ความที่ชีวิตส่วนใหญ่ไม่ค่อยได้ไปไหนนอกจากบ้านกับที่ทำงาน 

จึงทำให้ฉันได้มีโอกาสใช้บริการ ขสมก. น้อยมาก

ฉันเลือกนั่งเก้าอี้เดี่ยวตัวที่สองฝั่งซ้ายมือ 

เพราะรู้สึกแปลกใจที่ผู้ให้บริการกระเตงลูกขึ้นมาเลี้ยงบนรถ 

เมื่อกระเป๋ารถเมล์เห็นผู้โดยสารทะยอยนั่งประจำที่ก็ลุกเดินไล่เก็บค่าโดยสาร

บริเวณเครื่องยนต์ของรถมีเด็กแรกเกิดนอนอยู่บนเบาะ 

แม้จะมีพัดลมตัวเล็กจ่อไล่ความร้อนอยู่ตลอดเวลา 

แต่บนหน้าก็ยังคงมีผดหัวหนองขึ้นเต็มไปหมด

เด็กชายวัยประมาณสองขวบโผล่หน้ามาส่งยิ้มให้ฉันจากเก้าอี้เดี่ยวตัวแรก 

นั่นคือจุดเริ่มต้นของมิตรภาพระหว่างเรา…

ตลอดทางเราจะส่งรถยนต์คันเล็ก ๆ กลับไปกลับมา 

เด็กน้อยหัวเราะเอิ๊กอ๊ากตาเป็นประกายทุกครั้ง เมื่อรถคันน้อยแล่นไปถึงมือ

คนขับซึ่งเป็นพ่อเด็กส่งเสียงปรามลูกด้วยความเกรงใจ

ฉันจึงส่งยิ้มกลับไปแทนคำตอบ

เมื่อแม่เด็กเก็บค่าโดยสารจนครบแล้วก็เดินกลับมานั่งกับลูกชายเป็นพัก ๆ 

บางครั้งก็หันไปอุ้มเจ้าตัวเล็กจากที่นอนขึ้นมากอดและหอมด้วยความรัก

ฉันแอบคิดเอาเองว่า...

แม้เด็กทั้งคู่จะลำบากกายแต่ก็คงจะสุขใจไม่น้อย 

ที่ได้นัวเนียอยู่กับพ่อแม่ตลอดทั้งวัน 

เพราะคงจะไม่มีสิ่งไหนที่ทำให้ลูกรู้สึกอุ่นใจและปลอดภัย

ได้มากเท่ากับการที่ได้อยู่กับพ่อแม่

ก่อนก้าวขาลงจากรถฉันหยิบขนมในกระเป๋าส่งให้กับแม่ของเด็ก 

ใบหน้าเปื้อนยิ้มของพวกเค้ามันทำให้ฉันรู้สึกสุขใจได้อย่างประหลาด…

ผู้เขียน : แม่โอ๋เรนเจอร์

ภาพ   :  อินเทอร์เน็ต

17 ธันวาคม 2558