คิดไม่ออกบอกไม่ถูก พูดไม่ได้ โดย สหมิว คิดไม่ออกบอกไม่ถูก พูดไม่ได้ เกือบตี 2 แล้ว เพิ่งกดวางโทรศัพท์ลงไป หลายๆครั้ง เมื่อชีวิตมาถึงทางแยก ที่ต้องเลือกระหว่างก้าวเดินไปข้างหน้า หรือย่ำอยู่กับที่ แล้วเกิดความลังเลใจ ผมมักเลือกที่จะโทรกลับบ้านเพื่อปรึกษาแม่ ครั้งนี้ก็เช่นกัน ผมกำลังตัดสินใจที่จะเลือกว่าจะทำงานร้านไหนดี ระหว่างร้านเก่าที่ต้องใช้ความอดทนในการทำงานสูง ต้องต่อสู้ดิ้นรนกับปัญหาสารพัดอย่างที่รุมเร้า กับร้านใหม่ที่เพิ่งไปเริ่มงานได้ 2 อาทิตย์แล้วได้ตารางงานเพิ่ม ผมนอนคิด นั่งคิด ตีลังกาหกสองขาคิดเรื่องนี้มาหลายวันเต็มที คิดถึงข้อดี ข้อเสียของ 2 ร้านนี้ แทบจะเรียกได้ว่าเขียนกันออกมาเป็นข้อต่อข้อ - ร้านเดิมรายได้ต่อวีคต่ำกว่าร้านใหม่ - ร้านเดิม ความเครียดในการทำงานสูงกว่าร้านใหม่ - ร้านเดิม งานหนักกว่าร้านใหม่ - ร้านเดิมลูกค้างี่เง่า เจ้าอารมณ์ โมโหร้าย กว่าร้านใหม่ - จิปาถะร้านเดิมก็ยังดูแย่กว่าร้านใหม่ หลายๆครั้งที่ผมมองการทำงานแล้วเริ่มรู้สึกถูกลดคุณค่าความเป็นมนุษย์ลงเรื่อยๆ ยิ่งทำให้การตัดสินใจครั้งนี้ เริ่มเข้าเค้าใกล้ถึงจุดแตกหักของเรื่องราวแล้ว แต่ก่อนที่ทุกอย่างของวันนี้จะดำเนินต่อไป เมื่อคืนวาน ผมขอโทรกลับบ้านสักครั้ง เพื่อคุยกับคุณแม่ และก็เช่นเคย แม่มักถามเสมอเรื่องการทำงานว่าเป็นอย่างไรบ้าง ทำงานหนักไหม เหนื่อยไหมลูก หิวข้าวไหม มีอะไรกินหรือเปล่า ผมมักจะตอบท่านด้วยความจริงเพียงเล็กน้อยเสมอ “แม่ ถ้ามีงานบ่อนใหม่ดีกั๋วเก่า แม่ว่าผมควรสิลาออกไปบ่” “สิลาออกไปเฮ่ดหยั่ง อย่าไปลืมคุณคนเด้อลูก เฒ่าแก่เผิ่นซอยเฮามาถ่อได่ อย่าไปลบเลือนคุณเผิ่นเด้อหล้า” “ครับ” เช้าวันต่อมา ผมไปทำงานร้านเดิม ร้านที่เคยให้โอกาสเด็กบ้านนอก ผู้เดินทางมาจากแดนไกล มุ่งหวังมาทำงานหาเงินปลดหนี้ให้ที่บ้าน ผมเริ่มทำงานไปด้วยจิตใจที่มีความสุข เมื่อถึงเวลาที่ต้องคุยเรื่องตารางงานใหม่กับเจ้านาย ผลที่ออกมาก็เป็นไปด้วยดี วันจันทร์ ทำร้านใหม่ ลั่นลาๆ วันอังคาร ทำร้านเดิม เก็บกดต่อไป วันพุธ ทำร้านเดิม โอดโทน อดทน วันพฤหัสฯ ทำร้านเดิม ซ้ำซากจำเจ วันศุกร์ หยุดพักผ่อน แร่ดๆซักผ้า วันเสาร์ ทำร้านเดิม ตบตีแหลๆกับลูกค้า วันอาทิตย์ ทำร้านใหม่ เกร๋ๆเป็นนิวยอร์คเกอร์ในแมนฮันตัน ตวบๆ ผมเขียนตารางงานใหม่ลงบนกระดาษข้างฝาด้วยแววตาอันมุ่งมั่น เมื่อพิณาดูดีๆ ผมยังอยู่ร้านเดิมตั้ง 4 วัน เพียงแต่ลดตารางงานลงไปบ้าง เพื่อเปลี่ยนบรรยากาศไปทำงานร้านใหม่ในเมืองมากยิ่งขึ้น บางทีเหตุผลที่ผมลืมคิดในการชั่งน้ำหนักระหว่าง 2 ร้าน ที่แม่พยายามบอกผม คือ “ความกตัญญูรู้คุณคน” ผมจะขยันทำงานมากขึ้น และจะทำให้เต็มที่ทำให้ดีทั้ง 2 ร้าน ให้สมกับที่เจ้านายให้ความไว้วางใจกับเด็กบ้านนอกคอกนาคนนี้   Create Date : 26 พฤศจิกายน 2550 13 comments Last Update : 26 พฤศจิกายน 2550 14:28:14 น. Counter : 1321 Pageviews. Share Tweet

ครั้งที่แล้วยัง ลั๊นลา ไปเที่ยวบาร์เกย์อยู่เลย มารอบนี้อัพซะเศร้าเลย บางครั้งบุญคุณก็สำคัญค่ะ แต่จุดมุ่งหมายที่เราต้องทำมันสำคัญกว่านั้นเยอะนะคะ คุณมาที่นี่เพื่ออะไร และหนทางที่เข้ามา มันดีกว่าทางเดิมมั๊ย มันทำไห้บรรลุเป้าหมาย ได้เร็วขึ้นรึเปล่า ถ้าได้ ก็ทำไปเลยค่ะ ทุกคนมีเหตผลของตัวเองกันทั้งนั้นนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ สู้ สู้ เย่ เย้   โดย: coco-melon 26 พฤศจิกายน 2550 13:01:51 น.

เรามักจะคิดว่า หัวใจของเราบอกได้นะ ว่าจะเลือกตัดสินใจอย่างไร เพราะหัวใจของเราเป็นสิ่งเดียวที่ไม่ทรยศตัวเราเลย บางที ในบางจุด ตัวเราเองเท่านั้นที่รู้ เพราะเราต้องอยู่กับมัน ยังไงก็ ขอให้สู้นะคะ   โดย: ดอกหญ้าสีน้ำเงิน 26 พฤศจิกายน 2550 13:14:47 น.

ขอสนับสนุนการตัดสินใจของน้องสมิงคับ เรื่องบางเรื่องก็ไม่สามารถใช้เหตุผลกำกับได้ ทนต่อไปคับ   โดย: พี่วัธ IP: 71.58.127.4 26 พฤศจิกายน 2550 13:54:01 น.

สิ่งที่เราเลือกแล้วนั้นย่อมคือสิ่งที่ดีที่สุดค่ะ ขออวยพรให้คุณโชคดี   โดย: kameron 26 พฤศจิกายน 2550 15:51:35 น.

ดีแหละ ได้ประสบการณ์ ทนๆเอา อีกหน่อยเปิดร้านเองโลด   โดย: ตา (ta/'o-o/' ) 26 พฤศจิกายน 2550 19:49:22 น.

อะไรที่ทำแล้วสบายใจ ก็ควรตัดสินใจที่เลือกทำอย่างนั้น เพราะถ้าฝึนทำอะไรแล้วรู้สึกเหนี่อยใจมากกว่าเหนื่อยกาย มันก็จะทำให้ชีวิตเรามันสั้นลง เป็นกำลังใจให้นะคะ *ชอบเรื่องที่คุณเขียนมาก*   โดย: muayjeen IP: 125.24.89.172 26 พฤศจิกายน 2550 20:32:28 น.

อืม เห็นด้วยค่ะ ตัดสินใจลำบากที่สุด แต่น้องมิวทำได้ดีแล้วหล่ะ เจ๋งจ๊ะ   โดย: MJ-Together IP: 203.156.32.230 26 พฤศจิกายน 2550 22:17:39 น.

รู้สึกเรื่อง "บุญคุณ" ของชาวอิสาน เป็นเรื่องใหญ่ มาแต่ไหนแต่ไร .... แต่บางที ก็อาจจะต้องแยกกันให้ขาด กับ หลาย ๆ เรื่องนะครับ ขอให้โชคดีในการตัดสินใจครับ   โดย: POL_US IP: 74.139.209.220 27 พฤศจิกายน 2550 15:56:16 น.

พี่สมิวขา อย่าหาว่าหนูงั้นงี้เลยนะคะ แม้ร้านเก่าจะเป็นผู้ให้โอกาศพี่ก็จริงและคนเราควรจะกตัญญูก็จริงแต่ เรากำลังอยู่ในโลกของความเป็นจริงที่จะต้องฝ่าฟันคะ เราต้องเลือกทางที่ดีที่สุดให้กับตัวเราสิคะ แม้ว่าความคิดนี้จะดูมักง่ายแต่คิดในแง่ที่ว่า ถ้าร้านเก่าอยากจะให้พี่ออกขึ้นมา เขาจะถามพี่ไหมคะว่า "ฉันให้โอกาศแกขนาดนี้แล้วไปซะให้ไกลๆ ห้ามไปทำที่ร้านอื่นนะ และจงอดยากต่อไป" งั้นหรอคะ พี่กำลังทำเพื่อใคร??? ตัวเอง ? ครอบครัว? หรือเพื่อเจ้าของร้านเก่ากันคะ...?? พี่คิดดูนะคะ ด้วยความหวังดีจากผู้ที่ติดตามอ่านมานานคะ   โดย: พลอย IP: 125.25.128.155 28 พฤศจิกายน 2550 0:55:31 น.

อ่านครบทุกตอนที่มี สนุกแล้วก็นึกภาพออกว่ามันเป็นอย่างไร พี่เคยทำมาก่อน ตอนทำวันแรกพี่ร้องไห้อยากกลับบ้าน แต่มาแล้วตอนสู้ๆเพื่อคนทางเมืองไทย พี่ว่างานที่ไหนทำแล้วสบายใจก็ทำที่นั้นแล่ะ(เงินดีด้วย เป็นพี่ไปทำเลยไม่ต้องสนใจคำว่าบุญคุณเราทำงานแลกกับเงิน) พี่ไม่ได้สอนว่าไม่ให้รู้จักบุญคุณคนนะค่ะ เรามาทำไม มาเพื่ออะไร เราทำงานให้เค้าบุญคุณก็หมดแล้ว   โดย: ทีไอดับเบิ้ลยู IP: 203.113.45.5 28 พฤศจิกายน 2550 15:55:14 น.

เป็นกำลังใจให้นะคะ   โดย: parachute 28 พฤศจิกายน 2550 22:50:06 น.

คุณสหมิว ขอโทษทีนะ มาอ่านช้าไป หลายวัน อิอิ แต่เชื่อเราซิ ความกตัญญูรู้คุณเป็นสิ่งที่ดีนะ แต่ถ้าเรามีทางเลือกที่ดีกว่านั้น เราก็น่าจะเดินไปหาทางนั้นนะ ค่อยๆๆออกมาที่ละนิด ไม่ต้องออกมาเต็มตัว เข้าใจ๋ นะคุณสหมิว ถ้าเป็นเรา เราจะเลือกความสบายใจ จะได้มีแรงทำงานกันต่อไป "คับทีอยู่ได้ คับใจอยู่ยาก"   โดย: Gamkaew IP: 203.121.163.146 29 พฤศจิกายน 2550 17:42:06 น.

อยากให้ทุกๆคนคิดแบบพี่จังเลยค่ะ แผ่นดินไทยคงสูงกว่านี้เยอะ   โดย: aunny IP: 203.170.144.1 16 ธันวาคม 2550 12:41:15 น.