ปิดเทอมใหญ่ของทุกปีจะพาลูกกลับไปเยี่ยมปู่กับย่าที่ภูเก็ตค่ะ หลาน ๆ ที่โน่นก็ตั้งหน้าตั้งตารอ นาน ๆ เจอกันทีนี่เนาะ อยู่เที่ยวกันก็อาทิตย์นึง

เราออกเดินทางกันตอนเย็นเพราะอากาศจะได้ไม่ร้อน ด้วยรถปิคอัพคันเก่ง(และเก่า) เหมาะมากแล้วสำหรับครอบครัวเราค่ะ เพราะข้าวของเครื่องใช้ ของฝากเต็มท้ายรถไปหมด ที่สำคัญ ลูกสาวชอบนอนท้ายรถมาก อุปกรณ์การนอนของเธอจะครบ ขึ้นรถได้ไม่นานก็หลับปุ๋ย ระหว่างทางจะถูกปลุกมาเข้าห้องน้ำหรือไม่ก็กินโน่นนี่บ้าง จากนั้นก็ตีตั๋วหลับยาวถึงภูเก็ตเลย

ทั้งขาไปและกลับเรามาพักรถกันที่จ.ชุมพร ที่ร้านคุณสาหร่าย ที่นี่มีอาหารให้เลือกเยอะมาก สถานที่กว้างขวาง ห้องน้ำก็สะอาด ผู้คนคึกคักเพราะมีรถทัวร์มาจอดพักทานอาหาร จขบ เลือกเกาเหลาเนื้อตุ๋นใส่เครื่องในแบบฟูล ออฟชั่น เสริฟกับข้าวสวยร้อน ๆ แตงโมปั่นอีกแก้ว .. พุงกางเลยเรา

เมื่อก่อนจะรู้สึกเบื่อมากกับการนั่ง&นอนในรถ 14 ชม.เป็นอย่างต่ำ(มีจอดรถพักบ้าง)ด้วยระยะทาง 900กว่า กม.ข้างทางก็เปลี่ยวแสนเปลี่ยว ปัจจุบันถนนหนทางสะดวกสบายขึ้นมาก ถนนเป็นสองเลนซะเป็นส่วนใหญ่ ออกจากบ้าน 5 โมงเย็นถึงภูเก็ตไม่เกิน 6 โมงเช้า (ขับรถแบบสบายๆ พักกินข้าว สามีพักหลับตามปั๊ม)

ดิฉันผูกพันกับภูเก็ตมาจะ 20 ปีแล้ว เห็นความเปลี่ยนแปลงทุกครั้งที่กลับมา บางอย่างก็เปลี่ยนไปซะจนน่าใจหาย ความสวยงาม ความมีเสน่ห์ยังคงมีอยู่เหมือนเดิมแต่ออกแนวปรุงแต่ง ธรรมชาติแท้ ๆ ความร่มรื่นของต้นไม้น้อยลง บ้านของสามีไม่ได้อยู่ในตัวเมืองค่ะ เมื่อก่อนข้างบ้านมีสวนยาง(ของคนอื่น)เขียวพรึบไปหมด(เราอยู่ซอยโคกยาง) กลางคืนจะได้ยินเสียงจักจั่นส่งเสียงระงม อากาศก็เย็นสบาย ถึงตอนสายก็ไม่ร้อนแดด ธรรมชาติจริง ๆ ถึงตอนนี้ไม่รู้ว่าเหลือต้นยางมากน้อยแค่ไหน แต่ที่แน่ ๆ ข้างบ้านไม่มีต้นยางเหลือแล้วววว แต่มีบ้านสมัยใหม่ปลูกให้ฝรั่งเช่ามาแทน

เวลาที่ใช้ส่วนใหญ่จะตระเวณเยี่ยมญาติกันมากกว่า บ้านลุงที่หาดราไวย์(ตอนนั้นโดนหางสึนามิกะเค้าด้วย)ตอนนี้ก็เปลี่ยนไป ข้างบ้านจะมีหมู่บ้านใหม่(จำชื่อผิดขออภัยด้วยจ้า)ที่เป็นชาวเล จขบ ไปทีไรจะได้ยินเพลงที่พวกเค้าเปิดเสียงดัง ก็ครึกครื้นดี นาน ๆ จะมีชาวต่างชาติมาเดินเล่นให้เห็นบ้าง ถ้าอยากได้ของทะเลสด ๆ ก็มาที่นี่ได้เลยค่ะ จากนั้นก็ขับรถไปเรื่อย ๆ .. หาดกะตะ กะรน จนมาถึง ป่าตอง .. กลางวันคนไม่ค่อยพลุกพล่านเลยขับรถสูบบรรยากาศได้เต็มที่ แต่ก็ถือว่าโดนพิษเศรษฐกิจเหมือนกันค่ะกลางคืนเลยไม่ค่อยคึกคักเหมือนปีก่อน ๆ

ไปช่วงหน้าฝนเบื่อเรื่องซักผ้ามาก ถึงจะใช้เครื่องซักผ้าปั่นแห้งได้ก็ตาม แต่ชอบกลิ่นหอมของแดดมากกว่าน่ะ หลายครั้งที่แดดเปรี้ยงแต่ก็มีฝนตกลงมาซะงั้น วัน ๆ เลยวิ่งตากผ้าเก็บผ้าไม่รู้กี่เที่ยว พยายามมองหารุ้งกินน้ำ แต่ไม่ยักกะเห็นแฮะ (จำได้ว่าสมัยตอนเด็ก ๆ เค้าไม่ให้ชี้รุ้ง ถ้าชี้แล้วต้องเอานิ้วมาจิ้มก้น.. ทำไมน้อออ)

เด็ก ๆ ชอบเล่นน้ำที่"หาดในหาน"เพราะใกล้บ้าน หาดที่นี่เงียบสงบดีนะคะ แต่คลื่นแรงมาก เราไปกันแบบบ้าน ๆ คือนั่งมอเตอร์ไซด์ที่ต่อด้านข้างยื่นออกมาน่ะค่ะสะดวกสุดแล้ว แต่ จขบ ขอเป็นนางเอก mv นั่งริมชายหาดเฝ้าของดีกว่า

ขากลับพาลูก ๆ นั่งเรือหางยาว ไปกินข้าวที่หมู่เกาะปันหยี แวะถ่ายรูปที่เขาพิงกัน น้ำลงมาก ขุ่น ไม่เขียวใส ฟ้าครึ้ม ฝนทำท่าจะตกอยู่หลายครั้ง และแล้วก็...ตก ( อยากไปหน้าฝนเองนี่เนาะ) ฝนซาลุงคนขับเรือพาไปดูถ้ำลอด แต่ก็ลอดเข้าไปได้ไม่มากเพราะน้ำลด เรือไม่ผ่านจ้า

อาโป๊ง.. เป็นขนมพื้นเมืองของภูเก็ต พี่สาวสามีทำขายที่ตลาดตอนเช้า ๆ แต่ก็ยังอุตส่าห์เหลือแป้งกลับมาให้หลานทำกินกัน เด็ก ๆ สนุกกับการทำขนมกินเอง ขนมนี้ควรกินตอนร้อน ๆ

ขอบคุณ
รูปร้านคุณสาหร่าย จาก //mayaknight07.exteen.com/20070819/entry
รูปขนมอาโป๊ง จาก //lib.kru.ac.th/bsru/48/rLocal04/stories.php story=06/01/28/9844410
กรอบ zigzag จาก คุณ fleuri
ไอคอน จาก ยายกุ๊กไก่และชาวแต่งบล็อคค่ะ