*พระราชปุจฉาที่ ๑
ทำไมจึงเรียกพระองค์ว่า "พระภิกษุพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว"

*พระพรหมมุนียถวายวิสัชนา...ความว่า
ทางธรรมะเรียกว่า สมมติซ้อนสมมติ สัจจะซ้อนสัจจะ ความเป็นพระเจ้าแผ่นดินก็เป็น
สมมติอย่างหนึ่ง เรียกว่า สมมติเทพ ความเป็นภิกษุก็เป็นสมมิตอย่างหนึ่งซ้อนขึ้นใน
สมมติเทพ ในการเช่นนี้ผู้ปฏิบัติต้องปฏิบัติให้เหมาะสมกับสมมตินั้นๆ เช่น
เมื่อได้รับสมมติเป็นพระภิกษุแล้ว ก็ต้องปฏิบัติตามสิกขาบทของพระภิกษุ
โดยเคร่งครัดจักปฏิบัติแต่หน้าที่สมมติเทพอย่างเดียวไม่ได้ แต่ถ้าหน้าที่ของ
สมมติเทพไม่ขัดกับสิกขาบทวินัยก็อาศัยได้...

*พระราชปุจฉาที่ ๒
ทำไมบางคนสร้างกรรมในชาติไว้มากจึงไม่ได้รับผลของกรรมนั้น
กลับเจริญมีความสุขอยู่ได้

*พระพรหมมุนีถวายวิสัชนา...ความว่า
ที่เขายังมีความเจริญและความสุขอยู่ ก็เพราะกรรมชั่วที่ทำนั้นยังไม่ให้ผล
ถึงกระนั้นบุคคลผู้ทำกรรมชั่วย่อมจะได้รับความเดือดร้อนในใจภายหลัง
ที่เรียกว่า "วิปฏิสาร" บางกรณีก็อาศัยผลของกรรมที่สร้างแต่บางก่อน...

*พระราชปุจฉาที่ ๓
ทำอย่างไรจะระลึกได้ซึ่งชาติก่อนและชาติหน้า

*พระพรหมมุนีถวายวิสัชนา...ความว่า
จะต้องบำเพ็ญตนเองให้สูงขึ้นในการปฏิบัติธรรมและอบรมจิตใจของตนเอง
ให้สูงขึ้นเรื่อยๆ เป็นลำดับ เช่น เด็กๆ ระลึกหรือจำวันก่อนไปไม่ได้
ครั้นเจริญวัยก็จำเหตุการณ์ได้บ้าง และเห็นกาลในอนาคตบ้าง
เมื่อเจริญเต็มที่แล้วก็เห็นทั้งเหตุในอดีต และอนาคตอันไกล

*พระราชปุจฉาที่ ๔
การที่มีคนป่าวข่าวทำให้เสียชื่อเสียงและอาจได้รับผลสะท้อนถึงฐานะครอบครัว
ตลอดจนญาติพี่น้องตระกูล สมควรที่สมณเพศและคฤหัสถ์จะปฏิบัติตนเช่นไร

*พระพรหมมุนีถวายวิสัชนา...ความว่า
ทางสมณเพศ จงกระทำความดีต่อไป ความจริงย่อมหนีความจริงไม่พ้น
พระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็ประทานโอวาสให้แก้ตัว เช่น พระภิกษุถูกใส่ความ
ก็มีโอกาสแก้ตัวได้ ทางด้านคฤหัสถ์ถ้าจะฟ้องร้องขอความเป็นธรรมจากศาล
ก็ไม่ผิด แต่ถ้าตั้งใจปฏิบัติชอบต่อไปโดยไม่สะทกสะท้านต่อการใส่ความ
นานเข้าก็คงมีคนเห็นความดีความชอบเรา จะถือเป็นกรรมก็ได้
เป็นเรื่องของสังขาร ส่วนเหตุคือ คนอื่นปรุงแต่งเป็นเรื่องเป็นราว