ่านบล๊อกเรา เราพึ่งหัดทำค่ะ ยังไงจะอัพบ่อยๆนะคะ ช่วยคอมเม้นด้วยค่ะ ขอบคูรค่ะ

สวัสดีจ้า ... ใชแล้วค่ะ เมื่อวานนี้ที่เห็นรูปขนมรูปสุดท้าย มันคือปาท่องโก๋จริงๆ ล่ะค่ะ ยาวเชียว เห็นแล้วนึกถึงนมข้นหวาน จิ้มกินอร่อยดี ... แต่แฮ่ๆ หนหน้าซื้อใหม่ค่ะ หนนี้เอาของพี่เค้ายืมมาถ่ายรูปเอง

อากาศทางโน้นช่วงนี้เป็นยังไงมั่งค่ะ คุณ จขบ อยู่เมืองไหนเอ่ย

Lyon เราผ่านไปแต่ยังไม่ได้เข้าไปเดินเล่นในเมืองเค้าเลยค่ะ ... ต้องหาโอกาสซ๊าแร่วววว ...

เราอยู่ใกล้ ๆ ร็อตเตอร์ดัมค่ะ ขับรถ 10 นาทีก็ถึงแล้วค่ะ อยู่ไม่ไกลแต่ก็โชคดีว่าไม่ไกลเมืองใหญ่แต่ก็มีธรรมชาติให้รื่นรมย์ ไม่ต้องถ่อไปไกลๆ เลย

เคยเขียนไดอารี่เหมือนกันครับ แต่หลังๆ ไม่มีเวลาเลยเลิกไปเลย บางครั้งกลับไปอ่านก็ฮาขี้แตกขี้แตนว่าตูเขียนลงไปได้ไงเนี่ย บางเรื่องก็ยังเศร้าเหมือนเดิม ปัจจุบันแค่เก็บไว้เป็นที่ระลึกเท่านั้นเองครับ

เมื่อก่อนก้อชอบเขียนไดอารี่เหมือนกัน ระบายความในใจ ความรู้สึกได้ดีทีเดียว ยังหยิบมาอ่านอยู่บ่อยๆ บางอย่าง บางเรื่องก้อขำขำ ตลกตัวเอง บางเรื่องก้อเศร้านึกถึงวันเก่าๆ ก้อแอบร้องไห้ ตอนนี้เลิกเขียนไปแล้ว ไม่ค่อยมีเวลา แต่เปลี่ยนมาเขียนในบล๊อคแทน อิอิ

** Have a nice day na **

ชอบอ่าน แต่ไม่ค่อยชอบเขียนเลยเรา แย่จัง

ความทรงจำเก่าๆ จะอยู่ในตัวหนังสือ หรือ อยู่ในหัวใจ
อยู่ที่ไหน ความเร้าใจก็เหมือนเดิม


ผมหล่ะ ชอบทำเป็นลืมเรื่องเก่าๆ จริงๆจำได้ทุกอย่าง ไม่รู้ทำไม

ความกลัวที่สุดของการเขียนdiaryก็คือ
ความลับที่รั่วไหลออกจากตัวเรา เรื่องที่เราไม่อยากให้ใครรับรู้ มันกลับถูกส่งผ่านไปถึงผู้อื่น ด้วยมือของเราเอง เหมือนกับว่า เราตั้งใจจะเผยแพร่มัน
แต่ต่อให้มันน่ากลัวขนาดไหนที่จะเขียนลงไป ก็หยุดเขียนไม่ได้ เพราะเราไม่อยากเก็บความลับไว้กับตัวเอง การเก็บความลับนี่ มันยากจิงๆเลย

แวะมาเยี่ยมชมบล็อกครับ บล็อกสวยหวานดีจังครับ ได้มาอ่านเรื่องราวของสมุดบันทึกไดอารี่ของเจ้าของบล็อกด้วยครับ

ตอนอยู่ต่างประเทศไกลบ้านเมืองของเรา ผมเองก็ชอบเขียนบล็อกบันทึกเรื่องราวความรู้สึกของตัวเองเช่นกันครับ พอกลับมาอ่านอีกทีหลังจากนั้น ก็เหมือนทำให้นึกถึงเหตุการณ์สมัยที่เคยอยู่ต่างประเทศครับ

ขอบคุณเจ้าของบล็อกนะครับที่แวะเข้ามาเยี่ยมชมบล็อกของผม มาฟังเพลงและมาชมเรื่องราวของหนังที่บล็อกของผม ดีใจที่ทราบว่าชอบครับ ขอบคุณครับผม

แหะ...แหะ..ชอบอ่านมากกว่าอะคร๊าบ

“สมุดบันทึก” ที่กลายเป็น “สมุดบรรทุก” เรื่องราว
..
โดนมากๆ..ขอยืมไปใช้ครับ

ทุกวันนี้ต้องมีสมุดติดตัว เพราะชอบคิดอะไรออก ตอนที่ไม่ได้คิด
..
ส่วนเรื่องไดอารี่...ผมชอบหยิบมาอ่าน นานๆครัง
ยิ้มก็บ่อย หัวเราะก็มาก
หวังว่าจะมีโอกาสเขียนร่วมกับใครสักคนอีกครั้ง

มาเยี่ยมครับ

มีความสุขมากๆ กับการพักผ่อนในวันหยุดจ้า

เลือกจดจำแต่สิ่งที่ดีๆดีกว่านะค่ะ
แวะมาเยี่ยมค่ะ

ส่วนมากเนยสีฟ้าจะเขียนเรื่องในวันหนึ่งๆ ลงที่บล็อก จะเขียนในเรื่องธรรมดาไม่เครียดมาก กลัวเพื่อนจะอ่านแล้วเครียดตามไปด้วยอ่ะ

จะกลับแล้วหรือคะ ทำไมไม่ขอทุนต่อ?
ความทรงจำที่เจ็บปวดบางอย่าง ลบมันไปก็ดีค่ะ เห็นด้วยที่จะลบ ทำความสะอาดหัวอ่านเสียบ้าง

ผมไม่ค่อยจดเรื่องแย่ๆ ลงในได เลย

เค้าว่าให้เขียนเรื่องแย่ๆ บนพื้นทรายที่ทะเล

ประการหนึ่งเพราะมันไม่ควรค่าที่จะอยู๋บนไดอันมีค่าของเรา

อีกประการคือปล่อยให้ธรรมชาติซัดพาไปง่ายๆ ..

เคยเขียนไดอารี่สมัยม.ต้นครับ พอโดนเพื่อนเอาไปอ่าน 555 ความลับทุกอย่างได้กลายเป็นของสาธารณะไปหมด


ถึงเผาไปแต่ถ้าใจไม่ลืมก็ไม่มีความหมายนะครับ แต่ถ้าเข้มแข็ง ต่อให้สิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นความลับก็จะไม่มีใครเอามาเป็นเครื่องมือทำร้ายคุณได้เลย

เคยเขียนไดอารี่อยู่พักนึง แต่เขียนไม่ค่อยเก่ง พอกลับไปอ่านของเก่าทีไรก็ขำ รับไม่ได้ ต้องลบออกทุกที

ตอนนี้เลยไม่เขียนแล้ว

ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยม เนื้อหลวงศรี ฯ ที่บล๊อกนะคะ

พอดีนานๆจะมีโอกาสล๊อกอินเลยมาเยี่ยมตอบช้าเชียวค่ะ

ไดอารี่นี่ถ้าว่างก็เขียนบ้างนะคะ แต่ส่วนใหญ่ไม่ค่อยว่างเลยหลังๆเลิกเขียนไปโดยปริยายค่ะ

เก็บเธอไว้ ในใจ
เก็บเธอไว้ ทุกคำ

คำว่ารัก และ ความผูกพันธ์ มีค่าเกินกว่า
จะจดลงใน ไดอารี่ มันต้อง บันทึกลงใน
ดวงใจเท่านั้น

หวานเย็นเขียนไดอารี่เพื่อบันทึกความทรงจำบางเรื่องไว้อ่านเตือนยามเริ่มเลือนลางจางหาย

ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมกันนะคะ

ลองคิดว่าหากคุณเก็บไดอารี่ที่คุณเขียนไว้
สัก 80-100 ปี ในหีบห้องใต้บันได แล้ววัน
นึงหลานๆคุณไปพบเข้าโดยบังเอิญ

มันจะมีคุณค่าและประวัติศาสตร์...แค่ไหนนะ
เนี่ย เป็นแบบที่พวกฝรั่งนิยมทำกันจิงๆ
อิอิ.....

อยากบอกว่าน่านึบถือมาก เราไม่เคยมีความคิดนี้อยู่ในหัวเลย ไม่กล้า อาจเป็นเพราะเป็นคนขี้ลืมมั้ง...แล้วก็คงจะกลัวที่สุด ถ้าวันหนึ่งความทรงจำของฉันจะหายไปโดยที่ฉันไม่มีทางที่จะกู้มันกลับมาได้......

ฉันอาจจะเป็นคนที่ชอบจมอยู่กับอดีต เพียงแค่ได้เปิดอ่านมันความทรงจำทั้งหลายก็หลั่งไหลเข้ามา ทั้งสุขทั้งเศร้า ทั้งเจ็บปวด แต่ที่สุดแล้ว อย่างน้อยในความทรงจำที่เจ็บปวดที่สุด ก็บอกกับฉันว่า ไม่ว่ามันจะเลวร้ายแค่ไหน เราก็จะผ่านมันมาได้ เหมือนที่ฉันเคยผ่านมันมาแล้ว


หรือเป็นเพราะฉันเชื่อในคำพูดที่ว่า สิ่งที่สำคัญที่สุด และมนุษย์กลัวที่จะสูญเสียที่สุดก็คือ ความทรงจำ หล่ะมั้ง...//ยิ้ม//

อยากเขียนไดอารี่เหมือนกันคับ แต่ไม่เคยได้เกินเดือนซะที

การจดบันทึกไว้เป็นเรื่องที่ดีนะคะ
แต่แป๋มก็ไม่เคยทำสักทีค่ะ
พยายามจะจดไว้เผื่อว่าวันหนึ่ง
เรากลับมาอ่านเราอาจจะพบตัวเองอีกมุม
ที่เราก็ลืมมองเหมือนกันนะคะ

แม้เผาไปแล้ว แต่เราก็เก็บไว้ในความทรงจำได้เนอะ

หืมม ใจเด็ดจังค่ะ
เราไม่กล้าเผาอ่ะ

วันนี้เขียนได้ล่องลอย ดีจังค่ะ
อ่านแล้วนึกถึงแฮรี่ค่ะ พออ่านตอนท้าย ๆ ก็ใจตรงกับจขบ.เลย >_<

แวะมาดู blog หวานจังค่ะ เมื่อก่อนเราก็ชอบเขียนบันทึกล่ะ เดี๋ยวนี้ก็ยังอยากจะทำ แต่ไม่สามารถทำได้บ่อย ๆ อย่างใจนึก เพราะต้องใช้เวลากับโน่น นี่ นั่นเยอะมาก (หรือว่าเป็นข้ออ้างหว่า)

hello แวะมาเยี่ยม
สบายดีนะคับ

เคยอ่านสมุดบันทึกของโรอัล ดาห์ลเขาบอกว่า
อย่าเขียนบันทึกหากไม่มีที่ซ่อนที่ดีจริงๆ
ปรากฏว่าเขาเอาใส่กล่องเหล็กไปแขวนไว้ยนต้นไม้ในสวน
ไม่มีใครพบที่ซ่อนเลย

ผมไม่ได้เขียนมานานแล้วเหมือนกัน
เล่มเก่าๆ ไปเก็บที่บ้านหมดแล้ว เดี๋ยวเขียนได้เป็นบางวัน
ที่มีอะไรมากระทบเท่านั้น ออกจะเป้นบันทึกสั้นๆมากว่าด้วย


มาเยี่ยมชมครับ