วันก่อน...ฉัน E-mail ถึงตัวเองด้วยละ

วันก่อน...ฉัน E-mail ถึงตัวเองด้วยละ

มันเกิดขึ้นทั้งๆที่ฉันไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่มันเป็นวันนึงที่น่าเบื่อของช่วงปิดเทอมที่ผ่านมา มีบ้านก็กลับไม่ได้ต้องอยู่หอตัวคนเดียว คิดถึงเวลานั้นแล้วก็เหงา ให้บรรยายอย่างไรดีละ 

เอาเป็นว่า“เหงา จับ ใจ”

และคงจะเป็นเอามากโดยไม่รู้ว่าจะเอาไปเล่าให้ใครฟัง เพราะช่วงนั้นที่บ้านเกิดวิกฤตน้ำท่วมแม่ก็ไม่ค่อยได้โทรมาซักเท่าไร เนื่องจากปกติแล้วแม่จะโทรหาฉันทุกวัน

ก็เพราะว่าโทรหาทุกวันนี้แหละเลยทำให้ฉันเกิดอาการเหงาจับ ใจ อย่างน้อยๆ ถ้าฉันเรียนรู้ที่จะอยู่คนเดียวก่อนหน้านี้ ไอ้อาการเหงา จับ ใจคงไม่เกิดขึ้นหรอก 

อาจจะเป็นแค่ “แอบเหงาเล็กๆ”

แน่นอนคนเราถ้าได้รับหรือทำอะไรเป็นประจำ จนเกิดอาการที่เรียกว่า “ชิน”มันเป็นคำที่สะกดง่ายๆแต่เรียนรู้ที่จะเลิกยาก 

และหนักข้อที่สุดคืออาการ “ชินชา” จนไม่อาจรับรู้ได้กระทั่งขาดมันไป 

แต่หลายคนมักใช้คำนี้ในเวลาเศร้าๆหรืออมทุกข์ อารมณ์แบบว่า “เจ็บบ่อยๆ ค่อยๆชิน” ฉันเคยมีประสบการณ์ตรงกับเรื่องนี้อยู่แต่ไว้โอกาสหน้าจะเล่าให้ฟังโอกาสนี้เล่าให้จบก่อนจะดีกว่า

เริ่มแรกก่อนที่จะส่งE-mail ถึงตัวเอง ก็เพราะนั่งน้อยใจในโชคชะตาที่ต้องทนเหงาเปล่าเปลี่ยวอยากหาที่ระบาย ฉันมันประเภทชอบเขียน ชอบอ่าน เลยอยากหา “ทำเลดีๆ” ไว้เขียนอะไรก็ได้ที่ไม่มีใครมารู้มาเห็น

"ไดอารี่" ...อันนี้ไม่ work

ฉันเคยเขียนแต่ไดอารี่ในสมุดที่ได้ฟรีมา จากไหน ก็เคยรู้ แต่ตอนนี้ไม่รู้แล้ว เขียนได้นานอยู่นะ ประมาณ 1 อาทิตย์เวลาแต่ละคนมันต่างกัน บางคน 2 วันก็ถือว่านาน สำหรับฉัน 1 อาทิตย์ถือว่านานแล้วเขียนไปเขียนมา จนไม่รู้ว่าจะเขียนไร เพราะจำในแต่ละวันไม่ได้

 สุดท้ายก็เลิกลองค้นกลับมาอ่าน ก็ตลกดี เขียนบ้าไรวะ ? ไม่เห็นจะรู้เรื่อง

“บายๆ ไปก่อนละ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาเขียนต่อ”

จบได้อย่างนี้ทุกวัน สงสัยช่วงนั้น สมองยังไม่ค่อยได้รับการพัฒนาเท่าที่ควร แอบหนักใจตัวเองอยู่ลึกๆ

โอเค ไดอารี่ เขียนไว้มันก็ไม่ได้เสียหาย แต่ไม่รู้จะเขียนอะไรนี่คือปัญหา ? และอีกปัญหาที่ใหญ่กว่าคือ อยู่ๆมันก็ไปอยู่ที่ไหนก็ไม่ทราบเป็นอันต้องเลิกรา เลิกเขียนกันไป

สุดท้ายเลยได้ทำเลใหม่ คือ E-mail โอ้วมันเป็นอะไรที่ได้มาอย่างง่ายดาย ไม่ต้องตระเวนหาสมุดฟรีมาบันทึก อยากเขียนอะไรก็เขียนไม่มีคนรู้นอกจากเราจะไปป่าวประกาศบอกคนอื่นๆ รวมถึงบอก password ของ E-mail

จริงๆแล้วที่เขียนพร่ำเพ้อเวิ่นเว้อมานานจุดประสงค์หลักคือ

 ตั้งใจอ่านดีๆ

“ฉันมาแนะนำให้ลองเขียนE-mail ถึงตัวเองดู”

ฉันมั่นใจว่าอย่างน้อย อะไรที่เราเก็บไว้ไม่มีทางรั่วไหล หรือหลุดลอยไปเข้าปากใคร ให้บอกเล่าต่อๆได้ 

มันไม่ใช่แค่นั้นนะสำหรับฉันมันเป็นที่ที่หนึ่งที่ทำให้รู้สึกว่า “ว้าว โล่งจัง” เหมือนได้ระบายให้ใครฟังซักคนโดยที่เขาเป็นผู้ฟังที่ดี ไม่พูดแทรก หรือพูดแทงใจอันน้อยนิดของฉัน

พอว่างๆ ลองกลับไปนั่งอ่าน E-mail เล่นๆ จากคำพูดระบายตัดพ้อ จมอยู่กับความทุกข์ ระทมเศร้าหรือกำลังจะตายเพราะสำลักความสุข ในช่วงเวลานั้นๆ

มันกลับกลายเป็นความทรงจำที่งดงามเป็นเรื่องเล่าที่ทำให้เราหัวเราะ แบบว่า “เฮ้ย ตอนนั้นทำไปได้ไงวะ ??”

หรือกับใครบางคนที่ทุกวันนี้เขาอาจจะอยู่ไกลแสนไกลแต่เรากลับสัมผัสเขาได้

“เมื่อ เช็ค E-mail แล้วคลิกที่กล่องขาเข้า”

 

Create Date : 05 พฤศจิกายน 2555 Last Update : 5 พฤศจิกายน 2555 16:18:23 น. Counter : 1737 Pageviews.		0 comments
Share Tweet