Bloggang.com : Hobbit : วจีกรรมทางอินเตอร์เน็ตมีผลมากแค่ไหน

วจีกรรมทางอินเตอร์เน็ตมีผลมากแค่ไหน

คุณกลางชลเขียนบทบก.ได้ดีมากเลยในความคิดของเรา
มีหลายๆ ฉบับที่อ่านแล้วรู้สึกโดนใจ
รวมถึงฉบับล่าสุดนี้ด้วย ( ฉบับที่ ๐๒๘ พฤหัสบดีที่ ๑ พฤศจิกายน ๒๕๕๐ )
เลยคัดมาให้อ่านกัน หวังว่าจะเป็นประโยชน์ไม่มากก็น้อยนะคะ

-------------------------------------------

กลางชล

สวัสดีค่ะ

หลายวันก่อนนี้ มีน้องที่รู้จักกัน เดินเข้ามาถามคำถามพร้อมกับสีหน้ากังขาแกมกังวลว่า
"พี่คะ... ถ้าหนูสนใจอยากรู้อยากเห็นเรื่อง เมย์-อั้ม-เข็ม มาก ๆ นี่หนูจะบาปมั้ยคะ?"
"คือหนูก็ไม่ได้ทำอะไรไม่ดีนะคะ แต่มันแบบอยากรู้อยากอ่านเรื่องของเขาเงี้ยะค่ะ..." : )

ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมาคงไม่มีข่าวไหนเป็น ทอล์ค ออฟ เดอะ ทาวน์
หรือข่าวเกรียวกราวที่พูดถึงกันทั่วบ้านทั่วเมือง ได้เท่าข่าวนี้อีกแล้วนะคะ
แม้แต่หนังสือพิมพ์ที่ไม่ได้วางตัวอยู่ในสื่อประเภทมายาหรือข่าวชาวบ้าน
ก็ยังยกพื้นที่หน้าหนึ่งหรือกระทั่งพาดหัวให้กับข่าวนี้กับเขาไปด้วยจนหลายคนแปลกใจ
แต่กว่านิตยสารของเราจะไปถึงคุณผู้อ่าน ข่าวนี้ก็คงซาและเงียบหายไปแล้วล่ะนะคะ : )

ถ้าจะให้เท้าความสั้น ๆ สำหรับคนที่ไม่ทันได้ติดตามข่าวคราวกันก็คือ
เป็นเรื่องที่มาจากดาราชายคนหนึ่ง ที่ภายหลังออกมายอมรับว่าคบดาราสาวสองคนซ้อนกัน
และเหตุที่เกิดเรื่องขึ้นวันนั้น ก็เพราะดาราสาวฝ่ายหนึ่ง ไปเห็นรถที่เธอและดาราชายผู้นั้น
เป็นเจ้าของร่วมกัน จอดอยู่ในห้างดัง ในขณะที่ดาราชายบอกเธอไว้ก่อนนั้นว่า เอารถไปซ่อม
ด้วยความงุนงง เธอจึงชวนดาราสาวเพื่อนรักอีกคนมาดักรอดูด้วยกันว่าใครเป็นคนขับ
ก็ปรากฏว่าเป็นดาราสาวอีกคนหนึ่ง ที่ดาราชายคบหาอยู่ด้วยอีกข้างนั่นเอง
ความวุ่นวายเกิดขึ้น เมื่อมีการขอรถคืนเดี๋ยวนั้น มีการรั้งประตูรถไว้ไม่ให้ขับออกไป
และเมื่อดาราสาวผู้ขับขี่อยู่ก่อน รู้สึกถูกคุกคาม ก็พยายามดิ้นรนขับหนีออกไปจากเหตุการณ์
จากนั้น... ก็เป็นข่าวพาดหัวหน้าหนังสือพิมพ์ว่า นางร้ายนอกจอตบตีกันในที่จอดรถห้างดัง
ตามมาด้วยการแถลงข่าวของฝ่ายต่าง ๆ เพื่ออธิบายเหตุผลและความจริงจากฝั่งของตน
จนเป็นที่วิพากษ์วิจารณ์กันไปทั่วบ้านทั่วเมือง โดยเฉพาะในกลุ่มแฟนคลับดารา

ขนาด "ความจริง" ยังต้องมีคำว่า "จากฝั่งของตน" ต่อท้ายเลยนะคะเนี่ย... : )

เรื่องนี้อ่านผ่าน ๆ แล้วก็เหมือนเรื่องส่วนตัวของชาวบ้านทั่ว ๆ ไป ไม่มีแก่นสารสาระอะไร
แต่ที่เรื่องมันดังกินพื้นที่สื่อทุกชนิดขึ้นมา ก็เพราะตัวละครในเหตุการณ์ทั้งหมดเป็นดารา
และหนึ่งในนั้น ก็เป็นดาราที่มีชื่อเสียงระดับประเทศที่มีคนชื่นชมนับล้านนั่นเองค่ะ

ช่วงนั้น เว็บไหนที่มีกระดานสนทนาคุยกัน เสียงจ้อกแจ้กจอแจของคนแสดงความเห็น
การจับผิดคำพูดของดาราอีกฝ่าย และการแสดงอารมณ์จากแฟนคลับข้างต่าง ๆ
แทบจะดังทะลุกระดานออกมานอกจอคอมพิวเตอร์เลยทีเดียวนะคะ

ถามว่า แล้วเราเฝ้าสนใจติดตามอ่านทั้งข่าว ทั้งคนแสดงความเห็นเรื่องนี้ทุกวัน ๆ แล้ว
จะบาปอย่างที่น้องเขาถามไหม? …ก็คงไม่ถึงกับเรียกว่าบาปหรอกนะคะ

เพียงแต่ลองย้อนกลับมาสังเกตใจตัวเองดูสักนิดว่า
เมื่อเราเอาตัวเองไปนั่งแช่อยู่ท่ามกลางเสียงวิพากษ์วิจารณ์เหล่านี้มากเข้า ๆ แล้ว
จิตใจเราเกิดปฏิกิริยาอย่างไร รัก ชอบ ชัง เกลียด แค้น สงสาร เอียน หมั่นไส้ ฯลฯ

แล้วตอบตัวเองง่าย ๆ ว่า เสพข่าวและคำวิจารณ์เหล่านี้แล้ว
จิตเราสว่างขึ้น หรือหมองลง

คนส่วนใหญ่ติดตามข่าวด้วยอาการ "เอามัน" อยู่ลึก ๆ
ทั้งที่เมื่อมองออกมาจากคนละมุมเช่นนี้ เถียงกันทั้งปีก็หาคำว่า "ถูก-ผิด" ไม่ได้
มีแต่คำว่า "ถูกใจ" หรือ "ไม่ถูกใจ" ตามความเชื่อหนึ่ง ๆ ของแต่ละคนเท่านั้น
และน้อยคนนักที่จะรู้ตัวว่า ยิ่ง "อิน" ยิ่งติดตาม ยิ่งเข้าไปนั่งอยู่กลางวงวิจารณ์
ความรู้สึกชอบ ชัง เกลียด ไม่พอใจ สะใจ แสลงใจ ฯลฯ เหล่านั้น ก็ยิ่งสะสมพอกพูน

และการเอาจิตไปจมแช่อยู่กับอารมณ์อันเป็นไปในทางหมองเช่นนี้
ก็ไม่ต่างอะไรกับการที่เราเอาจิตไปแช่อยู่ในน้ำครำ โดยไม่ได้อะไรขึ้นมาเลย

ข่าวที่นำเสนอผ่านสื่อทุกวันนี้ มีแต่ข่าวชวนเมาท์เพื่อความเศร้าแห่งจิตมากขึ้นเรื่อย ๆ ทุกวัน
ถ้าเรายอมปล่อยตัวเองให้ไหลไปตามกระแสเรื่อย ๆ แนวโน้มก็คือ
เราก็จะซึมซับอารมณ์อันเป็นด้านของความหมองความมืด มากกว่าด้านสว่างเข้าตัว

และความจริงของธรรมชาติที่พระพุทธเจ้าตรัสบอกเราก็คือ
ยิ่งจิตของเรามืดด้วยการสั่งสมอารมณ์อันเป็นอกุศลมากขึ้นเท่าใด
โอกาสที่จะไปอบายเมื่อสิ้นปลายภพ ก็ยิ่งสูงขึ้นเท่านั้น

และนั่น ว่ากันเพียง "มโนกรรม" หรือการกระทำทางใจเท่านั้นเองนะคะ
คือเพียงอ่านข่าว อ่านกระทู้ แล้วเราอาจจะนึกหมั่นไส้ อยากด่าแม่คนนี้ อยากว่าพ่อคนนั้น
แต่ยังไม่ทันหลุดออกมาเป็นภาษาให้กระทบโสตประสาทและความรู้สึกใครต่อใคร
มีแต่เพียงเมฆหมอกแห่งความมืดมัวที่ปกคลุมเราอยู่คนเดียวเงียบ ๆ

แต่สำหรับอีกหลายคน คิดคนเดียวนั้นไม่มันพอ ทว่ามีแรงขับอยากระบาย อยากให้คนอื่นรับรู้
อยากกระโดดเข้าไปร่วมพิพากษา วิจารณ์ กระทั่งกล่าวโต้ผู้อื่นที่คิดต่างไปจากตัวเอง

ไม่เพียงเสียงเมาท์เฝ้าจับผิดและเสียงถกเถียงกันจากคนรอบตัว ร่องรอยของ "วจีกรรม"
ที่เต็มไปด้วยอารมณ์ผ่านตัวหนังสือตามกระทู้ออนไลน์นั้น มีให้เห็นมากมายเหลือเกินค่ะ

น้อยคนนักที่จะรู้ว่า แม้การถ่ายทอดความคิดออกมาเป็นภาษาและตัวหนังสือ
การเขียนให้ดีให้ร้ายคนอื่นผ่านโลกของอินเตอร์เน็ทนั้น ก็นับเป็นกรรมทางวาจา
และสามารถให้ผลที่เร็วและแรงได้เสียยิ่งกว่าการพูดกันในโลกความเป็นจริงเสียอีก

เหตุที่เป็นเช่นนั้น คุณดังตฤณเคยเปรียบเทียบให้เราลองนึกตามกันดูง่าย ๆ ค่ะว่า
ถ้าเราพูดเบา ๆ ว่า "ไอ้โง่" ก็อาจมีเราคนเดียวในโลกที่ได้ยินเสียงอกุศลของตัวเอง
แต่ถ้าเราพิมพ์คำว่า "ไอ้โง่" ลงในกระทู้เว็บบอร์ดที่มีผู้คนสนใจเข้าเยี่ยมชมคับคั่ง
มีผู้มาเยือนวนเวียนเข้ามาอ่าน ซึมซับรับรู้กันเป็นหลายวันหลายสัปดาห์มากหน้าหลายตา
เราจะไม่มีโอกาสปรับเสียงนั้นให้ดังหรือเบาตามใจชอบได้เลย

และนั่นก็เท่ากับ เราทำอกุศลกรรมกับคนหมู่มาก แบบไม่เลือกหน้า เข้าให้แล้ว
เพราะคำบริภาษเหล่านั้น อาจทำให้คนนับพันนับหมื่นเกิดความแสลงใจ
และความแสลงใจของคนจำนวนนับไม่ถ้วนนี่แหละค่ะ
ที่จะย้อนกลับมาให้ผลให้ผู้ก่อวจีกรรมต้องรู้สึกแสลงใจยิ่งไปกว่าคนเหล่านั้นเสียอีก

เรื่องของกรรมและการให้ผลนั้นละเอียดกว่าที่เราคิดนะคะ
ใครจะคิดว่า แค่พิมพ์คำพูดไม่กี่คำง่าย ๆ พรวดลงไปผ่านอินเตอร์เน็ทโดยไม่ทันคิด
แม้ไม่มีใครรู้จักตัวตนที่แท้จริงของเรา ก็เป็นเหตุนำมาซึ่งความไม่เป็นสุขของชีวิตได้แล้ว

สังเกตไหมคะ เวลาจับวงคุยกันกับเพื่อน ไม่ว่าจะอยู่ต่อหน้ากัน หรือว่าออนไลน์
ถ้าชวนกันเมาท์เรื่องอกุศล เช่น ชวนกันนินทาจับผิดเพ่งโทษผู้อื่น จิตก็พากันเป็นอกุศลไปทั้งวง
แต่ถ้าชวนกันเมาท์เรื่องดี ๆ เช่น ไปงานกฐินมาบรรยากาศเป็นยังไงบ้าง หลวงพ่อสอนอะไร
หรือแม้แต่กระทู้ต่าง ๆ ที่คุยกันถึงพระมหากรุณาธิคุณอันยิ่งใหญ่ของในหลวง
เวลาที่ออกจากวงนั้นหรือกระทู้นั้น มันชวนให้จิตใจคนอ่านคนฟังพลอยเบิกบานกันไปหมด

คำพูดทุกคำพูดที่ถ่ายทอดความคิดของเรา
มีผลกับคนรอบข้างเราทั้งสิ้นนะคะ
และยิ่งเราคิด พูด ทำ ไปในทางกุศล หรืออกุศล มากเท่าไหร่
คุณภาพจิต และชีวิตทั้งหมดของเรา ก็ยิ่งมีความเป็นไปในทางนั้นมากขึ้น

อีกสิ่งหนึ่งที่สัมผัสได้จากกระแสเสียงของคนกลุ่มหนึ่งผ่านกระดานสนทนาเหล่านั้นก็คือ
การปรุงแต่งด้วยอาการที่เต็มไปด้วยความรู้สึกชอบชังที่รุนแรง
โดยเฉพาะจากกลุ่มที่เป็นแฟนคลับดาราคนโปรดของตน
ที่สามารถมองข้ามความเป็นเหตุเป็นผล หรือการตรองอย่างเป็นกลางไปได้อย่างง่ายดาย

ถ้าหลาย ๆ เรื่องในชีวิต เราเลือกที่จะมองข้ามความจริง ก็นับเป็นเรื่องที่น่าเสียดายนะคะ
ภาพดีที่ลวงตา อาจทำให้เราพลาดโอกาสในการได้รับการตักเตือนเพื่อแก้ไขปรับปรุงตัวเอง
และการมองที่บิดเบี้ยว ก็อาจทำให้เราไม่มีโอกาสได้ตักเตือนคนที่เรารักให้พัฒนาตัวเองด้วย

พุทธศาสนาสอนเราว่า อคติมีอยู่ ๔ อย่าง
๑. อคติเพราะ ความรัก
๒. อคติเพราะ ความโกรธ
๓. อคติเพราะ ความหลง ความเขลา เบาปัญญา
และ ๔. อคติเพราะ ความกลัว

รักมาก... ความรักก็กลบข้อบกพร่องทั้งปวงไปจากสายตา
โกรธมาก... ความโกรธก็ตีค่าการทำดีของอีกฝ่ายให้เป็นลบได้ในพริบตา
หลงมาก... ความหลงก็กลบปัญญาในการไตร่ตรอง ฟังมาอย่างไรก็เชื่อตามอย่างง่ายดาย
กลัวมาก... ความกลัวก็บั่นทอนความมั่นใจ บีบให้ไม่กล้าคิดอ่านทำการตรงไปตรงมา

โลภ โกรธ หลง นั้นเอง คือกิเลสที่ทำให้จิตบิดเบี้ยว
มองไม่เห็นสิ่งต่าง ๆ ตามจริง แต่มองเห็น ตามอยาก
และแน่นอนค่ะว่า ยิ่งกิเลสเหล่านี้รุนแรงขึ้นเท่าไหร่ จิตก็ยิ่งบิดเบี้ยวมากขึ้นเท่านั้น

และเมื่อยิ่งห่างไกลออกไปจากการเห็นธรรมชาติของสรรพสิ่ง ตามความเป็นจริง
หนทางที่จะไปสู่การเป็นอิสระจากทุกข์อันเป็นของจริงแท้ ก็ยิ่งลางเลือน

กว่านิตยสารฉบับนี้จะไปถึงมือคุณผู้อ่าน
ข่าวดังของดารากลุ่มนี้ก็คงห่างหายไปจากสื่อกันแล้วนะคะ
ที่จริงถ้าถอดหัวโขนของความเป็นดาราออกไป เราก็ไม่ต่างอะไรกับเขาและเธอเหล่านั้น
ทุกคนต่างมีจิตอันเป็นธรรมชาติเดียวกัน ที่มีโลภะ โทสะ โมหะ ครอบครอง
ไม่มีนางเอก นางร้าย มีแต่คนที่สามารถเปลี่ยนแปลงไปได้เรื่อย ๆ ตามกิเลสและจิตสำนึก

ไม่ว่าจะมายา หรือชีวิตจริง ทุกสิ่งก็เป็นเหมือนความฝันเหมือนกันหมด
หลวงพ่อปราโมทย์ท่านเคยบอกนะคะว่า คนในโลกนี้ แทบจะไม่มีใคร "ตื่น" จริง ๆ เลย
มีแต่คน "หลง" อยู่ในโลกของความคิด "หลง" อยู่ในโลกของความฝันกันทั้งนั้น
ท่านเคยเปรียบไว้ให้ฟังอย่างน่าคิดค่ะว่า ความฝัน คือความคิดเมื่อยามหลับ
ความคิด คือความฝันเมื่อยามตื่น

ตราบเท่าที่เรายังไม่สามารถมี "สติตัวจริง" ที่สามารถรู้เท่าทันสิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น
กับกายกับใจของเราตามความเป็นจริง จนใจมันยอมรับในความเป็นไตรลักษณ์ได้
เราจะก็ยังคงหลงติดอยู่กับความฝันที่เราสร้างขึ้นมาเป็นกับดักกักขังตัวเอง
ที่จะไม่มีวันหาทางออกไปสู่อิสระและความสุขที่แท้จริงของใจได้เจอเลย...

Create Date : 05 พฤศจิกายน 2550

Last Update : 5 พฤศจิกายน 2550 13:54:21 น.

0 comments

Counter : 761 Pageviews.