MISS SAIGON โศกนาฏกรรมความโหดร้ายของโชคชะตามนุษย์ที่งดงาม ACT 1 (ละครเวทีก็เสมือนภาพยนตร์ที่แสดงสดเรื่องหนึ่งนั่นเอง) "มิสไซ่ง่อนไม่ใช่แค่โศกนาฏกรรมของความรัก...แต่เป็น บทบันทึกทางวัฒนธรรม...วรรณกรรมแห่งความรับผิดชอบ ต่อซากแห่งสงคราม...และความทรงจำคือมีชีวิตอยู่ในทุกขณะ ของชีวิตผู้หญิงคนหนึ่ง...แต่สิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คือบทสรุปที่ว่า... ความรักของแม่...ไม่มีสิ่งใดในโลกมาเปรียบปรานได้... ละครเวทีเรื่องนี้...บีบหัวใจ" ขอบคุณข้อมูลดีดีจากระทู้ของ คุณ sk แห่งโต๊ะเฉลิมกรุง ห้องย่อยละครเวที เปิดแสดงแล้ว ที่เมืองไทยรัชดาลัยเธียรเตอร์ เอสพลานาด รัชดาภิเษก ชั้น 4 "คืนนั้นพาเราสองมาไกล...เพียงใด" โชคชะตา...ทำให้เด็กสาวเวียดนามวัย17ปีอย่าง คิม ต้องพลัดพรากจากพ่อเเม่ที่ถูกไฟเเห่งสงครามเผาทำลาย เเละได้ก้าวเข้าสู่ไซง่อน เมืองหลวงที่ทุกคนต่างมีภาพฝัน เป็นเดิมพันในการใช้ดำรงชีวิต เเละโชคชะตา...ทำให้คิม ได้เข้ามาทำงานในบาร์ดรีมเเลนด์ของเอ็นจีเนียร์เพื่อเเลก กับความอยู่รอดเช่นเดียวกับผู้หญิงในบาร์อีกหลายๆ คน ที่ต่างมีความฝันในการได้ไปอยู่ที่อเมริกาหนีจากความ ยากลำบากและสภาวะบ้านเมืองที่ไม่มั่นคงในไซง่อน เเละโชคชะตาก็ทำให้ คิมได้พบเจอกับคริส ทหารหนุ่มจีไอ อเมริกัน ที่เข้ามาเที่ยวในคืนนั้น เเละหลงรักในความใสซื่อ ของเธอ ทำให้คืนนั้นทั้งสองคนตกเป็นของกันเเละกัน เเละ ได้เเต่งงานกันในที่สุด โชคชะตาชักนำให้เขาทั้งคู่มาเจอกัน จนก่อเกิดเป็นความรัก สำหรับคิม คริสคือทุกสิ่งทุกอย่าง ของเธอ เพราะคริสคือรักครั้งเเรกเเละคนเเรกของเธอ ยิ่งชีวิต ที่ขาดหลักยึดเหนี่ยวจิตใจที่คอยคุ้มครองอย่างพ่อเเม่ด้วยเเล้ว คริสจึงกลายเป็นสิ่งเดียวที่เป็นความหวังของเธอในการมี ลมหายใจอยู่ เเต่สำหรับคริส คิมคือผู้หญิงที่เขาสงสารในความ ใสซื่อ เเละชะตากรรมที่เธอไม่ควรต้องพบเจอ คริสจึงอยาก ปกป้องคิม จนนำมาสู่ความรู้สึกบางอย่างในจิตใจที่เเม้เเต่ คริสเองก็หาคำตอบไม่ได้ว่ารักหรือสงสาร "เธอเหมือนตะวัน ฉันดั่งเดือน โชคพาล่องลอยคล้อยเคลื่อนมา ได้พานพบสบตา ร่วมเรียงฟ้ากว้าง สวรรค์สรรค์สร้างฉันคู่เธอ" เรื่องคงจะจบลง อย่างดงามเเละมีความสุข เเต่เมื่อตะวันมิอาจขึ้นฉายเเสงพร้อม เดือนได้ฉันใด คริสกับคิมก็ไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้ฉันนั้น เพราะโชคชะตามักเล่นตลกกับมนุษย์เราอยู่เสมอ เวลาแห่ง ความสุขสิ้นสุดลง ไฟเเห่งสงครามก็ได้กลับมาสร้างบาดเเผล ให้กับคิมอีกครั้ง เมื่อคริสกับเธอต้องถูกพรากจากกันไปในคืน สุดท้ายที่ไซง่อนเเตก เหตุการณ์ในคืนนั้นไม่มีใครรู้ว่าเกิด อะไรขึ้น แต่สิ่งหนึ่งที่รับรู้ร่วมกันคือ คิมถูกทิ้งในวันนั้น สามปีผ่านไป ความหวังของหญิงสาวคนหนึ่งยังคงรุ่งโรจน์์ ความเชื่อกับคำพูดสุดท้ายที่ว่า "เธออยู่ที่บ้าน เตรียมเก็บของ ห้ามออกไปไหนจนกว่าฉันจะกลับมารับ" ยังคงฝังเเละตรึงอยู่ ในทุกขณะจิต เเละเฝ้ารอว่าเจ้าของคำพูดที่สัญญาไว้จะกลับ มารับเธอ เเม้ว่าจากวันนั้น มันจะล่วงเลยยาวนานถึงสามปีเต็ม เเล้วก็ตาม เเต่ความเชื่อนั้นกลับไม่เคยจางหายไปจากใจเลย เพราะใจฉันเชื่อเสมอ ว่าเธอต้องกลับคืนมา หวนมาเพราะมี บางสิ่งบางอย่างได้เกิดขึ้น เเละคนที่รู้มีเพียงเเค่เธอเท่านั้น ในขณะที่คิมเฝ้ารอด้วยเเรงเเห่งความเชื่อเเละความหวัง ณ มุมหนึ่งของโลก เอลเลน หญิงสาวฝรั่งภรรยาคริสไม่เคย นอนหลับตาลงได้สักคืน เสียงชายคนรักที่นอนหลับหนุน อยู่ด้านข้าง ละเมอพร่ำเพ้อถึงชื่อใครสักคน ที่เธอไม่เคยรู้จัก ความรู้สึกที่เเสนเจ็บปวด เเต่ไม่สามารถถามออกไปได้ถาโถม ในใจของเอลเลน เเต่ใจเธอก็ยังคงเชื่อในความรักที่มีต่อกัน เเละหวังเพียงสักวันความลับที่คริสเก็บซ่อนเธอไว้จะถูกบอก ออกมาจากปากเขาเอง ณ เวลาเดียวกัน ค่ำคืนเดียวกัน ผู้หญิงสองคนกลับมีความเชื่อที่ส่งถึงกันอย่างประหลาด พลังเเห่งความเชื่อส่งผลให้ต่างฝ่ายต่างรับรู้ถึงบางสิ่งบางอย่าง อยู่เงียบ ๆ ในค่ำคืนนั้น ก่อนจะหลับตาลงนอน เพื่อให้ ผ่านพ้นไปอีกหนึ่งคืน...เเละโชคชะตาก็ได้กลับมาทำหน้าที่ ของมันอีกครั้งให้คนคุ้นเคยได้กลับมาพบกัน เพื่อสร้างเส้นทาง ชีวิตต่อไปให้เกิดขึ้นหลังจากสามปีที่ผ่านมาฝ่ายเวียดกงได้รับ ชัยชนะ เอ็นจีเนียร์ต้องระหกระเหินเเละหลบซ่อน เพราะก่อนนั้น เอ็นจีเนียร์เป็นสายให้กับพวกอเมริกัน จึงโดนหมายหัวไว้ ชีวิตที่เคยสบายก็มีอันต้องสิ้นสุดลง เเละกลับไปทำนาเเทน ให้ พอประทังชีวิตไปวันๆ เเต่ในใจก็ยังคงมีความหวังว่าสักวันจะ ไปอยู่ที่อเมริกาให้ได้ จนเหตุการณ์ได้ชักนำให้เอ็นจีเนียร์ มาเจอตุย คู่หมั่นของคิมตั้งเเต่เด็ก ทางด้านตุยเองหลังจากวันนั้น ที่พ่อเเม่คิมตายเเละคิมได้หนีหายไป เขาก็เฝ้าออกตามหาเธอ จนสุดท้ายมาพบเธอในวันเเต่งงานของเธอกับคริส ด้วยความที่ รักมาก บวกกับเเรงเเค้นที่มีต่อทหารอเมริกันเป็นทุนเดิมอยู่เเล้ว เพราะตุยเป็นฝ่ายเวียดกง จึงทำให้ตุยโกรธเเค้นคิมจนถึงขั้น เอ่ยปากสาปเธอ ที่เธอผิดคำสัญญาของพ่อเเม่ เเต่หลังจากวันนั้น สามปีผ่านไป ตุยก้าวขึ้นเป็นท่านผู้การคนสำคัญของฝ่ายเวียดกง เเละใจเต็มไปด้วยความหวังที่จะได้เจอกับคิมอีกครั้ง โชคชะตา ชักนำให้คนสามคนมาพบเจอกัน เมื่อเอ็นจีเนียร์ตามหาจนเจอ คิมในค่ายกักกัน ทันทีที่ตุยพบเจอคิมอีกครั้ง โลกของเขากลับ สว่างสดใสขึ้นมาทันที สามปีที่เฝ้ารอเเละออกตามหา ช่างเป็น สามปีที่ทรมานจิตใจเขาเป็นอย่างมาก เพราะทุกครั้งหลังทำ สงครามเสร็จสิ้น ภาพที่เขานอนฝันในเเต่ละคืนคือการเห็น คิมเป็นเจ้าสาวอยู่เคียงข้างเขา คิมรู้ดีว่าการรอคอยมันทรมาน เเค่ไหน เเต่เธอก็ไม่สามารถรับความรักของตุยได้ เพราะใจเธอ ไม่อาจมีที่ว่างให้กับใครได้อีกแล้วนอกจากคริส ดั่งคำมั่นสัญญา ว่าจะเฝ้ารอเเละอยู่เคียงข้างกันจนถึงคืนสุดท้ายของโลกใบนี้ ตุยโกรธมากเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาไม่คิดว่าคริสจะกลับมา เขามองดูคิมที่ยืนเพ้อฝันเเละพร่ำร้องเพลงเเต่งงานออกมา อย่างมีความหวัง สายตาของตุยเต็มไปด้วยความโกรธ เจ็บปวด และเสียใจ ก่อนที่เขาจะสั่งให้ทหารของเขาจับคิมไปทรมาน เพื่อสั่งสอนเเละเปลี่ยนความคิดคิมเสียใหม่ คิมโดนตบโดน ทำร้ายร่างกายโดยกลุ่มทหาร ความกลัวเข้าจู่โจมเธอ เเต่ บางสิ่งในจิตใจที่เป็นพลังบางอย่างกลับทำให้เธอไม่ยอมเเพ้ตุย และไม่อย่างไรก็ไม่มีทางที่ใครจะเปลี่ยนความคิดและความเชื่อ ของเธอได้ จนสุดท้ายตุยทนไม่ไหวที่เห็นคิมที่เขารักเจ็บปวด จากการทรมาน จึงสั่งให้ทหารหยุดทำร้าย เเละอ้อนวอนให้คิม ไปกับตน คิมปฏิเสธเสียงเเข็งว่า "ไม่" ก่อนจะบอกความจริง ที่เธอเก็บซ่อนมานานถึงสามปี สิ่งเดียวที่สุดหวงเเละเป็นพลัง อันยิ่งใหญ่ที่หล่อเลี้ยงให้เธอมีลมหายใจอยู่มาจนถึงวันนี้ นั่นคือ "เเทม" เด็กชายวัยสามขวบ พันธะสัญญาระหว่างเธอ กับคริส ลูกชายสุดที่รักของเธอ เเละนี่เองคือเหตุผลที่เธอยัง เฝ้ารอคริส เพราะเเทมคือเครื่องย้ำเตือนถึงการมีอยู่ของคริส ว่าเธอไม่ได้เฝ้าเพ้อฝันไปแต่อย่างใด ทันที่ที่ตุยรู้ความจริง ถึงกับล้มทั้งยืน ภาพที่เคยฝันไว้พังทลายลงไปกับตา ก่อนจะ คว้ามีดหมายกำจัดศัตรูหัวใจ สัญชาติญาณความเป็นเเม่ บอกให้คิมต้องปกป้องลูกสุดชีวิต คิมบอกตุยทันทีว่าอย่า เเตะต้องตัวเเทม เเทมเป็นทั้งความหวังเเละจิตใจของเธอ ตุยเริ่มควบคุมตัวเองไม่อยู่ เขาบ้าคลั่งเเละจิตใจเเทบเเตกสลาย ความโกรธถาโถมออกมา จนคิมรับรู้ได้ว่าภัยกำลังมาถึงตัวเเล้ว คิมกอดเเทมเเน่น ก่อนที่จะพาลูกวิ่งหนี คมมีดของตุย เเละเมื่อ สบโอกาสที่ตุยเผลอ คิมจึงหยิบปืนออกมาจากกระเป๋าเล็งไปที่ตุย ตุยตกใจเเละเห็นว่าเป็นปินของทหารอเมริกัน จึงท้าว่าให้คิม ยิงตนเลย คิมเริ่มกลัวในสิ่งที่ทำ เหมือนตอนนี้ทั้งโลกสั่นใหว ไปหมดในขณะที่่มือกำปืน ตุยรู้ว่าคิมไม่กล้ายิงเขาเเน่นอน จึงพลักคิมที่ควบคุมตัวเองไม่อยู่ล้มลง เเละเงื้อมีดหมายจะ ปลิดชีวิตเด็กชายตัวน้อยที่ยืนนิ่งไม่รับรู้เรื่องราวใดๆ คิมกรีด ร้องเสียงสุดท้ายออกมา "ไม่มีทางเลือกอีกเเล้ว" ก่อนที่เสียงปืน จะดังขึ้น ปลิดชีวิตตุยทันที คิมตกใจกับสิ่งที่ทำลงไปมองร่าง ของตุยที่ค่อยๆ ทรุดลง ก่อนจะวิ่งเข้าไปกอดประคอง ตุยมอง หน้าคิมด้วยความเสียใจก่อนจะพยายามยกมือทั้งสองข้างเพื่อให้ ตัวเองได้กอดคิมครั้งสุดท้าย เเต่ก็หมดลมหายใจก่อนจะได้ทำ ตุยสิ้นใจตายในอ้อมกอดของคิม คิมกรีดร้องอย่างคนเสียสติ "ไม่............" ชะตาชีวิตกำหนดให้ตุยรักเพียงแต่คิม ความรัก ที่ไม่เคยแปรเปลี่ยน ยิ่งใหญ่ ทรงพลัง แม้กระทั้งลมหายใจ เฮือกสุดท้าย แต่ความโหดร้ายของโชคชะตาก็ไม่เคยทำให้ตุย สมหวังในความรักเลย แม้กระทั้งวินาทีสุดท้ายของชีวิตที่จะได้ กอดคิม มันจะมีความหมายอะไร ถ้าคิมจะกอดตุยในขณะที่ร่าง นั้นหมดลมหายใจลงไปแล้ว กอดให้ตายคนตายก็ไม่มีทางรับรู้... เมื่อวันเวลาเคลื่อนผ่าน จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนต้องเปลี่ยนแปลงไปตามวาระของมัน ไม่มี สิ่งใดที่จะยังคงอยู่เสมอไป ไซง่อนก็เช่นกัน หลังจากสงคราม เวียดนามได้สิ้นสุดลง พวกเวียดกงเป็นฝ่ายมีชัย ส่งผลให้ทหาร อเมริกันต้องหนีกลับประเทศ ไซง่อนก็มาถึงคราวเปลี่ยนแปลง และถูกเปลี่ยนชื่อใหม่ว่า “โฮจิมิน” การเฉลิมฉลองเริ่มต้นขึ้น และเปิดศักราชใหม่แห่งความหวังและแรงศรัทธาในความ ยิ่งใหญ่ต่อท่านผู้นำ อย่างลุงโฮ ฝูงชนออกมาประกาศกู่ร้อง ถึงความเกรียงไกรในชัยชนะที่ได้รับ "เเสงเเห่งหวังทาบท้อง เวหามืดมิดคลาดคลาเบิกฟ้าวันใหม่" ณ ค่ำคืนแห่งการ เฉลิมฉลองในนครโฮจิมิน หนึ่งชีวิตกำลังดับสูญลงไป และ อีกหนึ่งชีวิตได้ถูกเปิดเผย เอ็นจีเนียร์หลบหนีกลับมาที่บาร์ ดรีมแลนด์ของตัวเอง หลังจากปล่อยให้ทิ้งร้างไปนานกว่าสามปี และได้เข้าไปเอาสมบัติอันมีค่าที่เก็บซ่อนไว้ เเละหวนรำลึกถึง ความหลังครั้งที่เคยรุ่งเรืองของตน ก่อนเตรียมเก็บของมุ่งหน้าสู่ กรุงเทพฯ เพื่อเป็นทางผ่านไปสู่อเมริกา ดังที่เคยฝันไว้ตลอดชีวิต แต่ขณะนั้งเองคิมก็วิ่งอุ้มแทมเข้ามา ก่อนจะบอกว่าเธอพลั้งมือ ฆ่าตุยตายเพราะต้องการจะปกป้องแทม เอ็นจีเนียร์ไล่คิมให้ หลบหนีไป แต่คิมบอกว่าเธอจะหนีไปอเมริกาภายในคืนนี้ เอ็นจีเนียร์หัวเราะทันที เพราะขนาดตัวเขาเองยังไม่มีวีซ่าไป แล้วอย่างคิมจะมีได้อย่างไร คิมรู้ดีว่าจุดมุ่งหมายของเอ็นจีเนียร์ คืออะไร สิ่งเดียวที่จะทำให้เธอหนีและรอดพ้นไปจากที่นี่ทางรอด ทางนั้นมีแค่เอ็นจีเนียร์เท่านั้นจะช่วยเธอได้ คิมจึงยกแทมขึ้นมา เป็นเหตุผลในการไปอเมริกาของเธอ แทมเด็กอเมริกันบอย วีซ่าชั้นดีของเอ็นจีเนียร์ เอ็นจีเนียร์รีบเข้าไปกอดประคองแทม และรับคิมเป็นน้องสาวและแทมเป็นหลานชาย สัญญาติญาณ ของมนุษย์มักจะทำทุกทางเพื่อให้ตัวเองได้อยู่รอด เอ็นจีเนียร์ รีบออกไปจัดการหาตั๋วขึ้นเรื่อเพื่อพาสองแม่ลูกมุ่งสู่กรุงเทพฯ บรรยากาศสงครามและความน่ากลัวถาโถมเข้ามาภายในบาร์ คิมนั่งมองลูกชายสุดที่รัก กำลังนั่งวาดรูปอยู่บนเศษกระดาษ ด้วยความไร้เดียงสา ท่ามกลางบ้านเมืองที่ไม่สงบ เด็กชาย ตัวน้อยที่ไม่เคยเรียกร้องใดๆจากเธอ เจ้าตัวน้อยที่ไร้ร่องลอย มลทิน เจ้าตัวน้อยที่ไม่ได้ขอเธอให้เกิดขึ้นมา แต่กลับต้องมา เจอโชคชะตาที่แสนเศร้า คิมมองความไร้เดียงสาของลูกน้อย และสัญญาว่าจะไม่มีวันที่แทมจะต้องเจ็บปวดเด็ดขาด แทม ถือกำเนิดขึ้นจากความรักของเธอและคริส ความรักที่ไม่เคย กลัวสิ่งใดๆ ไม่ว่าสิ่งใดๆบนโลกนี้ที่แทมต้องการ แม่คนนี้ พร้อมจะหามาให้เธอคนดี ต่อให้อยู่สุดพื้นฟ้า หรืออยู่แห่งหนใด เ พียงแค่เธอได้เป็นใครที่ใจหวัง จะทำทุกทางเพื่อเธอให้ได้ แค่เพียง ให้เอก้าวเดินไปไกล ต่อให้ยกชีวิตนี้ให้เธอก็ยอม... แสงจันทร์ ที่สาดส่องลงมาทำให้คิมมองเห็นคริสยืนอยู่ตรงนั้น คิมเอื้อมมือ คว้าไปกอดคริส แต่ภาพนั้นก็จางหายไป กลายเป็นเพียง แสงจันทร์ที่สาดส่องลงมา คิมมองไปเบื้องหน้าคร่ำครวญ พร่ำเพ้อเรียกหาคริสให้กลับคืนมา อย่างที่เขาเคยสัญญาไว้ ก่อนจะหันกลับไปสบสายตาแทมตัวน้อยที่จ้องมองกลับมา คิมภาวนาวินวอนขอฟ้าเบื้องบนดลใจคริสให้กลับคืนมา... แล้วชายเสื้อของคิมก็ถูกกระตุกด้วยมือน้อยๆ คิมหันไปมอง ลูกชายที่ยืนอยู่ข้างๆ แทมยื่นรูปที่วาดให้กับคิมดู ภาพวาดของ เด็กสามขวบที่ลายเส้นไม่ได้สวยงามและชัดเจนมากนัก แต่ถ้าใคร ได้เห็นก็เข้าใจได้ทันทีว่าภาพนั้นคือรูปของผู้ชายคนหนึ่ง คิม ทรุดลงน้ำตาไหล แล้วดึงแทมเข้ามากอดแนบอกด้วยความรัก คิมกอดแทมและจ้องมองออกไปในความมืด ทั้งที่ไม่รู้ว่าหนทาง ข้างหน้าจะมืดมนหรือเป็นอย่างไร จะพบเจอกับคริสหรือไม่ แต่เธอจะทำให้แทมได้ในสิ่งที่เขาฝันไว้ นั้นคือการได้พบ หน้าพ่อ และคิมจะทำทุกทางเพื่อให้แทมได้ก้าวเดินไปไกล และจะไม่มีผู้ใดหยุดยั้งเธอได้ ชีวิตนี้แม้ต้องแลกด้วยลมหายใจ ก็ยอมพลีได้เพื่อเธอ...เอ็นจีเนียร์กลับเข้ามาในบาร์พร้อมตั๋วในมือ คิมเก็บของและจูงมือแทมไปหาเอ็นจีเนียร์ สามชีวิตเดินมุ่งหน้า สู่แสงตะวัน ข้างทางเต็มไปด้วยชาวบ้านที่อพยพลี้ภัยจากไซง่อน ทุกคนต่างสูญสิ้น สูญเสีย ไร้บ้าน ดวงอาทิตย์ยามรุ่งอรุณ ฉายส่อง ขึ้นเหนือท้องนภา ไซ่ง่อนยามนี้คงจะงดงามไม่น้อย หากไม่ได้อยู่ ในสภาวะสงคราม หมอกควันจากระเบิดและเปลวไฟที่เผาไหม้ บ้านเรือน ลอยตลบไปมาทั่วเมืองดวงอาทิตย์ยามรุ่งอรุณ ฉายส่อง ขึ้นเหนือท้องนภา ...ไม่มีใครรู้ว่าหนทางข้างหน้าโชคชะตาจะนำ พาให้พานพบเจอกับอะไร แต่สำหรับหญิงสาวคนหนึ่งหนทาง ข้างหน้าล้วนเต็มไปด้วยความหวังอันเต็มเปี่ยมว่าสักวันสิ่งที่เฝ้ารอ จะเป็นจริง เพราะแต่ละคนล้วนมีเหตุผลในการกระทำของตัวเอง เป็นที่ตั้ง ไม่มีสิ่งใดดีหรือเลวเกินไปสำหรับความรัก และเมื่อวันที่ โชคชะตาเวียนมาบรรจบพบกันอีกครั้ง ไม่ว่าจะที่ใดที่หนึ่ง วันนั้น จะเป็นวันที่เราจะรับรู้ได้เองว่า โชคชะตาได้เลือกสิ่งใดให้กับเรา ภาพประกอบจากมิสไซ่ง่อนเวอร์ชั่นต่างๆ เท่าที่จะสรรหามาได้จ้า   Create Date : 27 กันยายน 2555 72 comments Last Update : 27 กันยายน 2555 0:27:47 น. Counter : 9523 Pageviews. Share Tweet

โหวตๆ บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้ ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต กะว่าก๋า Dharma Blog ดู Blog ดรสา Blog about TV ดู Blog หอมกร Movie Blog ดู Blog ระบบจะบันทึกคะแนนโหวต เฉพาะการโหวต 3 ครั้งล่าสุดในแต่ละวัน   โดย: แม่อ้วนคนสวย 27 กันยายน 2555 9:42:25 น.

แค่อ่านน้ำตายังไหล   โดย: montes IP: 49.48.238.135 27 กันยายน 2555 9:44:01 น.

"เพราะแต่ละคนล้วนมีเหตุผลในการกระทำของตัวเอง เป็นที่ตั้ง ไม่มีสิ่งใดดีหรือเลวเกินไปสำหรับความรัก และเมื่อวันที่ โชคชะตาเวียนมาบรรจบพบกันอีกครั้ง ไม่ว่าจะที่ใดที่หนึ่ง วันนั้น จะเป็นวันที่เราจะรับรู้ได้เองว่า โชคชะตาได้เลือกสิ่งใดให้กับเรา " บทสรุปน่าประทับใจมากค่ะ แวะมาบ้านอบอุ่นของคุณหอมกร +ทักทายวันพฤหัสนะคะ   โดย: Junkojopum 27 กันยายน 2555 18:53:32 น.

....เป็นโศกนาฏกรรมที่จะประทับอยู่ในหัวใจของผู้ชมอีกเรื่องนึงเลยนะคะคุณหอมกร ขอแชร์ไปหน้าแฟนเพจหน่อยค่ะ คุณหอมกรสบายดีนะคะ ^ ^   โดย: ณ ปลายฉัตร 27 กันยายน 2555 19:25:56 น.

แวะมาทักทายกันจ้า ขอบคุณ คุณ montes ที่แวะมาลงชื่อไว้ ต้องให้เครดิตคุณ sk ค่ะ   โดย: หอมกร 27 กันยายน 2555 22:55:47 น.

อ่านแล้วก็เศร้า ยิ่งทำให้อยากดู หอมกร Movie Blog ดู Blog   โดย: ข้ามขอบฟ้า 28 กันยายน 2555 4:50:04 น.

สวัสดีเช้าวันศุกร์ วันสุดท้ายของการทำงานเดือนกันยายนค่ะคุณหอมกร   โดย: ดอกฝิ่นในสายลมหนาว 28 กันยายน 2555 7:35:01 น.

สวัสดีวันศุกร์จ้า สห.   โดย: แม่อ้วนคนสวย 28 กันยายน 2555 8:47:03 น.

บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้ ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต หอมกร Movie Blog ดู Blog ดอยสะเก็ด Literature Blog ดู Blog กิ่งฟ้า Diarist ดู Blog ระบบจะบันทึกคะแนนโหวต เฉพาะการโหวต 3 ครั้งล่าสุดในแต่ละวันเท่านั้น ------------------- แวะมาส่งกำลังใจให้คุณหอมกรค่ะ คิดถึงนะคะ   โดย: เกศสุริยง 28 กันยายน 2555 20:06:44 น.

อยากรู้ตอนจบค่ะ อะไรจะเศร้าได้ขนาดนี้ ชอบกันค่ะ เสียงเค้าดี ร้องเพลง ขับเสภาเพราะมาก   โดย: สายหมอกและก้อนเมฆ 28 กันยายน 2555 20:53:44 น.

แหล่มเลย   โดย: อุ้มสี 29 กันยายน 2555 21:28:08 น.

สวัสดีค่ะคุณหอม วันนี้หนูมาซะดึกเลย เพิ่งกลับมาจากข้างนอกได้พักใหญ่ค่ะ เลยเช็คบล็อกหน่อย หนูไม่ได้ดูเดอะสตาร์รอบนี้ค่ะ เพิ่งตามดูทีหลัง เห็นครั้งแรกถูกชะตา นึกชอบเด็กแบบนี้ พูดภาษาไทยชัดเจน ยายเลี้ยงด้วยนะคะ คนสุพรรณด้วย เพลงยอยศพระลอ กับน้ำตาแสงไต้...ชอบมากค่ะ เป็นเพลงที่หนูชอบอยู่แล้ว น้องเค้าร้องได้เพราะด้วยค่ะ ++++++++++++++ บันทึกการโหวตเรียบร้อยแล้วค่ะ บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้ หอมกร Movie Blog ดู Blog ระบบจะบันทึกคะแนนโหวต เฉพาะการโหวต 3 ครั้งล่าสุดในแต่ละวันเท่านั้น   โดย: สายหมอกและก้อนเมฆ 29 กันยายน 2555 21:53:43 น.

สวัสดีเช้าวันจันทร์ เริ่มวันใหม่ด้วยความสุขตลอดวันค่ะคุณหอมกร   โดย: ดอกฝิ่นในสายลมหนาว 1 ตุลาคม 2555 6:49:14 น.

อยากดูมากๆๆๆๆเลยค่ะ แต่ไม่มีโอกาสเลย ดี.มารับไปฟังเพลงที่บล็อกค่ะ   โดย: d__d (มัชชาร ) 1 ตุลาคม 2555 15:55:19 น.

โห...ซึ้งจังอะ อ่านจนตาเปียก.... หลังจากนี้จะเป็นไงไม่รู้เน๊อะ   โดย: mutcha_nu 1 ตุลาคม 2555 16:00:21 น.

ภาพงานบุญที่คุณหอมชอบ เดี๋ยวหนูมีชุดใหญ่ค่ะ ยังไม่ได้ทำรูปเลย หลายคนชอบเรื่องนี้นะคะ   โดย: สายหมอกและก้อนเมฆ 1 ตุลาคม 2555 18:36:44 น.

เรื่องเศร้ามากอะ   โดย: น้องผิง 1 ตุลาคม 2555 23:52:17 น.

แวะทักทายวันอังคารนะคะคุณหอมกร.. มาทักทายได้เรื่อยๆ ไม่เบื่อเลยนะคะ ยินดีเสมอค่ะ   โดย: Junkojopum 2 ตุลาคม 2555 14:38:37 น.

เอ่อ..ลืมค่ะ โพสอีกอันนะคะ   โดย: Junkojopum 2 ตุลาคม 2555 14:40:04 น.

มาเยี่ยมชม มาทักทายครับ ผมไม่ถนัดเรื่องละครเวทีเลยครับ ไม่เคยเข้าไปชมด้วยครับ อิอิ   โดย: อาคุงกล่อง 2 ตุลาคม 2555 17:37:11 น.

ไม่ค่อยเชี่ยวทางนี้ด้วยสิครับ มาอ่านเป็นข้อมูลจ้า +   โดย: คุณต่อ (toor36 ) 2 ตุลาคม 2555 23:20:43 น.

แวะมาเยี่ยมกันเหมือนเดิมค่ะคุณหอมกร   โดย: ข้ามขอบฟ้า 3 ตุลาคม 2555 2:40:47 น.

More Smile Comments -------------------------------- สวัสดียามเช้าค่ะ คุณหอมกร   โดย: เกศสุริยง 3 ตุลาคม 2555 7:02:52 น.

สวัสดีเช้าวันพุธค่ะคุณหอมกร   โดย: ดอกฝิ่นในสายลมหนาว 3 ตุลาคม 2555 7:48:11 น.

ถ้าไปดูต้องน้ำตาร่วงเป็นเผาเต่าแน่เลยค่ะ ใครเรียกสปอยด์ (หนูเพิ่งรู้ัจักศัพท์คำนี้ได้ไม่นานค่ะ) หนูเฉยๆ นะคะ ถึงจะรู้แล้วแต่ถ้าได้อ่าน (เป็นหนังสือ) หรือได้ดูที่เป็นหนัง เป็นละคร ก็ยังอยากดู อยากลุ้นไปด้วยอยู่ดี กลับขึ้นไปอ่านคำนำเรื่องนี้ใหม่.... "มิสไซ่ง่อนไม่ใช่แค่โศกนาฏกรรมของความรัก...แต่เป็นบทบันทึกทางวัฒนธรรม...วรรณกรรมแห่งความรับผิดชอบต่อซากแห่งสงคราม...และความทรงจำคือมีชีวิตอยู่ในทุกขณะของชีวิตผู้หญิงคนหนึ่ง...แต่สิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คือบทสรุปที่ว่า...ความรักของแม่...ไม่มีสิ่งใดในโลกมาเปรียบปรานได้... ถ้าตกอยู่ในสถานะแบบนางเอก จะตัดสินใจยิงตัวตายด้วยปืนของคนรักเรามั้ยนะ แล้วคนที่อยู่...ลูกหล่ะ ไฮ้...นี่หนูจะอินไปไหน   โดย: สายหมอกและก้อนเมฆ 3 ตุลาคม 2555 20:47:11 น.

สวัสดีเช้าวันพฤหัสบดี มีความสุขตลอดวันค่ะคุณหอมกรผู้น่ารัก   โดย: ดอกฝิ่นในสายลมหนาว 4 ตุลาคม 2555 7:48:54 น.

เป็นไงบ้างคะวันนี้ สห.   โดย: แม่อ้วนคนสวย 4 ตุลาคม 2555 9:51:42 น.

ความรักมักเยื้องยัก ไม่อยู่ในอำนาจใดที่จะควบคุม.. ขอบคุณสำหรับวลีที่เศร้าและเหงา...ครับ   โดย: surya21 (surya21 ) 4 ตุลาคม 2555 13:07:33 น.

ทำงานอีกวันก็ได้พักแล้วนะคะ   โดย: ข้ามขอบฟ้า 5 ตุลาคม 2555 0:18:18 น.

สวัสดีเช้าวันศุกร์ค่ะคุณหอมกร   โดย: ดอกฝิ่นในสายลมหนาว 5 ตุลาคม 2555 8:16:59 น.

Life is a puzzle ... solve it   โดย: surya21 (surya21 ) 5 ตุลาคม 2555 11:28:19 น.

สวัสดีค่ะ.. ถ้าไปดูละครเวทีเรื่องนี้.. คงจะร้องไห้ไปหลายตะหลบนะค่ะ   โดย: คนผ่านทางมาเจอ 5 ตุลาคม 2555 16:05:17 น.

แวะมาทักทายยามดึกๆ ค่ะ แล้วคุณหอมจะไปดูหนังการ์ตูนเรื่องยักษ์ไหมคะ อุ้มกะเจ้าน้องอุ้มจะไปดูวันอาทิตย์นี้ค่ะ หลับฝันดีนะคะ   โดย: อุ้มสี 6 ตุลาคม 2555 0:12:46 น.

----------------------------- เมื่อวานนำเด็กนักเรียนไปทัศนศึกษาที่ซาฟารีเวิลด์ เดินเสียจนขาบวมเลย นานๆจะเดินไกลเสียที อรุณสวัสดิ์นะคะ ขอให้มีความสุขตลอดวันเลยค่ะคุณหอมกร   โดย: เกศสุริยง 6 ตุลาคม 2555 7:39:39 น.

มันได้อารมณ์ร้าวลึกก็ตรงนี้แหละค่ะ ....จนเธอมั่นใจว่าลูกเธอจะได้อยู่ในสังคมที่ดีกว่าทุกวันนี้ จะได้อยู่กับพ่อที่เขาโหยหามาตลอด แม่ก็คลายใจตายตาหลับค่ะ คนเป็นแม่...นะคะ คุณหอม   โดย: สายหมอกและก้อนเมฆ 6 ตุลาคม 2555 20:32:48 น.

มาเยี่ยมชม มาทักทายอีกรอบครับ เมื่อวันก่อนผมได้ชทรายการที่เค้าพูดโปรโมทถึงการแสดงละครเวทีเรื่องมิสไซง่อนนี้แล้วครับ คุณบอยมาออกรายการพูดเองเลยครับ อิอิ   โดย: อาคุงกล่อง 6 ตุลาคม 2555 21:17:05 น.

แล้วจะแว๊บมาอ่านอีกนะ . . . ยินดีในสิ่งที่ตนได้ . . . . . . พอใจในสิ่งที่ตนมี . . . . . . เป็นคนโชคดีที่สุดในโลก . . . *~*~*~*...ขอให้มีความสุข สดใส..หัวใจเบิกบาน..*~*~*~*   โดย: *~ต้นกล้า...ของหัวใจ~* 6 ตุลาคม 2555 21:53:46 น.

ทักทายเช้าวันหยุดค่ะคุณหอม   โดย: สายหมอกและก้อนเมฆ 7 ตุลาคม 2555 6:57:04 น.

แวะมาเยี่ยมในวันหยุด...สวัสดีครับ มีความสุขกับวันหยุดพักผ่อน นะครับ   โดย: **mp5** 7 ตุลาคม 2555 13:04:23 น.

ดอกฝิ่นในสายลมหนาว 8 ตุลาคม 2555 7:27:08 น.