เมื่อวาน ระหว่าง รอลูก ไปซ้อม เปียโนรอ ขึ้น concert ก็ หยิบนิยาย จากตู้มาเล่มหนึ่ง ..

เบื่อ เล่นเกมส์ระเบิดนกแล้ว.. นิยายเรื่องนี้ ผู้แต่งคือ คุณ กิ่งฉัตร จำได้ว่าหยิบนิยาย เล่มนี้ มา อ่าน ..เมื่อ 12-13ปีที่แล้ว นานจริงๆ นะ จำได้ว่า อ่านครั้งแรก..ก็อ่านรวดเดียว จบ.. พาลทำให้ได้นอน 2ชม. ก่อน ขึ้นเครื่องไป สุราษฎร์..

เพื่อ ต่อ เรือ ที่ ดอนสัก.. แล้วไป เกาะสมุย ( อันเป็นเหตุให้ เมา เรือ..โทษ นิยายอีก)

รูปภาพ จาก web ://abookreader.blogspot.com/2011/04/blog-post_10.html

.. อรรถรส ที่ได้ ก็ ยัง สนุกเหมือนเดิมเลยจริงๆ ค่ะ

เป็นครั้งแรกที่ได้อ่านนิยายของคุณกิ่งฉัตร ตอนนั้น ยอมรับ ว่าคุณ กิ่งฉัตร บรรยาย ได้เห็น ภาพ

ความสวยงามของ ทิวทัศน์ .. ทัศนียภาพ ..ของการท่องเที่ยว โดยการใช้ เส้นทางรถไฟ วิ่งเลียบ ชายฝั่ง

ทาง ภาค ตะวันตก ของ สหรัฐ อเมริกา ซึ่งนางเอกใช้เดินทางไปเพื่อ ท่องเที่ยว ฉลองคริสต์มาส

กับเพื่อนรักของ เธอ    โดยมี ภวัต ชายหนุ่ม ผู้ซี่ง มีความหลังฝังใจ.. และ เกลียดชัง นางเอก มา นาน ร่วมเดินทางไปด้วย

คุณ กิ่งฉัตร ยัง ผูก ปม ชีวิตนางเอกได้ รันทด เพราะ นางเอก เป็น ลูก กำพร้า เธอเสียแม่ตั้งแต่เล็กๆพออายุได้สิบกว่าขวบ ก็ ต้องสูญเสีย คุณยายที่เลี้ยงเธอมา     พ่อแต่งงานใหม่

มีลูกกับแม่ใหม่ ..เธอเหมือน อยู่ตัวคนเดียวในโลก

พอ เข้าสู่ชีวิตการทำงาน ก็ โชคร้ายอีก..  ถูกสังคม รอบข้าง เข้าใจว่า ทำลายครอบครัวคนอื่น

โดน ติฉิน นินทา และเมื่อ ได้เรียนเมืองนอกก็ต้องอยู่อย่าง

ขัดสน.. ทำงานพิเศษ  ก็โดนอาเปรียบ..  เพื่อนที่ อยู่ด้วยก็ หาความจริงใจ ไม่ได้

อย่าเพิ่ง คิดว่า นิยาย เล่มนี้ อ่านแล้วจะได้แต่ความ เศร้า ..รันทด นะ .. ตรงข้ามอ่านแล้ว สนุกค่ัะ

คอยลุ้น..พระเอกว่าจะ เข้าใจ นางเอก เมื่อไหร่.. และเรื่องราว จะคลี่คลาย เมื่อไหร่.. อยากให้ นางเอกได้เจอ สิ่งดีๆ บ้าง

เรื่องนี้ คอยลุ้นให้ คน นำมาสร้างหนัง ..สร้างละครแต่เมื่อ สร้าง ..เรากลับไม่มีโอกาสดูซะงั้น..

แต่ถ้าสร้างแล้วไม่ดี.. จริงๆก็ ไม่อยากดูนะ..

เมื่อวาน ระหว่าง รอลูก ไปซ้อม เปียโนรอ ขึ้น concert ก็ เอากลับมาอ่านอีก.. อรรถรสที่ได้ ก็ ยัง สนุกเหมือนเดิม เลยจริงๆ ค่ะ

คิดไป คิดมา .. อยากมีโอกาส ได้ ไปนั่งรถไฟ สายนี้ แบบ นางเอก บ้าง ..จำได้ว่าอ่านครั้งแรก ยังไม่ได้แต่งงาน

ยังแอบฝันว่า.. จะหาโอกาส ลางาน ไป เที่ยว อเมริกา .. นั่งรถไฟสายนี้บ้าง..แต่ตอนนั้น งานก็ รัดตัวจริงๆ

มาอ่านครังนี้ ความอยากไปนั่ง ก็ ยังมีอยู่.. 

แต่คง หมด สิทธิ์ ..

เพราะ ต้อง มาคอย รับส่งลูก ไปโรงเรียน ,.เรียน พิเศษ ..ต่างๆ    เฮ่อ!!! ..

อย่างน้อย ก็ จนลูกโต..      ถึงตอนนั้น เรา ก็ อาจเป็น คุณ ย่าแล้ว

อืม..ว่าแต่ว่า รถไฟ สายนี้ มันยังวิ่งเลียบชายฝั่งอยู่หรือเปล่าน้อ?

ว่าไปเเล้ว..การเป็นเเม่ นี่ ..ทำให้ เรา ขาดชีวิต ส่วนตัว เรา ไปเลยนะ..

รูปภาพจาก webนะคะ

แต่ก็อีกนั่นเเหละ.. เรา ต้องทำหน้าที่ ที่ เรา รับผิดชอบให้ดี ที่สุดนะ..

เรื่้องเที่ยว ก็ คงต้อง พับไป จนกว่า จะ มีโอกาส นั่นเเหละนะ ..

Create Date : 16 ธันวาคม 2556
Last Update : 12 มกราคม 2557 16:41:00 น.		0 comments
Counter : 2051 Pageviews.
Share Tweet