กันยายน 2559

เจ้าแม่นาคี..ลูกช้างคำปองนำเครื่องสักการะมาถวาย ขอเจ้าแม่โปรดคุ้มครองลูกของลูกช้างให้อยู่รอดปลอดภัยจะชายหรือหญิงลูกก็รักทั้งนั้น ขอแค่เกิดมาครบสามสิบสอง แล้วลูกช้างจะยกให้เป็นลูกเจ้าแม่

พูดจบก็ลูบท้องใหญ่ของตนเบาๆอย่างแสนรัก เชื่อมั่นและศรัธาเต็มเปี่ยมว่าเจ้าแม่นาคี สิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ชาวบ้านในดอนไม้ป่านับถือบูชามานานต้องช่วยคุ้มครองเธอกับลูกให้อยู่รอดปลอดภัย

แต่ที่คำปองไม่รู้และคิดไม่ถึง คืแเคนผัวรักของเธอ ไม่ได้คิดแบบเดียวกัน และกำลังล่างูอย่างเอาเป็นเอาตายในถ้ำซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกลจากเทวาลัยนัก นักล่างูหนุ่มปืนไปตามผนังถ้ำอย่างยากลำบาก บรรยากาศรอบตัวแลดูน่ากลัว ลึกลับและมืดสลัวทั้งที่เป็นเวลากลางวัน แต่กระนั้นเขาก็ไม่หวั่นเพราะมีแหวนพิรอดติดตัว

เคนก้มมองแหวนถักบนนิ้ว พลางนึกถึงคำสอนของพระธุดงค์ผู้มอบแหวนวงนี้ให้เมือหลายวันก่อน "แหวนพิรอดวงนี้จะช่วยคุ้มกันโยมจากงูเงี้ยวเขี้ยวขอและอสรพิษทั้งปวง เก็บเอาไว้ป้องกันตัว" แต่จำไว้ ...จงอย่าใช้เบียดเบียนผู้อื่นเป็นอันขาด

แต่เพราะยากจนทไให้เคนตัดสินใจแน่วแน่จะจับงูเจ้าแม่นาคี งูเจ้าศักดิ์สิทธิ์ ลำตัวยาวใหญ่สีขาวเผือกมีหงอยสีแดงซึ่งเป็นที่นับถือและเกรงกลัวของชาวบ้านละแวกนั้น..มาขายต่อให้พ่อค้างูชาวต่างชาติแลกกับเงินก้อนโต

แหวนพิรอดเป็นใบเบิกทางได้ดี เคนเอาตัวรอดจากงูพิษน้อยใหญ่นับรอ้ยที่เฝ้าอารักขางูเจ้าแม่สัขาวเผือกซึ่งนอนขดตัวบนบัลลังก์หินกลางถ้ำเพราะอยู่ระหว่างจำศิล และจับตัวออกไปในที่สุด!!!!!

ท้องฟ้าสีฟ้าอ่อนเช้าพลันกลายเป็ดมืดฟ้ามัวดินราวกับจะมีพายุหนัก คำปองซึ่งเดินกับจากเทวาลัยใจไม่ดี แล้วก็เริ่มเห็นเค้าลางๆความวุ้นวายเมือเจอผัวรักกลางทาง

เคนสีหน้ามีพิรุธอย่างเห็นได้ชัด มือกำกระสอบใส่งูเจ้าแม่แน่นแต่ก็ปิดบังเมียรักไม่ได้

พี่เคน..พี่รู้หรือเปล่าว่าทำอะไรลงไป ฉันท้องแก่ จวนคลอด พี่ไม่ห่วงฉันห่วงลูกบ้างเลยหรอ

คำปองพยายามยื้อแย่งกระสอบแต่เพราะท้องโย้เลยอกแรงไม่ถนัดนัก

"เอ็งอย่าห้ามข้าเลยคำปอง ข้าได้มาแล้ว เห็นไหม..เราจะรวยแล้ว กว่าจะได้มา ข้าลำบากแทบแย่"

พี่เคน..ถ้าพี่ไม่ปล่อย เราต้องลำบากกันมากกว่านี้แน่ๆ ดีไม่ดีอาจจะพินาศกันทั้งหมู่บ้าน

---------------------------00000000-------------------------

คำเตือนของคำปองไม่เป็นผล เคนดึงดันจะขายงูเจ้าแม่ให้จอห์น วินสัน พ่อค้างูชาวต่างชาติที่สัญญาจะให้ราคาอย่างงามหากเขาจับงูขาวเผือกได้จริงๆ บุญส่งซึ่งทำหน้าที่ล่ามให้จอหน์ถึงกับตาโตเมือเห็นงูในกระสอบ เช่นเดียวกับกอ ชายชาวบ้านเพือนสนิทของเคนซึ่งมารับหน้าที่นำทางล่างูในป่าแห่งนี้...คำปองกระเสือกกระสนตามมาห้ามแต่ก็สายไป เคนขายงูเจ้าแม่ให้จอห์นไปแล้ว กอเห็นเมียรักของเพื่อนตามมาสมทบก็อดมองอย่างกะลิ้มกะเหลี่ยไม่ได้  แต่ก็เพียงอึดใจเดียว เพราะอยากรู้มากกว่าว่าเคนมีของดีอะไรถึงจับงูเจ้าแม่ที่ว่าศักดิ์สิทธิืนักหนาได้

เคนคิดไม่มาก ยื่นมือที่มีแหวนพิรอดให้ดู กอยิ้ม เจ้าเล่ห์ ริบแหวนจากเพื่อนหน้าตาเฉย เคนจะขอคืนแต่ก็ต้องอ้าปากค้างเมื่อจู่ๆท้องฟ้าก็มืดมิด ราวกับเป็นกลางคืน เพราะเกิดสุริยคราส!!

คำปองหน้าซีดเผือก เชื่อแน่ว่าเป็นอิทธิ์ฤิทธิ์เจ้าแม่นาคีทำใไ้เกิดสุริยคราส ร้องลั่นให้ปล่อยงูเผือก นั้นเสีย บุญส่งรำคาญกลัวจะเสียเรื่องเลยผลักคำปองล้มกับพื้น คำปองนิ่วหน้าร้องครางด้วยความเจ็บปวด เคนถึงได้สติถลาไปประคอง แล้วก็ถึงกับหน้าเสียเมือเห็นน้ำคร่ำออกจากตัวเมียรัก

"เอ็งเป็นไร..นี่เอ็งจะคลอดหรือคำปอง"

คำปองพยักหน้า ขบริมฝีปากแน่น  ข่มความเจ็บปวดซึ่งทำท่าจะทวีความรุนแรงเรื่อยๆ เช่นเดียวกับปรากฎการณ์สุริยคราสที่แผ่ขยายความมืดมิดรอบอาณาบริเวณในไม่ช้า พร้อมกับลมพายุบ้าคลั่งทำลายทุกอย่างให้วุ่นวายสับสน  จนไม่มีใครทันสังเกตว่างูขาวเผือกมีหงอนสีอดงหลุดออกมาจากกรงของจอห์นเสียแล้ว!!

จอห์น  บุญส่งและกอ  ตะลึงตาค้าง ยิ่งเมือสบตาสีแดงก่ำของงูขาวเผือกตัวใหญ่ ยิ่งแทบก้าวขาไม่ออก เสียงขู่ฟ่อทั้งจากงูเผือกและงูน้อยใหญ่ที่ถูกจับมาขังในกรงเดียวกันทำให้ผู้คนในหมู่บ้านแตกตื่น และทันทีที่ฝูงงูเข้าฉกกัดชาวบ้าน ความโกลาหลและหายนะก็มาเยือนดอนไม้ป่า

บุญส่งรักตัวกลัวตาย ซิ่งหนีตามลำพังจนขับรถตกหน้าผาแต่ก็รอดมาได้และกลายเป็นชายพิการ เช่นเดียวกับกอที่มีแหวนพิรอดช่วยฝ่าดงงูออกไปได้ ต่างจากจอห์นถูกงูกัดคอเป็นแผลเหวอะหวะและตายอย่างสยดสยอง ส่วนเคนพยายามอุ้มคำปองหนีแต่ก็ไม่รอด ถูกงูขาวเผือกตัวใหญ่มีหงอนแดงหรืองูเจ้าแม่นาคีฉกตามในที่สุด

คำปองกรีดร้องหวาดกลัวสุดขีดและคลอดลูกออกมาหลังจากนั้น  แต่ทารกหญิงก็บุญน้อยตายตั้งแต่แรกเกิด คำปองน้ำตานองหน้า เสียทั้งลูกรักและผัวในเวลาเดียวกัน และพริบตานั้นเอง...ก็ต้องตกใจตาค้างเมืองเห็นงูเจ้าแม่นาคีเลื้อยเข้าปากทารกน้อย ปลุกชีวิตและวิญญาณให้ฟื้นคืนอีกครั้ง

---------------000000000-----------------

วันเวลาผ่านไปสิบเก้าปี เหตุการณ์สุริยคราสและฝูงงูอาละวาดจนชาวบ้านดอนไม้ป่าล้มตายก็ยังอยู่ในความทรงจำของชาวบ้านที่รอดชีวิต  โดยเฉพาะคำปองซึ่งสูญเสียเคนผัวรักจากหายนะครั้งนั้น แลกกับชีวิตลูกสาวคนเดียวที่ฟื้นคืนราวกับปาฏิหาริย์ทั้งที่เธอเห็นกับตาว่างูเจ้าแม่นาคีเลื้อยเข้าไปในปาก!!!!

คำแก้วลูกสาวคนเดียวของคำปองเติบโตกลายเป็นสาวสวยแต่นิสับประหลาด ชอบอยู่คนเดียวและเล่นกับงูราวกับเป็นเพื่อนสนิท โดนไม่มีท่าทางรังเกียจหรือหวาดกลัวแม้แต่น้อย และวันนี้ก็เช่นกัน คำปองซึ่งตืนเช้ามาทำงานบ้านเหมือนเคยต้องร้องลั่น เมื่อเห็นลูกสาวกำลังเล่นกับงูเขียวสองตัว

'แม่บอกกี่หนกี่ครั้งแล้วว่าไม่ให้เล่นแบบนี้ งูเงี้ยวเขี้ยวขอมันไว้ใจได้ที่ไหน ขึ้นชื่อว่าอสรพิษไว้ใจไม่ได้ เกิดมันฉกกัดขึ้นมาจะว่ายังไง คนอื่นเขากลัวกันจะตาย แต่เอ็งทำอย่างกับมันเป็นสัตว์เลี้ยง"

งูพวกนี้เชื่องดีออก สั่งอะไรก็เชื่อ เป็นเพื่อนเล่นกับฉักตั้งแต่เด็กๆๆ"

ดีนะที่งูเขียวมันไม่มีพิษ  ถ้าเป็นงูอื่นๆ...ป่านนี้เอ็งถูกกัดตายเหมือน...."

คำปองยั้งปากไว้แค่นั้น แต่คำแก้วซึ่งรู้เรื่องดีทุกอย่างฏพล่งออกมาอย่างไม่ยี่หระ

"เขาถึงว่ากันหมองูตายเพราะงู  หมอผีตายเพราะผี พ่อจับงูขายก็สมควรตายแล้วนี่จ้ะ..ที่พ่อตายก็เพราะงู...

คำแก้ว...พูดอะไรอย่างนั้นมันปาป"

แต่คำแก้วก็ไม่สนใจ ผละไปซักผ้าที่ท่าน้ำ  ทิ้งคำปองให้มองตามเครียดๆหนักใจเหลือเกินที่อีกฝ่ายไม่เคยรักหรืออาลัยพ่อแท้ๆเหมือนลูกสาวบ้านอื่น

......คำแก้วสลัดความหงุดหงิดใจเรื่องพ่อและลงมือซักผ้าอย่างขะมักเขม้น แต่แล้วก็ต้องอารมณืเสียเมือเจอลำเจียก หญิงชาวบ้านคู่ปรับและลูกสาวคนเดียวของกบอดีตเพื่อนรักของพ่อ  พร้อมกับชบาอละซ่อนกบิ่นเพื่อนสาวร่วแก๊งที่คอยเป็นลูกคู่ของลำเจียก...

และก็เหมือนทุกครั้งพวงลำเจียกถูกเล่นงานกลับจนสะบักสะบอมแทบลุกไม่ขึ้น  คำแก้วสะใจมาก ก่อนจะมานั่งหน้าเซ็งเมือคิดถึงคำพูดของคู่ปรับสาวที่ชอบว่าเธอเป็นพวกตัวประหลาด....

ภาพในอดีตเมือหลายปีก่อนผุดขึ้นในหัว  สมัยคำแก้วเป็นแค่เด็กหญิงตัวน้อยแต่ก็มีพฤติกรรมไม่เหมือนเด็กคนอื่น คือรักและชอบเล่นกับงูจนไม่มีชาวบ้านคนไหนยอมเข้ามาใกล้กระทั้งวันนี้...งูเขียวสองตัวที่เธอเคยช่วยชีวิตไม่ให้ลำเจียกฆ่าเมือหลายปีก่อนก็ยังวนเวียนรอบตัวเธอ  ไม่เคยห่างไปไหน แม้แต่เวลานี้

"ไม่ต้องห่วง..ฉันไม่สนใจคนพวกนั้นหรอก มีแค่เจ้าสองตัวเป็นเพื่อนฉันก็พอแล้ว"

คำปองแอบตามลูกสาวมา เห็นเล่นกับงูเขียวสองตัวอย่างสนิทสนมก็อดคิดถึงอดีตไม่ได้ พฤติกรรมของคำแก้วที่ชอบเลียนแบบงูปรากฏให้เห็นเรื่อยๆทั้งกินแมลงเป็นอาหารและลอกคราบเหมือนงูตอนดึกๆแต่กระนั้น..เธอก็ไม่เคยจับได่คาหนังคาเขาสักครั้งเพราะงูเขียวสองตัวคอยปกปิดหลักฐานตลอด มั้งซากแมลงและคราบงูที่ถูกลอกทิ้งไว้..

-------------00000000000000-----------

เวลาเดียวกันที่กรุงเทพฯ กลุ่มนักศึกษาภาควิชาโบราณคดี นำโดยทศพล หนุ่มหล่อเรียนดีว่าที่ผู้รับเกียรตินิยมอันดับหนึ่งของคณะ พร้อมเพื่อนร่วมแก๊ง เชษฐ์ สมมาตร ประกิตและวันชนะ เดินรอบพิธภัณฑสถานแห่งชาติอย่างสนอกสนใจ โดยเฉพาะทศพล ยื่นนิ่งเหมือนถูกมนต์สะกดเมือได้สบตาเทวรูปนางอัปสรตนหนึ่ง

จู่ๆภาพผู้คนรอบตัวก็หายไป เหลือไว้เพียงนางอัปสรรูปร่างและหน้าตางดงาม ทศพลกวาดตามองรอบตัวช้าๆ ก่อนจะได้อึ้งเมื่อพบว่าตนเองไม่ได้อยู่ในชุดที่สวมมาแต่เป็นชุดแม่ทัพโบราณ!!!

แต่ก็แคอึดใจเดียว ทุกอย่างก็กลับเป็นปกติ ทศพลถอดแว่นที่มักสวมติดตัวตลอด ขยี้ตาตัวเองซ้ำๆให้แน่ใจว่าเป็นแค่ภาพลวงตา ประกิตช่างภาพหนุ่มประจำกลุ่ม ขยับมาแซวใกล้ๆพร้อมกับวันชนะคู่หู เพราะแปลกใจที่เห็นทศพลทำหน้าเครียดเหมือนกังวลอะไรบางอย่าง

เชษฐ์หนุ่มธรรมะธัมโมประจำกลุ่มมาสมทบเป็นคนสุดท้ายก็สงสัยไม่ต่างกัน ทศพลเลยแก้ตัวแบบขอไปทีว่าอ่านกนังสือดึกเลยตาฝาด คนอื่นๆเลยเลิกติดใจและรีบออกจากพิพิธภัณฑ์ในเวลาต่อมา ชั้นเรียนโบราณคดีกำลังจะเริ่มในอีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมง

ทัศนัยอาจารย์หนุ่มใหญ่ ผู้เชียวชาญเรื่องศิลปะและสถาปัตยกรรมโบราณโดยเฉพาะยุคขอม เป็นผู้บรรยายในชั้นเรียนนี้ และบทเรียนวันนี้ก็คือความเชื่อเรื่อง พญานาคของชนชาติต่างๆ

นสคหรือพญานาค..เป็นความเชื่อในแถบภูมิภาคเอเชียใต้และเอเชียอาคเนย์ มีชื่อเรียกต่างกัน แต่มีลักษณะร่วมกันก็คือเป็นงูขนาดใหญ่ มีหงอน เป็นสัญลักษณ์ของน้ำและความอุดมสมบูรณ์

ทศพลนั่งฟังด้วยความตั้งใจเหมือนเคย ต่างจากกลุ่มเพื่อนที่เหลือ รวมหัวกันวิพากษ์วิจารณ์ถึงความเชื่อเรื่องพญานาคที่ดูงมงาย แล้วก็ได้ถอนใจยาว  เซ็งสุดขีด..เมือทัศนัยประกาศจะจัดชั้นเรียนภาคสนามด้วยการพากลุ่มนักศึกษาไปดูปราสาทขอมโบราณที่ดอนไม้ป่าสัปดาห์หน้า

ชื่อดอนไม้ป่าทำให้ทศพลชะงักไปอึดใจ คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยได้ยินมาก่อนแต่ก็นึกไม่ออก ต่างจากสาวๆร่วมคณะ นำโดยพิมพ์พร เจิดนภาและรันาวดี ส่งเสียงพึมพำไม่พอใจที่ต้องไปลำบากออกภาคสนามในถิ่นทุรกันดารแบบนั้น แต่ก็ขัดทัศนัยอาจารย์หนุ่มใหญ่ไม่ได้ ต้องๆไปเพราะอยากเรียนจบ

ทศพลกลับถึงบ้านเย็นวันเดียวกันและบอกแม่นมซึ้งเลี้ยงดูเขามาตั้งแต่เด็กว่าจะไปออกภาคสนามกับอาจารย์และเพื่อนร่วมคณะ อิ่มเลยอาสาช่วยเตรียมข้าวของและเตือนให้โทรบอกสุภัทร ด็อกเตอร์หนุ่มใหญ่ผู้เชี่ยวชาญเรื่องโบราณคดีคนดังและพ่อแท้ๆของทศพล แต่อีกฝ่ายก็ทำท่าบ่ายเบี่ยง

"ไม่จำเป็นหรอกครับ ผมหายไปสักเดือน พ่อก็คงไม่สนใจ"

"อย่าพูดแบบนั้นสิคะ  คุณท่านติดภารกิจที่กรมฯ คุณหนูก็ทราบ"

"ตั้งแต่จำความได้ ผมก็ได้ยินว่าพ่อติดงานยุ่งตลอด ยุ่งจนกระทั่งไม่มีเวลามาดูใจแม่เป็นครั้งสุดท้าย"

แต่ถึงน้อยใจพ่อแค่ไหน ทศพลก็ตัดสินใจโทร.บอกพ่อในกลางคืนเดียวกัน แล้วก็ได้คำตอบรับเย็นชาจากอีกฝ่ายตามเคย ทำให้ยิ่งสะเทือนใจและเชื่อสนิทว่าพ่อไม่เคยรักและสนใจไยดีเขาเลย

-----------------------000000000000000000000000000------------

คืนเดียวกันที่บ้านคำปอง หมู่บ้านดอนไม้ป่า เจ้าของบ้านสาวใหญ่วุ่นวายกับงานบ้านเหมือนเคย กอแวะมาหาตามประสาชีกอ..กอชอบแอบมองเมียเคนอดีตเพื่อนรักที่ตายเพราะถูกงูกัดเมือหลายปีก่อน

"ผังเอ็งตายตั้งนานแล้ว อยู่คนเดียวไม่เหงาหรอจ๊ะ"

ฉันอยู่กับนางคำแก้วไม่เหงาหรอกจ๊ะ"

"เอ็งเป็นแม่มายผัวตายข้าก็เป็นพ่อม่ายเมียหนี เราสองคนเหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยก

"ฉันเคยสัญญากับพี่เคนไว้ว่าจะไม่มีผัวคนที่สอง เลิกพูดเรื่องนี้สักที ถึงยังไงฉันก็ไม่มีวันเปลี่ยนใจ"

"เอ็งก็รู้ว่าข้าหลงรักเอ็งมาตั้งนานแล้ว ถ้าไม่ติดว่าเป็นเมียเพื่อน ข้าคงฉุดเอ็งตั้งแต่สาวๆ"

จบคำก็ขยับไปจับมือถือแขน คำปองพยายามสะบัดออกแต่ก็ไม่ค่อยได้ผล  จนกระทั้ง..คำแก้วปรากฎตัวพร้อมกับกิไม้ใหญ่หล่นทับหัวกอ

กอมองหาต้นตอของกิ่งไม้แต่ก็ไม่พบสิ่งผอดปกติ ก่อนจะสัมผัสได้ถึงพลังบางอย่างจากคำแก้วลูกสาวคนเดียวของคำปองและคู่ปรับตลอดกาลของลำเจียกลูกสาวของเขา  แต่กระนั้น..ก็ยังทำปากดี

"กิ่งไม้แค่นี้ทำอะไรข้าไม่ได้หรอกโว้ยยยย"

"หนังเหนียวอย่างนี้นีเองลุงกอถึงอยู่รอดมาถึงทุกวันนี้"

"นังคำแก้ว..ป่กคอเราะร้ายนักนะเอ็ง"

"ฉันยังไม่ได้ครึ่งนังลำเจียกลูกสาวลุงหรอก  รายนั้น ใบตำแยยังเรียกพี่ ท่าทางจะสั่งสอนกันมาดี"

คำแก้วลอยหน้าลอยตาเถียงจนกอต้องถอย คำปองกลัวเขาจะผูกใจเจ็บเลยเตือนลูกสาวให้อยู่ห่างๆไว้แต่มีหรือคำแก้วจะกลัวหมายมั่นปั้นมือจะหาทางสั่งสอนกอไม่ให้มาเกาะแกะอีก

"อย่านะคำแก้ว อย่างน้อยแกก็เคยเป็นเพื่อนพ่อมาก่อน"

"เพื่อนกินน่ะสิ ถ้าลุงกอเป็นเพื่อนตาย ก็คงตายพร้อมพ่อตั้งแต่ตอนนั้น"

คำปองส่ายหน้าเอือมๆ กับท่าทางก้าวร้าวไม่กลัวใครขิงลูกสาว แต่ก็อดเห็นจริงด้วยไม่ได้

"ก็น่าแปลงจริง วันนั้นลุงกอก็อยู่กับพ่อเอ็งด้วย ทำไมแกไม่ยักถูกงูกัดตายเหมือนคนอื่นๆก็ไม่รู้ 

"ดวงแกยังไม่ถึงฆาต!!

ขาดคำงูเขียวสองตัว ซึ่งตามติดคำแก้วเสมอก็เลื้อยออกจากตรงนั่นเงียบๆก่อนจะเปลี่ยนร่างจากงูเขียวเป็นงูทับสมิงคลาตัวใหญ่ โดยมีจุดมุ่งหมายคือบ้านขิงกอหนุ่มชาวบ้านที่มาเกาะแกะคำปอง

กอตกใจมากเมือเห็นงูทับสมิงคลาขนาดใหญ่สองตัว รีบคว้าแหวนพิรอดมาสวมติดนิ้วไว้ เลยรอดจากงูทั้งสองตัวอย่างหวุดหวิด ลำเจียกเห็นทุกอย่าง เมื่อเหตุการณ์สงบก็อดไม่ได้ต้องถามพ่อว่าเอาแหวนศักดิ์สิทธิ์นี้ใาจากไหน

ภาพในอดีตผุดขึ้นมาอีกครั้งถึงที่มาของแหวนซึ่งริบจากเคน ก่อนจะตัดสินใจโกหกหน้าด้านๆ"พระธุดงค์ให้ข้ามา ตั้งแต่เอ็งยังไม่เกิด

-------------------------00000000000000--------'-------------

กำนันแย้มผู้ทรงอิทธิพลประจำหมู่บ้านดอนไม้ป่าประกาศเรียกลูกบ้านมาชุมนุมเพื่อแจ้งเรื่องด่วนในเช้าวันต่อมา โดยมีหมออ่วม หมอผีและหมอยาพื้นบ้านซึ่งย้ายมาจากเมืองอื่นเป็นตัวตั้งตัวตี

"สุริยคราสปีนี้เจ้าแม่นาคีจะออกอาละวาดเอาชีวิตผู้คนเหมือนเมือสิบเก้าปีก่อน พวกเอ็งจงระวังตัวกันให้ดี"

คำเตือนของหมออ่วมทำให้ชาวบ้านส่งเสียงอื้ออึง สีหน้าหวาดกลัวและผวาอย่างเห็นได้ชัด โดยเฉพาะกอซึ่งจำติดตาถึงเหตุการณ์สุริยคราสเมือสิบเก้าปีที่แล้ว ฝูงงูน้อยใหญ่และงูเจ้าแม่สีขาวเผือกไล่กัดชาวบ้านจนตายเป็นเบือ

กำนันแย้มมองบรรยากาศรอบตัวเครียดๆ ได้ยินเสียงชาวบ้านปรึกษาหารือจะอพยพออกจากดอนไม้ป่าก็อดไม่ได้ โพล่งเสียงกร้าว

"ตราบใดที่ข้า ยังเป็นกำนันทีานี่ทุกคนไม่ต้องอพยพหนีไปไหนทั้งนั้น หมออ่วมพอจะมีวิธีแก้มั้ย"

คราวก่อน...เป็นเพราะมีพวกคนเมืองไปลบหลู่เจ้าแม่นาคี เจ้าแม่พิโรธจึงบันดาลให้เกิดอาเพศ แต่ถ้าหากพวกเราเซ่นดีพลีถูก เจ้าแม่พอใจก็ย่อมปกปักรักษาดอนไม้ป่าให้สงบสุข"

ลำเจียกไม่ชอบหน้าและไม่เชือถือหมอผีคนใหม่ของหมู่บ้านนัก ตั้งแง่และจับผิดจนกอต้องปรามไม่ให้อวดเก่ง พิษสงและอิทธิฤทธิ์ของเจ้าแม่นาคีเป็นเช่นไรเขารู้ดียิ่งกว่าใคร

"แล้วพวกเราต้องทำยังไงล่ะหมออ่วม เจ้าแม่นาคีถึงจะไม่ออกมาอาละวาด"

วันเกิดสุริยคราสเราต้องทำพิธีนาคบูชา บวงสรวงเจ้าแม่นาคีที่เทวาลัย เราต้องใหญ่กว่าทุกครั้ง"

กำนันแย้มพยักหน้าเห็นดีด้วย "ประเพณีของบ้านดอนไม้ป่า สาวพรหมจรรย์ทุกคนในดอนไม้ป่าเตรียมตัวกันไว้ พวกเอ็งจะต้องเข้าพิธีรำถวายเจ้าแม่นาคีในอีกเจ็ดวันข้างหน้า"

ระหว่างนี้ จงระวังคนเมืองต่างถิ่นจะมาเสริมฤทธิ์เสริมเดชให้เจ้าแม่นาคีและนำความหายนะมาสู่บ้านเรา"

คำเตือนทิ้งท้ายของหมออ่วมทำให้ชาวบ้านกลัวหัวหด คงมีแต่ลำเจียกที่ไม่เชือ

"เหลวไหล งมงายไม่เข้าเรือง งูมันจะเก่งกว่าคนได้ยังไง"

กบหันขวับ ดุเสียงเข้ม " เอ็งอย่าทำปากดี เจ้าแม่นาคีไม่ใช่งูธรรมดาแต่มีฤทธิ์เดชให้คุณให้โทษได้ทั้งนั้น"

"ไม่เห็นกับตาฉันไม่เชือหรอก"

คนที่เคยเห็นมักไม่ค่อยรอด เอ็งจะลองเสี่ยงดูไหมล่ะ"

ลำเจียกจะเถียงแต่ไม่ทันอ้ปาก คำปองกับคำแก้วก็โผล่มาจากอีกทาง สองแม่ลูกไม่ได้ไปร่วมงานประชุมของหมู่บ้าน เลยถูกถากถางว่าเป็นพวกตัวประหลาด ทำตัวแตกแยกจากชาวบ้าน คำแก้วต่อปากต่อคำจนลำเจียกโมโหจะตบสั่งสอนแต่กอก็ถลามาห้าม เผยให้เห็นแหวนพิรอดบนนิ้วซึ้งปล่อยพลังทำให้คำแก้วร้อนเหมือนถูกไฟจี้

คำแก้วปวดแสบปวดร้อนบริเวณแขนที่ถูกกอจับแต่ยังใจแข็งเดินหนีจนลับตาทุกคนเพื่อสำรวจแผลเจ้าปัญหานั้น แล้วก็ถึงกับพูดไม่ออกเมื่อเห็นว่ามันไม่ใช่รอยจับธรรมดา แต่เป็นรอยแดงเหมือนเป็นลมพิษ

-----------------0000000000-----------------

ระหว่างที่กอสงสัยท่าทางของคำแก้วว่าอาจมีอะไรบางอย่างผิดปกติ พวกนักศึกษาคณะโบราณคดีจากกรุงเทพนำโดยทัศนัยอาจารย์หนุ่มใหญ่ก็ออกเดินทางมุ้งหน้าสู่หมู่บ้านดอนไม้ป่าเพือสำรวจปราสาทขอมโบราณ

ชาวคณะสำรวจภาคสนามหัวเราะและพูดคุยกันอย่างสนุกสนานตลอดทาง จนกระทั้งถึงทางเข้าหมู่บ้านดอนไม้ป่า ลึงชมคนขับก็ต้องหยุดรถกระทันหันเพราะมีงูใหญ่สีน้ำตาลทองมีหงอนบนหัวเลื้อยตัดหน้า

ความมืดโรยตัวบรรยากาศโดยรอบ ลุงชมนิ่วหน้าเครียดๆเพราะรถยนต์สตาร์ตเครื่องไม่ติดอีกเลยหลังจากนั่น พิมพ์พร เจิดนภาและรัตนาวดี แก๊งนักศึกษาสาวโวยลั่นด้วยความกลัวลำบาก ทัศนัยเลยแก้ปัญหาด้วยการให้ลุงชมอยู่ซ่อมรถ ส่วนนักศึกษาทั้งหมดให้เดินเท้าเข้าหมู้บ้าน