กาพย์ยานี ๑๑ : สองใจที่ผูกพัน

ที่มาที่ไปของกาพย์ยานีบทนี้ จริงๆ แล้วเป็นกาพย์ที่อินแต่งให้เธอคนนั้นของอินค่ะ เพื่อฉลองที่ความสัมพันธ์ของเราเข้าปีที่ 7 ภาษาที่ใช้จึงเป็นภาษาง่ายๆ ไม่มีศัพท์แสงเพริศแพร้ว (ตามที่อาจารย์คอมเม้นท์ให้ค่ะ ไม่ใช่อินว่าเอาเองนะ) แต่ออกมาจากใจล้วนๆ ถ้าสังเกตดูให้ดี จะมีชื่อเธอคนนั้นแทรกอยู่ในกาพย์บทนี้ด้วยค่ะ

เป็นที่น่าเสียดายว่า หลังจากที่อินมอบกาพย์บทนี้ให้เธอไป เพียงไม่กี่เดือนหลังจากนั้น ความสัมพันธ์ของเราก็ต้องจบลง ด้วยคำพูดสั้นๆ จากปากของอินเองว่า "เราเลิกกันเถอะ" แต่เหตุผลที่เลิกกันเป็นเพราะอะไรนั้น ขอไม่บอกนะคะ และตั้งแต่คราวนั้นเป็นต้นมา อินก็ตั้งปณิธานเอาไว้เลยว่า จะไม่ขอแต่งกาพย์กลอนรักใดๆ ให้คนที่อินรักอีกแล้ว

กาพย์บทนั้น มีเนื้อความว่าอย่างนี้ค่ะ


..........๏^๑๑ อยู่เดียวมาเนิ่นนาน..........จวบวันผ่านไปนับวรรษ

หาคิดประดิพัทธ์..............................ถูกฤทัยกับใครเขา

..........แม้มีผ่านเข้ามา.....................ที่ถูกตาถูกใจเรา

แต่แล้วกลับไม่เอา...........................กลับปลีกตนพ้นมาพลัน

..........จนวันที่พบเธอ......................คล้ายกับเจอซึ่งฝั่งฝัน

ราวกับแสงตะวัน..............................ลบมืดมนพ้นเลือนไป

..........มีเธอจึงมีฉัน.........................แต่ละวันจึงสดใส

แม้เคืองกันเรื่องใด............................มิปล่อยให้เกินข้ามวาร

..........วันเดือนที่เลื่อนลับ.................ร้อนหนาวสลับเวียนผันผ่าน

เจ็ดวันแห่งดวงมาน..........................หากแท้จริงคือเจ็ดปี

..........รินน้ำรักเติมใจ.......................เติมเต็มให้ทุกนาที

แม้คนใดหม่นฤดี...............................อีกคนนี้ฤๅห่างกัน

..........มีค่ากว่าสิ่งใด........................คือสองใจที่ผูกพัน

คือตัวเธอและฉัน.............................เกินคำเพื่อนจักเทียมทัน

Create Date : 17 กันยายน 2552		1 comments
Last Update : 18 กันยายน 2552 17:02:11 น.
Counter : 645 Pageviews.
Share Tweet