Just
...... ห้องเช่าสี่เหลี่ยมเล็กๆ ห้องหนึ่ง....กับวัยรุ่นคู่รักหนึ่งคู่ ชายหนุ่มหน้าตาไม่หล่อ แต่เขาเป็นคนฐานะดีในระดับหนึ่ง อัธยาศัยดี กับหญิงสาวที่มีหน้าตาค่อนข้างดีทีเดียวเป็นดาราเอวี (Adult Video) ได้สบายๆ แต่เธอกลับไม่เป็นที่รู้จักของสังคม มีเพื่อนสนิทเพียงหนึ่งคนก็คือเขา... ตอนวันแรกที่คบกัน เธอขออะไรเพียงสองอย่างกับเขา หนึ่ง ให้เขารับปากว่า ไม่ว่าจะมีเรื่องใด ให้พูดความจริงกับเธอเสมอ และเธอจะพูดความจริงกับเขาเช่นกัน สอง ห้ามขัดใจเธอ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องใด เธอจะพูดคำไหนก็คือคำนั้น ชายหนุ่ม ตอบรับแต่เขาก็ไม่เคยรักษาสัญญาที่ให้ไว้ได้เลย ทั้งคู่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันในห้อง ทุกอย่างดูเรียบๆ เธอจะใช้เวลาในแต่ละวัน ในการทำงานบ้าน ทำกับข้าว ทั้งๆที่เธอทำกับข้าวไม่เป็น.... ชายหนุ่มบอกกับเธอประจำว่ากับข้าวของเธอนั้น เพอร์เฟคทุกอย่าง ขาดเพียงแค่รสชาติที่ดี แต่อย่างไรเธอก็ทำหน้าที่ของเธอต่อไป ไม่ปริปากบ่นหรือน้อยใจอะไร ดูแลความเป็นอยู่ของแฟนหนุ่มอย่างดี ไม่มีบกพร่อง อยู่กันได้ไม่นาน ชายหนุ่มรู้สึกว่าชีวิตมันราบเรียบเกินไป น่าเบื่อ ไม่มีอะไรแปลกใหม่ เขาจึงบอกกับเธอว่า เขาเบื่อชีวิตแบบนี้ เธอขาดสีสันที่จะมาแต่งเติมในชีวิตคู่ เขาจึงขอแยกทางไป แต่คำพูดของเขาก็ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึก โกรธ หรือ แค้นอะไร เธอเข้าใจตัวเองดีว่าเธอเป็นคนอย่างไร เธอจึงบอกกับเขาไป ว่าเขารักษาสัญญาที่เธอเคยขอเขาอยู่ตลอดมา ฉะนั้นเธอก็จะรักษาคำพูดของเธอเองเช่นกัน แต่ชายหนุ่มจำไม่ได้แล้ว ว่าเขาสัญญาอะไรกับเธอไว้ ก่อนจากกัน สาวสวยบอกกับชายหนุ่มเพียงสั้นๆว่า "เราจะรอนะ" "ไม่ต้องรอ เสียเวลาเปล่า" เขาตอบกลับมาทันควัน ชายหนุ่มไม่ใส่ใจคำพูดเธอ และเดินจากไป อย่างไม่เดือดร้อนอะไร เพราะเขาคิดว่า จากหน้าตาของเขาทำให้ สามารถหาคนที่มาเติมสีสันให้กับเขาได้ อย่างไม่ยากเย็นนัก เวลาผ่านไป เขาเจอคนที่เขาคิดว่าใช่อยู่หลายคน แล้วเธอก็รักเขา เขาก็รักพวกผู้หญิงเหล่านั้นเช่นกัน เพียงแต่...เขาพึ่งรู้ว่า สีสันเหล่านั้น มันเป็นเพียงภาพลวง เป็นแค่นามธรรม ไม่มีสิ่งใดเป็นความจริง ถึงผู้หญิงเหล่านั้นจะรักเขาจริง แต่บางคราวที่สาวๆเหล่านั้น เรียกร้องอะไรบางอย่างจากเขา มันทำให้เขารู้สึกเบื่อ มันอาจจะเป็นเพราะชายหนุ่มไม่เคยประสบเจอเรื่องแบบนี้มาก่อน ไม่เคยทำอะไรให้ใคร เขาพึ่งคิดได้ว่า รักคือการให้ (ก็แค่นามธรรม) ไม่มีอะไรจะบริสุทธิ์และจริงใจไปมากกว่านี้แล้ว เพราะเหตุการณ์ที่มีสีสัน... ทำให้ชายหนุ่มคิดถึงคนคนนั้น (คนที่เป็นรูปธรรม) เขาจึงย้อนกลับไปที่ห้องห้องนั้น เดินเข้าไป เขาเจอกับหญิงสาวคนน่าเบื่อคนเดิม ใส่ชุดเดิมๆ ทำกิจกรรมเดิมๆ ทำกับข้าวเดิมๆ "คุณยังทำอะไรเหมือนเดิม" เขาถามเธอด้วยความมึนงง "ทำไมเหรอ มันทำให้เรามีความสุขก็เพียงพอแล้ว" เธอเอ่ย "แต่..." ชายหนุ่มสงสัย หญิงสาวพูดขัดขึ้นมา "เราบอกแล้วไง เรายังรักษาคำพูดของเราเสมอ จำได้มั้ยว่าเราเคยบอกว่าอะไร" ชายหนุ่มก็ยังคงจำไม่ได้ว่าเธอบอกอะไรกับเขาไว้ "...ช่างเถอะเธอคงจำมันไม่ได้" หญิงสาวพูดในเชิงตัดพ้อ บรรยากาศในห้องเงียบสงัด จนเธอต้องเอ่ยแก้ขัดขึ้นมา "อ้อ...มากินข้าวเถอะ เดี๋ยวมันจะเย็นชืดหมด ฝีมือเราพัฒนาขึ้นมามากแล้วน้า" เขาโน้มตัวลง นั่งกินโดยที่รู้สึกว่ากับข้าวมื้อนั้น อร่อยกว่าที่เขาเคยกินมา ทั้งๆที่รสชาติมันก็เหมือนเดิม เวลานั้นชายหนุ่มได้ตระหนักแล้วว่า ไม่ว่ารสชาติของอะไรก็ตามแต่ มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่าคนทำมีฝีมือขนาดไหน มันขึ้นอยู่กับคนที่ได้รับต่างหากว่าจะเอาใจใส่กับสิ่งสิ่งนั้นมากน้อยแค่ไหน
Create Date : 21 พฤษภาคม 2551 |
|
29 comments |
Last Update : 21 พฤษภาคม 2551 19:27:32 น. |
Counter : 6157 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: บอย ลาดกระบัง (pp965 ) 3 มิถุนายน 2551 23:17:59 น. |
|
|
|
| |
โดย: คนขับช้า 5 มิถุนายน 2551 5:54:07 น. |
|
|
|
| |
โดย: นู๋แป๋ว (nupaew ) 5 มิถุนายน 2551 9:39:51 น. |
|
|
|
| |
โดย: Takaw (Takaw ) 5 มิถุนายน 2551 10:13:04 น. |
|
|
|
| |
โดย: a.miyazaki (a.miyazaki ) 5 มิถุนายน 2551 10:29:46 น. |
|
|
|
| |
โดย: โสดในซอย 5 มิถุนายน 2551 10:36:48 น. |
|
|
|
| |
โดย: นู๋กุลจัง (นู๋กุลจัง ) 5 มิถุนายน 2551 16:15:53 น. |
|
|
|
| |
โดย: หนูธันย์ 5 มิถุนายน 2551 19:02:06 น. |
|
|
|
| |
โดย: wernciw 16 พฤศจิกายน 2552 0:07:03 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
| 1 | 2 | 3 |
4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
|
|
|
|
|
|
|
|
|