๖ พฤษภาคม ๒๕๕๒ คือวันที่นวนิยายเรื่อง “สายรุ้ง...เวียงภูแก้ว” ถือกำเนิดขึ้นในถนนนักเขียนของเว็บไซท์พันทิปดอทคอม และนั่นคือจุดเริ่มต้นของอินที่ก้าวเข้ามาในถนนสายน้ำหมึกแห่งนี้ และวันที่ ๑๑ ตุลาคม ๒๕๕๒ คือวันที่นวนิยาย “ดารากลางหทัย” ปรากฏโฉม



ช่วงที่เขียนนวนิยาย “ดารากลางหทัย” นี้ ทุกอย่างไม่ได้ราบรื่นเหมือนครั้งที่อินเขียนสายรุ้งฯ กว่าที่ดารากลางหทัยจะจบสมบูรณ์ลงได้ อินยอมรับเลยว่าต้องแลกกับอะไรหลายๆ อย่าง และต้องฝ่าอุปสรรคมามากพอสมควร แต่อินก็ผ่านพ้นมาได้ด้วยกำลังใจจากเพื่อนๆ และเหนืออื่นใด คือการที่อินอยากพิสูจน์ตัวเองกับข้อครหานานัปการที่อินได้รับมาตลอดเวลาที่เขียนนวนิยายเรื่องนี้ จริงอยู่ว่าแรกๆ ที่รู้ มันจะทำให้อินเสียศูนย์ไปบ้าง แต่อินไม่ใช่คนที่จะล้มหรือท้อใจกับอะไรได้นานนัก ในเมื่ออินรู้อยู่แก่ใจดีว่าอินไม่ได้เป็นอย่างข้อครหานั้น ข้อครหาที่อินเลือกจะใช้ประโยชน์จากมัน ด้วยการแปรให้เป็นแรงฮึดสู้ แทนที่จะให้เป็นตัวบั่นทอนกำลังใจ



วันหนึ่ง อินก็นึกสนุก เอาดารากลางหทัยไปโพสท์ลงที่เว็บไซท์ประพันธ์สาส์น (สายรุ้งฯ ลงไม่ได้ค่ะ เพราะคูลแคทเซ็นสัญญาลิขสิทธิ์ไปแล้ว) โดยที่ตอนแรกอินไม่รู้เลยว่าที่เว็บนั้น มีการประกวดนวนิยายโครงการถนนนักขอเขียนกันอยู่ มารู้เอาตอนที่เหลืออีกห้าตอนก็จะจบแล้ว อินก็อ้าว ตายแล้ว นี่ฉันเข้าประกวดแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวมาตลอดเหรอเนี่ย มาถึงโค้งสุดท้ายแล้วนี่คะ จะแก้ไขอะไรยังไงก็ไม่ทัน อินก็อ่ะ เลยตามเลยแล้วกัน ลงไปให้จบ ได้ไม่ได้รางวัลก็ช่างเถอะ ไม่เป็นไร เพราะตอนลงครั้งแรกก็ไม่ได้คิดเรื่องนี้อยู่แล้ว พอลงเสร็จ อินก็ลืมไปเลย



พอมาถึงบ่ายวันพฤหัส อินก็คลิกเข้าเว็บโน่นนี่นั่นตามประสา ก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่าเข้าไปในเว็บประพันธ์สาส์นหน่อยสิ เพราะไม่ได้เข้ามาเกือบสองอาทิตย์แล้ว พอเข้าไปในเว็บเท่านั้นแหละ อินก็เห็นกระทู้กองบรรณาธิการเด่นหราเลยว่า ประกาศผลการตัดสิน “ถนนนักขอเขียน ปี 53” วินาทีนั้นเองที่อินเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า อินเคยส่งนวนิยายเข้าประกวดโครงการนี้นี่นา ก็เลยคลิกเข้าไปดู แต่ใจอินตอนนั้นไม่คิดว่าตัวเองจะได้รางวัลอะไรกับเขานะคะ เพราะตอนที่อินส่งเข้าประกวดเนี่ย มีนวนิยายหลายเรื่องเลยที่เขียนได้ดีมากๆ



พอหน้าเว็บถูกเรียกขึ้นมาหมด เอ่อ...เพื่อนๆ เคยเป็นอย่างอินไหมคะ ที่แบบเจอเรื่องไม่คาดฝันแล้วร้องกรี๊ดออกมา ทั้งที่ชีวิตนี้ไม่เคยกรี๊ดเลยสักครั้งน่ะค่ะ อินตกอยู่ในอาการนั้นเลย คือกรี๊ดออกมาแบบไม่รู้ตัว กรี๊ดชนิดที่ว่าเพื่อนในห้องทำงานสะดุ้งกันเป็นแถว น้องคนนึงพูดเลยว่า



“พี่อิน กรี๊ดอะหยังนิ น้องปอจะปิ้นจานตำส้มแล้วเน้อ”



ขอเป็นเสียงในฟิล์มนิดนึงนะคะท่อนนี้ แปลเป็นภาษาไทยกลางได้ว่า



“พี่อินกรี๊ดอะไรเนี่ย หนูเกือบพลิกจานส้มตำทิ้งแล้วนะ”



คือ แต่ละคนเขาไม่เคยเห็นอินเป็นแบบนี้มาก่อนน่ะค่ะ ประจวบเหมาะกับเวลานั้น ผอ.กำลังเดินตรวจตึกอยู่ คนอื่นๆ ก็เลยพลอยตกใจเป็นสองเท่า นึกว่าผอ.เข้ามาในห้อง



สิ่งที่ปรากฏต่อสายตาและทำให้อินกรี๊ดครั้งแรกก็คือข้อความนี้ค่ะ

คือมันคาดไม่ถึงและเกินฝันจริงๆ ค่ะ พอผลออกมาแบบนี้ก็เรียกได้ว่าไม่ทันตั้งตัวทีเดียวแหละ มันทำให้อินทำอะไรไม่ถูกไปพักใหญ่ๆ ทีเดียว แล้วก็อย่าขำนะคะ ถ้าอินจะบอกว่า อินสั่นไปทั้งตัวทีเดียว



ณ วันนี้ อินก้าวข้ามผ่านตัวเองมาอีกขั้นหนึ่งแล้วค่ะ เป็นก้าวที่อินเองก็ไม่คิดว่าจะทำได้เหมือนกัน



ถึงตอนนี้ อินคงไม่มีถ้อยคำใดที่จะเหมาะเท่าคำนี้อีกแล้วค่ะ “ขอบคุณค่ะ”



ท้ายนี้อินขอขอบคุณ



ป๊าที่ไม่เคยคัดค้านการตัดสินใจของลูกสาวคนนี้ แต่ปล่อยให้คิด ตัดสินใจ และลงมือทำเองรู้เอง แต่ไม่เคยซ้ำเติมเวลาที่ลูกก้าวพลาดไป



แม่และยาย ที่ตามใจอินเสมอในเรื่องการอ่านหนังสือ และไม่เคยอิดออดใดๆ เวลาที่อินอยากได้หนังสือมาอ่าน แถมยังเลือกสรรหาหนังสือสารพัดมาให้อินได้อ่านไม่เคยขาด (แม้ว่าเรื่องอื่นจะขัดใจ ขัดขวาง และคัดค้านจนอินเคืองบ่อยๆ ก็ตามที ^^'')



อ. แรคำ ประโดยคำ ที่ท่านช่วยดึงความเป็นตัวอินออกมาได้จนถึงทุกวันนี้ และคอยให้คำปรึกษาเกี่ยวกับงานเขียนของอินอีกด้วย ท่านเป็นคนสำคัญคนหนึ่ง ที่เป็นทั้งแรงบันดาลใจ และเป็นผู้สนับสนุนผลักดันให้อินก้าวเข้ามาสู่ความเป็นนัก(อยาก) เขียน

อ.เรณู วิชาศิลป์ นักวิชาการผู้เชี่ยวชาญเรื่องชนชาติไทอาหม และ อ.ดร.นันทริยา สาเอี่ยม สองอาจารย์ที่ปรึกษาของอินสมัยที่ยังเรียนอยู่ มช. ที่ช่วยขัดเกลาและอบรมสั่งสอนลูกศิษย์ที่ไม่เอาไหนคนนี้โดยไม่รู้สึกเบื่อหน่ายเลย



อ. สมพงศ์ วิทยศักดิ์พันธ์ สำหรับข้อมูลอ้างอิงทางประวัติศาสตร์ที่อินนำมาใช้ในงานเขียน และคำสอนของท่านเกี่ยวกับเรื่องภาษาและชาติพันธุ์ไท ตลอดถึงกำลังใจและข้อคิดดีๆ ที่ให้อินมาเสมอ



อ. ทรงศักดิ์ ปรางค์วัฒนากุล ที่ช่วยสอนให้อินรู้จักวิชาคติชนวิทยาว่ามันเป็นอย่างไร วิชาที่ว่าด้วยความคิดความเชื่อของคนพื้นถิ่นที่สืบต่อกันมายาวนาน จนกลายเป็นวัฒนธรรมประเพณีของแต่ละท้องถิ่น ซึ่งสิ่งเหล่านี้อินใช้เป็นข้อมูลประกอบในงานเขียนได้เป็นอย่างดี



พี่นิวัต พุทธประสาท ที่ช่วยแจ้งเกิดเล็กๆ ให้นามปากกา “ธารัคนิน” ในโลกของวรรณกรรมไซเบอร์ยุคแรกๆ ผ่านทาง //www.thaiwriter.net รางวัลที่อินได้รับจากพี่ครั้งนั้น แม้มันไม่มากมายอะไร แต่ก็เป็นกำลังใจที่มีค่ามหาศาลสำหรับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งมาจนทุกวันนี้ ตลอดจนข้อเสนอแนะของพี่เกี่ยวกับงานของอินทั้งสามชิ้นที่เคยลงอยู่ในเว็บ //www.thaiwriter.net ยุคเริ่มก่อตั้งเมื่อสิบปีก่อน ที่พี่เคยบอกไว้ว่า “ผู้เขียนมีแววว่าจะเขียนหนังสือได้ ด้วยโครงเรื่องที่ทำให้เห็นที่มาที่ไปของเรื่อง...” กับ “...มีความโดดเด่นในเรื่องการใช้ภาษาและการบรรยายเป็นอย่างยิ่ง...” และประโยคที่เหมือนเป็นคำทำนายว่า ธารัคนินคนนี้จะผงาดขึ้นเป็นนักเขียนรุ่นใหม่ที่น่าจับตามองในอนาคต ณ วันนี้อินอยากบอกพี่ว่า อินได้ลงมือทำแล้วค่ะ และก็เดินมาจนถึงครึ่งทางแล้ว ถึงแม้ว่าวันนี้ อินจะไม่ได้ใช้ชื่อ “ธารัคนิน” แล้วก็ตาม



ขอบคุณสำหรับรางวัลเล็กๆ น้อยๆ และโอกาสที่อินเคยได้รับเมื่อครั้งที่อินยังเป็น “ธารัคนิน” มิใช่ “อินทรายุธ” หรือ “อริญชย์” และ “อินอริญชย์” อย่างทุกวันนี้ การเริ่มต้นก้าวเล็กๆ ในวันนั้น นำพาให้อินเดินมาบนเส้นทางนี้ไกลพอดู ไม่ว่าหนทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไร จะมีอุปสรรคแค่ไหน อินก็พร้อมจะยอมรับมันด้วยความเต็มใจ เพราะนี่คือเส้นทางที่อินเลือกเอง และอินก็มาไกลเกินกว่าจะหันหลังกลับได้อีกแล้ว



ขอบคุณเพื่อนพ้องน้องพี่ชาวลูกช้าง มช. ขอบใจน้องๆ แสนน่ารักที่บอร์ดบอยสพล ชนวีร์ ที่เป็นกำลังใจและให้ข้อคิดดีๆ ในวันที่อินพบเจอมรสุม และยืนอยู่ข้างอินเสมอมา



พี่เอก (ดอลฟิน) ขอบคุณสำหรับคำแนะนำดีๆ ที่ให้มา



พี่ฝน (น้ำฟ้า) พี่กอล์ฟ พี่เอส พี่ปุ้ม พี่มะหลี พี่แหม่ม พี่อ้วน น้องนาต น้องใหม่ และอีกหลายๆ คนที่ไม่ได้เอ่ยชื่อ ขอบคุณสำหรับแรงใจมากมายที่ให้มานะคะ



ขอบคุณเพื่อนพ้องน้องพี่ทุกคนในช่องสาม เด็กดี และถนนนักเขียนพันทิป ที่ให้การสนับสนุนและให้กำลังใจนัก (อยาก) เขียนตัวน้อยๆ คนนี้มาตลอด ความคิดเห็นและการติชมของทุกคนมีค่าสำหรับอินมากมายค่ะ



และอีกหนึ่งคนสำคัญที่ขาดไม่ได้ อินขอขอบคุณคนคนหนึ่ง ที่ทำให้อินตัดสินใจที่จะหวนกลับเข้ามาหาการเขียนอีกครั้ง หลังจากที่ร้างลาไปนานพอสมควร และช่วยสอนให้อินรู้จักกับคำว่า “ชีวิต” มากขึ้น อินแกร่งขึ้นได้เพราะเขาคนนั้นค่ะ เขาเป็นครูสอนวิชาชีวิตคนสำคัญให้อิน หากเปรียบอินเป็นเหล็กแล้ว เขาก็เปรียบเป็นไฟและค้อนที่ทำให้เหล็กอย่างอินถูกหลอมและตีจนแกร่งนั่นล่ะค่ะ