 |
|
|
 |
 |
|
|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
| 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
| 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
| 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
| 29 | 30 | 31 | |
|
|
| |
|
 |
|
|
|
ตัดสินใจ..
..ช่วงเวลาที่ผ่านมา เป็นช่วงที่จิตตกระดับบัดซบ..
ปิ๋มเศร้าชนิด..ทำงานไม่ได้.. ไปทนนั่งอยู่สองชั่วโมงเพื่อกำจัดงานที่เร่งที่สุด แล้วเดินไปบอกลูกน้องน้ำตาคลอตา
"พี่ทำงานไม่ไหว.. พี่ขอไปพักนะ ถ้าพรุ่งนี้ดีขึ้น มะรืนพี่คงมา"
"ไปไกลไหมพี่"
"ไกล..ไม่ต้องตาม"
...ขนาดไปทำใจ.. แมร่งยังต้องสั่งเสียแถมเผื่อวันมาทำงานไว้.. ปิ๋มแอบคิดว่า ท่าทางตัวเองคงไม่หนักหนา เพราะกำหนดวันทำใจไว้แค่วันสองวัน..
....ขี้สงสัยกระทั่งตอนเสียใจ
ในความสติแตก..ปิ๋มเหลือสติพอที่จะหาที่ไป..ที่ปิ๋มคิดว่าปลอดภัยต่อผู้หญิงตัวคนเดียวแถมหลงทางเก่ง..แล้วก็ดั้นด้นไปจนได้..
....มิหนำซ้ำ ยังอุตส่าแบกโน้ตบุ๊คไปเป็นเพื่อน..เอาไปกระทั้งกล้องแถมคู่มือ(ยังใช้ไม่คล่องน่ะ)
นี่ฉันสติแตกจริงป่าววะ ทำไมมีอารม"เผื่อ"นู่นนี่นั่นได้ขนาดนั้น
... ที่ที่ไปไม่มีหาด ..มีแต่น้ำทะเลเขียวปี๋กับฟ้า..และบรรยากาศที่สงบได้ใจ
ปิ๋มไม่ได้หลอกตัวเองว่าปิ๋มดีขึ้น ..จริงอยู่ว่าการหลบมา เรื่องที่รออยู่ข้างหลังยังเท่าเดิม.. แต่ปิ๋มคนที่กลับไป.. มันพร้อมกว่าเดิม..
ระหว่างนั้น เพื่อนที่อยู่รายรอบ คอยถามไถ่แบบแตะต้องแต่น้อย.. รอให้ปิ๋มเป็นฝ่ายเล่า
"แกเก่ง...แค่วันเดียวก็ทำใจได้"..เพื่อนคนนึงบอก พร้อมทำหน้าซูฮกจริงจัง
"ใครว่าล่ะ"...ปิ๋มสวนทันที" สองวันตะหาก"
...ใครจะคิดยังไงปิ่มไม่รู้หรอก..
..สงสาร..
..สมน้ำหน้า..
..โล่งใจ..
... สิ่งเดียวที่รู้คือ ปิ๋มไม่เสียใจกับอะไรที่ผ่านมาเลยแม้แต่น้อย ไม่คิดว่าตัวเองตัดสินใจอะไรผิดพลาด ไม่นึกอยากโทษอะไร..สำหรับสิ่งที่ไม่เป็นอย่างที่คิด..
อาจมีบางเวลาที่นึกโกรธ..แต่พอนึกว่าโกรธแล้วได้อะไร ..เลยไม่รู้จะโกรธไปทำไม
ปิ๋มพอใจกับทุกอย่างที่ผ่านมา(อย่างที่ไม่ปลอบใจตัวเองเพื่อกลบเกลื่อน)
การทำใจได้ ไม่ได้หมายความว่าไม่รู้สึกรู้สาอะไร..แต่คำว่าทำใจได้.
หมายถึงรับได้ กับปัจจุบันที่เป็นอยู่..และแน่นอน ปิ๋มเลือกเอง..
เคยหกล้มกันบ้างไหม..
ล้ม..แล้วบอกตัวเองว่า..ไม่เจ็บ..ไม่เจ็บ..เพื่อที่จะได้มีกำลังใจลุกขึ้นใหม่ วิ่งใหม่..
...ล้มอีกก็ค่อยหลอกตัวเองใหม่..
ในความเป็นจริง..ลองล้มดู..ใครว่าไม่เจ็บ..
เจ็บดิ เจ็บจะตาย..ยิ่งปิ๋มเป็นคนที่วิ่งแล้วคือตั้งใจวิ่ง เพราะฉนั้นเวลาล้มที..เจ็บฉิบหาย
ปิ๋มไม่นิยมหลอกตัวเองว่าไม่เจ็บ .. หัวปิ๋มคิดอะไรแผกชาวบ้านมากกว่านั้น..ในขณะที่คนอื่นคอยแต่ปลอบตัวเอง
ปิ๋มกลับถามตัวเอง
เออ รู้แล้วว่าเจ็บ ..แล้วยังไงต่อ ไหวไหม ทนได้ไหม จะวิ่งต่อไหม
...ถ้าปิ๋มตัดสินใจวิ่งต่อแปลว่ายังน่าจะวิ่งไหว แต่ถ้าไม่ก็คือไม่..
ทั้งนี้ทั้งนั้น..ทุกการวิ่ง ..ย่อมมีเหตุผลของมัน..
เหตุผลในการเสี่ยงหกล้มหกลุก.. มันมีค่าพอที่จะเมินเฉยต่อเข่าตัวเองแล้ววิ่งต่อไหม..
การหกล้มสองครั้งติดๆกัน ..มันมากพอที่จะทำให้ปิ๋มรู้สึกขี้ขลาด .. แอบโกงดูหนทางข้างหน้าและพบว่ามันขรุขระอีกมาก..
"อีกไกลไหม"..ปิ๋มถามเส้นทาง
".. ไม่รู้" เส้นทางตอบปิ๋มอย่างละอายต่อบาดแผลที่เข่า หากทำอะไรไม่ได้
".."
ปิ๋มไม่อยากหกล้มอีก.. บางที เลิกวิ่งน่าจะดีกว่า...
ปิ๋มสูดลมหายใจ กล่าวลาเส้นทางสายนั้น ก่อนหันก้าวลงสัมผัสพื้นหญ้าในองศาอื่น..
| Create Date : 21 มีนาคม 2552 |
| Last Update : 21 มีนาคม 2552 10:18:50 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 347 Pageviews. |
|
 |
|
|
โดย: นู๋ดีค่ะ (kun_isara  ) วันที่: 21 มีนาคม 2552 เวลา:11:57:14 น. |
|
|
|
|
| monsil |
 |
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
