ณ โรงพยาบาลประจำจังหวัด

ห้องฉุกเฉิน

และ...ผมนอนอยู่บนรถนอนเรียบร้อย

รอสักพัก คุณพี่พยาบาลและคุณหมอก็มาซักประวัติ จานั้นจึงส่งผมไป x-ray ดูแขน

ถึงตอนนั้นผมแอบใจแป้วแล้วแหละ ได้แต่ภาวนาให้มันไม่หักถึงขั้นร้ายแรงจนต้องลางานเลย

พอผล x-ray ออก ผมไม่รีรอที่จะถามคุณหมอทันที..

ผลที่ได้คือ...

"close fracture of right proximal radius"

หักครับ... หักตรงใต้ข้อศอกนิด ๆ

ช็อคกับผล x-ray แล้วยังต้องมาช็อครอบสองต่อด้วยวาทะเด็ด...

" คืนนี้นอนโรงพยาบาลนะคะ สงสัยว่าน้องต้องผ่าแขนน่ะค่ะ..."

ห๊ะ!! อะไรนะ!! ถึงกับต้องผ่าแขนเลยเร๊อะ!!

ด้วยความสงสัยเลยถามไป..."พี่พยาบาลครับ ของผมถึงขั้นต้องผ่าเลยเหรอครับ? แล้วไม่ต้องใส่เฝือกหรอกหรือครับ??"

งงครับ คนถามเกิดอาการงง+เจ็บแขน(ตั้งแต่มายังไม่ได้ยาบรรเทาปวดซักกระติ๊ด ) งงอย่างแรงว่ามันเป็นหนักขนาดนั้นเลยเหรอ

นี่ตูแค่ล้มนะเฟ้ย มันถึงขั้นต้องผ่าแขนเลยเรอะ

พี่พยาบาลตอบกลับมา... "พี่สันนิิษฐานเอาน่ะค่ะน้อง ถ้ายังไงไว้้น้องเจอคุณหมอแล้วลองถามดูอีกทีก็ได้นะคะ คุณหมอออโถ(ออร์โธปิดิกส์-หมอกระดูก) วันนี้ใจดีค่ะ"

ว่าแล้วพี่พยาบาลก็ดำเนินเรื่องให้ผมได้ย้ายไปนอนรอการผ่าตัดที่ตึกศัลยกรรมกระดูก

---

ณ ตึกศัลยกรรมกระดูก

เวลาประมาณ20.30 น. (อันนี้จำได้แม่นเลยครับ เพราะว่าเหตุเกิดตอนประมาณ 18.00 ถึง รพ. 18.10 นอนรอตรวจจนถึงตรวจเสร็จที่แผนกฉุกเฉินก็ 20 น. นิด ๆ แล้ว)

ผมเงยหน้าขึ้นมองสภาพแวดล้อมรอบตัวที่เปลี่ยนไป

มีคนไข้ชายหลากหลายอายุ ตั้งแต่เด็กตัวน้อย ๆ ไปถึงรุ่นคุณปู่

และตอนนี้มีคนไข้ที่รอการเข้ารับการผ่าตัดศัลยกรรมกระดูกอยู่ 5 คน ...

ใช่ครับ นั่นหมายถึงว่าผมต้องนอนรอเพื่อที่จะได้รับการรักษาต่อจากคนไข้ที่มาก่อนผมอีก 5 คน...

ขณะที่กำลังนั่งคำนวณเวลาที่จะได้ผ่า พี่พยาบาลประจำวอร์ดก็มาซักประวัติพอดี...

พี่พยาบาลก็ซักประวัติไปเรื่อย ๆ ผมก็นึกขึ้นมาได้ ว่ายังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เที่ยง

แล้วมันสมองส่วนน้อยที่หลงเหลือรอดจากความเจ็บปวดก็นึกขึ้นได้อีกว่า...จะเข้าห้องผ่าตัดต้องงดน้ำงดอาหารอย่างน้อย 6 ชั่วโมง...

"พี่ครับ...NPO เลยไหมครับ?" ขณะที่ถามทำหน้าปวดสุด ๆ แอบหวังไว้ในใจว่าพี่จะให้ NPO หลังเที่ยงคืน

พี่พยาบาลทำท่าหยุดคิดไปชั่วครู่แล้วก็ตอบมาว่า..."NPO ไปเลยก็ได้ค่ะน้อง จะได้ไม่ต้องรอคุณหมอสั่ง"

หา...แต่ตูยัง....ไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เที่ยงนะเว้ยยยยยยย

"เอ่อ...พี่ครับผมยังไม่ได้ทานอะไรมาตั้งแต่เที่ยงแล้วอ่ะครับ มือสุดท้ายเป็นนมกล่องอ่ะพี่..." --ทำหน้าอ้อนวอนสุด ๆ ประมาณว่า พี่ครับ...คนไข้รอเข้าอีก OR 5 คน คุณหมอมีคนเดียว ใจคอพี่จะให้ผม NPO รอตั้งกะสามทุ่มเลยเหรอครับบบบบบ

"คือว่ายังไม่มี Order จากคุณหมอมาค่ะน้อง ถ้ายังไงพี่ว่าให้ NPO ไปเลยดีกว่าเนาะ"...เอาวะ n ก็ n แต่ก็ยังดีนะครับที่พี่เค้ามาต่อน้ำเกลือให้ แอบเคืองนึกว่าจะปล่อยให้ตูขาดน้ำตายซะแล้ว

ต่อน้ำเกลือได้่ซักพัก..พักเดียวจริง ๆ ครับ ไม่ถึง 5 นาทีอ่ะ อาการปวดรวดร้าวที่แขนก็กำเริบ...แรก ๆ ก็ทนนะครับคืออยากรู้ด้วยแหละว่าเราจะทนปวดได้นานขนาดไหน พอเริ่มไม่ไหวเลยคิดว่าเรียกพี่พยาบาลขอยาดีกว่า

หันหน้าไป...มองซ้าย...มองขวา...ชะเง้อคอดู...อ้าว??? พี่พยา่บาลหายไปไหนหมดแล้วหว่า ...เอาน่า..ทนอีกซีกติ๊ดก็ได้

พอมี(เหยื่อ?)พี่พยาบาลคนที่ 1 เดินผ่านมา "พี่..ค..ครับ...ผม...ขะ...ขอยาแก้ปวดหน่อยคะ...ครับ..." คิดว่าสภาพหน้าตาตอนพูดคงทุเรศน่าดู...

พี่เค้าตอบมาน่ารักดีครับ...ทายซิครับ เค้าตอบผมมาว่าไง...

"พี่ยังให้ไม่ได้หรอกค่ะ...คุณหมอยังไม่ order เลย อดทนอีกนิดนะคะ..." แล้วก็เดินมา"สัมผัส"แขนที่หักของผมเบา ๆ

น้ำตาผมแทบไหลเลยครับ...ไม่ใช่เพราะเจ็บนะครับ แต่มันเป็น"ความประทับใจ" "ความอิ่มเอมใจ"มากกว่า

ยอมรับนะครับว่าตอนที่พี่เค้าบอกว่ายังให้ยาไม่ได้นี่โกรธครับ...เคืองมาก คิดไปไกลแล้วว่าตูเจ็บขนาดนี้ให้ยาซักนิดไม่ได้เร้ออออ

แต่อารมณ์นั้นหายไปทันทีเมื่อพี่เค้าพูดประโยคหลังออกมา...โอว...นี่แหละ"พยาบาล"

(มาย้อนกลับไปคิดตอนนั้นว่าถ้าสมมติว่าพี่เค้าให้ยาอะไรเรามาก็ตามโดยที่ไม่มี order แล้วเราเกิดแพ้ยาตัวนั้นขึ้นมา คงจะไม่ปลอดภัยทั้งตัวผมและต่อตัวพี่เค้าเองแน่ ๆ ครับ ฌ)็นเราเราก็ไม่ให้เนาะ ไม่ปลอดภัยด้วยประการทั้งปวง)

ผมเลยบอกพี่เค้า.."เอ่อ..พี่ครับ ถ้าไงยังให้ยาอะไรไม่ได้ ผมขอเลื่อน NPO ไปเป็นเที่ยงคืนแล้วผมขอทานยาพาราได้ไหมครับพี่ คือว่าผมปวดมากเลยครับ ให้คะแนนปวด20 เลยเนี่ย" (เป็นไงล่ะ เก่งเหลือเกินตู..off NPO เองไม่ต้องรอแพทย์เลย---ความจริงที่ขอเลื่อน NPO ไปก็เพราะว่าหิวด้วยแหละครับ ไม่ได้ทานอะไรมาตั้งแต่เที่ยงอ่ะ)

"นะครับพี่...คนไข้รอคิว OR อีกตั้ง 5 คนอ่ะ คุณหมอก็มีคนเดียวแถมยังไม่กลับมาจาก OR เลย ผมขอoff NPO นะครับ ปวดมากเลยอ้ะ"

พี่เค้าก็ทำท่าคิดนิดนึง "อื้ม...ความจริงพี่ก็ว่าให้เรา NPO เร็วไปนะ งั้นเดี๋ยวรอแป๊บนึง ขอพี่ไปปรึกษาพี่หัวหน้าเวรก่อน รอแป๊บนะคะ"

"ได้ค่ะ พี่หัวหน้าเวรโทร.ไปถามคุณหมอแล้ว แล้วก็ทานยาพาราแก้ปวดไปก่อนนะคะ เดี๋ยวพี่ไปดู order มาให้อีกทีว่าจะได้ฉีดอะไร"

โอ้ววว...ขอบคุึณสวรรค์ ขอบคุณมากเลยครับพี่ เพราะพี่ผมเลยเหลือเวลาทีั่่จะหม่ำอีก 2 ชั่วโมง

หลังจากที่ให้คุณพ่อไปซื้อ หนมจีบเซเว่นมาก็หม่ำจนหมดเกลี้ยง (หิวแค่ไหนคิดดูนะครับ ขนมจีบ 4 ไม้ หายเกลี้ยงภายใน 10 นาทีอ่ะ )

แล้วก็ทานยาพาราประทังอาการปวดไปพลาง ๆ แต่ก็ช่วยได้ไม่มากเลยครับ อาการปวดยังคงมีอยู่และเพิ่มมากขึ้นตอนขยับตัว ...

00.00 น.โดยประมาณ

อาการปวดยังไม่ทุเลาลง พี่พยาบาลเลยเอายาฉีดมาให้ ผมก็ไม่ได้ถามครับว่ายาอะไร แต่ฉีดปุ๊บหายปวดแล้วก็หลับไปเลย

02.00 น. โดยประมาณ

หลับไปได้ซักพักก็รู้สึกเหมือนมีคนมาสะกิดแขนข้างที่หัก แบบว่ามาลูบ ๆ อ่ะครับ

"อ้าว?? ตื่นแล้วเหรอ? ของคุณเนี่ยเดี๋ยวผม set ให้คิวแรกพรุ่งนี้เลยนะ เดี๋ยวผ่าเอาเหล็กไปดามไว้..." คุณหมอรูปร่างจ้ำม่ำท่าทางอารมณ์ดีบอกกับผมซึ่งกำลังมึนจากการตื่นนอนและฤทธ์ยา

"ครับ..." ผมพยักหน้าตอบแล้วหลับต่อ...ไม่ได้สนใจเล้ยยยยย ไม่ได้สนว่าอะไรจะเกิดขึั้้น

รู้แต่ว่าตอนนี้ผมไม่ปวดแขนแล้ว แล้วผมก็หลับไป...

---

เรื่องจริงบางทีมันก็ยิ่งกว่านิยายเนาะ

ปล.เริ่มเข้าใจความรู้สึกคนไข้ที่ต้องขอรับยาแก้ปวดถี่ ๆ แล้วล่ะครับ

ไม่มีใครอยากจะแกล้วเจ็บ แกล้งปวดนี่นา

นี่แหละครับ...หักได้สวยงามมาก555+

Create Date : 16 ตุลาคม 2552
Last Update : 18 ตุลาคม 2552 10:21:55 น.		6 comments
Counter : 1330 Pageviews.
Share Tweet