ถึง คิดจะลืม ก็ ยังจะจำ

เช้าวันอาทิตย์ได้นอนตื่นสาย พักใจที่มันวุ่นวาย
ได้มีเวลาจัดข้าวของที่กองซะเต็ม เจอกล่องใบนึงที่ลืมไปแล้ว
เปิดดูมันมีจดหมาย ที่เธอเคยส่งมาให้กับฉัน

เหมือนความทรงจำถูกปลุกขึ้นมา ภาพเธอก็ลอยเข้ามา
เหมือนเรื่องดีดีในจดหมายเพิ่งเกิดเมื่อวาน
เราตกลงกันเรื่องอนาคต วันนั้นไม่มีใครรู้ ว่ามันจะเป็นแค่อดีตไป



เพราะฉันเชื่อ .. ว่า

ความรักไม่เคยมีเหตุและผล
จึง ไม่เคยมีคำขึ้นต้น และ คำลงท้าย ใด-ใด



ป่านนี้เธอทำอะไรที่ไหนยังไง ตั้งแต่วันที่เราทิ้งคำว่าเรา
ภาพเก่าเก่า ก็ยังชัดไม่เปลี่ยนไปตามเวลา
ข้อความที่มันเคยทำให้ฉันดีใจ ได้อ่านอีกที ในวันนี้กลับมีน้ำตา
เพิ่งเข้าใจว่าฉันไม่เคยลืมเธอได้เลย



ฉันเชื่อ .. ถึง ความรักที่มีในหัวใจ
ที่บางครั้ง มัน ก็แอบซ่อนความรู้สึกได้อย่างร้ายกาจ

ใครบางคน เมื่อเดินผ่านเข้ามาแล้ว จากลากันไป
ทิ้งความเจ็บช้ำ ให้หลงเหลือค้างคา ตกนิ่งเป็นตะกอน
รอยแผลที่เจ็บปวดนั้น ดูเหมือนจะเลือนหายเมือผ่านกาล
แต่ความจริง .. มันเพียงรอเวลาที่จะถูกกวน ให้ขุ่นขึ้นมาอีกครั้ง


เมื่อไร ก็ เมื่อนั้น หากภาพยังไม่หาย ความรู้สึกยังไม่ตาย
นาฬิกาความรักยังดำเนินอยู่ ยังคงก้าวเดินอยู่ โดยที่เราไม่ได้รู้ตัวเลย


หัวใจ ไม่ได้ซ่อนแอบอะไรไปเสียหมดหรอก
เราเองต่างหาก ที่เสแสร้งกับหัวใจ ทำเหมือนจะลืมเลือนมัน

แต่ ความจริง ที่เป็นความจริง
เมื่อใครคนนั้นได้จากเราไป อย่างที่ไม่อาจหวนคืนมาได้
ความรู้สึกสูญเสียอันยิ่งใหญ่ ก็เดินทางมาเคาะหัวใจเราอีกครั้ง
ร่องรอยแผลเป็นของความเจ็บปวด ก็ปูดโปดออกมาให้เรารับรู้การมีอยู่ของมัน


มี สักกี่คนที่ในชีวิต ที่เราได้ทำหล่นหาย
หลงลืมกันไป ผ่านมาแล้วก็ผ่านพ้นไป
มีสักกี่คนที่เราจดจำ จดจำไปชั่วชีวิต ถึงคิดจะลืมก็ยังจะจำ

ป่านนี้เธอทำอะไรที่ไหนยังไง ตั้งแต่วันที่เราทิ้งคำว่าเรา
ภาพเก่าเก่า ก็ยังชัดไม่เปลี่ยนไปตามเวลา
ข้อความที่มันเคยทำให้ฉันดีใจ ได้อ่านอีกที ในวันนี้กลับมีน้ำตา
เพิ่งเข้าใจว่าฉันไม่เคยลืมเธอได้เลย



ฉันเอง .. ก็ไม่เคยรู้สึกเสียศูนย์เท่ากับครั้งนี้


เมื่อใครคนนั้นของใจ จะไม่จับมือกับฉันอีกต่อไปแล้ว
ความรู้สึกที่เรา เว้นว่างไว้ เป็นระยะห่างของทางขนาน
ให้ เรา ยังพอมองเห็นกันในสายตา ไม่ห่างกันกว่าหนึ่งเอื้อมมือ
บัดนี้ เส้นทางที่คดเคี้ยว กลับแตกออกเป็นสองทางแยกกันไป
ไม่เหลือให้เห็นเป็นเส้นทางวางไว้คู่กันเหมือนที่เคยผ่านมา


ฉันสูญเสีย เป็นความรู้สึกที่ไม่อาจบอกออกมาได้
แข้งขาออกจะอ่อนแรง ก้าวสะเปะสะปะ จวนเจียนจะล้มลง
ไม่อาจ ยืน อย่างทะนงตนได้เหมือนวันเก่า ๆ


ป่านนี้เธอทำอะไรที่ไหนยังไง ตั้งแต่วันที่เราทิ้งคำว่าเรา
ภาพเก่าเก่า ก็ยังชัดไม่เปลี่ยนไปตามเวลา
ข้อความที่มันเคยทำให้ฉันดีใจ ได้อ่านอีกที ในวันนี้กลับมีน้ำตา
เพิ่งเข้าใจว่าฉันไม่เคยลืมเธอได้เลย



ไม่เอ่ยปากให้เธอกลับมา ไม่เอ่ยปากว่าเราจะอยู่คู่กันไป
ไม่เอ่ยปากว่าเสียใจมากเพียงใด ไม่อาจเอ่ยได้ ว่า รักเธอมากเท่าไร
..
ไม่เคยรู้เลย ว่า ความรู้สึกต่าง ๆ มันมากมายแค่ไหน
จนกระทั่ง วันนี้ วันที่รับรู้แล้วว่า เธอจะไม่หันมามองกัน .. อีกแล้ว



มี สักกี่คนในชีวิต ที่ เราได้ทำหล่นหาย
… มีสักกี่คนที่เราจดจำ จดจำไปชั่วชีวิต ถึงคิดจะลืมก็ยังจะจำ
และ เพิ่งเข้าใจว่า ... ฉันไม่เคยลืมเธอได้เลย


thanks
:: เพลง กล่องความทรงจำ นักร้อง แนน วาทิยา รวยนิรัตน์ -
คำร้อง วิสูตร แสงอรุณเลิศ ทำนอง พิสิทธิ์ พิทยากรพิสุทธิ์ เรียบเรียง จารุวัฒน์ ขันธวุฒิ

Create Date : 31 พฤษภาคม 2552 Last Update : 26 กันยายน 2553 15:20:44 น. Counter : 578 Pageviews.		11 comments
Share Tweet