Group Blog |
ใครว่า...ธรรมะน่าเบื่อ++เบญจมาศอาบโลหิต++ ไอ่เรามันชอบดูหนังมาตั้งนาน แต่ไม่เคยคิดว่าวันนึงหนังที่เคยดูไปแต่ละเรื่องมันให้อะไรเราหลายด้านขนาดนี้ เคยคิดจะเอาแค่ความบันเทิงจากมัน ทั้งๆที่มันอยากให้อะไรเรามากกว่านั้น ...ถ้าหนังพูดได้ มันคงตะโกน ... "ช่วยหันมามองสาระ(ที่กุภูมิใจเสนอ)หน่อยได้มั้ย!!!" และอีกเช่นเคย ขอบคุณ //www.dungtrin.com และคุณชลนิล ที่เขียนคอลัมน์นี้ให้คนรักหนังได้อะไรจากหนังมากกว่าความบันเทิง CURSE OF THE GOLDEN FLOWER - เบญจมาศอาบโลหิต ชลนิล  ขอถามโลกหล้า มนุษย์นั้นเป็นฉันใด ไฉนมักให้ความสำคัญต่อสิ่งไร้ค่า...ทอดทิ้งสมบัติแท้ข้างกาย ฮ่องเต้ผู้ยิ่งใหญ่ กับฮองเฮาผู้หลักแหลม หวังเข่นฆ่ากัน จะเกิดสิ่งใดขึ้น? ไพร่ฟ้าทหารกล้าล้วนแหลกลาญ โลหิตนองดุจท้องธาร ซากศพกองสูงเท่าภูเขา...ทั้งหมดนี้จะโทษใคร ... "กรรม" ... กระนั้นหรือ ฮ่องเต้ที่ได้บัลลังก์มาด้วยความฉ้อฉล ทอดทิ้งเมียรัก สู่ขอบุตรีเจ้าครองแคว้นมาเป็นภรรยา เพื่อหวังแรงสนับสนุนชิงบัลลังก์ ดำเนินแผนร้ายสารพันจนได้ครองราชย์สมใจ บนบัลลังก์มังกรนี้ใช่จะมีความสุข ฮองเฮาคบชู้กับรัชทายาท ยากจัดการโจ่งแจ้ง ทั้งแค้นเคือง ทั้งอับอาย ยิ่งหวาดกลัวนางเสี้ยมสอนองค์ชายรองให้มาชิงบัลลังก์ จึงลงมือก่อน แอบผสมพิษออกฤทธิ์ช้าในโอสถที่ฮองเฮาต้องเสวยทุกหนึ่งชั่วยาม ฮองเฮามิโง่เขลา รู้ทั้งรู้ถ้าคบชู้ชีวิตจะสิ้น และโอสถที่จำต้องเสวยทุกชั่วยามมีพิษผสม ทางเดียวที่จะรอดได้คือ "ก่อกบฏ" องค์ชายรองผู้เป็นบุตร รู้เพียงมารดาถูกวางยา เข้าใจเหตุการณ์แต่ก็ยังประกาศชัด "ข้ามิอาจสังหารเสด็จพ่อ ไม่ว่าเขาจะเป็นเช่นไร แต่เขาคือบิดาของข้า" พระนางรู้ว่ายากเปลี่ยนใจบุตรกตัญญู ทางเดียวที่ทำ คือยอมเสวยโอสถพิษต่อหน้าองค์ชายรอง การฝืนเสวยโอสถด้วยสีหน้าห้าวหาญปนขมขื่นเช่นนี้ บีบคั้นจิตใจบุตรชายยิ่ง ประจักษ์แจ้งแก่ใจ พระมารดามิอาจ ไม่เสวยโอสถพิษพระราชทาน หากนางดื้อดึง ถือว่าขัดบัญชาฮ่องเต้ โทษตายสถานเดียว "ได้...ข้าจะก่อกบฏ เพื่อมิให้เสด็จแม่ต้องเสวยโอสถนี้อีก" ก่อกบฏคือทรยศต่อบิดา หากไม่ทำเช่นนั้น หรือจะทนเห็นมารดาตกตายทีละน้อยจนสิ้นลมหายใจ! คืนเทศกาลชุงเยิง ดารดาษด้วยพรมดอกเบญจมาศ พระราชวังตกแต่งสีทองอร่ามตา ทหารกล้าใส่เกราะพรักพร้อม คืนนี้จะตัดสินชะตา ฮ่องเต้กับฮองเฮา ทหารเกราะทองนับหมื่น ใต้คำบัญชาองค์ชายรอง พันคอด้วยผ้าลายดอกเบญจมาศ บุกโจมตีพระราชวังกลางดึก หวังพิชิตชิงชัย บีบบังคับฮ่องเต้ให้สละราชสมบัติ...กลับโดนกองทหารนับแสนโอบขนาบล้อมหน้าหลัง ดุจจับตะพาบในไห พลเกาทัณฑ์ระดมยิงใส่ดังห่าฝน หยาดเลือดกระเซ็นรินรดเบญจมาศจนเปลี่ยนสี กลีบดอกยับเยินด้วยซากศพโถมทับสิ้นชีวี วิญญาณทหารกล้าปลิดปลิวสังเวยแด่สงคราม ฮ่องเต้ ฮองเฮา หลังจากฮ่องเต้สั่งเก็บกวาดหมื่นซากศพ ชะล้างทะเลเลือดจนสิ้น ยังมีแก่ใจเชิญฮองเฮา และองค์ชายรองผู้รอดชีวิตด้วยร่างอาบโลหิต ขึ้นร่วมโต๊ะเสวยงานเทศกาลชุงเยิง ทว่าวาจาที่กล่าวต่อกัน มิคล้ายคนในครอบครัว "ข้าบอกแล้ว สิ่งใดที่ข้ามิให้ เจ้าก็ไม่มีสิทธิช่วงชิง" ฮ่องเต้ตรัส "ข้ามิได้ก่อกบฏเพื่อหวังชิงบัลลังก์" องค์ชายรองกราบทูลเด็ดเดี่ยว "ข้าทำเพื่อช่วยชีวิตเสด็จแม่" โทษของการก่อกบฏคือทัณฑ์ใด? ...ห้าม้าแยกสังขาร! ฮ่องเต้เสนอทางเลือกแก่องค์ชายรอง...ทางเลือกที่ทำให้สามารถมีชีวิต "ข้าจะไม่ลงโทษเจ้า แต่เจ้าต้องคอยดูแลให้แม่เจ้าดื่มยาไปตลอดชีวิต" พระองค์สามารถทำได้หรือ ในเมื่อรู้ทั้งรู้...นั่นคือโอสถพิษ หากมีชีวิตอยู่ แล้วต้องบีบบังคับพระมารดาเสวยโอสถพิษทีละน้อยจนสิ้นพระชนม์ มันโหดร้ายทรมานยิ่งกว่าโดนห้าม้าแยกสังขาร องค์ชายรองไม่ยอมบีบบังคับมารดา เพื่อแลกกับการมีชีวิตรอดของตน พระองค์จึงเลือกเส้นทางที่เจ็บปวดน้อยที่สุด หลังสงครามระหว่างฮ่องเต้กับฮองเฮา ยังมีสิ่งใดหลงเหลือบ้าง เบญจมาศที่ยับเยิน ยังเปลี่ยนต้นใหม่มาทดแทน ทะเลเลือดนองท่วมพระราชวัง ยังใช้น้ำชะล้างขัดถู แต่ชีวิตองค์รัชทายาทที่ตายอย่างงมงาย องค์ชายน้อยวิปลาสก่อการไม่รู้คิดจนถูกสังหาร กระทั่งองค์ชายรองที่จงรักภักดียังต้องเชือดคอตนเอง...เหล่านี้มีสิ่งใดทดแทน ฮ่องเต้อาจเป็นผู้ชนะ แต่ผู้ชนะที่ยืนโดดเดี่ยวไม่เหลือใคร บนบัลลังก์ร้อนอาบเลือด มีสุขหรือไร จากวันนี้ไปจะไว้ใจใครได้ ต่อให้มีอายุยืนหมื่นปี ก็เป็นหมื่นปีบนความทุกข์ร้อนเร่า แผดเผาทุกชั่วยาม มีหนามแหลมแห่งความหวาดระแวง คอยทิ่มแทงใจไปตลอดสิ้นอายุขัย ผู้ยิ่งใหญ่ที่อาศัยความหวาดกลัวเป็นรากฐาน ย่อมคลอนแคลน หวั่นไหวง่าย ยิ่ง "ใหญ่" เท่าใด จำเป็นต้องยิ่งมากด้วย "เมตตา" มีแต่ความเมตตา เสียสละ จึงจะได้รับความ "จงรัก" และ "ภักดี" สงสารก็แต่องค์ชายรอง...พระองค์ทำสิ่งใดผิด ถึงต้องมาอยู่ตรงกลางระหว่างฮ่องเต้กับฮองเฮา เหตุใดจึงต้องเลือกระหว่าง ฆ่าแม่ กับ ฆ่าตัวตาย ผลของการฆ่ามารดา คืออเวจีมหานรก ผลของการฆ่าตัวตายด้วยจิตโทมนัส คืออบายภูมิอันยืดยาว พระองค์ต้องเลือก...มิอาจไม่เลือก ผิดขององค์ชายรองมีอย่างเดียว คือการที่ต้องอยู่ในสังสารวัฏ! เมื่อตกอยู่ในวังวน ย่อมมีโอกาสร่วงหล่นลงอบายโดยง่าย ด้วยสภาพเลือกไม่ได้ ไปไม่ถูกเช่นนี้ ขอถามโลกหล้า มนุษย์นั้นเป็นฉันใด ไฉนมักให้ความสำคัญต่อสิ่งไร้ค่า... "กิเลส" และ "อำนาจ" ... มากกว่าสมบัติแท้ข้างกาย นั่นคือ... "ความเป็นมนุษย์" ผู้มีโอกาสสร้างคุณธรรมสูงสุดแก่ตน และ "น้ำใจ" อันงดงามที่มีระหว่างกัน ข้าขอคารวะ แด่จิตใจห้าวหาญ มีกตัญญูขององค์ชายรอง แม้ทางที่ทรงเลือก จะไม่น่าอนุโมทนานัก แต่มันย่อมดีกว่าอีกเส้นทางหนึ่งแน่นอน ข้าได้แต่หวัง เมื่อใดที่องค์ชายผ่านการชดใช้แล้ว มีโอกาสกลับมาเริ่มต้นใหม่ ขอให้พระองค์ ไม่ต้องตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้อีก ...น้ำใจใสเย็นจอกนี้...ขอดื่มคารวะให้แก่องค์ชายรอง หมายเหตุ : เทศกาลชุงเยิง เป็นที่รู้จักในชื่อเทศกาลเก้าเก้า เพราะตรงกับวันที่ ๙ กันยายน หรือวันที่เก้าเดือนเก้า (ที่มา-นิตยสารมูวี่ ไทม์ ฉบับ ๓๒๒)
 โดย: หน่อยอิง
 วันที่: 13 พฤษภาคม 2550 เวลา:10:09:42 น.ความโลภ... ความอยาก... ทำได้ทุกอย่างถึงแม้จะผิดก็ตาม
โดย: maxpal
วันที่: 13 พฤษภาคม 2550 เวลา:12:29:06 น. |
hitch-hiker
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] Friends Blog
Link |
||||||||||||
