เทรนงานอย่างไรให้ผ่านโปร ตอน 2 ผ่านด่านแรกเสนอหน้างามๆหล่อๆกันเข้ามาในร้านได้แล้ว น้องใหม่โปรดฟังทางนี้ ชีวิตน่ะเพิ่งเริ่มต้นอย่าเพิ่งดีใจไปว่าจะผ่านด่านอรหันต์เวทมนต์ของบรรดาอีเจ๊ขาใหญ่ในร้านได้ ก่อนลงมือเขียนตอนนี้ข้าเจ้าได้รับความอนุเคราะห์เรื่องราวจากเจ๊วุ้นเส้นผู้กร่ำงานด้านนร้านอาหารไทยในนิวยอร์คมาเกือบ 10 ปี เป็นผู้ช่วยเล่า ถ่ายทอดวิทยายุทธ์ คิดเห็นเป็นประการใดไปตบกับเจ๊เขาเอาแล้วกัน “เด็กใหม่นะหรือ อู๊ยยยยย เบื่อ ขี้เกียจเทรนล่ะมากี่คนก็เหมือนกันหมด” เจ๊เริ่มด้วยการบ่นกระปอดกระแปดตามประสา คิ้วเส้นบางเริ่มผูกโบว์เข้าหากัน “เจ๊ไม่วีนนะ แต่เจ๊ดูคนออก มาไม้ไหนเจ๊รู้ทันหมดล่ะ” แล้วจะทำตัวยังไงล่ะ ให้เจ๊ปลื้ม นั่นเป็นสิ่งที่สำคัญต่อการได้งานมาก ปกติแทบทุกร้าน หากตัดสินใจรับเด็กเข้ามาฝึกงาน เจ้าของ ผู้จัดการก็จะมอบหมายหน้าที่ให้บรรดาคนอยู่มาก่อน หงำเหงือก แก่หงักทั้งหลายช่วยกันเทรนให้ แล้วเป็นธรรมชาติของคนอยู่มาก่อนในนิวยอร์คนะ มักขี้วีน หงุดหงิดง่าย เจ้าระเบียบ คือ ประมาณว่าคนธรรมดามักอยู่ร้านอาหารไทยไม่ได้นานหรอก หากน้องๆมาเจอพวกคนเหล่านี้ก็อย่าได้แปลกใจให้ทำตัวดังนี้ แต่งตัวให้ดีเหมาะสมกับเนื้องานที่จะมาฝึก หากมาเทรนโฮสต์ก็ให้มันสวยจริง แต่งออกมาอย่างิ้วมาก มีความใสสมเป็นเด็กใหม่ อย่าล้ำเส้นเกินหน้าโฮสต์เก่า “พี่ค่ะ รองพื้นพี่ใช้ของอะไรคะ ดูเป็นขุยๆนะคะ” “ใช้ดินสอพองมั่งคะ หนูนี่ปากดีนะ แต่ไม่เป็นมงคล” อีน้องโฮสต์คนนั้นหายสาปสูญไปจากสาระระบบของร้านทันที “ขนาดนั้นเลยหรือเจ๊ แหมเจ๊นี่ใจร้ายจัง” “อ๋อไม่นะคะ แบบนี้เลี้ยงไว้ไม่ได้ ปากอย่างนี้กลับไปดูดส้วมที่เมืองไทยเถอะ ชิส์” “ทำไมเจ๊ไม่ให้โอกาสเด็กใหม่บ้างล่ะ” “โอย คุณน้องวันหนึ่งคนเดินเข้ามาสมัครงานกี่คน เจ๊ไม่มีเวลามานั่งรักซึมลึกดูไปทีละวันหรอกนะ คนเรามันต้องสำแดงธาตุแท้กันไปเลย มองปราดเดียวออก ถูกใจรับ ไม่ถูกใจเชิญกลับค่ะ” ข้าเจ้ายังนั่งฟังตาปริบๆต่อไปอย่างใจจดจ่อ “พี่ค่ะ มาเทรนเป็นเวทคะ” “งั้นแป๊ปนะ อูย ทำไมน้องใส่รองเท้ามาสูงขนาดนี้ จะเดินได้ไง ไปหาเปลี่ยนก่อนดีไหม” เจ๊ทำหน้าคิ้วผูกโบว์อีกครั้ง เมื่อมองดูคุณน้องกล้วย ชีมาในชุดกางเกงดำ เสื้อโปโล แต่จิกส้นสูงมาเกือบ 3 นิ้ว “ไม่เป็นไรค่ะ ปกติใส่แบบนี้ สบายดี” 1 ชั่วโมงแรก น้องกล้วยเริ่มล้า 2 ชั่วโมงผ่านไปเริ่มเดินกระหย่องกระแหย่ง เหมือนนกกระสาหาปลาในนาข้าว พอถึงชั่วโมงที่ 3 น้องกล้วยเน่าสนิท ขาเขอเดี้ยงเดินไม่ได้ หน้าบูดเหมือนข้าวค้างคืน ก่อนต้องระเห็จออกจากร้านไป เพราะไม่เชื่อฟังคำตักเตือนจากผู้มากประสบการณ์ “แบบนี้ก็หมายความว่าเราต้องเชื่อฟังคนเทรนงานทุกอย่างเลยใช่ไหมครับ “ไม่ต้องครับก็ได้ค่ะคุณน้อง มันแน่อยู่แล้ว มาของานนะ มาเทรน ชั้นเหนื่อยนะ พูดๆสอนๆทำไรซ้ำซากแล้วชั้นอยู่มาเกือบ 10 ปีแล้ว แกคิดดูว่าเจ๊เทรนเด็กมากี่คนแล้ว นี่สักวันหนึ่งเจ๊จะทำซีดีแบบสำเร็จรูปไว้ พอเด็กใหม่มาก็เปิดให้มันดูเหมือนคู่มือกู้ชีพบนการบินไทยไปเลย เจ๊เบื่อ” “ตามนั้นเลยเจ๊” วงเม้าท์แตกยังคงดำเนินต่อไป พร้อมการร่ายยาวของเจ๊วุ้นเส้นเรื่องมารยาทแบบไทยๆ ไม่ว่าจะมาถึงประเทศเมกาแล้วก็อย่าได้หวังว่าจะลืมรากเหง้า เด็กๆต้องหัดมีสัมมาคาระวะ มือไม้ต้องอ่อน พูดจาต้องมีหางเสียง เพราะเนื้องานที่จะทำคืองานบริการ หากแม้แต่คนชาติเดียวกันยังไม่สามารถสร้างความประทับใจในแรกเริ่มที่รู้จักได้แล้วจะไปหวังอะไรกับการบริการคนต่างชาติต่างภาษามากมายในเมืองนิวยอร์คนี้ “แล้วอย่างกรณีน้องนางฟ้านนั่นล่ะ ถ้าเป็นพี่พี่จะทำไง” “พี่จะเฉดหัวมันออกจากร้านไปทันทีเลยค่ะ” “แต่บางทีที่เราเทรนให้ เราก็ลำบากใจไงพี่ กลัวเขาหาว่าเทรนไม่ดี เพราะอย่างหนูก็เคยถูกเจ้าของร้านว่าเอาว่าเทรนยังไงให้เด็กหายไปหมดทั้งๆที่ตั้งใจเทรนดีแล้ว” ฉันเริ่มรำลึกประสบการณ์ให้เจ๊ฟัง เรื่องน้องนางฟ้า เธอมาเทรนเป็นเวทที่ร้าน “น้องจ๊ะ เดี๋ยวช่วยเติมน้ำในร้านด้วยนะ” “ไม่ค่ะ มาเทรนเป็นเวทค่ะ ไม่ได้มาเทรนเป็นบัส” “ชิ้งคคคคค์” “เอ่อ งั้นน้องเข้าไปรันดูหน้าตาอาหารในครัวก่อนไหม จะได้รู้ว่าหน้าตาเป็นไง” “ไม่เป็นไรค่ะ เป็นเวทรู้แค่รายละเอียดก็พอ” แบบว่าชีมั่นมาก เกิดมาชีรู้หมดว่าแกงมัสมั่นใส่อะไรบ้าง ต่างกับแกงแดงยังไง กุ้ง หอย ปู ปลา ต้ม ผัด แกง ทอด ชีโปรสุดๆ แต่ขอโทษพอถามไปถามมา ชีไม่เคยเป็นเวท แค่เป็นนางนกต่อ ไม่ใช่สิ นางทางโทรศัพท์ แค่รับออเดอร์ทูโก “สรุปคืนนั้นไม่มีใครเทรนให้น้องเขาเลยเจ๊ เพราะทนพฤติกรรมไม่ไหว” “ดีนะ ไม่เจอชั้น แล้วไงล่ะ พวกแกทำไง” “ก็ถ้าเจ้าของเขามาถามว่าเป็นไงก็จะตอบว่า จะรับก็ตามใจ แต่อย่าเอามาลงวันเดียวกัน เพราะเดี๋ยวมีตบกันในร้าน ดีไหมเจ๊” “ถูก เชดหัวมันไป” จากนั้นเจ๊ก็เสริมต่อว่า เด็กที่มาเทรนต้องทำตัวกระตือรือร้น ขยันขันแข็งทำงานให้ไว ก่อนมาเทรนก็ควรหาเมนูร้านไปศึกษาก่อนว่าขายอะไร เป็นผู้ชายหากมาเทรนเป็นรันก็หัดฝึกจับจานให้เป็นท่า ดูหน้าตาอาหารเป็น ฝึกบัสบอยก็ต้องคล่อง เจ็บจาน เก็บโต๊ะไว เป็นเวท ภาษาก็ต้องดี ถ้าภาษาไม่ดีมากก็อย่าให้รู้คือให้พยายามเนียนๆกับลูกค้าอย่าให้ไต๋แตกก่อนได้งาน “แล้วหน้าตาสำคัญไหมเจ๊” “โค้วๆๆๆคุณน้อง ทำไมจะไม่ล่ะ คนเราทุกคนล่ะ อย่างแรกที่เรามองคือหนังหน้ากันทั้งนั้น อย่าบอกนะว่าคุณน้องดูคนที่จิตใจจากเพียงครั้งที่เดินเข้ามาสมัครงาน ร้านอาหารไทยมันไม่มีเรซูเม่นี่คะ จะมาหางานทำก็หัดสำรวจตัวเองก่อนว่าเหมาะกับร้านไหม” “ยังไงเจ๊” “อย่างร้านไทยๆแถวควีนส์นะ ถ้ารู้ว่าตัวเองเป็นทอมก็ลองไปสมัครดู เพราะมีทอมเต็มร้านไปหมด ร้านในเครือเผ็ดมันก็คัดหน้าตาเข้า ต้องแนวๆดูดีหน่อย ร้านถนน 8 บางร้านมันก็หม้อต้องสวยหวานๆบางร้านก็รับแต่ผู้ชายถึกบึกบึน” “แล้วเราจะรู้ได้ไงล่ะ” “ก็ถามๆเพื่อนๆคนที่มาอยู่ก่อนย่อมรู้ดีที่สุด เพราะเรื่องร้านอาหารไทยสัมคมมันแคบมาก ถามๆกันไปมารู้จักกันหมด” “อืม” “เห้อ พูดแล้วก็นึกถึงวันแรกที่เรามานิวยอร์คนะ ไม่มีใครเก่งมาจากท้องพ่อท้องแม่หรอก ไม่มีใครเกิดมาถือจานได้เลยหรอก มันต้องฝึกฝน ต้องมีความอดทน” “ครับ” “ครับอีกแล้วนะคะ” “อิอิ” “แล้วพอทำงานเป็นแล้วก็อย่าลืมวันแรกของตัวเองล่ะกันว่ามันลำบากแค่ไหน หากได้เทรนน้องๆรุ่นต่อไปก็ควรมีเมตตากับเขาบ้าง ยังไงน้องก็คงไม่ใช่คนไทยคนสุดท้ายที่จะบินมาหางานทำในนิวยอร์คหรอก” จบการพูดประโยคนั้นไป พร้อมการคลายคิ้วที่ผูกโบว์ออก เจ๊วุ้นเส้นกรีดปลายนิ้วก้อยยกแก้วชาเย็นขึ้นบรรจงดื่ม จนเผยให้เห็นร่องรอยของฝูงกาที่ฝากไว้ตรงหน้าฝาก นี่กระมั่งที่เขาเรียกกันว่าประสบการณ์ของผู้ที่มาก่อน ข้าเจ้ายังคงมองผู้หญิงคนนี้ด้วยความทึ่ง เพราะด้วยสองมือนี้ของเธอที่แบกจานสร้างอะไรหลายอย่างกลับไปสู่ทุกคนทางบ้านที่เมืองไทย “อี๊ ชาใส่ผงชูรสรึเปล่านี่ จืดเป็นน้ำล้างตรีน นี่ถ้ารู้ว่าใครต้มเจ๊จะสั่งให้เททิ้งทันที” “อิอิ” นี่สิเจ๊วุ้นเส้นตัวจริง   Create Date : 30 เมษายน 2551 17 comments Last Update : 30 เมษายน 2551 10:33:50 น. Counter : 3671 Pageviews. Share Tweet

ร้านถนน 8 -- พี่ค้นพบตัวเองแร้ว dark, tall, and handsome ก็คงไม่พ้นร้านแถว ๆ ถนน 8 เป็นแน่ คริส์   โดย: พี่วัธ (Mcintosh.Net ) 30 เมษายน 2551 11:15:49 น.

บล็อกนี้มีประโยชน์ อ่านสนุกด้วยค่ะ นี่ถ้าดิฉันอยู่เมืองใหญ่ๆ คงได้ไปสมัครงานร้านอาหารบ้างล่ะ แต่ที่ดิฉันอยู่เมืองเล็กมาก ก็เลยไปเรียนพยาบาลดีกว่าค่ะ เรียนหนักมากค่ะ   โดย: Clip 30 เมษายน 2551 18:13:10 น.

ยิ่งเข้ามาอ่าน คุณสมบัติในตัวที่มีไม่ตรงเสียเลย นอกจากใจรักในการให้บริการ   โดย: Mondy IP: 118.174.38.91 30 เมษายน 2551 20:17:36 น.

พระเจ้าช่วย กล้วยทอด สุดยอดไปเลย . . . . ลืมบอกไปป่าวครับ ว่าถ้าเป็นผู้ชายไปเทรนต้องผมสั้นด้วย   โดย: แรกเริ่ม IP: 208.120.83.194 1 พฤษภาคม 2551 2:32:37 น.

คุ้นมากมาย... อิอิ...   โดย: Noww!!! IP: 74.64.15.12 1 พฤษภาคม 2551 4:51:23 น.

สนุกดี อ่านเพลินเลยจ้า   โดย: เพลงเสือโคร่ง 1 พฤษภาคม 2551 20:37:00 น.

If you come to NYC legally, you can send resume to Conways Department stores at careers@conwaystores.com Good Luck   โดย: 123 IP: 128.228.93.202 2 พฤษภาคม 2551 5:23:07 น.

ไม่กล้าไปสมัครงานที่โน้นแล้ว ทำนาที่เมืองไทยต่อดีกว่า สนุกดีครับ แต่ยังไง คนไทยก็ยังรักกันใช่ไหมครับ   โดย: redPoTatO 2 พฤษภาคม 2551 9:18:30 น.

ร่ำ ๆ จะไปเป็นเด็กเสริฟ แก่เกินซะแล้ว ถ้าได้ไปรบกวนปรึกษาเรื่องที่พักบ้างนะคุณสหมิว   โดย: ทาเฉพาะหัวสิว 2 พฤษภาคม 2551 21:11:50 น.

คุณสมิวเคยบอกว่า ชุดทำงานในร้านอาหารไทย ผู้ชายใส่กางเกงดำ เสื้อดำ แล้วสำหรับผู้หญิงละคะ   โดย: เจเจ IP: 203.209.44.17 7 พฤษภาคม 2551 12:51:17 น.

เป็นเวทต้องยิ้มแย้มแจ่มใส ตอแหลเก่งก็ไม่มีใครว่าอะไร แต่ทำงานอะไรก็แล้วแต่ให้เอาใจใส่ลงไปในงานด้วย ก็จะดีมากๆ คิดถึงหม่องน่ะ ฉันไปเที่ยวเมืองไทยมา หนุกมา ก   โดย: คุณนายก้อ 10 พฤษภาคม 2551 8:06:37 น.

ไม่สบายหรือเปล่าค่ะ เงียบไปเลย กลับมาเล่าต่อเหอะนะ รออยู่ เป็นห่วงด้วย   โดย: Mondy IP: 118.174.221.0 15 พฤษภาคม 2551 21:41:28 น.

สบายดีนะครับ   โดย: BESTINO 20 พฤษภาคม 2551 0:02:42 น.

ฮัลโหลๆๆๆ เจ้าของไปไหนครับ มีคนมารอหน้าบ้านเต็มไปหมดแล้ว ฮัลโหลๆๆๆๆๆๆ   โดย: redPoTatO 20 พฤษภาคม 2551 17:52:29 น.

พี่หมิว หวังว่าพี่คงมาอัพเดพบล็อกเร็วๆ นี้นะคะ ทุกอย่างยังคงโอเคใช่ไหมค่ะ เป็นห่วงค่ะ   โดย: sushilover IP: 58.8.51.64 21 พฤษภาคม 2551 22:08:21 น.

every thing''................. confirmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm   โดย: เจ้าอ้อ IP: 207.38.173.34 4 มิถุนายน 2551 13:41:52 น.

อ่านแล้วก็ใช่เลย คนไทยในร้านอาหารตามนั้นเลยแกเอ๊ย เหมือนมากมาก แสดงว่าพวกเราไม่ได้ธรรมดาเค้าเรียกว่าเหนือ 55 เพราะว่าทนอยู่ในฝูงคนเหล่านี้ได้ พูดแล้วเครียดหวะ แมร่งต้องสวดมนต์ก่อนออกไปทำงานทุกวัน อยากจะบ้า   โดย: นก (onelove01 ) 30 พฤศจิกายน 2551 16:47:48 น.