ราตรีนี้ดวงแขงดงามยิ่งกว่าคราใด ด้วยเป็นเพ็ญบัณรสี รัศมีแห่งจันทร์เจ้าทาบทาลงทุกหนแห่ง ผืนฟ้า ผืนน้ำ แลผืนดิน สายธารไหลเอื่อยสะท้อนแสงโสมงามยิ่งดั่งหิรัญวารี ปวงพุ่มพฤกษ์แลเห็นเป็นเงาตะคุ่มเด่นอยู่ในรัตติกาลสลัวราง ดวงดาราแต่งแต้มนภาดุจเข็มเงินปักบนภูษาสีนิลฉะนั้น ดาวเหนือสุกสกาวเด่นพราวเกินกว่าดาริกาดวงใดๆ ข้าฯนอนไม่หลับ จึ่งได้ออกมาชมศศิธรเพียงลำพังที่ชานเรือน ดาวเหนือดวงนั้นยังให้จิตข้าฯประหวัดหวนนึกถึงพี่

ข้าฯ มิอาจรู้ว่าในดวงใจข้ามีเงาของพี่เข้ามาสถิต ณ กลางหทัยแต่เมื่อใด หากพอรู้ตนนั้น ก็มีเงาพี่ทาบลงในใจข้าฯ เสียแล้ว แต่กระนั้นก็ตามทีเถิด ข้าฯ ก็มิอาจ เอ่ยเอื้อนวาจาใดแก่พี่ได้ ด้วยรู้ตนดีว่า ไม่มีสิ่งใดในกายข้าฯที่ควรคู่แก่พี่แม้แต่น้อย สิ่งเดียวที่ข้าฯ ทำได้ก็คือ มองพี่อยู่เพียงห่างๆเช่นนี้ เท่านั้นก็เพียงพอแล้วมิใช่ฤา? สำหรับคนเช่นข้าฯ

ตราบถึงเพลานี้ จากรัตติกาลนี้ไป จักเหลืออีกกี่ทิวาราตรีเล่าหนา ที่ข้าฯ จักได้เฝ้ามองพี่เช่นนี้ ข้าฯ ยอมรับว่าในบางคราข้าฯ ก็เหนื่อยนัก ด้วยมิรู้ว่าพี่คิดเช่นไรกับข้าฯ อีกทั้งคนรอบข้างนั้นก็คอยจับผิดข้าฯ ข้าฯก็ยิ่งเหนื่อย ทั้งกายแลใจ ข้าฯรู้ว่าพี่เองนั้นรู้อยู่แก่ใจดีว่า ข้าฯคิดกับพี่เช่นไร แต่ดูเหมือนพี่ไม่เคยใส่ใจ ข้าฯไม่มีสิทธิใดที่จะกล่าวเช่นนี้กับพี่ แต่เมื่อกล่าวไปแล้ว ก็ขอพี่ได้อภัยในความปากเบาของข้าฯเถิด

หลายครั้งหลายคราที่ข้าฯท้อ อยากหลบลี้จากไปพอให้ใจข้าฯได้ลืมพี่ได้ค่อยคืนมา แต่ข้าฯก็มิเคยทำได้แม้สักครา

ผิว่ากาลภายภาคหน้าจักเป็นเช่นไรก็ตาม แม้ว่าข้าฯนี้จักจากไกล แลนานเพียงใด ต่อเมื่อข้าฯได้หวนคืนมาอีกครา ข้าฯนี้ก็จักยังคงเป็นคนเดิมสำหรับพี่เสมอ ข้าฯย่อมแจ้งแก่กมลตนนี้เสมอมาว่า พี่นั้นอยู่สูงเกินกว่าคนต้อยต่ำเช่นข้าฯนี้จักเอื้อมถึง เฉกธุวตาราดวงที่ข้าฯเฝ้ามองอยู่นี้ อันจักงดงามได้ก็ต่อเมื่อสถิตอยู่บนเวหา ผิมีผู้ใดเอื้อมเด็ดลงมาไซร้ คงเปื้อนเศษภัสมธุลีสิ้นค่าความเป็นดาว

ปัจจุสมัยเริ่มเยือนหล้า ดาราลาลับ คงเหลือเพียงดาวประกายพรึกเพียงดวงเดียวที่ส่องสว่าง ปวงปักษาสกุณชาติเริ่มแซ่เสียง บินออกจากรังเพื่อหากิน ข้าฯจึ่งได้รู้สึกตน หลุดพ้นออกจากมโนภวังค์แห่งตน แม้จักสะดุ้งใจอยู่ว่า ตนเองนั่งอยู่ที่ชานเรือนนี้ตั้งแต่ยามสองจนรุ่งอรุโณทัยเข้านี่แล้ว หากยังรอคอยจนดาวนั้นลาลับพร้อมสุริยาทิตย์ฉายแสง จึ่งได้กลับเข้าเรือนเพื่อทำหน้าที่ของตนต่อไป เฉกที่เคยเป็น

**************************

หมายเหตุ: เรื่องนี้หนูอินไม่รู้ว่าจะจัดอยู่ในกลุ่มไหนดี จะว่าความเรียงก็ไม่ใช่ เรื่องสั้นก็ไม่เชิง ตอนที่แต่งก็ไม่ได้นึกอะไร รุ่นน้องมาวานให้ช่วยเขียนอะไรก็ได้ส่งอาจารย์ที ก็เลยเขียนออกมา ใช้เวลาแค่ 5 นาทีเอง

ราตรีหนึ่งฯ นี้ อินเขียนสมัยอยู่ปี 4 ค่ะ สำนวนภาษาลิเกมาก ^^