*εїз**εїз* ในวันที่เรายังมีแม่อยู่ *εїз**εїз*  พรุ่งนี้ก็จะเป็นวันที่ ๑๒ สิงหา ซึ่งทุกๆ คนก็จะรู้กันอยู่แล้วว่าคือ "วันแม่แห่งชาติ" อดไ่่ม่ได้ค่ะ ที่จะเขียนเรื่องราวเกี่ยวกับความรักของ"แม่" ลงในบล็อก เมื่อกี้ก่อนจะเข้ามาก็เห็นหลายบล็อกที่เขียนเกี่ยวกับแม่ไว้อยู่พอสมควร สิ่งที่จะพิมพ์ต่อไปนี้ ขอเป็นมุมหลายๆมุมแล้วกันนะคะ ความประทับใจ เกี่ยวกับความรัก ที่แม่มีให้ลูกไม่ว่าจะเป็นใคร อยากจะบอกว่า ทุกครั้งที่เราได้เห็นหรือได้สัมผัส เรารู้สึกยินดีและชื่นชมกับความรักเหล่านั้นมากมาย เราเป็นคนนึงที่โตมาจากครอบครัวที่ไม่ค่อยจะสมบูรณ์ คือพ่อและแม่แยกทางกัน ตั้งแต่เราเกิดหรืออาจจะยังอยู่ในท้องแม่ แต่เชื่อมั๊ย เราไม่เคยทำตัวให้รู้สึกว่าตัวเองเป็นเด็กมีปัญหาเลย ถึงแม้ว่า เราจะไม่เคยสัมผัสความรักของพ่อเท่าไหร่ แต่ก็ไม่เคยโกรธหรือเกลียดพ่อนะ เพราะมันคงไม่จำเป็น แต่สิ่งนึงที่เราจำได้คือ น้ำตาของแม่ที่ไหล ตอนที่รู้ว่าพ่อเรามีครอบครัวใหม่ ภาพนั้นไม่เคยเลือนหายไปจากความทรงจำของเราเลย ถามว่า แม่เราลำบากมั๊ย กับการเลี้ยงลูกทั้งสามคน ให้โตขึ้นมาได้ บอกได้เลยว่า ก็ลำบากพอสมควร ผู้หญิงที่โตมาจากครอบครัวคนจีนแท้ๆ บ้านไม่ได้ร่ำรวย แต่ก็พอมีกินมีใช้ ความรู้ก็แ่ค่ป.๒ แต่สามารถส่งให้เราและพี่เรียนจบได้ อืมมมมมมมมม ...... เราเคยนั่งคิดเสมอนะ แม่เราทำได้ไง??? ได้้เงินเดือนจากอาม่า อากงเราเดือนนึงแค่ ๑๕๐๐ - ๒๐๐๐ บาท ค่ะ อ่านกันไม่ผิดหรอก ไม่ได้ตก ๐ ไปด้วย ตอนเด็กๆ แม่เราจะบอกเราเสมอ ทรัพย์สมบัติอะไร เค้าไม่มีให้หรอกนะ สิ่งที่เค้าให้เราได้นั่นคือ "การศึกษาและความรู้" การศึกษาและความรู้เท่านั้นที่จะเป็นสมบัติที่ให้ติดตัวเราไป ถ้าให้บรรยายเกี่ยวกับแม่เราคงพิมพ์ยาวมากๆ ๕๕๕๕๕ เอาสั้นๆ แล้วกัน เดี๋ยวจะยาวเกิน ไม่มีใครอ่าน ตอนเรียนจบปริญญาสิ่งที่เราตั้งใจไว้คือ ปริญญาบัตร หลังจากที่ได้รับพระราชทานจากพระเทพ คนแรกที่จะได้เปิดอ่าน นั่นคือ .... "แม่" ของเราเอง วันนั้นจำได้ว่า หลังจากที่หลายๆคนเดินลงจากเวทีลงมาแล้ว บางคนก็เปิดดูปริญญาบัตรของตัวเอง นั่งดูนั่งชื่นชม ตรงที่นั่งของตัวเอง แต่เรากลับถือปริญญาบัตรนั้นในท่าที่ถือรับไว้แนบกับช่วงอกเรา เฝ้ารอแต่เวลา .... ว่าเมื่อไหร่จะได้ออกจากห้องประชุม เราจะได้เอาไปให้แม่เราดู ว่าสมบัิติที่แม่เราเพียรลำบาก ให้เราได้มีวันนี้ มันสำเร็จแล้วนะ (ในวันที่เราประสบความสำเร็จไม่ว่าจะมากน้อยแค่ไหน คนที่เราอยากให้อยู่ด้วยก็คือ แม่เรา และครอบครัว) พอออกมาได้เราก็รีบเอามาให้แม่เราเปิดดูเลย ช่วงเวลานั้นจำได้เลยว่า แอบเขินตัวเอง ๕๕๕๕๕ แล้วก็เสียงสั่น แต่พยายามเก็กไว้ ๕๕๕๕๕ เพราะบ้านเราเป็นประเภทไม่ค่อยแสดงความรักออกมาแบบซึ่งหน้า แต่สามารถสัมผัสและรับรู้กันได้ ถามว่าในชีวิตเราเคยน้อยใจแม่เรามั๊ย?? เคยคิดว่า แม่ไม่รักเรามั๊ย?? ก็กล้าพูดได้เลยเต็มปากว่า "เคยคิด" คิดว่า แม่รักพี่มากกว่า และเรามันคงเป็นลูกที่เค้าไม่ได้ตั้งใจให้เกิด และความคิดนั้นที่คิดว่าแม่รักพี่มากกว่า .... ก็ยังอยู่นะ แต่ก็พยายามจะไม่คิดอะไร เพราะคิดไปก็คงไม่มีอะไรดีขึ้น เมื่อก่อนสนิทกับแม่มากกว่าทุกวันนี้ ถึงแม้ว่าเรากับแม่จะพูดกันน้อยลงไปกว่าเดิมเยอะ เพราะสาเหตุบางอย่างที่มันก็ไม่ได้สำคัญอะไรหรอก แต่ก็นะ มันก็ไม่ได้ทำให้ความรักที่เรามีต่อแม่เราลดน้อยลงหรอก เพราะยังไง แม่เราก็เป็นคนที่เรารักมากๆ คนนึงในชีวิต บางทีก็ใจหายเหมือนกันนะ อยากย้อนเวลาหรือหยุดเวลาได้จัง นับวันแม่เราหรือคนที่บ้าน ก็เริ่มจะชราภาพลงไปทุกวัน เคยนั่งคิดเหมือนกัน ถ้าวันนึงเราไม่มีแม่แล้วจะเป็นยังไง ได้แต่หวังว่าขออย่าเพิ่งมีวันนั้นเลย อีกคนที่เราคงลืมไม่ได้ในชีวิต ผู้หญิงคนนี้ เป็นอีกคนนึงที่เรารักเสมือนแม่ ก็คือ "ป้า"ของเราเอง ป้าเราไม่ได้แตกต่างจากแม่เราหรอกนะ เรื่องความรู้ จบแค่ป.๑ เอง แค่อ่านออกเขียนได้ เก่งกว่าแม่เราอีก ๕๕๕๕๕ ถ้าสมัยก่อนที่้บ้านเราฐานะดีกว่าสมัยนี้ แม่กับป้าเราคงไม่ลำบาก เพราะสมัยก่อนลูกคนจีนถ้าเป็นผู้หญิง ส่วนใหญ่เลยต้องช่วยงานที่บ้าน เรื่องเรียนเหรอ น้อยบ้านนักที่จะสนับสนุนให้ได้เรียน ทั้งสองคนนี้เคยเกาะรั้วโรงเรียนร้องไห้กันมาแล้ว เพราะความจนของที่บ้านสมัยป้าและแม่เรายังเล็กๆ แถมที่บ้านเราสมัยนั้นป้าและแม่เราก็มีภาระต้องคอยดูแลน้าๆ เราอีกหลายคน หลังจากแม่เรา รุ่นน้าๆ เราถือว่าโชคดีมากๆ ที่ได้เรียนหนังสือสูงๆ เพราะพอเหมือนยุคสมัยเริ่มเปลี่ยนไป ฐานะที่บ้านก็เริ่มพอจะมีขึ้นมาแต่ก็ไม่ได้รวยอะไรนะ เราว่า สุดยอดของการต่อสู้ เรายกให้แม่กับป้าเราเลย สองคนนี้ถือว่าเจ๋งและเก่งสำหรับเรามากๆ ใครจะมองยังไงเราไม่รู้นะ และทุกปีของวันแม่ เราจะมีพวงมาลัยให้แม่และป้าเราเสมอ ก็รู้นะว่าชาตินี้ไม่มีวันทดแทนได้หมดหรอก แล้วก็รู้ว่าสองคนนี้เหนื่อยมากแ่ค่ไหน อยากจะบอกแค่ว่า ...... สำหรับเราวันแม่ไม่ใช่แค่วันที่ ๑๒ สิงหา แต่สำหรับเรา .......... วันแม่คือทุกๆวันของเรา ที่เรายังมีลมหายใจอยู่บนโลกใบนี้ รักแม่ อย่าแค่พูด แค่บอก แต่ขอให้เป็นการกระทำที่ทำให้เค้ารับรู้ได้ว่าท่านมีค่า และเรารักมากแค่ไหนน่าจะดีที่สุด ถึงแม้บางคนจะเขินจะอาย จะไม่กล้า แต่เชื่อเราเถอะค่ะ ถ้าคุณได้ลองที่จะทำ .... ทำให้ท่านรู้ หัวใจของคุณจะเบิกบาน และพองโต อย่างมีความสุข เพราะนั่นคือ ............. "รักแท้ที่บริสุทธิ์" อย่าได้รอ หรือชะล่าใจ ว่าในวันนี้เรายังมีแม่อยู่ เพราะเราไม่สามารถรู้กันได้หรอกค่ะ ว่าแม่ของเราจะอยู่กับเราไปได้นานสักแค่ไหน พ่อแม่ ไม่ได้ต้องการสิ่งของ เงินทองอะไรจากลูก แค่ได้มีลูกๆอยู่ใกล้ๆ ได้พูดคุย ได้เจอ เราว่านั่นคือ ของขวัญที่มีค่าที่สุดที่พ่อแม่ต้องการแล้วล่ะค่ะ อย่ารอให้คิดได้ ในวันที่ไม่มีแล้ว รู้มั๊ย คนที่รักพ่อแม่ แล้วพ่อแม่เสียชีวิตไปแล้ว เค้าอิจฉาคนที่ยังมีพ่อแม่แค่ไหน ความรู้สึกนั้นเราไม่เคยสัมผัสหรอกนะคะ แต่เราเห็นคนรอบๆ ตัวเราหลายคน พอถึงวันแม่หรือวันพ่อเค้าจะน้ำตาไหล เพราะคิดถึงพ่อแม่ที่เสียชีวิตไปแล้ว อย่ารอวันนั้นกันเลย ถ้้าวันนี้ทำได้ ก็ทำกันเถอะค่ะ แค่นี้ยังน้อยไปสำหรับการตอบแทนพระคุณด้วยซ้ำ """"""""""""""""""""""""""""""""""""""" ไม่อยากจะบอกเลยว่า ในขณะที่พิมพ์ไปน้ำตาก็ไหลนะ นั่งอ่านทวนว่ามีตรงไหนพิมพ์ผิดหรือตกหล่น น้ำตาก็พาลไหลอีก แต่ไม่อายหรอกค่ะ เพราะมันคือความรู้สึกในความรักที่เรามีต่อผู้หญิงสองคนนี้ เป็นความรักที่บริสุทธิ์สำหรับเรา ^^
อ่านแล้วอยากกลับไปกอดและบอกว่า "รักแม่ที่สุดในโลกเลย"
โดย: เจ๊สี (รอฟ้าเปลี่ยนสี
 ) วันที่: 13 สิงหาคม 2556 เวลา:17:29:38 น.มีหลาย ๆ ประโยคในบล็อคนี้ที่อ่านแล้วน้ำตาไหล ซึมซับรับรู้ความรู้สึกนั้นโดยไม่รู้ตัว "คิดถึงกอดของแม่เมื่อวันก่อน" ขอบคุณเจ้าของบล็อกสำหรับเรื่องราวดี ๆ
 โดย: เอ๋ย (สมาชิกหมายเลข 950281
) วันที่: 15 สิงหาคม 2556 เวลา:3:45:43 น.ก้านไหนมานะ
โดย: ทับทิม IP: 110.78.185.41 วันที่: 27 สิงหาคม 2556 เวลา:5:52:55 น.
|
mint_narak
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 17 คน [?] ทุกๆสิ่งของความรัก ไม่อาจรู้ด้วยเวลาสั้นๆ Group Blog All Blog
Link |
||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||||||||||||
ปกติข้อความยาว ๆ ขนาดนี้ผมมักจะผ่าน แต่วันนี้อ่านทุกตัวอักษร
เคยหัวเราะกับข้อความของคุณที่ตอบในกระทู้ห้องสยาม แต่วันนี้ซึ้งกับความคิดของคุณครับ
สุดยอดทั้งแม่ทั้งลูก ขอชื่นชมด้วยใจจริงครับ