Bloggang.com : i'm not superman : คือความหมาย..ในใจดวงนี้~

คือความหมาย..ในใจดวงนี้~

"อรไม่ยอมนะคะคุณพ่อ ไม่ยอม..ไม่ยอมจริง ๆ ด้วย" คนที่ตั้งหน้าตั้งตาฟ้องทำหน้าง้ำ ก่อนจะตวัดสายตาไปมองพี่ชายใหญ่ ที่เดินตามมาสมทบด้วยอย่างเอาเรื่อง

"พี่อิฐน่ะ เห็นคนอื่นดีกว่าน้อง"

ข้อหาของหล่อนทำเอาจำเลยที่เดินตามมาถึงกับปากเบ้

"ปั๊ดโธ่เอ๊ย นายวินมันใช่คนอื่นที่ไหนเล่า"

"ไม่รู้ล่ะ ไม่ใช่ญาติก็ต้องเป็นคนอื่นสิ" เด็กสาวตั้งป้อมเถียงอย่างสุดกู่ ทั้งที่รู้ทั้งรู้ ว่าสำหรับนายนั่นแล้ว ตลอดหลายปีให้หลังมานี่ สนิทกับครอบครัวของหล่อนเสียยิ่งกว่าญาติแท้ ๆ บางคนเสียอีก

"เดี๋ยว ๆ นี่มันอะไรกันลูก" คนกลางผู้มีหน้าที่ไกล่เกลี่ยข้อพิพาทลดหนังสือพิมพ์ในมือลง มองคนนั้นทีคนนั้นทีพลางหัวเราะหึ-หึ

"ก็พี่อิฐน่ะสิคะคุณพ่อ ไม่ยอมให้กุญแจรถอรน่ะ เนี่ย..วันนี้อรนัดเพื่อนไปทำรายงานกันที่มหาวิทยาลัยด้วย เดี๋ยวก็สายกันพอดีหรอก"

"ก็ใครจะไปรู้เล่า ว่าเราจะไปมหาวิทยาลัยวันเสาร์อย่างนี้ด้วย แล้วนายวินมันก็ยืมก่อน พี่ก็ต้องให้นายวินสิ"

"แต่อรเป็นน้องนะคะ น้องมีธุระจำเป็นต้องใช้รถ พี่อิฐก็ต้องให้น้องก่อนสิ"

"นายวินมันก็มีธุระเหมือนกัน นี่เห็นว่าต้องไปรับคุณขวัญไปเลือกซื้ออุปกรณ์กีฬาเข้าชมรมด้วย จะให้มันตุเลง ๆ หอบข้าวหอบของขึ้นรถเมล์รึไง"

"คุณขวัญ...." องค์อรทวนชื่อที่หลุดออกมาจากปากผู้เป็นพี่ชายอย่างแปลกใจ ก่อนความโกรธจะยิ่งพุ่งจี๊ดขึ้นแตะขอบกระดานขึ้นไปใหญ่..อ๋อ..นี่หมายความว่า เขายืมรถบ้านหล่อนไปรับผู้หญิงเอาหน้างั้นสิ..เชอะ เรื่องอะไรล่ะ...

"มีปัญญานัดสาวได้ ก็ต้องมีปัญญาขึ้นรถแท๊กซี่สิ ไม่งั้นก็ยอมขึ้นรถเมล์ไป..." หล่อนตั้งท่าจะประท้วงไม่เลิกดีแต่ทว่าผู้เป็นบิดารีบขัดตามทัพขึ้นมาเสียก่อน

"เดี๋ยว ๆ ยายอร..พ่อว่าอย่าทะเลาะกันเลยดีกว่ามั้ยลูก เอางี้..ถ้าอรมีธุระ ก็เอารถพ่อไปใช้วันนึงละกัน พ่ออนุญาต"

"โอ้ย ไม่เอาหรอกค่ะ รถคุณพ่อคันโตไป แถมขับยากอีกต่างหาก อรจะขับได้ยังไงล่ะคะ อรจะเอารถพี่อิฐนี่ล่ะ..แล้วพี่อิฐก็ต้องยอมอรด้วย"

"ก็เอาตาเพิ่มไปขับให้สิ"

"ไม่...เอากุญแจรถมาเดี๋ยวนี้เลยนะพี่อิฐ"

ผู้ชายสองคนในบ้านหันไปสบตากันอย่างอ่อนใจ นี่ถ้าหากผู้เป็นมารดาของเด็กสาวยังมีชีวิตอยู่ องค์อรก็คงไม่กลายเป็นเด็กเอาแต่ใจไปได้ถึงขนาดนี้หรอกกระมัง

ไม้อ่อนก็ยังพอดัดได้ แต่ไม้ที่เริ่มจะใหญ่เริ่มแข็งแบบองค์อรนี่สิจะต้องใช้แรงแค่ไหนถึงจะดัดได้พอดี ๆ หนอ

"อ้าว..นั่นตาวินมาแล้ว คุยกันเองก็แล้วกัน พ่อไปหากาแฟกินก่อนล่ะ"

"พี่ก็ขอตัวเหมือนกัน เอ้า เฮ้ย..วิน..กุญแจรถ..." ว่าแล้วอิฐก็โยนพวงกุญแจรถของตัวเองให้กับผู้ที่เพิ่งเดินเข้ามาใหม่ ก่อนจะรีบเดินลี้หนีหน้าไปอย่างรวดเร็ว รู้ดีว่า เดี๋ยวเหอะ..ได้มีรายการระเบิดลงกลางห้องแน่

องค์อรร้องโอ๊ะ...เมื่อเห็นพี่ชายโยนกุญแจลอยหวือเข้าไปอยู่ในมือของคนที่เดินเข้ามาใหม่หน้าตาเฉย

ชายหนุ่มผู้มาใหม่ดูงง ๆ กับสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น แต่เมื่อเห็นว่าเหลือองค์อรยืนเม้มปากอยู่คนเดียวและไม่มีทีท่าว่าจะพูดอะไรออกมา ก็เลยหันหลังกลับ

"เดี๋ยว.." องค์อรตวาดแว้ดอย่าลืมตัว "..นายยังไปไม่ได้ ฉันมีเรื่องจะพูดกับนาย"

เจ้าของใบหน้าคมเข้มนั้นหันกลับมา แล้วองค์อรก็ได้เห็นว่า ดวงตาเค้าสวย...เอ๊ะ ไม่ใช่สิ นาทีนี้หล่อนต้องโกรธเขานี่นา นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาฟังความรู้สึกที่อยู่ในใจตัวเองสักหน่อย

"ฉันต้องการใช้รถ"

คราวนี้เขาเป็นฝ่ายมองหล่อนอย่างพินิจพิเคราะห์บ้าง ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

"ผมก็เหมือนกัน"

"เอ๊ะ แต่ชั้นเป็นน้องเจ้าของรถนะ นายคิดว่ามันยุติธรรมแล้วเหรอ ที่ปล่อยให้น้องเจ้าของรถต้องโหนรถเมล์ไปมหาวิทยาลัย ในขณะที่นายขับรถอย่างสบายใจเฉิบไปรับแฟนน่ะ"

"คุณขวัญไม่ใช่แฟนผม เค้าเป็นผู้จัดการชมรมซอฟท์บอลที่ผมเล่นอยู่เท่านั้นเอง"

เฮอะ..เชื่อตายล่ะ ต่อให้อมพระประธานมาพูด ก็ไม่เชื่อ

"จะใช่หรือไม่ใช่ ก็ไม่ใช่เรื่องของชั้น แต่ตอนนี้น่ะ เอากุญแจมา"

ชายหนุ่มกระตุกยิ้มเหมือนเห็นเป็นเรื่องขัน ก่อนจะหันหลังกลับตั้งหน้าเดินไปที่รถ

"เอ๊ะ..นายวิน ชั้นบอกให้เอากุญแจรถมาไงเล่า หูแตกรึไง..."

องค์อรฉวยหนังสือเรียนบนโต๊ะใกล้ตัววิ่งตามไปติด ๆ ในขณะที่อีกฝ่ายกำลังไขประตูรถอยู่

"ขอโทษนะคุณอร วันนี้ผมขอสักวันเถอะ ผมมีธุระจำเป็นจริง ๆ" เขาก้าวขึ้นไปนั่งประจำที่คนขับ แล้วบิดกุญแจสตาร์ทรถทันที และนั่นก็เป็นนาทีเดียวกันกับที่องค์อร อ้อมมาเปิดประตูรถอีกด้าน แล้วก็ก้าวขึ้นไปนั่งคู่กับเขาหน้าตาเฉย

"หือ..." อีกฝ่ายหันมาเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

"คุณอร..."

"เรียกชั้นทำไมมิทราบ นายจะไปไหนก็ไปสิ เพียงแต่ก่อนที่นายจะไปทำธุระของนาย นายต้องขับรถไปส่งชั้นที่มหาวิทยาลัยก่อน อ้อ..แล้วตอนเย็นก็ต้องขับไปรับชั้นกลับบ้านด้วย อย่างเนี้ย..ถึงจะเรียกว่ายุติธรรมสำหรับน้องเจ้าของรถตัวจริงอย่างชั้นหน่อย"

ชายหนุ่มอ้าปากจะพูด...หากแต่พอมองเห็นแววตาดื้อดึงของเด็กสาว เขาก็ต้องถอนหายใจอย่างยอมแพ้ในที่สุด

แหม...นี่ถ้าให้มาเป็นน้องเป็นนุ่งกันจริง ๆ มีหวังตีกันตายชักแน่

"...วันเสาว์แบบเนี้ย คงหาโอกาสพาแฟนไปเที่ยวด้วยสิท่า.." ชายหนุ่มขับรถออกถนนใหญ่มาได้ชั่วครู่หนึ่ง องค์อรก็จงใจแหย่..หึ..แน่ล่ะ ก็หล่อนล่ะเกลียดนักกับไอ้ท่าทางหมางเมินไม่รู้หนาวรู้ร้อนของเขานี่

ดูเหมือนไม่ว่ากี่ปีต่อกี่ปี ท่าทีที่นาวินมีต่อหล่อนก็ไม่เคยเปลี่ยน

เงียบ...แต่หล่อนรู้ ว่าเขาไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดด้วย

"อ้อ..เพิ่งรู้ ว่าชั้นนั่งรถมากับคนใบ้"

"นี่คุณอร คนที่นั่งเงียบ ๆ น่ะ ไม่ได้หมายความว่าเขาเป็นใบ้ไปซะทุกคนหรอกนะ เพราะเมื่อไหร่ที่เขาพูด คนก็มักจะอยากฟังเสมอ แต่คนที่พูดจาเจื้อยแจ้วเอาแต่ใจ หาสาระไม่ค่อยจะได้เนี่ย ไม่พูดซะเลยน่าจะดีกว่า"

"นี่นายว่าชั้นเหรอ"

"เปล่า แค่พูดให้ฟังเฉย ๆ แต่ถ้ามันไม่เข้าหูคุณก็ขอโทษ"

"คนหน้าเนื้อใจเสือ.." องค์อรบ่นอุบอิบให้ได้ยินไปถึงคนข้าง ๆ ก็หล่อนแน่ใจนี่นา ว่าเขาไม่ได้หมายความตามที่พูด ทำไมนะ..ทำไมเขาถึงไม่เคยเอาใจหรือตามใจหล่อนเหมือนคนรอบข้างบ้างเลย ถ้าหากวันนี้เขาดีกับหล่อนสักนิด..นิดเดียวเท่านั้น องค์อรก็คงไม่ตะขิดตะขวงใจกับการปิดบังความรู้สึกของตัวเองเอาไว้อย่างนี้

เฮ้อ..เจ็บใจตัวเองนักเชียว รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่เคยไยดีอะไรด้วย แล้วทำไมหล่อนต้องแอบไปคิดไปแคร์เขาเสียมากมายขนาดนี้ก็ไม่รู้

".....นี่นายวินเขาก็ไม่ยอมไปนะ บอกจะขอเรียนต่อจนจบชั้นมหาวิทยาลัยที่นี่ก่อน แล้วถึงจะไปต่อโทที่โน่น ยังไง ๆ อั๊วก็ฝากลื้อช่วยดูแลด้วยนะ"

คุณลุงศักดิ์ ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของครอบครัวหล่อนมานานปี เอ่ยปากฝากฝังลูกชายเอาไว้ตามประสาคนรู้ใจกัน เมื่อจำเป็นต้องอพยพโยกย้ายครอบครัวไปปักหลักทำกิจการร้านอาหารไทยที่อเมริกาเมื่อสี่ปีก่อนโน้น หากแต่ก่อนหน้านั้น องค์อรก็รู้จักเด็กหนุ่มคนที่นั่วทำท่าสำรวมอยู่ต่อหน้าบิดามานานนักหนาแล้ว

เฮอะ...ก็เขาแก่กว่าหล่อนแค่สองปี แต่ทำท่าทีราวผู้ใหญ่ และก็ไอ้ท่าทีแบบนั้นนั่นแหละ ที่ทำให้ใครต่อใครเห็นเขาดีไปเสียหมด

"โอ๊ย..ไม่ต้องห่วง อย่าว่าแต่ลื้อฝากลูกชายเอาไว้คนละบ้านแบบนี้เลย ให้ตาวินเก็บข้าวของย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านอั๊วเลยก็ยังไหว จริงมั้ย..ยายอร"

องค์อรเผลอลอบค้อนขวับ..แหม..ก็แค่ที่เขามาขลุกทำกิจกรรมประดามีตามประสาเด็กผู้ชายกับพี่อิฐแทบทุกเสาร์ อาทิตย์อย่างนี้ยังไม่พออีกหรือไง แค่นั้น..เขาก็คอยขัดใจหล่อนจนแทบนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว

คราวนั้น..องค์อรแอบเขม่นเขาเสียมากมาย ไม่รู้สินะ ว่าเป็นไงมาไง เขาถึงมานั่งอยู่เต็มหัวใจหล่อนได้ถึงขนาดนี้

..อาจเป็นเพราะเขาไม่เหมือนใครกระมัง เขาไม่เหมือนใคร ๆ ที่คอยตามเอาใจองค์อรในทุกเมื่อ..

"...กี่โมง..."

กำลังคิดถึงภาพแห่งความหลังเพลิน ๆ จู่ ๆ เขาก็ทำเอาหล่อนแทบสะดุ้ง "..อะไร กี่โมง"

"ก็จะให้ผมมารับกี่โมง ผมจะได้มาถูก"

อ้อ..องค์อรก็เพิ่งจะสังเกตุเห็น ว่ารถได้แล่นเข้ามาจอดหน้าคณะในรั้วมหาวิทยาลัยหล่อนเรียบร้อยแล้ว

"บ่ายสองละกัน อ้อ..แล้วก็อย่าพาแฟนเที่ยวเพลินจนผิดนัดกับชั้นล่ะ ชั้นไม่ชอบรอใครนาน ๆ.." โอ๊ย...อยากจะตบปากตัวเองนัก ทำไมไม่รู้จักพูดจาดี ๆ กับเค้าบ้างนะ องค์อร...

"ผมรู้ รีบไปเถอะ แฟนคุณเค้าเดินมารับโน่นแล้ว"

องค์อรหันขวับไปมองชายหนุ่มร่างสูง ที่กำลังเดินตรงรี่เข้ามาหา แล้วก็ต้องสะบัดหน้ามาแยกเขี้ยวยิงฟันอย่างมีน้ำโหกับคนบอกกล่าว

"นายนุเค้าไม่ใช่แฟนชั้น เค้าเป็นแค่เพื่อน รู้ไว้ด้วย"

ป่วยการที่จะบอก เพราะเผลอแว้บเดียว รถคันนั้นก็กระตุกพรืดวิ่งจากไปซะแล้ว

"อร..." คนมาใหม่ยิ้มอย่างเอาใจ เมื่อมาหยุดยืนอยู่ใกล้ ๆ แล้ว..คงไม่ได้สังเกตเลยกระมัง ว่าหน้าองค์อรยับย่นยู่ยี่เพราะความโกรธขนาดไหน "..ทำไมเพิ่งมาล่ะฮะ ผมรอตั้งนานแน่ะ นึกว่าอรจะไม่มาซะแล้ว"

องค์อรถอนหายใจยาว ๆ ก่อนออกเดิน ไม่อยากมองหน้าคนที่เดินตามมาเลยสักนิด

"..รถที่บ้านไม่ว่างน่ะ อรขี้เกียจมารถเมล์"

"อ้าว แล้วเมื่อกี้รถพี่อิฐไม่ใช่หรือฮะ"

"รถน่ะใช่ แต่คนไม่ใช่" นึกถึงหน้าคนที่มาส่งแล้ว องค์อรก็ให้เดือดปุด ๆ ขึ้นมาอีก

"แล้ว..ใครขับมาส่งอรล่ะ" น้ำเสียงที่ส่อแววระแวงนั่น ทำเอาเท้าขององค์อรต้องสะดุดกึกลงที่ตรงนั้น

"แล้วนุจะรู้ไปทำไมล่ะ ไม่เห็นจะสำคัญอะไรเลยว่าใครจะมาส่ง"

"ผมแค่อยากรู้..." น้ำเสียงนั้นมีแววจริงจังขึ้น "..อรก็รู้นี่ฮะ ว่าผม...."

"นุ..เราเป็นแค่เพื่อนกันนะ แล้วอรก็ไม่เคยนึกอะไรเกินเลยกับนุมากไปกว่านั้นด้วย"

"แต่ผมคิด แล้วผมก็อยากรู้ด้วย ว่าคนที่มาส่งอรเมื่อกี้นี้น่ะเป็นใคร"

โฮ้ย..ทำไมเขาช่างเป็นผู้ชายที่ดื้อดึงขนาดนี้นะ ก็ได้...อยากรู้มากใช่มั้ย ได้....ได้เลย...

"ก็ได้ ถ้านุอยากรู้นักล่ะก็ คนที่มาส่งอรเมื่อกี้นี้น่ะเค้าเป็น...แฟนอรเอง ได้ยินชัดรึยัง" พูดจบหล่อนก็เดินลิ่ว ๆ เข้าตึกเรียนไปทันที ไม่ได้สนใจนักหรอกนะ ว่าคนที่ได้ยินได้ฟัง จะหน้าเสียกับคำโกหกของหล่อนขนาดไหน นาทีนี้ขอเพียงแค่ตัดบท ตัดความรำคาญใจได้ เท่านั้นก็พอแล้ว

แต่ดูเหมือนว่าองค์อรจะคิดผิด เพราะนับแต่ที่คำ ๆ นั้นหลุดอออกไปจากปาก ชายหนุ่มก็ยิ่งทำตัววุ่นวายกับหล่อนมากขึ้น ๆ..มากซะจนบรรดาเพื่อน ๆ ที่นั่งรวมกลุ่มทำรายงานอยู่ด้วยกันถึงกับออกปาก

"..นี่นายนุ ถ้าไม่คิดจะช่วยกันทำรายงาน ก็กรุณานั่งลงนิ่ง ๆ สักทีเหอะ มาเดินป้วนเปี้ยน ๆ อยู่หลังยายอรทุก ๆ สองนาทีแบบนี้เนี่ย ชั้นเวียนหัวนะโว้ย.."

องค์อรยักไหล่ แล้วหล่อนก็เกาะหนึบอยู่กับเพื่อนเสียจนได้เวลาแยกย้ายกันกลับบ้าน..นั่นล่ะ ชายหนุ่มถึงได้มีโอกาสอีกครั้ง

"อร..ผมขอโทษนะ ที่เมื่อเช้าทำให้อรอารมณ์ไม่ดีน่ะ เอาเป็นว่า เรื่องแฟนที่อรบอกมันเป็นเรื่องล้อกันเล่นใช่มั้ยฮะ"

ในสายตาขององค์อร ทำนุเป็นเพื่อนที่ดี หากแต่จะยอมให้เขาดันทุรังคิดแบบนี้ต่อไปก็คงไม่ได้

..ทุกคนย่อมมี "ที่" และ "สถานะ" ที่เหมาะกับตัวเองในใจของอีกคนเสมอ..

"นุไม่ผิดหรอก แล้วอรก็..ไม่ได้ล้อนุเล่น คือ อรมีแฟนแล้วจริง ๆ นะนุ"

"ไม่จริง ผมไม่เชื่อ จะให้ผมเชื่อได้ยังไงในเมื่อ......"

"มีเรื่องอะไรกันรึเปล่าครับ.."

"นายวิน...." หล่อนเกือบถอยหลังไปชนร่างสูง ๆ ที่มายืนรอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ หากแต่นาทีนี้หล่อนก็ดีใจล่ะ อย่างน้อยเขาก็คงไม่ปล่อยให้หล่อนตกอยู่ในสถานการณ์ที่แย่ลงไปกว่านี้แน่

คนถูกถามเชิดหน้าขึ้น แล้วองค์อรก็เห็นแววแห่งความไม่พอใจฉายกรุ่นอยู่ในดวงตาคู่นั้น

"แล้วคุณมายุ่งอะไรด้วย ถามจริง ๆ นี่คุณเป็นใคร ทำไมถึงต้องมาส่งอรเมื่อเช้าด้วย"

"ผมเป็น...."

"พอทีเถอะนุ ก็อรบอกแล้วไง ว่าเค้าเป็นแฟนอร...." ไม่ทันที่คนที่ยืนเคียงข้างหล่อนจะได้ตอบหรอก องค์อรก็คล้องแขนฉับเข้าที่แขนของเขา "...คุณพ่อเค้ากับคุณพ่ออรเป็นเพื่อนกัน แล้วเราก็คบกันมานานแล้วด้วย เรามีโครงการจะแต่งงานกันหลังเรียนจบนี่ล่ะ ใช่มั้ยคะวิน...."

"เอ้อ..คือ..." เห็นแววตาฉอเลาะของหล่อนแล้ว นาวินก็ทำอะไรแทบไม่ถูก จะดึงแขนตัวเองออกก็ทำไม่ได้ เพราะคนที่เกาะเกี่ยวเอาไว้ เบียดเข้ามาซะจนชิดใกล้ขนาดนั้น

"คุณตอบมาคำเดียวว่าใช่..แล้วผมจะไป"

"คือ.." ชายหนุ่มนิ่วหน้าเมื่อแขนของตัวเองถูกกระตุกน้อย ๆ "..ครับ ใช่"

องค์อรทันได้เห็นแววตาเจ็บปวดของคนได้รับคำตอบที่ฉายขึ้นมาวูบหนึ่ง ก่อนที่เขาจะหันหลังเดินจากไป ทิ้งความเงียบงันอันน่าอึดอัดใจไว้ให้กับคนที่ร่วมแสดงละคอนโรงใหญ่อยู่เมื่อครู่นี้

"เล่นพอรึยัง" นาวินดึงแขนตัวเองออกด้วยสีหน้าเครียดขึง "..คุณนี่เป็นคนยังไงนะ ถามจริง ๆ ไอ้ที่คุณประกาศปาว ๆ อยู่เมื่อกี้ มันมีความจริงสักครึ่งสักค่อนมั้ย"

"นายวิน"

"ผมไม่รู้หรอกนะ ว่าระหว่างคุณกับเค้าน่ะมีอะไรกันบ้าง แต่ถ้าคุณจะประชดใครด้วยการทำร้ายความรู้สึกดี ๆ ของเขา คุณคิดว่ามันดีแล้วเหรอ"

"พูดพอรึยัง.." องค์อรสวนคำด้วยขอบตาร้อนผ่าว ใจดวงร้าวเหมือนจะแหลกยับอยู่กับท่าทีและถ้อยคำของคนตรงหน้า "..ใช่สิ ก็นายเป็นคนดีนี่ มีเหตุผล นายมีเหตุผลให้กับทุกอย่างแล้วก็ไม่เคยสนใจความรู้สึกของชั้นบ้างเลย นายเอาแต่แคร์คนอื่น แต่นายไม่เคยแคร์ชั้น นายไม่เคยเข้าใจเลย..ว่าบางทีความรักมันก็ไม่ต้องการเหตุผล..."

"คุณอร"

"คนเราน่ะนะ บางทีก็รักเพราะอยากจะรัก รัก..ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเค้าไม่เคยไยดีเราสักนิด..รัก..ทั้ง ๆ ที่เค้าทำร้ายความรู้สึกของเรามากมายสักแค่ไหน..คนอย่างนายน่ะ ไม่เคยเข้าใจหรอก ไม่เข้าใจจริง ๆ"

องค์อรสบสายตาเขาด้วยน้ำตาคลอหน่วย..ก่อนจะหันหลังเดินหนีจากมาด้วยอาการเจ็บชาในหัวใจหนักหน่วง...

................

"อ้าว...ไหนว่าจะขึ้นไปตามน้องไงล่ะตาอิฐ...."

คุณเชิดเงยหน้าขึ้นมองลูกชายคนโตที่เพิ่งจะหย่อนตัวลงนั่งร่วมโต๊ะ เพื่อรอทานข้าวเย็นให้พร้อมหน้า หลังรอเวลามานานกว่าครู่ใหญ่

"ผมขึ้นไปแล้วฮะคุณพ่อ แต่ยายอรบอกว่าไม่หิว"

"เอ..น้องไม่สบายรึเปล่า หมู่นี้พ่อว่าน้องดูซึม ๆ ไปนะ"

"คงไม่หรอกฮะ อย่างมากก็งอน หรือประท้วงอะไรตามเคยนั่นล่ะ เหตุการณ์ปกติน่ะครับ จริงมั้ยวิน.."

ประโยคสุดท้าย..ทำเอาคนถูกถามยิ้มหน้าจืด ๆ หลายวันมาแล้วที่เขาเทียวมาที่บ้านหลังนี้ แต่ก็ไม่เคยสักทีที่หล่อนจะยอมพบหน้า

"งั้น..เดี๋ยวผมขออนุญาตไปตามดูบ้างได้มั้ยฮะ"

"เอางั้นเหรอ เอาสิ..ลองดูบ้างก็ดี เผื่อยายอรจะฟังเราบ้าง" คุณเชิดหัวเราะหึหึ

นาวินลุกจากโต๊ะเมื่อได้รับอนุญาต เพียงครู่เดียวหลังจากนั้น เขาก็มายืนลังเลอยู่หน้าห้องหล่อน

"คนเราน่ะนะ บางทีก็รักเพราะอยากจะรัก รัก..ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเค้าไม่เคยไยดีเราสักนิด..รัก..ทั้ง ๆ ที่เค้าทำร้ายความรู้สึกของเรามากมายสักแค่ไหน..คนอย่างนายน่ะ ไม่เคยเข้าใจหรอก ไม่เข้าใจจริง ๆ"

ถ้อยคำของหล่อนเหมือนจะย้อนกลับมาดังก้องอยู่ในหู เมื่อเขายกมือขึ้นเคาะประตูบานนั้น หากแต่น้ำเสียงอู้อี้ ๆ ที่ตอบออกมา ก็ทำเอาต้องถือวิสาสะเปิดเข้าไปในห้อง

"เอ๊ะ..ก็อรบอกว่าไม่หิว ๆ ไงเล่า พี่อิฐจะมาเซ้าซี๊อะไรอรอีก"

"กินน้ำตาแทนข้าวน่ะ มันไม่อิ่มหรอกนะ"

"นาย....." ร่างแบบบางนั้นหันมามองด้วยอาการตกใจ ก่อนจะรีบหันหนีกลับไปใหม่เพื่อซ่อนความรู้สึก "..นี่นายขึ้นมาทำไม ออกไปจากห้องชั้นเดี๋ยวนี้นะ"

"ผมยังออกไปไม่ได้ จนกว่าจะได้พูดกับคุณก่อน"

"ชั้นไม่มีอะไรจะพูดด้วย"

"แต่ผมมี.."

"เอ๊ะ...." องค์อรร้องอย่างขัดใจ ก่อนจะหันมาทำตาขวางใส่เขา...คนบ้า...นี่ยังจะตามมาทรมากันไปถึงไหนนะ

"คุณอรครับ...เมื่อไหร่จะเลิกเกเรเป็นเด็ก ๆ ซะที โตแล้วนะ เวลามีอะไรก็หัดนั่งลงแล้วพูดกันดี ๆ บ้าง"

"ไม่จำเป็นหรอกมั๊ง คนอย่างชั้นน่ะ พูดอะไรดี ๆ กับใครเค้าไม่เป็นหรอก"

ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ ทั้งขำทั้งหนักใจ นี่ถ้าไม่ได้เป็นหล่อน...ก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะ "ยอม" ได้ถึงขนาดนี้รึเปล่า

"เอาล่ะ ในเมื่อพูดอะไรดี ๆ ไม่เป็น งั้นก็หัดฟังอะไรดี ๆ บ้าง"

"...."

"วันนี้ผมมาขอโทษ"

ฮึ...มาขอโทษ..

"เรื่องอะไรไม่ทราบ"

"ก็...เรื่องวันนั้น"

"ก็ได้ ชั้นยกโทษให้ พอใจรึยัง ถ้าพอใจก็ออกไปได้แล้ว"

"ดื้อจริง ๆ หายโกรธผมรึยังล่ะครับ"

"แล้วนายจะแคร์ทำไม ในเมื่อตลอดมานายไม่เคยสนใจความรู้สึกของชั้นอยู่แล้วนี่"

"ทำไมจะไม่สนใจ อย่าลืมสิว่าผมรู้จักคุณมาตั้งแต่เด็ก แล้วก็คงจะรู้จัก รักและเข้าใจมากขึ้นเรื่อย ๆ ตราบใดที่คุณยังไม่คิดจะหนีหายไปจากชีวิตผม..."

ถ้อยคำแปลก ๆ ของเขาทำเอาลมหายใจหล่อนขาดเป็นห้วง.....

"หมาย...หมายความว่าไง..."

"ก็หมายความตามที่พูดนั่นล่ะ.." คนพูดดูท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ อย่างน่าขัน "..คือ..ผมก็ไม่รู้หรอกนะ ว่าตัวเองจะมีปัญญาขนาบคุณได้สักแค่ไหน แต่อย่างน้อยความเอาแต่ใจของคุณ ก็ไม่ได้เป็นเหตุผลที่ทำให้ผมไม่รัก....."

"นาย...." องค์อรพูดไม่ออก

"โกรธอีกรึเปล่า....ที่ผมพูดแบบนี้"

หญิงสาวสั่นหน้าพรืด...น้ำตาเกือบหยดแหมะ..ก็จะให้หล่อนโกรธเขาได้อย่างไรเล่า ในเมื่อคำ ๆ นี้นี่เอง ที่มีความหมายมากมายกับหล่อนนักหนา

"ไม่โกรธ ไม่เกลียด..งั้นผมจะถือว่ารักก็แล้วกัน.."

เขาสรุปเอาเองให้หล่อนได้ยิ้มทั้งน้ำตา...และแม้ไม่มีถ้อยคำใด ๆ ตอบกลับมา..ความหมายในดวงตาก็ชัดเจนนักหนาในดวงใจของชายหนุ่มแล้ว...

.................

ตีพิมพ์ครั้งแรก : นิตยสาร วัยน่ารักแฟชั่น ฉบับที่ 135

ปรับปรุงแก้ไข : 18 มีนาคม 2554

.................

i'm not superman

Create Date : 18 มีนาคม 2554

Last Update : 18 มีนาคม 2554 11:05:48 น.

29 comments

Counter : 582 Pageviews.

เ จ ิ มมมม

สบายดีนะคะ

น้องมีหลังไมค์ ย้าวยาวคะ

โดย: ปันฝัน

วันที่: 18 มีนาคม 2554 เวลา:11:29:07 น.

คุณแหม่มคะ..จัดไปค่ะ
ตกลงเป็นกระเป๋าใส่ Laptop นะคะเอาสีอะไรดีคะ

แต่อุ๊ว่ากระเป๋าเนี่ยเก็บไว้ใส่หนังสือนิยายดีกว่ามั๊ยคะ ดูท่าจะไม่มีที่เก็บล่ะมั้งคะ ติดตามค่ะ สนุกค่ะ

โดย: อุ๊ (maitip@kettip

) วันที่: 18 มีนาคม 2554 เวลา:11:30:28 น.

แปะ

โดย: 9A

วันที่: 18 มีนาคม 2554 เวลา:11:33:46 น.

กรี้ดดด

ไม่ต้อง๙ื่อวัยน่ารักมาอ่านก็ได้อ่าน

เขยนได้น่ารักมากคะ

แต่น่าจะบรรยายความหล่อของพระเอกสักนิ้ดด
และความน่ารักแบบงามงอนของนางเองสักหน่อย

พอจะได้นึกภาพพระเอกนางเอกออกบ้างอะคะ

อุ้ย..

เค้าจะว่าเราสอนนักเขียนมืออาชีพเป่าหว่า

โดย: ปันฝัน

วันที่: 18 มีนาคม 2554 เวลา:11:40:07 น.

^
ใครนักเขียนมืออาชีพกันแน่..

สอนเลย ๆ อยากให้สอน

ปลดเกษียณงานเมื่อไหร่จะไปลงคอร์สหัดเขียนนิยายกับคุณเล็กอ่ะ อิอิ..

แหม่มเขียนแบบงู ๆ ปลา ๆ ไว้นานแล้วอ่ะคุณเล็ก ตั้งแต่หันมาทำธุรกิจก็ไม่ได้กลับไปจับอีกเลย รู้สึกเหมือนมันไม่ใช่ทางของเราซะแล้วง่ะ

โดย: i'm not superman

วันที่: 18 มีนาคม 2554 เวลา:11:48:05 น.

ต้องไปหานิตยสารวัยน่ารักแฟชั่นมาดูมั่งแล้ว

ตอนผมเขียนหนังสือบางทีทีมงานจัดเล่มเอาไปเกลาสำนวนอ่านแล้วแปลกๆเหมือนกัน เหมือนไม่ใช่ตัวเองเขียน - -"

ไม่ได้อัพบล็อกมานานก็เกรงใจคุณ I'm not superman, but I'm supergirl. วันนี้เลยอัพซะหน่อย (ปกติอัพบล็อกไตรมาสละหน

)

โดย: ชีริว

วันที่: 18 มีนาคม 2554 เวลา:11:49:19 น.

หวัดดีเที่ยงๆครับ คุณแหม่ม
ทานข้าวครับ กองทัพเดินด้วยท้อง
อ่าน เรื่องสั้นที่คุณแหม่มเขียน มาเรื่อยๆ จนจบ
ระหว่างอ่าน ก็ หยุดคิด ว่า คุณแหม่ม ส่งเรื่อง ลงหนังสือได้เลย
พออ่านจบ บางอ้อ เลยครับ
เดี๋ยว จะเข้าไปอ่าน นิยาย เรื่องยาว ต่อครับ

โดย: เศษเสี้ยว

วันที่: 18 มีนาคม 2554 เวลา:12:34:05 น.

น่าอ่านจังเลย ... แต่ต๊ะไว้ก่อนนะ ตอนนี้อากาศเปลี่ยนแปลง ไม่สบายแล้วเนี่ย ... ต้องนอนพักเยอะ ๆ

โดย: for Family

วันที่: 18 มีนาคม 2554 เวลา:12:37:20 น.

เรื่องน่ารักมากกกกกค่ะ

โดย: ดวงลดา

วันที่: 18 มีนาคม 2554 เวลา:12:41:13 น.

เผื่อ..คุณหนมเข้ามาอ่าน..

........

คิดถึงนะคะ เป็นไงมั่ง อากาศเย็นจังเลยอ่ะช่วงนี้ อย่าลืมดูแลตัวเองเยอะ ๆ แหม่มไม่ได้ไปบ่น ๆ ที่บ้านคุณหนมเลยง่ะ เพราะประตูบ้านปิด (ม่ายย้อม 555) ม่ายเป็นไร..เข้าบ้านโน้นไม่ได้ ก็เขียนประกาศแปะไว้ในบ้านตัวเองซะเลยนี่..

เจ๋งป่ะ............

.........

ปู ๆ..หาไรอุ่น ๆ กินเดี๋ยวนี้เลยนะ กินไรกลางวันยังอ่ะ ปล่อยให้ป่วยได้ไง โกรธนะเนี่ย..

..........

โดย: i'm not superman

วันที่: 18 มีนาคม 2554 เวลา:12:50:44 น.

สวัสดีครับคุณแหม่ม
ลุงกล้วยกลับมาดูบ้าน อีกสองสามวันกลับไปอยู่เป็นเพื่อนพี่อีกระยะนึง อากาศน่าเป็นไปได้ อีกไม่นานเมืองไทยอาจมีหิมะตกจริงๆ แต่วันนี้ดีขึ้นกว่าเมื่อวานครับที่พิดโลกยังเย็นหรืออุ่นขึ้นบ้างยังครับ

โดย: ลุงกล้วย

วันที่: 18 มีนาคม 2554 เวลา:13:13:25 น.

ไม่ต้องรอปลดเกษียนหรอกครับ ตึกนี้สร้างเสร็จก็เขียนหนังสือขายเอาเงินมาสร้างอีก 3 ตึกใหญ่ๆเลย

โดย: คนเคยผ่านมหาสมุทร

วันที่: 18 มีนาคม 2554 เวลา:13:16:59 น.

ว้าวๆๆๆ

คุณแหม่มเขียนเรื่องสั้นด้วยนะครับ
ผมไมไ่ด้เขียนเรื่องสั้นนานมากแล้ว
จนลืมวิธีเขียนไปหมดเลยล่ะครับ 555

ปล.ที่เชียงใหม่ยังหนาวๆอยู่เลยครับ

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 18 มีนาคม 2554 เวลา:13:19:16 น.

แวะมาทักทายครับ

โดย: MaFiaVza

วันที่: 18 มีนาคม 2554 เวลา:13:25:01 น.

สวัสดีค่ะคุณแหม่ม
มารอบสองเปลี่ยนเป็นนิยายไปซะแล้วเร็วจังค่ะ
ขอนุญาต add บ้านไว้ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ

โดย: phunsud

วันที่: 18 มีนาคม 2554 เวลา:13:35:27 น.

หวานจริงค่ะ

โดย: tuk-tuk@korat

วันที่: 18 มีนาคม 2554 เวลา:13:54:33 น.

ทักทายยามบ่ายจ้า
วันนี้คลายหนาวแล้วแดดเริ่มออกแล้วจ้า

โดย: pragoong

วันที่: 18 มีนาคม 2554 เวลา:14:19:54 น.

มีช่วงที่เพิ่งกลับจากนอกอัพปีละหนเลยละคร้าบ

ช่วงบ่ายชักอุ่นๆแฮะ ลมหนาวผ่านไปอย่างไว

โดย: ชีริว

วันที่: 18 มีนาคม 2554 เวลา:15:26:22 น.

ทักทายยามเย็นครับ

ยังอ่านไม่จบ เดี๋ยวแว๊บมาอ่านใหม่..

เรื่องปีชงที่ว่า..ก็แล้วแต่ความเชื่อนะ
ผมถึงจะไม่....แต่ก็ไม่ลบหลู่นะ
ของแบบนี้ ห้ามกันไม่ได้..

แต่ทั้งหมด อยู่ที่ตัวเราด้วยล่ะครับ

โดย: wicsir

วันที่: 18 มีนาคม 2554 เวลา:16:16:07 น.

ยังหนาวอยู่เลยค่ะ ^^

เอาขนมมาส่งมื้อเย็น

โดย: รักดี09

วันที่: 18 มีนาคม 2554 เวลา:17:10:19 น.

ครับ
หนาวเป็นวันที่สองแล้วครับ
ค่อยยังชั่วไม่มีฝนวันนี้
เพื่อนที่ชัยภูมิบอกว่าหนาวมากๆเช่นกันครับ
สวัสดียามค่ำครับ

โดย: nordcapp (nordcapp

) วันที่: 18 มีนาคม 2554 เวลา:18:55:36 น.

สวัสดีครับ ขอบคุณที่แวะไปทักทายกันนะครับ .....

วันนี้อากาศเย็นเป็นวันที่สองแล้ว ถึงจะน้อยกว่าเมื่อวานแต่ก็ยังเย็นอยู่มาก อากาศเปลี่ยนแบบนี้ ชวนให้ไม่สบายเป็นอย่างมาก ยังไงก็รักษาสุขภาพนะครับ .....

โดย: NET-MANIA

วันที่: 18 มีนาคม 2554 เวลา:20:52:47 น.

หวัดดีตอนค่ำๆ เช่นกันค่ะคุณเเหม่ม มะค่อยได้เข้ามาเรยช่วงนี้ สบายดีนะคะ

โดย: BeeeViL

วันที่: 18 มีนาคม 2554 เวลา:20:56:41 น.

มาเยี่ยมชม มาทักทายครับ

สุดยอดเลยครับ จขบ. นี้มีเรื่องสั้นลงตีพิมพ์ในนิตยสารด้วย ยอเยี่ยมมาก ๆ เลยครับ

อิอิ

โดย: อาคุงกล่อง

วันที่: 18 มีนาคม 2554 เวลา:20:57:08 น.

^

ส่งไปตื๊อเค้าบ่อยมากกว่าค่ะอาคุงกล่อง 555+ เค้ากลัวบุกไปนั่งคุกเข่าหน้า สนพ.เค้ามั๊ง เลยยอมพิมพ์ให้มั่งอ่ะ

โดย: i'm not superman

วันที่: 18 มีนาคม 2554 เวลา:21:33:52 น.

สวัสดีค่ะ แวะมาทักทายรอบดึกๆ อากาศดีๆ หลับสบายยย ฝันดีนะคะ

โดย: กระติ๊บริมทาง

วันที่: 19 มีนาคม 2554 เวลา:1:05:26 น.

เขียนได้น่ารักจังน้องแหม่ม
หลับฝันดีเน๊าะ..

โดย: อุ้มสี

วันที่: 19 มีนาคม 2554 เวลา:1:38:49 น.

ยูฮู้ คุณแหม่ม
ไว้เค็งกลัมาเก็บตกบล๊อกของคุณแหม่มนะค่า

ขอโทษทีลูกชายดันตื่นแล้วค่า แม่หมดเวลาหนุก ๆ แว้ววววววว

ช่วงนี้พาหนะเสีย ยืมเขาใช้อยู่ เกรงใจเหมือนกัน หากพาหนะปกติแล้วจะไปหาเพื่อน ๆ เหมือนเดิม
แต่ช่วงนี้อาจจะมาบ้าง หายไปบ้าง อย่าโกรธกันนะค่า

แต่อยู่ในใจเค็งเสมอค่า พูดจริง ๆ ไม่ได้โม้

จุ๊บ จุ๊บ

โดย: ลงสะพาน...เลี้ยวขวา

วันที่: 19 มีนาคม 2554 เวลา:2:10:53 น.

สวัสดียามเช้าครับคุณแหม่ม

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 19 มีนาคม 2554 เวลา:7:24:45 น.