ตั้งแต่สัปดาห์แรก จนถึงสัปดาห์ที่ 39

เนื่องจาก...แม่ไม่ใช่คนขยันอัพบล็อกแต่อย่างใด และที่สำคัญคือ แม้ว่าแม่จะท้องแต่แม่ไม่ได้ป่วย ยายของหนูเลยยังไม่อนุมัติให้แม่หยุดอยู่กับบ้านเฉยๆ ได้ แม่เลยไม่มีเวลาว่างมานั่งอัพเดทสถานการณ์รายวันเกี่ยวกับท้องป่องๆ ของแม่ แม้ว่าอยากจะทำใจจะขาดก็ตาม

เอาเป็นว่าจะขอรวบรวมอาการต่างๆ ที่พอจะจำได้เอาไว้ในบล็อกนี้ทีเดียวเลยละกัน

ช่วงไตรมาสแรก...ไม่มีอาการแพ้ หรือผิดปกติจากเดิมสักเท่าไร นอกจากอาการง่วงช่วงกลางวัน ซึ่งก็ไม่ได้เป็นบ่อย มีแค่ระยะแรกที่เริ่มตั้งครรภ์ ระยะหลังๆ มัววุ่นอยู่กับการย้ายบ้าน จัดบ้านใหม่ ก็เลยไม่ได้นอนเท่าไรนัก

น้ำหนักขึ้นนิดเดียว แต่หน้าอกตู้มมาก ยังแอบคิดว่าจะโตไปไหน อีกตั้งหลายเดือนกว่าจะได้ให้นมลูก

สภาพจิตใจยังดีอยู่ ไอ้อ้วนก็กวนติลเหมือนเดิม ยังคงทำตัวลั้นลาได้เรื่อยๆ ใช่สิ ก็มันไม่ได้ท้องนี่หว่า จะต้องมาเป็นบ้าเป็นบอเหมือนกับฉันไปทำไมจริงไหม หนังสือเกี่ยวกับการเลี้ยงลูก พัฒนาการลูก มันก็ไม่เคยสนใจจะหยิบมาอ่านหรอก วันๆ อ่านแต่การ์ตูน โน๊ตบุ๊คนี่เปิดทิ้งไว้ให้เห็นไม่ได้ พ่อเจ้าประคุณแล่นมาเปิดมังก้าออนไลน์อ่านซะดื้อๆ

แต่จะยังไงก็ตาม...เรื่องความรับผิดชอบต่อครอบครัวนี่ว่าเค้าไม่ได้จริงๆ แม้จะไร้สาระในเรื่องส่วนตัว แต่เค้าก็ขยันทำงาน นอนดึกตื่นเช้าหาเงินเพื่อลูกเพื่อเมียจะได้ไม่ลำบาก อันนี้ทำเอาเราน้ำตาซึมไปหลายครั้งกับความอุตสาหะของสามี ขอบคุณนะไอ้อ้วนที่ทำเพื่อเราสองแม่ลูกขนาดนี้



ช่วงไตรมาสที่สอง...ท้องเริ่มโตขึ้นจนเห็นชัดเจนในเดือนที่ห้า โตเร็วมากๆ จนเราเองยังตกใจ ย้ายโรงพยาบาลที่ฝากท้องมาอยู่ใกล้บ้านใหม่ คุณหมอเป็นผู้หญิง ใจดีและน่ารักมาก อยากรู้อะไร หมอก็ตอบให้หายสงสัยตลอด เลยไม่กังวลกับการท้องสักเท่าไร ช่วงนี้เริ่มมีอาการปวดหลัง กับก้นกบ แล้วก็ฉี่บ่อย น้ำหนักขึ้นตามเกณฑ์ดี ไม่มีเบาหวาน และไข่ขาว

ช่วงนี้ทะเลาะกับไอ้อ้วนบ่อยมากเรื่องความรับผิดชอบในบ้าน เพราะเราท้องโตมากแล้ว เค้าจะเอาแต่นั่งอ่านการ์ตูนกับเล่นเกมส์ไม่ได้อีกต่อไปแล้วนะ ต้องช่วยเราทำงานบ้านบ้าง ซึ่งจริงๆ แล้วเรื่องมันจะไม่เป็นเรื่องหรอก หากมันจะเงียบซะและทำใจว่าเมียกรูท้องอยู่ แต่นี่มันกลับเลือกที่จะต่อปากต่อคำข้างๆ คูๆ เอาสีข้างเข้าถูของมันไปเรื่อย ผลที่ได้คือโดนด่า และอาการมึนตึงใส่อีกครึ่งวัน จ๋อยไปเลย

ไตรมาสที่สาม...ช่วงนี้หนักหนาสาหัสมาก ไม่ว่าจะเป็นอาการกรดไหลย้อน มือบวม เจ็บตามข้อนิ้ว กำมือไม่ได้ เท้าก็บวม ปวดหลัง ปวดสะโพก พลิกตัวแต่ละทีแสนจะทรมาน แล้วเจ้าตัวเล็กก็ดิ้นแรงมากๆ ด้วย บางครั้งเดินๆ อยู่ โดนลูกถีบสะกิดไส้ติ่งเข้าไปถึงกับเข่าอ่อนเลยก็มี แต่ทั้งหมดที่ว่ามานั้น...แม่ทนได้จ้ะ เพื่อลูกของแม่ แม่ทนได้ทุกอย่างล่ะ

ไอ้อ้วนทำตัวดีขึ้นมาก ดูกระตือรือร้นที่จะเป็นพ่อคนมากขึ้น กลับมาถึงบ้านก็มาหอมที่ท้อง ลูบท้อง คุยกับลูกทุกวัน ลูกเองก็รับรู้การกลับมาบ้านของพ่อเค้า มีการถีบท้องสื่อสารกับพ่อเค้าด้วย

สภาพจิตใจ...ชิลๆ ไม่ตื่นเต้น หรือกังวลกับการคลอดเลยสักนิด อาจเป็นเพราะไม่เคยคลอดเลยไม่รู้ว่าจะกังวลกับอะไรดี ได้แต่นั่งสังเกตอาการตัวเองว่าเมื่อไรเราจะมีอาการเจ็บเตือนสักที แต่ก็ไม่มีวี่แวว จนกระทั่งสัปดาห์ที่ 38 กับอีก 4 วัน ...

วันนั้น นับลูกดิ้นไปน้อยกว่าทุกที ตอนเช้ายัยตัวเล็กดิ้นแค่สองที แปลกมาก... ทุกทีลูกดิ้นแรงและบ่อยกว่านี้ กลางวันก็ดิ้นแค่ทีเดียว พอตกบ่ายเราหาอะไรกินอีก แล้วนั่งสังเกตแบบจริงจัง ยัยหนูไม่ดิ้นเลยแฮะ แย่แล้วตรู ทำยังไงดี พ่อมันก็ไปทำงาน จะกลับกี่โมงก็ไม่รู้ เลยรีบโทรไปบอกพ่อมันว่าลูกไม่ค่อยดิ้นเลย ฉันจะไปหาหมอล่ะนะ ร้อนใจเหลือหลาย จากนั้นก็วางหูไป

อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว ตาอ้วนโทรมาน้ำเสียงโกรธเกรี้ยวน่าดูว่า "อยู่ไหนวะ"
"อยู่บ้าน กำลังจะออกไปโรงพยาบาล" ตอบกลับแบบงงๆ
"ทำไมโทรไปไม่ติด อุตส่าห์รีบขับกลับมา ตอนนี้อยู่โรงพยาบาลแล้วอ่ะ" ยังเกรี้ยวกราดอยู่เล็กน้อย
"อ้าวหรอ ไม่รู้สิ ก็ฉันอาบน้ำอยู่ จะให้ไปเจอที่โรงบาลป่าวล่ะ" กรูผิดอะไรวะ เอ็งโทรไม่ติดเอง แล้วมาโกรธข้าทำม้ายยย
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวไปรับที่บ้านละกัน แล้วลูกดิ้นรึยัง" เริ่มเข้าสู่โหมดปกติแล้ว จากนั้นก็วางหูกันไป

.....

ไปถึงโรงพยาบาล หมอให้ไปติดเครื่องตรวจสุขภาพลูก ปรากฎว่ายัยลูกสาวดิ้นกระจุย ถีบกระจาย ตั้งแต่พยาบาลแปะเครื่องลงบนท้อง

"ดูลูกเธอดิ๊ ตอนอยู่บ้าน เขย่ายังไงมันก็ไม่ดิ้น ทีงี้มาทำเป็นดิ้นโชว์หมอ" บอกพ่อมันไปด้วยความหมั่นไส้
"ติ๊สตัวแม่ก็งี้แหละ" พ่อมันตอบ ลูบท้องป้อยๆ

....

"ลูกดิ้นดีนี่คุณแม่ ตอนอยู่บ้านไม่ดิ้นเหรอ" คุณหมอถามยิ้มๆ
"ค่ะ อยู่บ้านดิ้นนิดเดียว ผิดปกติมากๆ เลยร้อนใจ รีบมาให้หมอดูดีกว่า" ตอบคุณหมอ ในใจนึกอายหมอจัง หมอจะหาว่าเราวิตกจริตรึป่าวเนี่ย
"มาตรวจนี่ล่ะดีแล้ว จะได้สบายใจเนอะ เดี๋ยวหมอขอคลำท้องหน่อยนะ"

หมอคลำๆ ท้องดู ปรากฏว่าหัวยัยตัวเล็กยังไม่ลงที่อุ้งเชิงกรานเลย เลยตัดสินใจถามหมอว่าอย่างนี้โอกาสจะคลอดเองมีมากน้อยแค่ไหน หมอบอกว่าถ้าเค้าไม่ลงอุ้งเขิงกรานก็ต้องผ่า เลยชวนหมอมาตรวจภายในกันดีกว่า เอิ๊กๆ จะได้รู้กันไปเลยว่ามดลูกเปิดไหม แล้วยัยตัวเล็กไม่ลงอุ้งเชิงกรานจริงรึป่าว ผลก็คือปากมดลูกปิดสนิทแนบแน่น และลูกก็ไม่ลงอุ้งเชิงกรานจริงๆ หนำซ้ำ เรายังมีปัญหากับสะโพกซ้าย ทำให้นอนอ้าขาได้ไม่กว้างพออีกตะหาก

"ผ่าละกันเนอะ" เราบอกหมอ
หมอให้กลับไปตกลงกันว่าจะผ่าวันไหนแล้วค่อยโทรมาบอกก็ได้

....

ในที่สุด ความฝันที่จะได้ขึ้นขาหยั่งเพื่อเบ่งลูกเองก็เป็นอันล้มไม่เป็นท่า บ้าที่ซู้ดดดดดด

Create Date : 07 พฤษภาคม 2553		0 comments
Last Update : 12 พฤษภาคม 2553 22:27:44 น.
Counter : 430 Pageviews.
Share Tweet