นิทานชีวิต คนจน คนรวย เรื่องง่ายๆที่คนหลงลืม
ชาวเขาผู้รักสันโดด 2 คนเป็นเพื่อนกัน ทั้งคู่ สร้างบ้าน อยู่ คนละฝากฝังของ เนินเขา ชีวิตในแต่ละวัน ชาวเขาทั้ง 2 คน ไม่ได้จำเป็นต้องใช้อะไร เนื่องจาก อาหารการกิน ก็เพราะปลูกเองเสื้อผ้าก็ถักทอเอง มีเพียงสิ่งเดียว ที่เขา ต้องลำบากลำบนเพื่อให้ได้มา นั้นก็คือน้ำจืด จากน้ำตก ที่อยู่บนยอดเนินเขา ที่คั่นระหว่างบ้านของทั้ง 2 คนนั่นเอง ในแต่ละวัน ชาวเขาทั้ง2 คน จะต้อง ใช้เวลา ราว6-8 ชัวโมง ในการตักน้ำจากน้ำตก กลับมาที่บ้านเพื่อใช้สอยและเพาะปลูก
ทุกๆวัน ชาวเขาทั้ง 2 คน จะได้มาพบป่ะกันที่บริเวณน้ำตกและได้พูดคุยกันเสมอ จนกระทั้งวันหนึ่ง
ชาวเขา ก. : "เฮ้ย วันนี้ สู ตักน้ำมากกว่าปกติ เหรอ" ชาวเขา ก. ร้องทักทายชาวเขา ข. ขณะที่ตัวเองนั่งเล่นน้ำหลังเสร็จงาน ชาวเขา ข. : "เอ้อ ใช่ พรุ่งนี้ ตู ว่าจะไม่มาตักน้ำ" ชาวเขา ข. ร้องตะโกนตอบ ชาวเขา ก. : "อ้าว สู จะไปไหนเรอะ ถึงจะไม่มาตักน้ำ" ชาวเขา ข. : "ตูจะเข้าเมืองไปซื้อจอบซื้อพลั่วเอามาขุดบ่อน้ำ" ชาวเขา ก. : "ขุดไปทำไม๊ ดินเป็นหินออกอย่างนี้ ขุดก็ยาก เหนือยก็เหนือย ขุดไปก็ไม่มีน้ำ สู้เอาเวลามาตักน้ำ ดีกว่า ตักเสร็จแล้ว ก็ยังมีเวลามาเล่นน้ำอย่างตู" ชาวเขา ข. : "เออ... ขอบใจสู แต่ตูอยากจะลองดู" ชาวเขา ข. ยังยืนยัน ความคิดของตน
หลังจาก ชาวเขา ข. ไปซื้อจอบซื้อพลั่ว มาแล้ว ก็เริ่มลงมือขุดบ่อน้ำ โดย ตักน้ำวันนึง ขุดบ่อ วันนึง สลับกัน วันไหน ที่ไปตักน้ำก็ต้องตักมากขึ้นเป้น 2 เท่า เพื่อชดเชยกับวันที่ ขุดบ่อเป็นเช่นนี้ เรื่อยมา จนผ่านไป 1 เดือน
ณ ที่น้ำตกบนเนินเขา
ชาวเขา ก. : "เฮ้ย วันนี้ สูดูไม่สดชื่นเลย เป็นอะไร หรือเปล่า ว่ะ" ชาวเขา ก. ร้องตะโกนทัก ชาวเขา ข. : "อืม... ไม่ค่อยดี ว่ะ เมื่อวานตูขุดบ่อน้ำ ลึกลงไป กว่า 3 วา แล้วยังไม่เจอน้ำเลย แต่ดันไปเจอดินดานเข้า จะขุดต่อก็ขุดไม่ไหว มันแข็งเหลือเกิน" ชาวเขา ก. : "เออ... สม ตู เคย เตือนสูแต่แรกแล้ว เป้นไงล่ะ เหนื่อยพรี แถมยังต้องมา ลำบาก ตักน้ำมากขึ้นอีก" ชาวเขา ข. : "เออ... " ชาวเขา ข. ถึงกับอึ้ง
หลายวันผ่านไป
ชาวเขา ก. : "เฮ้ย วันนี้ สู กำลังทำอะไรนะ" ชาวเขา ก. ร้องทัก ชาวเขา ข. : "เอ้อ ตู คิดว่าตูจะขุดคูน้ำ ไปที่บ้านตูเลยนะ" ชาวเขา ข. ร้องตะโกนตอบ ชาวเขา ก. : "ก้ากกกๆๆๆ อะไรนะสูจะขุดคูน้ำไปที่บ้าน ตั้งไกลน่ะนะ " ชาวเขา ก. ขำกับ ความคิดของ ชาวเขา ข. ชาวเขา ข. : "เออ... ตูว่าคราวนี้มันต้องได้ผลแน่ๆ" ชาวเขา ก. : "ตู ว่าสู เลิกขุดแล้วตักน้ำกลับบ้านอย่างเดิมดีกว่า คูน้ำของสู พาน้ำไปไม่ถึง บ้านหรอก " 2 เดือนผ่านไปเข้าสู่ฤดูฝน เกิดฝนตกคูน้ำก็ถูกดินถล่ม กลบจนราบ
ชาวเขา ก. : "เฮ้ย เมื่อคืนฝนตก คูน้ำของสู ยังอยุ่ดี รึ" ชาวเขา ก. ร้องทัก ชาวเขา ข. : "เฮ้อ... คูน้ำตูโดนดินถล่มลงมากกลับจนราบเรียบหมดเลย" ชาวเขา ข. ตอบพร้อมกับ สีหน้าผิดหวังและถ้อถอย ชาวเขา ก. : "เออตูเตือนสูหลายครั้งแล้ว แต่สูก็ไม่ยอมเชื่อไม่ยอมเข็ด เป้นไงล่ะ เหนื่อยพรี อีกแล้ว" ชาวเขา ข. : "เออ... " ชาวเขา ข. ถึงกับอึ้งอีกครั้ง
3 วันผ่านไป
ชาวเขา ก. : "เฮ้ย วันนี้ สู กำลังทำอะไรอีกแล้วนะ คราวที่แล้วยังไม่เข็ดอีกเหรอ" ชาวเขา ก. ร้องทักเมื่อเห็น ชาวเขา ข. ลงมือขุดคูน้ำอีกครั้ง ชาวเขา ข. : "เอ้อ... คราวนี้ตูว่ามันต้องสำเร็จสิน่า" ชาวเขา ก. : "ตูว่าสู เสียแรงเปล่า"
2วัน ผ่านไป ชาวเขา ก. ก็เห็น ชาวเขา ข. กำลังกลบคูน้ำที่ขุดไว้เมื่อ 2วันก่อน
ชาวเขา ก. : "เอ้ย... นั่นสูกำลังทำอะไร เลิกขุดคูน้ำแล้วเหรอ" ชาวเขา ข. : "ป่าว ตู ยังไม่เลิก ที่กลบ ก็เป็นส่วนหนึ่งของคูน้ำของตู" ชาวเขา ก. : "สู นะ ท่าจะบ้าแล้ว ขุดๆกลบๆ สนุกเหรอ" ชาวเขา ข. : "เออ... ตูว่า คราวนี้มันต้องได้ผล"
1 ปีผ่านไป ในที่สุด ชาวเขา ข. ก็ขุดและกลบ คูน้ำของตนเองเสร็จ และแล้ว ในเช้าวันแรก หลังจากที่คูน้ำเสร็จ
ชาวเขา ก. : "เฮ้ย ... วันนี้สูไม่ตักน้ำแล้วเหรอ หรือว่า ผิดหวังเรื่องคูน้ำจนบ้าไปแล้ว" ชาวเขา ก. ร้องทักด้วยความสงสัย เพราะชาวเขา ข. พาครอบครัวมาด้วย แล้วเอาแต่เล่นน้ำกันโดย ไม่ได้ตักน้ำเหมือนปกติ ชาวเขา ข. : "เฮ้ย... ตูไม่ได้บ้า คูน้ำตูเสร็จแล้ว ต่อไปนี้ตูไม่ต้องตักน้ำอีกแล้ว" ชาวเขา ก. : "สูนี่ต้องบ้าแน่ๆ คูน้ำสู สูก็กลบหมดแล้ว จะบอกว่าเสร็จแล้วได้ไง"
ผ่านไปหลายวัน ชาวเขา ข. ยังคงมาเล่นน้ำทุกวัน แต่ ชาวเขา ก. ยังคงต้องตักน้ำทุกวัน จน กระทั่ง วันนึง ชาวเขา ก. ล้มป่วย ทำให้ครอบครัวลำบากเป็นอย่างมาก เมื่อชาวเขา ก. พอมีเรี่ยวแรง โดยยังไม่ทันหายดี ก็ต้องรีบมาตักน้ำอีก และได้พบกับ ชาวเขา ข. เล่นน้ำเช่นเดิม
ชาวเขา ก. : "ตูเห็นสู มาเล่นน้ำทุกวัน สูไม่ตักน้ำไปทำไร่บ้างหรือไง" ชาวเขา ข. : "ตูไม่ต้องมาตักน้ำแล้ว ตูมีคูน้ำ พาน้ำถึงที่บ้านแล้ว ตูเคยบอกแล้ว สูก็หาว่าตูบ้า" ชาวเขา ก. : "ตูไปดูที่บ้านสูได้ไหม"
ตกลง วันนั้น ชาวเขา ข. จึงได้พา ชาวเขา ก. ไปที่บ้าน สิ่งที่ ชาวเขา ก. ได้เห็นเป็นเพียงบ่อน้ำ ขนาด กว้างประมาณ 1 วา ที่มีน้ำไหลออกมาตลอดเวลา ชาวเขา ก. รู้สึกประหลาดใจ
ชาวเขา ก. : "สูทำได้ยังไง" ชาวเขา ข. : "ที่ก้นคูน้ำก่อนจะกลบ ตูเอาไม้ไผวางเอาไว้" คือคำตอยที่ ชาวเขา ก. ได้รับ
เมื่อชาวเขา ก. ได้รับฟัง ก็กลับไปทดลองทำคูน้ำสั้นๆดู โดนเอาไม้ไผวางไว้ ก้นคูน้ำแล้วกลบ แต่ก็ไม่เป็นผลแต่อย่างได จึงกลับไป หา ชาวเขา ข.
ชาวเขา ก. : "เอ้ย สู หลอกตู ตูลองขุดคูน้ำแล้วเอาไม้ไผ่วางไว้ที่ก้นคูแล้ว แต่ไม่เห็นจะได้ผลเลย" ชาวเขา ข. : "เอางี้ ตูจะสอนสูทำ แต่สูจะต้องมาทำที่บ้านตูก่อน ตูจะไม่เดินทางไปสอนที่บ้านสูนะ" ชาวเขา ก. : "เอ้ย อย่างนั้น สูก็เอาเปรียบตูนะสิ สูกินแรงตู ตูทำแทบตายแต่สู ได้น้ำไป ไม่เอาหรอก" ชาวเขา ข. : "ก็ตามใจสูนะ"
ชาวเขา ก. พกความเจ็บใจ กลับบ้าน แล้วเที่ยวบอกใครต่อใคร ว่า ชาวเขา ข. ขี้เหนียว ไม่ยอม สอนตน พอคนอื่นๆรู้ก็มีบางคนที่ ยอมรับเงื่อนไข ของ ชาวเขา ข. และทำคูน้ำไปที่บ้านของ ชาวเขา ข. จนสำเร็จ ก่อนจะกลับไปทำ ที่บ้านของตน เป็นผลทำให้ ชาวเขา ข. เองก็ได้รับน้ำมาก มายจากคูน้ำที่สร้างโดยคนที่มาเรียน และชาวเขา ข. จึงกลายเป็นผู้ที่ร่ำรวยเนื่องจากมีน้ำมากมาย ในขณะที่ ชาวเขา ก. ยังคงต้องลำบากตักน้ำทุกวัน และ ได้แต่เฝ้าอิจฉาปนเจ็บใจ ชาวเขา ข. ไปอีก หลาย 10 ปีจวบจนสิ้นชีวิต
นิทานชีวิต จากคำสอนหนึ่งของคุณ โรเบิร์ต คิโยซากิ โดย Humandroy
Create Date : 29 มีนาคม 2548 |
|
27 comments |
Last Update : 29 มีนาคม 2548 9:39:35 น. |
Counter : 7615 Pageviews. |
|
|
|
.. ขอหมอนหน่อยจิ ... ZZZZZzzzzzz
ล้อเล่นน่า .. นิทานเรื่องนี้อ่านกี่ครั้งกี่ครั้ง ..
.. ก็คงเสน่ห์เหมือนเดิม ..