เมื่อคนที่เรารักจากไป....โดยไม่ได้ลา เมื่อประมาณ ..18 ปีที่แล้ว วัชเสียคุณแม่โดยไม่ได้บอกลาแม้แต่คำเดียว สาเหตุเพราะ มีชายคนหนึ่งมาพรากแม่ไป อ่านแล้วอาจเศร้านะค่ะ แต่ลองอ่านดูนะค่ะ เพราะมันคือเรื่องจริงที่วัชเอง.......คิดอยู่นานว่าจะ เขียนดีมั้ย และสุดท้ายก็เริ่มเขียนมันดีกว่า เนอะๆๆ ตอนนั้นวัชเองอายุ 15 ปี คืนก่อนวันที่ม่าม้าวัชจะจากไป เหมือนเขามาลา เพราะตอนนั้นวัชนั่งทำงานส่งครูอยู่เป็นงานฝีมือก็ดึกใช้ได้อยู่ ม่าม้าเดินเขามาที่ห้อง ซึ่งแสงไฟในห้องมันมีแค่ ตรงโต๊ะเขียนแบบ ที่วัชทำงานอยู่ แต่พอวัชเงยหน้าไปมองหน้าม่าม้า ก็เห็นหน้าเค้าซีดๆ แบบว่าขาวมาก ซึ่งปกติแม่วัชจะไม่ท่าแป้งที่หน้าเลย ตอนนั้นวัชเองก็ กำลังเพลินกับงาน พอเห็นหน้าเค้าก็ตกใจเหมือนกันแต่ไม่คิดอะไร คืนนั้นวัชเองเข้านอนดึกอยู่ เที่ยงคืนมั้งที่ม่าม้าเข้ามาถามว่า " ยังไม่นอนเรอ " วัชบอกว่าต้อง " ทำงานให้เสร็จอะ " ตอนเช้าของวันที่ 22 พฤศจิกายน 2534 วัชก็ไขกุญแจออกจากบ้าน ก้าวแรกพอเดินออกมาสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวคือ หัวใจมันเริ่มเต้นแรงมากขึ้นๆ โดยไม่รู้สาเหตุ และเต้นทั้งวัน ทำให้วันนั้นทั้งวันไม่คุยกับใครเลย เพื่อนก็แปลกใจ พอเลิกเรียนวัชก็ชวนเพื่อนไปซื้อของแถวบ้านเพราะเห็น ว่ามันถูก แต่พอเดินมา.......เห็นประตูบ้านปิดซึ่งบ้านวัชเปิดร้านถ่ายรูป อยู่ติดถนนใหญ่ (วัชมีบ้านสองหลังค่ะ) จากหัวใจที่เต้นแรงมาทั้งวัน มันหยุดโดยบัดดล สิ่งแรกที่คิด เฮ้ย..!!!! แม่เราเพื่อนก็ตกใจได้แต่บอกว่าไม่เป็นไรมั้ง พอเราเดินไปถึงก็เข้าร้านไม่ได้เพราะ ตั้งแต่เกิดมา 15 ปีร้านเราไม่เคย ปิดร้านเลยโดยไม่มีสาเหตุ ร้านค้าที่อยู่ข้างบ้านบอกว่าแม่ล้ม ตอนนี้อยู่ รพ.แล้วแต่เราเด็กมากไม่รู้ทำไงเลยต้องนั่งรอพี่ๆที่ร้านข้างบ้าน พอสักพักพี่ชายเรามา ก็พากันไปรพ. ที่แม่รักษาตัวอยู่ไม่ไกลนัก ไปถึงก็มารู้ว่า ม่าม้าโดนจี้ รึง่ายๆขโมยเข้ามาปล้นที่บ้าน แล้วเอาไม้หน้า สามที่เค้าเตรียมมาด้วย เอามาตีแม่เรา ( พักไว้ก่อนมาเรื่องอาการแม่ ก่อน) พอหมออนุญาต ให้เข้าเยี่ยมได้ ม่าม้านอนอยู่ในห้อง ICU สิ่งที่เราเห็นคือ หมอนเต็มไปด้วยเลือด มีผ้าพันที่ศรีษะที่ชุ่มไปด้วยเลือด เราเดินไปที่ข้างเตียงแล้วก็ร้องไห้ แล้วเราก็บอกว่า " ม่าม้าต้องหายนะ พรุ่งนี้กลับบ้านกัน " เราโกหกตัวเอง เผื่อที่อยากจะได้เจอกับแม่อีกครั้ง แต่แม่เราก็ทนพิษบาดแผลไม่ไหว นอนทนเจ็บได้แค่ชั่วข้ามคืนเท่านั้น ก็จากเราไป " เราเลยไม่ได้แม้แต่บอกลา รึกอดแม่เราเลย " แม่เราถูกทำลาย ถือเป็นคดีอาชญากรรม ศพจึกถูกส่งไปชันสูตรที่ รพ.ตำรวจ ผลการผ่าศพหมอบอกว่า แม่เราถูกตีด้วยของแข็ง เข้าที่ทัดดอกไม้ 3 ครั้ง ทำให้เลือดออกในสมอง เค้าพรากแม่เราไป ด้วยเวลาไม่กี่นาที และสิ่งที่เขาทำมันทำให้คนข้างหลัง แทบล้มทั้งยืน แต่สิ่งที่เขาเอาไปได้คือ สร้อยข้อมือหนัก 2 บาท สร้อยคอหนัก 3 บาท แค่นั้นเองที่เขาเอาไปโดยไม่แตะต้องของในร้านเลย แต่ที่ครอบครัวเราได้รับคือเราเสียแม่ ผู้หญิงที่เก่งที่สุดสำหรับเรา ......มาถึงตรงนี้อยากรู้แล้วใช่มั้ยค่ะว่าจับตัวเค้าได้มั้ย ความจริงเกือบจะ ไม่ได้หวังว่าจะจับได้ เพราะวันเกิดเหตุแม่อยู่ร้านคนเดียว พ่อเราก็ไม่อยู่ ลูกๆก็ไปเรียนกันหมด เลยไม่มีใครเห็นหน้าโจร แต่เวรกรรมมีจริงค่ะ หลังจากนั้นครึ่งปี เค้าก็ถูกจับ อันนี้ขอไม่บอกแล้ว กันนะค่ะว่าถูกจับด้วยเหตุใด เพราะตอนนี้วัชว่าเขาเองก็อาจถูกอภัยโทษ ออกมาแล้วด้วยซ้ำ เพราะป๊าวัชเขาไม่ได้ฟ้องร้องรึจะอะไรก็แล้ว ....วัชคิดว่าป๊าคงคิดว่ายังไงคนก็ตายไปแล้ว เพราะตั้งแต่เกิดเรื่อง วัชไม่เคยเห็นป๊า พูดรึด่าว่าคนที่ทำให้แม่เราตาย แต่แอบเห็นเค้านอน ร้องไห้ อ่านมาถึงตรงนี้ อย่าเศร้าไปเลยนะค่ะ ( เอะรึไม่เศร้าเลย 555 ) เพราะตั้งแต่ตอนนั้นวัชเองก็เข้าใจชีวิตมากขึ้น ยอมรับค่ะว่านอนร้องไห้ อยู่หลายเดือนถ้าจำไม่ผิด สุดท้ายคิดได้ว่า .........คนเรามีเวรกรรมกันทุกคนไม่เจอวันนี้วันหน้าก็ต้องเจอ เพื่อนๆวัชหลายคนพอทราบเรื่องบอกว่า ถ้าเป็นฉัน..ฉันคงอยู่ไม่ได้ แต่วัชไม่ได้คิดแบบนั้น วัชกลับคิดว่า แค่เราเจอคำว่า.........( 0^ 0 ) เสียใจ , ลำบาก , เศร้า , ทุกข์ใจ ก่อนคนอื่นก็เท่านั้นเอง และทุกวันนี้ก็ยังคงคิดแบบนี้อยู่ ถึงแม้ว่าเวลามันจะผ่านไป 18 ปีแล้วก็ตาม ม่าม้าของฉันแค่ไปรอฉันบนสวรรค์เพื่อรอให้ ฉันไปนอนหนุนตักอุ่นๆมีคน มาลูบหัวตอนนอน.....แล้วถ้าวันนั้นมีจริงฉันอยาก กอดแม่ฉันให้แน่นที่สุด เท่าที่ลูกคนนี้จะกอดได้สุดแรง แถมหอมให้อีกฟอดใหญ่ รักม่าม้านะ....คิดถึงมากด้วย   Create Date : 05 มิถุนายน 2552 6 comments Last Update : 21 มิถุนายน 2552 2:07:12 น. Counter : 869 Pageviews. Share Tweet

คุณแม่ท่านได้พักผ่อนแล้ว แต่เรายังคงต้องเดินทางและสู้ต่อไป ... ...ตะวันเชื่อเรื่องเวรกรรมว่ามีจริง...ผู้ก่อกรรมต้องได้รับอย่างแน่นอน ... วันนี้บล็อกของคุณวัชสวยมากๆ เลยค่ะ รักษาสุขภาพ...พักผ่อนให้เพียงพอนะคะ ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้างเอ่ย...ดีขึ้นบ้างมั๊ยคะ   โดย: ตะวันเจ้าขา 16 มิถุนายน 2552 10:31:20 น.

คุณวัชเป็นอย่างไรบ้างคะ แวะส่งข่าวกันบ้าง...(สั้นๆ ก็พอ) ด้วยความห่วงใย   โดย: ตะวันเจ้าขา 19 มิถุนายน 2552 13:35:23 น.

สวัสดีค่ะคุณวัช อ่าบทความของคุณวัชแล้วน้ำตาไหลเลย ไม่รู้จะพูดว่ายังไงดีค่ะ.....แวะมาเยี่ยมในวันหยุดสุดสัปดาห์ค่ะ มีความสุขมากๆนะคะ   โดย: ดรสา 20 มิถุนายน 2552 8:49:45 น.

สวัสดีวันอาทิตย์ค่ะคุณวัช ตะวันไม่เคยรู้สึกว่าต้องทนอ่านเรื่องของคุณวัช (และเพื่อนๆ ในบล็อก) เลยค่ะ ช่วงไหนที่หายไปหลายวันติดๆ กัน กลับเกิดคำถามในใจทุกครั้งว่า "สบายดีไหมหนอ" ... แอบรอชิมไอติมลิ้นจี่อยู่นะคะ ใกล้จะลงบล็อกหรือยังเอ่ย ตอนนี้ลิ้นจี่กำลังเต็มตลาดเลย   โดย: ตะวันเจ้าขา 21 มิถุนายน 2552 19:12:21 น.

แงๆๆ หมูจะเอาไอติมลิ้นจี่อ่าคุณวัช   โดย: ตะวันเจ้าขา 25 มิถุนายน 2552 0:03:39 น.

อ่านแล้วไม่รู้จะเมนท์ยังงัยเลยวัช เอาเป็นว่าเสียใจด้วยกับเรื่องที่ผ่านมานะจ๊ะ สู้ๆ จ้า   โดย: ยัยลูกหมู 25 มิถุนายน 2552 16:24:15 น.