|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
27 | 28 | 29 | 30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
จ๊อกกิ้ง
แดดส่องฟ้าเป็นสัญญาวันใหม่ ผมเงยหน้ามองท้องฟ้าแจ่มใส เห็นพระอาทิตย์ดวงใหญ่ส่องแสงย้อน พลังปฎิกิริยาปรมาณูบนพื้นผิวดาวฤกษ์ดวงนี้ช่างแรงยิ่ง คลื่นแสงเดินทางผ่านสูญญากาศมายังดาวบริวารดวงที่สาม แม้จะต้องใช้เวลาราวแปดนาทีก็ตาม แต่ความเข้มของแสงก็แรงพอทำให้ผมหรี่ตามองตะวัน ตาโตกลมของผมนั้นเล็กลงจนน่าพิศวง กล้ามเนื้อใบหน้าตรงแนวตั้งหดตัวลงและขยายความกว้างของแก้มให้ยุ้ยขึ้น มองรวมๆดูมีเนื้อหนังมากกว่าเดิม
ผมละสายตาจากแสงอาทิตย์แรงกล้านี้ ขาขวาก้าวสัมผัสพื้นผิวถนน ผมออกวิ่งช้าๆไปใต้แสงแดดแรงกล้า ประกอบกับเสียงกีตาร์หวีดแหลมจากเพลง Vicarious Atonement ของ The Mars volta ดังแล่นผ่านหูฟัง ผมก้าวเท้าหนักขึ้น เร็วขึ้น ตามจังหวะเสียงทุ้มหนักของเบส ส่วนสายตานั้นสลับระหว่างทางที่วิ่งกับเงาที่ทอดยาวบนพื้น
แม้แดดจะแรงกล้าแต่ลมหนาวของฤดูใบไม้ผลิก็พัดเขามาปะทะร่างผมจนสั่นสะท้าน ผมสอยเท้าเร็วขึ้น เร็วขึ้น... เครื่องจักรในร่างกายผมทำงานเร็วขึ้น เส้นเลือดที่ถูกฉีดสูบด้วยความถี่ที่เร็วขึ้น เครื่องจักรเดินเครื่องเร็วขึ้นจากสัญชาตญาณ เป็นปฏิกิริยาที่บ่งบอกว่า สมองของผมทำงานถึงขีดจำกัด ความคิดที่เป็นเหตุผลกับความรู้สึก.... สมองซีกซ้ายและขวา.... ต่างพยายามบอกว่าตัวเองถูกอีกฝ่ายผิด มันกำลังทะเลากันในตัวผม
ยิ่งคิดสิ่งที่ผ่านมามากขึ้นเท่าใด ผมกัดฟันกล้ำกลืนกดสิ่งที่รู้สึกลงไปในจิตใจลึกๆ และขาก็ก้าวเร็วขึ้น เร็วขึ้น.... อย่างไม่รู้ตัว
เสียงเพลง Tetragrammaton ดังแล่นตามมา เสียงร้องของ Cedric ที่โหยหวนช้าๆ นั้นขัดแย้งสิ้นเชิงกับเสียงกลองเบาๆที่รัวเร็วขึ้นเรื่อยในแบ็คกราวนด์ นั้นช่างสะท้อนถึงจิตใจของ "กู" เหลือเกิน ผมเก็บกดอย่างช้าๆ ความเก็บกดเหล่านี้และตัวตนที่แท้จริงของผมก็คือ "กู" แต่ในสังคมปัจจุบันเหล่านี้ ผมไม่สามารถแสดงความเป็น "กู" ออกมาได้ มีแต่ตัวตนของ "ผม" ที่แสดงออกเพื่อที่จะทำให้สามารถอยู่ร่วมกับผู้อื่นในสังคม ทุกๆคนก็เช่นกัน ต่างเก็บความเป็น "กู" และเอาตัว "ผม" มาแสดงออกเข้าหากัน
เสียงกลองรัวเร็วขึ้นเรื่อยๆ ตัว "กู" ข้างในถูกกระตุ้นแรงขึ้น ผมหลับตาเหมือนจะกลั้นน้ำตาที่อาจจะไหลรินออกมาได้ และพาลจะเปล่งเสียงโหยหวนตามเสียงของ Cedric ที่ช่วยดึงตัว "กู" ของผมออกมาจากก้นบ่อน้ำที่ลึกและมืดจนมองไม่เห็น
ผมเงยหน้ามองฟ้า กลับไปสู้แสงอาทิตย์นี้อีกครั้ง.....
รู้สึกได้ว่าตัวเองเป็นอิสระจากกฎเกณฑ์ของสังคม
อีกครั้ง......
ช่วงสองนาทีสั้นๆ ในบทเพลงที่ยาวกว่าสิบหกนาทีของ Tetragrammaton นั้นทำไมช่างรู้สึก So personal เช่นนี้ ผมคิดแปลกใจกับตัวเองเหลือเกิน
ผมก้าวเท้าต่อไปและวิ่งต่อไป หวังเพื่อจะควบคุมน้ำหนักไม่ให้มากกว่านี้อีกต่อไป
เส้นทางนี้ช่างยาวนานเหลือเกิน
Create Date : 12 พฤษภาคม 2550 |
Last Update : 12 พฤษภาคม 2550 8:08:34 น. |
|
2 comments
|
Counter : 827 Pageviews. |
|
|
|
โดย: ถ้าเรายิ้ม โลกก็จะยิ้มตอบ IP: 210.213.19.70 วันที่: 12 พฤษภาคม 2550 เวลา:15:44:33 น. |
|
|
|
โดย: cottonbook วันที่: 14 พฤษภาคม 2550 เวลา:13:32:38 น. |
|
|
|
|
|
|
|
เขียนเก่งขึ้นทุกวันอ่ะ
ตัวตนที่แท้จริงเรามักจะแสดงกับคนในครอบครัว
ถึงเค้าจะหมั่นไส้เราขนาดไหน
เค้าก็ยังรักเราที่เป็นตัวเรา...
แต่กับคนอื่น...
เพราะเราไม่ได้แสดงตัวตนที่แท้จริงให้เค้าเห็น
เค้าถึงไม่ได้รักเราไง...คิดว่านะ
อย่างน้อยๆ ก็แสดงว่ามีคนรักเรานี่นา...
แสดงว่าจริงๆแล้ว ถ้าเค้าเห็นตัวตนที่แท้จริง
ก็น่าจะมีคนรักเราเพิ่ม...ว่ามะ???