จิตไม่นิ่ง เหมือนน้ำกลิ้งบนใบบอน

 ยามต้องลมแม้เพียงเอื่อยอ่อน แผ่วเบาเท่าลมหายใจ

 ก็หวยไหว ไถลไปไร้ทิศทาง 

 เพ่งมองดู อยู่เป็นนาน กว่าหยดละอองธารจะหยุดลง

 เหตุ...แห่งการณ์นี้ อยู่ที่สายลม หากเรานำจิตไปผสม

 เหมือนปล่อยใจไปตามลมจะพัดพา ทางโน้นบ้าง ทางนี้บ้าง

 ไร้หนทางจะไขว่คว้า หากไม่นิ่ง อาจถึงคลา

 หยดน้ำธารา ร่วงหล่นสู่ผืนดิน         

 หากไม่นิ่ง อาจถึงคลา

ทุกข์อุรา ล้าระทม จมดิ่งธรณี

(วรรคตอนอาจจะไม่ได้แปะเท่าไหร่ ตอนแรกกะแค่เพ้ออะไรไปเรื่อย แต่หัวดันลื่นไหลกลายเป็นเหมือนแต่งกลอนไปซะได้)