ผลลัพธ์จากการมองสิ่งๆต่างๆเป็นเพียง"สิ่ง"อาทิเช่น 

- เวลาจะกลายเป็นเพียงสิ่งในมิติ ไม่ได้เป็นเรื่องสำคัญไปกว่าความกว้าง ยาว สูง หรืออวกาศ

- อวกาศจะโค้ง จะงอ ก็เป็นเรื่องของอวกาศ ไม่จำเป็นต้องสัมบูรณ์ เพราะมันเป็นเรื่องของ สิ่ง เป็น attribute อันหนึ่ง  

- การจะไปหาว่าอะไรประกอบอะไรไปเป็นอะไร ก็จะพาลหายไปมาก เพราะสิ่งต่างๆล้วนแต่เป็นเพียงสิ่ง 

- ตนเองจะไม่กลายเป็นศูนย์กลางของจักรวาล

- สิ่งที่มีน้ำหนัก หรือมวล ก็ไม่ได้จำเป็นที่จะต้องเป็น "จริง" ในขณะที่สิ่งที่ไม่มีมวลหรือน้ำหนัก ก็ไม่ได้จำเป็นต้องเป็น "จริง" เพราะทั้งหมดทั้งมวลก็ล้วนแต่นับได้แค่ว่า "สิ่ง"

- มิติที่มีอยู่ขณะนี้ก็เลยกลายเป็นเพียง"สิ่ง"

การที่หลักของสิ่งทั้งหมดเป็นเพียง "ธรรม" หรือเป็น "สิ่ง" เมื่อนำไปประยุกต์ใช้ในการมองโลก การศึกษาฟิสิกส์ที่มันทะลุแทงลึกไปกว่ามิติ ทั้งมวลมืด ทั้งหลุมดำ หรืออะไรๆที่มันไปไกลกว่าโลกมนุษย์ธรรมดาๆจะเป็นเรื่องจำเป็น 

นอกจากนี้ยังมีรหัสบางอย่างจากการมองเรื่องเช่นนี้ในแบบนี้ด้วยว่า "นามธรรม" ก็สามารถถูกจัดเป็นฟิสิกส์ได้ ฟิสิกส์ที่ศึกษาทะลุอนุภาคไปก็จะเจอนามธรรม 

นอกจากนี้ยังมี "สิ่ง" ประเภทพิเศษอีกอย่างที่ไม่อยู่ในเงื่อนไขใดๆด้วยคือ สิ่งที่เป็น"อสังขตะ"

ปล. ความมหัศจรรย์ของทฤษฎีสัมพันธภาพอย่างหนึ่งที่ไอนสไตน์คิดขึ้นมาคือ เวลาและอวกาศไม่ได้เป็นสิ่งสัมบูรณ์ เป็นสิ่งตายตัว ทั้งเวลาและอวกาศเป็นเพียงคุณสมบัติหรือ"สิ่ง"อันหนึ่ง วิธีการคิดแหกกฏสามัญสำนึกของบุคคลทั่วๆไปนั้นคือสิ่งหนึ่งที่ทำให้แกได้รับการยกย่องแล้วป๊อปปูล่าร์ขึ้นมา

การมองโลกสำหรับนักวิทยาศาสตร์บางกลุ่มจะตีโลกทั้งหมดให้กลายเป็นตัวเลขและตารางเมตริกซ์ เขามองทะลุกายเนื้อไป ทะลุอนุภาค แล้วทำเป็นตัวเลขล้วนๆทางควอนตัม เขายืนอยู่บนขอบของโลกมนุษย์แล้วส่องลึกลงไปในอะตอมด้วยเครื่องมือทางจินตภาพ

โลก หากมองในแง่นี้ ก็มีอยู่แล้วหลายโลก 

โลกมนุษย์ ที่มีคนเกิด คนรัก ชัง 

โลกแห่งควอนตัม โลกแห่งเมตริกซ์

หากเราให้ความสำคัญกับ มวลสาร ให้น้อยลง แล้วมองเป็นเพียงหนึ่งใน "สิ่ง" หรือ attribute อันหนึ่ง โลกจะแยกออกได้สองส่วนที่ "จริง" พอๆกัน คือ โลกที่เป็นรูปธรรม และโลกที่เป็นนามธรรม

การไปติดหนับอยู่ที่ว่า รูปธรรม เท่านั้นที่เป็นจริง นามธรรม เกิดจากรูปธรรมเท่านั้น ซึ่งเป็นสาระและโครงสร้างของความคิดของนักวิทยาศาสตร์ทั้งหมดนั้น จึงพาลให้เข้าใจโลกคลาดเคลื่อน เขาใช้หลักการนี้กลับไปส่องหาจุดกำเนิดของโลกในเชิงรูปธรรมจึงทำให้อย่างไรก็ไม่สามารถหาคำตอบที่สมบูรณ์ได้ 

สภาพที่ไม่มีเวลา หรืออวกาศเป็นเพียงศูนย์ อะไรที่เป็นตัวทำให้เกิดการเกิด พาลจะนำไปสู่เรื่องของพระเจ้าไปซะทุกทิศทาง

การถัก การทอ ของมิติ ของอนุภาค แรง เวลา และพลังงาน ก่อสร้างออกมาเป็นโลกมนุษย์เป็นเรื่องมหัศจรรย์ แต่ทั้งหมดทั้งมวลล้วนแต่เป็น"สิ่ง" เป็นเพียง"attribute"บางอย่าง  

ในเมื่ออวกาศเป็นเพียงอนุภาคหรือคลื่นบางอย่าง เป็นเพียง"สิ่ง"บางอย่างที่ให้อนุภาคและคลื่นบางอย่างอย่างอื่นแลกเปลี่ยนกันไปกันมา ทั้งหมดทั้งมวลจึงเกือบจะกลายเป็นเหมือนฝัน หากเราเล็กเท่าอนุภาคที่เล็กที่สุดที่ยังคงสภาพความเป็นมวลในกาลอวกาศไว้ได้ เราเกาะขอบของโลกที่คนคิดไว้ว่าเป็นความจริง หากเลยดินแดนอันนั้นไปแล้วจะเป็นอย่างไร

สี แสง ของโลก ภาพของโลกเป็นเรื่องเปราะบาง ปรากฏให้เห็นเฉพาะที่ 

โลกยังมีอื่นๆอีก นอกจากโลกที่เราคุ้นเคยหรือเกิดมาเป็นมนุษย์เพื่อพบเช่นนี้

มีทฤษฎีหรือกฏง่ายๆที่อาจจะเกิดขึ้นจากการทบทวนเรื่องเหล่านี้แล้วนิยามเป็นโครงสร้างของโลกได้ 

คำถามบางคำถามที่ตอบไม่ได้ก็อาจจะตอบได้ในทันที เพียงมองโลกด้วยการเห็นสิ่งต่างๆว่าคือ"ธรรม" 

การค้นหาเรื่องบางเรื่องที่นักคิดนักวิทยาศาสตร์พยายามนำพาไปก็จะถูกเห็นได้อย่างง่ายดายว่าผิดทิศผิดทาง

"โลก" "รูป" "นาม" "ภพ" "การเกิดซ้ำ" เป็นเรื่องที่น่าสนใจ