หนังโปรดตัวละครประทับใจ :: "If these walls could talk"

รักแต่ไม่ได้กอด น้ำตาที่ไหลมาอย่างไม่ขาดสาย ไม่แห้งเหือดจากหัวใจ
ทำได้แค่มองห่าง ๆ แม้นหัวใจอยู่ชิดใกล้
บางสิ่งบางอย่างที่พูดไม่ออก บอกไม่ได้
ดีที่สุด ก็คง .. ต้องให้มันคงอยู่เงียบ ๆ แบบนั้นจะดีกว่า
เพราะอย่างน้อยคนเป็นที่ยังอยู่ จะได้ไม่ต้องตายกับความเจ็บปวดที่จะมี





ฉันเป็นคนที่ชอบดูหนังฟังเพลงเหมือนกับวัยรุ่นทั่ว ๆ ไป เพียงแต่ว่า ความบ้าในตัวค่อนข้างจะเยอะ
หนังที่ดูเพลงที่ฟังก็เลยไม่ค่อยเหมือนชาวเมืองกันสักเท่าไร
แล้วหนังที่ชอบก็ดันเป็นเรื่องที่คนเค้ามักจะบอกว่าดูไม่รู้เรื่อง
อืมม อันนี้ก็ขึ้นกับวิจารณญาณของแต่ละคนเน๊อะ ว่ากันไม่ได้

ถ้าฉันจะเล่าหนังทั่ว ๆ ไป ก็คงธรรมดา
ดังนั้น ขอเป็นเรื่องพิเศษสำหรับคนพิเศษอย่างฉันบ้างสักหน่อยก็แล้วกัน
หากคุณเคยผ่านตากับบลอกนี้มาบ้าง ก็น่าจะเคยเห็นแล้วเรื่องหนึ่ง
be with me ขอรักยังอยู่กับฉัน เรื่องราวของคนรักเพศเดียวกัน

แล้วเรื่องนี้ หากจะไม่พูดถึงเสียเลย คงจะน่าเสียใจ เรื่องที่ฉันอยากเล่าให้คุณฟัง
If these walls could talk2 หนังที่บอกเรื่องราวของหญิงรักหญิงในช่วงสามยุคสามสมัย
หนังที่แบ่งการนำเสนอออกไปตามช่วงเวลา เพื่อให้คุณได้ดูว่า ความเท่าเทียม ความไม่เท่าเทียม
การกดขี่ข่มเหง เหตุผลทางสังคม และกฎหมายตัวแทนของความเป็นจริง




ซีนแรก :: ปี 1961 ทุกอย่างคือกันและกัน

เปิดตัวด้วยภาพของความน่ารักจากหญิงวัยชราที่คาดคะเนอายุอานามไม่ต่ำกว่าหกสิบปี
ที่หยอกเย้าพูดคุยในกิจวัตรประจำวันเหมือนคนทั่ว ๆ ไป
หลังจากอาหารมื้อค่ำหญิงคนหนึ่งกำลังทำความสะอาดจานชาม
ทอดสายตาผ่านหน้าต่าง เห็นคนรักของเธอกำลังจับบันไดสูง เพื่อจะปีนป่ายขึ้นไปให้อาหารนกในรัง

เธอมอง .. มันก็คงจะเหมือนภาพทุกวันที่เห็น ที่เป็น เพียงแต่วันนี้มันไม่ใช่
คนรักของเธอไม่ได้กำลังไต่ลงมาอย่างเชื่องช้าเหมือนเคย
เพราะนกตัวหนึ่งตกใจบินเสยเข้ามาที่หน้าทำให้คนรักของเธอผงะ
และหงายหลังลงมาอย่างเร็ว

เหมือนหัวใจจะขาด เรียกให้รับรู้เท่าไรไม่มีฟื้นคืน

เธอรีบนำตัวส่งโรงพยาบาลโดยเร็วพลันและพบว่าคนรักของเธอต้องอยู่ในไอซียู
รอการมาของญาติเพื่อเซ็นต์อนุญาตให้ผ่าตัดได้
คืน ทั้งคืน ที่เธอรอคนรักของเธอ นั่งนิ่งอยู่ตรงนั้นไม่ไปไหน
หัวใจเฝ้ารอคอยคนรักเธอจะรู้สึกตัว และวาดหวังว่าจะได้เข้าไปพบหน้า ไปพูดคุย ไปดูแล
เธอเอ่ยกับพยาบาลว่า ฉันอยู่ตรงนี้ มีอะไรช่วยเรียกด้วย
เจ็บแค่ไหน ปวดแค่ไหน เธอไม่มีทางจะรู้ได้เลย

เพราะเธอไม่ได้มีความผูกพันทางสายเลือด ไม่ใช่คนรักที่สามารถเผยได้ในทางนิตินัย
ไม่ใช่อะไรเลยนอกจากคนรู้จักกันเท่านั้น เธอขอเข้าเยี่ยมไม่ได้
น้ำตาของหญิงชราปริ่มไหล เมื่อน้องชายที่เป็นญาติของคนรักเธอถามว่าเธอเป็นใคร
คำพูดที่เอ่ยได้ ก็แค่ เพื่อนสนิทที่อาศัยอยู่ด้วยกันเท่านั้นเอง แค่นั้นเอง


เช้า .. ทันที่ทีเธอลืมตา เธอถามหาคนรักเธอในคำแรก
และพยาบาลก็ตอบอย่างง่ายดาย คนรักเธอสิ้นแล้ว

แม้แต่การล่ำลาครั้งสุดท้ายเธอก็ไม่มีสิทธิที่จะกอด ไม่ได้ดูแล ไม่ได้ใส่ใจ
มือที่เคยประคับประคองจับจูง มันเหลือเพียงอากาศที่ว่างเปล่า
และดวงใจที่โหยไห้อย่างโหยหวน
ใครจะรู้ได้เท่ากับเธอ ใครจะเจ็บได้เท่าเทียม ใครจะรู้ .. ใครจะรับรู้

เจ็บปวดยิ่งกว่าเมื่อภาพฉายไปตามรอยแห่งความทรงจำตามผนัง
สีซีดจางด่างดวง กับความคมเข้มที่ซ่อนอยู่ใต้กรอบรูปที่หายไป
ริ้วรอยของโต๊ะ ตู้เสื้อผ้า เตียงที่เคยคู่เคียงขนานกัน
มันต้องแปลกกว่าที่เคย ต้องไม่ใช่อย่างที่เป็น
ทุกอย่างถูกจัดให้เป็นสองห้องนอน สองเครื่องใช้ และ แบ่งหัวใจให้ขาดเป็นสองดวง

หญิงชรากับบั้นปลายชีวิตวัยหกสิบกว่า ไม่มีกรรมสิทธิ์ในบ้านที่เธอเคยเป็นเจ้าของ
จะไปอยู่ที่ไหน จะไปอยู่อย่างไร ในเมื่อทั้งลมหายใจมันเคยเป็นที่นี่
คนรักจากไปและเธอต้องจากไกล ริ้วรอยเก่า ๆ เสื้อผ้าที่ถูกวางกอง ของสะสมชิ้นเล็กชิ้นน้อย
มองไปตรงไหนก็เป็นแต่ภาพของความทรงจำ

แล้วจะอยู่อย่างไร แล้วจะเป็นอย่างไร .. ฉันเองก็ไม่อยากจะรู้เลย


ซีนที่สอง :: ปี1972 ยุคทองแห่งการใฝ่หา
ซีนที่สาม :: ปี2000 เสรีภาพเบิกบานและเฟื่องฟู

สำหรับ เรื่องในซีนที่สองและสาม ฉันคงไม่เล่าอะไรมาก เพราะความประทับใจไปอยู่ในเรื่องแรกหมดแล้ว
เรื่องต่อมา จึงเป็นเหมือนความฝันที่เราพอจะเสาะแสวงหาและจับต้องมันได้
ยุคที่ใครใคร่จะรักจะลอง ไม่มีถูกผิด ไม่มีนิยาม ไม่มีความเป็นจริง
ไม่มีขาวดำ ไม่มีเทา ขึ้นอยู่กับใจ และ ใครเป็นคนมอง


" I f t h e s e w a l l s c o u l d t a l k "
" หากกำแพงนี้พูดได้ .. มันคงมีเรื่องมากมายที่อยากเล่า "




แล้ว …. คุณมองความรักเป็นอย่างไรกันบ้าง
ชายกับหญิง หญิงกับชาย สีขาวและสีดำ แจ่มชัด และ ชัดเจน
โลกเรามีเพียงแค่นี้หรือเปล่า ..


สำหรับฉันแล้ว ฉันมองแค่เรื่องราว เรื่องเล่า เป็นเรื่องของเรา
เป็นเรื่องราวที่เล่าระหว่างคนสองคน ใจสองใจ
เธอเป็นแค่ใครและฉันเป็นแค่ใคร

ปล่อยให้เป็นไปอย่างที่หัวใจเรียกร้องและอยากเป็น
อะไรจะกำหนดได้ ฉันไม่ให้มากำหนด
ที่ทางของใครก็ของมัน เมื่อฉันเลือกจะเดิน เลือกจะเป็น
มันก็เป็นสิ่งที่คิดแล้ว ตรองแล้ว


จะเป็นไรไป
ถ้าหากคุณจะปลดปล่อยความคิดออกนอกกรอบ
และปล่อยความรักให้ไปในทิศทางที่มันอยากเป็น
หากโลกนี้จะมีสีเทาเข้มบ้าง จางบ้าง มันก็คงจะดูสวยดี

ขอแค่ให้โลกนี้มีรักจริงแท้ระหว่างกัน
แค่นั้น ฉันก็ว่า ..ดีที่สุดแล้วสำหรับความรัก

ใช่ไหมคุณ ....

Create Date : 17 สิงหาคม 2552 Last Update : 19 สิงหาคม 2552 17:19:47 น. Counter : 1919 Pageviews.		8 comments
Share Tweet